PANTIP.COM : L9532433 ระหว่าง "แพทย์" กับ "ผู้ป่วย" สิทธิของใครโดนละเมิดมากกว่ากันในประเทศไทย? []

ความคิดเห็นที่ 14

ตาม คต.11
ปัญหาการส่งต่อ และไม่ยอมรับการรักษา ตามที่ยกมา ก็น่าคิด เพราะตอนนี้ แพทย์ตื่นกระแสกลัวถูกฟ้องร้อง
แท้จริงแล้วเป็นหน้าที่โดยตรงของสภาวิชาชีพทางการแพทย์ที่จะชี้แจง "ข้อความจริง" ให้บุคลากรทางการแพทย์ ทราบ"ความจริง" ว่า พรบ.ที่ว่านี้ มันเป็น พรบ.ฟ้องแพทย์หรือไม่
ประการที่สำคัญการสร้างกระแสเช่นนี้ หรือองค์กรเพิกเฉยต่อการสร้างกระแส " ถ้าไม่แน่ใจ...ส่งต่อลุกเดียว..."เช่นนี้ มีผลกระทบทั้งสองฝ่ายทั้งฝ่ายคนไข้และฝ่ายแพทย์ อย่าคิดว่า "ขว้างงูแล้วจะพ้นคอ" เพราะอะไรครับ???????????
เพราะว่าตามข้อบังคับแพทยสภาว่าด้วยจริยธรรมแห่งวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ.๒๕๔๙ ข้อ ๑๕ "ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมต้องรักษามาตรฐานการประกอบวิชาชีพเวชกรรมในระดับที่ดีที่สุดในสถานการณ์นั้นๆ ภายใต้ความสามารถและข้อจำกัดตามภาวะ วิสัยและพฤติการณ์ที่มีอยู่"
ต้องระวังด้วยนะครับ เพราะไม่ได้ให้เป็นดุลยพินิจจะปฏิเสธการรักษาได้ง่ายเกินไป โดยอ้างความไม่พร้อม ความไม่สามารถ เพราะถ้าหากระหว่างการส่งต่อ หรือผลแห่งความล่าช้าในการส่งต่อแล้วคนไข้ ได้รับผลเสียหาย แม้จะลงลายมือชื่อในใบยินยอมแล้วก็ตาม ซึ่งหากพิสูจน์ได้ว่า แท้จริงแล้ว ในขณะนั้น สถานพยาบาลนั้นๆ มีความสามารถ มีความพร้อมที่จะให้การรักษาได้ตามวิสัยและพฤติการณ์ที่มีอยู่ขณะนั้น แต่ปฏิเสธและส่งต่อจนเกิดผลเสียดังกล่าว อาจเข้าข่ายความผิดฐานละเมิดและอาจผิดตาม ข้อ ๑๕ นี้ด้วย แม้ผู้ป่วยไม่อยู่ในระยะอันตรายก็ตาม
และหากเป็นกรณี ถ้าผู้ป่วยอยู่ในระยะอันตราย ก็เช่นกัน มี ข้อ ๒๘ กำหนดว่า "ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมต้องไม่ปฏิเสธการช่วยเหลือผู้ที่อยู่ในระยะอันตรายจากการเจ็บป่วยเมื่อได้รับคำขอร้อง และตนอยู่ในฐานะที่จะช่วยได้ เว้นแต่ผู้ป่วยไม่อยู่ในสภาวะฉุกเฉินอันจำเป็นเร่งด่วนและเป็นอันตรายต่อชีวิตโดยต้องให้คำแนะนำที่เหมาะสม" ข้อนี้ก็อย่าเพิ่งนอนใจว่า เป็นช่องทางออกของการปฏิเสธการรักษา ได้อย่างเสรี
แน่นอนว่า ถ้าผู้ป่วยอาการหนักและแพทยือยู่ในสถานะช่วยเหลือได้แต่ไม่ช่วยแล้วส่งต่อ อันนี้ ผิดแน่ๆ เพราะการอ้างว่า ไม่พร้อมฝ่ายเดียวและหากมีการพิสูจน์ทีหลังถึงความพร้อมหรือไม่พร้อม เมื่อเทียบกับ สถานการแบบเดียวกันกับแพทย์อื่นๆ ก็ต้องพิสูจน์กันให้ได้
ทางออกของข้อนี้แม้มีเขียนไว้เป็นช่องทางว่า "เว้นแต่ผู้ป่วยไม่อยู่ในสภาวะฉุกเฉินอันจำเป็นเร่งด่วนและเป็นอันตรายต่อชีวิตโดยต้องให้คำแนะนำที่เหมาะสม" แต่อย่างไรล่ะที่คิดว่าไม่อยู่ในสภาวะฉุกเฉินอันจำเป็นเร่งด่วน อย่างไรล่ะที่ไม่เป็นอีันตรายถึงชีวิต แต่ผลแห่งการปฏิเสธทำให้ผู้ป่วยต้องไปล่าช้า ไปรับความเสียหายเกิดขึ้นจากความล่าช้า ทั้งๆที่สามารถรับรักษาได้ อันนี้ ปฏิเสธความรับผิดชอบก็ยากเหมือนกันนะครับ เพราะมีโอกาสและไม่ตัดสิทธิ์ที่จะถูกฟ้องร้อง
และตรวจสอบในศาลยุติธรรม ไม่ใช่เป็นดุยพินิจเด็ดขาด อันเป็นที่สุดฝ่ายเดียวของแพทย์นะครับ อย่างที่บอก "เหมือนขว้างงูไม่พ้นคอ"
แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 53 09:56:41

จากคุณ : กอบพงษ์

เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 09:00:02

ความคิดเห็นที่ 17

เรื่องการลดการฟ้องร้องโดยให้มีการไกล่เกลี่ยคดีความรับผิดทางการแพทย์อันนี้ก็เป็นอีกประเด็นที่น่าสนใจ
น่าสนใจว่า คดีความรับผิดด้านจริยธรรมทางการแพทย์ จะไกล่เกลี่ย และยอมความได้หรือไม่???????
เพราะเดี๋ยวนี้ คดีฟ้องร้องในศาล มักจะให้มีการเจรจาไกล่เกลี่ยกันก่อน ที่จะพิจารณาคดีต่อไป จบได้ก่อนก็จบ จะได้ไม่รกโรงรกศาล
อย่างไรก็ตาม โดยหลักของการไกล่เกลี่ยในศาล หรือหลักไกล่เกลี่ยทั่วไป จะไกล่เกลี่ยได้เฉพาะเป็นคดีความผิดที่ยอมความกันได้ เช่น ความผิดตามกฎหมายแพ่งและพานิชย์ และกฎหมายอาญาที่กฎหมายบัญญัติว่าเป็นความผิดอันยอมความได้
ถ้าเป็นความผิดอันยอมความไม่ได้ กฎหมายห้ามไกล่เกลี่ย
ทีนี้ในเรื่องของความรับผิดจากความเสียหายด้านจริยธรรมวิชาชีพ สมควรจะไกล่เกลี่ยหรือไม่ หรือทำได้หรือไม่ จะได้ไม่ต้องมีการฟ้องร้อง จะได้ไม่ต้องมีการพิจารณาเรื่องจริยธรรมแพทย์ต่อไป ไม่อยากให้พิจารณาจากความรู้สึก เพราะมันเป็นเรื่องของข้อกฎหมาย เจตนารมณ์ของกฎหมาย จริงๆแล้ว เจตนารมณ์ ให้ทำได้หรือไม่ ?????????? แต่อย่าลืม จำไว้ว่า ความผิดอันยอมความไม่ได้ กฎหมาย ไม่ให้ไกล่เกลี่ยนะครับ เพราะถือว่า ความผิดอันยอมความไม่ได้ เป็นความผิดที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อย และศีลธรรมอันดีต่อประชาชน
ทีนี้มาดู.....พระราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. ๒๕๒๕ มาตรา ๓๒ วรรคห้า ...."การถอนเรื่องการกล่าวหาหรือการกล่าวโทษที่ได้ยื่นไว้แล้วนั้นไม่เป็นเหตุให้ระงับการดำเนินการตามพระราชบัญญัตินี้"
จะเห็นได้ว่า ในคดีความผิดด้านจริยธรรมแห่งวิชาชีพเวชกรรม (รวมทั้งทันตกรรม) หากผู้เสียหายหรือผู้ร้องเรียนได้มีการยื่นเรื่องฟ้องร้อง ต่อแพทยสภาไปแล้ว ต่อมา มีการตกลงกับผู้ถูกร้องเรียนได้ ผลเสียหายอยากจะยอมความ ไม่ฟ้องร้องและอยากถอนเรื่องร้องเรียนออกไป ไม่ต้องการให้แพทยสภาพิจารณาคดีด้านจริยธรรมกับแพทย์คนนี้อีก การแจ้งถอนเรื่องร้องเรียน น่ะแจ้งได้ แต่ การพิจารณาความผิดด้านจริยธรรมของแพทย์ ยังคงดำเนินต่อไป ไมได้หยุดดำเนินการหรือ ยกเลิกเพิกถอนเพราะ ผู้เสียหายไม่เอาความแล้ว เรียกว่าถ้าฟ้องแล้ว ถอนเรื่องร้องเรียน แพทยสภาก็ไม่สามารถยุติเรื่องเพราะผู้เสียหายถอนฟ้องนะครับ
นั่นหมายถึง...........เจตนารมณ์ของพระราชบัญญัติวิชาชีพเวชกรรม พ.ศ. 2525 ไม่ต้องการให้ คดีความผิดด้านจริยธรรมทางการแพทย์ เป็นความผิดที่ยอมความได้ นั่นเอง
ดังนั้น เมื่อเป็นลักษณะคดีความผิดที่ยอมความไม่ได้ ก็ไม่เข้าหลักการของการไกล่เกลี่ยได้ครับ
ในความเห็นของผม ถ้าหากเป็นการไกล่เกลี่ยสำหรับการเยียวยา ชดใช้ค่าเสียหาย หรือมีวิธีการบรรเทาความเสียหายต่อผู้ป่วย โดยเจตนาเพื่อให้ยุติเรื่องร้องเรียนด้านวินัย แล้วทำให้การดำเนินคดีด้านจริยธรรมต้องยุติ อันนี้ไม่เห็นด้วย
แต่หากไกล่เกลี่ยเพื่อเยียวยา ผู้ป่วย ก็ไกล่เกลี่ยไป ส่วนการดำเนินคดีทั้งด้านจริยธรรมหรือด้านอาญาดำเนินต่อไป อันนี้ก็เห็นด้วย
อันนี้เป็นความเห็น ว่ากันตามหลักกฎหมายนะครับ ส่วนจริงๆจะปฏิบัติกันอย่างไร ก็ว่ากันไป
แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 53 10:27:19

จากคุณ : กอบพงษ์

เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 00:40:17