 |
ความคิดเห็นที่ 3 |
บทที่ 19 พบพระอริยะสงฆ์
หลังจากนั้นข้าพเจ้าได้มีโอกาส ได้เดินทางไปยังจังหวัดสกลนคร ดินแดนแห่งพระสายพระป่า วิปัสสนากัมฐาน เป็นพระถือปฏิบัติ อยู่อำเภอส่องดาว ได้พบสนทนาธรรมกับพระท่านซึ่งได้เมตตาสั่งสอนให้เห็นถึงสภาวะต่างๆ รวมถึงหลักปฏิบัติของมนุษย์เรา
มนุษย์เรามันมีเวรกรรมติดตัวมาตั้งแต่เกิด ทำอะไรไว้ ไม่อาจรู้ได้ เวรกรรมเปรียมเสมือนหมาล่าเนื้อ จะตามทันวันไหนได้ทุกเวลา ตามทันเวลาเด็ก มันก็งับตอนเด็ก, ตามทันเวลาหนุ่มสาว มันก็งับ, ตามทันเวลาแก่ มันก็งับไม่เลือกเวลา เราไม่รู้หรอกว่าหมาล่าเนื้อจะมาเมื่อไร เมื่อมันตามทันมันก็งับเรา เมื่อกรรมหมด ก็หาย...หรือไม่ก็งับไปจนตายเอาแน่ไม่ได้
จิตใจ ขอให้มีกำลังใจ เพราะจิตตัวเดียว ถ้าจิตอ่อน ร่างกายก็อ่อน ดังนี้ต้องฝึกจิตให้เข้มแข็งไว้ ...ร่างกายหรือก็ไม่ใช่ของเรา ตายไปก็เอาไปไม่ได้ เหลือไว้แต่ดวงจิต...ร่างกายนี้เป็นที่อยู่ของสิ่งโสโครกทั้งหลาย ไม่ว่า เหงื่อ ขี้ไคล ขี้มูก ขี้ปาก ขี้ฟัน ขี้ตา ล้วนสกปรกไปหมด ...เห็นไหม..ตื่นเช้ามา เราต้องอาบน้ำชำระ สิ่งสกปรกออกไปจ่ากร่างกายทั้งสิ้น เราต้องฝึกจิตให้ไม่สกปรกไปตามร่างกาย
การสนทนากับพระอริยสงฆ์ เป็นไปด้วยความสงบแห่งบรรยากาศ บนเชิงเขาภูพาน ทอดสายตาออกไปเห็นแนวเทือกเขา ป่าไม้ทอดยาวไปสุดสายตา เวลาดังกล่าวพลบค่ำแล้ว เห็นแสงรำไร ระหว่างผมกับพระอาจารย์ ลมเย็นผ่านเทือกเขา พัดเข้ามาเป็นระลอกๆ ความเย็นเยือกและความสงบนิ่ง ได้บังเกิดในใจของข้าพเจ้าแล้ว เป็นบรรยากาศที่พิศดารมากยากจะหาสิ่งใดมาเปรียบ
| จากคุณ |
:
หนุ่มรัตนะ  
|
| เขียนเมื่อ |
:
17 ส.ค. 53 11:04:57
|
|
|
|
|
