ความคิดเห็นที่ 1 |
***พระคุณที่สาม***
ชีวิตในโรงเรียนของเราผ่านมาได้ด้วยดีเพราะความเมตตาของคุณครูแท้ๆ เชียว ตั้งแต่อ. 1 ม. 3 เราเรียนที่โรงเรียนเอกชนแห่งนี้มาตลอดเลย เรียกได้ว่าคุณครูและเพื่อนนักเรียนได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของเราทุกช่วงวัย จากค่อนข้างปกติจนถึงต้องนั่งรถเข็นเลยค่ะ
ตอนที่เราเดินไม่ได้แล้ว (ป. 4 เทอม 2 หลังผ่าตัดหลัง) ก็มีพ่อคอยอุ้มเวลาเปลี่ยนห้องเรียน เป็นอย่างนี้จนถึงม. 3 ซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายที่เราได้เรียน แต่ตลอดเวลาเหล่านั้นเราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองประหลาดเลย แน่นอนว่ามีความเกรงใจคุณครูและเพื่อนๆ ทุกคน แต่ไม่มีใครที่ทำให้เรารู้สึกเป็นทุกข์ที่ต้องไปโรงเรียนเลยค่ะ (ต่างจากปัจจุบันลิบลับ)
วิชาที่เรากังวลคงไม่พ้นวิชากิจกรรมทั้งหลาย ทั้งพลศึกษา นาฏศิลป์ และศิลปะ แต่คุณครูก็ได้ช่วยเหลืออย่างเต็มที่
คุณครูพละให้เราทำรายงานวิชาพละส่งแทนสอบปฏิบัติแบบเพื่อนๆ ซ้ำบางวันที่พ่อไม่ว่าง ครู (ผู้หญิง) ท่านนี้ยังช่วยอุ้มเราอีกด้วย คุณครูนาฏศิลป์ก็สอนเราตีขิมอย่างใจเย็นและลดทอนท่อนที่ยากลงให้ มาสเซอร์สอนศิลปะก็ช่วยเราทำในส่วนที่เราทำไม่ได้ ยังไม่รวมถึงคุณครูทุกท่านที่เมตตาเวลาเราจดงานช้าด้วยค่ะ
นอกจากนี้ เจ้าของโรงเรียนแห่งนั้นยังกรุณาสนับสนุนให้เราเรียนต่อมัธยมปลายที่โรงเรียนอีกด้วย แต่พ่ออายุมากขึ้นแล้วจึงไม่สะดวกจริงๆ เรายังคงเสียดายและสำนึกมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะช่วงเวลาที่ได้ไปโรงเรียนคือช่วงที่มีความสุขที่สุดในชีวิตแพรวแล้ว แม้ไม่มีโอกาสได้กลับไปตอบแทนพระคุณทุกคนเลย
แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 53 16:28:00
| จากคุณ |
:
thezircon (thezircon)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 ก.ย. 53 16:27:44
|
|
|
|
