ความคิดเห็นที่ 1 .. เข้ามารับฟัง พร้อส่งกำลังใจถึง จขกท ค่ะ   ไม่ทราบว่า จขกท อายุเท่าไร แต่ก็น่าจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว เพราะจับความ ได้เลาๆ จากเนื้อหาของกระทู้ ว่าทำงานแล้ว .. ยินดีที่ จขกท สังเกตตนเอง และแม้จะเคยได้ยินชื่อโรคทางจิตเวชต่างๆ มาบ้าง ก็ไม่ด่วนสรุป ด่วนวินิจฉัยเอง ว่าตนเป็นโรคใดโรคหนึ่งหรือไม่ อย่างไร   เราไม่ได้เป็นจิตแพทย์ หรือนักจิตวิทยานะคะ .. แต่คิดว่าในกรณีของคุณ จำเป็นที่จะต้องพบจิตแพทย์แล้วค่ะ เนื่องจากมีประวัติการทำร้ายตนเอง (self-injury) ด้วย โดยส่วนตัว ไม่คิดว่าเจ็บป่วย ในลักษณะที่ต้องรับประทาน ยา แต่ดูจะจำเป็นที่จะต้องรับการบำบัดทางจิต เพราะเห็นได้ค่อนข้างชัดค่ะ ว่าปัญหาดูจะเกิดในระดับจิตวิทยา แต่แม้กระนั้น หากพบจิตแพทย์ แพทย์ ก็คงให้การรักษาหลายแนวทางประกอบกัน   คุณไม่ได้เล่ารายละเอียดเรื่องครอบครัว เรื่องที่บ้าน และเรื่องญาติ แต่เดาเอานะคะ ว่าน่าจะมีปมปัญหา ที่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข การแก้ไข ที่ง่ายกว่าและเป็นไปได้มากกว่า โดยมากเป็นการแก้ไขที่ ทัศนคติ หรือการมองโลกของคนแต่ละคนเอง แม้ว่าจะดีเพิ่มขึ้นไปอีก หากสภาพแวดล้อม ผู้คนรอบข้าง เปลี่ยนแปลง หรือปรับตัวไปด้วย พร้อมๆ กันค่ะ   เคยอ่านเจอค่ะ ว่าสิ่งที่ทำให้คนเราเป็นทุกข์ได้มากที่สุดนั้น ได้แก่ ปัญหาขัดแย้งในครอบครัว ไม่ว่าครอบครัวใด หากมีปัญหาอยู่ ขอให้สมาชิกร่วมแรงร่วมใจกันแก้ไขที่สาเหตุของปัญหา เพื่อที่ว่า ทุกๆ คน จะได้มีความสุขมากขึ้น และเสี่ยงต่อการเจ็บป่วยด้วยโรคทาง จิตเวชน้อยลงค่ะ ทั้งนี้ การแก้ไขไม่ใช่เรื่องง่าย ส่วนใหญ่แล้ว จะสำเร็จได้ ต้องมีใครสักคน มองเห็นและเข้าใจปัญหา แล้วเริ่มสร้างความ เปลี่ยนแปลง ในทางที่สร้างสรรค์และเจริญขึ้นให้กับครอบครัวค่ะ เมื่อ ใครสักคนยอมลดความเป็นตัวเองลง ยอมเปลี่ยนแปลงตนเอง ให้รัก ผู้อื่นโดยปราศจากเงื่อนไขได้ แม้จะใช้เวลา และต้องอาศัยความอดทน มากสักหน่อย แต่ในที่สุดแล้ว มันเป็นเรื่องจริงนะคะ ที่ว่ากันว่า ความรัก สามารถเอาชนะปัญหาทุกอย่างได้   ขอส่งกำลังใจ และความปรารถนาดีถึง จขกท และครอบครัวค่ะ ขอให้ พบหนทางเหมาะสมในการบรรเทาและแก้ไขปัญหาสุขภาพจิต ที่กำลัง เป็นอยู่อย่างน้อยทีละนิดๆ จนมีชีวิตที่ความทุกข์แต่น้อยได้ในที่สุดค่ะ .. จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 04:43:14

ความคิดเห็นที่ 2 .. แวะเข้ามาเยี่ยอีกครั้ง ยามสาย จขกท เป็นอย่างไรบ้าง และนอกจากนั้น เพื่อนๆ ท่านอื่นคิดเห็นอย่างไรบ้างคะ   กลับมาอ่านทวนอีกรอบ ยิ่งพบว่า จขกท เอง ทราบดีว่าพ่อแม่ห่วงใย นี้เป็นสัญญาณที่ดีเลยนะคะ ว่าโอกาสที่จะมี / สร้างความเปลี่ยนแปลงให้ เกิดขึ้นนั้น มีอยู่มากทีเดียว   อยากบอกอยากเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับครอบครัวอื่นใดเพิ่มเติมไหมคะ เผื่อว่าจะทำให้เพื่อนที่พร้อมช่วยเหลือ รวมทั้งเราคนหนึ่ง เข้าใจสภาพปัญหา ของคุณได้มากขึ้นค่ะ .. จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 09:28:12

ความคิดเห็นที่ 3 เอ่อ  ผมว่าคุณพยายามจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่หาจุดเหมาะสมลงตัวไม่ได้   ไม่ขาวก็ดำ คุณอาจรู้สึกว่า  การกระทำแบบเดิมๆ  มันเด็กๆ ไป คุณเลยใช้วิธีเปลี่ยนแปลงตัวเองทำและรู้สึกในสิ่งที่คุณเคยเป็น ทำตรงกันข้ามกันตลอด นึกภาพเด็กคนนึงที่เคยอยู่ตามกรอบระเบียบ วันนึงเค้าพบว่าตัวเค้าไม่จำเป็นต้องเป็นแบบเดิม เค้าเริ่มก้าวออกมาเผชิญโลกด้วยตัวเอง แล้วก็มีแนวคิดว่า  ฉันทำได้ทุกอย่างตัดสินใจได้ทุกอย่าง ทุกสิ่งที่เคยทำมาการอยู่ในกรอบ  คือความเป็นเด็ก วันนี้คุณอยากออกๆไปอยู่นอกบ้าน  เพราะต้องการเป็นัวของตัวเอง คนเราต้องมีที่ยึดเหนี่ยวนับถือหรือศรัทธา เป็นแบบอย่างหรือแบบแผน ที่เราเคารพและปฎิบัติตามด้วยความชื่นชม แต่ดูคุณขาดแบบอย่างในการดำเนินชีวิต  ไม่รู้สึกรักและเคารพใครๆ คุณเป็นตัวของตัวเอง  เกินไปครับ  คุณกำลังตัดขาดจากคนรอบข้าง เพียงเพื่อเอาตัวเองเป็นแกนนำเป็นหลัก การคิดที่จะเริ่มก้าวเข้ามาควบคุมขีวิตตัวเองนะดีครับ แต่คุณต้องหาแบบอย่างยึดถือและปฎิบัติให้เหมาะสมด้วย จากคุณ : sega เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 09:35:19

ความคิดเห็นที่ 4   ขอบคุณความเห็นมากๆค่ะ @@ เรียนคุณ Between the birth - Nirvana (ipiup) โดยครอบครัวเราแล้ว ก็ปกติดีค่ะ พ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน ทะเลาะกันบางวันเหมือนครอบครัวทั่วไป ทะเลาะกันขึ้นมาทีก็งอนกันไปครั้งวันเดี๋ยวก็กลับมาง้อกันเองค่ะ (บางครั้งก่อนออกจากบ้านเห็นสถานการณ์ตึงๆ กลับมาบ้านอีกที สองคนตายายจูงกันจ๊ะจ๋าไปเที่ยวเฉยเลย) ส่วนญาติๆทุกคนดีค่ะ ถึงแม้เราจะเป็นคนจีน(คนจีนเดี๋ยวนี้ ถึงแม้จะยอมรับหลานสาวได้ แต่ก็เอนเอียงไปทางหลาชาย) ที่เราบอกว่าโชคดี คือ ครอบครัวเรามีเด็กเกิดพร้อมกันสองคนค่ะ คือ ลูกพี่ลูกน้องเราเกิดก่อนไม่กี่เดือนเป็นผู้ชาย แล้วค่อยมีเราค่ะ รวมทั้งครอบครัวเราก็เป็นหลายชายหมดเลยมีเราเป็นผู้หญิงคนเดียว ผู้ใหญ่จึงไม่ได้รักเราน้อยไปกว่าหลานชาย ส่วนปัญหาที่เราไม่อยากเข้าใกล้ครอบครัวซึ่งเราคาดเอาเองนะคะ อาจจะเกิดมาจากเมื่อตอนที่เอนทรานซ์ พี่ๆน้องๆเราสอบตรงติดหมอหมดเลย แต่ตัวเราสอบตรงก็ติดพวกราชภัฏ ไปสอบมหิดลก็ไม่ติดค่ะ(สอบคณะที่เป็นทางมนุษยศาสตร์ หรือว่าศิลปศาสตร์) โดยตัวเราเองเรียนมาทางด้านศิลป์-ภาษา แต่ไม่ค่อยชอบเท่าไร จึงไม่ค่อยให้ความสนใจ ติวหนังสือ อ่านหนังสือเองตลอดระยะเวลาสามปีจนกระทั่งสอบเอนท์จริงๆ เราไปติดคณะวิทย์ - ม.ศรีนครินทรวิโรฒ (อันดับ1 ได้เทคนิคการแพทย์-มหิดล แต่เรากลัวเรียนไม่ไหว เพราะพื้นฐานเราน้อยกว่าคนอื่น จึงเลือกที่มศว.) พี่เราติดจุฬาค่ะ ส่วนน้องๆได้ทุนไปเรียนต่างประเทศ จบมารับเงินเดือนหลักเกือบแสนกันทั้งนั้น(เมื่อมาเทียบกับเงินไทย) ส่วนตัวพี่เราจบแล้วก็ได้ทุนเรียนต่อเฉพาะทาง มีเราคนเดียวค่ะจบมาแล้วก็ทำงานแลบวิจัยเงียบๆ เรารู้มาตลอดค่ะว่าที่บ้านเกิดการเปรียบเทียบแน่นอน เพราะหลานๆทั้งหมดก็เลี้ยงด้วยกัน อยู่บ้านเดียวกันด้วยซ้ำค่ะเพราะพ่อกับแม่ทำงานด้วยกัน เลยซื้อบ้านแฝดเอารั้วคั่นกลางบ้านออก อาจจะอยู่ที่ตัวเราเองที่เราขี้เกียจเลยได้เรียนแค่ตรงนี้ โควต้านักกีฬาทางบ้านก็ไม่ยอมให้ลองสอบค่ะ (แต่เราก็ข้ามจากศิลป์ไปวิทย์ไม่ใช่หรอ) แต่ปัญหานี้เราไม่เคยคิดว่าผู้ใหญ่เค้าจะอคติกับเรา คงจะเป็นการเปรียบเทียบกันระหว่างของสองสิ่งในคนทั่วไปเฉยๆ เพราะทางบ้านเค้าก็รัก และเป็นห่วงเรามาก มากกว่าพี่ๆน้องๆผู้ชายด้วยซ้ำ @@ เรียนคุณ sega อาจจะจริงค่ะ เราไม่มีอะไรที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเลย ผู้ใหญ่ในบ้านไม่ต้องพดถึงเลยค่ะ เพราะเราเองอยากจะหนีไปให้ไกลๆที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรื่องพระพุทธศาสนาอาจจะไม่ใช่คำตอบสำหรับเรา เพราะเรารู้สึกต่อต้านมานานแล้ว อาจจะเป็นเพราะที่บ้านเราชอบบังคับให้เราไปวัด แม้ว่าเป็นวันที่เราไม่พร้อม ไม่อยากไปมันเลยกลายเป็นความไม่ชอบ ไม่อากสัมผัสเลย เราบ่นซะยาวอีกแล้วขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับคำแนะนำ เรายินดีที่จะเอาไปปรับปรุงตัวเองจริงๆค่ะ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเป็นไปมากกว่านี้จนมันไม่สามารถแก้ไขได้ จากคุณ : ถอดล็อคอินมาถาม เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 15:21:17 A:124.122.46.43 X: TicketID:228592

ความคิดเห็นที่ 5 .. คุณตั้งใจเขียนตอบ / สื่อสารกลับมาอย่างดี ขอบคุณค่ะ อ่านจากคำตอบ เกิดนึกขึ้นมาได้อย่างหนึ่งค่ะ ว่าคลับคล้ายคลับคลา ว่าคุณเผชิญกับความทุกข์อันเกิดจากความคิดของตนเอง มีความรู้สึก ผิด และความภาคภูมิใจในตนเองน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากเมื่อ เทียบกับลูกพี่ลูกน้อง ประกอบกับ คงจะมีข้อเท็จจริงอยู่รอบๆ ด้วยว่า มีการเปรียบเทียบอยู่บ้าง จากสมาชิกในครอบครัวใหญ่ .. สำหรับเรา แล้ว ปัญหาที่เกิดจากข้อเท็จจริงอย่างหลัง -- หากมีอยู่จริง ตามที่เรา คิดเอาเอง -- ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เรื่องสำคัญ แต่เราก็เข้าใจนะคะ ว่ามัน คงทำให้คุณอดไม่ได้ที่จะมีความเศร้าอยู่ภายในลึกๆ สำหรับเรา เรื่องใหญ่อยู่ที่การเอาชนะใจของตนเองให้ได้ค่ะ คนเรา แต่ละคนเกิดมา มีหลายสิ่งหลายอย่างประกอบกัน มีจุดแข็งจุดอ่อน ยืนหยัดขึ้นมาให้ได้ นับถือตนเอง งานของตนเอง และความสามารถ ของตนเองอย่างเต็มที่ การข้ามสายจากศิลป์มาวิทย์ ไม่ใช่เรื่องง่าย อย่างที่คุณบอกจริงๆ นอกจากนั้น การที่คุณได้ทำงาน หาเลี้ยงชีพได้ แม้ไม่ได้เงินเดือนสูงเท่าลูกพี่ลูกน้อง แต่ก็เป็นงานสุจริต สิ่งเหล่านี้ บวกกับการเป็นบุตรที่ดี ที่รักและกตัญญูต่อพ่อและแม่ เพียงเท่านี้ ก็พอแล้วนะคะ ที่คนคนหนึ่งจะรัก และนับถือตนเอง คนทั้งโลกจะดูถูกใครสักคน ก็ไม่ร้ายแรงเท่ากับที่เราเองจะดูถูกตนเอง หรอกนะคะ .. ในกรณีของคุณ ยังนับว่าโชคดีทีเดียวที่พ่อแม่ต่างก็รักคุณ เอ .. หรือว่าการที่ท่านห่วงคุณ กลับทำให้คุณ รู้สึกว่าตนเองเป็นภาระ ของท่าน .. หากมีความคิดนี้อยู่ เราคิดว่า คุณกำลังเข้าใจผิดอย่างฉกรรจ์ ทีเดียวค่ะ ส่วนเรื่องศาสนานั้น ขึ้นกับจังหวะบุญกรรมของแต่ละคนค่ะ สักวันหนึ่ง เมื่อถึงเวลา คุณจะ อาจจะเปิดใจยอมรับมากขึ้น จนอาจพบและตระหนักได้ ว่าหลักคำสอนของพระพุทธองค์ และการดำเนินชีวิตตามหลักธรรมนั้น เป็นสิ่งจำเป็นในการดำเนินชีวิต เพราะหลักคำสอนทั้งหลาย เกี่ยวกับชีวิต และการทำงานของจิตใจคนเรานั้น พระพุทธองค์ได้ตรัสสอนไว้อย่าง ละเอียดและสมบูรณ์ยิ่งค่ะ .. แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 53 17:13:26 จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 16:49:24

ความคิดเห็นที่ 6   พี่เป็นเหมือนน้องเลย ยกเว้นทำร้ายตัวเอง และไม่คบแม้กระทั่งเพื่อน น้องยังดีที่เอาเพื่อน ตอนนี้ความสัมพันธ์ในครอบครัวและที่ทำงานแย่หมดเลยค่ะ กำลังคิดว่าจะไปหาจิตแพทย์ที่ไหนดี จะเข้ามาตั้งกระทู้เลยมาอ่านเจอทู้น้อง จากคุณ : $%# เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 00:06:39 A:118.174.172.90 X: TicketID:180398

ความคิดเห็นที่ 7   @ Between the birth - Nirvana (ipiup) ขอบคุรอีกครั้งนะคะ จะลองพยายามดู ถ้าว่างๆอาจจะลองไปพบจิตแพทย์หรือว่านักจิตวิทยาดูด้วยค่ะ คุณ คห.6 ของเรายังเอาเพื่อนค่ะ ตอนนี้มีเพื่อนคนนึงที่รู้ใจมากที่สุด เค้าจะรู้ทุกอย่างค่ะว่าเราทำอะไร อย่างไรบ้าง ..... ส่วนคนอื่นก็ลดระดับกันไปตามความสนิท แต่คุณไม่เอาใครเลย ลองพบจิตแพทย์หรือว่านักจิตวิทยาดูดีกว่าค่ะ ดูแล้วแรงว่าเรานะ แต่เราก็ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีเหมือนกันค่ะ (เคยปรึกษาทางบ้านว่าอยากไปพบแพทย์ที่คลินิคจิตเวชแต่ก็โดนห้าม ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม คนไปหาหมอทางจิต ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นคนบ้าเสมอไปนิ) จากคุณ : จขกท. เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 21:40:43 A:124.121.99.38 X: TicketID:228592

ความคิดเห็นที่ 8   เมื่อวานก็มีเรื่องค่ะ ทางบ้านก็บอกว่าให้ไปหาหมอจิต เค้าก็คิดกันนานแล้วแต่ไม่กล้าบอกเราค่ะ เราก็คิดจะหานานแล้วแต่ไม่ได้บอกใครค่ะ ต่างฝ่ายต่างคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจค่ะ เรามีแฟนค่ะ แต่อยู่ห่างไกลกันมาก มันเลยแย่ด้วยค่ะเวลาเรามีเรื่องไรก็ได้แต่โทรคุย หลายๆครั้งก็ทะเลาะกันเองค่ะ แต่ตอนนี้ก็เข้าใจกันนะคะ เค้าก็เป็นกำลังใจให้ ส่วนเรื่องญาติจะไม่ค่อยมีปัญหาค่ะ นอกจากที่กำลังพึ่งมีปัญหากับญาติลูกน้องคนหนึ่งที่มาทำงานด้วยแต่เกิดอารมณ์กันแล้วเค้าก็แรงขึ้นมาว่าเรา เราเลยรับไม่ได้ค่ะ แต่เพื่อนเนี่ยเราอาภัพค่ะ ไม่เจอเพื่อนที่ทนเราได้เลย หรือจริงใจกับเราจริงๆเลย แล้วเราเป็นแบบนี้ด้วย ถ้าใครไม่ดีกะเราเราก็ตัดเลยค่ะ เราจะเป็นคนเฉยๆ ไม่ค่อยติดต่อใครก่อนด้วย ด้วยวัยก็แก่แล้วไม่ได้ติดต่อใครมานาน ส่วนใหญ่เค้าก็มีครอบครัวกันแต่เรายังโสด มันก็เหมือนเราคิดเองอีกว่ามีปมด้อย ในความคิดคนอื่น ส่วนเพื่อนร่วมงานก็ไม่มีจริงใจค่ะ แล้วก็ออกจากงานมานาน มาทำกะที่บ้านไม่เจอใคร ก็ชอบนะแต่ว่าก็ยังไปมีปัญหากะลูกน้อง ระดับล่างที่เป็นแค่แม่บ้าน แบบว่าเราเกลียดเค้ามากๆเลย เค้าเถียงและแสดงสีหน้าใส่เราตลอด เราเลยรมณ์ขึ้น ทำงานก็ไม่ดีขี้เกียจ แต่เอาออกไม่ได้ เพราะงานแบบนี้หาคนยากอีก ตอนนี้เราเศร้ามากต้องทนกับคนที่เราไม่ชอบและเค้าไม่ชอบเรา ถือว่าคุณโชคดีมากๆค่ะ ที่มีเพื่อนที่ดี จากคุณ : คห.6 เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 23:00:24 A:118.174.171.95 X: TicketID:180398

ความคิดเห็นที่ 9 เราเคยเป็น โกรธมากๆแล้วทำร้ายตัวเองด้วยการตบหน้า ตบไปก็ร้องให้ไป โกรธที่ทำอะไรคนอื่นไม่ได้ ฝันร้ายๆตลอดเวลา เห็นผีมั่ง คนฆ่ากันตายเลือดสาดมั่ง ข้าวปลาไม่กิน แย่ลงเรื่อยๆ จนกระทั่งสมองเบลอ จำอะไรไม่ค่อยจะได้ ไปหาหมอถึงรู้ว่าตัวเองเป็น bipolar ค่ะ ยังไง ลองไปคุยกับหมอดูก็ได้นะคะ น่าจะวินิจฉัยให้ได้ค่ะ จากคุณ : unidon เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 53 01:05:55