ความคิดเห็นที่ 1 ร่างกายปรับสู่โหมดอดอาหารจริงค่ะ ทำให้ลดน้ำหนักช้าลงแต่ก็คือยังลดได้อยู่ถ้าทำต่อไปเรื่อยๆอย่างที่คนเป็นโรคเขาทำแต่มันก็น่าจะรู้สึกแย่มากๆและเสียสุขภาพแน่ๆค่ะ จากคุณ : GetCha เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 53 10:36:40

ความคิดเห็นที่ 2 เพราะร่างกายได้รับสารอาหารน้อยเกินกว่าจะทำงานต่อไปได้ ระบบการทำงานต่างๆภายในร่างกายเริ่มแปรปรวน ถ้ายังดื้อ ที่จะทานน้อยๆต่อไป น้ำหนักก็จะลดลงเรื่อยๆ และในที่สุดโรคนี้ก็จะมาเยือนค่ะ.. ---------------------------------------------------------------------------------- **ควบคุมอาหารก็แล้ว ออกกำลังกายหนักๆก็แล้ว ทำไมน้ำหนักไม่ยอมลด** มันคือกลไกการทำงานของร่างกาย ซึ่งส่งสัญญาณเตือนว่า คุณจะต้องพักอย่างใดอย่างหนึ่ง เพื่อให้ร่างกายได้ปรับสภาพกลับเข้าสู่สภาวะปรกติ เหมือนเราขับรถทางไกล ก็ต้องมีเร่งบ้าง เบาบ้าง และหยุดพักบ้าง มิเช่นนั้นเครื่องก็จะพัง ซึ่งมันไม่แตกต่างกับการทำงานของร่างกายเลย... หลังจากที่ร่างกายถูกทำงาน มากกว่าปรกติในช่วงที่เราลดความอ้วน ซึ่งเราต้องลดปริมาณอาหาร สารอาหารก็ลดตามลงไปด้วย และเมื่อต้องออกกำลังกายหนักๆ นานต่อเนื่อง ไขมันลด กล้ามเนื้ออาจจะลด หรือเพิ่ม ขึ้นอยู่ที่ประเภทของการออกกำลังกาย ฮอร์โมนก็จะปรับเปลี่ยน รวมๆแล้วก็คือ ในช่วงที่เราลดน้ำหนักนั้น ร่างกายทำงานหนักขึ้น มากขึ้น มันก็จะปรับปรุงซ่อมแซมตัวเองเป็นช่วงๆไป เมื่อถึงช่วงหนึ่ง ระบบการทำงานภายใน ทำงานมากเกินไป ร่างกายปรับสภาพไม่ทัน ก็จะส่งสัญญาณเช่นอ่อนล้า เพลีย ไม่มีแรง เมื่อเราพักผ่อนอาการเหล่านั้นก็จะหาย  แต่ระบบการทำงานภายในยังต้องทำงานอย่างต่อเนื่อง ร่างกายจึงต้องปรับระบบการเผาผลาญให้ทำงานช้าลงเพื่อความอยู่รอด เพื่อสงวนพลังงานไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน... แต่เมื่อจิตใจกำหนดและบังคับให้ร่างกายทำต่อไป เนื่องจากเข้าใจว่า ยิ่งลดพลังงานได้มากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้ผอมลงมากเท่านั้น ร่างกายก็จะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ผลที่ตามมาก็คือ น้ำหนักลดลงอีก แต่สุขภาพเสื่อมโทรม อาจจะไม่เห็นผลในทันที เนื่องจากวัย แต่ถ้าทำไปเรื่อยๆได้รับผลกระทบแน่นอน... ถ้าคุณมีจิตใจที่มุ่งมั่น และเข้มแข็ง ไม่ยอมฟังเสียงของร่างกาย โดยพยายามทำต่อไป ไม่ว่าจะหิว เวียนห้ว หน้ามืด อ่อนเพลีย ก็จะสู้ต่อ เพื่อให้ได้น้ำหนักตามเป้าหมาย โดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา เมื่อระบบการทำงานเสีย ระบบการเผาผลาญพัง คุณจะจัดการกับชีวิตประจำวันอย่างไร ร่างกายถูกจิตใจกดมาตลอด ถ้าปล่อยก็เด้ง พอเด้งคุณก็กดมันอีก ทำวนเวียนอยู่อย่างนี้ ร่างกายก็จะขาดสารอาหารอย่างหนัก ระบบการทำงานพัง โรค bulimia and anorexia ก็จะตามมา... ดังนั้น เพื่อสุขภาพที่ดี ควรทานอาหารให้เพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย ซึ่งไม่ควรทานต่ำกว่าค่าของBMR และควรฟังเสียงของร่างกายไปด้วย แนะนำให้หยุดพักการออกกำลังกาย เพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อน ทานเพิ่มขึ้น โดยควบคุมประเภทของอาหาร และอย่าทานเกินค่าTDEE อาจจะ 2สัปดาห์ หรือ 1เดือนเพื่อฟื้นฟูและปรับสภาพร่างกายใหม่ หลังจากนั้นก็เริ่มลดน้ำหนักใหม่อีกครั้ง ทำเหมือนว่าไม่เคยออกกำลังกายมาก่อน  แต่เราจะได้เปรียบตรงที่อุณภูมิภายในร่างกายยังคงร้อนอยู่ อัตราการเต้นของหัวใจดีกว่า น้ำหนักก็จะค่อยๆลดลง.... แต่ถ้าคุณออกกำลังกายด้วยเวทเทรนนิ่งด้วย ก็ให้ลืมเรื่องน้ำหนักไปเลย  มันไม่ค่อยลดให้คุณหรอก เพราะมันสวนทางกับกล้ามเนื้อที่เพิ่มขึ้น แต่ไขมันลดลงอย่างแน่นอน... แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 53 12:25:30 จากคุณ : ยายหนูAK เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 53 12:22:25

ความคิดเห็นที่ 3 โรคกลัวอ้วน (Anorexia Nervosa) เป็นภาวะที่บุคคลปฏิเสธที่จะรับประทานอาหารเพื่อคงน้ำหนักไว้ในระดับปกติ โดยมีทัศนคติที่ผิดต่อรูปร่าง และน้ำหนักตัวผิดปกติ คนที่เป็นโรคนี้ จะเป็นคนที่กลัวอ้วน กลัวเอามากๆ เห็นน้ำหนักตัวเองเป็นศัตรู ปฏิเสธอาหารอย่างมากจนผ่ายผอม อาการ ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียน หรือนักศึกษาสาวที่ขยันเรียน มีความรับผิดชอบสูง ผลการเรียนดี เป็นคนค่อนข้าง "สมบูรณ์แบบ" บิดามารดามักประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานสูง ผู้ป่วยมักไม่ชอบงานสังคมสังสรรค์นัก ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะมีน้ำหนักตัวต่ำกว่ามาตรฐานราว 15% เช่น ควรหนัก 60 กิโลกรัม ก็หนักเพียง 50 กก. หรือควรหนัก 50 กก. ก็เหลือแค่ 42 กก. หรือน้อยกว่าเป็นต้น โรคนี้ถือเป็นความผิดปกติทางจิตใจชนิดหนึ่ง โดยมีความเชื่อผิดเกี่ยวกับน้ำหนักและรูปร่างตัวเอง บางคนยังเชื่อว่า น้ำหนักมากเกินไปทั้งๆ ที่ความจริงอยู่ในขั้นผอมแห้ง บางคนเชื่อว่าอวัยวะบางส่วนของตัวอ้วนไป ความคิดเต็มไปด้วยเรื่องเกี่ยวกับอาหาร น้ำหนักตัว และการควบคุมอาหาร ในที่สุดเมื่อสนใจแต่เรื่องพวกนี้ ก็จะไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่น ทำให้การเรียน การทำงาน และมนุษยสัมพันธ์แย่ลง ผู้ป่วยจะกลัวมากๆ เกี่ยวกับการที่น้ำหนักเพิ่มขึ้น และที่แปลกคือ เมื่อยิ่งผอม น้ำหนักลด กลับยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก ความกลัวน้ำหนักเพิ่มนั้น มากเสียยิ่งกว่ากลัวตายจากการปฏิเสธอาหาร แทนที่จะรู้สึกผ่อนคลายหรือเบาใจ เมื่อน้ำหนักลดลงได้เขากลับกลัวมากขึ้นไปอีก จะพบอาการไม่มีประจำเดือนได้บ่อยในผู้ป่วยโรคนี้ สาเหตุเกิดจากความเครียดอย่างรุนแรงจากการอดอาหาร ทำให้ฮอร์โมนของสมองที่ควบคุมการมีประจำเดือนลดลง การอดอาหารยังไปกดการหลั่งของฮอร์โมนเพศ ทำให้ขาดความสนใจทางเพศ การพัฒนาทางเพศจะล่าช้าในผู้ป่วยพวกนี้ สาเหตุอาจมาจากหลายปัจจัย เช่น ผู้ป่วยมักแยกตัวจากสังคม เพราะขาดความเชื่อมั่น นับถือตัวเองและกลัวว่าเมื่อเข้าสังคมแล้ว จะดำเนินชีวิตอย่างที่ทำอยู่ไม่ได้ ผู้ป่วยมักมีความประพฤติแบบย้ำคิด-ย้ำทำ ร่วมด้วย ชีวิตประจำวันเต็มไปด้วยพิธีรีตอง ส่วนตัวอาจนับเมล็ดข้าวที่รับประทาน คำนวณพลังงานที่ได้จากอาหาร ชั่งน้ำหนัก วัดสัดส่วนของร่างกาย ผู้ป่วยโรคนี้จะปฏิเสธความเจ็บป่วยของตัวเองไม่ยอมรับว่าป่วย ทำให้รักษาลำบาก คิดว่าความคิดตนเองถูกต้อง ส่วนคนอื่นต่างหากที่เพี้ยนไป อาการเตือนของโรค ตั้งใจอดอาหารด้วยตัวเอง และน้ำหนักลดลง กลัวการเพิ่มน้ำหนักตัว หลังรับประทานอาหารหรือชั่งน้ำหนักตัว พบการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ ปฏิเสธการรับประทานอาหาร ปฏิเสธความหิว กลัวอ้วนอย่างที่ควบคุมไม่ได้ ออกกำลังกายอย่างต่อเนื่อง ชั่งน้ำหนักตัวบ่อยเกินปกติ มีขนอ่อนมากขึ้นตามตัวแขนขา หรือใบหน้า ขี้หนาว ประจำเดือนไม่มาหรือไม่สม่ำเสมอ ผมบางลง มีความรู้สึกว่าตัวเองอ้วนทั้งๆ ที่ความเป็นจริงผอมมาก มีความกังวลเรื่องรูปร่างมากเกินปกติ พฤติกรรมของผู้ป่วยมีได้ 2 แบบ แบบจำกัด (Restricting Type) หมายถึงจะรับประทานอาหารน้อย และหลีกเลี่ยงอาหารที่มีพลังงานสูง พวกนี้มักจะออกกำลังกายมาก และหนัก ในช่วงที่มีอาการ ไม่ได้มีการรับประทานครั้งละมากๆ หรือมีการขับอาหารจากร่างกาย เช่น ทำให้ตนเองอาเจียน หรือใช้ยาระบาย ยาขับปัสสาวะ หรือยาสวนถ่ายอย่างพร่ำเพรื่อ หรือเป็นประจำ แบบกินมาก/ออกมาก (Binge-Eating/Purging Type) หมายถึงเมื่อรับประทานอาหารแล้วใช้วิธีทำให้ตัวเองอาเจียน ใช้ยาถ่าย ยาขับปัสสาวะ หรือสวนอุจจาระ ในช่วงที่มีอาการ จะมีการรับประทานครั้งละมากๆ หรือมีการขับอาหารจากร่างกาย เช่น ทำให้ตนเองอาเจียน หรือใช้ยาระบาย ยาขับปัสสาวะ หรือยาสวนถ่าย เกณฑ์การวินิจฉัยโรค น้ำหนักตัวต่ำกว่าร้อยละ 85 ของน้ำหนักตัวปกติตามอายุและส่วนสูง กลัวอ้วนอย่างมาก กลัวการที่น้ำหนักขึ้น แม้ว่าตนเองจะมีน้ำหนักตัวน้อย การรับรู้น้ำหนักตัว หรือรูปร่างของตนผิดปกติ พบปัญหาในการประเมินตนเอง ขึ้นอยู่กับเรื่องน้ำหนักตัวหรือรูปร่างอย่างมาก หรือปฏิเสธปัญหาน้ำหนักตัวที่ต่ำอยู่ในขณะนั้น ภาวะขาดประจำเดือนในหญิงที่เริ่มมีประจำเดือนแล้ว ไม่มีประจำเดือนติดต่อกัน 3 รอบ http://www.bangkokhealth.com/index.php/2009-01-19-02-52-08/3530--anorexia-nervosa จากคุณ : ณัฏฐา เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 53 13:01:00

ความคิดเห็นที่ 4 ระวังนะคะ กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็อาจจะเป็น anorexia เข้าแล้ว จากคุณ : ณัฏฐา เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 53 13:17:28

ความคิดเห็นที่ 5 อย่าชะล่าใจว่าฉันอ้วนขนาดนี้ ยังห่างไกลจาก anorexia ผู้ป่วยหลายรายก็เริ่มจากความหมกมุ่นในการลดความอ้วน กังวลกับน้ำหนักมากไป จนกลายเป็นโรคจิตกลัวอ้วน จากคุณ : ณัฏฐา เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 53 13:29:25

ความคิดเห็นที่ 6   ดูจากรูปข้างบนแล้วน่ากลัวจัง จากคุณ : ลาบหมูกับตับหวาน เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 53 17:35:52