ความคิดเห็นที่ 1 ย้อนกลับไป สมัยที่ผมเป็นครั้งแรก ตอนนั้นอายุประมาณ 15-16 ขึ้นม.ปลายแล้ว แต่ก่อนตอนม.ต้น ผมเป็นคนเรียนดี เข้าใจอะไรไว เพื่อนๆจะชอบพูดตลอดว่า ผมเป็นคนชอบชวนเพื่อนคุยเล่น กินขนมใต้โต๊ะ ไม่ตั้งใจฟังครู แต่ตอนสอบคนอื่นที่ถูกชวนคุยทำไม่ได้ แต่ผมกลับทำได้คะแนนดี "ปม"แรก เหมือนที่คุณดอกไม้ใต้หมอนบอก ของผม อาจจะเป็น การที่พ่อแม่ ส่งมาอยู่กับลุง-ป้า ด้วยเหตุผลที่ว่า 1.บ้านเราอยู่ในเมือง แต่บ้านเราอยู่ไกลเมือง(แต่คนละจังหวัด) 2.ลุงสอนหนังหนังสือเด็กได้(วิชาวิทยาศาสตร์-คณิตศาสตร์-ภาษาอังกฤษ-สังคม) เหตุผลที่ผมเสริมๆเข้าไปเองคือ บ้านเขารวย อาหารการกินอยู่ดี ทุกคนจะมองว่า ลุงกับป้า เป็นคนดี เพราะมีฐานะดี แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ หรือไม่ ผมก็ไม่ชอบ 2 คนนี้เอง ป้า - เป็นคนขี้บ่น และหาเรื่องผิดมาด่าคนอื่นตลอด ... ทุกอย่างต้องเรียบร้อย จะนอนก่อนเวลาไม่ได้ นอนหลังไม่ได้ กลับบ้านต้องเท่านั้นเท่านี้ ต้องช่วยทำงานบ้าน ต้องเป๊ะทุกอย่าง แต่ชอบด่า บางทีไม่มีเหตุผล เช่น บางทีลุง เข้าห้องน้ำที่อยู่ห้องตรงข้ามผม แล้วลืมปิดไฟ ป้าจะด่าผมแรงมาก แล้วพี่สาว(ลูกเขา) ก็ลงมาบอกว่า พ่อก็เข้าไม่ใช่เหรอแม่ ... สุดท้ายลุงก็ออกมาบอก ว่าลืมปิดเอง ... ป้าก็ด่าผมว่า แล้วทำไมไม่บอก ปากมีไว้ทำอะไร ผมเป็นคนกลัวคน แล้วก็ไม่ชอบเถียงกับคน โดยเฉพาะ 2 ลุง-ป้า เพราะผมกลัว เวลาผมลืมกุญแจบ้าน จะชอบด่าว่า ผมไม่มีความรับผิดชอบ โตขึ้นมา ยังไงก็เอาตัวเองไม่รอด มีครั้งนึง ผมเดินเอานิ้วก้อยเท้าชนขอบประตู แล้วมันบวมๆ ผมเลยทายาหม่องแล้วเอาผ้าพันไว้ แล้วผ้ามันจะหลุด ผมเลยใส่ถุงเท้าไว้ ป้ามาเห็น เลยถาม ผมก็เล่า แกเลยด่าว่า (ด่าแรงมาก ว่าโง่ดักดาน) ทำไมเป็นแผลแล้วไม่ใส่ยาแดงวะ ผมเลยตอบว่า มันไม่ได้เลือดออก แค่บวม ป้าก็ อ้าว แล้วก็เดินไปเลย ...ผมต้องทนอยู่กับเรื่องแบบนี้ทุกวัน ลุง- เป็นคนตัวใหญ่ ชอบมากอดรัดคนอื่นไม่ดูหุ่นตัวเอง ชอบพูดจาดูถูกคนอื่น ดูถูกอาชีพอื่นที่ต่ำกว่า ชอบให้ผมกับพี่ทำการบ้านอันเดียวกัน ถ้าผมได้คะแนนน้อย ก็จะให้รางวัลพี่(ลูกเขา) แล้วมองผมแบบดูถูกมาก ทั้งๆที่เราห่างกัน 2 ปี ชอบตี เวลาสอน แม้ผมทำถูก แต่ตัวเองดูผิดก็ตี แรงๆ ..ชอบบิดหู แต่พอตัวเองรู้ตัวว่าดูผิด ก็ไม่รับผิดชอบอะไร อีกอย่าง คือชอบจับเจี๊ยวเรา ... หลายคนอาจจะมองว่า เป็นเรื่องธรรมดา ที่ลุงจะหยอกหลาน แต่ผมไม่ชอบ บางทีผมอายุ 13-14 แล้ว ผมก็ไม่ชอบให้ใครมาจับ แต่แกจะชอบมาจับ ตอนนอน ตอนผมเผลอ ผมอ่านหนังสือใกล้ๆ แกอ่านหนังสือพิมพ์(ผมนั่ง แกนอน) พออ่านไปก็หยุด แล้วหันมาทางผม พิจารณาอยู่แป๊บนึง แล้วเอามือมาเค้นเจี๊ยวผมใหญ่เลย .. ผมก็บอกว่าอย่าทำ แล้วแกก็ชอบแซวว่าผมเจี๊ยวใหญ่ ... พูดต่อหน้าครอบครัวคนอื่น (ผู้หญิงทั้งหมด) ผมไม่ชอบเลย แต่ผมก็ไม่กล้าเถียงเขา เวลาผมไปชั่งน้ำหนัก แล้วพี่สาวอีกคนบอกว่า โหทำไมหนักจัง อ๋อ ตัวสูงนี่เอง ลุงก็จะตะโกนมาว่า "ก็หนักเจี๊ยวมันนั่นแหล่ะ" ไม่รู้ว่าของลุงเล็กมากๆเลยหรือไง เพราะผมคิดว่าผมธรรมดามากๆ แต่เหตุผลหลักๆ ที่อาจจะเป็นปม - ไม่ใช่การที่ผมไม่มีความสุขกับบ้านนี้ แต่เป็นการที่ผมไม่ได้อยู่กับแม่ต่างหาก ผมมาอยู่กับลุงตั้งแต่อายุ 11 ช่วงที่ผมเปลี่ยนจากเด็ก เป็นวัยรุ่น เรียกได้เลยว่าแม่ ไม่รู้ความเปลี่ยนแปลงเลย พูดง่ายๆคืือ แม่ไม่รู้ว่าจะรับมือยังไง เพราะผมไม่ใช่เด็กอีกแล้ว เหมือนแม่ไม่ได้รูจักผมที่เป็นวัยรุ่นเลย ผมก็ได้แต่น้อยใจว่า แม่ ทำไมเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม่ก็บอกว่า ให้อดทนเอา เสาร์-อาทิตย์ก็กลับบ้าน ผมก็กลับ แต่ไม่อยากกลับไปอยู่บ้านลุงเลย แ่ม่ก็บอกว่า หลานลุง มีพ่อแม่เอาไปฝากเยอะ แล้วก็ได้งานทำเยอะแยะ ทนๆอยู่ไปหน่อยเถอะ เฮ้อ ผมไม่รู้จะบอกยังไง ตอนม.3 ผมได้เกรด 3.96 เป็นเกรดจบ และเป็นเกรดที่เยอะที่สุดในชีวิตผมแล้ว ผมยอมรับว่า ผมยังเป็นเด็กๆ ยังต้องการคนมาชมนะว่า เก่งนะ ดีมากเลย แต่พอผมบอกลุงไป คำที่ได้กลับมาคือ "มีคนได้ 4.00 มั้ย" ... ผมก็พยักหน้า ลุงก็ อือ จบ.... จากคุณ : Radomski เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 13:56:29

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากขึ้นม.4 มา ผมบอกได้เลยว่าการเรียนผมไม่ได้ดีเท่าเดิมเลย ความสามารถในการรับรู้ผมต่ำมาก โดนเรียกไปสอบซ่อมบ่อย โดนครูทักบ่อยมาก จนผมเหมือนจะร้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร ผมเป็นคนชอบอ่าน จะอ่านทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา แม้แต่กล่องนมอะไรแบบนี้ ผมอ่านเจอบทความเกี่ยวกับโรคซึมเศร้ามาเยอะ แต่ชอบเรื่องนึง คือเป็นเด็กสิงคโปร์ แต่ก่อนเป็นเด็กเรียนดี กีฬาเด่น แต่อยู่ๆเกรดก็ตกฮวบฮาบ จนครูสงสัย สุดท้ายก็ช่วยไว้ทัน จนหายเป็นปกติ ผมรู้เลยว่าใช่แน่ๆ แต่ผมไม่บอกใคร ผมอาย ผมไม่ชอบ ทำไมผมต้องเป็นบ้า เป็นโรคจิต ถ้าเพื่อนๆรู้ว่าผมเป็นโรคจิตผมจะทำยังไง จิตใจผม ละเอียดอ่อนมาก แต่ต้องกลับไปทนป้ากับลุงทุกวัน จนผมทนไม่ไหว ผมขอแม่ออกจากบ้านป้า ผมจะไปอยู่บ้านอารจารย์ที่สอนที่โรงเรียน เป็นคล้ายๆหอพัก สำหรับเด็กที่เดินทางไกล คือ มาพักกับครู ไม่ต้องตื่นตี 3 ตี4 แล้วอาจารย์ก็จบจุฬาฯ สอนภาษาอังกฤษดีด้วย ส่วนใหญ่เด็กบ้านไม่ไกลก็จะไปอยู่กันแล้ว เพราะอาจารย์ใจดี สอนดี และจัดแผนการอ่านหนังสือให้ดีมาก และสำเร็จเยอะมากด้วย ผมบอกกับแม่ แม่ก็สนใจ เพราะลุงสอนหนังสือได้แค่ ม.ต้น ค่าพัก อาจารย์คิดเดือนละ 600 บาท แม่ก็ไม่ว่า อาจารย์ถามว่า ทำไมถึงอยากมาอยู่เหรอ ผมบอกว่า อยากมาอ่านหนังสือครับ แล้วอ่านเองไม่ได้เหรอลูก ? ไม่ครับ ผมเป็นโรคซึมเศร้า... อาจารย์เลยรับผมไว้ ตอนนั้น ม.5 เทอม 2 แล้ว ตอนนั้นบอกแม่ว่า แม่ พาไปหมอจิตแพทย์หน่อย แม่ก็พาไป ไม่ได้ถามว่าเป็นอะไร สุดท้ายแม่ก็มารู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้า แม่บอกว่าทำไมไม่บอก ผมก็บอกว่า ช่างมันเถอะ นี่ก็ไปหาหมอแล้ว ได้ยาแล้ว เดี๋ยวก็หาย ตอนนั้นผมตั้งปณิธานไว้ว่าจะสอบแพทย์ให้ได้ ผมไม่ขอเล่าเหตุผลที่ผมอยากเป็น เพราะมันละเอียดอ่อนมาก ผมไม่อยากให้ใครดูถูกผมด้วย ที่สอบไม่ติด แต่ผมไม่ได้อยากเป็นเพราะว่า มีเงิน หรือ ผู้คนเคารพนับถือหรอกครับ (แต่สมัยนี้ ดูเหมือนทุกคนจะไม่ค่อยเคารพหมอเท่าไหร่แล้วล่ะ) ผมตั้งใจว่าจะหายให้ได้ กินยา จะไม่ให้ขาดเลยซักเม็ด    ผมเป็นคนขี้ลืม ก็เลยต้องเอาถุงเล็กๆสีดำ ผูกห้อยคอไว้ ใส่ถุงยาไว้ในนั้น เนื่องจากอยู่หอพัก ต้องไปกินข้าวที่โรงเรียน พอเพื่อนทักว่า นั่นอะไรอ่ะ ผมก็จะไม่ลืมกินยา พอตอนนอน จะเปลี่ยนชุด ถุงก็จะติดมือออกมา ทำให้รู้ว่า ต้องกินยา ผมกินยาได้ 2 เดือน ไปหาหมอ 1 ครั้ง ไปตามนัดอีก 1 ครั้ง ผมตัดสินใจหยุดยา ตอนนั้นขึ้นม.6 แล้ว สาเหตุเพราะว่า ผมอ่านหนังสือไม่ได้ ตอนนั้นอาการดีขึ้นมาก ผมไม่ค่อยเศร้าจนควบคุมไม่ได้แล้ว วันประกาศผลโควตา มหาวิทยาลัยขอนแก่น ทุกคนสอบติดและดีใจกัน ยกวเ้นผมที่นั่งเงียบๆ มีคนติดแพทย์ ทันตะ เภสัช เทคนิคการแพทย์ พยาบาล วิศวะ เยอะมาก มหาลัยอื่นก็มี ทั้งเศรษฐศาสตร์จุฬา วิศวะลาดกระบัง บางมด พระนครเหนือ ผมจำได้ไม่หมดหรอกครับ แต่รู้ว่า ทุกคนมีที่เรียน ผมพยายามแล้ว ภายใต้สภาวะเครียด ที่ความสามารถในการรับรู้และเข้าใจของผม มันไม่เหมือนเดิม ผมต้องอ่านย้อนกลับไปกลับมาไม่รู้กี่รอบกว่าจะเข้าใจ คะแนนเต็ม 700 ผมได้มาแค่ 314 และไม่ติดอะไรซักอย่าง ผมคิดเอาเอง ไม่ปรึกษาใคร ว่าถ้าผมหายจากโรคนี้ ... ผมจะกลายเป็นคนปกติ แต่ ... คนปกติแบบไหน ผมจะต้องไม่มีที่เรียน ในคณะที่เพื่อนๆเขาไปเรียนกันหมด พอสอบติดก็ไม่ค่อยมีใครมาเรียน เพราะเกรดก็ไม่ค่อยสำคัญแล้ว O-net ก็ไม่มีใครอ่านสอบ เพราะไม่รู้จะเอาคะแนนไปทำไม ผมจะกินยาต่อ แล้วมาเครียดเรื่องนี้แทน หรือผมจะหยุดกิน แล้วอ่านเท่าที่จะอ่านได้ดี ผมหยุดครับ... จากคุณ : Radomski เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 13:56:57

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ในที่สุด ผมก็สอบได้ คณะวิทยาศาสตร์ทางทะเล ของ จุฬาฯ ตอนนั้นผมอยากเรียน แต่ใครๆก็บอกว่าไปไม่รอดหรอก สุดท้าย แม่ก็ให้อยู่บ้าน แล้วไปเรียนพิเศษอีก 1 ปี ปีต่อมาผมสอบได้คณะเทคนิคการแพทย์ ของ ม.เชียงใหม่ ขอแม่สอบแพทย์อีกครั้งนึง เพราะ เขาปลด O-net ลง ให้เด็กที่จบม.6 แล้ว ( Onet สอบได้ครั้งเดียวในชีวิต และจะเข้าแพทย์ได้ต้องเกิน 60% ... ผมซึ่งบอบช้ำจากโรคซึมเศร้า + กับเป็นไข้หวัดในวันสอบ ผมได้มา 57.8 % ) ผมคิดว่า น่าจะเป็นโอกาสของผม ผมขอแม่ลาออกจากคณะ มาอ่านหนังสืออีกรอบ ผมทำได้ดี แต่ผมอ่อนคณิตศาสตร์มาก โรงเรียนผมตอนม.5-6 แทบไม่มีการสอนเลย เพราะ ผอ. ห่วยแตก ครู(ไม่ทุกคน แต่ที่สอนผม)ไม่ค่อยรับผิดชอบ ผลออกมา คะแนนดี แต่คณิตได้ 28 (ผ่านเกณฑ์ 30) ผมหัวใจหล่นเลย เพราะลาออกไปแล้ว แต่สุดท้ายผมก็มาสอบตรง เภสัชศาสตร์ หลักสูตรนานาชาติ ของม.ขอนแก่น ผมพูดได้ไม่เต็มปากว่าผมชอบคณะนี้ แต่ให้เรียนก็เรียนได้ จนวันอังคารที่แล้ว ผมร้องไห้อีกครั้ง ผมเรียนไม่รู้เรื่อง เลย เป็นไปได้ว่า เทอมนี้ผมอาจจะต้องดร่อปทิ้งอีกแล้ว เมื่อคืน ผมได้ลังเลอีกแล้ว ว่าที่ผมต่อสู้อยู่ มันถูกมั้ย ผมสู้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อชนะสงครามผมก็พิการอยู่ดี ผมไม่ค่อยมองโลกว่า ถ้ามีคนต่ำกว่าเรา เราจะต้องอยู่สูงกว่าเขา ถ้ามีคนแย่กว่า แล้วเราจะดีขึ้น ผมเคยเจอคนที่เป็น paranoid schizophrenia แล้วผมก็รู้ว่า เขาทรมานกว่าผมมาก แต่ถ้าผม มือและเท้าขาดออกไปอย่างละสอง แล้วมีคนที่ผมเคยเจอ แขนละขาขาดออกไปอย่างละสอง ผมคงตอบไม่ได้ว่าผมรู้สึกดีขึ้นมั้ย ถ้าผมเป็นนักเต้นบัลเลต์ และสภาพของผมมันทำไม่ได้อีกแล้ว .. ผมต้องมามองคนอื่นๆโลดแล่นไปอย่างมีความสุข และผมต้องนั่งมองเฉยๆใช่มั้ย ผมอาจจะเห็นแก่ตัว และมองโลกแคบมาก ผมยึดติด คิดแต่จะเอาแต่สิ่งที่เคยมีกลับคืนมา ผมตอบไม่ได้ว่า จะไปหาหมอดีมั้ย ผมไม่รู้ว่า ถ้าอาการแสดงแบบรุนแรงอีก ผมจะรั้งไว้หรือปล่อยไปดี หลังจากหายจากโรคครั้งแรก ผมมีความสุขที่ไ่ม่ได้ทรมานจากโรคอีกแล้ว แต่ทรมานจากสิ่งรอบข้าง ผมมีแต่มองคนอื่น ที่เขาพยายามแล้วเขาสำเร็จกัน แต่ผมล่ะ ... ผมไม่ได้โง่ ไม่ได้ขี้เกียจ ผมไม่ได้ผิดเลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมผมถึงไม่ได้ไปนั่งเรียนกับคนอื่นล่ะ แล้วตอนนี้ ผมก็ได้ที่เีรียนที่คิดว่าลงตัวแล้ว ยังจะให้ผมมาเป็นแบบนี้อีกเหรอ ต้องทรมานกว่ามันจะผ่านไป จะมีอะไรบ้าง ที่ความตายยังดีกว่าการมีชีวิตอยู่ แล้วถ้าผมหาย ยังมีอะไรเหลือไว้ให้ผมบ้าง จะนั่งทนทรมานนั่งนับลมหายใจต่อไป และไม่ได้ทำสิ่งที่หวังเลย แค่เหตุผลที่ว่า เรามีชีวิตอยู่ แค่นั้นเองเหรอครับ จากคุณ : Radomski เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 13:57:15

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนครับ จากคุณ : countdown เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 14:22:39

ความคิดเห็นที่ 5 มานั่งรับฟังที่น้องระบายนะคะ ถึงจะทุกข์ทรมานแค่ไหน แต่ก็ไม่เกินที่ใจเราจะสู้ค่ะ จากคุณ : ปองดาว เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 14:24:29

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่อยากบอกน้องว่า ยังมีคนที่ชีวิตเลวร้ายกว่าน้อง แต่ยังสามารถมีชีวิตอยู่สู้กับสภาพสังคมอันเลวร้ายอยู่อีกเยอะ อยากให้น้องมีความมั่นใจในตัวเอง ภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมี และิสิ่งที่ตัวเองเป็น สนุกสนานเฮฮากับเพื่อนๆบ้าง เล่นกีฬา ออกกำลังกาย อย่าเอาแต่คร่ำเคร่งกับตำราเรียน แต่ก็ดีใจกับน้องที่พยุงตัวเองให้ห่างไกลจากสิ่งไม่ดีมาได้ เอาใจช่วยนะคะ จากคุณ : โจรดอกบ๊วย เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 14:29:44

ความคิดเห็นที่ 7 สิ่งแรกที่ต้องทำคือ บอกตัวเองว่า ไม่ว่าชีวิตจะผ่านอะไรมา จะเจออะไรมา จะมีใครทำอะไรกับชีวิตเรา แต่นั่นคือ "อดีต" ค่ะ เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว และไม่มีอะไร หรือใคร มากำหนดให้ชีวิตเราเป็นอะไร เรา ณ ตอนนี้เท่านั้น ที่จะกำหนดได้ พี่ว่าถ้าไม่ไหวก็หาหมอ ทานยา นะคะ ... ยาน่าจะช่วยได้ในกรณีนี้ พี่ก็เคยเป็นนะ ใช้ยาอยู่พักหนึ่งเหมือนกัน เป็นกำลังใจให้ค่ะ ปล. ถ้าอยากหาที่ระบาย ลองเขียนใส่สมุดไดอารี่ดูนะคะ หรือ เขียนไดอารี่ออนไลน์ก็ได้ ระบายๆๆๆๆๆ เขียนๆๆๆๆๆๆๆ เล่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปเลยค่ะ เอามันให้ไหลออกจากสมองให้ได้มากที่สุด ไม่งั้นจะคิดวนไป วนมา นะคะ จากคุณ : หนูนากระป๋อง เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 14:32:20

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าคุณเป็นลูกชายเราๆอยากกอดปลอบใจคุณจังเลยค่ะ จากคุณ : armearn เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 14:59:41

ความคิดเห็นที่ 9 มาให้กำลังใจอีกคนนึงนะคะ ^^ จากคุณ : พังพอนน้อย เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 15:11:57

ความคิดเห็นที่ 10 อย่าไปยึดติดกับอะไรมากจนเกินไป ลองถามตัวเองอีกครั้งว่า ทำอะไรแล้วมีความสุข ตัดสินใจบอกคุณแม่ไปเลยค่ะ ว่าไม่อยากฝืนเรียนในวิชาชีพที่จบมาแล้วต้องทำไปชั่วชีวิตแบบไม่มีความสุข เรื่องยา ไม่ควรหยุดเด็ดขาดเลยค่ะ ดีแล้วที่มาเล่าให้หลายๆ คนได้รับฟัง ลองอ่านๆ ดูนะคะ แล้วพิจารณาดูว่าวิธีไหนเหมาะสมกับตัวเรา เป็นกำลังใจให้ค่ะ เชื่อเหลือเกินว่า คนทุกคนเกิดมาล้วนแต่มีความสำคัญทั้งนั้น วันนี้อาจยังไม่ใช่วันของเรา แต่ซักวันนึงน้องจะเข้าใจว่า เกิดมาเพื่ออะไร เพื่อใคร จากคุณ : ~KyoKo~ เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 15:20:56

ความคิดเห็นที่ 11 สภาพจิตใจไม่ดีแล้วละ หยุดการเรียนและทำการรักษาดีกว่าครับ เพราะเรียนจบไป ก็ไม่รู้จะมีชีวิตได้อีกนานไหม ต่อไปอาจจะฆ่าตัวเองหรือทำร้ายคนรอบข้างได้ ผมไม่เห็นเลยว่าจะต้องยกย่องอาชีพ พวกการแพทย์ว่าสูงส่ง เขาก็คนเหมือนๆกับเรานี่ละ มีจุดเด่นจุดด้อยต่างกัน ถ้าเอาชื่อเสียงอาชีพอะไรก็สร้างชื่อเสียงได้ ถ้ายืนแถวหน้า แม้กระทั่งคนขับแท็กซี่จนกลายเป็นเจ้าของอู่ ตอนนี้จิตใจคุณไม่มั่นคงแล้ว เรยนอะไรก็จะไม่สำเร็จ เดี่ญวก็โอดโอย เสียเวลาเปล่า  ความจริงก็คือความจริง เรียนไม่เก่งก็คือไม่เก่ง ไม่ต้องดทษคนอื่น แต่น่าจะตั้งสติและองหาว่าตัวเองนั้นสันทัดด้านไหน แล้วก็ทำให้มันเกิดความชำนาญ จนเก่งไปในท่สุด จากคุณ : กัณฑ์อเนก เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 15:25:38

ความคิดเห็นที่ 12 แม่น้อง ท่านคงอยากให้น้องเรียนจบไวๆ เพื่อไปดูลท่านตอนที่ท่านแก่ชรานะครับ จากคุณ : LaOngFong เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 15:29:50

ความคิดเห็นที่ 13 ขอเป็นกำลังใจครับ อยากให้น้องกลับไปพบแพทย์อีกครั้ง คราวนี้อย่าหยุดยาเองอีกนะครับ อย่ายอมแพ้นะครับ จากคุณ : Porn (PornOui) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 15:42:24

ความคิดเห็นที่ 14   แล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้นะคะ.....ค่อยๆแก้ปมนั้น เพื่อนทุกคนเป็นกำลังใจให้นะ... จากคุณ : M&M เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 15:46:10 A:58.9.79.5 X: TicketID:245570

ความคิดเห็นที่ 15 เป็นกำลังใจให้ค่ะ สุ้ๆนะคะ อย่าจมกับความคิดของคุนเอง มันอาจไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ลองเปลี่ยนมาหาอะไรที่น่าสนใจและทำให้ชีวิตคุณสดใสดีกว่าค่ะ กิจกรรมที่น่าสนุก เพื่อนสนิทสักคน หรืออะไรก็ได้ คุณต้องเอาชนะความรู้สึกและก็โรคนี้ไปให้ได้นะคะ ^^ จากคุณ : หนังสือที่ไม่มีใครเปิดอ่าน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 15:48:26

ความคิดเห็นที่ 16 คห. 11 สงสัยจะอ่านไม่เคลียร์ แล้วผมก็ไม่ทราบว่าคุณเข้าใจโรคนี้มากน้อยแค่ไหน ผมอ่านคำว่า "ผมไม่เห็นเลยว่าจะต้องยกย่องอาชีพ พวกการแพทย์ว่าสูงส่ง เขาก็คนเหมือนๆกับเรานี่ละ มีจุดเด่นจุดด้อยต่างกัน ถ้าเอาชื่อเสียงอาชีพอะไรก็สร้างชื่อเสียงได้" ผมไม่เคยคิดเลยครับ ว่าผมอยากมีชื่อเสียง ด้วยการเป็นแพทย์ ไม่เคยยกย่องว่าสูงส่งกว่าคน และผมไม่เคยถือตัวสูงกว่าใคร แล้วผมก็เห็นจุดด้อยของแพทย์ มากกว่าจุดเด่นด้วยซ้ำ ผมบอกไปข้างต้นแล้วว่า ผมไม่อยากบอกเหตุผลในการอยากเป็นแพทย์ เพราะมันละเอียดอ่อนมาก "ความจริงก็คือความจริง เรียนไม่เก่งก็คือไม่เก่ง" ผมอยากให้ใครซักคน มาอ่านหนังสือโดยที่เป็นโรคเดียวกับผม ระดับเดียวกับผมจังเลยครับ ผมไม่ได้อยากโทษคนอื่นหรอกครับ ผมแค่เล่าให้ฟัง "เพราะเรียนจบไป ก็ไม่รู้จะมีชีวิตได้อีกนานไหม ต่อไปอาจจะฆ่าตัวเองหรือทำร้ายคนรอบข้างได้" ทำร้ายคนรอบข้าง โอกาสเป็น 0 ครับ แต่ทำร้ายตัวเองโอกาสประมาณ 95% แล้วก็ไม่ต้องรอเรียนจบหรอกครับ อีกแค่ 6-7 วัน ก็ไม่รู้ว่าผมจะรอดมั้ย สุดท้ายแล้ว ผมประเมิณจากคำพูด คุณคงจะไม่มีความรู้เรื่องโรคนี้เลยแม้แต่นิดเดียว ผมอ่าน คห คนอื่นๆ ผมก็ได้กำลังใจมากครับ จนมาเจอลำดับที่ 11 ต่อไปผมว่าคุณควรจะศึกษาอะไรให้มากกว่านี้ก่อนตอบนะครับ ผมไม่อยากให้คุณเผลอไปทำร้ายคนอื่นอีก เพราะคำพูดคุณในวันนี้ ผมเจ็บปวดมากครับ ขอโทษทุกๆคนครับ จากคุณ : Radomski เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 15:51:30

ความคิดเห็นที่ 17 ว๊าก....ดีใจ   น้องกลับมาแล้ว   วันนี้เค้าเปิดคอมฯ ตั้งแต่เช้าเลย  เข้ามาเช็คแทบจะทุกชั่วโมง ฟังน้องเล่ามาแล้วก็เห็นภาพ  เรามาแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันดีกว่านะ  พี่เสนอแนวทางเป็นข้อๆ นะคะ  (ตอนเรียนจิตวิทยา เขาไม่ให้ทำอย่างนี้นะ  ประมาณว่าต้องให้ client  ระบายออกมาให้มากที่สุด  แล้วให้เขาได้พบคำตอบด้วยตัวเอง   แต่เราไม่ทำ   เพราะเราไม่ใช่นักจิตวิทยา 555 เป็นแค่คนที่เคยเดินในเส้นทางเดียวกับน้องมาก่อน) 1.  ว่ายน้ำเป็นป่าวคะ   ออกไปว่ายน้ำเลย  ว่ายไม่เป็นก็ลงไปแช่ในสระแล้ว เกาะฟองน้ำแล้วตีขาเอาก็ได้    ตอนที่พี่เรียน ป.ตรีอ่ะค่ะ  รู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้า (จริงๆ เริ่มเป็นตั้งแต่ ม.ต้น แต่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร)  พอได้เรียนจิตวิทยาก็เลยรู้ว่าเป็น   พี่ก็เลยเดินเข้าไปหาอาจารย์ที่สอน  แล้วก็บอกท่าน       อาจารย์บอกให้ไปว่ายน้ำค่ะ   ว่ายให้เหนื่อยหนักๆ   ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยไปหาหมอในลำดับต่อไป   พี่ก็ทำตามท่านว่า   น่าแปลกที่พอขึ้นจากสระอาการทั้งหมดก็ทุเลาลง   พอกลับมาห้องแม้จะเริ่มเกิดอาการอีก แต่ก็ไม่มากแล้ว  ตลอดช่วงที่เรียน ป.ตรี  พี่ว่ายน้ำจนกลายเป็นหญิงบึกเลย       ทีนี้พอขี้นปี 4 ต้องไปฝึกงาน  เค้าใช้งานหนักมาก และเป็นสิ่งที่เราไม่ถนัด เวลาจะว่ายน้ำก็ไม่มี   คราวนี้ำอาการหนักเลยค่ะ   ทำให้เป็นครั้งแรกที่ต้องไปพบจิตแพทย์ และเป็นครั้งแรกที่ได้กินยาต้านโรคซึมเศร้า        พอกินแล้วก็รู้เลยค่ะ ว่าทำไมตอนแรกอาจารย์ถึงเลือกให้เราว่ายน้ำแทนที่จะไปหาหมอ  เพราะยาโรคซึมเศร้ามันเหมือนยาพาราเสียที่ไหน  กินแล้วไอ้ตัวร้ายที่อยู่ในสมองเรามันสงบไปก็จริง  แต่ตัวเราน่ะ  โคตรจะง่วง  รู้เลยว่าถ้ากินในช่วงที่เรียน   คงเรียนไม่จบแน่ๆ   ก็จะอ่านหนังสือสอบยังไงล่ะ ใช่ไหม  ดีว่ากินในช่วงฝึกงานก็เลยพอสู้ได้   ดังนั้นตั้งแต่ คห.แรกของเรา  เราจึงแนะนำให้น้องออกกำลังก่อน  ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยกินยา  เพราะน้องต้องเรียนต้องสอบไงคะ 2. จงเห็นแก่ตัวค่ะ    คำว่าเห็นแก่ตัวนี่ฟังดูไม่ดีเลย   แต่ถ้าเราเห็นแก่ตัวเพื่อรักษาชีวิตเราให้รอด มันก็ไม่น่าตำหนิเลย       พี่มาย้อนคิดนะ   ว่าไอ้เรื่องเรียนที่เราพยายามต่อสู้ฝ่าฟันกับมันนี่   เราทำเพื่อตัวเองจริงๆ หรือ?   ทำเพราะว่าเราชอบมัน รักมันจริงหรือเปล่า  ถ้าเป็นพี่นะ  พอย้อนมองไปแล้วมันไม่ใช่เลย  เราทำเพื่อให้คนที่เราแคร์เขาชื่นชม  ทำเพื่อสลายปมในใจ (ที่เราถูกคนใกล้ชิดกระทำให้เกิด)  ของเราต่างหาก       คำถามก็คือ ในเวลาที่เราทุกข์สาหัส  จากการต่อสู้กับโรคซึมเศร้านั้น  มีใครทุกข์กับเราด้วยไม่ทราบ?   พ่อแม่อาจจะไม่สบายใจแหละ  แต่เขาไม่มีวันเข้าใจแม้เพียงเศษเสี้ยวของความทุกข์ทรมาณที่เราได้รับอยู่   (รวมทั้งคนที่เคยดูถูกเราก็ไม่มีวันได้รับรู้ถึงสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่ด้วย)        คำแนะนำแบบซาดิสม์  ของพี่ก็คือ ถามตัวเองว่าไอ้สิ่งที่เรียนอยู่เนี่ย ชอบหรือเปล่า  (ถ้าชอบ เราจะอยากรู้  อยากเรียน  หัวใจพองโตยามที่ได้เรียน อยากค้นคว้าอยากรู้เพิ่มมากกว่าที่อาจารย์สอน  ผลการเีรียนจะออกมาดี เพราะเราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้)   ถามตัวเองว่าเราชอบสิ่งที่กำลังทำหรือเปล่า   ถ้าไม่ใช่ จงเลิกค่ะ  พ่อแม่ผิดหวังใช่ไหม  ใช่  แล้วไงอ่ะ  ถ้ากรูขืนเรียนต่อไปกรูก็ตายดิ  ขอเห็นแก่ตัวเอาชีวิตรอดไว้ก่อนได้ป่ะ        พอลาออกแล้วก็เข้าห้องสมุดเลยค่ะ  อ่านหนังสือในศาสตร์แขนงอื่นๆ ดู เพื่อดูว่าเราชอบอะไรจริงๆ   ระยะนี้อาจนี้พ่อแม่อาจเสียใจ  คนที่เคยดูถูกอาจเหยียบย่ำ    แต่อย่าได้แคร์ค่ะ   ท่องไว้   "ชีวิตกรูอ่ะ"         ถ้าที่อ่านมาข้างต้นน้องไม่เห็นด้วย  ยังคิดว่าจริงๆ ผมก็อยากเรียนที่เดิม คณะเดิมนะ  ชั่งน้ำหนักแล้วยังอยากเรียนที่เดิมอ่ะ   ถ้าอย่างนั้นก็ลุยเลยค่ะ  ว่ายน้ำ  ออกกำลัง   เอาให้ไอ้ตัวร้่ายในหัวมันสงบลงให้ได้   จากนั้นก็ทิ้งความลังเลให้หมด   ลุยเีรียนให้จบให้ได้ 3. จงขอความช่วยเหลือ   อย่างทีี่น้องทำอยู่นี่ก็ถูกแล้ว  ถ้าให้ดีต้องรู้จักเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากคนในโลกจริงๆ ด้วย  ไม่ใช่แต่ในเว็บบอร์ด   เช่น อาจารย์  เพื่อน  พ่อแม่ของเพื่อน   มันอาจจะดูแปลกๆ นะคะ  แต่พี่ทำมาแล้ว และพบว่ามีคนบนโลกนี้อีกมากมายที่พร้อมจะช่วยเรา  และเดินไปกับเรา  ถ้าครอบครัวเรามีปัญหา ญาติพี่น้องมีปัญหา  ทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลังค่ะ  แล้วแสวงหาครอบครัวใหม่  ญาติพี่น้องใหม่  ซึ่งไม่จำเป็นต้องเกี่ยวพันกันทางสายเลือดก็ได้ 4.  จงช่วยเหลือคนอื่น (เมื่อเราเข้มแข็งขึ้นแล้ว)  การช่วยเหลือคนอื่นมันช่วยเยียวยาตัวเราเองด้วย  จริงๆ นะ จากคุณ : ดอกไม้ใต้หมอน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 15:53:04

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณพี่ดอกไม้ใต้หมอนมากๆครับ ที่แนะนำให้ แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าจะสู้ต่อไปดีหรือป่าว เรื่องเรียน จากใจเลย ผมอยากเรียนแพทย์ (ในความหมายที่ต่างจากคนทั่วไปมากๆๆๆ) แต่ตอนนี้เรียนเภสัช ถามว่าชอบมั้ย ก็ไม่ครับ มันไม่ได้คล้ายกันเลย แต่ผมสอบมาหลายปีมากๆแล้ว เสียเงินมาเยอะมาก ปีนี้ผมก็เรียนเภสัช อินเตอร์ เป็นโครงการพิเศษ ค่าเทอมห้าหมื่นบาท เซ็นสัญญาไปแล้ว ว่าถ้าลาออกจะต้องจ่าย 66,666.66 บาท สรุปคือ แม่จะต้องเสียเงินกว่าแสนบาททิ้งไปเฉยๆ ผมไม่อยากรบกวนพ่อแม่อีกแล้วครับ เพราะเขาไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย ผมไม่รู้จะทนต่อไปทำไม ผมอยากให้ทุกคนรับรู้มากๆ ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง จะหาว่าผมอ่อนแอก็ได้ แต่ผมทนมามากพอแล้วครับ ขอโทษจริงๆ ผมไม่รู้เลยว่าผมจะทนไปทำไม จากคุณ : Radomski เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 16:07:54

ความคิดเห็นที่ 19 เอาอย่างนี้นะคะ เรื่องจะเรียน จะเลิก  เรื่องอยากเป็นหมอ  เรื่องรบกวนพ่อแม่   เอาไว้ก่อน  เรื่องพวกนี้เอาไว้ทีหลัง ตอนนี้ปัญหาเฉพาะหน้าที่น้องต้องแก้คือ ปราบไอ้ตัวร้ายที่มันกำลังอาละวาดอยู่ในสมองเราก่อน จะไปออกกำลังกายหนักๆ  หรือไปหาหมอกินยา   ก็เลือกเอา เรื่องอื่นหยุดคิดก่อนนะคะ  เชื่อพี่   พอไอ้ตัวร้ายมันสงบเราค่อยคิดเรื่องอื่น  ระหว่างนี้หลังไมค์มาหาได้ตลอดนะคะ  ไม่ต้องเกรงใจ จากคุณ : ดอกไม้ใต้หมอน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 16:58:10

ความคิดเห็นที่ 20 แว่บงานมาตอบ ... ผมไม่รู้ว่าพอจะช่วยอะไรบ้างได้ไม๊ แต่ จขกท. เคยฝึกวิปัสนาดูบ้างรึเปล่าครับ วิธีง่ายๆ - ให้ลองฝึกสมาธิรู้ลมหายใจเข้า และออก เข้า ภาวนาว่า 'พุทธ' ออก ภาวนาว่า 'โธ' ไม่จำเป็นต้องฝืนหายใจลึกนะ ปล่อยไปตามธรรมชาติ ถ้าหายใจสั้น ก็รู้ว่าสั้น ถ้าหายใจยาว ก็รู้ว่ายาว พอคิดว่าจิตเป็นสมาธิดีแล้ว (รู้ตลอดว่าเราหายใจเข้าและออกสม่ำเสมอ) ให้ลองขั้นตอนต่อไป - พิจารณาว่า มนุษย์เรานี่หนอ เกิดมาแล้วก็ต้องตาย กายของเรานี้ ซักวันนึงมันก็ย่อมร่วงโรย ความหนุ่ม ความสาวที่มีอยู่วันนึงมันก็หมดไป มีแต่ความตายเท่านั้นที่มันจะต้องเจอกันทุกคน ไม่มีอะไรให้ยึดติดเป็นสรณะได้เลย ทุกอย่างล้วนเป็นไปด้วยความไม่เที่ยงทั้งนั้น เพราะฉะนั้นแล้ว เราจะมีเมตตาให้กับทุกคน เราจะมอบความรักและความปรารถนาดีให้กับทุกคนรอบๆตัวเรา ไม่ว่าเค้าจะดีหรือร้าย เราจะไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่ยึดอยู่กับอารมณ์ที่ทำให้ใจเราเศร้าหมอง - ให้นึกถึงภาพพระพุทธรูปที่เราชอบซักองค์หนึ่ง องค์ไหนก็ได้ครับ ที่เราคิดว่าสวยสำหรับเรา นึกแล้วเห็น หรือไม่เห็น ไม่เป็นไรนะครับ เอาเป็นให้รู้ว่าจิตเรายังคงระลึกถึงพระองค์อยู่ ถ้ามีอะไรแว่บมา เช่นเห็นแสง หรือมีอะไรแปลกๆ ไม่ต้องไปสนใจไม่ต้องไปเพลิดเพลินกับมัน ให้รู้ว่าเห็นพอ แล้วปล่อยไป และยังคงนึกพระของเราอยู่อย่างนั้น - ถ้าหากว่ามาถูกทางแล้ว ใจจะเป็นสุขอีกแบบนึง เหมือนมันจะไม่อยากเลิก ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนั้นยังไงดี แต่ถ้าหากเราได้สมาธิที่ลึกพอ วันนั้นเราจะเหมือนกับว่ามันอยากจะยิ้มไปทั้งวันเลยครับ ... วิปัสนามีหลายสายหลายสำนัก ในอินเตอร์เน็ตมีให้ค้นคว้ามากมาย ถ้าสนใจก็ลองค้นคว้าเพิ่มเติมดูได้ครับ *** ผมมีความรู้แค่เพียงงูๆปลาๆ หากอะไรที่ผมบอกไปแล้วไม่ถูกต้อง หรือไม่เหมาะสม ผมกราบขออภัยและขอให้แจ้งลบได้เลยครับ *** *** และหากสิ่งที่ผมบอกไปนี้ เป็นประโยชน์ให้กับผู้อื่นบ้าง ไม่ว่ามากหรือน้อย ขอยกผลบุญนี้ให้กับครูอาจารย์ที่สั่งสอนมาผมมาด้วยครับ *** ขอให้เจริญในธรรมครับ ... บุญรักษา ^_^ จากคุณ : หัวหยิก เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 17:02:01

ความคิดเห็นที่ 21 น้องเชื่อหรือเปล่าว่า คนที่รักษาโรคนี้ให้น้องได้ ไม่ใช่ใครเลยครับ... คุณพ่อ คุณแม่ น้อง เองครับ เล่าสิ่งที่น้องพิมพ์ มาทั้งหมดนี้ ให้ท่านฟัง พี่เชื่อว่า ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกครับ ที่อยากให้ลูกตัวเองเป็นอย่างนี้ ถึงขนาดต้องทำร้ายตัวเองจนถึงตาย พ่อแม่ทุกคนคิดว่า ลูกจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอให้เป็นคนดีก็พอแล้วหล่ะครับ เปิดใจให้ คุณพ่อ คุณแม่ รับรู้ปัญหาของเรานะครับ จากคุณ : บ๊อง เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 17:03:24

ความคิดเห็นที่ 22   พออ่านคห.3 จบ โดยเฉพาะตอนท้ายๆ มีความคิดนึงแว่บเข้ามาในหัว แต่ลังเล ไม่กล้าพิมพ์ลงไป เดี๋ยวจะไปเรื่องอื่น เอาเป็นว่า มีคนเข้าใจสภาพที่น้องเป็น ซึมเศร้า มีปม กำลังเรียน (อย่างน้อยก็คุณดอกไม้ใต้หมอนคนนึง จริงมั้ย?) ไอ้ที่ว่าถ้าลาออกจะจ่ายหกหมื่น หรือไม่อยากให้พ่อแม่เสียเงินไปเปล่าๆ พี่เข้าใจค่ะ ไม่ใช่เข้าใจแบบบอกว่าเข้าใจ แต่เข้าใจเพราะเจอมากับตัว แล้วไม่ใช่แค่หกหมื่น ไอ้ที่ว่าเรียนอยู่แล้วอ่านหนังสือแล้วอ่านไม่ได้ พี่ก็เข้าใจเพราะเจอมากับตัวเหมือนกัน คิดว่าคุณดอกไม้ใต้หมอน(และคนอื่นๆที่เคยเป็น)ก็คงเข้าใจ แต่จะมีประโยชน์อะไร ถ้าหากพี่บอกว่ามีคนอื่นเคยเจอมาหนักกว่าในเมื่อน้องบอกว่า "ผมไม่ค่อยมองโลกว่า ถ้ามีคนต่ำกว่าเรา เราจะต้องอยู่สูงกว่าเขา ถ้ามีคนแย่กว่า แล้วเราจะดีขึ้น" ไม่อยากจะให้กำลังใจ (อย่างที่ตัวเองรู้สึกว่า) ไร้ความรับผิดชอบอีกแล้วค่ะ สั้นๆ แนะนำให้ทำตามคุณดอกไม้ใต้หมอนน่ะดีสุดแล้ว คนอื่นไม่ได้หาว่าน้องอ่อนแอหรอก มีแต่เห็นใจ น้องทำตัวอ่อนแอเองต่างหาก เท่าที่เดา น้องอายุน่าจะไม่เกิน 25 นะ ยังไปได้อีกยาว เลิกทำตัวเป็นศูนย์กลางจักรวาล แล้วคร่ำครวญถึงอนาคตที่ตัวเองจะหาย แล้วมีชีวิตปกติที่เป็น"คนปกติแบบไหน"ซะทีเถอะ (อ้างอิง คห.2 "...ว่าถ้าผมหายจากโรคนี้ ... ผมจะกลายเป็นคนปกติ แต่ ... คนปกติแบบไหน..." ) จะเป็น"คนปกติแบบไหน" ส่วนนึงมันก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณเองด้วย อย่าเพิ่งหมดกำลังใจไปเสียก่อนสิ ..... หาหมอแล้วมาอัพเดตข่าวด้วย ดูแลตัวเองเยอะๆ รักตัวเองเยอะๆค่ะ จากคุณ : เสพย์กาแฟเป็นนิจ เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 17:13:50 A:202.133.139.58 X: TicketID:276897

ความคิดเห็นที่ 23 ตอนนี้น้องไม่เป็นตัวของตัวเองน่ะค่ะ  คุณเสพย์กาแฟเป็นนิจ น้องถูกควบคุมโดยอะไรบางอย่างในสมอง  ซึ่งเราขอเรียกว่า  "ไอ้ตัวร้าย"  นะคะ อาการที่แสดงออกมา  ไม่ว่าจะเป็นความอ่อนแอ   ฟูมฟาย  น้ำตาไหลเป็นเผาเต่า  ล้วนแต่เกิดจากอิทธิพลของ  "ไอ้ตัวร้าย"   น้องต้องปราบมันก่อนค่ะ  เพื่อที่จะได้กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ัง เรื่องธรรมะที่คุณหัวหยิกแนะนำมาก็จำเป็น  แต่ก็ต้องเอาไว้ทีหลังค่ะ   เรื่องบอกพ่อแม่ที่คุณบ๊องแนะนำมาก็เห็นด้วย    แต่ปราบไอ้ตัวร้ายก่อน  แล้วค่อยคิดเรื่องการเล่าให้พ่อแม่ฟัง      เล่าให้ละเอียดเลยค่ะ  โดยเฉพาะเรื่องการอยากฆ่าัตัวตาย จากคุณ : ดอกไม้ใต้หมอน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 17:27:36

ความคิดเห็นที่ 24   ^ ชี้ไปที่คห.23 เออ มันก็จริงแฮะ แล้วก็เห็นด้วยเรื่องเข้าหาพ่อแม่เพื่อนฝูงค่ะ คนรอบตัวมีส่วนเรื่องนี้เยอะ (กรณีเราเองนะ) เราคิดว่ามันต้องผสมกันหลายๆอย่าง ไม่งั้นก็ไม่ทุเลา แอบเซ็งๆตัวเองหน่อยๆค่ะ ที่ให้คำแนะนำที่มีประโยชน์ไม่ค่อยจะได้เลย T T เรื่องอย่างนี้ จะให้ดีขึ้นในวันสองวันสงสัยจะไม่ได้ แต่พออ่านกระทู้โน้น รู้สึกร้อนใจ ไม่อยากปล่อยไป นึกถึงตอนตัวเองเป็นหนักๆน่ะค่ะ ว่าสภาพมันรุ่งริ่งร่อแร่ขนาดไหน จากคุณ : เสพย์กาแฟเป็นนิจ เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 17:41:57 A:202.133.139.58 X: TicketID:276897

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : sentmind เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 18:30:16

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นกำลังใจให้นะครับ ผมก็ซึมเศร้าบ่อยๆ ครับ แต่ยังไม่ถึงกับเป็นโรค ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่ชอบชีวิตที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน วิธีแก้ปัญหาของผม คือ บ่น หรือ เล่าให้ใครก็ได้ฟังครับ คุยกับเพื่อน อย่าอยู่คนเดียว หาอะไรทำให้ลืม สิ่งที่คิดอยู่ อย่าไปวนเวียนอยู่กับมัน แล้ว ก็ฟังธรรมมะ ครับ ถึงจะไม่เข้าใจอะไรเลย แต่การบรรยายธรรม จะทำให้เราสงบลง ด้วยจังหวะที่พระท่านบรรยาย นอนหลับตาฟัง สบาย ๆ หายใจเข้า หายใจออก ปลดปล่อย ร่างกาย ให้หลับไหล แล้วค่อยตื่นมาใหม่ ทิ้งปัญหาทุกอย่างไว้ข้างหลัง พรุ่งนี้ยังมีความหวังเสมอ เิริ่่มต้นใหม่ได้ทุกวัน ข้อดีของการมีชีวิตอยู่นั้นมีมากมาย พยายามหามันให้เจอนะครับ จากคุณ : Little Brother เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 19:15:58

ความคิดเห็นที่ 27 เข้าใจน้องค่ะ และอยากขอร้องท่านอื่นๆที่เข้ามาเพื่อแนะนำว่า การไม่เข้าใจโรคนี้แล้วแนะนำแม้จะด้วยความหวังดี ก็เป็นการทำร้ายจิตใจคนเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เพราะโรคนี้แม้มีผลกระทบทางด้านจิตใจ แต่ก็เป็นโรคทางกายด้วยค่ะ ไม่ใช่คนเป็นโรคจิตที่จะไปทำร้ายใคร (อาการนั้นเข้าขั้นจิตเภท) คนเป็นซึมเศร้าที่รู้ตัวเองอย่างน้อง ถือว่าดีมากค่ะ คนที่น่าเป็นห่วงคือคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองป่วยต่างหาก ตัวเองก็เป็นเหมือนกันค่ะ แต่ดีขึ้นมามากแล้วอย่างไม่น่าเชื่อ เริ่มด้วยคุณหมอและยาอย่างสม่ำเสมอ ตอนนี้ต้องบอกว่าตัวเองเข้มแข็งและมีสติมากกว่าคนไม่ป่วยหลายคน เพราะรู้จักสังเกตตัวเอง และรู้ตัวว่าที่เคยมองคนอื่นและมองโลกเลวร้ายเพราะว่าเราป่วย ตอนนี้มองโลกในแง่ดี ปรับทัศนคติได้ดี เข้าใจคนอื่นมากขึ้น ตอนนี้กลายเป็นคนที่มีแต่ความรักและให้อภัยค่ะ (ไม่น่าเชื่อ แต่ยังไม่หายป่วยนะคะ อาการจะมาในช่วงเวลาที่เราแย่ และเกี่ยวกับฮอร์โมนส์ด้วย) วันก่อนอาการกำเริบ เพราะพ่อดูถูกหน้าที่การงานของเรา ดูถูกความสามารถด้านหนึ่งของเรา คิดถึงขั้นอยากตาย อยากรีสตาร์ทตัวเองใหม่ ไม่ได้ทะเลาะกับพ่อนะคะ แต่ก็ดึงตัวเองกลับมาได้ เป็นอยู่สองสามวัน และต่อเนื่องกระปริดกระปรอยมาจนถึงวันนี้ อยากให้น้องพยายามหาทางรักษาในทุกด้านอย่างที่คุณดอกไม้ใต้หมอนแนะนำค่ะ ออกกำลังกายสำคัญมาก เคยปั่นจักรยานที่สวนรถไฟอยู่เป็นปี แสงแดดและการออกกำลังกายช่วยได้ค่ะ อยากให้น้องผ่านภาวะแย่ๆมาเข้มแข็งเหมือนที่ตัวเองเป็นอยู่(ใช้สรรพนามไม่ค่อยถูกค่ะ สามารถเป็นน้าได้สบาย เพราะอายุ37แล้ว แต่ยังเขินๆไม่เคยมีหลานวัยมหาลัย : ) ) สิ่งที่เรียนรู้อีกอย่างของอาการคือ จะพยายามไม่ตัดสินใจอะไรในเรื่องใหญ่ๆค่ะ เพราะการตัดสินใจของเราจะไว้ใจไม่ค่อยได้ค่ะ ตั้งแต่การช้อปปิ้ง การเลือกขึ้นรถเมล์สายไหน หรือขึ้นแทกซี่ดี หรือเดินไปดี คนรอบข้างสำคัญค่ะ ถ้ามีคนเข้าใจจะดีมากๆ ช่วยได้เยอะเลย ใครไม่เข้าใจจนถึงขั้นพูดจารุนแรงกับเรา ต้องถอยห่างค่ะ เพราะเราห้ามตัวเองไม่ให้รู้สึกแย่ ได้ยากมาก หลายคนตรงนี้เป็นห่วงน้องนะคะ เข้มแข็งค่ะ แถมอีกนิด อยากให้เริ่มเป็นฝ่ายช่วยเหลือคนอื่นในเรื่องเล็กๆน้อยๆ เราจะภาคภูมิใจและทำให้อาการดีขึ้นค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 53 20:00:15 จากคุณ : khorbfaa เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 19:56:35

ความคิดเห็นที่ 28 แวะมาบอกว่า ผมยังมีชีวิตอยู่ แต่ผมจะไม่มาโพสต์ในพันทิพอีกแล้วครับ เพราะในนี้เป็นที่สาธารณะ แต่ผมโพสต์ บางที มันก็ส่วนตัว และเอาแต่ใจเกินไป กราบขอบคุณ ทุกกำลังใจมากๆเลยครับ ผมรู้สึกดีมากเลย ผมจะเปลี่ยนไประบายในบล็อกอย่างเอ็กซ์ทีนแทน เพราะผมก็ใช้มาได้ซักพักแล้ว ถ้าจะฝากข้อความให้ผม เข้าไปได้เลยครับ http://pirouettes.exteen.com/ เขาน่าจะเปิดให้คนนอกเข้าไปใส่ความเห็นได้ ผมยังคงต้องการคนคุยด้วย ต้องการกำลังใจมากๆครับ ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนึงมากๆ วันนี้ผมขอโทษที ทีี่ไม่ได้ไปหาหมอ เพราะผมเพลีย ก็เลยนอนทั้งวันเลย พรุ่งนี้ก็เรียนทั้งวัน ถ้าไม่ไหวจริงๆ อาจจะโดดเลคเชอร์ไปหาหมอก็ได้ครับ ขอบคุณอีกครั้ง จากคุณ : Radomski เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 23:09:12

ความคิดเห็นที่ 29 เข้ามากอดหนูน๊า  ^ ^ ขอให้หายไวไวนะลูก จากคุณ : iampkd-bee เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 23:09:31

ความคิดเห็นที่ 30   พูดตรงๆนะครับ คุณต้องยอมรับกับความเจ็บป่วยที่เป็น คนที่เป็นโรคซึมเศร้า สมาธิจะลดลง ทำให้ความสามารถในการเรียน ทำงาน ลดลง ดังนั้น เรื่องการเรียน คุณควรจะเลือกสถาบันที่อยู่ใกล้บ้าน อย่างน้อยคุณก็ยังมีแม่ คอยให้กำลังใจ เลือก คณะที่ไม่ยากจนเกินไป พวกคณะแพทย์ มหาวิทยาลัยที่อยู่ไกลบ้าน ตัดทิ้งไปได้เลย เคยมีนักศึกษาแพทย์ เป็นโรคซึมเศร้า แล้วผลการเรียนตก ฆ่าตัวตาย นะครับ แล้วก็รับการรักษากับแพทย์ อย่างสม่ำเสมอนะครับ จากคุณ : no login เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 05:42:05 A:80.118.75.96 X: TicketID:221104

ความคิดเห็นที่ 31   เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : OutOfSightOutOfMind เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 07:30:27

ความคิดเห็นที่ 32 เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : koi_uma เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 20:42:16

ความคิดเห็นที่ 33   เป็นโรคซึมเศร้าตอนเรียนอยู่ปี 2 คะหาหมอและทานยาตามที่หมอสั่งให้ตลอดไม่ขาด เพราะคุณพ่อก็เคยเป็นตอนเรียนอยู่เหมือนกันท่านลงมือฆ่าตัวตายไปแล้วแต่มีคนมาช่วยไว้ทัน ท่านเลยเข้าใจและบอกว่าให้ทานยาให้ครบ ตอนที่เราเป็นเราทางยาทุกวันๆละเม็ด บางครั้งนอนไม่หลับก็มียานอนหลับบ้างแต่ไม่ได้ส่งผลทางด้านการเรียนเลยคะ สามารถอ่านหนังสือได้ปกติ เกรดเฉลี่ยเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ กินยามา2ปีเต็ม ตอนนี้เลิกทานแล้วคะ เราใช้วิธีเข้าหาคนอื่นให้ทากขึ้น คนไหนไว้ใจก็บอกเค้าไปว่าเป็นโรคนี้ช่วยคุยกับเราเยอะๆนะ ทุกคนก็เข้าใจดีคะ ตอนนี้เรียนได้ว่าหายแล้วคะ ส่วนเพื่อนอีกคนก็เป็นตอนเรียนเหมือนกันแต่เค้าหนักกว่าต้องไปช็อตไฟฟ้า(ไม่ทราบว่าเรียกถูกป่าว) ก็กลับมาปกติคะ อยากแนะนำว่าให้ไปพบหมอและทานยาตามที่หมอบอกอาการก็จะดีขึ้นคะ จากคุณ : prangsha เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 53 15:40:29 A:203.156.91.207 X: TicketID:277928

ความคิดเห็นที่ 34   ลองหาการตูนมาสบายๆอ่านดูครับ แนะนำคุโระมาตี้ อาจจะหายจากโรคนี่ได้ จากคุณ : อินจุ เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 53 15:49:26 A:183.89.102.34 X: TicketID:274756

ความคิดเห็นที่ 35 ผมขอให้คุณไปหาหมอครับ และจงแบ่งภาระเรื่องการรักษาไว้ให้แก่หมอ และคุณแค่ปฏิบัติตาม จงเชื่อมั่นครับว่า โรคนี้ หายได้ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 53 23:37:51 จากคุณ : TimeS-To-Enjoy เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 53 07:29:35