PANTIP.COM : L9548759 อกหักทำไมมันถึงหวิวๆที่หัวใจค่ะ []

ความคิดเห็นที่ 10

มีบทความมาฝากค่ะ อาจจะพอช่วยได้
V
V
V
V
V

ความทุกข์อันเกิดจากการพลัดพรากนั้นมีอยู่ด้วยกัน 2 กรณี

1. การ "จากเป็น".....คือการพลัดพรากด้วยเหตุแห่งการโดนทิ้ง...ไม่เราทิ้งเค้าก็เค้าทิ้งเราไป

2. การ "จากตาย".....คือการพลัดพรากด้วยเหตุแห่งความตายอันเป็นธรรมดาแห่งชีวิตที่ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้

ซึ่งทั้งสองกรณีนั้นมีความเหมือนและความต่างอยู่ในตัว....ในความเหมือนกันนั้นคือ "เจ็บ" เหมือนๆ กัน..."ปวดร้าวจิตใจ" เช่นเดียวกัน

แต่ในความต่างกันก็คือ....ความเจ็บปวดที่ได้รับจากการโดนทิ้งอันเป็นการ "จากเป็น" นั้นมันมีทั้งความเจ็บจากการพลัดพรากส่วนหนึ่ง...และความเจ็บปวดจากการที่ถูกลดทอนคุณค่าจากคนที่ตนรักอีกส่วนหนึ่ง....ซึ่งเป็นความเจ็บปวดที่ทำให้คนที่โดนทิ้งรู้สึกว่าตนเองเป็นคนที่ไร้ค่าสำหรับคนๆ นั้น....

แต่การ "จากตาย" นั้นความเจ็บปวดในส่วนนี้จะไม่มีเนื่องจากเป็นความพลัดพรากจากกันโดยที่ความรักของคนทั้งสองยังผูกพันเอ่อล้นอยู่เต็มหัวใจ....ไม่มีการถูกลดทอนคุณค่าจากคนที่ตนรัก

แต่ทว่าการ "จากเป็น" นั้นแม้นว่าจะดูเจ็บปวดกว่าการ "จากตาย" แต่ธรรมชาติก็ได้ให้เครื่องมือในการตัดอาวรณ์มาพร้อมกับความเจ็บปวดนั้น....นั้นคือ...."ความมีเหตุผล".....ซึ่งคือความมีสติที่ทำให้คนที่โดนทิ้งคิดขึ้นได้ว่า "คนที่ตนรักนั้นเป็นคนไม่ดี ทอดทิ้งเราไป หลายใจไปมีใหม่"....

ดังนั้น เมื่อเค้าทิ้งเราเพื่อไปมีคนใหม่มันจึงไม่มีเหตุผลใดในการที่เราจะอาวรณ์ในรักอีกต่อไป.....ไม่มีเหตุผลใดที่เราจะมาทุกข์ใจเพื่อคนๆ นี้อีกต่อไป......ซึ่งเหตุผลตรงนี้คือเครื่องมือในการตัดใจอาวรณ์ไปจากคนๆ นั้น....แต่เมื่อตัดใจอาวรณ์ไปแล้วจะชิงชังกัน....จะโกรธเกลียดกัน....จะแค้นเคืองกัน....หรือจะเข้าใจในสัจธรรมแล้วอโหสิกรรมให้แก่กันไป ก็สุดแท้แต่กุศลในใจของคนผู้นั้นในการที่จะไม่ขอผูกพันจองเวรต่อกันไปอีกในครั้งคราวหน้า

จากคุณ : อินทร์นิล
เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 52 16:05:43

ในส่วนของความเจ็บปวดที่ได้รับจากการพลัดพรากนั้น...ก็สามารถแยกได้เป็นสองกรณี....คือ

1. ความเจ็บปวดจากเคราะห์กรรมที่ได้รับ

2. ความเจ็บปวดจากการคลึงเคล้าบีบเค้นใจตนเอง

อันธรรมดาการพลัดพรากไม่ว่าจะด้วยเหตุใดล้วนแล้วแต่นำมาซึ่งความเจ็บปวดทั้งสิ้น....แต่ความเจ็บปวดอันเกิดจากการพลัดพรากนั้นย่อมมีอยู่จำกัดตามเหตุแห่งการพลัดพรากนั้นๆ เสมือนหนึ่งว่าคุณสะดุดหกล้ม...ความเจ็บปวดที่คุณได้รับก็คือความเจ็บจากการกระแทกพื้นด้วยความรุนแรง ซึ่งมันก็ส่งผลความเจ็บปวดเพียงเท่าที่เกิดจากการกระแทกพื้นเท่านั้น.....แต่ความเจ็บปวดนั้นจะทวีความรุนแรงและยาวนานต่อไปเพียงใด มันอยู่ที่คนผู้นั้นจะจัดการอย่างไรกับบาดแผลทางใจที่ได้รับมา....ตรงนี้ต่างหากที่ทำให้ความเจ็บปวดของแต่ละคนไม่เท่ากัน...

หากคุณเอาแต่ทุรนทุรายร้องไห้ฟูมฟาย....ไม่ยอมลุกขึ้นไปทำความสะอาดบาดแผลและก้าวเดินต่อไป....คุณก็จะเป็นคนที่อมทุกข์ตลอดเวลา.......หรือที่แย่ไปกว่านั้นนอกจากจะไม่ยอมลุกขึ้นเดินต่อแล้วกลับมานั่งบีบเค้นขยี้บาดแผลให้มันเจ็บปวดมากขึ้น...ให้มันรวดร้าวมากขึ้น....มันก็จะเป็นการเพิ่มความเจ็บปวดยาวนานให้แก่ตนเองโดยที่ไม่มีใครทำคุณ....แต่เป็นตัวของคุณที่ทำตนเอง

ดังนั้น......ความเจ็บปวดจากการพลัดพรากทุกคนได้รับไม่ต่างกัน.....แต่จะทวีความเจ็บมากน้อยเพียงใด หรือเจ็บยาวนานแค่ไหน มันอยู่ที่วิธีรักษาบาดแผลทางใจของแต่ละคน.....ใครมีสติคิดได้ไวก็ไม่ไปนั่งเคล้าคลึงความเจ็บปวดของตนเอง....ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาแล้วก้าวเดินต่อไป.....แต่ถ้าใครขาดสติคิดไม่ได้ก็จะนั่งเคล้าคลึงขยี้บาดแผลให้มันเจ็บปวดรวดร้าวต่อไปไม่จบสิ้น.....อันเป็นการกระทำทุกขเวทนาให้แก่ตนเองโดยแท้

สิ่งที่ผมเขียนขึ้นมาทั้งหมดก็เพื่ออยากจะบอกทุกคนให้รู้ว่า....ความสุขสมหวังอิ่มเอมที่กำลังได้รับอยู่นั้น มันมีความทุกข์อันเกิดจากการพลัดพรากแฝงมาด้วยเสมอ.....ไม่วันใดก็วันหนึ่งเราจะต้องพลัดพรากจากของรักของชอบด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น....ไม่ "จากเป็น" ก็ "จากตาย" มันเป็นสัจธรรมของชีวิตที่ไม่มีใครหลีกหนีได้

ไม่ว่าความสุขก็ดี ความทุกข์ก็ดี ล้วนแล้วแต่เป็นนามธรรมจับต้องกักเก็บไว้มิได้....มันผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านออกไป........แม้เราจะไม่อยากให้ความสุขนั้นจากไปแต่มันก็ต้องจากไปตามวาระของมัน....และแม้ว่าเราจะไม่อยากให้ความทุกข์ความพลัดพรากเข้ามาเยือนแต่มันก็ต้องมาเข้าเยือนตามวาระของมัน.....ทุกสิ่งทุกอย่างมีการผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านออกไปไม่ว่าสุขไม่ว่าทุกข์หาได้มีความจีรังไม่.....มีแค่ความพอใจ ไม่พอใจ ที่มากระทบอารมณ์เราอยู่ตลอดเวลา

เราจึงควรมีสติเตือนตนอยู่ตลอดเวลา....ยามสุขก็อย่าให้สุขจนลืมทุกข์ ยามทุกข์ก็อย่าให้ทุกข์จนลืมตัว....ประคองสติของตนให้อยู่ด้วยความไม่ประมาท....

ดังนั้น....คุณจึงไม่ใช่คนแรกที่ต้องเจ็บปวดเพราะเหตุแห่งการพลัดพรากจากคนรัก....ทุกคนล้วนแล้วแต่ต้องประสบความพลัดพรากเป็นธรรมดาไม่วันใดก็วันหนึ่ง....ไม่รูปแบบใดก็รูปแบบหนึ่ง....ไม่จากเป็นก็ต้องจากตาย....ฉะนั้นจะคลึงเคล้าความเศร้าไปใยให้ใจต้องบอบช้ำถึงเพียงนี้....ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา....ทำชีวิตให้เป็นปกติเถอะ.....ตราบใดที่โลกยังคงหมุนอยู่...ลมหายใจยังคงไหลเวียน.....ชีวิตก็ต้องก้าวเดินต่อไป.....อย่าหยุดเวลาไว้ด้วยความเจ็บปวดเลยมันเป็นทุกข์เปล่าๆ .....ยังมีอะไรใหม่ๆ ให้ค้นหาอีกเยอะ....ยังมีสิ่งใหม่ๆ ให้ศึกษาอีกมาก.....ยังมีความหวังใหม่ๆ รอเราอยู่เสมอ....

ลุกขึ้นได้แล้วนะครับ...

(แก้คำผิด)

แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 52 16:18:04

จากคุณ : ดอกหญ้าสีนวล

เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 20:19:00