ความคิดเห็นที่ 1 ....เรากลับมาทำงานตามปกติ (ที่ทำงานเดิม) ประมาณช่วงหลังสงกรานต์ปี 52 ที่ผ่านมา รวมระยะเวลาที่ห่างหายไปจากที่ทำงานก็ประมาณ 8 เดือน เท่านั้นเอง!!!!!   ตอนนี้...มองกลับไปมันไม่นานเลยนะ พวกน้อง ๆ ที่ทำงานไปเรียนต่อโทต่างประเทศบ้างก็ 2 ปี บ้างก็ 1 ปี เพื่อนฝูงยังรู้สึกว่าไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็จบกลับมาแล้ว แต่คนเรียนคงไม่รู้สึกอย่างนั้น เช่นกันค่ะ เราก็เหมือนกัน 8 เดือน....โอ้ว...เราคิดว่ามันช่างนานเหลือเกิน เหมือนสัก 8 ปี แต่ละวันผ่านไปด้วยความตื่นเต้น มีหลากหลายอารมณ์  คนรอบข้างบางคนคงยังนึกว่าเรายังได้รับการรักษาอยู่เลยด้วยซ้ำ เราเคยอ่านเรื่องของคนที่เป็นลูคิเมียบางคนที่ต้องนอนรักษาตัวอยู่ใน รพ.ตลอดเป็นระยะเวลา 5-6 เดือนก็มี บางคนไม่รอด เสียชีวิตจากโรคนี้ไปก็เยอะ แปลกนะพอเราเป็นโรคนี้ เราก็จะได้ข่าวจากรอบตัวเราว่ามีคนเป็นโรคเดียวกับเรามาเป็นระยะ ๆ เลย  เราเคยถามหมอที่รักษาเราว่า ทำไมเดี๋ยวนี้คนเป็นโรคนี้กันเยอะเหรอคะ ทำไมคนที่หนูรู้จักเป็นกันจังเลย  คุณหมอบอกว่า ก็พอเวลาเราเป็น เราก็มัวแต่สนใจเรื่องโรคนี้นะซิ ก็เลยได้ยินได้เห็นได้ฟังแต่เรื่องโรคนี้  เมื่อก่อนไม่ได้เป็นก็เลยไม่สนใจ  เอ๊ะ!!!.... จริงเหรอ ....คงงั้นมั้งนะ เพราะคนไข้หมอก็มีแต่คนป่วยโรคเลือดทั้งนั้น หมอก็เจออยู่ตลอด หมอคงชินแล้วล่ะ!!! เพราะคนไม่ป่วยจะมาหาหมอทำไม....จริงมั้ย  แต่คนรอบตัวเราที่เรารู้ว่าเป็น  ส่วนใหญ่...เสียชีวิตหมดเลย!! ยอมรับว่าได้ยินก็ใจเสียมิใช่น้อย  แต่อย่ามองด้านเดียว....คนที่เค้ามีชีวิตอยู่ (ที่เราไม่รู้จัก) ก็ยังมีอีกนี่  ตัวอย่างเช่น พ่อของน้องที่ทำงานด้วยกัน เค้าพบว่าเป็นลูคิเมียชนิดเรื้อรัง หรือ Chronic (ส่วนเราเป็นชนิดเฉียบพลัน Accute) จากหมอคนเดียวกัน ในระยะเวลาไล่เลี่ยกันเลย เนื่องจากคุณพ่อของน้องเค้าอายุเกิน 60 ปีแล้ว การรักษาจึงได้รับแต่ยาเคมีบำบัดเพียงอย่างเดียว ไม่สามารถปลูกถ่ายไขกระดูกได้ แต่ผลตอบสนองกับการรักษาก็ดี เราก็เลยสบายใจบ้าง ก็จะไม่ให้เราคิดได้ยังไง ในเมื่อที่ทำงานเราคนที่รู้จักเป็นลูคิเมียอยู่แล้วถึง 2 คน!!!  คนนึงรักษาโดยการปลูกถ่ายไขกระดูกไปแล้วก่อนหน้าเราประมาณ 2 ปี โดยใช้ไขกระดูกของคนอื่น (ส่วนเราใช้ของตัวเอง) ส่วนอีกคนหนึ่งไม่ได้ปลูกถ่ายไขกระดูก น่าจะหายดีแล้วล่ะ!! ก็เห็นมาทำงานตามปกตินี่นะ  ก็เหมือนเรานี่แหละ.... ช่วงนั้นที่ทำงานเริ่มตื่นตัวกันใหญ่  ถามหาสาเหตุจากเราว่าเป็นได้ยังไง  เค้ากลัวว่าที่ทำงานมันมีอะไรถึงเป็นกันเยอะ  โธ่...เราก็ไม่รู้จริงๆ  หมอบอกว่าโรคบางอย่างไม่จำเป็นต้องรู้ที่มา แต่จำเป็นต้องรีบรักษา สาเหตุของโรคส่วนใหญ่ก็....หาอ่านเอาจากใน google แล้วกันนะคะ เคยเล่าไปแล้วครั้งก่อนไม่เล่าซ้ำแล้ว ช่วงที่รู้ว่าเราเป็น ก็มีพี่ทำงานอีกคนซึ่งเราก็รู้จักดีเสียด้วย ป่วยเป็นมะเร็งรังไข่และลำไส้ ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีอาการผิดปกติให้ใครได้รู้มาก่อนเลย (กะทันหันเหมือนอย่างเรานี่แหละ....ปุบปับเข้า รพ.พยาบาลเลย) เราเข้า รพ.วันที่ 11 มิ.ย. 51 เค้าเข้า รพ.ช่วงเดือน ต.ค.51 เห็นจะได้ ...ไม่อยากจะบอกเลยว่าพบเจอโดยคุณหมอท่านเดียวกับเราอีกนั่นแหละ (คนเดียวกับที่เจอลูคิเมียของคุณพ่อน้องคนนั้นแหละ...เฮ้อ)  คุณหมอจะรู้มั้ยนะ...ว่า...คนที่ทำงานเราที่เคยรักษากับคุณหมอไม่กล้าไปหาแล้ว...กลัวเจอว่าเป็นมะเร็ง!!!!  เหอ เหอ เหอ จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 09:58:46

ความคิดเห็นที่ 2 แต่...พี่คนนั้นโชคร้ายมะเร็งลุกลามเร็วมาก เสียชีวิตภายใน 3 เดือน คือเสียในเดือน ธ.ค. ปีนั้นเอง  ช่วงรักษานั้น เราอยู่ รพ.เดียวกันแท้ ๆ นอนห้องใกล้ ๆ กันด้วย แต่เค้าห้ามเยี่ยม เราอยากไปเจอหน้าพี่เค้า อยากให้กำลังใจเค้า (พยาบาลที่ ward ที่ดูแลทั้งเราและพี่เค้า ก็บอกว่าพี่เค้ากำลังใจดีเหมือนอย่างเรานี่แหละ) แต่ก็ไม่ได้เจอ เราฝากพยาบาลไปถามว่าให้เราไปหาได้มั้ย เพราะเราเดินได้ แต่พี่เค้าย่ำแย่ปวดท้องมาก พยาบาลไม่ได้มาบอกอะไร ก็เลยคิดว่าพี่เค้าคงอยากพักไม่อยากเจอใคร เราก็เลยไม่อยากรบกวน เพราะบางคนเวลาป่วยก็ไม่อยากให้ใครเห็นสภาพแบบที่เป็นนั้น...อันนี้เราเข้าใจ พูดถึงเรื่องการเยี่ยม...คุณหมอไม่ค่อยอยากให้เยี่ยมกัน เนื่องจากผู้ป่วยที่ได้รับเคมีบำบัด ภูมิคุ้มกันก็จะถูกทำงายไปด้วย ทำให้ติดเชื้อได้ง่าย แต่ในมุมมองคนไข้อย่างเรา (ขอเน้นว่าอย่างเรา...เพราะคนอื่นอาจคิดไม่เหมือนเรา) เราอยากเจอหน้าเพื่อนฝูงบ้าง อยากใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ก็ยังอยากเจอเพื่อนๆ บ้าง อะไรบ้าง เพื่อเป็นการเยียวยาใจเราเอง เพื่อน ๆ ก็ไม่กล้ามากันเพราะคุณหมอที่ทำงานสั่งว่า....ห้ามเยี่ยม!!!!! แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากให้ใครต่อใครมาเยี่ยมอยู่ตลอดทุกเวลาหรอกนะ  แหม...คนนะ...ไม่ใช่นกเพนกวิน ที่จะได้ให้ใครมาดู มาเยี่ยม มาชมผ่านห้องกระจกอยู่ตลอดเวลา  ก็อยากมีเวลาส่วนตัว อยู่คนเดียวบ้าง อะไรบ้างล่ะนะ  เล่าไปซะไกล....กลับมาต่อเรื่องที่ทำงานดีกว่า ในช่วงแรกที่กลับมาทำงาน ช่วงนั้นยังต้องกินยากดภูมิตัวเองอยู่ (เป็นยาสเตียรอยด์)  ไม่ได้หมายความว่าฉลาดหลักแหลมเสียจนต้องกดภูมิปัญญาตัวเองนะคะ....อิอิ หมายถึงภูมิคุ้มกันตัวเองน่ะค่ะ   ผลข้างเคียงของมันทำให้หน้าตาเราเปลี่ยนไป สรีระก็ดูเหมือนจะอ้วนขึ้น แต่ชั่งนน.แล้วไม่เปลี่ยนค่ะ คงเดิมประมาณ 50kg (ตั้งแต่ป่วยมา นน.ไม่เคยลดและก็ไม่เพิ่ม อยู่ราว ๆ 50kg มาตลอด) หลายคนคิดว่าการป่วยเป็นมะเร็งจะต้องผอมเพราะกินไม่ได้ แต่เราก็มีช่วงที่กินไม่ค่อยได้เหมือนกัน แต่ไม่ยักกะผอมแฮะ จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 10:00:28

ความคิดเห็นที่ 3 กลับมาพูดถึงเรื่องหน้าตา....มันอวบอูมขึ้นจนกลม  หลายคนทักด้วยความดีใจว่าเราอ้วนขึ้น สมบูรณ์ขึ้น (เพราะคงคิดว่าก่อนหน้านี้ตอนที่เราป่วยเราคงผอมลง...มั้ง) อีกอย่างคือ...เราใส่วิกไปทำงานด้วยไง (ศีรษะโล้น ชนิดที่ว่าขัดขี้ไคลได้เลย!!) หลายคนไม่รู้ว่าเราผมร่วงหมด นึกว่าเป็นผมจริง หัวมันก็เลยดูโต ๆ ด้วย (ผมวิกมันหนา) เหมือนตุ๊กตาบลายด์เลย (หัวโต หน้าใหญ่ ตัวเล็ก....อิอิ อันนี้คิดเองนะคนอื่นไม่ได้บอก)  บางคนที่ไม่ได้เจอหน้ากันทุกวันก็จำกันไม่ได้ล่ะ เราต้องคอยแนะนำตัวเองอยู่ตลอด (identify ตัวเอง) เพราะยิ้มไปแล้วเค้านึกว่ายิ้มให้คนอื่น  ไม่แปลกหรอกค่ะเพราะเราส่องกระจกดูตัวเองยังว่าแปลกเลย!! เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ .....เรื่อยๆ..... จนตาเรารู้สึกจะโปนออกมานอกเบ้า เรามองอะไรเบลอไปหมด นึกว่ามีปัญหากับสายตา ไม่สั้นก็ยาวล่ะ แต่ไม่ใช่ เพราะมันหาระยะ focus ที่ชัด ๆ ไม่ได้เลย  บ่นให้เพื่อน ๆ ฟัง เพื่อน ๆ ก็เลยถามว่าแล้วขับรถมาทำงานได้ยังไงเนี่ย!!!  ก็แหมไม่ได้ตาบอดอ่ะนะ ยังมองเห็นอยู่ กะระยะถูกนะ  หลายคนก็ตกใจว่าขับรถมาทำงานเองเหรอ  เค้านึกว่ามีราชรถมารับมาส่ง (หมายถึงมีสามีมาคอยบริการ) ทำไม่ไม่ให้คนมารับส่งล่ะ ทำไมไม่นั่ง taxi ล่ะ บลา ๆ ๆ ๆ....!!!???!!!!   เราเองก็เริ่มหงุดหงิดใจไม่น้อย ไม่ใช่ที่เค้าเป็นห่วงเรื่องขับรถหรอก แต่เป็นเรื่อง “ตา” ของเรานี่แหละ  ก็พอทำใจได้อยู่นะว่า ที่หน้าอวบอูมเช่นนี้ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นเพราะตอนนี้ได้ยาสเตียรอยด์อยู่นี่ แต่เรื่องตา นี่ไม่ไหวจริง ๆ นะ ปรึกษาคุณหมอที่รักษาอยู่ว่าจะทำไงดี เลิกกินสเตียรอยด์ได้มั้ย  แต่คุณหมอยังไม่อยากให้หยุด ยังอยากให้กดภูมิในร่างกายอยู่เนื่องจากค่าเกร็ดเลือดยังต่ำอยู่ ยังไม่เป็นปกติ ตอนแรกคิดว่ามีปัญหาว่าไขกระดูกไม่ผลิตเกร็ดเลือด แต่เจาะไขกระดูกตรวจดูแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร  ส่วนคุณหมออีกท่านที่ดูแลเรื่องการติดเชื้อก็จ่ายยาแก้อักเสบให้กินควบคู่กันไปเนื่องจากกินยากดภูมิอยู่ก็มีโอกาสติดเชื้อได้ง่าย จากการ follow up ตรวจดูผลเลือดทุก ๆ สองสัปดาห์ พบว่าค่าเม็ดเลือดแดงค่อนข้างต่ำ คุณหมอก็ฉีดยากระตุ้นการผลิตเม็ดเลือดแดง (Eprex) ให้ เม็ดเลือดขาวถึงจะต่ำไปนิดแต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์ที่คุณหมอรับได้ เพราะถ้าต่ำมากก็จะติดเชื้อได้ง่าย ส่วนเกร็ดเลือดก็อย่างที่บอกไม่ค่อยขึ้นเลย ค่อนข้างต่ำมาก ต้องคอยระวังตัวเองไม่ให้ซุ่มซ่าม เตะโน่น ชนนี่ เดี๋ยวเลือดจะหยุดยาก ตรวจแต่ละครั้งเกร็ดเลือดไม่ค่อยขึ้นเลย หมอบอกว่าเป็นเพราะยาแก้อักเสบที่กินอยู่มันไปกดเอาไว้ เออนะ....เกร็ดเลือดไม่ขึ้นเพราะยาแก้อักเสบที่กินอยู่ จะเลิกก็ไม่ได้เพราะกินยากดภูมิอยู่ จะหยุดยากดภูมิก็ไม่ได้เพราะเกร็ดเลือดไม่ขึ้น...อ้าว!!!!!!!!!! ทำไมมันเป็นงูกินหางตัวเองอย่างนี้ล่ะ!!!!! คุณหมอคะ แล้ว “ตา” หนูละคะ.....จะบอด....มั้ยคะ  ตอนนี้จะทำงานไม่ได้แล้วก็เพราะตาแทบอ่านอะไรไม่ได้เลย ดูคอมพ์ก็ไม่ได้ ดูทีวี ก็ยังแสบตาเลย ทำไงดีคะ น้ำตาไหลอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้ร้องไห้นะคะ มันดันจนตาจะหลุดอยู่แล้ว  คุณหมอบอกว่าเคยได้ยินมั้ย คำว่า moon face น่ะ (หน้ากลมเป็นพระจันทร์)  มันเป็นผลข้างเคียงของการได้รับสเตียรอยด์ คุณหมอคงไม่รู้จะช่วยยังไงก็เลยส่งไปพบหมอตา  ซึ่งก็ตรวจทุกอย่างแล้วไม่ได้เป็นอะไรเลย ไม่มีอะไรร้ายแรง แค่มีตาแห้งนิดหน่อย ....อ้าว.....หมอคะ...น้ำตาหนูไหลอยู่ตลอด ตายังแห้งอีกเหรอคะ  หมอตาบอกว่าการที่น้ำตาไหลเป็นปฏิกิริยาจากร่างกายที่ผลิตออกมาเพราะตามันแห้ง  คุณหมอจึงจ่ายยาโดยให้น้ำตาเทียมมาหยอด กับยาบำรุงสายตามาให้รับประทาน แล้วเตือนว่าอย่าตากแดดมาก ระวังจะเป็นต้อกระจกได้ง่าย (เป็นผลกระทบจากการปลูกถ่ายไขกระดูก) เวลาจะออกแดดก็พยายามใส่แว่นตาดำช่วย  แล้วก็นัดตรวจดูอาการทุกสองอาทิตย์ ไม่ใช่แค่ตาอย่างเดียวนะคะที่ดูเพี้ยนไป....วันหนึ่งน้องที่ทำงานทักตอนไปกินข้าวกลางวันว่า “ทำไมไหล่พี่มันเป็นแบบนี้ล่ะ เอ๊ะเคยเป็นแบบนี้เหรอ...หนูว่าไม่ใช่นะ”  อ้าว...เฮ้ย..ยังไง  มันเป็นยังไงเหรอ เอี้ยวคอมาดู.... ว้าย.........กรี๊ด......ไม่ได้สังเกตเลยว่า...ไหล่ช้านนนน.....ทำไมหนาไปได้ขนาดนี้  งือ ๆ ๆ ๆ ใส่ชุดแซกคอปาดกว้างซะด้วย  แทนที่จะดูดี... ใส่แล้วบึกบึ้นขึ้นมาได้ขนาดนี้....โธ่...เศร้าเลย  มัวแต่กังวลเรื่องตา  ไม่ได้สังเกตสรีระส่วนอื่นเลยว่ามันก็เปลี่ยนไปด้วยเหมือนกัน!!! มิน่าล่ะวันที่หัวหน้าเก่าเดินมาหาที่ห้องทำงาน แวะมาทักทายเยี่ยมเยียน ถามสารทุกข์สุกดิบ ทักเรื่องที่หน้าบวมกับเรื่องการกินสเตียรอยด์ว่า นักเพาะกายเค้าสร้างกล้ามเนื้อด้วยวิธีนี้แหละ ตอนนั้นยังไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเหมือนนักเพาะกาย คิดแต่ว่า....ตรูเอ๊ย...เป็นเด็กกว่าเค้า เคยเป็นลูกน้องเค้าด้วย นั่งทำงานชั้นเดียวกันแท้ ๆ ก็ไม่ยักกะเดินไปหาไปทักทายรายงานตัว ดันให้เค้าเดินมาหา....เฮ้อ...รู้สึกสำนึกผิดจริง ๆ แย่มากเลย คือว่าตอนนั้นลืมค่ะ มัวแต่ดีอกดีใจได้เจอคนโน้น คนนี้ ดีใจที่ได้กลับมาทำงาน  ใครจะไปนึกละคะว่าจะมีโอกาสได้กลับมาทำงานเหมือนเดิม  แล้วนี่...ตกลงว่าชั้นจะเป็นนักเพาะกายแล้วใช่มั้ย... จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 10:04:35

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อหมอนัดตรวจเลือดอีกครั้ง จึงบอกคุณหมอว่า นอกจากเรื่องหน้าบวมจนดันลูกกะตาออกมาเป็นกบแล้ว ตัวหนูบึกบึนขึ้นมาด้วยอ่ะค่ะ ทำไงดีคะ  คุณหมอก็บอกอีกว่ามันเป็นผลข้างเคียงของสเตียรอยด์น่ะจ้ะ มันเป็นได้เพราะจากการกินสเตียรอยด์ด้วย dose ยาขนาดนี้ เป็นระยะเวลาหนึ่ง ทำให้เกิดอาการที่เรียกว่า buffalo hump!!!! ได้จ้ะ โอ้...แม่เจ้า!!!  นอกจากจะ moon face แล้วยัง buffalo hump อีก  ชั้นจะกลายเป็นควายแล้วเหรอ!!!! จับต้นคอดู เริ่มจะมีหนอกขึ้นมาหน่อย ๆ แล้ว (ไม่ได้เว่อร์นะ...มีจริง ๆ แต่คลำที่หัวแล้วไม่เกี่ยวนะ...ไม่มีเขางอกแน่ๆ!!!!) เริ่มแระ.....อาการอยากหยุดยา.....เริ่มแระ....อาการเหมือนจะงอแง lobby คุณหมอท่านนั้นที ท่านนี้ที บอกว่าคุณหมอคะให้หนูหยุดยาเถอะค่ะ หนูเบื่อที่คนเริ่มจะจำหนูไม่ได้แล้วนะคะ  เหมือนตัวประหลาด เวลาเจอใครทักใครต้อง identify ตัวเองทุกครั้งว่าเป็นใคร   ...มีอยู่ครั้งหนึ่งตรงที่รับแขกของที่ทำงาน เห็นน้อง vendor จากอีกบริษัทหนึ่ง (คงมาพบลูกค้าที่นี่) เดินเข้าไปทัก อยากไปบอกเค้าว่าพี่กลับมาแล้วนะ เพราะตอนนั้นเค้าก็อุตส่าห์ไปเยี่ยมเราที่โรงพยาบาล เดินไปจนประจันหน้าเค้าแล้ว เค้าก็ไม่ทัก ไม่มอง ยิ้มให้ก็ยังไม่สนใจอีก เลยยืนท้าวสะเอวแล้วตะโกนไปว่า “นี่!!!....ชั้นกำลังทักเธอ คุยกะเธออยู่นะยะ”  รู้มั้ยเค้าหน้าตาตื่นบอกว่าไง....เค้าบอกว่า “ฮ้า...พี่ (ชื่อเรา)เหรอ...ผมจำไม่ได้เลย...แต่ผมจำเสียงพี่ได้นะ...” จบกัน...เหลืออย่างเดียวที่ไม่เปลี่ยน...คือ..เสียง  ตอนนี้คุณผู้อ่านคงทราบแล้วใช่มั้ยคะว่าหน้าเราเปลี่ยนไปขนาดไหน!!! ย้อนกลับมาเรื่องจะขอหยุดยาสเตียรอยด์  คุณหมอก็เริ่มโยนไปที่คุณหมออีกท่านที่จ่ายยาแก้อักเสบว่าเค้าว่าไงล่ะ เราเคยถามมาแล้วค่ะ (lobby มาแล้ว...อิอิ) คุณหมอบอกว่าก็ถ้าหยุดยาสเตียรอยด์ก็จะหยุดยาแก้อักเสบ  แต่จะหยุดแบบหักดิบเลยไม่ได้นะ ต้องค่อย ๆ ลดปริมาณยาลง เราก็โอเคในทันที เคยได้ยินมาเหมือนกันว่า พวกที่ปลูกถ่ายอวัยวะ เค้าต้องกินยากดภูมิกันเป็นปี แล้วเราล่ะแค่ไม่กี่เดือนก็จะแย่แล้ว ขืนกินเป็นปี ลูกกะตาคงออกมานอกเบ้าแน่ๆ ทำไมคนอื่นที่กินแล้วเค้าไม่เป็นเหมือนเรานะ เอ๊ะ!! หรือเค้าเป็น แต่ไม่บ่นเหมือนเรา  ใช่ซี้....เรามันขี้บ่นนี่!!!! เพื่อน ๆ หลายคนก็ไม่กล้าทักเรื่องรูปร่างหน้าตาหรอก เรารู้ อย่างมากก็พูดว่า ดูสมบูรณ์ขึ้นเนอะ ดีจังดูอ้วนขึ้นเนอะ เราถามพี่ที่นั่งกินข้าวกลางวันด้วยอยู่ทุกวันว่า หน้าเราเปลี่ยนไปเยอะมั้ย พี่เค้าก็ว่าไม่เปลี่ยน เค้าว่าเค้าเห็นอยู่ทุกวัน คงจะเคยชิน แต่คำทักทายที่จะขาดเสียมิได้ก็คือ หายแล้วใช่มั้ย? ต้องดูแลตัวเองเป็นพิเศษมั้ย? ต้องกินอาหารอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า? หรือ ต่อไปนี้ต้องดูแลเรื่องอาหารเป็นพิเศษแล้วใช่มั้ย? (คงจะหมายถึงชีวจิต) ยังต้องกลับไปให้ยาอีกรึเปล่า? เรารู้ค่ะว่าแต่ละคนถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยทั้งนั้น เวลาไปซื้ออาหาร บางคนก็มาถามว่า กินอย่างนี้ได้ด้วยเหรอ เวลาเค้ากินขนมหวานกัน ก็ถามว่าอย่างนี้กินได้มั้ย ....อุ๊ยอันนี้มีน้ำตาลเยอะนะ มันจะเป็นอาหารของมะเร็งนะ ....โอ๊ย...อีกเอยะ...คำถามทำนองนี้น่ะ ส่วนคำตอบของเราก็มีหลากหลายอารมณ์ค่ะ อิอิ....บางทีก็สั้น ๆ ว่า อ๋อ...ได้ค่ะ ...อ๋อ...ไม่เป็นไรค่ะ  บางทีก็พูดไปว่า ก็กินเหมือนกับที่คนปกติทั่วไปเค้ากินกันแหละค่ะ...ฟังดูแรงไปมั้ย...ไม่นะ...ก็พูดจากใจจริงนี่ บางทีคำตอบก็ยาว ประมาณว่า...เอ่อม...เราเป็นมะเร็งที่เม็ดเลือดขาวนะคะ ไม่ได้เป็นมะเร็งที่เนี้อเยื่อ ยิ่งปลูกถ่ายไขกระดูกด้วยแล้ว ร่างกายก็เหมือนเด็กแรกเกิด คือได้เกิดใหม่น่ะค่ะ ต้องการโปรตีนไปเลี้ยงเซลต่าง ๆ ขืนกินแต่ผักแต่หญ้า ร่างกายจะเอาโปรตีน เอาเรี่ยวเอาแรงที่ไหนไปฟื้นตัวล่ะ!!!!  ขอประทานอภัยมณีต่อผู้ที่เลือกกินอาหารชีวจิตด้วยคะนะ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี เพียงแต่คิดต่างกันเท่านั้นค่ะ... บางทีเราก็พูดประชด....อ๋อ...หมอเค้าห้ามกินผักกับผลไม้สด หากไม่กินเนื้อสัตว์ด้วย ก็คงไม่ต้องกินอะไรกันแล้วล่ะค่ะ!!!  แหะ ๆ...คือจริง ๆ ไม่ได้ห้ามหรอกนะคะ เพียงแต่ห้ามโดยเด็ดขาดตอนช่วงให้เคมีบำบัดเท่านั้น  ซึ่งเราเคยบอกไปแล้วว่า อาจได้รับเชื้อไวรัส เชื้อรา หรือเชื้อแบคทีเรียจากผักสด ผลไม้สด ทำให้ติดเชื้อในกระแสเลือดและเสียชีวิตได้ ต้องกินแต่อาหารที่ปรุงสุกแบบชนิดที่เดือดจัด ๆ เพื่อฆ่าเชื้อโรคทุกชนิดให้ได้มากที่สุด และต้องไม่เป็นของทิ้งไว้ค้างคืน ต้องทำสดใหม่ พูดถึงเรื่องอาหารการกินนี่ก็หลายแง่คิดอีกเหมือนกัน เราเคยอ่านหนังสือที่ใครต่อใครต่างให้มาในช่วงที่เราป่วย บางคนรักษามะเร็งโดยใช้แพทย์ทางเลือก กินอาหารตามเมนูเป๊ะ ๆ แล้วเค้าก็หายจากมะเร็ง....อ่านะ...เคยดูรายการครอบครัวเดียวกันทางโทรทัศน์ เค้าสัมภาษณ์คนที่ผ่านการรักษาโรคมะเร็งอย่างทรหด เค้าบอกว่าเค้ากินชนะมะเร็ง!!!  คืองี้ค่ะ...เค้าบอกว่าเค้าน้ำหนักลดไปทั้ง ๆ ที่กินเท่าเดิม หมอบอกเค้าว่าเค้ากินไม่ทันที่มะเร็งกินเค้าหรอก  เค้าเลยเอาชนะโดยการกินให้ชนะมะเร็งให้ได้  มันก็มีหลายแง่คิดให้เลือกนะ ขึ้นอยู่กับตัวเราว่าจะเลือกทางไหน  เรารู้สึกว่าเค้าคงคิดเหมือนเรา ร่างกายจะแข็งแรงได้ นอกจากจิตใจที่เข้มแข็งด้วยแล้ว ร่างกายก็ยังต้องการอาหารไปฟื้นฟูกำลังวังชาด้วยนะ ถ้าร่างกายอ่อนแอ ไม่มีเรี่ยวแรงก็ไม่อยากที่จะทำอะไรแล้ว  จิตใจก็จะหดหู่ตามมา หมอท่านหนึ่งเคยบอกเราตอนนอนป่วยแล้วไม่อยากกินอะไรเลยว่า เวลาอาหารแล้วคิดอะไรไม่ออก ก็ให้กินไข่ไว้ก่อน อย่ากินไข่แดงมากเดี๋ยวคลอเรสเตอรอลจะสูง ให้เอาไข่ขาวมากินเล่น ก็พยายามกินนะ  แต่ก็เหนื่อยจะเคี้ยวเหนื่อย จะกลืนจริง ๆ เลย แต่เรื่องอาหารการกินหลังปลูกถ่ายฯ นั้น พยาบาลก็กำชับนักหนาว่าห้ามของหมักดอง อาหารทะเล อาหารดิบ กินไม่ได้ จาระไนชื่ออาหารแต่ละอย่างมา เช่น เค้ก ไอศกรีม ฯลฯ ฟังแล้วเครียด คือแทบไม่เหลือของอะไรที่น่ากินให้กินได้เลย!!!! พยาบาลยังบอกอีกว่า มีเด็กคนนึงหลังปลูกถ่ายไขกระดูกไปแล้ว ถึงขั้นต้องพบจิตแพทย์กันเลยทีเดียว เนื่องจากโน่นก็กินไม่ได้ นี่ก็กินไม่ได้  คิดดูสิคะ...บอกว่าเค้กกินไม่ได้เพราะมียีสต์มีผงฟู (ดังนั้นขนมปังก็รวมอยู่ด้วยในจำพวกนี้ด้วย)  น้ำปลา/ซีอิ๊ว ก็เป็นของหมักดอง กินไม่ได้ สุดท้ายเด็กคนนั้นก็เลยไม่ยอมกินอะไรเลยเป็นโรคกลัวอาหาร ท้ายที่สุดต้องยอมให้เด็กกินของที่อยากกินบ้าง เราได้ฟังก็เริ่มเครียดไปเลยนะ ยังบอกกับพยาบาลว่า เราคงจะเป็นโรคเครียดตามก่อนจะหายล่ะ!!!!  หมอไม่เห็นบอกอะไรพี่เลยนะ  พยาบาลยังมาบอกว่า....สงสัยคุณหมอคิดว่าเรารู้อยู่แล้วละมั้งว่าอะไรควรกินไม่ควรกิน......อ้าว เราก็เลยไปถามคุณหมอให้หายข้องใจกันไปเลยว่า ห้ามอย่างนั้นอย่างนี้จริงมั้ยคะ  คุณหมอตอบเราว่าให้รับประทานอาหารที่ “สุก  สะอาด  สดใหม่” ก็เพียงพอแล้ว แต่ของดอาหารทะเลไว้ก่อน เพราะพวก กุ้ง หอย ปู มันอาจจะมีเชื้อซ่อนอยู่ ซึ่งความร้อนผ่านเปลือกมันเข้าไปได้ไม่เต็มที่  เราก็ฟังแล้วก็ค่อยยังชั่วหน่อย....เฮ้อ...(ถอนหายใจ...เฮือกใหญ่ ๆ เลยล่ะ) การที่เราตอบเพื่อนร่วมงานไปอย่างนั้น  อาจฟังดูไม่เข้าหูใครไปบ้าง เราก็กลับมาคิดนะคะ เป็นเพราะเค้าไม่รู้ เค้าเป็นห่วงเรา เค้าอยากเตือนเราด้วยความหวังดี (อีกแล้ว!!) ต่อไปเราก็พยายามสงบปาก สงบคำ ยิ้มรับ แล้วก็ค่ะ ๆ ๆ ไม่อธิบายแล้ว ขี้เกียจพูดแล้ว เรากลับมาดำเนินชีวิตตามปกติได้นับเป็นเรื่องที่เราดีใจเป็นที่สุด เรารู้สึกเหมือนกับว่าเราไม่เคยป่วยมาก่อน  เพื่อน ๆ บางคนบอกว่าลืมไปเลยว่าเราเคยป่วย  เพราะแรก ๆ ทุก ๆ คนเกรงใจเรา treat เราเหมือนคนป่วย แต่พอเราทำตัวเหมือนคนปกติทั่ว ๆ ไป ทุก ๆ คนก็เริ่มชินกับเรา มีบางคนเท่านั้นที่ไม่ค่อยเจอกัน หรือ เพิ่งมาเจอกันก็จะดีใจ (คงไม่มีใครเสียใจที่เราหายหรอกเนอะ....มั้ง....อิอิ) ถามไถ่ว่าหายแล้วนะ  กลับมาทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่ (อันนี้...คงไม่ได้เจอกันนานจริงๆ เพราะเรากลับมาทำงานตามปกติได้ปีกว่า ๆ แล้ว) เพื่อนบางคนหวังดี อยากให้เราย้ายแผนกไปทำงานที่ไม่หนักจนเกินไปจะได้ไม่เครียด แต่เราว่าเราถนัดกับงานที่ทำอยู่ แล้วเราก็ไม่ได้เครียดอะไร  ถ้าย้ายแผนกอาจจะเครียดเพิ่ม เพราะต้องไปเรียนรู้งานใหม่อีก....หรือว่าเค้าอาจไม่ให้เราทำอะไรเลยเพราะกลัวเราเครียด.....อย่างนี้เราว่าเราจะเครียดกว่านะ...อิอิ มาถึงจุดนี้แล้ว...เราก็อยากจะบอกว่า เรามีความสุขแล้ว สบายแล้ว ไม่รู้สึกเจ็บป่วยอะไรแล้ว  ไม่ปวดหัวไมเกรนแล้ว (อันนี้ดีใจมากขึ้นมาหน่อย)  อยากให้ทุกคนที่เจ็บป่วย ไม่ว่าโรคร้ายแรง หรือไม่ร้ายแรง ต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรคทั้งปวงให้ได้นะคะ  ฟ้าหลังฝน.....เริ่มแจ่มใสแล้ว..... ***************** จบ********************************** จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 10:29:22

ความคิดเห็นที่ 5   โชคดีแล้วค่ะ .. ดูแลและรักตัวเองมากๆ นะค่ะ .. เราเข้าใจเรื่อง "มะเร็ง" ดี เสียคนรักจากโรคนี้ก็หลายคน (ทั้งลุง, ป้าและน้อง) สายพันธุ์บ้านเรามีเชื้อมะเร็งเต้านม ผู้ชายก็มะเร็งสมอง พอรู้ว่าใครเป็นก็อดใจหายหรือลุ้นให้เค้ารักษาหาย หรืออยู่นานที่สุด ... คุณน่ะโชคดีกว่าหลายๆ คนอีกมากเลย ... ขอให้ปลอดภัย .. แข็งแรง แข็งแรงนะคะ .. จากคุณ : 12345 เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 10:44:02 A:125.24.10.30 X: TicketID:235220

ความคิดเห็นที่ 6 ยินดีจากใจค่ะ ^_^ และขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ จะได้เตือนตัวเองไม่ให้ประมาทกับชีวิต วันก่อนเราเดินผ่านคลินิคเด็ก เห็นเด็กผู้หญิง 3 คน  ไม่มีผมทั้ง 3 คนเดินกอดคอกันหัวเราะร่าเริง คิดว่าน้องๆเค้าคงไปเจอกันในวอร์ดเนาะ แล้วก็นะ เราคิดถึงภาพเด็กน้อย 3 คนนี้แล้วรู้สึกมีกำลังใจค่ะ เป็นกำลังใจให้คนป่วยทุกคนนะคะ สู้สู้ค่ะ จากคุณ : LWWW เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 11:58:37

ความคิดเห็นที่ 7 ยินดีที่ได้ชีวิตกลับคืนมานะคะ  เป็นกำลังใจให้อดทนต่อไปเพื่อความอดทนที่ผ่านมาจะได้ไม่สูญเปล่าค่ะ  ขอให้สุขภาพแข็งแรงขึ้นทุกๆวันนะคะ จากคุณ : SWEET TOFFY เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 12:32:00

ความคิดเห็นที่ 8 ยินดีด้วยจริงๆ ครับ ท่าทางมีความสุขแล้วนะคับ จากคุณ : กริชครับผม เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 12:42:16

ความคิดเห็นที่ 9 กิน ชิบูญ่า ฮันนี่โทสได้เหมือนเดิม ชิมิคะ ^^ จขกท. เก่งค่ะ มีกำลังใจที่ดีด้วย ยินดีด้วยนะคะ xoxo จากคุณ : minnymin เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 13:18:53

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : ยัย..ฉอเล๊าะ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 14:07:33

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณ...ทุก ๆ ท่านนะคะ.... จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 14:14:57

ความคิดเห็นที่ 12 ยินดีด้วยครับ ขอบคุณสำหรับการแชร์ประสบการณ์ครับ ขอให้สุขภาพแข้งแรง ไม่มีโรคร้ายกลับมาอีกนะครับ จากคุณ : ax เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 14:23:57

ความคิดเห็นที่ 13 เก่งจัง กำลังใจดีมากค่ะ กลับมาหายแล้วก็ขอให้สุขภาพกายแข็งแรง สุขภาพใจเข้มแข็ง และขอบคุณที่มาลงกระทู้ เป็นกำลังใจให้เพื่อน ๆ ผู้ที่ต้องการกำลังใจด้วยนะคะ.. จากคุณ : keypis เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 14:38:38

ความคิดเห็นที่ 14 ขอคารวะ จากคุณ : 9595 (bhurinut) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 14:45:03

ความคิดเห็นที่ 15 ...ดีใจด้วยครับ... จากคุณ : เจ็บเพื่อเข้าใจ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 15:23:56

ความคิดเห็นที่ 16 ยินดีด้วยค่ะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงแบบนี้ตลอดไปเลยนะคะ จากคุณ : armearn เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 15:47:08

ความคิดเห็นที่ 17 คิดเหมือนคุณความเห็นที่5ค่ะ ยินดีด้วยค่ะ ที่คุณเอาชนะได้ เราเสียพี่ชายไปด้วยมะเร็งสมองเมื่อปลายปีที่แล้ว ทุกวันนี้เรารู้สึกเหมือนคุณความเห็นที่5เลยว่า พอได้ข่าวคราวว่าใครเป็นจะเอาใจช่วยเป็นอย่างมาก ขอคุณพระคุ้มครองนะคะ จากคุณ : yai_noi เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 16:01:25

ความคิดเห็นที่ 18 ยินดีด้วยค่ะ จากคุณ : MaENi~ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 16:16:20

ความคิดเห็นที่ 19 ยินดีด้วยค่ะ จากคุณ : LeHin เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 16:57:47

ความคิดเห็นที่ 20 ยินดีด้วยนะคะ หากเราเป็นไม่รู้ ณ วินาทีนั้น จะเข้มเเข็งเเละยอมรับมันได้รึป่าวเลย เป็นกำลังให้นะคะ จากคุณ : หลานยายเล็ก เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 17:54:01

ความคิดเห็นที่ 21 คุณโชคดีเหมือนแลนซ์ อาร์สตรอง^______^ ยินดีด้วยค่ะ ขอบคุณที่มาแชร์ประสบการณ์ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 18:49:26

ความคิดเห็นที่ 22 ยินดีด้วยค่ะ ที่ผ่านจุดนั้นมาได้ ฟังเรื่องราวแล้ว คิดถึงน้องชายที่จากไปด้วยมะเร็งเม็ดเลือด.................................................................... ........................................................................................ ........................................................................................ ขอให้มีสุขภาพกาย สุขภาพใจที่ดี และแข็งแรง นะคะ จากคุณ : ขาลาย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 18:54:39

ความคิดเห็นที่ 23 ดีใจด้วยน่ะคะ จำได้ว่าได้อ่านกระทู้ของคุณ  คราวที่ตั้งว่า  เมื่อตัวว่าตนเองเป็นลูคิเมียหน่ะคะ ยินดีด้วยจริงๆ  รู้สึกเลยน่ะคะ  ว่าชีวิตคนเรานั้นมีคุณค่าเช่นไร จากคุณ : t.tays เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 20:02:25

ความคิดเห็นที่ 24 ดีใจด้วยนะคะ แล้วก็ขอให้สุขภาพแข็งแรง ๆ ตลอดไปนะคะ จากคุณ : pin chonburi เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 20:20:23

ความคิดเห็นที่ 25 ดีใจด้วยครับ เป็นได้ก็หายได้ จากคุณ : ขอโทษที่อ้วน เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 21:32:25

ความคิดเห็นที่ 26 ดีใจด้วยครับ เป็นได้ก็หายได้ จากคุณ : ขอโทษที่อ้วน เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 21:33:01

ความคิดเห็นที่ 27 ดีใจที่สุดเลยค่ะ ดีใจที่คุณผ่านมาได้ เคยแอบนึกถึงคุณในบางเวลา ว่าป่านนี้จะเป็นไงบ้าง เคยคิดจะหลังบ้านไปถามไถ่ แต่ก็ไม่ได้ทำ ตอนนี้ยังไม่ได้อ่านรายละเอียดทุกตัวอักษร แต่แค่เห็นหัวข้อกระทู้และลอคอินของคุณก็ดีใจมาก ๆ "นี่คือรางวัลที่คุณเชื่อและศรัทธาในตัวคุณเอง" จากคุณ : เต่าตัวลาย เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 22:04:31

ความคิดเห็นที่ 28 ดีใจด้วยค่ะ คุณอารมณ์ดี และมองโลกในแง่ดีมาก ๆ ไม่แปลกใจทีคุณหายค่ะ ขอให้มีความสุขเยอะ ๆ น่ะค่ะ จากคุณ : Emma ณ USA (บาร์บี้vsนักกล้าม) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 22:24:07

ความคิดเห็นที่ 29 มาติดตามค่ะ ^^ จากคุณ : Cd_HoLY-Sm เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 23:06:57

ความคิดเห็นที่ 30 ยินดีด้วยครับ ผมเคยอ่านหนังที่เกี่ยวกับ สองพ่อลูกชาวเกาหลี ต้องเผชิญกับโรคนี้ .... ด้วยความตั้งใจของพ่อที่จให้ลูกนั้นหายดี ใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไปได้ ผมถึงได้รู้ว่าโรคนี้มันมากกว่าคำว่าร้ายแรง แต่ด้วยความไม่ย่อท้อของพ่อ ทำให้ลูกสามารถรักษาโรคนี้ได้ ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยน้ำตา จริงๆ ครับ ขอให้คุณได้ชีวิตของคุณกลับมานะครับ จากคุณ : โทนี่ (ChadChad) เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 00:11:45

ความคิดเห็นที่ 31 ดีใจด้วยนะคะ แล้วก็ขอให้สุขภาพแข็งแรง ๆ ตลอดไปนะคะ จากคุณ : Kaiapoi เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 02:30:04

ความคิดเห็นที่ 32 เข้ามาขอบคุณอีกครั้งสำหรับคำอวยพรจากทุก ๆ ท่านนะคะ  ^ ^" ขอบคุณคุณเต่าตัวลายอีกครั้งด้วยนะคะ.....ที่ยังจำเราได้...และเพลงศรัทธา ที่ทำให้เรานึกถึงแรงใจและความเชื่อมั่นในตัวเองอีกครั้งค่ะ จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 08:20:38

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านแล้วชื่นใจแทนครอบครัวของคุณและตัวคุณเองมากๆ เลยค่ะ ขอให้ดำเนินชีวิตต่อไปด้วยความสุข ความเข้มแข็งอย่างนี้ไปตลอดกาลเลยนะคะ เราอ่านแล้วได้กำลังใจจากหลายแง่คิดจากเรื่องของคุณค่ะ ขอบคุณมากๆ ที่มาแชร์เรื่องราวให้ได้อ่านกัน เทคแคร์นะคะ :) จากคุณ : Toy (tiny) เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 08:49:01

ความคิดเห็นที่ 34 ยินดีด้วยคะ จากคุณ : Valily เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 09:53:12

ความคิดเห็นที่ 35   ยินดีและเป็นกำลังใจให้นะคะ ดิฉันกำลังรักษาโรคมะเร็งเต้านมระยะที่สองอยู่นะคะ เมื่อได้อ่านบทความของคุณแล้วรู้สึกมีกำลังใจให้กับตัวเองมากมาย ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงนะคะ สู้ สู้ คะ จากคุณ : maam_lawan@hotmail.com เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 15:35:44 A:183.89.78.243 X: TicketID:275472

ความคิดเห็นที่ 36 เราเข้าใจความรู้สึกของคุณมากๆเลย สิ่งที่เจอรอบกายเหมือนกับกระจกที่เราได้เจอมาก่อนเลย แต่คุณยังโชคดีที่เป็นมะเร็งเม็ดเลือด ซึ่งมีโอกาสหายได้ เราผ่านเหตุกราณ์ แบบนี้มาจะครบสามปีแล้ว แต่เราใช้ระยะเวลารักษานานกว่าคุณเราใช้เวลา 16 เดือน แล้วตอนนี้เราก้อปกติทุกอย่าง แล้ว ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 53 16:40:06 จากคุณ : chilly apple เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 16:39:04

ความคิดเห็นที่ 37   ขอแสดงความดีใจด้วยค่ะ และขอให้กำลังใจแก่ คุณ คห. 35 เพราะเคยเป็นมะเร็งเต้านม ระยะที่ 2 เหมือนกัน แต่ตอนนี้การรักษาจบขั้นตอนมาได้ 2 ปี แล้ว อดทนหน่อยนะค่ะ เดี๋ยวก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เข้มแข็งไว้ ขอให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : ป้านุ้ย เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 18:44:22 A:113.53.162.148 X: TicketID:272894

ความคิดเห็นที่ 38 แวะมาให้กำลังใจ จากลูกพี่ลูกน้องบ้านติดกัน ถึงแม้ช่วงที่สูป่วย ตูอยู่เมืองนอกซะส่วนใหญ่ แต่ก็ติดตามข่าวมาตลอด เอาใจช่วยมาตลอด จากคุณ : สาวปากช่อง เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 19:37:27

ความคิดเห็นที่ 39 สงสัยว่าที่ทำงานอยู่ใกล้สายไฟฟ้าแรงสูงรึเปล่าครับ เห็นเป็นกันเยอะจัง จากคุณ : dmi เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 19:49:12

ความคิดเห็นที่ 40 ยินดีและเป็นกำลังใจให้ คห. 35, 36 และ 37 ด้วยนะคะ  ที่พวกเราผ่านพ้นมันมาได้ด้วยดี Thanks Risa..... คุณ dmi คะ.....ไม่ได้อยู่ใกล้ไฟฟ้าแรงสูงค่ะ ไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับสารเคมีด้วยค่ะ แต่ก็ไม่คิดหาสาเหตุแล้วค่ะ....อยู่ที่ใจ....ป่วยได้ ก็หายได้ค่ะ  ^_^ จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 20:10:51

ความคิดเห็นที่ 41 ยินดีมากเลย ที่ได้ข่าวดีจากคุณ  ยังจำเรื่องราวของคุณได้อยู่ ตอนนั้นที่อ่านกระทู้คุณก็ยังชื่นชมที่คุณมีกำลังใจที่เข้มแข็ง ทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะ จากคุณ : nin-nee เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 21:18:48

ความคิดเห็นที่ 42 ดีใจด้วยนะคะ ที่หายแล้ว จากคุณ : SiErRaPuY เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 22:12:35

ความคิดเห็นที่ 43 หายแล้วเหรอคะ ดีใจด้วยค่าา จากคุณ : sassygal เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 22:21:39

ความคิดเห็นที่ 44 ดีใจด้วยคับ ผมคนหนึ่งเป็นมา 5 ปีเเลว ยังอยู่ได้เลย จากคุณ : ขนมใส่ไส้...ห่อใบตอง เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 22:57:37

ความคิดเห็นที่ 45 ดีใจ และแสดงความยินดีกับคุณมาก ๆ ค่า เพราะติดตามอ่านเรื่องตอนที่คุณเขียน ความอดทน ความลำบาก ของคุณที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เข้ามาที่นี่ จะมองหาคุณ วันนี้ได้พบอีกครั้งและดีขึ้นแล้ว ดีใจด้วยมาก ๆ ค่า จากคุณ : นัทที (Komvorn) เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 03:27:40

ความคิดเห็นที่ 46 ขอให้ปลอดภัย .. แข็งแรง แข็งแรงนะครับ ^ ^ จากคุณ : sandee.kung เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 08:41:35

ความคิดเห็นที่ 47 เข้ามาขอบคุณอีกครั้งนะคะ.... คุณ SiErRaPuY ขอบคุณมากค่ะ ....พอดีว่า gift หมดกระทันหัน...^ ^" อิอิ จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 09:53:41

ความคิดเห็นที่ 48 เราจำคุณจขกท.ได้ค่ะ ติดตามอ่านมาตั้งแต่ตอนโพสต์ครั้งก่อน ดีใจด้วยนะคะที่ดีขึ้นแล้ว ขอให้แข็งแรงตลอดไปนะคะ จากคุณ : รักแฟน เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 13:24:14

ความคิดเห็นที่ 49   เราจำคุณ จขกท ได้เหมือนกัน เคยอ่านเรื่องของคุณ เป็นกำลังใจให้ทุกคนได้มากจริงๆทั้งผู้ป่วยและผู้ที่ไม่ได้ป่วย รักษาสุขภาพต่อไปนะคะ จากคุณ : พ่อหมีใจดี เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 13:50:15

ความคิดเห็นที่ 50   ดีใจจริง ๆ (น้ำตาไหล)  คุณโชคดีมาก ๆ ขอให้โชคดีตลอดไปนะค๊ะ จากคุณ : ม่วงเฉา เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 14:03:21

ความคิดเห็นที่ 51 ยินดีด้วยค่ะ  จำกระทู้นั้นได้  เพราะเข้ามาหาข้อมูลเรื่องลูคีเมีย  คนรู้จักเป็นค่ะ แบบเรื้อรัง  ทำคีโมน้ำหนักหายไปประมาณ 20 โล  แต่ตอนนี้กลับมาหนักเท่าเดิมแล้ว  การตอบสนองดี  หวังว่าเขาจะหายขาดได้สักวันหนึ่ง จากคุณ : เจซอง เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 22:51:33

ความคิดเห็นที่ 52 ยินดีด้วยค่ะ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 09:51:48

ความคิดเห็นที่ 53 ยินดีด้วยครับ จากคุณ : Pu'Chew เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 15:10:55

ความคิดเห็นที่ 54 ^^ อ่านกระทู้นี้แล้ว รู้สึกดีจัง จากคุณ : โลกต้องตะลึง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 15:48:03

ความคิดเห็นที่ 55   คุณ dmi ไม่ทราบว่า การเป็นมะเร็งไปเกี่ยวข้องกับสายไฟฟ้าแรงสูงอย่างไรเหรอค่ะ ที่เป็นกันเยอะนั้น คนที่เป็นไม่ใช่ว่า จะอยากเป็นหรอกค่ะ จากคุณ : คนที่ป่วยคนหนึ่ง เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 17:20:14 A:125.26.154.225 X: TicketID:272894

ความคิดเห็นที่ 56 ยินดีด้วยค่ะ จขกท. เก่งจัง จากคุณ : imartuun เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 22:03:26

ความคิดเห็นที่ 57 ใช้ชีวิตที่ได้มาให้คุ้มค่านะครับ จากคุณ : น้ำเต้าหู้กะปาท่องโก๋ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 07:48:44

ความคิดเห็นที่ 58 เป็นกำลังใจให้ จขกท. นะค่ะ ขอให้สุขภาพ แข็งแรง  นะค่ะ โดยส่วนตัวเป็นมะเร็งเต้านม รักษา ผ่าตัด + คีโม 6 เข็ม ตอนนี้อยู่ในช่วงติดตามอาการทุก 3 เดือน ใช้ชีวิตเหมือนเดิม แต่ไม่ประมาท กินอาหารทุกอย่าง แต่เลิกกินเนื้อวัว ชอบกินขนมมาก คิดว่าตัวเองปกติทุกอย่าง แต่ส่วนลึกของจิตใจ ก้อยังคิดอยู่ว่า ตัวเองเป็นมะเร็ง ่ช่้วงเป็นใหม่ ๆ เหมือนคนเป็น โรคจิต ต้องไปหาหมอโรคจิตเลย นอนไม่หลับอย่างรุนแรง ร้องไห้บ่อยมาก ไม่กินเนื้อ นม ไข่ เลย ผอมลงไป 8 กิโล จนสุดท้าย เข้าใจชีวิตมากขึ้น ตัวเองต้องรักษาตัวเอง ทุกวันนี้มีความสุข กับการดูแล ลูกชายและสามีค่ะ ขอให้ จขกท. โชคดีค่ะ จากคุณ : ยืมล็อคอินน้องใช้จ้า (nutcs) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 09:36:53

ความคิดเห็นที่ 59 ยินดีด้วยค่ะ.. เข้มแข็งมากๆเลย ^^ จากคุณ : idearka เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 13:23:47

ความคิดเห็นที่ 60 ดีใจด้วยค่ะ ที่หาย เรายังใจไม่ดีอยู่เลย คุณหมอแจ้งว่าแฟนเป็นมะเร็งตับ อันนี้ดูจากผลเลือด และตรวจคลื่นความถี่สูง คุณหมอขอให้ตรวจ CT Scan อีกครั้งเพื่อยืนยัน เรานั่งคิดดูทุกวันเลย ขอให้ผลผิดพลาดเถอะ เค้าต้องไม่เป็นอะไร จากคุณ : ผอบ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 15:44:46

ความคิดเห็นที่ 61   เราเองก็มีเหตุการณ์เหมือนคห.ที่58 เป๊ะเลย พบจิตแพทย์เหมือนกัน แล้วก็กังวลลึก ๆ ตลอดเวลา ติดตามผลทุก 3 เดือน ต้องกินยาต้านมะเร็ง 5 ปี กินยาเหมือนขนมเลย อาการข้างเคียงจากการให้ยาคือ ปลายประสาทอักเสบยังเป็นอยู่เลย ไอด้วยเพราะตอนฉายรังสี รังสีไปโดนที่ปอดด้วย แต่ก็จะสู้ต่อไป จากคุณ : Auntie เขียนเมื่อ : วันต่อต้านยาเสพติดโลก 53 05:26:33 A:125.26.154.91 X: TicketID:272894

ความคิดเห็นที่ 62 นับถือมุมมองชีวิตและความคิดของคุณครับ สุโค๊ยยยยยยย จากคุณ : อุ้ยเซี่ยวป้อ เขียนเมื่อ : วันต่อต้านยาเสพติดโลก 53 13:50:47

ความคิดเห็นที่ 63 ดีใจด้วยนะคะ ขอให้ชีวิตใหม่สดใสๆ โรคภัยหายขาดเลยนะคะ จากคุณ : bn_jung เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:15:40

ความคิดเห็นที่ 64 ดีใจด้วยครับ ที่เอาชนะมะเร็งได้... พ่อผมเสีย เพราะโรคมะเร็งตับนี่แหละ แต่คุณเอาชนะมันได้.. สุดยอดอ่ะ... รักษาสุขภาพให้แข็งแรงและยิ้มรับกับชีวิตนับจากนี้ไปนะครับ กำไรชีวิตแล้วววว ^^  ใช้ชีวิตให้คุ้มเลยครับ จากคุณ : คาถาป้องกันแห้ว เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:49:05

ความคิดเห็นที่ 65 เข้ามาขอบคุณทุก ๆ ท่านที่เข้ามาอ่านอีกครั้งค่ะ ^_^ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ.... จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:08:43

ความคิดเห็นที่ 66 ดีใจด้วยนะค่ะ .. ขอบคุณ จขกท มาก ๆ  .. เอากระทู้นี่ให้คุณแม่อ่านด้วย ..เพราะ .. คุณแม่ พบก้อนเนื้องอกที่ตับ .. สมอง .. และ มดลูก ในระยะเวลา ใกล้เคียงกัน .. ตามธรรมดาคุณแม่ สู้สุดใจอยู่แล้ว .. ยิ่งอ่านบทความนี่ คุณแม่อ่าน แล้วยิ้ม .. และบอกว่า จะสู้ต่อไป .. คุณแม่เป็นมะเร็วที่ตา จนต้องเอาตาออกข้างหนึ่ง เมื่อ 25 ปีที่แล้ว .. ท่านอยู่มาได้ จนถึงปัจจุบันนี่ ก็เพราะ กำลังใจ ... ใครที่ป่วยอยู่ .. ก็ขอให้เอาชนะโรคภัยด้วย จิตใจ ที่เข้มแข็งนะค่ะ .. จากคุณ : เจ้าหญิงโบราณล้านปี เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 14:22:21

ความคิดเห็นที่ 67 ไม่ต้องให้ Give นะ คุณนี่ สุโค้ยจริงๆ จากคุณ : saynapuy เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 02:45:04

ความคิดเห็นที่ 68 เราเองเป็นคนนึงที่อ่านกระทู้ก่อน ๆ ที่เจ้าของกระทู้มาเล่าตั้งแต่ช่ววงรักษา ในใจก็รู้สึกลุ้นไปด้วย อีกห้าปีจะมารอฟังเจ้าของกระทู้เล่าต่อนะคะ ขอให้ร่างกายแข็งแรงค่ะ จากคุณ : สมองไม่ค่อยมี หน้าตาดีไปวัน ๆ เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 12:03:25

ความคิดเห็นที่ 69 อยากถาม จขกท นิดนึงค่ะ แล้วปัจจุบัน ผมขึ้นมาปกติหรือยังคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : rabbitychan เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 14:02:16

ความคิดเห็นที่ 70 ไว้อีก 5 ปี ถ้ายังอยู่จะมาเล่าให้ฟังอีกนะคะ....^_^" ปัจจุบัน ผมขึ้นแล้วค่ะ  เหมือนผมเด็กแรกเกิดเลย นุ่ม ๆ บาง ๆ เบา ๆ ไม่ได้ใส่วิกแล้วค่ะ  บางคนเจอยังคิดว่าไปตัดผมสั้นมาเลย เพราะเค้านึกว่าวิกคือผมจริงค่ะ ฝรั่งที่ทำงานด้วยยังถามเลยว่า นึกยังไงไปตัดผมสั้น....เราบอกว่าไม่ได้ตัด นี่แหละผมจริง (my real hair)  ที่ยูเห็นน่ะ...วิก!!! เค้าแทบไม่เชื่อเลยล่ะค่ะ  แต่ผมที่ขึ้นใหม่นี่ก็มีหงอกด้วยนะคะ (ก็แก่แล้วอ่ะนะ)   พอผมเส้นมันเล็กสีเลยกลืน ๆ ดูเหมือนทำสีผมเหมือนกันน่ะค่ะ จากคุณ : tourmaline เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 15:44:06

ความคิดเห็นที่ 71 ดีใจด้วยค่ะ จะติดตามคอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : myhonda เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 53 12:33:28

ความคิดเห็นที่ 72 ดีใจและเป็นกำลังใจให้เลยครับ หายวันหายคืนนะครับ จากคุณ : [Radio Edit] เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 53 15:08:36

ความคิดเห็นที่ 73 ยินดีด้วยนะครับและขอขอบคุณในความมีน้ำใจที่มาบอกต่อ ๆ กัน อย่าคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัวเลยครับ สู้ ๆๆๆ นะครับ จากคุณ : พ่อ (พ่อลูก 2 หนุ่ม) เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 53 22:03:20

ความคิดเห็นที่ 74 ยินดีด้วยนะคะ ยังไงก็ต้องติดตามโรคต่อไปอย่างใกล้ชิด ส่วนไหนที่ต้องตรวจ ก็ต้องตรวจสม่ำเสมอ เช่นเต้านม และภายใน ห้ามประมาทนะคะ ...จากคนที่เคยได้รับความรู้สึกดี ๆ จากการตั้งกระทู้ที่นี่ และปัจจุบันก็หายจากมะเร็งแล้ว เช่นกันค่ะ จากคุณ : หนึ่งหยดน้ำหลับไหลในสายน้ำ เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 53 19:51:38

ความคิดเห็นที่ 75 ขอให้ชีวิตนับจากนี้เป็นของขวัญจากสวรรค์นะคะ จากคุณ : majaga เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 02:00:54

ความคิดเห็นที่ 76 ใช่กระทู้ที่เจอการรักษาแบบสุดจะทรมาณหรือเปล่าครับ? เหมือนเคยอ่านเมื่อก่อน ถ้าใช่ขอคาราวะเลยครับว่าคุณเข้มแข็งมาก ๆ ผมเองยังคิดว่าคงจะทนได้ไม่เท่าคุณเลยด้วยซ้ำ จากคุณ : Morning Star เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 02:48:17

ความคิดเห็นที่ 77   เป็นกำลังใจให้เช่นกันคะ ซึ่งตอนนี้ ดิฉันก็เป็นมะเร็งลำไส้อยู่ และมีระยะลุกลามไปที่ตับบางส่วนนะคะ อย่างไร ก็ยังมีกำลังใจที่จะต่อสู้ต่อไป เพราะว่า ยังอยู่ในช่วงกำลังรักษาให้คีโมอยู่นะคะ แต่ว่า ก็น่าแปลกใจ ตัวเองมีแต่น้ำหนักขึ้น 6 กิโล หลังจากผ่าตัดแล้ว ก็เลยคิดว่า ตัวเองนี่คงตั้งใจกินอย่างเดียว เพื่อสู้กับโรคนะคะ จากคุณ : animob_acare (animob_acare) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 11:40:12