ความคิดเห็นที่ 1 "พ่อแกเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่" ปกติแม่ไม่ใช่คนที่ชอบพูดเล่น คำพูดนี้จึงทำให้ทุกเสียงในบ้านเงียบกริบ ซักพักพ่อก็พูดเสริมขึ้นมาว่า "หมอบอกว่าพ่อต้องมีกระเป๋าหน้าท้อง" ถึงแม้ทุกคนจะสงสัยกับคำว่า "กระเป๋าหน้าท้อง" ของพ่อว่าหมายถึงอะไร แต่สถานการณ์นี้ก็ไม่มีใครกล้าตั้งคำถาม "หมอบอกว่าจะปิดรูทวารหนักของพ่อ แล้วเจาะเปิดช่องท้องของพ่อเพื่อทำการขับถ่ายของหนักแทน" ในตอนนั้นฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่า "ขี้ทางหน้าท้อง" เป็นยังงัย  เป็นแค่คนฟังยังรู้สึกว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องปกติแน่ ๆ แล้วความรู้สึกของพ่อล่ะ ??? "อ้าว ... พ่อ ... หมอให้กลับบ้านแล้วเหรอ?" ฉันถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นพ่อกำลังเดินเข้าบ้านมา "เปล่า ... พ่อกลับมาเอง พ่อถูกนักเรียนแพทย์ล้วงก้นทุกวัน พ่อไม่ชอบ" นี่เป็นคำตอบของพ่อที่บอกกับทุก ๆ คนในบ้าน  ... "หนูไปนอนเป็นเพื่อนพ่อที่โรงพยาบาลแทนแม่นะ" ครั้งนี้แม่ออกปากให้ฉันไปนอนเฝ้าพ่อ เพื่อป้องกันการหนีออกจากโรงพยาบาลของพ่อ ... "พ่อกินอะไรอ่ะ?" ฉันถามพ่ออย่างตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นว่าพ่อกำลังนั่งกินอะไรซักอย่างอยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างเอร็ดอร่อย  "เอ๊ย ... พ่อกินข้าวได้ไง หมอสั่งงดข้าวงดน้ำ  เตรียมผ่าตัดพรุ่งนี้นะ" สิ้นเสียงของฉัน คนที่มาเยี่ยมพ่อก็พูดเสียงอ่อย ๆ ขึ้นมาว่า "ผู้การบอกว่าอาหารโรงพยาบาลไม่อร่อย อยากกินข้าวหน้าเป็ด พี่เลยออกไปซื้อมาให้" ฉันมองหาป้ายแขวน "งดอาหารและน้ำ" ที่พยาบาลเอามาแขวนไว้ที่หัวเตียง ปรากฏว่าพ่อถอดมันออกแล้วเก็บไว้ในลิ้นชัก ทำให้คนที่มาเยี่ยมไม่รู้ว่าพ่อถูกสั่งงดอาหารและน้ำ นอกจากนี้ฉันยังเห็นยาซ่อนอยู่ในลิ้นชักอีกหลายเม็ด ทำให้รู้ว่าพ่อไม่เคยกินยาที่หมอจ่ายให้เลย "พ่อรู้ว่าหมออยากให้พ่อหลับ ถ้าหลับแล้วจะเข็นพ่อเข้าห้องผ่าตัดใช่ไหม? พ่อไม่อยากมีกระเป๋าหน้าท้อง" จิตใจของพ่อยังไม่พร้อมที่จะรับการผ่าตัด เพราะฉะนั้นพ่อจึงทำทุกวิถีทางที่จะเป็นการยืดระยะเวลาการผ่าตัดออกไป "การรักษามะเร็งลำไส้ใหญ่ด้วยการผ่าตัดอย่างเดียว ให้ผลหายขาดถึงร้อยละ 95 นะครับ  ส่วนในการผ่าตัด  ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ หมอจะไม่เจาะเปิดหน้าท้องทำทวารเทียมนะครับ ที่ผ่านมาหมอจะต่อลำไส้เทียมให้ หลังผ่าตัดคนไข้สามารถขับถ่ายทางทวารหนักได้เหมือนเดิม"  ก่อนหน้าที่หมอจะพูดประโยคที่ให้ความหวังนี้กับพ่อ หมอกับแม่ได้ปรึกษาหาทางออกที่จะทำให้พ่อยอมรับการผ่าตัดแล้ว เพราะว่าถ้าทิ้งไว้นานมะเร็งอาจจะเข้าสู่ระยะลุกลามและยากต่อการรักษา พ่อใช้เวลาในห้องผ่าตัดกว่าครึ่งวัน เมื่อพ่อฟื้นขึ้นมา ประโยคแรกที่พ่อถาม คือ "พ่อมีกระเป๋าหน้าท้องไหม?" คำตอบที่พ่อได้รับคือความเงียบ เมื่อพ่อมองดูหน้าท้องตัวเอง ก็เห็นรอยผ่าตัดเป็นทางยาวเย็บกว่า 30 เข็ม และเห็นว่าหน้าท้องถูกเจาะเปิดเป็นรูกลม  ๆ เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 1 นิ้ว เห็นปลายลำไส้ใหญ่แดง ๆ ขดตัวอยู่ "โกหกพ่อทำไม? ไหนว่าต่อลำไส้เทียมให้พ่อได้ไง?" พ่อพูดตัดพ้ออย่างเสียใจ  ความจริงทุกคนในบ้านรู้ตั้งแต่ก่อนพ่อเข้ารับการผ่าตัดแล้วว่า พ่อจำเป็นต้องเจาะเปิดหน้าท้องทำทวารเทียมชนิดถาวร  เนื่องจากเนื้อร้ายของพ่อมีขนาดใหญ่และกินบริเวณกว้าง เมื่อตัดทิ้งไปแล้วจะไม่สามารถต่อลำไส้เทียมให้ขับถ่ายทางทหวารหนักเหมือนเดิมได้  แต่ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกอื่นจริง ๆ การผ่าตัดตัดเนื้อร้ายทิ้งจะเป็นทางเดียวที่จะทำให้พ่ออยู่กับทุกคนได้ยาวนานขึ้น จากคุณ : น้องบั๊ฟ เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 53 23:34:14

ความคิดเห็นที่ 2 หลังการผ่าตัด พ่อต้องได้รับการดูแลทั้งสภาพร่างกายและสภาพจิตใจ ตอนนี้คนที่เข้มแข็งที่สุดในบ้าน คือ "แม่"  ฉันนอนเฝ้าพ่ออยู่ที่โรงพยาบาล เมื่อแม่ทำงานบ้านเสร็จก็จะหอบหิ้วของกินมากมายมาที่โรงพยาบาล แม่จะแบ่งของกินให้ทั้งคนไข้ คนเฝ้าไข้ และพยาบาล  แม่มักพูดเสมอว่า "ถ้าเรามีน้ำใจกับเค้าก่อน เค้าก็จะมีน้ำใจให้เรา" แล้วก็เป็นจริง พยาบาลทุกคนให้การดูแลพ่อเป็นอย่างดี   หลังจากพ่อรับการผ่าตัดปิดรูทวารหนักเดิม  พ่อไม่สามารถนอนหงาย หรือนั่งตรง ๆ ได้ ต้องหาห่วงยางพลาสติกที่ใช้คล้องตัวเด็กเวลาว่ายน้ำมารองก้น เพื่อกันไม่ให้แผลโดนพื้น แต่ด้วยน้ำหนักตัวที่ค่อนข้างมากของพ่อ ทำให้ห่วงยางรั่วซึมและพังง่ายต้องซื้อใหม่บ่อย ๆ  แม่จึงตัดห่วงยางผ้ายัดนุ่นให้พ่อใช้สำหรับรองนั่ง ทุกคนรู้และเข้าใจว่าแม่เป็นคนปากร้ายใจดี  แต่สำหรับพ่อในตอนนี้ พ่อมีความรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมีปมด้อย เพราะมีระบบการขับถ่ายที่ไม่เหมือนคนปกติทั่วไป  พ่อจึงต้องการทั้งคำพูดที่อ่อนหวานและการสัมผัสที่อบอุ่นอ่อนโยนมากขึ้นเป็นพิเศษ หลังจากที่พ่อพักฟื้นและกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านได้ไม่นาน พ่อกับแม่ก็แยกบ้านกันอยู่อย่างถาวร ฉันมาอยู่ที่บ้านหลังใหม่กับพ่อ แรก ๆ เราสองคนพ่อลูกดำเนินชีวิตประจำวันไปอย่างค่อนข้างลำบาก  เพราะที่ผ่านมาเราไม่เคยต้องทำอะไรกันเองเลย  งานบ้านทั้งหมดแม่จะเป็นคนทำให้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นการซักผ้า รีดผ้า หรือถูบ้าน ถึงเวลาอาหารก็จะมีกับข้าวแสนอร่อยรสมือแม่วางไว้บนโต๊ะ  เสื้อผ้าก็ไม่เคยต้องซื้อ เพราะแม่ชอบตัดเย็บเสื้อผ้าเป็นงานอดิเรก  แต่ไม่นานนักพ่อก็หาคนมาทำหน้านี้แทนแม่ ... ผู้หญิงคนใหม่ของพ่อ ไม่มีอะไรที่สู้แม่ได้เลย งานบ้านก็ไม่ถนัด ทำอาหารก็รสชาติจืด ๆ ตัดเย็บเสื้อผ้าก็ไม่เก่ง หน้าตาก็สู้อดีตเทพีประจำจังหวัดอย่างแม่ไม่ได้  สิ่งเดียวที่ผู้หญิงคนนี้สามารถมัดใจพ่อไว้ได้ คือ ความอ่อนหวานทั้งกิริยาท่าทางและคำพูด พ่อเป็นคนที่มีผิวบางและแพ้ง่าย ทำให้ไม่สามารถใช้ถุงเก็บอุจจาระที่เป็นแทบกาวแปะติดกับหน้าท้องได้ตลอดเวลา พ่อจึงเลือกใช้ถุงที่เป็นเข็มขัดคาดเอว ซึ่งมีข้อเสีย คือ ไม่เก็บกลิ่น และบางครั้งถ้าคาดเข็มขัดไม่แน่น ปากถุงไม่ตรงกับช่องท้องที่เจาะไว้ อุจจาระก็อาจล่วงหล่นลงบนพื้นได้  "ขี้ก็คือขี้" ไม่ว่าจะเป็นขี้ของใคร หรือขี้อะไร ก็ไม่น่าพิศมัยทั้งนั้น  ขนาดฉันเองเป็นลูกแท้ ๆ บางครั้งยังสุดทนกับกลิ่นของพ่อเหมือนกันโดยเฉพาะเวลาที่พ่อท้องเสีย ทุกอย่างจะเลอะเทอะไปหมด  เวลาเดินเข้าบ้านฉันก็ต้องคอยระวังไม่ให้เหยียบกับระเบิดที่พ่อทำหล่นไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ  แต่ฉันกลับไม่เคยเห็นผู้หญิงคนใหม่ของพ่อบ่นเรื่องนี้เลย  เห็นเลอะก็เช็ดก็ซัก  เห็นตกก็เก็บก็ถู  ไม่เคยบ่นหรือแสดงท่าทีรังเกียจให้เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว  และนี่คงเป็นอีกเหตุผลสำคัญอีกข้อหนึ่งที่ทำให้ฉันยอมรับผู้หญิงคนใหม่ของพ่อ จากคุณ : น้องบั๊ฟ เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 53 23:36:38

ความคิดเห็นที่ 3 ตลอด 10 ปีหลังการผ่าตัด  พ่อใช้ชีวิตแบบตามใจตัวเอง  เหมือนกับตัวเองไม่ใช่คนป่วย  ผิดนัดหมอเป็นประจำ  ไม่เคยออกกำลังกาย  ไม่เคยควบคุมอาหาร  กินตามใจปากทุกอย่าง  จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อมีอาการปากเบี้ยว  สำลักน้ำทุกครั้งที่ยกแก้วดื่ม  เมื่อไปตรวจพบว่าพ่อเป็นโรคเบาหวานชนิดที่จำเป็นต้องฉีดอินซูลินเข้าทดแทนในร่างกายทุกวัน  หมออธิบายให้ฟังว่า  โรคของพ่อเกิดจากตับอ่อนสร้างฮอร์โมนอินซูลินที่คอยช่วยให้ร่างกายเผาผลาญน้ำตาลมาใช้เป็นพลังงานได้น้อย   เมื่ออินซูลินในร่างกายไม่พอ  น้ำตาลก็ไม่ถูกนำไปใช้   จึงทำให้เกิดการคั่งของน้ำตาลในเลือดและอวัยวะต่าง ๆ เมื่อน้ำตาลคั่งในเลือดมาก ๆ ก็จะถูกไตกรองออกมาในปัสสาวะ  ทำให้เวลาที่ถ่ายเบา ปัสสาวะที่ออกมาจะมีรสหวานและอาจมีมดขึ้นได้  จึงเรียกว่า "เบาหวาน" "ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก"  ฉันเข้าใจคำนี้อย่างชัดเจน เมื่อต้องเป็นคนคอยควบคุมพฤติกรรมการกินของพ่อ พ่อมักพูดกับฉันเสมอว่า "ไอ้นู่นก็กินไม่ได้ ไอ้นี่ก็ไม่ให้กิน พอพ่อตายแล้วมาเคาะโลงเรียก พ่อจะลุกมากินได้ไหม?" บ่อยครั้งที่เราสองคนพ่อลูกต้องทะเลาะกันด้วยเรื่องการกินบนโต๊ะอาหาร  ต่างคนต่างก็หงุดหงิด  เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ ฉันจึงจำเป็นต้องเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนแทน  ฉันทำเหมือนตัวเองป่วยเป็นโรคเบาหวานแล้วต้องการดูแลตัวเองให้หายจากโรคนี้ไว ๆ  ฉันจะตั้งนาฬิกาปลุกแต่เช้าตรู่  เพื่อลงมานั่งเฝ้าพ่อฉีดอินซูลินที่ขาทุกเช้า  ฉันพยายามเรียนรู้การใช้เข็มฉีดยาอย่างถูกวิธี  หากวันไหนที่พ่ออิดออดหรือแกล้งทำเป็นลืม  ฉันก็จะเป็นคนฉีดอินซูลินให้พ่อเอง   ฉันเลิกซื้อน้ำอัดลมและน้ำหวานเข้าบ้าน เพราะถ้าพ่อเห็นใครกินก็จะเกิดความอยาก  ฉันเลยตัดปัญหา  เมื่อไม่เห็นก็ไม่อยาก และถึงแม้จะอยาก ในบ้านก็ไม่มีให้กิน หลังจากนั้นฉันก็เริ่มเป็นคนจ่ายกับข้าวเอง พยายามหลีกเลี่ยงการซื้ออาหารจำพวกแป้ง  ไขมัน และของหวานเข้าบ้าน  ฉันจะเน้นหนักไปทางอาหารจำพวกโปรตีน  มื้อเย็นของบ้านมักเป็นสลัดผักน้ำใสใส่ไข่และเนื้อแดงเสมอ  หลัง ๆ มาเมื่อมีเวลาว่างฉันก็เริ่มหัดทำกับข้าวกินเองที่บ้าน เพราะพ่อรักฉัน พ่อจึงไม่กล้าทำร้ายจิตใจลูกแบบฉัน พ่อจะกินอาหารที่ฉันทำเตรียมไว้ให้  อร่อยบ้างไม่อร่อยบ้าง  แต่พ่อก็กินจนหมดทุกมื้อ  ลึก ๆ ฉันเชื่อว่า พ่อรู้ว่าฉันหัดทำกับข้าวด้วยใจ  ฉันอยากให้พ่อกินแต่อาหารที่มีประโยชน์  ฉันอยากให้พ่อแข็งแรง แต่พ่อก็เป็นคนดื้อคนหนึ่ง  พอพ้นสายตาของฉัน  พ่อก็จะกินทุกอย่างตามใจปากเหมือนเดิม ประกอบกับในช่วงนั้นฉันกำลังก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น  ติดเพื่อน  เที่ยวเก่ง  กลับบ้านดึก  ทำให้พ่อเกิดความเครียดและวิตกกังวลกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปในทางที่แย่ลงของฉันจนนอนไม่ค่อยหลับ  เมื่อมีหลายสาเหตุที่ไม่พึงประสงค์มารวมกันทำให้อาการป่วยของพ่อกำเริบและทรุดหนัก  พ่อเริ่มมีอาการของโรคอัมพฤกษ์มือเท้าอ่อนแรงไปด้านหนึ่งเนื่องจากเส้นเลือดในสมองตีบ จากคุณ : น้องบั๊ฟ เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 53 23:39:00

ความคิดเห็นที่ 4 พ่อเริ่มช่วยเหลือตัวเองได้น้อยลงเรื่อย ๆ แขนขาไม่มีแรง ไม่สามารถจับสิ่งของ หรือเดินได้ด้วยตัวเอง  ช่วงที่พ่อยังพอพูดได้  เวลาที่พ่ออยากกินอะไร จะไม่มีใครกล้าขัดใจ  เพราะสงสารที่พ่อเป็นแบบนี้   "ดูแลคนไข้กันยังงัยเนี่ย? ทำไมอาการคนไข้ถึงทรุดลงแบบนี้ จากอัมพฤกษ์จะเปลี่ยนเป็นอัมพาตแล้วรู้ไหม? หมอไม่อนุญาตให้คนไข้กลับบ้าน ต้องอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลก่อนระยะหนึ่ง" หน้าตาที่เคร่งขรึมและเสียงดุต่อว่าอย่างจริงจังของหมอ  ตอนที่ฉันพาพ่อไปรับการตรวจร่างกายประจำวงรอบ  ทำให้ฉันหน้าเจื่อนและสำนึกผิดในทันที   ความสงสารของผู้ดูแลผู้ป่วยเหมือนเป็นเครื่องประหารที่ทำให้ผู้ป่วยมีอายุสั้นลง !!! ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า ครั้งนี้จะเป็นวิกฤตการป่วยที่รุนแรงของพ่อ ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในโรงพยาบาล  แม้ว่าพ่อจะได้รับการควบคุมอาหารอย่างเคร่งครัด  ทำกายภาพบำบัดทุกเช้า  และได้รับยาตรงเวลาอย่างต่อเนื่อง  แต่อาการของพ่อกลับแย่ลงเรื่อย ๆ   ฉันตั้งใจว่า ... ถ้าพ่อดีขึ้นและหมออนุญาตให้พ่อกลับบ้านได้เมื่อไร ฉันจะไม่ยอมใจอ่อนกับการควบคุมอาหารเพื่อรักษาระดับน้ำตาลในเลือดของพ่ออีกแล้ว  แต่ ... ในที่สุด ... ฉันก็ไม่ได้รับโอกาสให้แก้ตัวอีกเป็นครั้งที่ 2  เพราะพ่อกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้  ไม่สามารถแม้กระทั่งจะหายใจด้วยตัวเอง อาหารที่จะทำให้พ่อยังดำรงชีวิตอยู่ได้  คือ อาหารเหลวสำเร็จรูปผ่านทางสายยางที่สอดทางรูจมูกเข้าสู่กระเพาะอาหารโดยตรงเท่านั้น !!! การดูแลผู้ป่วยที่เป็นเจ้าชายนิทราไม่ใช่เรื่องง่าย  เพราะผู้ป่วยไม่สามารถขยับตัวหรือพูดบอกอาการใดใดได้  คนเฝ้าไข้จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องได้รับการฝึกฝนทักษะในการดูแลผู้ป่วย  ต้องเป็นคนช่างสังเกต รอบคอบ ยกตัวอย่าง เช่น เรื่องที่ดูเหมือนง่ายที่สุด แต่ในทางปฏิบัติทำได้ยากที่สุด คือ การพลิกตัวผู้ป่วยทุก 2 ชั่วโมง เพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทับจากการนอนท่าเดียวนาน ๆ  ฟังดูอาจเหมือนเป็นเรื่องง่าย ๆ แต่ถ้าใครคนหนึ่งต้องคอยเตือนตัวเองว่าทุก 2 ชั่วโมงต้องลุกมาพลิกตัวให้ผู้ป่วย  และเวลาพลิกตัวผู้ป่วยต้องพิถีพิถันจัดท่าให้ผู้ป่วยอยู่ในท่าที่สบายดีที่สุด  เป็นระยะเวลาต่อเนื่องนาน ๆ ก็จะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย   นอกจากนี้ยังมีรายละเอียดสำคัญปลีกย่อยอีกมากมาย  เช่น ต้องคอยเช็คระดับออกซิเจนที่ผู้ป่วยใช้หายใจ  ต้องสังเกตความเปลี่ยนแปลงของร่างกายของผู้ป่วย หากผู้ป่วยนอนอยู่ดี ๆ แล้วมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาตามตัว นั่นแสดงว่า น้ำตาลในเลือดอยู่ในระดับที่ต่ำมาก  ต้องรีบฉีดอินซูลินให้ก่อนที่จะเกิดภาวะช็อค  ต้องขยันเคาะปอดให้ผู้ป่วยและดูดเสมหะให้ผู้ป่วย  ก่อนการให้อาหารต้องเช็คเศษอาหารในกระเพาะว่าย่อยหมดรึยัง ถึงจะให้อาหารใหม่ได้   แรก ๆ ที่ฉันเป็นคนดูแลพ่อด้วยตัวเอง  ฉันเหมือนเป็นคนโรคจิตอ่อน ๆ  หวาดระแวง  และผวาอยู่ตลอดเวลา  ถ้าได้ยินเสียงครืดคราดก็ต้องรีบตะกายไปที่เตียงพ่อ ไปดูว่าพ่อมีเสมหะในคอเยอะจนไม่สามารถหายใจได้รึเปล่า  หรือถ้าเสียงของพ่อเงียบจนเกินไป  ฉันก็จะรีบตะกายไปที่เตียงเพื่อจับหน้าอกของพ่อว่ายังกระเพื่อมหายใจอยู่รึเปล่าอีกเช่นกัน จากคุณ : น้องบั๊ฟ เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 53 23:41:46

ความคิดเห็นที่ 5 มาถึงตอนนี้ฉันเข้าใจคำพูดของหมอที่ถามฉันก่อนแล้วว่า  "เราจะสู้ไหม? ถ้าเราสู้หมอก็สู้ แต่หมอบอกก่อนเลยนะ ตอนนี้อาการคนไข้หนักมาก มีอาการแทรกซ้อนหลายอย่าง คนไข้ติดเชื้อในกระแสโลหิต ปอดมีปัญหา มีภาวะเลือดตกในกระเพาะอาหาร อาการ 50/50 ถ้าสู้ ... หมอบอกได้เลยว่า คนไข้จะไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิม อาจเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป เราคิดดูดี ๆ แล้วบอกหมอ" ในตอนนั้นฉันคิดแค่ว่า ... ทำอะไรก็ได้  ขอให้พ่อยังมีชีวิตอยู่กับฉันก็พอแล้ว ...  แต่ถึง ณ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าการตัดสินใจของฉันในตอนนั้น  เป็นการทรมานร่างกายและจิตใจของทั้งผู้ป่วยและผู้ดูแลผู้ป่วยอย่างแท้จริง  พ่อเจ็บตรงไหนบ้าง?  อยู่ในท่านี้สบายรึยัง?  มีมดกัดพ่อไหม?  อยากเกาตรงไหนรึเปล่า?  พ่อไม่สามารถสื่อสารบอกใครได้เลย  แต่ตอนที่พ่อมีแผลกดทับที่ก้นแล้วหมอต้องขูดเอาเนื้อเสียออก หมอบอกกับฉันว่าคนไข้จะไม่รู้สึกเจ็บเพราะเนื้อตายแล้ว  แต่ทำไมฉันเห็นพ่อหน้าแดง น้ำตาไหลเป็นทางล่ะ?  มันเป็นภาพที่ทำให้ฉันร้องไห้อย่างสุดกลั้น  พ่อยังมีความรู้สึก แต่พ่อบอกมันออกมาไม่ได้เท่านั้น !!! หลังจากที่พ่อนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่กว่า 4 ปี ก็มีเหตุให้ต้องพาพ่อส่งโรงพยาบาลฉุกเฉินด่วนอีกครั้ง  เพราะพ่อมีอาการไม่รับอาหารทางสายยาง  เศษอาหารและเลือดที่ตกในกระเพาะทะลักออกมาทางช่องคอที่เจาะไว้  ทางปาก  และทางจมูก  เป็นภาพที่น่ากลัวแต่ฉันต้องตั้งสติให้อยู่   "คนไข้มีผังผืดที่ลำไส้ ทำให้ปิดทางเดินของอาหารนะครับ  แล้วหมอก็พบว่าตอนนี้มีการลุกลามของเชื้อมะเร็งด้วย"   ในขณะที่ฉันยืนเหม่ออยู่ที่ระเบียงห้องผู้ป่วย ก็มีคน ๆ หนึ่งมายืนข้าง ๆ และวางมือไว้บนไหล่ของฉัน  "คนไข้อายุเยอะแล้วนะ ร่างกายก็ซูบผอมมาก การทำอะไรกับคนไข้มาก ๆ อาจไม่เกิดประโยชน์ และอาจเป็นการทำให้คนไข้ทรมานมากขึ้น" ฉันหันตัวกลับมา มองหน้าอาจารย์หมอเจ้าของมือที่แสนอบอุ่นนั้น  แล้วมองไปที่ร่างของผู้ชายที่อยู่บนเตียง พ่อที่เคยมีผิวหนังเปล่งปลั่ง ร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์  ตอนนี้กลับมีผิวหนังที่บางเฉียบและแตกเป็นขลุยต้องคอยทางครีมโลชั่นตลอดเวลา  ร่างกายซูบผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก "ถ้าหัวใจของพ่อหยุดเต้น  หนูไม่อนุญาตให้ปั๊มหัวใจนะคะ" มันเป็นขั้นแรกของการพยายามยอมรับความจริงของฉัน ฉันไม่ควรทรมานพ่ออีกต่อไป อาจารย์หมอเลื่อนมือมาลูบหัวของฉัน "เข้มแข็งไว้นะ" "ถ้าเจ้าของไข้อนุญาต หมอจะผ่าตัดโละผังผืดที่ลำไส้ออก เพื่อช่วยให้คนไข้รู้สึกสบายขึ้น สามารถรับอาหารและขับถ่ายได้ แต่ต้องเข้าใจก่อนนะครับว่า สภาพและระบบภายในของร่างกายคนไข้แย่มาก การผ่าตัดมีความเสี่ยงสูง แต่ก็ดีกว่าที่จะไม่ทำอะไรเลย" หลังการผ่าตัดพ่อถูกย้ายไปอยู่ในห้องผู้ป่วยวิกฤต ตอนนี้ตาของพ่อไม่ยอมหลับแล้ว พยาบาลต้องใช้เทปปิดแผลรั้งเปลือกตาของพ่อให้ปิดลง เพื่อป้องกันการแห้งของลูกตา "หมอพยายามอย่างเต็มที่แล้วนะครับ" ฉันเข้าใจดีทุกอย่าง แต่ฉันกับพ่อเราสองคนผูกพันและใกล้ชิดกันมาก ฉันยังทำใจไม่ได้ที่จะยอมให้พ่อจากไป "ยากระตุ้นหัวใจขวดนี้ จะหมดประมาณตีสี่นะครับ ..." ฉันรู้ว่าหมอเองก็คงลำบากใจที่จะพูดประโยคถัดไปอยู่ไม่น้อย ฉันจึงได้แต่บอกหมอด้วยน้ำเสียงที่กลั้นสะอื้นว่า "ค่ะ ... ถึงเวลานั้นหมอโทรบอกนะ แล้วหนูจะมารับพ่อเอง" จากคุณ : น้องบั๊ฟ เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 53 23:45:37

ความคิดเห็นที่ 6 ในใบมรณบัตรระบุว่า "มะเร็งลำไส้ใหญ่" เป็นสาเหตุการตายของพ่อ  ปกติแล้วการเปลี่ยนแปลงจากเยื่อบุลำไส้ใหญ่ปกติไปเป็นมะเร็งจะใช้เวลานานมาก ดังนั้นโดยส่วนมากจึงมักพบผู้ป่วยมะเร็งลำไส้ใหญ่ในวัยอายุเฉลี่ยประมาณ 60 ปี  เพื่อเป็นการปลอดภัยไว้ก่อน แพทย์จึงแนะนำให้คนที่มีอายุ 50 ปีขึ้นไป รับการส่องกล้องตรวจดูลำไส้ใหญ่ปีละครั้ง  แต่นั่นก็อาจเป็นการค้นพบปัญหาที่ปลายเหตุ สาเหตุใหญ่ ๆ ที่ทำให้เกิดมะเร็งลำไส้ใหญ่ นั่นก็คือ "การกิน" หากต้องการห่างไกลจากโรคมะเร็งลำไส้ใหญ่ ควรเลือกกินอาหารที่มีเส้นใยอาหาร  เช่น ถั่วเมล็ดแห้ง  งา  รำข้าว  ผักกระเฉด เห็ดหูหนู  แครอท  สะเดา  ละมุด  ฝรั่ง  มะม่วงดิบ แอ๊ปเปิ้ล  เพราะมีประโยชน์ต่อระบบทางเดินอาหารและระบบขับถ่าย  ที่สำคัญควรหลีกเลี่ยงอาหารที่มีไขมันสูง ถ้าพิจารณาวิเคราะห์กันดี ๆ จะเห็นได้ว่า กว่าครึ่งของโรคภัยไข้เจ็บที่มนุษย์โลกประสบพบเจออยู่ในตอนนี้นั้น ส่วนใหญ่ล้วนมีสาเหตุมาจากนิสัยการกินแบบ "ตามใจปาก" ทั้งสิ้น  หากไม่มีอาการเจ็บป่วย  ก็จะไม่คิดถึงหลักโภชนาการ  แต่จะเป็นการดีกว่าไหม? ถ้าจะ "คิดก่อนกิน" ซักนิด เพื่อให้สามารถใช้ชีวิตอยู่อย่างปราศจากโรคภัยไข้เจ็บตลอดไป เรื่องราวที่น้องบั๊ฟเรียบเรียงเขียนขึ้นนี้ เป็นเรื่องราวที่ถ่ายทอดจากประสบการณ์จริง และหวังว่าจะเป็นประโยชน์ต่อผู้ป่วย และ ญาติผู้ป่วย ที่เป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่อีก ๆ หลายคนค่ะ  ขอบคุณค่ะ จากคุณ : น้องบั๊ฟ เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 53 23:48:28

ความคิดเห็นที่ 7 ก็ขอแสดงความเสียใจ และ ยินดีที่คุณเอามาบอกต่อครับ การตามใจปาก ก็เป็นความสุขชั่วครั้งชั่วคราวของคนเรา ผมเคยเจอเคสนึง เป็นสารพัดโรค เข้าโรงพยาบาลให้คุมอาหาร แต่ในที่สุดไปแอบกินข้าวเหนียวมะม่วง(ตามคำบอกเล่ากินเป็นกิโล) ตอนเช้าม่อง... อย่างน้อยก็ไม่ทรมานเท่าคุณพ่อ จขกท.ละครับ คนเราทุกคนมีสิทธิที่จะเลือกกิน และสิทธิที่จะตายครับ(ตายตามธรรมชาตินะ ไม่ใช่วิธีอื่นๆ) มีตัวอย่างให้ดูมากมายอยู่ที่จะเลือกแบบไหนเท่านั้นเองครับ ป้าผมเป็นความดันสูง เกีอบเป็นอัมพฤกษ์ มารอบนึงแล้ว ทุกวันนี้ยังทานเค็มขั้นเทพอยู่เลย แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 53 00:27:40 จากคุณ : thaimedกานต์ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 00:14:34

ความคิดเห็นที่ 8   ขอแสดงความเสียใจด้วย และขอให้กรรมดีที่คุณได้ปฏิบัติต่อคุณพ่อส่งผลให้เจริญรุ่งเรื่องต่อไปข้างหน้าอีกนานเท่านานนะครับ จากคุณ : pano.tip เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 00:19:46

ความคิดเห็นที่ 9 ขอแสดงความเสียใจกับน้องบั๊ฟและครอบครัวนะครับ และอาลัยกับคุณพ่อด้วยเช่นกันครับ จากคุณ : โทนี่ (ChadChad) เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 00:43:15

ความคิดเห็นที่ 10 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ จากคุณ : kenmaker เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 01:36:04

ความคิดเห็นที่ 11 ก่อนอื่นคงต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ เราเข้าใจความรู้สึกของ จขกท. ค่ะ เพราะคุณตาของแฟนก็เพิ่งจากไปด้วยโรคมะเร็งตับ การที่ต้องเห็นคนไข้ทรมานจากอาการเจ็บปวด โดยที่คนไข้ไม่สามารถพูดหรือบอกอะไรได้เลย มันเป็นความรู้สึกที่กระวนกระวายใจเป็นที่สุด ใจนึงทุกคนก็คงอยากรั้งคนไข้ให้อยู่ต่อไปได้แม้เพียงซักนิดก็ยังดี แต่อีกใจก็คิดว่าถ้าไม่ไหวแล้วก็คงให้คนไข้ได้พักอย่างสงบ ไม่เจ็บ ไม่ทรมานอีก มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนจะทำได้ง่ายแต่มันก็ยากเย็นมากมายจริงๆ ค่ะ จากคุณ : bn_jung เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 02:08:57

ความคิดเห็นที่ 12   มาให้กำลังใจครับ ให้กิ๊บไม่ได้ ให้ตรงนี้ละกันครับ... จากคุณ : "หมาขี้เรื่อน"ยืนร้องไห้ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 02:57:55 A:180.183.194.87 X: TicketID:286658

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีครับ....ขอแสดงความเสียใจกับคุณด้วยที่ต้องสูญเสียคุณพ่อไป และขอขอบคุณที่ได้มาถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้กับผู้ที่ กินตามใจปาก ไว้ ว่าควรระวัง คนข้างบ้าน ในไทยเขาเป็นเบาหวาน แต่ไม่คุมอาหารการกิน เขาบอกตายแล้วจะไม่ได้กิน สุดท้ายตายจริงๆและเร็วกว่าที่คิดครับ.. จากคุณ : ขวัญชัยอิศรา (kwanchaiisra) เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 03:28:24

ความคิดเห็นที่ 14 ขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของคุณพ่อนะคะ ขอชื่นชมน้อมบั๊ฟ ในความกตัญญู ความพยายาม และความอดทน เพราะการดูแลคุณพ่อได้ดีขนาดนี้นับว่าเป็นเรื่องยากมากๆ แต่น้องทำได้ และคุณพ่อจะต้องชื่นใจในสิ่งที่น้องทำเช่นกัน การได้ทำในสิ่งดีๆ ให้กับท่านในขณะที่ท่านยังสามารถรับรู้ได้นับเป็นเรื่องดีมากๆค่ะ และถือว่าเรายังโชคดีกว่าเด็กอีกหลายๆ คนที่เราได้มีโอกาสดูแลปรนนิบัติท่านค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้น้องบั๊ฟเข้มแข็งต่อไปนะคะ ขอให้อานิสงค์ที่น้องได้ถ่ายทอดเรื่องดีๆ และคุณงามความดีที่น้องได้กระทำส่งผลให้คุณพ่อไปสู่สุขติ และส่งผลให้น้องมีความสุขตลอดไปนะคะ จากคุณ : นิจจังสังขารนั้นไม่เที่ยง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 07:28:42

ความคิดเห็นที่ 15 เสียใจด้วยนะคะ ขอบคุณเรื่องราวด้วยค่ะ แต่เราว่าจขกท.ก็ได้ทำดีที่สุดแล้ว ดูแลพ่อตั้งแต่เริ่มตรวจเจอ จนกระทั่งวาระสุดท้ายของคุณพ่อจริงๆ ...ยกย่องจขกท.ค่ะ ลูกบางคนพ่อป่วยยังไม่ค่อยสนใจเลยด้วย จากคุณ : Adenin เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 07:29:23

ความคิดเห็นที่ 16 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ และขอบคุณสำหรับวิทยาทานจากประสบการณ์จริงที่นำมาบอกกล่าว จากคุณ : High Bridge เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 08:19:59

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณมากที่เรียบเรียงมาเล่าให้ฟัง ผมคงไม่ต้องให้กำลังใจอะไรเจ้าของกระทู้มากมายนัก เห็น จขกท คงทำใจได้ และมีอารมณ์ดี ....เริ่มเล่าความเศร้าจากการสูญเสีย ด้วยเสียง .....ปู้ด ... ป้าด ...  อย่างนี้ จากคุณ : TinyNu เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 08:33:39

ความคิดเห็นที่ 18 จะไม่ประมาทในการใช้ชีวิตแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : LWWW เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 09:03:28

ความคิดเห็นที่ 19 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ จากคุณ : atm เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 09:24:31

ความคิดเห็นที่ 20 น้องเป้นคนที่เข้มแข็งมาก  ขอบคุณที่เล่าประสบการ์ณดีๆไว้ให้คนอื่นๆได้อ่านต่อ ขอบคุณอีกครั้งครับ จากคุณ : ฟุ้งซ่าน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 09:33:54

ความคิดเห็นที่ 21   ขอแสดงความเสียใจ และก็ขอบคุณที่นำประสบการณ์มาแลกเปลี่ยน จากสิ่งที่ผ่านมาได้สร้างความเข็มแข็งให้ จขกท ด้วยตัวเองจริงๆ จากคุณ : มีน้ำใจ (มีน้ำใจ) เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 09:40:34

ความคิดเห็นที่ 22 เขียนดีมากเลยค่ะ  คงเป็นเรื่องที่คุณเล่าออกมาด้วยความยากลำบากเพราะสะเทือนใจ จากคุณ : คุณหนูขาวมณี เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 10:04:16

ความคิดเห็นที่ 23 "ยากระตุ้นหัวใจขวดนี้ จะหมดประมาณตีสี่นะครับ ..." ฉันรู้ว่าหมอเองก็คงลำบากใจที่จะพูดประโยคถัดไปอยู่ไม่น้อย ฉันจึงได้แต่บอกหมอด้วยน้ำเสียงที่กลั้นสะอื้นว่า "ค่ะ ... ถึงเวลานั้นหมอโทรบอกนะ แล้วหนูจะมารับพ่อเอง" อ่านตรงนี้แล้ว สะเทือนใจมากค่ะ  พ่อของเราก็เพิ่งผ่ากระดูก ดามเหล็กที่หลังมาเหมือนกัน ทราบความรู้สึกของคนเฝ้าไข้เลยค่ะ แต่ความรู้สึกของเรายังเบากว่าเจ้าของกระทู้มากมาย เข้มแข็งนะคะ จากคุณ : วุ้นวุ่นวาย เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 10:19:54

ความคิดเห็นที่ 24 การดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย เป็นเรื่องที่ทำใจยากมาก แต่อย่างน้อยเราก็ได้ดูแลคนที่เรารักอย่างใกล้ชิด เมื่อเขาจะจากไป ขอชื่นชมคุณหมอและทีมงานที่ดูแลผู้ป่วยด้วย ที่ให้ข้อมูลญาติ ตรงตามต้องการ ให้ทางเลือกในการรักษาแก่ญาติ คุณพ่อคงจากไปอย่างสงบ และรับทราบความตั้งใจของคุณที่ได้ดูแลท่านเป้นอย่างดี RIP ครับ จากคุณ : หมอดาริน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 10:23:01

ความคิดเห็นที่ 25 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ เดือนที่แลัวเสียคนรู้จักกันไป2คนก็มะเร็งนี้และครับโรคนี้มาไวและก็พาเราไปไวด้วย จากคุณ : ta_sri เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 10:34:01

ความคิดเห็นที่ 26 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะคุณ จขกท.เข้มแข็งมากๆค่ะ เราเข้าใจความรู้สึกขอบคุณพ่อ จขกท.นะคะเรื่องการกินน่ะ  เพราะเราเองก็ต้องระวังเรื่องอาหารเหมือนกัน  แต่..เราก็ยังเลือกที่จะกินของที่ชอบอยู่  แม้ว่าต้องกินอาหารที่รสจืดๆ แรกๆก็รักตัวกลัวตายค่ะ  แต่นานๆไป มันรู้สึกเบื่อไม่อยากกินแล้ว ไม่อร่อยซักนิด กลับไปกินแบบเดิมดีกว่า  เวลามีใครว่ามีใครทักก็พูดแบบนั้นเลยค่ะ ตอนนี้ยังไม่ตายก็ขอกินก็แล้วกัน เพราะตายแล้วมาเคาะโลงเรียกก็คงลุกขึ้นมากินได้หรอก เราเป็นคนป่วยที่เอาแต่ใจตัวเองค่ะ  เราลืมนึกไปว่าเราหงุดหงิด เราอึดอัด เรารำคาญ แต่คนที่เป็นห่วงเราสุดๆคือแม่ จากคุณ : คลับซ่าส์ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 11:07:45

ความคิดเห็นที่ 27 เราขอชื่นชมในความกตัญญูของคุณจริงๆนะ จากคุณ : nuch_tre เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 11:10:31

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณที่นำเรื่องมาแบ่งปันนะคะและก็ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ เหมือนหลวงปู่ของเราก็เป็นแบบนี้เลยค่ะ  พอมีแผลกดทับ หมอบอกว่าคนไข้ไม่รู้สึกตัว  แต่ห็นหลวงปู่กัดฟันแน่นตลอด ส่วนวันนี้ก็ทำบุญร้อยวันให้หลวงปู่พอดี... จากคุณ : Gritzymiiw เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 11:26:31

ความคิดเห็นที่ 29   ขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ บูรินเองก็มีคุณพ่อ ที่เคยเกือบจะเสียท่านไป ตอนนี้คุณพ่อก็มีอาการท้องผูกบ่อยๆ ตอนนี้เลยต้องดูแลเรื่องอาหารการกิน เพราะเขาไม่ชอบท่านอาหารที่มีกากใยเลย แต่เขาไม่ได้เป็นมะเร็งเหมือนคุณพ่อเจ้าของกระทู้ เข้าใจเวลาเห็นคุณพ่อ นอนอยู่บนเตียง มีสายอะไรเต็มตัวไปหมด ทำอะไรไม่ได้ ช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนจ้อง เวลาเห็นเขาทำอะไรกับร่างกายของคุณพ่อ เจาะเลือด หรือดูดเสมหะ เห็นคุณพ่อหน้าแดง น้ำตาไหล รู้สึกว่ามันเจ็บปวด หัวใจแทบสลายเลย เรารู้สึกเหมือนกันค่ะ รู้สึกเหมือนเขารู้ตัว แต่เขาบอกเราไม่ได้ สื่อสารกับเราไม่ได้ ในขณะที่คุณหมอบอกว่า ท่านไม่รู้สึกอะไร บูรินโชคดีกว่าเจ้าของกระทู้ ที่มีโอกาสดูแลคุณพ่อใหม่ " ความสงสารของผู้ดูแลผู้ป่วยเหมือนเป็นเครื่องประหารที่ทำให้ผู้ป่วยมีอายุสั้นลง !!! " เป็นจริงค่ะ เวลามองตาเขา ใจอ่อนทุกครั้งเลย จากคุณ : บูริน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 11:49:15 A:58.11.99.206 X: TicketID:196242

ความคิดเห็นที่ 30 เป็นกำลังใจให้นะคะ ตอนเรานอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลก็เป็นเหมือนกันค่ะ ได้ยินเสียงอะไรนิดเดียวก็ผวาแล้ว ยังคิดว่า เราเป็นโรคจิตป่าวเนี่ย -*- ตกใจทุกอย่าง แม่ขยับหัวยังรู้เลย จากคุณ : H-bobo เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 12:55:21

ความคิดเห็นที่ 31 โหวตและให้กิฟส์ไปแล้วครับ จากคุณ : ลึกลับซับ_tui เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 13:05:23

ความคิดเห็นที่ 32 ค่ะ สู้ๆ นะค่ะ  ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่เอามาถ่ายทอดให้ฟังค่ะ มีประโยชน์มากๆ เลย   เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : ปังเปิ้ล เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 13:56:57

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้เข็มแข็ง สู้ ๆ นะค่ะ จากคุณ : zx_kop เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 14:46:03

ความคิดเห็นที่ 34 น้องบัฟ เขียนได้ดีมากจ้า..อ่านแล้ว สะเทือนใจจัง.. แต่ชีวิต ก็ต้องเดินต่อไปนะ..สู้ๆจ้า.. จากคุณ : ยายภูธร เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 14:57:26

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณที่นำมาเล่าเป็นวิทยาทานค่ะ จากคุณ : เทพบุตรหมัดดาวหาง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 15:05:01

ความคิดเห็นที่ 36 เสียใจด้วยนะคะ และเป็นกำลังใจให้ ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่า จากคุณ : ดญ.อ้วน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 16:18:31

ความคิดเห็นที่ 37 คุณเป็นนักเขียนหรือเปล่าเนี่ย เรียบเรียงได้ดีและกินใจมากครับ ขอเป็นกำลังใจให้ คุณพ่อคุณไม่ต้องทรมานอีกแล้ว และคุณก็ได้ทำหน้าที่ของลูกเต็มกำลังแล้วครับ จากคุณ : natefang เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 16:51:40

ความคิดเห็นที่ 38 ปกติติดโค้ก อ่านเรื่องนี้แล้ว จะดูแลตัวเองให้ดีขึ้นค่ะ ขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวให้ฟังค่ะ จากคุณ : KaPid เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 17:27:12

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านแล้ว น้ำตาซึม เสียใจด้วยครับ จากคุณ : Just wonder เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 18:32:05

ความคิดเห็นที่ 40 เสียใจด้วยนะครับ จากคุณ : ปลาโลมา_:P เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 19:00:54

ความคิดเห็นที่ 41 เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : แม่ฮ่องสอนมหานคร เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 19:05:17

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านเเล้วกินใจจัง ยกย่อง จขกท.ค่ะ จากคุณ : Quel เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 19:45:37

ความคิดเห็นที่ 43 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ จขกท กำลังใจดีมากๆเลยดูแลคุณพ่อมาสิบกว่าปี ของผมดูแลพ่อเป็นมะเร็งปอดไม่กี่เดือน ก็เหนื่อยกายเหนื่อยใจ พอสมควร เทียบกะจขกท 10 กว่าปีไม่ได้เลย และขอบคุณสำหรับอุทาหรณ์เรื่องการกินด้วยครับ จากคุณ : สวี่เหวินเฉียง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 20:46:26

ความคิดเห็นที่ 44 ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งจริงๆ ค่ะ จากคุณ : ปากหนัก เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 21:19:05

ความคิดเห็นที่ 45 เหตุการณ์คล้ายครอบครัวผม แต่ผมมีเวลาอยู่กับแม่แค่สามเดือนเท่านั้น  ตั้งตัวไม่ทันเลยจริง จากคุณ : แก๋งบะฟักหม่น เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 22:18:13

ความคิดเห็นที่ 46 สวัสดีค่ะน้องบั๊ฟ เราเคยคุยกันนิดหน่อยในห้องแป้งนะคะ จำได้มั๊ยคะ วันนี้เผอิญได้อ่านเรื่องราวของคุณพ่อน้องบั๊ฟแล้วตกใจมากค่ะ ไม่คิดว่า น้องบั๊ฟที่ร่าเริงตลอดเวลา จะมีช่วงเวลาของความทุกข์ใจทุกข์กายมากมายขนาดนี้ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะน้องบั๊ฟ คุณพ่อไม่ทรมานแล้ว คุณพ่อไปสบายแล้ว และคุณพ่อยังอยู่ในใจเราเสมอ เป็นกำลังใจให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 53 22:37:17 จากคุณ : AiArmTu เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 22:36:20

ความคิดเห็นที่ 47 เข้าใจคุณน้องบั๊ฟ มากๆ ค่ะ อ่านแล้วจะร้องไห้ ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : ม่านปักตระกูลแบล็ก เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 22:50:30

ความคิดเห็นที่ 48 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ของให้ จขกท สู้ต่อไปและเข้มแข็งไว้ เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆนะ จากคุณ : Yotsarun เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 22:57:46

ความคิดเห็นที่ 49   ก่อนอื่นขอแสดงความเสียใจกับ จขกท นะคะ คุณทำดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ โชคดีนะคะ ที่คุณพ่อ จขกท อยู่กับคุณตั้งสิบปี แสดงว่าคุณดูแลคุณพ่อได้ดีแล้วล่ะค่ะ สำหรับคนเป็นมะเร็งนะคะ เราว่า คุณแม่เราก็เป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ มีถุงหน้าท้องเหมือนกันค่ะ อ่านเรื่องของคุณแล้ว เห็นใจมากเลยค่ะ เคสแม่เรา แรก ๆ เครียดกันทั้งบ้าน เครียดมาก ๆ นะคะ นี่ขนาดแม่เราไม่ได้แพ้ถุงแบบติดหน้าท้องนะ ยังมีปัญหาโน่นนี่บ้างเลย แรก ๆ ก็เครียด แต่นาน ๆ ก็ชิน แล้วก็สามารถจัดการกับมันได้คะ พอมาอ่านเรื่องคุณพ่อคุณ โห ใช้ถุงแบบคาดเอว คงจะมีปัญหาเรื่องถุงมากเลยนะคะ เพราะขนาดของแม่เรา ยังมีปัญหา อึออกมานอกแป้นด้านข้าง ๆ อ่ะค่ะ พอแม่ยืน อึหล่นลงพื้น โห แตกตื่นกันทั้งบ้าน ตอนนั้นก็เกือบตีหนึ่งนะคะ ดีนะที่พี่น้องหลายคน สองคนช่วยทำความสะอาดให้แม่ สองคนช่วยเช็ดพื้น พอทำเสร็จมานั่งขำกันทั้งบ้านเลยค่ะ มีอีกทีนึง ถึงเวลาเปลี่ยนถุง แต่เพื่อนแม่จะมา เลยไม่กล้าทำ รอเพื่ อนแม่มาก่อน เวลาเลยไปสามสี่ชั่วโมง ถุงมีลมเยอะมาก มันระเบิดออกมาเลยอ่ะค่ะ เลอะเทอะไปหมดเลย วีรกรรมยังไม่หมดนะคะ บางทีถุงรั่ว ก็มีกลิ่นค่ะ ปิดถุงไม่สนิท กลิ่นก็ออกแต่เราว่าก็น่าจะมีปัญหาน้อยกว่าของคุณพ่อ จขกท นะคะ เราถึงบอกว่า คุณทำดีที่สุดแล้วล่ะ คนไม่อยู่ในภาวะแบบนี้ ไม่รู้หรอกนะคะ ว่ามันเครียดขนาดไหน ขอบคุณที่เอาประสบการณ์มาเล่าให้ฟัง นี่เราก็เล่าให้ที่บ้านฟัง ให้แม่ฟัง ให้เค้ารู้ว่า ยังมีคนลำบากกว่าเราอีกนะ ทำให้เค้ามีกำลังใจสู้มากขึ้นนะคะ เพราะแม่เราเครียดมากเลย พวกเราต้องปลอบตลอดอ่ะค่ะ ตอนนี้กินยาจะครบคอร์ส 8 ละ ไม่รู้หมอจะให้ทำยังไงต่อ แต่ว่าดูแม่ดีขึ้นมากเลยค่ะ น้ำหนักก็ขึ้น อ้วนขึ้นค่ะ เราก็ภาวนาให้แม่หายขาดจากโรคนี้นะคะ แล้วก็เป็นกำลังใจให้คนที่มีญาติพี่น้อง หรือคนรู้จักที่เป็นมะเร็งนะคะ จากคุณ : คนมาใหม่ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 53 23:09:27 A:124.120.141.205 X: TicketID:176503

ความคิดเห็นที่ 50 อย่างน้อย คุณก็ได้ดูแลท่าน จนวันสุดท้ายของชีวิตนะครับ  คุณพ่อ คุณคงมีความรู้สึก ภูมิใจในตัวคุณมาก ^ ^ จากคุณ : พบแต่สิ่งที่ดีงาม เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 00:28:58

ความคิดเห็นที่ 51 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ คุณทำดีที่สุดแล้ว ขอให้บุญกุศลกตัญญูกตเวทีจงนำความเจริญมาให้คุณต่อๆ ไปครับ จากคุณ : K.Senior เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 00:44:25

ความคิดเห็นที่ 52 ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ คุณแม่ของเราก็เป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่เหมือนกัน ท่านเสียไป หลังจากที่รู้ว่าเป็นไม่นาน ไม่ได้ใส่ถุงหน้าท้อง เราเข้าใจหัวอกของคนในครอบครัวที่เสียบุคคลอันเป็นที่รักจากโรคนี้ค่ะ จากคุณ : ~เช้าวันใหม่~ เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 01:40:12

ความคิดเห็นที่ 53 เสียใจด้วยครับ... พ่อผมเสียชีวิตจากมะเร็งตับ.. แต่... เสียชีวิตเร็วมาก นับจากที่รู้ว่า เป็นมะเร็งแค่ไม่เดือนกว่าๆเอง... จากคุณ : คาถาป้องกันแห้ว เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 01:42:47

ความคิดเห็นที่ 54 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ.. จากคุณ : โสดตลอดไม่เว้นวันหยุดราชการ. เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 03:45:08

ความคิดเห็นที่ 55 ขอบคุณครับ จากคุณ : trip4life เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 07:29:18

ความคิดเห็นที่ 56 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ เราร้องไห้ตลอดเวลาที่อ่านเลยค่ะ คุณแม่เราก็เป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ค่ะ อาการคล้ายๆกับที่คุณพ่อจขกท.เป็นเลยค่ะ คือ ปวดมวนๆ แล้วก็อึ๊ออกมาเหมือนขี้แมวค่ะ โชคยังดีที่คุณแม่ผ่าตัดแล้วไม่ต้องใส่ถุงหน้าท้องค่ะ แต่ลำไส้ตรงหายไปทำให้คุณแม่เข้าห้องน้ำ บ่อยมากค่ะ วันนึงหลายรอบ แต่แม่ก็บอกว่าไม่ค่อยอึ๊ออกซักเท่าไหร่ค่ะ ตอนนี้ก็สิบปีกว่าได้แล้วค่ะ คุณแม่ยังแข็งแรงดี ท่านค่อนข้างดูแลเรื่องอาหารค่ะ แต่คุณพ่อค่ะ มีอาการเบาหวานนิดๆ แต่ชอบกินตามใจปากมาก พอเตือนก็จะพูดคล้ายๆคุณพ่อคุณจขกท. อ่ะค่ะว่า ตอนนี้ไม่ให้กิน ตายไปมาเคาะโลงก็ลุกมากินไม่ได้แล้วนะ เราเลยอึ้งๆไม่รู้จะเตือนยังไงเลยค่ะ จากคุณ : little_droplet เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 07:47:56

ความคิดเห็นที่ 57   เสียใจด้วยนะคะ และขอบคุณที่ช่วยเตือนสติค่ะ จากคุณ : ป่าไผ่ ใบเขียว เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 08:47:28 A:125.25.171.138 X: TicketID:219319

ความคิดเห็นที่ 58 ขอแสดงความเสียใจกับน้องด้วยนะครับ รวมถึงขอแสดงความนับถือหัวใจอันเข้มแข็งของน้องครับ จากคุณ : bas121 เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 09:08:53

ความคิดเห็นที่ 59 ผมจับใจความจากที่คุณเล่ามานะ ไม่ได้มีเจตนาจะว่ากล่าวอะไรทั้งสิ้น ผมมองประเด็นหลักๆได้ 2 เรื่องคือ 1. เรื่องการดูแลตัวเอง การกินอาหารเป้นปัจจัยหลักที่ทำให้เกิดโรค 2. คนบางคนอยู่กันมาทั้งชีวิต แต่พออีกคนล้มเจ็บดูแลตัวเองไม่ได้ กลับมาทิ้งกันง่ายๆ  รู้หน้าไม่รู้ใจ ยอมรับว่ากลัวจริงๆที่ต้องเจอคนแบบนี้ จากคุณ : NAN_KUNG เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 12:11:18

ความคิดเห็นที่ 60 เสียใจด้วยนะคะ...เราเข้าใจว่าคุณเสียใจเพียงไร แต่อยากให้คุณเข้มแข็ง และกลับมามีความสุขได้อีกครั้งเร็วๆ คุณพ่อของคุณบนสวรรค์เองก็คงอยากเห็นรอยยิ้มของคุณเหมือนกัน... จากคุณ : scent of orange เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 14:28:00

ความคิดเห็นที่ 61 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ อ่านแล้วคิดถึงคุณยายเราจัง คุณยายเป็นมะเร็งตับ ในฐานะที่เราเองก็เป็นหมอ ช่วงที่ยายเราป่วยมากๆ เราก็พอเข้าใจการดำเนินโรค เราก็บอกหมอเจ้าของไข้ว่า "NR นะคะ" (NR = no resuscitation  ไม่ปั๊มหัวใจ ไม่ให้ยากระตุ้นหัวใจ) .... ตอนนี้เราก็นึกเสียใจในหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นนะ เราไม่ได้ดูแลคุณยายเราให้ดีเท่าที่ควร ตอนนั้นเอาแต่อ้างว่างานหนัก ไม่ว่าง เหนื่อย ..​.. แต่ตอนนี้เราก็มาคิดว่า เรามัวเอาเวลาไปดูแลคนไข้คนอื่น แต่ไม่ได้ดูแลญาติและคนที่เรารัก ให้มากเท่าที่ควร เฮ้อ.... จากคุณ : Winki เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 15:53:54

ความคิดเห็นที่ 62   คุณทำหน้าที่ของลูกได้อย่างสมบูรณ์แล้วครับ พ่อคุณต้องดีใจที่มีคุณเป็นลูกครับ จากคุณ : ibeer เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 17:38:26

ความคิดเห็นที่ 63 สวัสดีค่ะ ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ และขอให้คุณพ่อของคุณไปสู่ภพภูมิอันดี ขอให้กุศลจิตของคุณและคุณพ่อ ได้ส่งผลให้คุณประสบแต่ความสำเร็จ และพบเจอสิ่งดีๆ ในชีวิตนะคะ เรื่องราวของคุณ ทำน้ำตาไหล และระลึกถึงพ่อเช่นกันค่ะ นับถือในความกตัญญูของคุณมากค่ะ ขอให้ประสบแต่ความสุข ความเจริญ ในชีวิตนะคะ ผู้มีประสบการณ์ดูแลผู้ป่วยมะเร็ง มักซึ้งและระมัดระวังตัวได้ดีด้วยเห็นตัวอย่าง ขอบคุณที่แชร์เรื่องราว อันเป็นประโยชน์ ทำให้ระลึกถึงความสำคัญ และระมัดระวังในการเลือกใช้ชีวิต โดยเฉพาะการกิน.. อีกครั้งเช่นกันค่ะ ขอบคุณค่ะ _/|\_ จากคุณ : เลื้อย เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 18:01:24

ความคิดเห็นที่ 64 ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ คุณน้องบั๊ฟทำหน้าที่ลูกได้ดีที่สุดแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาแชร์เรื่องราวให้ฟัง อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ จากคุณ : ลูกสน เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 18:20:10

ความคิดเห็นที่ 65 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณ จขกท นะคะ จากคุณ : หิ่งห้อยดาวพฤหัส เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 19:04:20

ความคิดเห็นที่ 66 ขอแสดงความเสียใจ ขอให้คุณพ่อหลับให้สบาย บุญกุศลใดที่พึงมีขอให้แก่น้องบั๊ฟ...... เข้มแข็งนะ............... จากคุณ : khunwadd เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 19:54:35

ความคิดเห็นที่ 67 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ เราเองก็เสียพ่อไปหลายปีแล้ว แม้จะไม่ใช้มะเร็ง แต่พ่อก็ทรมานพอดูกับการที่ถูกห้ามทานนั่นทานนี่ และแอบทานอยู่บ่อยๆ ถ้าเรารู้ว่าพ่อจะอยู่กับเราไม่นาน เราจะให้พ่อทานทุกอย่างที่อยากทาน จะไม่ห้าม แต่มันก็เป็นไปไม่ได้เพราะตอนนั้นเราคิดว่าพ่อจะหาย คิดถึงพ่ออะ จากคุณ : hyejin เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 20:39:11

ความคิดเห็นที่ 68 เราว่าเป็นโรคเพราะความ"อยาก" นี่เป็นปัญหาclassicเลยนะ จากคนใกล้ชิดเราเอง - เป็นถุงลมโป่งพองแต่ไม่ยอมเลิกสูบบุหรี่ อ้าวว่าตายไปก็ไม่ได้สูบแล้ว  แต่พอไอจนหายใจไม่ออกกลับร้องกลัวตายจนต้องส่งรพ. - เพิ่งผ่ามะเร็งลำไส้ ใส่ถุงหน้าท้อง แต่แอบออกจากบ้านไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อ คืนนั้นญาติต้องหามส่งรพ. เพราะอาหารไม่ย่อย - เคยเป็นไวรัสตับอักเสบb  ถึงหายแล้วก็ซัดเหล้าเมาไร้สติทุกอาทิตย์ แล้วมาเสียใจตอนตับตัวเองพังอีกรอบ ที่เขียนไม่ได้จุดประสงค์ซ้ำเติมคนป่วยนะ แต่อยากให้เขาเลิกคิดว่า "ชีวิตkuเอง kuจะกิน kuจะตาย ก็เรื่องของku" เพราะถ้าคุณตายไป ยังมีอีกหลายชีวิตที่ต้องตายทั้งเป็นเพราะคุณ จากคุณ : *+*ข น ม ผิ ง ข้ า ง เ ต า*+* เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 23:11:03

ความคิดเห็นที่ 69 เราอ่านเรื่องของคุณแล้ว รู้สึกเหมือนกับอ่านเรื่องของตัวเองเลยค่ะ .. ป๊าเราผ่าตัดใส่ถุงหน้าท้องตั้งแต่เราอยู่ประถม ป๊าเราใส่เข็มขัดพาดไว้ เวลาใส่ไม่ตรงก็จะร่วงเหมือนกัน ป๊าเราชอบทานของหวาน ทานนั่นทานนี่ ดื่มเบียร์และสูบบุหรี่จัด ไม่ชอบไปหาหมอ ป๊าเราเหมือนพ่อคุณมาก ด้วยความที่เราเป็นเด็ก เราก็ได้แต่ขอให้ป๊าเลิกบุหรี่เลิกเบียร์ ป๊าเลิกได้ไม่ถึงปีหลังจากผ่าตัดก็กลับมาเป็นแบบเดิม แต่ป๊าไม่สามารถไปเที่ยวไหนมาได้ได้ เพราะป๊าจะเหนื่อย ปวดแขนปวดขา ครอบครัวของคุณแตกต่างกะครอบครัวของเรา ตรงที่บ้านเราไม่สามารถบังคับป๊าได้เลย ป๊าเราจะบอกเสมอว่า ป๊าอยากมีความสุข ถึงตายป๊าก็ไม่เสียใจ หลังจากป๊าผ่าตัดได้เกือบสิบปี ป๊าเริ่มมีอาการปวดหัวไหล่ ไปหาหมอ หมอก็ให้ทำกายภาพบำบัด จนกระทั่งเราจบ มัธยมปลาย คะแนนแอดมิชชั่นออกมา เราติดคณะที่เราอยากเรียน มหาลัยที่เป็นหนึ่งในสิบของประเทศ ป๊าภูมิใจมาก เดินบอกทุกคนในตลาดที่บ้านว่าลูกสอบติด ป๊าที่ไม่ค่อยออกจากบ้าน สัญญาว่าจะพาเราไปเที่ยวเกาะล้าน แต่พอรู้ว่าต้องนั่งเรือ ป๊าก็ขอเปลี่ยนแผนไปหัวหินแทน หลังจากนั้นสองอาทิตย์ ครอบครัวเราก็ไปฉลองที่ลูกสอบติดที่นั่น เราเล่นน้ำทะเล ป๊าก็นอนรอที่ห้อง ตอนค่ำเราออกมาทานข้าวกัน คืนนั้นป๊าทานอาหารได้เยอะ ป๊ามีความสุข ถ่ายรูปกะม๊า กอดเรา เช้าต่อมาขณะเดินทางกลับ ป๊าจับไข้สั่น จนต้องพาไป โรงพยาบาล หมอพยายามจะตรวจฉี่ แต่ป๊าฉี่ไม่ออก พยาบาลต้องสวน .. เรารู้ว่าป๊าไม่อยากสวน ป๊ากลัวเจ็บ แต่ก็ต้องทำ ป๊าติดเชื้อในกระแสเลือด หมอไม่ให้อยู่ห้องพิเศษ ทำให้เราต้องกลับบ้าน แล้วปล่อยป๊าไว้กะป๊า ตีห้า เช้าวันรุ่งขึ้น เรารู้ข่าวว่าป๊าย้ายเข้าไปอีกโรงพยาบาลนึง แต่ม๊าไม่ได้บอกอะไรเลย ม๊าบอกให้ซื้อรังนกกับโจ๊กมา ป๊าอยากกิน พอไปถึงโรงพยาบาล ภาพที่เราเห็นคือป๊าแทบลุกไม่ไหวแล้ว ป๊าเรียกชื่อพี่สาวเราแบบช้าๆ ป๊าทานรังนกที่เราซื้อให้ได้สองคำ พระมา ป๊าก็ตักบาตร ม๊ายกมือป้าพนมมือไหว้พระ เราพยายามกลั้นน้ำตาไว้ มันเป็นภาพที่เราไม่อยากเห็นที่สุด ม๊าไล่เราออกไปทำธุระ ม๊าบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ขณะที่เราอยู่บนแท๊กซี่ พี่สาวก็โทรมาให้กลับไป ภาพที่เราเห็นคือป๊าใส่เครื่องช่วยหายใจแล้ว .. มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อวานเรายังอยู่หัวหินด้วยกันนะป๊า เราพยายามเดินออกไปเรียกแท๊กซี่กลับบ้าน เพื่อเอาเสื้อผ้าให้ป๊าเปลี่ยน เสื้อผ้าป๊ากลิ่นยังอยู่ เรานั่งดมมาตลอดทาง พอไปถึง เราและพี่อีกสองคนเอาพวงมาลัยไปกราบป๊า ตัวป๊าเย็นมาก เย็นซะจนเราตกใจ ป๊าที่อบอุ่นของเราหายไปไหน ? หมอบอกว่าป๊าติดเชื้อในกระแสเลือดแบบเฉียบพลัน ที่อาการปวดไหล่ก็เนื่องมาจากมีหินปูนไปเกาะเส้นเลือดที่หัวใจ ทำให้มันตัน ม๊าเราอ่อนแอ ม๊ากอดเราร้องไห้แล้วบอกว่า 'หนูต้องตั้งใจเรียนนะลูก ป๊ารักหนูมาก หนูเป็นแก้วตาดวงใจของป๊านะลูก' ตอนนั้นเราพูดไม่ออก เราคิดแค่ว่า มันเร็วไปมั้ย มันกระทันหันไปมั้ย เราจะไปเรียน ไปอยู่หอคนเดียวได้ยังไง เราจะทิ้งม๊าได้ยังไง ..... 22 พฤษภาคม 2009 .... ป๊าเสียหลังจากวันเกิดเรา 19 วัน หลังจากวันประกาศผลแอดมิชชั่น 14 วัน จากการที่ป๊าเสีย มันทำให้เราที่ไม่กินผัก หันมาหัดทานผักมากขึ้น หัดขับถ่ายทุกเช้า ทานผลไม้ทุกวัน เราบอกรักม๊ามากขึ้น เพราะเรารู้ว่าม๊ารักป๊ามาก ม๊าอ่อนแอมาก ใครที่ยังมีบิดา มารดา อยู่ครบ เราอยากจะบอกว่าขอให้พวกคุณทำดีกับท่านให้มากๆนะคะ สุขภาพของท่านเป็นเรื่องที่สำคัญ แต่ควรมาควบคู่กับความสุขทางใจด้วยเหมือนกัน ขอโทษที่พิมพ์ยาวไปนะคะ อ่านแล้วมันชะงักจริงๆ .. นี่เราต้องสอบพรุ่งนี้แล้วด้วย V___________V จากคุณ : Miraclejadja เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 03:15:38

ความคิดเห็นที่ 70 น้องบั๊ฟเข้มแข็งจังคะ พี่ตามอ่านเรื่องของหนูมาหลายตอนแล้ว เอาใจช่วยนะคะ และเรื่องนี้เอาไปลง คส.คส.อีกก็ดีนะ เขียนและเล่าเรื่องได้เก่งมากๆเลย จากคุณ : แม่น้องอินดี้ (mother-platinum) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 12:00:48

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบคุณที่ตามมาให้อ่านเรื่องนี้นะจ๊ะ มีประโยชน์มาก คนเราจะไม่สบายเป็นอะไรกว่าครึ่งเกิดจากการตามใจปากจริงๆนั่นแหละ แหม่มทำดีที่สุดแล้วจริงๆ คุณพ่อต้องภูมิใจในตัวแหม่มมากแน่ๆจ๊ะ จากคุณ : bodiamond1 เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 13:33:21

ความคิดเห็นที่ 72 ""ยากระตุ้นหัวใจขวดนี้ จะหมดประมาณตีสี่นะครับ ..." ฉันรู้ว่าหมอเองก็คงลำบากใจที่จะพูดประโยคถัดไปอยู่ไม่น้อย" เข้าใจค่ะ 1 นาที มันเหมือนนานเป็น 1 ปี แต่สถานการณ์ของเราผ่านมาแล้วหลายเดือน มันเหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน บางครั้งเวลาก็ทำให้เราเป็นสุข แต่เวลาก็ทำให้เราทุกข์แสนสาหัสได้เหมือนกัน อยากจะบอก จขกท. ว่าให้เข้มแข็งน่ะค่ะ แต่ว่าตอนนี้ตัวเองก็อ่อนแอเหลือเกิน จากคุณ : จุกแสบเหลือง เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 14:07:55

ความคิดเห็นที่ 73 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ อ่านแล้วน้ำตาไหลตลอด ขอบคุณสำหรับความรู้ที่แบ่งปันนะคะ จากคุณ : yingsu เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 14:23:41

ความคิดเห็นที่ 74 น่าเห็นใจ จขกท.นะคะ ตอนนี้เราก้อกำลังพยายามซื้อเวลาให้แม่เราเหมือนกัน แม่เราป่วยเป็น มะเร็งลำไส้ใหญ่เหมือนกัน เราเคยทำงานในกทม.ไม่ค่อยได้ดูแลคุณแม่ และพยายามสอบงานราชการ รัฐวิสาหกิจต่างๆ จนได้มาอยู่กับแม่ แต่สิ่งที่เราเคยคิดเคยวางแผนจะปลูกบ้านให้แม่ มันเหมือนพังครืนลงมาเมื่อแม่ไปรับการตรวจที่ รพ. โดยตอนแรกเราคิดว่าเป็นเพียงลำไส้อุดตัน ผ่าตัดก้อหาย แต่มันไม่ใช่ มันเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ระยะสุดท้าย หมอบอกว่าจะอยู่ได้นานสุดไม่เกิน 1 ปี ตอนนี้ไม่รู้ต้องจะดำเนินชีวิตอย่างไรดี ทุกสิ่งที่คิดจะทำต้องชะงักหมด ณ วันนี้สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือ ดูแลท่านให้สุดกำลังที่เราจะทำได้ และเราหวังว่าแม่เราคงจะอยู่ได้เป็น 10 ปีเหมือนพ่อ จขกท.นะ เพราะเรายังไม่อยากใช้ชีวิตตัวคนเดียว มันคงอ้างว้าง เดียวดาย จากคุณ : Nu-Mini เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 14:42:58

ความคิดเห็นที่ 75 อยากให้ป๊าไปตรวจสุขภาพบ้าง แต่ป๊าก็ไม่ยอม จะพูดยังไงดี... อยากให้ป๊าอยู่กับเราไปนานๆ แต่ป๊าก็พูดว่าเค้าให้ชีวิตป๊ามาแค่ไหนก็แค่นั้น .... จากคุณ : nontanjp เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 15:29:46

ความคิดเห็นที่ 76 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ และขอบคุณสำหรับกระทู้มีสาระดีๆ ครับ จากคุณ : ลูกหมีเขี้ยวยาวเขาโง้ง เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 16:00:45

ความคิดเห็นที่ 77 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ บัฟ น้องบั๊ฟยังดี ทีไ่ด้มีเวลา ได้ดูแลพ่อ แต่เรา เีสียพ่อไปในขณะที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อป่วยตั้งแต่เมื่อไหร่ เรายังไม่ทันได้ตอบแทนบุญคุณ ยังไม่ได้ดูแลท่านเลย ท่านก็จากเราไป ด้วยโรคหัวใจตีบ ท่านเป็นมานานแล้ว แต่ไม่ยอมบอกใคร เวลาเจ็บหน้าอก ก็แอบไปหาหมอเองคนเดียว พวกเรามารู้กันอีกทีท่านก็อาการเยอะแล้ว จนมันสายเกินไป กระทู้นี้ทำให้เราหลั่งน้ำตา การสูญเสียคุณพ่อ ยังติดอยู่ในใจเราจนถึงวันนี้ คิดถึงพ่อจัง T_T โหวตให้ค่ะ จากคุณ : แอบอู้ดูทู้ผู้พัน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 17:44:50

ความคิดเห็นที่ 78 จขกท. ทำเราร้องไห้นะ T T วินาทีที่คอของแม่ค่อย ๆ พับลงไป ตาค่อย ๆ หลับ... ผ่านมาแล้ว 8 เดือน แต่ภาพยังชัดเหมือนเมื่อวานเลย เราต้องสู้เนอะ จขกท. ^^~ จากคุณ : ดนตรีหลั่นล้า เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 18:38:09

ความคิดเห็นที่ 79   แม่เราก็เป็นแบบนี้เลยค่ะ ท่านไม่ยอมรับการใส่ถุงหน้าท้อง แม่ว่าอายคนอื่น แล้วหันไปพึ่งสมุนไพร แต่ไม่ได้ผลเลยค่ะ มะเร็งโตขึ้นมาก ผลสุดท้ายอาการหนัก มอร์ฟีนก็ไม่ช่วยอะไร ท้องบวม น้ำท่วมปอด หมอบอกช่วยอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากทอนความเจ็บปวด โดยผ่าตัดเจาะน้ำ และใส่ถุงหน้าท้องที่แม่หลีกเลี่ยงตลอด แต่ก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เหมือนเราต้องดูแม่ทรมาน และนอนตายไปเฉยๆ โดยช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว เป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก เสียใจที่สุด จากคุณ : น้อง เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 20:08:32 A:58.9.239.182 X: TicketID:260209

ความคิดเห็นที่ 80 ขอ share หน่อยนะครับ คนที่เป็นอยู่น่าจะเข้ามาอ่านเยอะ case พ่อผม แรกๆ ก็ลำบากแต่พักหลังนี้ วิวัฒนาการถุงดีขึ้นมาก ซื้อจาก รพ ราชวิถี แป้นมีขอบทำให้ติดง่ายมาก สามารถถอดล้างได้ง่ายขึ้น เวลาอยู่บ้านก็ใช้เข็มขัด เดินทางก็ใช้ถุงกาว คงไม่มีใครอยากเป็นหรอกครับ แต่วิธีนี้ก็ช่วยให้พ่ออยู่กับผมมาได้ 20 ปีแล้วครับ อยากให้ใครที่กำลังเผชิญอยู่อย่าเครียด อย่าท้อนะครับ คห 49 ควรเอามีดกรีดถุงก่อนเพื่อระบายลมนะครับ จากคุณ : ขอโทษที่อ้วน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 21:03:04

ความคิดเห็นที่ 81 ขอ share หน่อยนะครับ คนที่เป็นอยู่น่าจะเข้ามาอ่านเยอะ case พ่อผม แรกๆ ก็ลำบากแต่พักหลังนี้ วิวัฒนาการถุงดีขึ้นมาก ซื้อจาก รพ ราชวิถี แป้นมีขอบทำให้ติดง่ายมาก สามารถถอดล้างได้ง่ายขึ้น เวลาอยู่บ้านก็ใช้เข็มขัด เดินทางก็ใช้ถุงกาว คงไม่มีใครอยากเป็นหรอกครับ แต่วิธีนี้ก็ช่วยให้พ่ออยู่กับผมมาได้ 20 ปีแล้วครับ อยากให้ใครที่กำลังเผชิญอยู่อย่าเครียด อย่าท้อนะครับ คห 49 ควรเอามีดกรีดถุงก่อนเพื่อระบายลมนะครับ จากคุณ : ขอโทษที่อ้วน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 53 21:03:38

ความคิดเห็นที่ 82 ขอบคุณจริงๆ เตือนสติผมได้ดีจริงครับ จากคุณ : นิว ชะลาล่า เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 00:30:56

ความคิดเห็นที่ 83 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ และขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่เป็นประโยชน์กับคนอื่นอีกมากมาย จากคุณ : Aphrodite of Milos เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 06:51:01

ความคิดเห็นที่ 84 ตอนนี้แม่ผมเป็นมะเร็งหลอดอาหาร ชนิดเกินการผ่าตัดแล้ว ตอนนี้มีกระเป๋าหน้าท้อง แต่เป็นสายยางให้อาหารแทนทางปาก เพราะทางปากไม่สามารถกินได้ตามปกติด้วยการเจาะรูให้หายใจทางคอแทน ล่าสุดพาไปทีคีโมมาครั้งแรก เกิดอาการดื้อไม่อยากทำอีกแล้ว ผมล่ะไม่รู้จะพูดยังไง อะไรที่เป็นความสุขเค้า ก็ปล่อยเค้าทำไปเถอะ พี่สาวผมบอกแบบนี้ จากคุณ : จับได้โดยละม่อม Return เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 08:28:21

ความคิดเห็นที่ 85 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ที่ต้องเสียคุณพ่อไปท่านไปดีแล้วครับ ไปสบายแล้ว ผมเองก็มีกรณีคล้ายๆกัน แต่พ่อผมประสบอุบัติเหตุ ถูกรถชนผ่าตัดสมองต้องนอนเป็นอัมพาต 4 ปี ต้องเจาะคอ, เจาะหน้าท้องให้อาหารเลยเข้าใจความรู้สึกมาก ๆ ทำให้นึกถึงพ่อช่วงนั่้นเลย แต่ของผมมีขอแถมครับคือ ต้องทำคดีแทนพ่อด้วยครับ สู้กันจนวันที่พ่อผมเสียอะ ยังไงก็ขอให้สู้ ๆ นะครับ เข้มแข็งไว้ แล้วเวลาจะช่วยเราเองครับ จากคุณ : สุดท้ายคือความว่างเปล่า เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 08:42:43

ความคิดเห็นที่ 86 ขอแสดงความเสียใจด้วยคะ จากคุณ : lessimol เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 10:55:59

ความคิดเห็นที่ 87 ขอบคุณที่ทำให้รู้สึกรักตัวเองมากขึ้นนะครับ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ จากคุณ : moshita เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 13:32:08

ความคิดเห็นที่ 88 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ได้ยินชื่อโรคนี้ทีไร นึกถึงคุณพ่อทุกครั้งเลยค่ะ ท่านเสียไปได้ 10 กว่าปีแล้วตั้งแต่เราและน้องยังเด็ก คิดถึงและรักป๊าตลอดไปนะคะ จากคุณ : ดอกกุหลาบสีพีช เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 14:41:04

ความคิดเห็นที่ 89 เตี่ยผมก็กำลังจะผ่าตัดโรคนี้เหมือนกัน แต่ท่านเพิ่งทำบอลลูนหัวใจ ไปสามจุด เลยต้องรองดยาละลายลิ่มเลืดไปเจ็ดวันถึงจะผ่า หวังว่าท่านคงหายดี ไม่ต้องถ่ายทางหน้าท้องครับ จากคุณ : Vip_Lek เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 15:00:38

ความคิดเห็นที่ 90 อ่านแล้วร้องไห้อย่างอัตโนมัติ เรื่องนี้ช่างเหมือนกับเรื่องของคุณพ่อเรา แต่คุณพ่อเราเป็นมะเร็งที่ปอด ทรมานมากเนื่องจากหายใจเองไม่ได้ ต้องต่อท่อหายใจอันใหญ่ๆ แทงเข้าไปในปาก พ่อพูดไม่ได้ แต่พยายามบอกเรากับแม่ว่า พ่อเจ็บ เอาออกให้พ่อนะ พ่อไม่ไหวแล้ว เรากับแม่ต้องเบือนหน้าหนีหลบสายตาพ่อ เพราะเราไม่อยากเสียพ่อไป อยากให้พ่ออยู่กับเราต่อไป จนคุณหมอที่ดูแลแจ้งว่า ตอนนี้ปอดของพ่อไม่สามารถทำงานได้แล้ว และจะไม่สามารถ กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ถ้าถอดเครื่องช่วยหายใจเมื่อไรก็หมดเวลาของพ่อ ตอนนั้นเราทรุดเลยค่ะ เราคิดแค่ว่าเราจะรักษาพ่อให้หาย ไม่ได้คิดว่าพ่อจะจากเราไป ตลอดเวลาที่พ่อป่วย น้องชายเราสองคนไม่ไปเยี่ยมพ่อเลย เพราะน้องชายทั้งสองไม่ อยากเห็นพ่อเจ็บ ไม่อยากเห็นพ่อทรมาน จนวันสุดท้ายที่ไปเห็นพ่อที่นอนอยู่บนเตียง น้องชายเราร้องไห้ลงไปกองอยู่บนพื้น ร้องไห้อย่างไม่อายใคร แล้วช่วงเวลาที่เรากับแม่ ทรมานใจที่สุดคือการเซ็นชื่อยอมยุติการรักษาในเอกสารที่คุณหมอนำมาให้เซ็น T^T มันเหมือนไม่มีทางเลือกสำหรับเราเลยจริงๆค่ะ แต่เราไม่อยากเห็นคุณพ่อทรมานอีกแล้ว ช่วงที่คุณหมอจะถอดเครื่องช่วยหายใจ เรากับแม่ก็จับมือพ่อไว้คนละข้าง พ่อบีบมือเรา สองคน ตอนนี้เหมือนพ่อกำลังปลอบใจเราสองแม่ลูกมากกว่าที่เราจะปลอบใจพ่อ แววตาพ่อดูสงบ คุณหมอบอกคุณพ่อว่า "หมอจะถอดแล้วนะครับ คุณลุงหายใจลึกๆนะครับ" T^T พอถอดเครื่องออกพ่อหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมหลับตาลงด้วยรอยยิ้มน้อยๆบนหน้าพ่อ พ่อยิ้มอยู่จริงๆค่ะ ญาติๆที่มารับร่างของพ่อ บอกพ่อเหมือนคนนอนหลับแล้วฝันดี นอน ยิ้มอย่างมีความสุข แต่ช่วงงานศพเรากับแม่จะเหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ล่องลอย ทำอะไรไม่ถูก ดีที่มีญาติๆคุณลุงคุณป้าช่วยเป็นธุระให้ทั้งหมด หนูรักพ่อนะคะ คิดถึงพ่อที่สุดเลย T^T จากคุณ : BlueDemonZ เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 15:35:57

ความคิดเห็นที่ 91 จขกท. ยังดีที่ได้ดูแลพ่อตอนป่วย เราสิไม่ได้มีโอกาสแม้นได้ดูแลเลย พ่อเราป่วยเป็นมะเร็งปอด ตั้งแต่เราอยู่ ป .1 แม้นแต่อาการเราก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเตี่ยป่วยตอนไหน จากคุณ : พาไล เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 16:27:16

ความคิดเห็นที่ 92 ขอแสดงความเสียใจด้วยคนนะคะ จขกท.เข้มแข็งมากแล้วค่ะ เก่งกว่าเราด้วยซ้ำ เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 53 16:55:31 จากคุณ : ...lluu... (PinK_MooN) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 16:54:12

ความคิดเห็นที่ 93 วันที่ ๒๒ กันยายน พ่อจากหนูไปครบ ๔ ปีแล้วนะ ... คิดถึงพ่อนะ ... พ่อรู้ไหม? ตอนพ่อไม่อยู่ หนูสร้างวีรกรรมไว้มากมายเลย ... ที่เด่น ๆ คือ "แต่งงาน" โบราณท่านว่า "เลือกนักมักได้แร่" ท่าจะจริงนะพ่อ หนูอ่ะกลัวขึ้นคาน พอใกล้ ๆ ย่างเข้าเลข ๓ ก็ไปขอผู้ชายแต่งงานเลย ผล ... แต่งไม่ถึงปีก็เละไม่เป็นท่า ... หนูเลยตัดสินใจสอบชิงทุนหนีมาเรียนต่างประเทศซะงั้น ก็มาประเทศจีน ที่ปีนั้นใคร ๆ เค้าก็กลัว แผ่นดินไหว โคลนถล่ม ภัยพิบัติต่าง ๆ นานา กัน   แต่หนูก็ยังกล้าไปสอบชิงทุนมากับเค้า ... เรียนไปเรียนมา ดันเรียนดี ได้ต่อสัญญาจนจบปริญญาตรี ตอนนี้หนูขึ้นปี ๓ แล้วนะพ่อ ชีวิตตอนนี้เหรอพ่อ??? ไม่รู้สิ !!! พวกนาย ๆ เค้าว่า หนูเป็นพวกมุทะลุดุดัน บ้าดีเดือดอ่ะ ก่อนมานี่ ก็ถูกเตือน ... "อย่าแสดงความเก่งให้คนอื่นเห็นมากนัก เดี๋ยวจะกลายเป็นคนโง่ ที่ต้องรับทำทุกเรื่องเพียงคนเดียว" งง ไหมพ่อ??? ตอนแรก ๆ หนูก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ตอนนี้เข้าใจละ ... เพราะตอนหนูวิ่งเรื่องขอเบี้ยเลี้ยงอ่ะ คนอื่น ๆ เค้าบินมาเรียนกันก่อน แล้วให้หนูตามเรื่องอยู่คนเดียว ตอนนี้ได้รับอนุมัติละ วิ่งคนเดียว แต่ผลพวงพ่วงไป ๓ คน ที่ได้รับเบี้ยเลี้ยงเพิ่มเติม คำขอบคุณซักคำก็ไม่ได้รับ ... พ่อ ... หนูเหนื่อย ... บางทีหนูไม่อยากยิ้มเลยนะพ่อ ... ไม่มีใครรู้หรอกว่า หนูแบกปัญหาไว้แค่ไหน กับ ชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลว ... บ้านที่พ่อซื้อให้ แม่ก็ไม่ให้เข้า ... รถที่ใช้เงินพ่อซื้อ สามีก็ยึดเอาไปใช้ ... หนูหัวเดียวกระเทียมลีบมากเลย ไม่อยากให้ใครเห็นว่า "อ่อนแอ" ... ยังดีที่มีที่ว่างในโลกไซเบอร์ ให้หนูได้ระบายความทุกข์บ้าง ... หนูสัญญานะพ่อ ว่าหนูจะพยายามเรียนให้จบ (ถ้าไม่จบนี่ใช้หนี้หลวงเป็นล้านเลยนะเนี่ย ... ยังงัยก็ต้องสู้ให้จบจนได้) คิดถึงพ่อจัง ... แล้วเราไปเจอกันที่วัดนะ ... จากคุณ : น้องบั๊ฟ เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 23:36:58

ความคิดเห็นที่ 94 ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากครับ คุณเข้มแข็งมาก พ่อผมก็เป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่เหมือนกัน ตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนการรักษา กระทู้คุณช่วยเตือนสติ และเป็นกำลังใจให้ผมได้มากเลยครับ ขอบคุณจริงๆ จากคุณ : DoRM aLoNe เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 23:54:19

ความคิดเห็นที่ 95 เสียใจด้วยครับ จากคุณ : หมอเพี้ยน เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 53 09:06:40

ความคิดเห็นที่ 96 ฮือ ๆ เศร้าจัง ขอสาปแช่งโรคมะเร็งร้าย ไม่ให้ผุดเกิดอีก ไม่รู้จักหากินเอง ต้องมากินร่างกายคน จากคุณ : สุจิปุริ เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 53 14:48:44

ความคิดเห็นที่ 97 เราสูญเสียคุณแม่ไปจากมะเร็งลำไส้ใหญ่เหมือนกันค่ะ แต่ทุกครั้งถ้าเราคิดถึงคุณแม่ จะกลับมาฟังเพลงนี้ จะรู้สึกเหมือนท่านมาอยู่ไกล้ๆตลอด อยู่ในใจและความทรงจำตลอดไปค่ะ... >>>รักแม่ที่สุดในโลก<<< (ช่วงที่ดีที่สุด) ^ ^ เดินจับมือกัน ทุกข์สุขด้วยกัน หัวเราะร้องไห้ด้วยกันมานานเท่าไหร่ ฉันไม่เคยลืมจากใจ วันที่เรายิ้ม วันที่ทะเลาะ ภาพวันและคืนเหล่านั้น จะยังงดงามไม่เคยเปลี่ยนไป ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ แต่ต่างกันแค่เพียง ในตอนนี้ ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างมาด้วยกัน นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ เพลงและของขวัญ ตั๋วจากโรงหนัง จดหมายที่ส่งให้กันในวันที่ห่าง ฉันนั้นยังคงเก็บไว้ วันที่เหนื่อยล้า ถ้อยคำที่ปลอบใจ ภาพวันและคืนเหล่านั้น จะยังงดงามไม่เคยเปลี่ยนไป ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ แต่ต่างกันแค่เพียง ในตอนนี้ ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างมาด้วยกัน นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ แต่ก็เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ ไม่รู้ว่าเธอ ไม่รู้ว่าจะได้ยินเพลงนี้รึยัง อยากจะให้เธอช่วยมารับฟังว่าฉันนั้น คิดถึง... ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างมาด้วยกัน นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างผ่านมาด้วยกัน นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ แต่ก็เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง ได้ผ่านมาด้วยกัน นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ แต่ก็เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ (เพราะเธอ) จากคุณ : ~เช้าวันใหม่~ เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 53 17:56:08

ความคิดเห็นที่ 98 เป็นกำลังใจให้นะคะ คุณ จขกท....คุณเป็นคนเข้มแข็ง และ น่ารักมากๆเลยค่ะ จากคุณ : กาหยู เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 53 20:16:36

ความคิดเห็นที่ 99 เป็นกำลังใจให้นะแหม่ม   จากคุณ : ป้าแมงฯ เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 53 11:15:32

ความคิดเห็นที่ 100 แม่ผมก็เพิ่งผ่ามะเร็งลำไส้ใหญ่ไปเมื่อ 2 เดือนที่ผ่านมา โชคดีที่ไม่ต้องเดินท่อออกมาภายนอก เพราะเป็นห่างจากทวารหนักพอควร และโชคดีที่ตรวจเจอขั้นแรก ตอนนี้ไปสอนหนังสือเด็กได้สบายแล้ว เป็นกำลังใจให้ครับผม ดูแลคุณพ่อคุณแม่กันดีๆนะครับ ในยามที่เค้าอายุเพิ่มขึ้นๆอ่อนแอลงๆ ความแข็งแรงของเค้า ก็ส่งผ่านมายังเรา เราน่ะรับแรงของพ่อแม่มาเยอะ มีแรงพาท่านไปตรวจสุขภาพ พาไปเที่ยว ทานอาหารดีๆ ให้มีความสุข ตอนเด็กๆ เตี่ยเราชอบทานหัวปลา แล้วเอาเนื้อให้เราทาน เตี่ยบอกหัวปลาอร่อยดี เด็กอย่างเราไม่รู้หรอก ถึงเวลาที่เราจะต้องทานหัวปลา แล้วให้พ่อกับแม่เราทานเนื้อปลา ได้แล้วครับ จะได้รู้ว่าหัวปลาน่ะมันก็อร่อยเหมือนกัน จากคุณ : doublelove เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 53 11:21:20

ความคิดเห็นที่ 101 ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ น้องบั๊ฟ ใช่คน ๆ เดียว กับ ที่เขียนเรื่องไปลงคู่สร้าง-คู่สม  หรือเปล่าค่ะ พี่อ่านทั้งสองเรื่องที่เขียนไปลงค่ะ  น้องบั๊ฟเข็มแข็งมากนะค่ะกับเรื่องต่าง ๆ มากมายที่เกิดขึ้น บทเรียนในตำรา ในห้องเรียน  เป็นบทเรียนที่เราจะต้องเรียน และ จะต้องทำข้อสอบ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันใดก็ฉันนั้น  บทเรียนแห่งชีวิต ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอ  ก็ต้องเผชิญ  อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน ทำได้แต่เพียง  ตั้งสติ  ตั้งรับ  ยอมรับ และ ผ่านช่วงเวลาเลวร้าย  ไปให้ได้ ประสบกรานต์แห่งชีวิตที่เลวร้ายในวันนี้   ยอมจะนำพาประสบกรานต์แห่งชีวิตที่ดี ๆ มาให้ในวันข้างหน้า  แค่ต้องรอเวลาที่จะมาถึง อย่างมีสติ   แล้วเราจะได้พบกับฟ้าหลังฝน  ทีสดใส  ไม่วันใด ก็วันหนึ่ง ขอแค่ให้มีความเชื่อ  ศรัทราในสิ่งที่เราเชื่อ  ยอมมีวันนั้นแน่ ๆ ค่ะ ***เป็นกำลังใจให้นะค่ะ** เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : แม่ (แม่น้องเหนือ) เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 53 14:05:12

ความคิดเห็นที่ 102 ขอบคุณที่มาเล่าประสบการณ์ดีๆ นะคะ และขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณพ่อด้วยค่ะ จากคุณ : oops_lunla เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 53 14:37:57

ความคิดเห็นที่ 103 จขกท ยังดีนะครับ ที่ยังมีเวลาหลังจากที่รู้ว่าเป็นโรคแล้วตั้งหลายปี พ่อผมยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าเป็นมะเร็งในสมอง แค่นึกว่าตัวเองเป็นเส้นเลือดในสมองตีบเท่านั้น แต่เซลมะเร็งกินเนื้อสมองไปไวจนอาการท่านทรุดเร็วมาก จากมือเท้าไม่มีแรงฝั่งเดียว จนเริ่มปากเบี้ยว ลิ้นแข็งพูดไม่ได้ แขนงอ เดินไม่ได้ ต้องไปนอนโรงพยาบาล จนอวัยวะภายในไม่ทำงาน หยุดหายใจไปเอง ทั้งหมดนี้ระยะเวลาแค่ 4 เดือน ซึ่งพ่อยังไม่ได้พูดอะไรกับผมซักคำ  จะได้พูดกันก็แค่เดือนแรกที่คิดว่าเป็นเส้นเลือดในสมองตีบ ก็พาพ่อเดินออกกำลังกาย ยกดัมเบล รู้สึกว่าได้สนิทกับพ่อแค่ช่วงนั้นจริง ๆ อยากเตือนทุกคนเลยว่าพ่อแม่อยู่กับครบ ๆ ก็รักและดูแลท่านให้มาก ๆ นะครับ และอย่าไปฝากความหวังอะไรกับโรงพยาบาลรัฐบาลมากนัก ถ้ายังมีแรงหาเงินก็พาท่านไปตรวจที่โรงพยาบาลเอกชนก่อนเลย จะรู้ผลเร็วกว่ากันเยอะ ในเคสของพ่อผมรอสแกนสมอง 1 เดือน ซึ่งระหว่างนั้นพ่อก็ทรุดไปมากแล้ว ผมรักพ่อมากครับ จากคุณ : true_storyboy เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 53 15:15:18

ความคิดเห็นที่ 104 ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ จขกท.ค่ะ จากคุณ : บ้านนี้มีสุข เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 53 19:18:45

ความคิดเห็นที่ 105 พ่อผมก็จากไปเพราะมะเร็งลำไส้ใหญ่เหมือนกัน ตอนที่หมอเรียกไปคุยบอกว่าถ้าไปพ่อจากไปด้วยน้ำท่วมปอด ก็จะไม่ทรมาน แต่ถ้ายื้อต่อด้วยการดูดเอาน้ำออกจากท้อง พ่อผมก็จะอยู่ได้อีกไม่นาน เพราะอวัยวะสำคัญเช่นตับ กระเพาะ ไม่ทำงานแล้ว ผมอยู่กับพ่อสองคน ไม่บอกพ่อเพราะอยากให้ท่านไปสบาย พ่อผมก็หายใจไม่ออกขอยาพ่นบ่อยๆ จนสุดท้ายประมาณตีสอง ผมอยากให้พ่ออยู่ต่อแต่ก็ถามพ่อว่าถ้าอยู่ต่อพ่อจะอยู่แบบทรมานนะ แต่ตอนนั้นผมรู้ว่าถ้าเป็นใครก็ต้องตอบว่าอยากรอดจากตอนนี้ไปก่อน พอบอกหมอทันทีไม่ถึง 10 นาทีก็หมอเข้ามากับพยาบาล 3-4 คน จัดการสอดท่อดูดเข้าไปในคอ ดูดเอาน้ำออกมา หลายลิตรเลย เป็นสีเขียวๆ ดำๆ เสร็จแล้วก็พาไปอยู่ที่ ICU ตอนเช้าเข้าเยี่ยมพ่อดีใจมากว่าอาการหายใจไม่ออกหายไปแล้ว แต่ต่อมามาอยู่ที่บ้าน พ่อผมก็กินอะไรไม่ได้เลย แค่น้ำยังต้องค่อยๆ จิบ อยู่แบบทรมานเหมือนหมอบอกเลย จนสุดท้ายเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกจนวันสุดท้ายของพ่อ ผมยังคิดอยู่เลยครับว่า วันนั้นผมไม่น่าบอกพ่อเลย น่าจะให้ท่านไปสบายกว่านี้ ผมรักพ่อครับ จากคุณ : 1002 (1002) เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 53 21:34:37

ความคิดเห็นที่ 106 ขอบคุณน้องมากค่ะที่เขียนมาให้อ่าน ขอให้ผลกุศลนี้ส่งให้น้องมีความสุข ไม่มีโรคภัยมาเบียดเบียนค่ะ จากคุณ : กลางเมษา เขียนเมื่อ : วันมหิดล 53 01:23:06

ความคิดเห็นที่ 107 อ่านเรื่องของน้องบั๊ฟแล้ว ทำให้เรารุ้ว่าเรื่องของเรา ยังเล็กกว่าอยู่มากนะคะ พ่อของเราก็เป็นมะเร็งอยู่ค่ะ แต่ยังไม่หนักหนาอะไร เราจะมีกำลังใจสู้ต่อไปค่ะ เพื่อพ่อของเรา เราของให้น้องบั๊ฟสู้ต่อไปนะคะ มีชีวิตที่ดีๆ ต่อไป ขอให้บุญบารมีที่เรายังพอมี ที่เราทำให้คุณพ่อ เราขอแบ่งให้น้องบั๊ฟด้วยนะคะ ขอให้มีชีวิตที่ดีค่ะ :) จากคุณ : ladymoon~ (katemoss) เขียนเมื่อ : วันมหิดล 53 09:27:24

ความคิดเห็นที่ 108 พ่อเราก้อจากไปจากการเป็นมะเร็งที่ปอดค่ะ เราอายุ 5 ขวบพอดี วันเกิดเราอ่ะค่ะ น้องคนที่ 3 อายุไม่ถึงขวบ เราเด็กมากๆๆ คิดถึงพ่อมาตลอด แต่ก้อสงสารแม่ที่ต้องดูแลลูก 3 คน รักแม่มากที่สุดค่ะ จากคุณ : So Pretty เขียนเมื่อ : วันมหิดล 53 11:19:48

ความคิดเห็นที่ 109 แวะมากอด น้องบั๊ฟ จ้ะ ยังคิดถึงน้องคนเก่ง คนนี้ เสมอนะคะ จากคุณ : คริสตัลสีฟ้า เขียนเมื่อ : วันมหิดล 53 11:37:27

ความคิดเห็นที่ 110 เป็นกำลังใจให้คุณบั๊ฟนะคะ คุณบั๊ฟเป็นลูกที่ดีมากๆ เสียสละและดูเเล คุณพ่อดีมากขนาดนี้ เราเชื่อว่าคุณพ่อคุณบั๊ฟต้องดีใจเเละภูมิใจมากๆเเน่ๆค่ะ ตอนนี้คุณพ่อไปอยู่ในภพภูมิที่ดี เเละมีความสุขเเล้ว เราขอให้คุณบั๊ฟเข้มเเข็งเเละต่อสู้ต่อไปให้สมกับที่คุณพ่อคุณบั๊ฟภูมิใจนะคะ จากคุณ : หนูอยากกลับบ้าน เขียนเมื่อ : วันมหิดล 53 11:46:16

ความคิดเห็นที่ 111 ล่าสุดแม่ผมเขียนใส่กระดาษบอกว่า "รีบตั้งตัวให้ได้นะ" ตั้งตัวในที่นี่ คือยังไงบ้างหรอครับ มีบ้าน มีรถ มีเงิน มีงาน แบบนี้รึเปล่า จากคุณ : จับได้โดยละม่อม Return เขียนเมื่อ : วันมหิดล 53 15:45:05

ความคิดเห็นที่ 112   คุณ คห 81 หมายถึงเอามีดกรีดตรงไหนของถุงคะ แล้วก็กรีดตอนไหนเอ่ย งง ๆ อ่ะค่ะ จากคุณ : คนมาใหม่ เขียนเมื่อ : วันมหิดล 53 21:10:30 A:110.168.65.123 X: TicketID:176503

ความคิดเห็นที่ 113 จริง ๆ แล้ว ถุงเก็บถ่ายอุจจาระทางหน้าท้องมีหลายแบบนะคะ ๑. แบบใช้ครั้งเดียวทิ้ง ก็จะเป็นแถบกาวถุงติดกับแป้นบาง สามารถปิดทับไปที่เนื้อหน้าท้องเลย ถุงประเภทนี้ไม่มีที่ให้ระบายออก เวลาที่ผู้ใช้มีลมเยอะ ๆ จะทำให้ถุงพอง เราสามารถใช้เข็ทเล็ก ๆ เจาะไปที่ส่วนบนของถุงเพื่อไล่ลมออกได้ค่ะ สาเหตุที่ให้เจาะด้านบน ก็เพื่อ เวลาถ่ายเหลว น้ำจะได้ไม่ซึมออกจากรูที่เจาะไว้ หลังเจาะรูแล้ว ก็อาจจะมีกลิ่นเล็ดรอดออกมาเล็กน้อย ๒. แบบเป็นสัปดาห์ จะเป็นแป้นหนานิ่มติดที่เนื้อหน้าท้อง ปลายถุงสามารถเปิดออกเพื่อล้างและทำความสะอาดได้ ปกติแล้ว ถ้าทำการม้วนเก็บ รูดปลายถุงดี ๆ ถุงชนิดนี้จะไม่มีกลิ่นเล็ดรอดออกมา แต่ผู้ใช้ต้องรักษาความสะอาดพอสมควร ๓. แบบเข็มขัด ตัวแป้นจะติดอยู่กับเข็มขัด เพื่อลดอาการแพ้แถบกาวของผู้ใช้  แบบนี้เหมาะที่จะใช้เวลาอยู่ที่บ้าน เพราะมีโอกาสต่อการเคลื่อนที่ของแป้นสูง อาจมีกับระเบิดร่วงหล่น และกลิ่นแพร่กระจายได้ง่าย ไม่เหมาะที่จะใช้ตอนท้องเสีย จริง ๆ แล้ว ควรใช้ถุงหลาย ๆ แบบ สับกันใช้ไปเรื่อย ๆ ตามสถานการณ์ เพราะผิวหนังของมนุษย์ ไม่สามารถมีแทบกาวอะไรไปปิดได้ตลอด โดยเฉพาะเนื้ออ่อน ๆ เช่นหน้าท้อง ที่สำคัญ ควรดูเวลาการขับถ่าย หากช่วงที่ไม่มีการขับถ่าย เช่นเวลานอน สามารถใช้ผ้าก๊อตฆ่าเชื้อแบบสะอาด ปิดหลวม ๆ ไว้ที่ปากทวารเทียมได้ เพื่อให้ผิวที่หน้าท้องได้ผ่อนคลายบ้าง จะได้ไม่อับชื้น เป็นผื่นคันและแดง จากคุณ : น้องบั๊ฟ เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 53 12:06:29

ความคิดเห็นที่ 114   คุณเป็นลูกที่สุดยอดกตัญญู เยี่ยมครับ จากคุณ : ใบไม้เบาหวิว เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 53 14:47:27

ความคิดเห็นที่ 115   http://www.luangporruesi.com/671.html จากคุณ : ใบไม้เบาหวิว เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 53 15:01:59

ความคิดเห็นที่ 116 กำลังเซ็งกับการประเมินรอบนี้ อ่านเรื่องคุณแล้วปัญหาผมกลายเป็นผงธุลีไปเลย เสียใจกับการจากไปของคุณพ่อของคุณน้องบั๊ฟด้วย คุณเข้มแข็งมาก จากคุณ : เอก (เด็กดำเนิน) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 20:02:00

ความคิดเห็นที่ 117 เสียใจด้วยนะคะ แต่คุณเข้มแข็งและกตัญญูมากค่ะ ขอให้มีแต่ความเจริญเข้ามาให้ชีวิตนับจากนี้นะคะ จากคุณ : ยัยลีลี เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 21:05:07

ความคิดเห็นที่ 118 เสียใจด้วยนะคะ สู้ๆนะคะ คุณเข้มแข็งมากค่ะ ตอนนี้พ่อเราก็เป็นมะเร็งไทรอยด์ ยังสู้กันอยู่ ขอบคุณสำหรับข้อเตือนใจที่เอามาแบ่งปันนะคะ จากคุณ : mymph เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 08:50:36