ความคิดเห็นที่ 1   เคยสมัครงานมั้ยครับนี่ ถ้าไม่เคย ก็ลองดูสิครับ ถ้าสมัครแล้วไม่ได้งาน มันก็มีอะไรแย่ไปกว่าตอนนี้ใช่มั้ยล่ะครับ เรื่องที่สังคมแคบ ได้แฟนแต่จากที่เที่ยวกลางคืน ผมว่าก็ไม่แปลก ก็วันๆคุณเจอสังคมภายนอกอยู่แค่นั้น รถก็มีให้ขับ รายได้เสริมก็มีจากขายของ ถึงสมัครงานไปแล้วไม่ได้ ก็ยังไม่ต้องเครียด มานั่งกลุ้มว่าจะกินจะอยู่ยังไงนะครับ ผมว่า ลองสมัครงานเถอะ ยังคนมากมายที่เค้าเรียนไม่จบ ไม่มีปริญญา ไม่มีวุฒิไปสมัครงาน จนต้องทำงานรับจ้างรายวัน รายได้น้อยนิด อีกตั้งเยอะแยะ ที่เค้าอยากเรียนจบได้ปริญญาเหมือนคุณนะครับ จากคุณ : ปูเทียมไก่ชุบ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 02:56:35

ความคิดเห็นที่ 2   คุณต้อง "ฉีก" วงล้อมความคิดที่ตีกรอบ ว่าคุณ มันไอ้ล้มเหลว ไอ้ขี้แพ้ ให้จงได้ !!! เริ่มต้น จากหาข้อมูล (มีอินเตอรเนตนี่) สะสมข้อมูล ด้านงาน ด้านอาชีพ แล้ว ลองหยิบเอามาสักอัน ที่คุณคิดว่า คุณชอบ คุณสนใจ แล้วลงมือทำค่ะ จำไว้ !!   ถ้าทำสำเร็จในครั้งแรกที่ลองไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่คุณจะได้เรียนรู้ค่ะ คุณแค่ 30 เอง ไม่ใช่ตั้ง 30 มีเวลาเผชิญโลกอีกเยอะเลยค่ะ เพียงแต่คุณจะกล้าที่ก้าว แค่นั้นเอง จากคุณ : หะ-เมียว เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 03:22:53

ความคิดเห็นที่ 3   .. เข้ามารับฟัง พร้อมส่งกำลังใจถึง จขกท ค่ะ คุณกำลังมองเห็นทุกอย่างในด้านลบ ทั้งที่สิ่งที่คุณมี และเป็นอยู่ เท่าที่มี ณ ตอนนี้ สามารถสร้างสรรค์ความสุขและความสำเร็จใน ระดับหนึ่งให้คุณได้แน่ ๆ ไม่มีอะไรสายเกินไปหรอกนะคะ ลองเริ่มต้นดูค่ะ ว่าเป้าหมายคืออะไร แล้วทำเหตุให้ถูกต้อง เพื่อเป้าหมายนั้น หากเป้าหมายคือการมีงานทำ ที่ดี มีเพื่อนที่ดี ก็ต้องมาคิดคำนวณกันค่ะ ว่าเพื่อการนี้ ต้องทำอะไรบ้าง จากสิ่งที่คุณมีและเป็นอยู่ -- ไม่ใช่จากสิ่งที่คุณคิดเอาเองว่าต้องมี ต้อง เป็นเท่านั้น ที่มันจะทำให้คุณสร้างความเจริญให้กับชีวิตของตนได้ ความจริง อายุสามสิบก็สามสิบ ความล้มเหลวที่เคยผ่านมา มันก็ผ่านมา แล้ว เริ่มจากสิ่งที่มี ที่เป็นตอนนี้ อย่าพาความคิดของตนเองออกนอก ปัจจุบันไป ทั้งอดีตและอนาคต หากคุณต้องการดำเนินชีวิตไปสู่ความ เจริญขึ้น มิใช่นั่งมองเฉย ๆ ทั้งที่รู้ว่าอยู่บนหนทางแห่งความเสื่อม หรือกระทั่งความบ้า เรื่องอาชีพ สายอาชีพ ไม่ต้องรอไปสมัครงานที่ไหนค่ะ ใช้สติปัญญา ความสามารถและความรักจริง ๆ ในงาน สร้างมันได้ขึ้นด้วยตัวคุณเอง -- เคยฟังเพลง นายไข่เจียว ของเฉลียงไหมคะ ลองหามาฟังดูค่ะ เรื่องเพื่อนและสังคม เรื่องนี้ก็สำคัญไม่น้อย เพื่อนคุณทั้งหมด ไม่ใช่ เขาไม่ดีนะคะ เขาไม่จบปริญญาตรี ก็ไม่อาจวัดได้ว่าเขาไม่ดี หากเขา แต่ละคนก็คงมีดีในด้านอื่น ๆ แต่ในเมื่อคุณเลือกที่จะคบกับเขาใน ลักษณะเพื่อนกินเที่ยวเช่นที่เป็นอยู่ คนที่คุณต้องมองว่ากำลังเดินทางผิด น่าจะเป็นตัวคุณเองค่ะ ทำเหตุให้ถูกต้อง ยอมรับความจริงในสิ่งที่ตนเองมีและเป็น อย่างเต็มตา และเต็มใจ จะช่วยให้คุณค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงชีวิตของตนเองให้ดีขึ้นได้ เราเองเห็นสัญญาณที่ดีนะคะ เพราะอย่างน้อย การที่คุณมาตั้งกระทู้นี้ขึ้น ไม่มากก็น้อย มันเป็น commitment ที่คุณบอกกับตัวเอง และเพื่อนใน ห้องนี้ค่ะ ว่าคุณต้องการจะเปลี่ยนแปลงตนเองให้ดีขึ้น และคุณได้เริ่ม ทำมันแล้ว ขอส่งกำลังใจ มิตรภาพ และความปรารถนาดีถึง จขกท ค่ะ ขออวยพร ให้มีสติปัญญาและกำลังชีวิตเข้มแข็งเพียงพอที่จะสร้างสรรค์ชีวิตของ ตนเองให้เจริญขึ้น -- พ้นจากความเสื่อม -- อย่างน้อยทีละน้อย ๆ จน ประสบความสำเร็จได้ในที่สุดค่ะ .. จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 05:06:40

ความคิดเห็นที่ 4   ลองไปอ่านกระทู้นี้ดู รู้สึกคุณยังดีกว่าหน่อยที่รู้จักคิด (แต่ยังไม่กล้าทำ) http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B9014282/B9014282.html จากคุณ : Jump.Jr เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 05:06:42

ความคิดเห็นที่ 5   เห็นด้วยกับข้างบนทุกความเห็นเลยค่ะ... และถ้าสมัครงานยังไม่ได้ แต่อยากทำงานจริงๆ... ลองทำพาร์ไทม์ก่อนไหมระหว่างรองาน ไม่ก็มีรถ... ลองขับรถแท็กซี่ดูได้ไหมค่ะ... แนะนำหนังสือยากให้คุณได้อ่านค่ะ... เรื่อง กล้าที่จะก้าว.... เผื่อจะเพิ่มความกล้าให้คุณได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : thangthai_ladypink เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 06:37:53

ความคิดเห็นที่ 6   เมื่อเอ่ยถึง KFC ซึ่งย่อมากจาก Kentucky Fried Chicken ซึ่งมีที่มาจากเมือง คอร์บิน มลฑลรัฐเคนตั๊กกี้ USA อันเป็นตำนานไก่ทอดอันโด่งดัง และมีสาขามากว่า 13,000 แห่ง ใน 80 ประเทศทั่วโลก ซึ่งคอไก่ทอดเคนตั๊กกี้จะคุ้นเคยดี กับ “พันเอก ฮาร์แลนด์ แซนเดอร์ส” หรือที่หลายคน เรียกย่อ ๆ ว่า “ผู้พันแซนเดอร์ส” (คุณลุงสูทและสีผม สีขาว ยืนถือไม้เท้ายิ้มอยู่หน้าร้าน) ไก่่ทอดจานด่วนเจ้านี้ จะมีใครรู้มั้ยว่ากว่าจะมาเป็นไก่ทอดชื่อกระฉ่อนโลกที่ทุกคนรู้จัีกในนาม KFC ผู้พันแซนเดอร์สต้องผ่านชีวิตล้มเหลวมาแล้วกี่ครั้ง เขาต้องกำพร้าพ่อเมื่ออายุได้เพียง 5 ขวบ เมื่ออายุ 16 ปีก็ต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน อา่ยุ 17 ปีเขาก็แสดงความสามารถพิเศษ ด้วยการตกงานถึง 4 ครั้งติดต่อกัน เขาแต่งงานเมื่ออายุ 18 และในปีถัดมาก็ได้เป็นพ่อคน แต่ชีวิคู่ของเขาก็ ต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า เมื่อภรรยาพาลูกสาวหนี เพราะทนใช้ชีวิตกับเขาไม่ได้ ช่วงอายุ 18-22 ปี เขาล้มเหลวในการประกอบอาชีพทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น คนขายตั๋วรถไฟ ทหาร หรือแม้กระทั่งพนักงานขายประกัน สรุปว่าเขาทำอะไรไม่ได้เรื่องเลยสักอย่าง สิ่งเดียวที่เขาทำได้ดีกว่าคนอื่นก็ คืออาหาร เขาจึงไปสมัครเป็นพ่อครัว และคนล้างจานในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง แม้จะไม่ใช่ชีวิตที่ทรงคุณค่า และดูมีเกียรติแต่เขาก็ทำมันจนเกษียณเมื่อ อายุ 65 ปี และในวันแรกของการเกษียณเขาก็ได้รับเช็คเงินประกันสังคม จำนวน 105 ดอลลาร์ เขาบอกกับตัวเองว่า ถ้าดูแลตัวเองไม่ได้ และต้องมีชีวิตอยูให้รัฐบาลเลี้ยงดู ก็ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ใต้ต้นไม้ในสวนหลังบ้านเขานั่งคิดทบทวนชีวิตที่ผ่านมาและสิ่งที่เขา ปรารถนาในช่วงชีวิตสุดท้ายที่เหลืออยู่ เขามุ่งหน้าไปธนาคารขอยืมเงินจำนวน 87 ดอลลาร์จากเช็คประกันสังคมฉบับ ต่อไปของเขาแล้วนำไปซื้อกล่องเปล่าและไก่จำนวนหนึ่ง เขาลงมือทอดไก่ด้วยสูตรพิเศษที่เขาคิดค้นขึ้นมาในช่วงหลายปีที่ทำงานอยู่ใน ร้านกาแฟ ด้วยสูตรลับพิเศษที่ท่านผสมเครื่องเทศลงไป 11 ตัว และเริ่มขายไก่ทอดของเขาไปตามบ้านต่าง ๆ ในเมืองคอร์บิน รัฐเคนตั๊กกี้ เมนูที่แปลกใหม่นี้เองทำให้ชื่อเสียงของลุงแซนเดอร์สโด่งดังไปทั่วสหรัฐฯ จนทำให้ผู้ว่าการรัฐเคนทักกี รูบี ลาฟฟูนมอบตำแหน่ง “พันเองแห่งมลรัฐเคนทักกี” ให้กับแซนเดอร์สในปี 1935 เพื่อเป็นเกียรติที่แกเป็นบุคคลซึ่งสร้างชื่อเสียงให้กับรัฐ แล้วคนขายไก่ทอดอายุ 65 ปีคนนั้นก็กลายมาเป็นผู้พันแซนเดอส์ ราชาของอาณาจักร Kentucky Fried Checken หรือที่เรารู้จักกันในนาม KFC ตอนอายุ 65 ปีเขาเป็นเหมือนอนุสรณ์แห่งความล้มเหลวที่ยังมีชีวิต แต่ในวัย 85 ปี เขากลายเป็นเศรษฐีพันล้าน มีชื่อเสียงไปทั่วโลกและมีผู้คนให้เกียรติเขาทั่วประเทศ เรื่องราวของผู้พันแซนเดอร์สเป็นอีกหนึ่งบทเรียนความสำเร็จ ที่ไม่ได้จำกัดอายุ จำกัดวัยของคุณ อยู่ที่คุณเริ่มต้นเมื่อไหร่ คุณมีเป้าหมายแค่ไหน และท้ายที่สุด อย่างที่ผู้พันคิด คุณปรารถนาอะไรในช่วงชีวิตสุดท้ายที่เหลืออยู่ จากคุณ : เหม่งครอบคลุมจักรวาล เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 07:10:08

ความคิดเห็นที่ 7   ซูซาน บอยล์ :ทุนสร้างแรงบันดาลใจ (จุมพฏ สายหยุด กรุงเทพธุรกิจ วันพุธที่ 06 พฤษภาคม พ.ศ. 2552) หนึ่งในรูปแบบความมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ สง่างามที่สุด ของคนคนหนึ่ง คือการเป็นแรงบันดาลใจให้กับบุคคลอื่น นับจากในครอบครัว องค์กร สังคม ซึ่งดูเหมือนจะบังเกิดขึ้นได้กับเฉพาะ มหาบุรุษ ศาสดา ตัวเอกในวรรณกรรม ผู้นำองค์กร และหัวหน้าครอบครัว เท่านั้น อย่างไรก็ตาม แบบอย่างล่าสุดที่สร้างบันดาลใจให้คนทั่วโลกเพียงชั่วข้ามคืน กลับ เป็นสุภาพสตรีตัวคนเดียววัย 47 ปี ตกงาน ชาวสกอต ชื่อ ซูซาน บอยล์ (Susan Boyle) (สำหรับท่านผู้อ่านที่ทราบเรื่องนี้อยู่แล้ว ให้ข้ามย่อหน้านี้ไปได้เลยครับ) 11 เมษายน ที่ผ่านมา ซูซาน บอยล์ ปรากฏตัวบนเวทีการประกวดความสามารถระดับชาติของอังกฤษ Britain's Got Talent ฤดูกาลที่ 3 รอบแรก ด้วยภาพลักษณ์ภายนอกที่ดูเชย ไม่น่าชม อุ้ยอ้าย มาจากเมืองชนบท ทั้งกรรมการและผู้ชมในห้องโถงต่างมีความรู้สึกที่กังขา จนถึงขั้นดูแคลน โดยเฉพาะเมื่อเธอบอกว่าต้องการจะประสบความสำเร็จแบบ เอเลน เพจ (Elaine Paige) ราชินีละครเพลงชาวอังกฤษ และยังจะร้องเพลง I dreamed a dream จากละครเวทีเรื่อง Les Miserables ทุกคนคาดว่าจะได้ยินเสียงเป็ดเทศจากเธอ แต่ในวินาทีถัดมา เพียงซูซาน บอยล์ ขับขานท่อนแรก กรรมการทั้ง 3 กลับต้องตะลึง ด้วยน้ำเสียงอันกังวาน และทรงพลังของ สามารถสะกดอารมณ์ของกทุกคนในห้องส่งให้ขนลุก และเรียกน้ำตา ท่ามกลางเสียงปรบมือดังสนั่นตลอดการร้องเพลงและกลายเป็นข่าวดังไปทั่วโลก แม้ในวันนั้นเธอเพิ่งผ่านรอบแรกยังไม่ถึงรอบชนะเลิศ แต่ค่ายเพลงชั้นนำก็จับเธอเซ็นสัญญาไปแล้ว เนื่องจากขณะนี้ผลงานของเธอกำลังเป็นสิ่งที่ถูกเฝ้ารอคอยมากที่สุดในโลก เหตุการณ์ที่ปรากฏต่อสายตาของคนทั้งโลกเพียง 6 นาที สร้างสึนามิแห่งแรงบันดาลใจ ไม่ใช่เพียงแค่การเป็นนักร้อง หรือการชนะการประกวดความสามารถใดๆ แต่หมายถึงความหวังที่ก้าวสู่ความฝันในทุกรูปแบบ ผมขอวิเคราะห์ปัจจัยที่นำไปสู่ปรากฏการณ์สร้างสรรค์แรงบันดาลใจของซูซาน บอยล์ 3 ประเด็นหลัก ซึ่งถือว่าเป็น “ทุน” ในการสร้างแรงบันดาลใจ คือ หนึ่งตัวเธอเอง สอง ครอบครัว ชุมชน และสังคม และสาม สื่อยุคใหม่ ทุนจากตัวเธอเอง ซูซาน บอยล์ มีความใฝ่ฝันที่จะประสบความสำเร็จในการร้องเพลง และไม่เคยละทิ้ง แม้ในยามที่ขัดสนที่สุด เธอให้เงินออมก้อนสุดท้ายไปว่าจ้างห้องอัดเสียงมืออาชีพเพื่อเสนอผลงานไปตามที่ต่างๆ แม้จะผิดหวังแต่เธอไม่คิดล้มเลิก เธอไม่นำปมด้อยมาเป็นข้ออ้าง ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุตอนเธอถือกำเนิดที่สมองขาดออกซิเจน ไปชั่วขณะส่งผลต่อความสามารถในการเรียนรู้ การถูกล้อเลียนในโรงเรียน ฐานะครอบครัวที่ยากจน นอกจากนี้เธอยังฝึกฝนอย่างหนักและต่อเนื่อง ทุกครั้งที่ประสบความผิดหวังจากการประกวด เธอจะไป ครูเก่งๆ ฝึกฝนทักษะความสามารถให้เพิ่มพูน แม้จะมีอายุเพิ่มมากขึ้น ก็ไม่ทิ้งการเรียนรู้ ก่อนจะมา ท็อปฟอร์มในวัยสี่สิบเจ็ด ทุนจากครอบครัว ชุมชน และสังคม แม่ของซูซาน บอยล์ เป็นแม่ที่วิเศษ ท่ามกลางปัญหาการเรียนรู้ในระบบการศึกษา เธอกลับมองเห็นว่าลูกมีความสามารถพิเศษในการร้องเพลง จึงสนับสนุนให้ไปร้องเพลงในโบสถ์ตั้งแต่อายุสิบสอง ประการสำคัญแม่ของซูซานนี่เอง ที่สนับสนุนให้เข้าประกวด Britain's Got Talent ซึ่งซูซาน ไม่เห็นด้วยเพราะเห็นว่าตนเองอายุมากเกินไป (ซึ่งกรรมการและคนดูก็คิดเช่นนั้น) การทีซูซาน บอยล์ เปลี่ยนใจเข้าประกวดเนื่องจากต้องการอุทิศสิ่งนี้ให้กับ แม่ เป็นพลังทลายกำแพงแห่งความไม่กล้าลงไปได้ และสร้างจุดเปลี่ยนในชีวิตของเธอในที่สุด ซูซาน บอยล์ บอกกับสื่อมวลชนเองว่า เพื่อนบ้านและแมวชราชื่อ เพ็บเบิลส์เป็นกำลังให้เธอมาตลอด แม้กระทั่งค่าเดินทางมาประกวดก็ได้มาจากการลงขันของเพื่อนบ้าน สังคมอังกฤษ ก็เป็นเช่นสังคมของประเทศที่พัฒนาแล้วซึ่งจะมีกระบวนการสร้างโอกาสให้กับคนที่มีความรู้ความสามารถ โดยมีปัจจัยกีดกันน้อยที่สุด ไม่ว่าจะเป็นชาติตระกูล รูปร่างหน้าตา สิ่งหนึ่งที่น่าประทับใจเวลาที่เราดูคลิปการแสดงของซูซาน บอยล์ ก็คือ ปฏิกิริยาผู้ชมในห้องโถง ที่เริ่มด้วย การขบขัน กังขา เยาะเย้ย แต่เมื่อได้รับรู้ถึงความสามารถอันสูงส่ง พวกเขาก็พร้อมใจกันให้เกียรติมากที่สุดเท่าที่ทำได้ ด้วยการลุกขึ้นตบมือตลอดการแสดง คนไทยบางคนหงุดหงิดกับเสียง “แทรก”เหล่านี้ แต่สำหรับ ซูซาน บอยล์ เธอบอกว่ารู้สึก “ช็อก” กับการตอบรับครั้งนี้มาก ทุนจากสื่อยุคใหม่ ถึงแม้ว่าเรื่องราวของจะมีจุดเริ่มต้นจากสื่อเก่า (Old Media) อย่างเช่น โทรทัศน์ และได้รับการรายงานโดยสำนักข่าวต่างๆ แต่หากขาดสื่อใหม่ (New Media) ดังเช่น อินเทอร์เน็ต แล้วก็ยากที่กรณีซูซาน บอยล์ จะสร้างกระแสความรู้สึกเป็นวงกว้าง มีรายงานว่าเมื่อสิ้นสุดวันที่ 27 เมษายน มีผู้เข้าชมคลิปการแสดงของเธอในเว็บไซต์ต่างๆ รวม 170 ล้านครั้ง ผู้คนนับล้านเข้าไปคอมเมนท์ ขนาดของคลิปการแสดงที่มีความยาว 6 นาที แต่สามารถบรรจุทุกอารมณ์เข้าไป มีพลังยิ่งกว่าภาพยนตร์นับชั่วโมงเป็นไหนๆ ถือว่า เป็นสาระ (Content) ที่ความสมบูรณ์แบบยิ่งสำหรับอินเทอร์เน็ต ผมนั่งดูคลิปของซูซาน บอยล์ นับสิบหน เริ่มจากต้องการสัมผัส ความรู้สึก ทุกวันนี้ก็ยังเปิดดูเพื่อหาสิ่งใหม่ๆ ที่ตนเองมองข้ามไปในครั้งก่อนๆ ก็สมแล้วที่ เอเลน เพจ จะกล่าวยกย่อง ซูซาน บอยล์ ผ่านสื่อว่า “A role model for everyone who has a dream” จากคุณ : เหม่งครอบคลุมจักรวาล เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 07:13:18

ความคิดเห็นที่ 8   เราชอบ ซูซาน บอยล์ มากๆ... ดูรายการเกี่ยวกับเธอคนนี้ทีไร ร้องไห้ทุกทีเลย... สุดยอดของความนับถือเลยจริงๆ.... ปล. อีกคนที่ชอบคือ Paul Potts... ลองหาคลิปจากยูทูปมาดูเนอะ ตอนเขาประกวด น้ำตาไหลพรากเลย... เกิดแรงบันดาลใจมาๆ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 07:29:47 จากคุณ : thangthai_ladypink เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 07:20:18

ความคิดเห็นที่ 9   เรามีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง เรียนเก่งมาตั้งแต่เด็กๆ พอเข้ามหาวิทยาลัยก็สอบโควต้าได้คณะวิศวกรรมของมหาลัยใหญ่แห่งหนึ่งของอีสาน (บ้านลูกพี่ลูกน้องเราอยู่แถบๆนั้น) แต่ไม่รู้ยังไง เรียนไปเรียนกลับโดนรีไทร์!!! ด้วยความที่ตัวเองไม่เคยล้มเหลวมาก่อน การโดนรีไทร์เลยกลายเป็นเรื่องที่เขารับไม่ได้ แต่จะทำไงได้ เพราะตอนเรียนก็เผลอหลงใหลกับชีวิตอิสระ อยู่หอ เรียนมหาวิทยาลัย มีเพื่อน มีหญิง จนไม่เรียน หรือเรียนตามคนอื่นไม่ทัน ชีวิตหลังโดนรีไทร์ของน้องเราคนนี้ จากที่พ่อแม่มองว่าเขาเป็นเด็กเรียนเก่ง เป็นลูกชายคนโดที่เป็นความหวังของที่บ้าน กลับกลายเป็นถูกมองว่าเป็นคนไม่เอาไหน ไม่เอาถ่าน พอไปลงเรียนรามก็เรียนบ้าง ไม่เรียนบ้าง เพราะแม่บังคับให้เรียนนิติศาสตร์ที่ตัวเองไม่ชอบ ก็เลยไปกันใหญ่ ปีๆหนึ่งเก็บได้ไม่กี่หน่วย แถมเสียเงินเสียทองค่ารถเดือนๆหนึ่งของหลายตังค์ ช่วงนั้นน้าเราเขามาฝากน้องเราคนนี้ให้อยู่กับที่บ้านเรา อยากให้ช่วยทำให้กลับมาเป็นผู้เป็นคนหน่อย เพราะอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว เสียเวลาไปหลายปีเปล่าๆปลี้ๆ จนพี่ๆเราก็เลยเรียกมาคุย แล้วก็มานั่งคิดดูว่าจะทำยังไงกับน้องคนนี้ หากเรียนไม่จบ ป.ตรี เพราะเท่าที่สังเกตดูเห็นว่าวันๆสิ่งที่เขาหมกมุ่นก็คือเกมส์คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เนท ก็เลยถามเขาว่าชอบด้านคอมพิวเตอร์ใช่ไหม เขาก็ว่าใช่ เลยให้เขาไปลงเรียนคอร์สทำกราฟฟิก และพวกทำเวบไปด้วย เพราะเพื่อนพี่เราเขาเป็นอาจารย์สอนอยู่ เรียนไปเรียนมาจนจบคอร์ส ก็เลยให้น้องลองไปสมัครงานดูเพราะงานด้านนี้เขาเน้นดูพอร์ทโฟลิโอมากกว่าปริญญา ก็อาจมีสิทธิ์ได้งาน ซึ่งน้องเราก็โชคดีจริงๆ สมัครไปสักพักก็ได้งานทำ แต่เงินเดือนไม่เยอะ แน่นอนเพราะไม่มีใบปริญญาและประสบการณ์ก็ไม่มี ทำงานแรกๆก็ขลุกขลักหน่อย มีปัญหาปรับตัวบ้าง แต่ตั้งแต่น้องมาอยู่ที่บ้านเราก็ถูกอบรมสั่งสอนเรื่องนิสัยมาเยอะ ก็เลยพอเข้าสังคมกับเขาได้บ้าง จากที่เมื่อก่อนเป็นคนที่เข้ากับใครไม่ค่อยได้ น้องเรายังดีอยู่อย่างถึงนิสัยไม่ได้เรื่องยังไง แต่พูดอะไรก็ยังเชื่อฟัง ก็เลยปรับได้ ที่ทำงานก็โดนใช้งานเยอะ แต่เงินน้อยก็ให้ทนไปจนกว่าจะเก่ง ทำไปสักพักพอมีลู่ทางก็มีเพื่อนที่เคยทำงานที่นั่นแต่ออกไปแล้วชวนไปทำงานอีกที่หนึ่ง ก็เริ่มลืมตาอ้าปากได้เพราะเงินเดือนดีขึ้น แล้วพวกพี่ๆเราก็หางานจ็อบนอกมาให้เรื่อยๆ หลังๆน้องเราก็หางานจ็อบนอกเองได้ พี่เราก็ไม่ได้ให้ความช่วยเหลืออะไรเพิ่มเติมอีก จนตอนนี้รายได้เดือนละหลายหมื่น หลังๆเห็นชอบถ่ายรูปเลยไปเล่นกล้องกับพวกชมรมถ่ายภาพ จนมีงานรับจ็อบถ่ายภาพมาอีกหนึ่งงาน สรุปตอนนี้น้องเราทั้งๆที่ไม่จบปริญญา นิสัยก็ไม่ได้เรื่อง จนตอนนี้สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง ออกไปอยู่หอ กินอยู่เอง มีรายได้เอง แถมมีเงินเหลือให้พ่อแม่ เป็นกอบเป็นกำ ตอนนี้พ่อแม่ก็เลิกบ่นเลิกว่าแล้ว เผลอๆรายได้ตอนนี้อาจจะดีกว่า หากเรียนจบตามาสายเดิมอีกด้วย คนเรียนไม่จบแต่รู้จักตัวเองมากพอ รู้จักขวนขวาย ยังไงก็ไม่อับจนหรอกค่ะ น้องเรายังโชคดีที่มีที่บ้านเราคอยช่วย แต่สิ่งที่ต้องมีในตัวคนๆนั้นก็คือความกล้า กล้าที่จะเปลี่ยนแปลง กล้าที่จะก้าวเดิน เพราะมันคงไม่มีอะไรต้องเสียไปมากกว่านี้แล้ว คุณเองก็ยังโชคดีกว่าคนอื่นอีกมากที่ยังมีพ่อแม่ช่วยเหลือ แถมมีรถให้ขับอีก ทำไมไม่ใช้สิ่งที่ตัวเองมีให้เกิดประโยชน์ล่ะคะ จากคุณ : แอนนะยะ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 08:27:23

ความคิดเห็นที่ 10   เท่าที่อ่านเนื้อกระทู้ของคุณจขกท.ดู ผมสังเกตว่าคุณจขกท.มีทัศนคติ "ติดกรอบ" เป็นตัวปิดกั้นอยู่ครับ คือทัศนคติ "พึ่งพาปัจจัยภายนอกมาสร้างความสำเร็จให้" เลยทำให้คุณจขกท. "โทษปัจจัยภายนอกว่าเป็นต้อนตอปัญหาต่างๆนานา"ที่เกิดกับชีวิตคุณเช่นกัน "ถ้าตอนนี้ผมอายุไม่เกิน 25 ผมรู้ว่าผมแก้ได้ทันแน่ด้วยการไปเรียนใหม่ในคณะที่ชอบ" ^^^ คุณต้องเลิกคิดแบบนี้ได้แล้วครับ ทิ้งมันไปได้แล้ว เพราะนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว และคุณไปแก้อดีตไม่ได้ การวนเวียนคิดแต่ว่า "ถ้าทำแบบนั้นได้ ชีวิตเราจะเป็นอย่างนี้อย่างนั้น.." จะยิ่งผูกคุณติดไว้กับหลักปักเลน เหมือนทาสที่ปล่อยไม่ไป และไม่คิดก้าวหน้าต่อไปได้อีก เพราะคุณจะถูกดึงรั้งไว้กับอดีตเดิมๆที่เปลี่ยนไม่ได้ แก้ก็ไม่ได้แล้วด้วย คุณต้องคิดต่อยอดดีกว่าครับ คือคิดว่าจาก "ต้นทุน" ที่คุณมีอยู่ตอนนี้ คุณทำอะไรได้บ้าง ผมเองก็เป็นเจ้าพ่อแห่งความท้อแท้มาก่อนเช่นกัน ถึงขั้นลือชื่อ แต่ผมมาพลันคิดได้จากการอ่านประวัติ "ผู้พันแซนเดอร์" เช่นกันกับคุณน้องเหม่งฯครับ (ทำให้ผมกลายเป็นแฟนพันธุ์แท้ของเจ้าไก่เคเอฟซีตัวยง กินมันทุกโอกาสที่อำนวย ฮี่ฮี่) ชีวิตของผู้พันทำให้ผมเลิกท้อแท้ และหันมาเชื่อทัศนคติที่ว่า.. คนเราสามารถประสบความสำเร็จได้ ไม่ว่าเราจะเคยผ่านอะไรมาก็ตาม ตอนนี้คุณมีเวลาว่างมาก และคุณภาพชีวิตย่ำแย่ ขอให้คุณใช้เวลาและเงินทองที่มี ไปเข้าร้านหนังสือ แล้วขนซื้อหนังสือเกี่ยวกับประวัติชีวิตนักต่อสู้ทั้งหลายมาอ่านเพื่อสะสมแรงบันดาลใจเลยครับ ช่วงที่ผมจะถอดใจมิถอดใจแหล่ ผมใช้เวลาอ่านประวัตินักโทษสงครามจริงๆ อ่านประวัตินักต่อสู้เพื่อประเทศชาติ อ่านบันทึกความทรงจำของนักธุรกิจดังระดับโลก ที่ล้มเหลวสุดๆมาก่อนจะประสบความสำเร็จ  เพื่อจะให้เป็นฐานสร้างกำลังใจและแนวทางดำเนินชีวิตให้ตัวผมเอง คุณเองก็ทำแบบพวกเขาได้เช่นกันครับ แต่ต้อง "หยุดหาข้ออ้าง" ได้แล้ว ขอเพียงคุณเลิกหาข้ออ้างว่า "เพราะเราเลือกผิดมาแบบนั้น ชีวิตถึงต้องเป็นแบบนี้" แล้วเปลี่ยนประโยคคำพูดซะใหม่ครับ ให้เป็นว่า "เพราะเราเลือกมาผิดแบบนั้น จึงทำให้เรามีแรงฮึดเอาชนะข้อด้อยจนได้ในวันนี้" แค่เปลี่ยนวิธีคิด วิธีพูด ชีวิตก็เปลี่ยนได้นะครับ ไม่มีสิ่งใดเป็นตัวกำหนดความสำเร็จหรือล้มเหลวของเรา เท่ากับพลังภายในของตัวเราเอง แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 09:17:59 จากคุณ : ผึ้งน้อยพเนจร เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 09:14:54

ความคิดเห็นที่ 11   คนเรานั้น ความคิด เป็นสิ่งสำคัญ คิดว่าทำไม่ได้เด็ดใบไม้สักใบก็ยากแล้ว เริ่มต้นจากปรับความคิดของตัวเองก่อนนะคะ ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ สั่งจิตตัวเองไว้เสมอ เรื่องการงานถ้ายังคิดไม่ออกว่าทำอะไรดี ก็ให้เริ่มจากช่วยงานคนอื่นก่อน ไม่แน่ใจว่าพื้นฐานครอบครัวมีกิจการอะไรไหม ลองไปช่วยงานญาติ พี่น้อง เพื่อน ก็ได้ เมื่อได้ทำแล้ว คุณจะรู้เองว่าคุณได้อะไรมาเยอะมาก ในระหว่างนี้ให้ลุกขึ้นมาสร้าง สุขภาพ ที่ดี พยายามออกกำลังกายทุกวัน เอาง่าย ๆ มีรองเท้าสำหรับวิ่งสักคู่พอแล้ว เช้าเดินเร็ว เย็นวิ่ง จะให้ดีให้ไปตามสวนสาธารณะ ไปบ่อย ๆ เข้า ต่อไปก็จะกล้าที่จะพูดคุยกับคนอื่น ๆ เอง สู้ ๆ จ้า จากคุณ : ปองดาว เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 11:27:05

ความคิดเห็นที่ 12   คุณผึ้งน้อยพเนจร ตอบเคลียร์หมดแล้ว...จขกท ต้องปรับเปลี่ยนวิธีคิดและทัศนคติใหม่หมดเลยนะ คิดอยู่ในแค่ในกรอบ พอตัวเองไม่ติดกรอบก็พาลคิดว่าชีวิตถึงทางตันซะแล้วแบบนี้คุณรู้ไหมมันตัน ก็เพราะว่าคุณคิดว่ามันตัน คนดีๆไม่เข้ามาหาก็เพราะว่าตัวคุณไม่คิดจะไปอยู่ในที่ๆคนดีๆเขาอยู่กัน กินเหล้า เมาเทียวกลางคืน คงเจอหรอกนะคนดีๆน่ะ รีบๆตื่นได้แล้วครับ จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 11:29:52

ความคิดเห็นที่ 13   คุณผึ้งน้อยพูดไว้ดีมากเลย อ่านหลายๆรอบนะคะ เราเชื่อว่าทุกๆ คนต้องมีช่วงเวลาแบบคุณ เราเคยผิดหวังกับชีวิตมาหลายครั้ง ทั้งที่เป็นจากตัวเราหรือคนรอบข้าง นับได้ห้าครั้งที่ร้องไห้ จนน้ำตาหมด ( ไม่รวมอกหัก) ทั้งที่ยังอายุไม่สามสิบ ไม่มีใครหรอกนะคะที่เป็นคนล้มเหลว เราไม่เชื่อค่ะ แค่ยังไม่สำเร็จเท่านั้นเอง คำว่าล้มเหลวเป็นแค่คำที่เราตั้งขึ้นมาตัดสินตนเองหรือคนอื่น เมือ่ยังทำอะไรไม่สำเร็จ ทำไมคุณต้องบอกว่าตนเองล้มเหลวล่ะคะ ลองมองย้อนดูสิ ว่ามีอะไรที่ทำพลาดไป มีอะไรที่คุณพัฒนาขึ้นมาได้ในวันนี้ อยากจะบอกว่า ถ้ายังหายใจอยู่ ยังไงก็มีโอกาสคิดใหม่ทำใหม่ และเวลาที่เริ่มต้นใหม่ได้ดีที่สุด ก็คือ .. เวลานี้ ไงคะ ปล ดูซูซาน บอล์ยแล้วซึ้งจัดร้องไห้เหมือนกันค่ะ คือเห็นเธอเดินออกมาตอนแรกเราก็ขำเหมือนกัน พอร้องเพลง เราแบบว่าโอ้ สุดยอดเลยป้า แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 13:55:24 จากคุณ : cardiogenic เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 13:47:27

ความคิดเห็นที่ 14   จากการวินิจฉัย เราว่าคุณต้องการ Therapist ที่เป็นสาวสวยนะ แต่ติดอยู่ในใจว่า " ไอ้กระพ๊ม  มันไม่หล่อ  ไม่รวย  การศึกษาไม่มค่อยสูง....." งานนี้แนะนำให้คุณมั่นใจค่ะ แก้ปมเรื่องเรียนให้จบก่อน...กล้าออกไปหางาน มันต้องเริ่มที่ตัวคุณ ทลายกำแพงใด ๆ ที่มีอยู่ให้หมด เกือบ  30  แล้ว หมดวัยเวิ่นเว้อเเล้วเฮีย...!!!! จากคุณ : แฟนนายแบบ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 14:02:48

ความคิดเห็นที่ 15   อ่านคห.แล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ อยากให้จขกท.ได้อ่านและใส่ใจ จะได้พ้นความทุกข์นี้ไปได้... คนบางคน มีทุกอย่าง จนอายุมากขึ้นๆ และไม่เคยต้องเสียใจ แต่อย่าลืมว่า "อย่าจีรัง" วันรุ่งขึ้นตื่นขึ้นมา ทุกอย่างที่เคยมี อาจะหายไปแล้ว หายไปเมื่อไรก็ได้ ไม่มีอะไรแน่นอน ไม่มีอะไรจีรัง สุดท้ายก็ต้องเริ่มจาก ศูนย์ เริ่มรู้จักการไม่มีอะไรเลยสักอย่าง... แต่นั่นก็ต้องเริ่ม(ได้แล้ว) ... เริ่มและรู้ว่ามันอาจจะไม่เหลืออะไรอีกเลยก็ได้ พรุ่งนี้อาจจะเป็นวันของบางคน ก็ต้องมีวันนึงที่เป็นวันของเราบ้าง ไม่ใช่เหรอคะ สู้ๆนะคะ ^ ^ จากคุณ : Nm เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 18:46:30 A:125.24.230.229 X: TicketID:251333

ความคิดเห็นที่ 16   เรื่องอายุไม่มีอะไรวัดได้หรอกค่ะ นอกจากวัดใจเราเอง อายุ 30 ถ้าเด็ก ถ้ายังเหลือเวลาอีกเยอะ แล้วเมื่อไรจะโต 50 ..60 ... อย่าคิดไปเลยอยู่กับปัจจุบัน ใครจะรู้พรุ่งนี้เราอาจเพิ่งรู้ว่าเราป่วยก็ได้ ส่วนอายุ 60 ถ้าเสียทุกอย่างไป มันก็เริ่มใหม่ได้เสมอ แม้กระทั่งเรียนหนังสือ มันอยู่ที่ใจค่ะ อย่าประมาทกับเวลาในชีวิตที่เหลืออยู่เลยนะ น่าเสียดาย สำหรับเรา 20 คืออายุที่เยอะมากพอที่จะโตได้แล้ว อ้อจริงๆ 19 ค่ะ จากคุณ : Nm เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 18:51:21 A:125.24.230.229 X: TicketID:251333

ความคิดเห็นที่ 17   หลาย ๆ คห ก็บอกไว้อย่างดีเยี่ยมแล้ว ประกอบกับ จขกท รู้สึกใฝ่ฝันจะก้าวขึ้นไปให้ได้ ผมคงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม แต่อยากจะเสริมอะไรนิดหน่อยนะครับ สำคัญที่ความคิด ต้องหลุดให้พ้นจากกรอบนี้ให้ได้... ไม่เช่นนั้น ความรู้สึกเดิม ๆ ของคุณจะกลับมาอีก... อย่างไร ? ถ้าคุณ จขกท ยังรู้สึกว่าปัจจัยภายนอกคือตัวชี้วัดคุณค่ามวลรวมของตัวคุณเอง เชื่อเถอะครับ ต่อให้คุณพ้นสภาพแบบนี้ไปได้ (เรียนจบ มีการงานที่ดีทำ มีคนรักที่เชิดหน้าชูตา ไม่เป็นภาระพ่อแม่) แต่คำถามและความน้อยเนื้อต่ำใจจะกลับมาวนเวียนซ้ำซาก เช่น คุณมีงานดี ๆ แต่ไม่ได้เลื่อนตำแหน่ง คนที่เลียเจ้านายกลับได้ดีกว่า หุ่นไม่ดีต้องไปฟิตเนส วันหยุดพักร้อนนี้จะไปเที่ยวไหนดี ไม่อยากตื่นไปทำงานวันจันทร์ อยากให้ถึงวันศุกร์เร็ว ๆ แฟนคนปัจจุบันไม่สวยแล้ว ไปจนถึงเรื่องอย่างทำไมเราไม่มีบีบีโฟน ร้อยแปดพันเก้า แล้วในบางอารมณ์ คุณอาจจะย้อนระลึกถึงอดีตในช่วงเวลานี้ของตัวเอง ว่ามันสบายกว่านะ มันดีกว่านะ มันอิสระกว่านะ ก็เป็นได้ ...ตราบเท่าที่ืเรายังไม่พาตัวเองหลุดจากกรอบที่กักขังเหล่านี้อยู่นะครับ... สุดท้าย ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ ฝรั่งมีคำกล่าวที่ว่า 'Men's Life Start at Fourty' อายุ 30 ปีก็สดใสและมีไฟ มีพลังได้ครับ จากคุณ : บ้าเกม เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 20:13:28

ความคิดเห็นที่ 18   เพื่อนผู้ชายที่เรารู้จัก ขนาดจบ ม.ของรัฐ แต่ก็ไม่ชอบทำงาน คิดคล้ายๆ จขกท.ว่าเกาะพ่อแม่ ทั้งๆที่ก็อยู่ช่วยงานที่บ้าน แฟนก็ยังไม่มีเหมือนกัน เราว่าถ้าคิดว่าตัวเองไม่ดี ล้มเหลว แล้วผู้หญิงดีๆที่ไหนจะมองว่าดีคะ ถึงคุณ จขกท.ได้เรียนและจบ ม.เอกชนจริงๆ แล้วคิดว่าจะได้งานดีๆ และมีความสุขกับงานเหรอคะ แฟนหรือผู้หญิงที่ดีที่ได้คบ แน่ใจแค่ไหนว่าจะได้แต่งงานกัน ชีวิตที่เริ่มต้นสวยงาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าบั้นปลายจะดีเสมอไปนะคะ ตอนนี้คุณ จขกท.ยังไม่สายเกินไปที่จะมีชีวิตดีๆค่ะ ธุรกิจส่วนตัวก็น่าสนใจนะคะ เพราะใครๆก็อยากมีอาชีพนี้ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : OHROSE เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 22:15:28

ความคิดเห็นที่ 19   คนที่เป็นพนักงาน อาจจะไม่เข้าใจ ความรู้สึกของคนที่ไม่เคยทำงานบริษัทนะ ว่าการสมัครงาน มันยากเย็นนักหรือไง แค่เขียนๆส่งไป หลายๆที่หน่อย มันก็ได้แล้ว ฉันเป็นคนหนึ่งนะ ที่กางหนังสือหางานทำ แล้วหาตำแหน่งตัวเองไม่เจอ สมัครงานไม่เป็น เลือกไม่ถูกจริงๆ ใบปริญญามี ก็ไม่เคยมีประโยชน์ เรียกว่าไม่เคยใช้เลย เรซูมเม่ เป็นไง ก็ยังไม่รู้จักเลย เขาต้องเขียนอะไรกันมั่งหรอ เขียนไม่เป็น  บางทีก็ยังนึกๆเลยนะ ว่าตนเองไปเรียนหนังสือทำไมเนี่ย เรียนมาก็ไม่ได้ใช้ เรียนจบ กับเรียนไม่จบ มี่ค่าเท่ากันเลย จบมาก็ทำงานที่บ้าน ช่วยที่บ้านทำกิจการ พอที่บ้าน ปิดกิจการ ทำอะไรไม่เป็นเลย ตอนเปิดร้านค้า ทำทุกหน้าที่เลย ตั้งแต่เด็กทำความสะอาด เช็ดตู้ ยันเซ็นเช็คจ่ายค่าสินค้าเลย แต่ไม่รู้ว่า ตนเองควรจะเป็นพนักงานตำแหน่งไหนดี  ฝ่ายจัดซื้อ ก็ซื้อเป็นนะ แต่แผนกจัดซื้อเขาทำไงกันหรอ ฝ่ายขาย ก็ขายของทุกวันนะ แต่ฝ่ายขาย เขาต้องขายอะไรกันหรอ เกิดโง่ขึ้นมาทันที คนที่เคยใช้ชีวิตอิสระ ไม่เคยเข้ากรอบ นั่งออฟฟิตทำงาน ก็ไม่รู้ว่าในออฟฟิตเขามีงานอะไรให้ทำกันบ้างอะ บางที ทุนเดิมการศึกษาจบมา มันไม่มีผลกับชีวิตจริงการทำงานเลย ในเมื่อเราไม่สามารถ เดินเข้าออฟฟิตได้ ไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นลูกจ้างทำแหน่งไหนดี ก็ต้องถามหา ว่าชีวิต เรามีทุนอะไรเหลืออยู่ การเปลี่ยนงาน เปลี่ยนชีวิตสำหรับบางคน เป็นเรื่องง่าย ย้ายงานไป ย้ายงานมา อยู่บริษัทไหนก็ได้ แต่บางที มันเป็นเรื่องยากจริงๆ ในเมื่อชีวิตเข้าสังคมออฟฟิตไม่ได้  ชีวิตก็ต้องอยู่กับความจริงให้ได้นะ ว่าเราเกิดมา ก็เห็นพ่อแม่ขายของแล้ว ค้าปลีก โชว์ห่วย มันไม่ต้องใช้วุฒิปริญญาตรีหรอกนะ พ่อแม่เรา ก็ไม่เคยเรียนหนังสือ ภาษาไทยยังอ่านไม่ออกเลย ก็ยังทำการค้าเลี้ยงเรามาจนโตได้ เราก็อ่านหนังสือออก เห็นเขาทำมาตั้งแตเล็กจนโต เดินหลับตา ยังรู้เลยว่าของอยู่ไหน ขายราคาเท่าไหร่ ทำไมไม่เอาทุนเดิมที่ตนเองมีอยู่ตรงนี้ มาเริ่มต้นใหม่อีกรอบล่ะ มันจะเป็นเรื่องง่ายมากเลย ไม่ต้องเอาความรู้ที่ไหน ก็ทำได้ เพราะมันสะสมมาตั้งแต่เด็กแล้ว คนอื่นไม่เคยค้าขาย จะสั่งของที่ไหนก็ไม่รู้ ขายกำไร คิดกันกี่เปอร์เซ็นต์ก็นึกไม่ออก แต่มันกลับเป็นสิ่งที่คุ้นเคยดี รู้ว่า มาเท่านี้แหละ ขายเท่านี้แหละ กำไรประมาณนี้แหละ ถ้าตอนอยู่บ้าน ไม่คิดว่า เห็นทุกวัน จนชิน คิดว่ามันไม่ใช่ความรู้ของเรา มันก็คือไม่ใช่ แต่ถ้าคิดว่า มันใช่ มันก็ใช่  นำความรู้ตรงนี้มาเปิดร้านใหม่ ค้าขายได้เหมือนเดิม สินค้าสั่งที่ไหนก็รู้ อะไรขายดี อะไรขายไม่ออก เลือกสินค้าตัวไหนดี ตัดสินใจง่าย ต่างกับคนไม่เคยทำ จะลงตัวไหนดี คิดจนสมองแทบแตก กลัวเจ๊ง กะไม่ถูกอีก ลงเท่าไหร่ดี ทุนประสบการณ์ ต่างกันแล้ว  อย่าคิดว่า ธุรกิจพ่อแม่ไม่มีค่าซิ ช่วยเขาทำเราก็มีรายได้ กิจการโต เราก็รวย เงินทองก็ไม่ไปไหน เข้ากระเป๋าเราคนเดียว ไม่ต้องแบ่งใคร ถ้าคุณมองดีๆ กิจการพ่อแม่คุณ ที่คุณเกาะกินไปวันๆ นั่นแหละ คือ ต้นทุนที่คุณมี ไม่ต้องไปมองหางานที่ไหนเลย มันเป็นสิ่งคุ้นเคยที่คุณรับรู้จนชินและไม่ใส่ใจ มองไม่เห็นค่า ทั้งที่มันใช้เลี้ยงคุณมาครึ่งชีวิตแล้ว เจอแค่คนจนๆ ชั้นล่างนั่นแหละ คือลูกค้า คนที่ทำให้คุณมีกิน มีค่าน้ำมันรถขับ มีเงินซื้อเหล้ากินไปวันๆ ไปเที่ยวหญิงได้ เคยเห็นค่าคนเหล่านั้นหรือเปล่า เขาไม่ใช่พระเจ้านะ แต่เป็นเลี้ยงดูเรามาต่างหาก ดูถูกไม่ได้เลยนะ เพราะไม่มีเขา เราก็ไม่มีกิน ผู้หญิงอะนะ ไม่ต้องไปมองหานางฟ้าที่ไหนเลย  ถึงจีบติด คุณก็ไม่มีปัญญาเลี้ยงเธอหรอกนะ เอาตัวเองยังไม่รอดเลย จะพานางฟ้ามาอดตายซะแล้ว หาผู้หญิงจากโลกความจริงดีกว่า ลดสเป็คลงมาบ้างนะ จีบในเน็ตก็ได้ ถ้าไม่อยากได้สาวจากแหล่งเที่ยวกลางคืน คนที่ยอมรับ ความแย่ๆ ห่วยแตกของคุณได้นะ คนที่คุณเจอแล้วยิ้มเสมอก็พอ คุยกันรู้เรื่อง เป็นที่ปรึกษาที่ดี  แค่นี้ก็หายากแล้วล่ะ คุณอยากกลับสังคมที่เลิศหรู  อยากมีมิตรที่ดี อันนี้ต้องสร้างเองค่ะ ไปโทษอดีตไม่ได้ มันผ่านมาแล้ว แก้ไม่ได้แล้ว จะกลับไปคิดทำไม อยู่กับปัจจุบัน แล้วทำทุกสิ่ง ให้มันเกิน100  ความสามารถมี อย่ากั๊ก อย่าเห็นแต่อุปสรรค  แต่ให้มองหาโอกาส  เท่าที่ตนสามารถคว้าได้ พอแล้ว ทุกอย่างเริ่มต้นที่ความคิดนะ เห็นปัญหา เห็นอุปสรรคแล้ว มองหาทางแก้ให้เจอ  คำตอบมันอยู่ที่ปาก ว่าคุณจะเอ่ยถามใคร จากคุณ : ..ฟ้าใส.. เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 23:17:18

ความคิดเห็นที่ 20   อ่านมาเจอเลยขอหน่อยละกัน คิดด้านลบอะไรขนาดนั้น ชีวิตมันไม่ได้สิ้นไร้หนทางขนาดนั้นนะ อย่างน้อยก้มีต้นทุนชีวิตนี่ คือ มีเงินใช้ มีรถขับที่พ่อแม่ให้อะ พยายามสิ พยายามใหม่ 30แล้วทำไมฟะ ยังไม่แก่นิ ยังเหลือเวลาชีวิตอีก 50 ปีเลยนะ กว่าจะ80 แล้วตายอะ ลองไปหาสิ่งที่ตัวเองชอบดู ออกไปตามหาดู หาจากในเนตดูก็ได้ ว่ามีอาชีพอะไรที่เราชอบและน่าสนใจมั้ง ถ้ายังทำไม่ได้ตอนนี้ ก็ถามตัวเองต่อ มีความฝันรองจากอันนี้ได้มะ หาสัก 5อย่างอะ ถ้ามันทำไม่ได้หมด ให้มันรู้ไป อย่างน้อยก็เริ่มอะไรได้บ้างแน่นอน อย่างจะเริ่มจากเป็นลูกจ้างเค้า เก็บเกี่ยวความรู้ พอทำสัก3-4 ปี เก็บเงินพอได้ มีลู่ทางก็ไปเปิดของตัวเองได้ เมื่อมาเป็นสายมนุษย์เงินเดือนรายได้งามไม่ได้ ก็ต้องมองกว้างๆทำสายอื่นๆ อาชีพอิสระอื่นๆที่ไม่ใช้วุฒิ อย่าหาว่าสอนเลยนะ ปัญหามันมาจากการเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเลยมองตัวเองแย่ และเพราะไม่ค่อยมีความมั่นใจมากพอที่จะก้าวไปทำอะไรใหม่ๆและติดกรอบที่ต้องทำงานดูดี มีเกียรติ ออกจากกรอบ ถอดหัวโขนออกอะ ปล่อยวางเรื่องอดีต  แล้วเริ่มกันใหม่ ชีวิตต่อจากนี้มันต้องมีอะไรดีแน่อะ สู้ๆ รุ่นพ่อ รุ่นแม่เราจบแค่ ป.4 ยังมีกิจการประสบความสำเร็จได้ เลี้ยงลูก เลี้ยงครอบครัวได้ นายจบสูงกว่านี้แน่นอน จิงมะ แล้วทำไมจะทำไม่ได้ จากคุณ : หมาป่าเต้นระบำ (หมาป่าเต้นระบำ) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 23:21:57

ความคิดเห็นที่ 21   อีกหน่อย เดี้ยวจะหาว่า มองจากมุมที่สูงกว่า แบบประสบความสำเร็จแล้วพูดได้ เราเองก็จบราม แล้วทำงานออฟฟิสธรรมดา และพยายามที่จะมีกิจการของตัวเอง ตอนนี้เก็บเงินอยู่ ตอนนี้อายุ 32แระ แล้วจะทำไมเรอะ ก็ยังมีไฟอยู่อะ หัดมีไฟมีความฝันหน่อยเถอะ จากคุณ : หมาป่าเต้นระบำ (หมาป่าเต้นระบำ) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 23:30:51

ความคิดเห็นที่ 22   ขอบคุณทุกท่านที่ชี้แนะครับ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 00:28:39 A:58.9.125.224 X: TicketID:259436

ความคิดเห็นที่ 23   โถ่ เพิ่งสาบสิบ เดี๊ยนจะ 44 อยู่แล้วหดหู่ไปก็ไม่ได้ไรขึ้นมาจริงๆค่ะ ก็แค่ก้าวออกไป แต่ก่อนจะก้าวคุณกล้ามากแค่ไหน สู้ๆนะคุณ ก้าวออกมา จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 03:18:46

ความคิดเห็นที่ 24   "ติดหรู ฟุ้งเฟ้อ เพ้อเจ้อ รักสบาย" ...อ่านจบแล้ว คิดออกแค่นี้เองอ่ะ ... กำ -*-" มันก็สมควรแล้ว ที่จะไม่ประสบความสำเร็จ ถ้าเปลี่ยนเป็น "ติดดิน อดออม ลงมือทำ หนักเอาเบาสู้" อันนี้ น่ามีโอกาสประสบความสำเร็จหน่อย เปลี่ยนนิสัย หรือทัศนคติด่วนนนนน จากคุณ : HI Golfer เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 19:58:32

ความคิดเห็นที่ 25   ของยังงี้มันต้องกล้าอ่ะ กล้าที่จะเปลี่ยนตัวเอง  ถ้าชอบสายอาชีพก็เรียนเพิ่มก็ได้นะ ชอบอะไรก็ทำอย่างที่ชอบดีกว่า แล้วเราจะมีความสุขค่ะ เมื่อมีความสุขแล้วความมั่นใจตัวเองจะเริ่มมากขึ้นนะค่ะ แล้วมั่นจะออกมาที่หน้าตา คนรอบๆข้างจะรู้สึกได้ แล้วถ้าเรื่องเข้าสังคม ก็คอยๆเริ่มอาจจะเริ่มจากคลับต่างๆ ที่เจ้าของกระทู้สนใจค่ะ อย่างเรากำลังจะซื้อรถเราก็เข้าคลับรถทุกวันเลยอ่ะ เข้าไปพูดคุยเรื่องรถ และอาจจะมี meeting บ้าง ของอย่างนี้ต้องค่อยๆเริ่มค่ะ คืออย่าไปนึกถึงวันเก่า ถ้าอย่างโน้น   ถ้าอย่างนี้ คือมันไม่มีประโยชน์มีแต่บั่นทอนตัวเองนะค่ะ  เราควรอยู่กับปัจจุบันค่ะ แล้วทำให้มันดีด้วยตัวเราเองดีกว่า ปล เราก็ขึ้นเลขสามล่ะ อยู่เป็นเพื่อนแล้วกันนะ เป็นกำลังใจให้จ้า ^_^ จากคุณ : A (Aurora@pantip) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 53 07:59:10

ความคิดเห็นที่ 26   ไปเอาอิคิงามิมาอ่านดูนะ จากคุณ : kenmaker เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 53 12:11:56

ความคิดเห็นที่ 27   เรื่องอดีตก็ให้มันเป็นอดีตไป มัวแต่กลับไปคิด คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วอ่ะ คิดถึงปัจจุบันดีกว่านะ ว่าจะทำอะไรให้ดีขึ้นได้บ้าง ขอนอกเรื่องนิดนึงนะคะ อ่านกระทู้นี้แล้วคุ้นมาก เหมือนเคยเจอคนมาเขียนแบบนี้แล้วครั้งนึง หวังว่าจะไม่ เดจาวูนะ จากคุณ : น้ำแข็งเผา เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 53 03:49:44