ความคิดเห็นที่ 1 ขอนแก่น เป็นเมืองใหญ่ น่าจะมีรพ.จิตเวช นะคะ เหมือนเชียงใหม่ ที่มีรพ.สวนปรุง ไม่ต้องเครียดนะคะ  เดี๋ยวนี้ คนสมัยใหม่ เข้าใจเรื่องโรคเครียดกันเยอะขึ้น ..แล้วโรคเครียดตอนนี้เป็นกันเยอะมาก... เป็นกำลังใจให้นะคะ  อย่าเพิ่งคิดมาก อยากระบาย หลังไมค์ ได้นะคะ จากคุณ : ป้อม-ยาม เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 11:17:40

ความคิดเห็นที่ 2 ข้อมูลจาก http://www.nhso.go.th/NHSOFront/SelectViewFolderAction.do?folder_id=000000000000021 ตามพระราชบัญญัติหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ.2545 มาตรา 5 กำหนดให้ บุคคลทุกคนมีสิทธิได้รับบริการสาธารณสุขที่มีมาตรฐานและมีประสิทธิภาพตามที่กำหนดในพระราชบัญญัติ ซึ่งบุคคลในที่นี้ หมายถึง บุคคลที่มีสัญชาติไทย                 ดังนั้น ผู้มีสิทธิในระบบหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า คือ บุคคลที่มีสัญชาติไทย  มีเลขประจำตัวประชาชน 13 หลัก และไม่มีสวัสดิการด้านการรักษาพยาบาลอื่นใดที่รัฐจัดให้ ตัวอย่างบุคคลที่มีสวัสดิการด้านการรักษาพยาบาลจากรัฐ เช่น 1.    ผู้มีสิทธิตามพระราชบัญญัติประกันสังคม เช่น ลูกจ้างที่ทำงานในกิจการที่มีลูกจ้างตั้งแต่ 1 คน  ขึ้นไปยกเว้น ลูกจ้างทำงานบ้าน หาบเร่ แผงลอย หรือลูกจ้างของบุคคลธรรมดาที่ไม่มีการประกอบธุรกิจรวมอยู่ด้วย 2.   ผู้มีสิทธิตามพระราชกฤษฎีกาเงินสวัสดิการเกี่ยวกับการรักษาพยาบาล เช่น ข้าราชการ ลูกจ้างประจำของส่วนราชการ และครอบครัว 3.   ผู้อยู่ในความคุ้มครองของหลักประกันสุขภาพอื่นที่รัฐจัดให้ เช่น พนักงานรัฐวิสาหกิจ พนักงานหรือเจ้าหน้าที่ในองค์กรอิสระ  ครูโรงเรียนเอกชนในระบบ ต่างจังหวัด  ติดต่อลงทะเบียนทำบัตรได้ที่ -          สถานีอนามัย -          โรงพยาบาลของรัฐที่อยู่ใกล้บ้าน หรือ -          สำนักงานสาธารณสุขจังหวัด       กรุงเทพมหานคร ติดต่อลงทะเบียนทำบัตรได้ที่ -   สำนักงานเขตที่อยู่ใกล้บ้าน เปิดให้บริการในวันจันทร์ - ศุกร์ ตั้งแต่เวลา  08.30 - 16.30 น. -    ศูนย์บริการหลักประกันสุขภาพ ชั้น M สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ อาคารจัสมินอินเตอร์เนชั่นแนล  200 ม.4 ถ.แจ้งวัฒนะ อ.ปากเกร็ด จ.นนทบุรี 11120 เปิดให้บริการในวันจันทร์ - ศุกร์ ตั้งแต่ เวลา 08.30 – 16.30 น  รถประจำทางที่ผ่าน   คือ   รถประจำทางสาย : 52 . 356 ,150 , 166   รถประจำทางปรับอากาศสาย :  356 , 166     รถตู้ประจำทางสาย  :  ปากเกร็ด-จตุจักร                                               ปากเกร็ด-อนุสาวรีย์ชัสมรภูมิ                                         ปากเกร็ด- ม.รามคำแหง                                         ปากเกร็ด-มีนบุรี                                           ปากเกร็ด-รังสิต                 ใช้หลักฐานอะไรบ้าง ?                 1. สำเนาบัตรประจำตัวประชาชนหรือบัตรประจำตัวที่มีรูปถ่ายซึ่งทางราชการออกให้                    หากเป็นเด็กต่ำอายุต่ำกว่า15ปี ใช้สำเนาใบสูติบัตร (ใบเกิด)                           2. สำเนาทะเบียนบ้านที่ผู้ขอมีชื่ออยู่                 3. แบบคำร้องลงทะเบียนผู้มีสิทธิหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า/ขอเปลี่ยนหน่วยบริการประจำ (ดาวน์โหลด)             กรณีพักอาศัยอยู่จริงไม่ตรงตามทะเบียนบ้าน   ให้แสดงหลักฐานอย่างหนึ่งอย่างใด  ดังนี้ 1.       สำเนาทะเบียนบ้านของบุคคลที่ตนไปพักอาศัยอยู่  พร้อมหนังสือรับรองของเจ้าบ้าน 2.   หนังสือรับรองของผู้นำชุมชน  ซึ่งรับรองว่าผู้ขอลงทะเบียนพักอาศัยอยู่ในพื้นที่นั้นๆ 3.    หนังสือรับรองของผู้ว่าจ้างหรือนายจ้าง   4.       เอกสารหรือหลักฐานอื่น  เช่น  สัญญาเช่าที่พัก  ใบเสร็จรับเงินค่าเช่าที่พัก  ใบเสร็จรับเงินค่าน้ำ  ใบเสร็จรับเงินค่าโทรศัพท์บ้าน ฯลฯ ที่แสดงว่าผู้ขอลงทะเบียนพักอาศัยอยู่ในพื้นที่นั้นๆ จริง ปรับปรุงข้อมูลครับ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 53 11:28:01 จากคุณ : OnGaH เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 11:21:01

ความคิดเห็นที่ 3 ผมเข้าใจคุณ จขกท ดี ผมเคยมีเพื่อนเป็นโรคนี้ คนไม่เป็นจะไม่เข้าใจ ความรู้สึกของคุณ มันเป็นอะไรที่อธิบายยาก ผมอยากแนะนำอย่างนี้ 1) หาเพื่อนสนิทที่เข้าใจกัน ให้เขาเข้าใจโรคนี้ มีเวลาให้คุณ คุณมีอะไรอยากเล่า ให้เขารับฟัง คุณจะรู้สึกผ่อนคลาย 2) โรคนี้จำเป็นต้องพึ่งหมอ ควรหาหมอ 3) ควรจะหาข้อมูลเรื่องโรคนี้ และให้พ่อแม่รับรู้ อย่าปิดบัง มันจะทำให้เราเครียดหนัก ผมเข้ามาบอกว่า เข้าใจคุณ ถ้าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ อยากให้มาเขียน มาระบายที่นี่ เพื่อนๆที่เข้าใจ จะช่วยได้ ผมจะอยู่กับคุณครับ จากคุณ : TinyNu เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 11:22:17

ความคิดเห็นที่ 4 เราเคยเป็นค่ะ บอกตรงๆๆ ว่า ต้องใช้ความพยายามมากๆๆๆ ให้เลี้ยงหมาค่ะ เราเลี้ยงหมา ปลูกต้นไม้  มันช่วยได้เยอะเลยค่ะ ^^ จากคุณ : freetimez_เวลาอิสระ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 11:26:49

ความคิดเห็นที่ 5 ไปหาหมอ จากคุณ : อมยิ้มของชีร่า เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 11:30:45

ความคิดเห็นที่ 6 วิ่งออกกำลังกายครับ นอนเช้าๆ ตื่นเช้าๆ  ซื้ออาหารเลี้ยงสุนัข เลี้ยงปลาตามเขตวัด จะช่วยให้ดีขึ้นครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : pantipisfool (loofsipitnap) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 11:37:04

ความคิดเห็นที่ 7 ที่ผมไม่อยากบอกพ่อแม่ เพราะผมเป็น แล้วแม่พาไปหาหมอมาแล้ว ผมกินยามาพักนึง แล้วมันก็หายไปแล้ว ผมก็เลยหยุดกินยา ไม่ไปหาหมอตามนัดอีกเลย ไม่รู้ว่าอีก 3 ปีต่อมาจะเป็นอีก เพื่อนสนิท คนนึงก็พึ่งตายไป เดือนกว่าๆ อีกคนก็เรียนแพทย์ ปี 3 ไม่ค่อยว่างเจอกันเลย ตอนนี้ก็ร้องไห้อยู่ครับ อยากหยุดมาก แต่มันไม่รู้จะหยุดยังไง อยากนอน อยากกินยานอนหลับ ไม่อยากคิดฟุ้งซ่าน แต่วันนี้มีสอบคณิต 14.30 ก็เลยหลับไม่ได้ เพราะผมตื่นยากมาก พรุ่งนี้ เรียนแล็บฟิสิกเสร็จ เที่ยง แล้วตอนบ่าย จะว่างทั้งวัน ว่าจะไปหาหมอพรุ่งนี้ครับ แต่ขอเอาวันนี้ให้รอดก่อน ไม่รู้เลยว่ามันจะมาแรงแบบไม่ให้ตั้งตัวเลย จากคุณ : Radomski เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 11:43:20

ความคิดเห็นที่ 8 ผมไม่เข้าใจอ่ะครับ ว่าความตายมันน่ากลัวยังไง แต่ถ้าต้องการกำลังใจ หรือต้องการระบาย เหลามาโลด ผมจะรับไว้เอง จากคุณ : Sith Lord Nindle เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 11:59:26

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ^ ความตายไม่ได้น่ากลัวเลย ยิ่งถ้าเทียบกับไอ้ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ---- เคยอ่านเรื่องเพื่อนของคุณ TinyNu มาแล้วครับ ครั้งแรกตอนม.ปลาย ผมก็คิดแบบเพื่อนของคุณ และเกือบจะตัดสินใจแบบเพื่อนของคุณ คิดดูว่า โลกแ่ห่งความทรมานนี้ ผมต้องเดินเข้าไปถึง 2 ครั้งเลยเหรอครับ มันทรมานจนผมไม่รู้จะบอกยังไง แต่ไม่อยากตายตอนนี้ มันเลยทรมานกว่าเดิม เคยรู้สึกมั้ยครับ ว่าการมีชีวิตอยู่ มันทรมานกว่าการตาย แต่เนื่องจากฝืน ไม่อยากตาย ก็เลยต้องทรมานไปเรื่อยๆแบบนี้ ผมไม่อยากคิดเลยว่า การตายเป็นการตัดสินใจที่กล้าหาญ เพราะมันไม่ถูก แต่ผมเข้าใจ ว่าคนที่เขา"ตัดสินใจ"ไป เขาคิดอะไรอยู่ตอนนั้น เพราะไอ้ตัวที่มันอยู่ในหัวตอนนี้ มันแข็งแรง ร้ายกาจกว่าที่ทุกๆคนคิด เรากรีดตัวเอง ก็เพื่อที่จะทำร้ายไอ้สิ่งที่มันอยูี่่ข้างใน แต่ตัวเราอ่อนแอกว่ามันตั้งหลายเท่า ตอนเราตายไป ก็ไม่รู้ว่ามันจะตายไปด้วยรึป่าว แต่อย่างน้อย เราก็ไม่ต้องมารับรู้ เวลาแต่ละนาที ทำไมผ่านไปช้าแบบนี้ก็ไม่รู้ครับ เพื่อนคุณ TinyNu ยังมีเพื่อนดีๆแบบคุณคอยเข้าใจ แต่ผมไม่มีเลย ผมสู้คนเดียวมาตลอด ซึ่งก็ไม่รู้จะสู้ไปทำไม เหมือนต่อสู้สงคราม ที่ไม่รู้จะได้อะไรกลับคืนมาเมื่อชนะ เหมือนโดนทิ้งนิวเคลียร์ใส่ เพื่อนๆ ครอบครัวก็ตายหมด แต่เรารอดมา เราชนะ แต่จะรอดมาทำไม ก็ไม่รู้ ... ถ้าไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัว ร่างกายก็พิการ จากสงคราม จะทำงานอะไรที่เราเคยทำก็ไม่ได้อีกแล้ว นั่งไปวันๆ เหตุผลก็เพราะว่า เรามีชีวิตอยู่ เหมือนผมเลย ตอนที่เพื่อนอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย ตัวเองก็ต้องมาทำอะไรบ้่าๆ เพื่อนเขาสอบติดแพทย์ ตัวเองก็เน่าๆตกสัมภาษณ์ พอหายแล้วมาอ่านหนังสือสอบใหม่ ก็ไม่ติด จนเพื่อนขึ้นปี 3 ตัวเองพึ่งเรียนปี 1 แถมไม่ใช่คณะที่ตัวเองชอบอีกต่างหาก แล้วตอนนี้ยังต้องเดินไปเข้าสงครามอีกครั้ง ถ้ารอดมาอีกครั้งนึง จะมีอะไรเหลือให้ผมใช้ชีวิตไปด้วยมั้ยครับ นี่แหล่ะ ความรู้สึกของเพื่อนคุณ TinyNu ไม่ใช่ว่าเราอยากตาย ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากอยู่ต่อไป แต่ลองมองความทรมานในตอนนี้ กับสิ่งที่รอเราหลังจากวิกฤตินี้ เพื่อนคุณ TinyNu ในตอนนั้น ก็คงจะคิดเหมือนกันว่า อะไรมันคุ้มกว่า กับการอดทนทรมาน แล้วชนะสงคราม แต่กลับไป ชีวิตก็ไม่เหมือนเดิม กับยอมแพ้ตอนนี้ แล้วไม่ต้องรับรู้อะไรดีกว่า ...ตอนนี้ผมยังไม่ตัดสินใจครับ.... แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 53 12:09:20 จากคุณ : Radomski เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 12:05:28

ความคิดเห็นที่ 10 เข้าใจค่ะ ^^ เคยเป็นพัก ๆ เมื่อเราเข้าใจตัวเองแล้วว่าอาการนี้เป็นโรคซึมเศร้า พยายามอย่าเคลิบเคลิ้ม ไปอย่างที่สมองสั่ง อย่าอยู่คนเดียวนะคะ หาเพื่อนคุย คุยเรื่องอื่น ๆหน่ะคะ อย่าคุยเรื่องลาตาย เพื่อนจะได้ไม่ทุกข์ใจไปกับเรา เป็นกำลังใจให้นะคะ พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว แล้วมันก็จะผ่านไปได้ด้วยดี ชีวิตต้องเดินต่อไป แม้จะไม่เหลือใคร สู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : ชีวิตต้องเดินต่อไป เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 12:10:09

ความคิดเห็นที่ 11 น้องเป็นโรคนี้ตั้งแต่อายุยังน้อยอยู่เลย เป็นแล้วก็กลับมาเป็นอีก รู้เลยว่ามันทรมานมาก มีคนที่รู้จักเป็นโรคนี้ เคยแนะนำเค้าจนหายเป็นปกติ แต่มันต้องใช้เวลาอย่างมาก คิดดูนะครับ มันเกิดที่ตัวเรา เราก็ต้องรักษาด้วยตัวเราเอง ยา เป็นส่วนประกอบหนึ่ง ที่ทำให้เราหาย แต่เมื่อเราหยุดมันเมื่อไหร่ มันก็พร้อมจะกลับมาได้เสมอ จนทำให้เรา ไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ สิ่งที่น้องต้องทำก็คือ 1. พยายามไม่เครียดนะครับ ผ่อนคลาย ผ่อนคลาย ท่องเอาไว้ครับ มีสติหายใจให้เป็นจังหวะเอาไว้ ถ้ามันหลุดแบบมีความคิดฟุ้งซ่านเข้ามาในหัว ก็ให้ย้อนกลับไปทำวิธีเดิม ทำจนให้มันเป็นชีวิตประจำวันเลยครับ 2. ออกกำลังกายเยอะๆ เล่นกีฬาอะไรก็ได้ครับ ที่ทำให้เราลืมสิ่งเร้าที่มันจะพยายามดึง เราเข้าไปอยู่วังวนของคำว่า เราจะตายมั๊ย เราจะตายมั๊ย... น้องคิดดูสิครับ ถ้าเราไม่มีโรค อะไรร้ายแรง ไม่ประมาท ทำตัวให้มีความสุขทุกวัน คนเรามันไม่ได้ตายกันง่ายๆ นะครับ 3. การใช้ชีวิตประจำวัน ต้องนี้น้องเรียนอยู่ อาจจะรู้สึกกดดันกับการเรียนหรือเปล่า เราไม่ชอบในสิ่งที่เราเรียนอยู่หรือเปล่าครับ หรือมีใครพยายามกดดันเราให้เราทำ ในสิ่งที่ตัวเราไม่ชอบหรือเปล่า หรือชอบ แต่ไม่คิดว่ามันจะกดดันเรามากขนาดนี้ ลองผ่อนหนักผ่อนเบาบ้างนะครับ เชื่อมั๊ยครับ การเรียนเนี่ย มันเป็นแค่ ส่วนที่เล็กน้อยมาก เลยครับ... เพราะว่า หลังจากเรียนจบทำงาน มีครอบครัว สารพัด สิ่งกดดันทำให้เราเครียด ถ้าน้องไม่ปรับตัวตอนนี้ บอกได้เลยครับ ในอนาคต มันจะยากขึ้นเรื่อยๆ จนน้องอาจทำในสิ่ง ที่ตัวเองไม่อยากทำเลยก็ได้ 4. ถ้ามันจะต้องตายจริงๆ ลอง คิดไว้นะครับ ชีวิตนึงเกิดมาก็แค่ตาย จะไปกลัวอะไร คนอื่นก็ตาย เราก็ต้องตาย ตายช้า ตายเร็วก็ตายเหมือนกัน ทำใจปลงๆ ไปครับ ก่อนนอนให้ทำใจ ทำสมาธินอนลงไปพอตื่นขึ้นมาก็ให้คิดว่า เออ.. ดีจังวันนี้เราไม่ตายแล้ว อีกเดือนนึงเราก็ไม่ตาย อีกปีนึงเราก็ไม่ตายหรอก ตอนนี้สิ่งที่มันมากระทบจิตใจทำให้เราฟุ้งซ่านก็คือ เพื่อนน้องที่เสียชีวิตครับ ให้คิดซะว่า เค้าไปดีแล้ว... ส่วนตัวเราอยู่ข้างหลังก็ทำบุญกรวดน้ำไปให้เพื่อนบ้าง นะครับ สุดท้าย ท้ายสุด มันเป็นสิ่งที่ยากมากแต่เราต้องทำให้ได้ครับ คือ "การควบคุม จิตใจ กับความคิดให้มันสัมพันธ์ กัน ครับ อยากให้มันแตกแยกกันเด็ดขาด" ทำจิตใจให้เข้มแข็ง และคิดแต่สิ่งดีๆ ไว้นะครับ พี่รับรองได้ว่า น้องจะต้องผ่านจุดนี้ไปได้อย่างแน่นอนครับ เพราะว่า พี่แนะนำหลายๆ คนที่เป็นเหมือนน้อง คนอื่นทำได้ น้องก็ต้องทำได้นะครับ โชคดีครับ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 53 12:26:23 จากคุณ : บ๊อง เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 12:25:33

ความคิดเห็นที่ 12 พอจะเข้าใจ จขกท ขึ้นมาหน่อยละ ความตาย ไม่ใช่สิ่งน่ากลัว แต่ประเด็นคือ ชีวิตสำมะหาอันใด สินะ ถ้าแบบนี้เมื่อก่อนผมก้อเคยคิด แล้วสุดท้ายก้อหาคำตอบไม่ได้ จนมีวันนึงคิดขึ้นมาได้ว่า จริงๆแล้ว ความสุขและความทุกข์มันก้อมีอยู่ รอบๆตัวในปริมาณที่พอๆ กัน  ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกหยิบอันไหนขึ้นมาชื่นชมอ่ะครับ ยังไงก้อขอเป็นกำลังใจให้ จขกท ค้นพบด้านที่เป็นสุขของตัวเองในการดำเนินชีวิตก็ละกันครับ จากคุณ : Sith Lord Nindle เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 12:29:55

ความคิดเห็นที่ 13 ความตายของลูกเป็นเรื่องน่ากลัวสำหรับคนเป็นพ่อแม่ค่ะ เราเป็นกำลังใจให้นะคะ คุณต้องเข้มแข็ง เราก็ไม่ทราบว่าคนที่เป็นโรคแบบนี้เกิดจากอะไร ลองหากิจกรรมอะไรทำดีกว่าการอยู่คนเดียวดีไหมคะ คุณมีค่าสำหรับพ่อแม่มากนะคะ อดทนและเข้มแข็งไว้ค่ะ จากคุณ : MY PIDPEE เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 12:49:07

ความคิดเห็นที่ 14 มองโลกในแง่ดี แล้วก็อย่าเครียดทำใจให้สบายนะ ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับโรคนี้มากนัก แต่ก็ขอเอาใจช่วยให้ผ่านพ้นตรงนี้ไปได้ สู้ๆ จากคุณ : mengnoi เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 12:49:50

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่เคยรู้ถึงความรุนแรงของโรคนี้ ขอให้เข้มแข็ง และอดทนนะครับ ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : โทนี่ (ChadChad) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 12:51:19

ความคิดเห็นที่ 16   เข้ามาเป็นเพื่อนกันคะ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะ... จากคุณ : M&M เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 12:55:58 A:58.9.77.29 X: TicketID:245570

ความคิดเห็นที่ 17 ปลูกต้นไม้ที่เจริญเติบโตเร็วค่ะ เช่น เพาะถั่วงอก  ต้นหอม หมั่นรดน้ำ  ดูการเจริญงอกงาม จากคุณ : dreamin เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 13:39:53

ความคิดเห็นที่ 18 ต้องมีเพื่อน มีอะไรที่สนใจทำนะครับผม อะไรซักอย่างที่คุณมีใจให้ จากคุณ : After Midnight เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 13:56:36

ความคิดเห็นที่ 19 เคยเป็นคล้ายๆ จขกท จะบอกว่าอย่านั่งคิดอะไรเฉยๆนะคะ ให้หาอะไรทำ ทำอะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่การนั่งคิดเรื่องนี้ ออกไปข้างนอก พบผู้คน ปลูกต้นไม้ เลี้ยงหมาหรืออะไรก็ได้ อย่าอยู่เฉย เพรราะมันจะยิ่งถลำลึกเศร้ากันไปใหญ่ค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Janhi เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 16:17:45

ความคิดเห็นที่ 20 ถ้าทนไม่ไหวจริงๆ แนะนำให้รีบกลับหาหมออีกครั้งเพื่อรับยามาทานนะครับ พี่ไม่รู้ว่าน้องมีปมในจิตใจอะไรรึเปล่า ซึ่งเป็นต้นเหตุของความซึมเศร้า หรือว่าอยู่ดีๆ ก็เป็นขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล (ปม) ในอดีต แต่ยังดีนะครับว่าน้องยังรู้สึกกลัวตาย สิ่งที่สำคัญนะครับ ออกกำลังกายให้เหนื่อยๆ เข้าไว้นะครับ ทุกวันได้ยิ่งดีครับ กลางคืนจะได้นอนหลับได้โดยไม่ลำบาก และอีกอย่างคือหัดฝึกสมาธิครับ อาจเป็นคอร์สสั้นๆ วิปัสสนากรรมฐานที่วัดซักแห่ง ให้เรารู้ทันจิตใจของตนเองในทุกสภาวะจิตครับ เมื่อไรที่น้องรู้สึกแย่ อยากทำร้ายตัวเอง น้องจะได้รู้ทันจิตใจตัวเองครับ ชีวิตน้องมีคุณค่ามากนะครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนในครอบครัวน้อง ทุกๆ คนจะเสียใจมากถ้าน้องตัดสินใจผิดพลาดไป เป็นห่วงนะครับ จากคุณ : ตี๋ หมี่เกี๊ยว (ตี๋ หมี่เกี๊ยว) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 16:31:33

ความคิดเห็นที่ 21   ไปหาที่ รพ.ของมหาวิทยาลัยนั่นแหละถูกแล้ว เป็นโรคซึมเศร้ายังถือว่าอาการไม่หนักเท่าไร ยิ่งคุณรู้ว่าไม่ได้ร้องไห้เพราะตัวเอง แต่ร้องไห้เพราะสมองสั่ง แปลว่าคุณรู้ว่าสาเหตุมาจากสารเคมีในสมอง ต้องได้รับยานะค่ะ ถ้าหากคุณไม่ไปรับการรักษาอาการก็จะยิ่งแย่ อาจกลายเป็นไบโพลาร์ได้จะยิ่งรักษาลำบากนะค่ะ หรือจะปรึกษาอาจารย์ที่คณะคุณก็ได้นะ ปกติเค้าจะให้นักศึกษารักษาฟรีอยู่แล้ว เชื่อเถอะว่ายังไงเค้าก็หาทางช่วยคุณ สู้ๆนะค่ะ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้..ดิฉันก็เป็นศิษย์เก่าที่ ม.ขอนแก่นเช่นกันค่ะ จากคุณ : libzi (libzi) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 17:45:01

ความคิดเห็นที่ 22 ผมเข้าใจจขกท.นะครับ แม้ไม่เคยเป็นโรคเดียวกับคุณ ที่เข้าใจน่ะเพราะเท่าที่อ่านผมรู้ว่าคุณไม่ได้อยากเป็น ไม่ได้อยากคิดแบบนี้ แต่นี่คืออาการป่วยซึ่งเหมือนคนเป็นไข้ตัวร้อน ไม่ได้อยากเป็นแต่ปวดหัวทั้งวัน ข้อแนะนำอย่างนึงก็คือ เมื่อคุณแน่ใจว่าไม่ได้มาจากใจ แต่มาจากสมอง ลองฝึกใจให้สั่งสมองได้มั้ยครับ บอกตัวเองทุกวันว่าเรายังแข็งแรง เรายังอยู่ได้อีกนาน และแม้ความตายมาถึงก็เป็นปกติของคนทุกคน บอกตัวเองว่าเราจะไม่กลัวตาย เจ้าสมองเอ๋ยอย่ามาหลอกให้กลัวเลย เรารุ้ทันแล้ว แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 53 18:38:35 จากคุณ : +ฟ้างามยามค่ำ+ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 18:36:02

ความคิดเห็นที่ 23   มิตรภาพเล็กๆ ตรงนี้ เบื้องต้นแล้วพอจะทำให้น้องยิ้มและสบายใจได้บ้างมั๊ยคะ แม้ไม่รู้จักกันแต่อ่านแล้วรู้สึกห่วงใยน้องค่ะ เห็นด้วยกับการไปหาหมอนะคะ และในระหว่างที่ยังไม่ได้ไป การออกกำลังกาย ช่วยได้เยอะเลยค่ะ ป้าเครียดๆ ทีไร ออกไปวิ่งให้ได้เหงื่อชุ่มแล้วโล่ง สบายกายสบายใจจริงๆ ค่ะ ทำวันนี้ วินาทีนี้ให้ดีที่สุด เรื่องอืนไม่ต้องไปกังวลค่ะ สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจ จากคุณ : ป้าเชย (แต่ก็ยังสบาย) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 18:40:35

ความคิดเห็นที่ 24   กลับไปหาจิตแพทย์คนเดิมได้ไหมคะ ถ้าบอกพ่อ-แม่ก็ไม่น่าจะเป็นไรนะคะ ท่านอาจจะช่วยเราด้านกำลังใจได้ ค่อยๆอธิบายอาการของโรคให้ท่านเข้าใจ พยายามอย่าอยู่คนเดียวหาคนที่ไว้ใจได้คอยพูดคุย พี่สาวของพี่ก็กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ ทางบ้านก็สร้างกำลังใจให้เต็มที่ เค้าก็ดีขึ้น แต่ก็ยังไม่พ้นเหมือนกันแต่หวังว่าจะดีขึ้นค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้น้องนะคะ มีอะไรก็เข้ามาคุยห้องนี้นะคะ สู้ๆๆๆๆคะ จากคุณ : ลูกแม่พลอย เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 18:48:11 A:183.89.12.209 X: TicketID:276606

ความคิดเห็นที่ 25   น้องคะ พี่ผ่านจุดนั้นมาหลายรอบแล้วค่ะ (เป็น bipolar ตอนนี้อารมณ์ไม่แกว่งแล้ว) เคยนอนโรงพยาบาลไปหลายรอบแล้วเหมือนกัน (คงรู้นะว่าเพราะอะไร) วิธีแก้ หาหมอ - กินยาสม่ำเสมอ - ออกกำลังกาย - อย่าอยู่คนเดียว ที่สำคัญคือใจสู้ น้องต้องสู้กับมันนะ อย่าไหล อย่าไหลไปตามอารมณ์ พยายามเท่าที่ทำได้ พี่รู้ว่ามันยาก แต่ต้องทำ ถ้าไหลไปกับอารมณ์ เดี๋ยวได้ตายจริงๆกันพอดี ถ้าเริ่มเศร้า อย่านอนร้องไห้ พยายามหาอย่างอื่นทำ พยายามอย่าอยู่คนเดียว ออกไปเดิน เปิดทีวี ออกไปกินข้าวกับเพื่อน ออกกำลังกายนี่ก็ดีนะ เศร้าๆแล้วออกไปว่ายน้ำ หายเลย ถ้ารักตัวเอง ต้องทำนะ ไม่ใช่บอกว่าเศร้าๆ กลัวตาย แต่ไม่ทำอะไร มาโพสในพันทิพย์แล้วนั่งร้องไห้อย่างเดียวน่ะไม่ได้หรอก มข.ไม่มีสวัสดิการนักศึกษาเหรอคะ ถ้าเข้าใจไม่ผิด มข.มีรร.แพทย์ด้วยไม่ใช่เหรอ? อันนี้ไม่ทราบเหมือนกันนะ แต่ถ้าที่มหิดล มีสวัสดิการนักศึกษา มีรร.แพทย์สองที่ คือที่รามา กับศิริราช ก็เลยรักษาสองที่นี้ได้ไม่ต้องจ่ายตัง ลองเช็คดูก่อนนะคะ เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก พี่เอาใจช่วยนะ พี่รู้ว่าตอนมันเป็นมันแย่มากๆ แต่อย่างน้อยตอนนี้เราก็ยังหายใจอยู่ ปล.พี่เป็นมาสิบปีนะน้อง ช่วงเวลาชีวิตพี่หายไปโดยเปล่าประโยชน์ไม่ต่ำกว่าหกเจ็ดปี เพื่อนพี่จบเป็นอาจารย์ไปหมดแล้ว แต่พี่ย่ำอยู่กับที่ ทั้งๆที่เราจบป.ตรีที่เดียวกัน เกรดพอๆกัน เรียนได้ดีพอๆกัน สอบเข้าป.โทได้ที่เดียวกัน ชีวิตเขาเดินไปข้างหน้า แต่ของเรากลับอยู่กับที่ ไอ้ที่เรียนโทอยู่ก็ต้องลาออก แล้วไปหลงทางอยู่อีกหลายปี ของน้องน่ะแค่จิ๊บๆ พี่เองก็คิดว่าของพี่แค่จิ๊บๆเหมือนกัน คนที่ยิ่งกว่านี้มีเยอะแยะไป เป็นแค่ซึมเศร้า จิ๊บๆ ลองเป็นschizophreniaสิ เพื่อนมันบอก หลอนเห็นหน้ายาย(เสียแล้ว)ก้มมาที่เตียง หลอนเห็นโน่นเห็นนี่ลอยบนเพดาน หลอนเสียงตะโกนด่ากรอกในหู(ตลอดเวลา) อันไหนแย่กว่า? บุญรักษานะค้า จากคุณ : เสพย์กาแฟเป็นนิจ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 20:16:45 A:202.133.139.94 X: TicketID:276897

ความคิดเห็นที่ 26 พี่เคยเป็นโรคนี้ค่ะ  (ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าหายขาดหรือยังนะคะ)  มีข้อแนะนำดังนี้ค่ะ 1. พยายามค้นหาปมแรกเริ่มในใจของตัวเองให้เจอ  จริงอยู่ว่าโรคนี้เกิดจากเคมีในสมอง แต่มันมักจะมี "ปม"  บางอย่างที่ปลุกโรคนี้ขึ้นมา   อย่างตัวพี่เอง "ปม"  แรกเริ่มเลยคือการมีปัญหากับแม่มาตั้งแต่เด็ก  ถูกแม่ทอดทิ้ง  พอกลับมาอยู่ด้วยกันก็ไม่ลงรอยกัน  แม่มักพูดเสมอในทำนองที่ว่าไม่น่าให้เราเกิดมาเลย 2. พอเจอปมแล้วเราก็พยายามหลีกเลี่ยง  อย่างพี่นี่ปมอยู่ที่แม่ใช่ไหม  พี่ก็พยายามหลีกเลี่ยงแม่  จริงอยู่ว่าเราต้องอยู่กับท่าน ต้องดูแลท่าน  แต่ก็จะรักษาระยะห่าง   3. ต้องเข้าใจว่าเมื่อปมแรกเริ่มปลุกให้โรคมันตื่นขึ้นมาแล้ว  ในเวลาต่อมาเมื่อเราเจอกับปัญหาอะไรก็ตาม  โรคจะกำเริบขึ้นมาได้เสมอ  กรณีของพี่ ตอนเรียนม.ปลาย  ออกจากบ้านไปเรียนทีี่อื่น  อาการของโรคก็สงบลง แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย  ต้องเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ  พอปีสี่ โรคซึมเศร้าก็กลับมา มีอาการเหมือนที่น้องว่ามาไม่มีผิด คือร้องไห้  และอยากตาย   คราวนี้ต้องหาหมอค่ะ เพราะไม่อย่างนั้นอาจเรียนไม่จบ 4. กรณีที่มีปัญหาเรื่องเรียนหรือเรื่องงาน  หรือเรื่องชีวิตคู่    ความจริงแล้วปัญหาที่เรากำลังเผชิญอยู่ไม่ใช่ตัวการของโรคซึมเศร้า  แต่ตัวการคือ  "ความลังเล"    ว่าจะเผชิญกับปัญหาต่อ  หรือจะถอยออกมาดี   สำหรับตัวพี่ ยืนยันว่าความลังเลคือตัวการสำคัญค่ะ    ไม่ว่าน้องจะเผชิญอยู่กับปัญหาอะไรก็ตาม ลองถามตัวเองว่าจะถอย  หรือจะสู้  แล้วตัดสินใจเลือกทางใดทางหนึ่งให้ได้   พอเลือกแล้วก็ลุยเลย  ห้ามลังเลอะไรอีก 5. งดฟังเพลงค่ะ  เพราะเพลงส่วนใหญ่มันเป็นเรื่องของอารมณ์  มันกระตุ้นอาการจริงๆ นะ     ออกไปออกกำลังกาย  จัดหนักๆ ไปเลยค่ะ   ออกกำลังช่วยได้จริงๆ 6. ไปหยิบก้อนหินก้อนเล็กๆ หน้าบ้านมาก้อนนึง  มองมัน  แล้วถามตัวเองว่าก้อนหินก้อนนี้กับเรา  ใครจะไปจากโลกนี้ก่อนกัน  คำตอบคือเราใช่ไหมคะ   เราเกิดแล้วตายเป็นร้อยรอบ  ไอ้ก้อนหินก้อนนี้มันก็ยังอยู่  ดังนั้นจงเข้าใจว่าชีวิตมนุษย์นั้นมันเป็นเรื่องเล็กน้อยเสียเหลือเกิน  เราเกิดมาบนโลกนี้แล้วก็อยู่บนโลกเพียงระยะเวลาสั้นๆ     สั้นๆ มากๆ เลยเมื่อเทียบกับสรรพสิ่งอื่นๆ  ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงในชีวิตที่เราคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่มากๆ เช่น เปลี่ยนที่เรียน  เปลี่ยนสาขาที่เรียน  ถ้ามองดีๆ มันเป็นเรื่องเล็กมากๆ   เพราะชีวิตมันเป็นเรื่องเล็กไงคะ (เมื่อเทียบกับก้อนหินก้อนนั้น) 7.  ต้องมีความหวังว่าเราจะหายจากโรคนี้ในสักวันหนึ่ง   พี่ไม่รู้ว่าคนอื่นหายจากโรคได้อย่างไร   แต่สำหรับตัวพี่  โรคนี้หายเมื่อเราสามารถ "คลาย"  ปมเริ่มแรกได้สำเร็จค่ะ   อย่าที่เล่าว่าพี่มีปัญหากับแม่ และมีแผลเหวอะหวะจากคำที่แม่พูดว่า "ไม่น่าเกิดมาเลย"   คำนี้มันทำให้เรารู้สึกต่ำต้อยด้อยค่า  รู้สึกว่าไม่คู่ควรกับการมีชีวิตอยู่   แล้วแผล  หรือปมนี้หายไปได้อย่างไร?  หายไปได้จากการที่เรียนจบ  แล้วทำงาน (ธุรกิจส่วนตัว)  แล้วงานเกิดประสบความสำเร็จอย่างมากๆ แม่ชื่นชม  คนทุกคนชื่นชม    สิ่งนี้มันทำให้เราหลุดพ้นจากความรู้สึกไม่มีค่า  อาการของโรคก็เริ่มจางหายไป  มีกลับมาแว้บๆ แต่ก็ไม่รุนแรง ลองดูไว้เป็นแนวทางนะคะ  อยากให้การกินยาคือทางเืลือกสุดท้าย ลองทำอย่างที่พี่และคนอื่นๆ แนะนำก่อน  ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยกินยา แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 53 23:01:40 จากคุณ : ดอกไม้ใต้หมอน เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 20:43:18

ความคิดเห็นที่ 27   ^ ^ คุณดอกไม้ใต้หมอนเยี่ยมมากค่ะ (ข้อ 7 ) แล้วก็เยี่ยมมากด้วยที่"เคยเป็น" (เราเองยังต้องกินยาทีนึงเป็นกำมืออยู่เลย แต่ละเม็ดเท่านิ้วก้อย =_='' ) เรื่องออกกำลังกายจัดหนักเราเห็นด้วยนะ (ช่วยได้มาก) แต่เรื่องกินยาคิดไม่เหมือนกันค่ะ เราคิดว่าควรจะกินยาประคองอาการควบคู่ไปด้วยกับการปฏิบัติวิธีการต่างๆที่จะช่วยให้อาการดีขึ้น พอซักพักก็ค่อยๆลดยาจนไม่ต้องกินยาไปเอง ก็แล้วแต่จะเลือกแล้วกันค่ะ พูดถึงยา ด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบ (ถ้าใครทราบช่วยบอกหน่อยนะคะ) ทำไม เวลาเปลี่ยนจิตแพทย์ แล้วบอกว่าเคยเป็นซึมเศร้า หมอต้องถามด้วยล่ะคะ ว่าตอนรักษาครั้งแรกกินยาถึง 6 เดือนรึเปล่า (ถามจริงจังด้วยนะ พอๆ กับที่ถามว่า รู้สึกร่าเริงผิดปกติด้วยรึเปล่า ) จากคุณ : เสพย์กาแฟเป็นนิจ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 20:56:57 A:202.133.139.94 X: TicketID:276897

ความคิดเห็นที่ 28 คุณเสพย์กาแฟเป็นนิจ เรื่องของการกินยานี่มันแล้วแต่บุคคลจริงๆ ค่ะ   ขอเล่านิดนึงว่าเราเรียนปริญญาตรีทางด้านจิตวิทยา ฝืนใจเรียนไว้รักษาตัวเอง555   วิธีคิดของศาสตร์สาขานี้คือ  มันจะมีกรอบทฤษฎีเต็มไปหมด นักจิตวิทยาหรือจิตแพทย์จะชอบเอาคนยัดเข้าไปในกรอบทฤษฎีค่ะ  เช่น  นาย ก. มีอาการแบบนี้  มันรับกับทฤษฎื  A     นักจิตวิทยา หรือจิตแพทย์ก็จะจับนาย ก. ยัดเข้าไปในทฤษฏี A    แล้วก็ทำการบำบัดรักษาตามที่ทฤษฎีนั้นว่าไว้  เราเองตอนที่จบปริญญาตรีมาก็คิดแบบนั้น   ประมาณว่าถ้ามีอาการแบบนี้ ต้องกินยานี้  บำบัดแบบนี้  เป๊ะๆ พอเรียนปริญญาโท  คราวนี้เปลี่ยนไปเรียนประวัติศาสตร์    ศาสตร์แขนงนี้บอกเราว่า สังคมมนุษย์แต่ละสังคม  หรือมนุษย์แต่ละคน  ล้วนมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง  ดังนั้นไม่สามารถจับใครยัดเข้าไปในทฤษฎีใดได้  ถ้าจะเข้าใจใคร  หรือสังคมใดๆ แบบจริงๆ ก็ต้องสาวลึกลงไปที่อดีตของเขา ให้ลึกที่สุดเท่าที่จะลึกได้ เช่นเดียวกับการบำบัดรักษาโรคซึมเศร้าหรือกลุ่มอาการใกล้เคียงนั่นแหละค่ะ  ต้องดูกันเป็นรายคน  อย่างกรณีของเรานี้มีปัจจัยมาจากปมปัญหาภายนอกมากกว่าปัจจัยภายในร่างกาย  ดังนั้น การบำบัดรักษาโรคที่ดีที่สุดคือคลายปมนั้นเสีย  (ซึ่งยากมากๆ  ในกรณีของเรานี่เรียกว่าโชคช่วยก็ได้ค่ะ) ส่วนบางคน โรคซึมเศร้ามันมีสาเหตุจากปัจจัยภายในสมองมากกว่าปมปัญหาภายนอก  ดังนั้นยาจึงเป็นสิ่งที่จำเป็นมากกว่า มีหนังสือเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า ที่น่าสนใจชื่อ "บนปากเหว"  (มั้งคะ ไม่แน่ใจ อ่านนานแล้ว)  ของคุณอิสริยา วิรัชศิลป์  ผู้ที่เคยป่วยด้วยโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงมาก สุดท้่ายเธอไม่อาจหายด้วยยาค่ะ  แต่ไปหายด้วยแพทย์ทางเลือกในต่างประเทศ ซึ่งใช้วิธีการคลายปมปัญหาดั้งเดิมเหมือนกัน จากคุณ : ดอกไม้ใต้หมอน เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 21:35:21

ความคิดเห็นที่ 29   ถ้าหายได้โดยไม่ต้องกินยาก็จะดี (เบื่อกินยามากๆ แต่พอกินแล้วมันดีขึ้น จะหยุดเองก็ไม่กล้าหยุด เพราะเค้าบอกว่าถ้าหยุด แล้วเป็นอีก กลับมารักษาใหม่จะลำบากหนักกว่าเดิม) แต่เป็นห่วงกรณีน้องเค้าน่ะคุณดอกไม้ใต้หมอน เจ้าตัวเขาบอกว่าซึมเศร้าสมองสั่ง แต่ไม่รู้ซึมเศร้าดิ่งลงไปแค่ไหน (มันก็มีหลายระดับอยู่นะ) ถ้ายังไง อยากให้น้องเค้าไปพบจิตแพทย์ก่อนน่าจะดีกว่า (คิดไปว่าคนอื่นเหมือนตัวเอง ตอนนั้น ซึมเศร้าเป็นครั้งแรก สภาพร่อแร่ เลยวิ่งไปหาหมอเองเลย T T'' ) คุณดอกไม้ใต้หมอนดีจังเลยค่ะ ชีวิตเข้าที่เข้าทางในระดับนึงแล้ว ของเรายังลูกผีลูกคนอยู่เลย (รวมถึงตัวโรคที่เป็นด้วย) จากคุณ : เสพย์กาแฟเป็นนิจ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 22:21:46 A:202.133.139.77 X: TicketID:276897

ความคิดเห็นที่ 30 ก็ไม่เชิงว่าเข้าที่เข้าทางนะคะ คุณเสพย์กาแฟเป็นนิจ  เมื่อวานก็มีร้องไห้เล็กน้อยถึงปานกลางค่ะ (แต่หายไวกว่าเมื่อก่อนมาก)    ปืนก็อยู่ในกระเป๋าถือ มีคิดร้ายแว้บๆ เหมือนกัน แต่ความคิดนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว   (เมื่อวานแม่ใช้ให้ไปทำงานในที่ที่อันตรายมากค่ะ  พอกลับมาอาการก็กำเริบเลย ประมาณว่าไม่รักเราเลยหรือ  เก็บกรูมาจากถังขยะหรือป่าวนี่) ส่วนน้อง จขกท.นะคะ  ถ้าไม่ไหวก็ไปหาจิตแพทย์  แล้วอย่าลืมทำทุกวิถีทางตามที่พี่ๆ แนะนำ   ถ้ามาอัพเดทความคืบหน้าบ้างก็ดีนะคะ  เป็นห่วงจังเลย ปล. เราน่าจะตั้งคลับคนเป็นโรคซึมเศร้าเนอะ  แล้วก็มีมีทติ้งด้วย  เอาไว้ช่วยเหลือกันไม่ให้ตายอ่ะค่ะ จากคุณ : ดอกไม้ใต้หมอน เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 22:56:34

ความคิดเห็นที่ 31   เอิ่ม...อ่านถึง "ปืนก็อยู่ในกระเป๋าถือ มีคิดร้ายแว้บๆ" เนี่ยร้องจ๊ากเลยค่ะ ตอนนี้เราโชคดีที่สภาพอารมณ์ (ค่อนข้างจะ) stable แล้ว ถ้าตั้งคลับซึมเศร้าจริงๆเราเข้าไม่ได้นา...เราเป็น bipolar (ฮา) ปล.ไปๆมาๆคุยกันเองสองคนเหรอคะเนี่ย - -' จากคุณ : เสพย์กาแฟเป็นนิจ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 23:07:21 A:202.133.139.77 X: TicketID:276897

ความคิดเห็นที่ 32 น่านอ่ะดิคะ  กลายเป็นกระทู้แชทของเราสองคนไปแล้ว  น้อง จขกท.มาโพสครั้งสุดท้ายเมื่อตอนเที่ยงกว่า ถ้ายังไงก็เข้ามารายงานตัวด้วยนะคะ  ยัง servive อยู่หรือเปล่า  เป็นห่วงมากมาย จากคุณ : ดอกไม้ใต้หมอน เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 23:23:47

ความคิดเห็นที่ 33   เป็นห่วงเหมือนกัน ถ้าเข้ามาอ่านแล้วรายงานตัวด้วยนะคะ คุณดอกไม้ใต้หมอนบอกว่าไม่ควรฟังเพลง แต่เพลงที่ฟัง/ร้องแล้วชวนลุกขึ้นสู้ก็มีนี่นา (แต่น้อย) เช่น I'll survive, ฤดูที่แตกต่าง, Live and Learn .... ........ว่าแต่กระทู้แชตคุยกันสองคนแบบนี้มันยังไงๆอยู่นา -.- จากคุณ : เสพย์กาแฟเป็นนิจ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 23:33:49 A:202.133.139.77 X: TicketID:276897

ความคิดเห็นที่ 34 งั้นเรามาตั้งคลับ  "บ้าห้าร้อยจำพวก"  แล้วเข้าไปคุยกันในคลับไหม  เข้าได้หมดเลยทุกกลุ่มอาการ   555 บ๊ายบายค่ะ ไปนอนแล้ว  หวังว่าพรุ่งนี้พวกเราจะยังคงรอดชีวิต  พรุ่งนี้ค่อยเข้ามาเช็คนะคะว่าน้อง จขกท. เข้ามาหรือเปล่า จากคุณ : ดอกไม้ใต้หมอน เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 23:44:10

ความคิดเห็นที่ 35 หาหมอจิตเวชให้เร็วที่สุดเลยครับ เพื่อตรวจให้แน่ว่าเป็นโรค depression หรือ bipolar depression  เพราะสองโรคนี้อาการคล้ายกันแต่ยาที่รักษาต่างกัน  ถ้าเจอหมอไม่เก่งรักษาแล้วจ่ายยาไม่ตรงโรค จะทำให้อาการยิ่งเป็นหนักมากขึ้น ตอบคุณเสพย์กาแฟเป็นนิจ ที่หมอถามเรื่องทานยาถึง 6เดือนหรือเปล่า  เพราะการรักษา bipolar ต้องทานยาติดต่อกันอย่างน้อย 6เดือนถึงจะคลุมอาการได้ จากคุณ : ซาตานกลับใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 00:13:13

ความคิดเห็นที่ 36 อย่างน้อยก็ยังเห็นความอยากมีชีวิตของน้องอยู่ น้องคะ  กรุณาอย่าตายเลยนะคะ  สู้ๆเข้าไว้นะ  พี่เอาใจช่วย ขอให้รีบไปหาหมอก่อนเป็นอันดับแรก เคยอ่านเจอ การที่ตื่นแต่เช้า  เฝ้ามองพระอาทิตย์ขึ้นขอบฟ้า ความอบอุ่นของแสงที่ค่อยๆเจิดจ้าขึ้น  สามารถส่งพลังความหวังให้เกิดขึ้นได้ อย่ายอมแพ้นะ  จงกล้าหาญที่จะสู้...เพื่อตัวเอง ^  ^ จากคุณ : Big Belly Mama เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 00:50:49

ความคิดเห็นที่ 37   ^ คห.35 งั้นเราก็ซวยเอ้ยโชคร้ายสิคะ (ฮา) เพราะตอนแรกเขาว่าเป็น depression น่ะค่ะ เพิ่งมาปีสองปีหลังนี่ที่หมอว่าเป็น bipolar ยาวไปสิบปี เหนื่อยเลย... ดีอยู่อย่างหนึ่งที่ว่าตอนนี้อารมณ์ไม่มีเหวี่ยงแล้ว คงจะรักษาตรงโรคอย่างที่คุณว่าน่ะแหล่ะค่ะ (แต่ทำไมหมอไม่ปรับยาลงเสียทีน้อ T T ) ในเอกสารใบปลิว ในเว็บ เขาก็บอกว่าเป็นสองสามเดือนหาย แต่ทำไมของเรานานนักก็ไม่รู้ (อยากหาย อยากลดยาแล้วค่ะ) จากคุณ : เสพย์กาแฟเป็นนิจ เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 02:29:19 A:202.133.139.77 X: TicketID:276897

ความคิดเห็นที่ 38 บอกพ่อ+แม่นะ อันดับแรก จะได้รักษาจริงจังหายขาด กลับมาเป็นคนเก่งและเข้มแข็งเหมือนเดิม เป็นกำลังใจให้นะ จากคุณ : จั๊กกะแร้หอม เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 09:52:25

ความคิดเห็นที่ 39 น้องคะ สู้ๆนะ ไปหาหมอเถอะ แล้วมาบอกพวกพี่ๆในห้องสวนลุมด้วย ว่าเป็นยังไงบ้าง ทุกคนเป็นห่วงค่ะ จากคุณ : Philomath เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 11:26:46

ความคิดเห็นที่ 40 จขกท ยังอยู่ดีมั้ยครับ บุ๊กมาร์คไว้เข้ามาเช็กสภาพ เรื่อยๆแล้วเนี่ย จากคุณ : Sith Lord Nindle เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 13:37:00

ความคิดเห็นที่ 41 ผมขอย้ายได้มั้ยครับ เพราะมันเหมือนจะเริ่มเรื่องใหม่แล้ว ขอโทษนะครับ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L9450001/L9450001.html#3 จากคุณ : Radomski เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 13:58:13

ความคิดเห็นที่ 42 ตัวเองฟังเพลงแจ๊ซแล้วช่วยได้ดวยหละค่ะ จากคุณ : khorbfaa เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 53 16:37:30