PANTIP.COM : L9738417 ทำยังไงดีค่ะกับคนเป็นอัมพฤกษ์ [สุขภาพกาย]

ความคิดเห็นที่ 5

ในฐานะที่เราเคยดูแลพ่อที่เคยเดินเหินได้สะดวก จนมีอาการอ่อนแรงเป็นอัมพฤกษ์ และกลายเป็นอัมพาตไปในที่สุดนะ เราแชร์ประสบการณ์ว่า ...

ตอนที่พ่อเราเริ่มปากเบี้ยว ดื่มน้ำจากแก้วก็หกตลอด ต้องใช้หลอดดูด แล้วก็เริ่มกลั้นฉี่ไม่ได้ กางเกงเปียกเป็นประจำ พ่อเรางอแงเหมือนเด็ก ๆ เลย

เราเองก็ยังเกาหัวแกรก ๆ ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ของพ่อเท่าไหร่ ... ก็ยอมรับว่าละเลยอาการของพ่อในช่วงแรก ...

จนกระทั่งพ่อบ่นปวดหัว ขอนอนพัก ... แต่พ่อก็ตะโกนเรียกเรา ... "ช่วยพ่อด้วย พ่อขยับแขน ขยับขาไม่ได้"

เราก็นึกว่าพ่ออำ นึกว่าพ่อเรียกร้องความสนใจ ... ก็เดินไปฉุดแขนพ่อให้ลุกขึ้นนั่ง ตอนนั้นพ่อเราตัวใหญ่มากนะ หนักตั้ง ๘๐ กิโล เราดึงเท่าไหร่ก็ดึงไม่ขึ้น พอปล่อยมือพ่อ มือก็หล่นกระแทกเตียงเลย

ตอนนั้นเราอยู่กับพ่อแค่ ๒ คน ... เริ่มใจเสียละ ... พยายามนวด ๆ ๆ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ในที่สุดเราก็ต้องเรียกรถพยาบาล ให้มารับพ่อกลางดึก

พอไปถึง ร.พ. ก็ยังโชคดี ที่หมอกู้สถานการณ์กลับมาได้ แต่ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ ตอนนั้นเราก็ต้องนอนเฝ้าพ่อที่ ร.พ. เลยแหละ แล้วเรากับพ่อก็ทะเลาะกันลั่นวอร์ดทุกวัน

"พ่ออ่ะ หนูจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอน พ่อตะแคงข้างสิ ช่วย ๆ กันหน่อย" ก็ช่วยกัน ๒ คนพ่อลูก พ่อก็พยายามเกาะราวกกั้นกันตก ตะแคงตัวให้ พยายามยกหัว ยกขาตัวเองช่วยลูกเปลี่ยนผ้าปูที่นอน

พอมาถึงตอนทำกายภาพบำบัดนี่ ... สุดยอด ... ทิ้งพ่อไว้กับนักกายภาพเพียงลำพังไม่ได้เลย ดื้อสุด ๆ พ่อมักพูดว่า "หนูไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บ" ส่วนเราก็โมโห้ โมโห ... "ไม่ทำ ไม่ฝืน แล้วจะหายไหม? เดี๋ยวก็เป็นอัมพาตหรอก ไม่กลัวโดนทิ้งเหรอไง?" ก็ทั้งปลอบทั้งขู่ เสียงดังใส่กันทุกวัน

จนวันหนึ่งพ่อเราพูดกับแม่เลี้ยงว่า "มาเฝ้าแทนลูกได้ไหม มันดุ" ... แล้วมีการฟ้องคนข้างเตียงด้วยนะ ยกมือมา ๒ นิ้ว เอาจิ้มไปที่ขมับ ประมาณอยากตาย ... เราก็เอาเลย "อะไร ๆ ๆ ทีลูกสองคนเหรอไง มายก ๒ นิ้วเนี่ย" พ่อก็ขำ คนข้างเตียงก็ขำ เป็นคู่พ่อลูก โหด มัน ฮา มาก ๆ

เล่ามาเหมือนสนุกใช่ไหม? มันไม่สนุกหรอก ... เราอ่ะ ร้องไห้ทุกวัน ... สงสารพ่อ ... ไม่โหด ไม่ดุ พ่อก็ไม่ทำ ... ขยับตัวทีก็เจ็บที พ่อก็อยากจะนอนเฉย ๆ

ตอนกลับมาบ้าน เราพาพ่อไปอาบน้ำ ตอนแรกพ่อก็ใช้เครื่องพยุงได้อ่ะนะ แต่อยู่ ๆ ก็แหมะลงไปกับพื้น แล้วก็ลุกไม่ได้ ... เราต้องหาผ้าหนา ๆ มายัดใต้ก้นพ่อ แล้วดึงผ้าลากพ่อเข้าห้องน้ำอ่ะ ทุลักทุเล กันทุกวัน ... บางทีพ่อก็นั่งหัวเราะ ... แต่เสียงหัวเราะของพ่อ ไม่ใช่ขำนะ ออกแนวสมเพชตัวเองที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เพระาแขนขาไม่มีแรง ส่วนลูกก็หัวซุกหัวซุน ทำทุกวิถีทาง ให้ชีวิตประจำวันผ่านไปวัน ๆ

ณ ตอนที่พ่อแขนขาอ่อนแรง เราก็ออกจากงานมาเฝ้าพ่อแล้วล่ะ แต่ยังคงไปเรียนโท ภาคพิเศษ อยู่ ... จนกระทั่งพ่อทรุดหนักลงอีกครั้ง ... ครั้งนี้เรา ๒ คนพ่อลูก ก็ย้ายไปอยู่ที่ ร.พ. เลย เคยไปเยี่ยมผู้ป่วยที่ห้องพิเศษรวม ๔ คน ร.พ.รัฐบาลไหม????

เตียงนอนของเรา คือ ตั่งไม้แข็ง ๆ เล็ก ๆ ข้างเตียงผู้ป่วยนั่นแหละ อาบน้ำก็ใช้ห้องน้ำรวมด้านหลังวอร์ด จนพ่อเราอาการ ๕๐ / ๕๐ เพื่อนที่เรียน ป.โท ก็มาตามที่ ร.พ. บอกว่า ให้ช่วยไปพรีเซ็นต์งานกลุ่ม เพื่อนพูดว่า "งานกลุ่มนะ ไปเถอะ พ่อแกไม่ตายตอนนี้หรอก" เราก็บอกพ่อว่า "เดี๋ยวหนูมานะ" ... พอพรีเซ็นต์งานเสร็จ เราก็เกาะม้าหินหน้าห้องร้องไห้โฮเลย ... มันกดดันอ่ะ ... จนคณะอาจารย์มาเยี่ยมพ่อที่ ร.พ. และเห็นสภาพเรา ๒ คนพ่อลูก ... เราก็เลยได้รับสิทธิพิเศษหลาย ๆ อย่างในการเรียน รวมถึงเงินช่วยเหลือจากคณะด้วย

มันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอก กับการดูแลผู้ป่วยอัมพฤกษ์ หรือ อัมพาต ... เหนื่อยแทบขาดใจเลยแหละ ... ไหนจะต้องบริหารเงิน บริหารเวลา และบริหารอะไรต่อมิอะไรอีกต่อสารพัด

คนเฝ้าอ่ะต้องเข้มแข็งกว่าผู้ป่วย ... รู้ไหม? แฟนเราที่คบกันมา ๖ ปี (ในตอนนั้น) ทิ้งเราไปมีคนอื่น เพราะเบื่อสถานการณ์ของเราแบบนี้แหละ เบื่อที่เวลา ๒๔ ชั่วโใงของเรามีแต่พ่อคนเดียว วันนั้นเราอ่ะล้มเลย ปิดม่านกอดพ่อร้องไห้ (แฟนเราก็คงรู้สึกเหมือนคุณ จขกท. ในตอนนี้แหละ) เรานะเหมือนคนบ้าเลย ร้องไห้สะอึกสะอื้น พูดแค่ว่า "เค้าทิ้งหนูไปแล้วนะพ่อ" พอเงยหน้าขึ้นมา เห็นพ่อน้ำตานองหน้าเลย ... เราสองคนพ่อลูกมองหน้ากัน เราก็ได้แต่บอกว่า "พ่ออย่าทิ้งหนูไปอีกคนนะ"

เล่าให้ฟัง ... อย่าคิดว่าผู้ป่วยแกล้ง หรือ เรียกร้องความสนใจเลย ... ศึกษาโรคที่เค้าเป็นให้เด่นชัดเถอะ คนที่เป็นอัมพฤกษ์ และจะฟื้นกลับมาเหมือนปกติอ่ะ ก็มีนะ แต่ที่เป็นแล้วทรุดลงไปแบบพ่อเราก็เยอะ

ปกติคนแก่ก็พูดด้วยยากอยู่แล้ว ยิ่งป่วยด้วยยิ่งไปกันใหญ่ ... ถ้าคนเฝ้ามองทุกอย่างเป็นเรื่องเครียด เป็นเรื่องน่ารำคาญ ... สถานการณ์ทุกอย่างก็จะยิ่งเลวร้ายลง มองโลกในแง่ดี มองโลกให้มันขำขันบ้าง

เราผ่านตรงนี้มาก่อนเราเข้าใจ ... อ้อ ... สำหรับผู้ป่วยที่มีโรครุมเร้าเยอะ ๆ และอารมณ์ไม่คงที่ หนึ่งในจำนวนยาที่หมอให้มา จะมีจำพวกยาคลายเครียด ที่ทำให้หลับด้วยนะ อย่าคิดว่าผู้ป่วยกิ่นอิ่ม นอนหลับได้ด้วยเอง อาจเป็นเพราะฤทธิ๋ยาด้วย

เหตุการณ์นี้ถ้าไม่เกิดกับตัวเองก็ไม่เข้าใจหรอก หรือเกิดกับลูกที่ไม่ค่อยใกล้ชิดกับพ่อแม่ ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

แต่ถ้าเบื่อมาก ๆ เซ็งจัด ๆ แล้วที่บ้านมีฐานะ ... ส่งผู้ป่วยไปอยู่สถานพยาบาลที่จัดไว้เฉพาะผู้ป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ก็เป็นอีกทางเลือกนะ ทางเลือกนี้เป็นทางเลือกที่ญาติ ๆ และเพื่อน ๆ ของเราเห็นสภาพผีดิบของเราตอนเฝ้าพ่อแล้วทนไม่ได้อ่ะ ไปหากันมาให้ แต่มันเป็นทางเลือกที่ลูกแบบเราไม่เลือกอ่ะ !!!!

จากคุณ : น้องบั๊ฟ

เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 21:04:12

ความคิดเห็นที่ 16

จขกท เหมือนโอชิน ช่วงนี้เลย โดนแม่สามีรังแก

เราอยากแนะนำให้กลับไปดูแลพ่อตัวเองนะ อยู่ไปเขาก็ไม่รักไม่เอ็นดู ขาดเราไปเขาก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอก คุยกับแฟนไปตรงๆเลยค่ะ ว่าแม่เขาไม่ชอบเรา เราจะขอกลับไปดูแลพ่อได้มั๊ย เราว่าแฟนคุณก็น่าจะเข้าใจตรงจุดนี้นะ

โดยส่วนตัวเรา พ่อกับแม่เป็นอัมพฤกษ์ทั้งคู่ แต่คนละช่วงเวลากัน พ่อเป็นตอนเรา 3 ขวบ เราไม่เข้าใจพ่อ เราไม่ชอบพ่อ เพราะพ่อทำให้แม่ลำบาก แม่ต้องไปขายของ กลับมา ตี 3 ตี 4 ต้องมานั่งเก็บอึพ่อ ที่พ่อปาละเลงไปทั่วห้อง พ่อถากน้ำลายเต็มพื้น แม่ต้องมาตามล้าง ตามเช็ด เวลาทะเลาะ พ่อเถียงสู้แม่ไม่ได้ ก็จะฟาดไม้เท้ากับพื้น เสียงตึงตัง แม่ไม่ยอมให้ลูกเก็บอึพ่อ ทำความสะอาดให้พ่อ เพราะแม่จะบอกว่ามันสกปรก แล้วมันก็เป็นหน้าที่ของแม่ แม่เราดูแลพ่อ จนตอนหลังเกิดอุบัติเหตุทำให้พ่อต้องกลายเป็นอัมพาธ นอนเฉยๆ บนเตียง จนถึงช่วงสุดท้ายในชีวิต

หลังจากผ่านพ้นช่วงชีวิตของพ่อไม่เท่าไหร่ แม่เราก็มาเป็นอัมพฤกษ์ แม่ร้องไห้เสียใจมาก เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง ตอนนั้นเราเองก็แทบรับไม่ได้ ทำไมแม่เราทำงานลำบากมาทั้งชีวิต พอถึงตอนที่น่าจะสบาย กลับมาต้องมาเจออย่างนี้ แต่แม่ก็ไม่ท้อนะ แม่ลุกขึ้นมาตั้งแต่ตี 4 ตี 5 เอาผงซักฟอก ถุงละ 2 โล ใส่ถุงก๊อบแก๊บ แล้วแกว่งแขนทุกเช้า พยายามออกแรงบีบแขนขาทุกวัน จนดีขึ้น ถึงมันไม่เต็ม 100% แต่แม่ก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ เดินไปตลาด ไป รพ. โดยไม่ต้องเป็นภาระของใคร แม่แข็งแรงมาก จนลูกๆ สามารถปล่อยให้แม่อยู่บ้านเพียงลำพังได้โดยไม่ต้องเป็นห่วง

แต่แล้ว เมื่อปีกลาย แม่ไปเตะโดนขาโต๊ะที่ร้านอาหาร เราไม่รู้ เพราะไม่ได้ไปด้วย แผลของแม่มันกลายเป็นแผลเบาหวานใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น เราพาแม่ไปล้างแผลทุกวัน แต่แผลมันไม่มีทีท่าจะหาย สุดท้ายเราเลยตัดสินใจพาแม่แอดมิด รพ.เอกชนแห่งหนึ่ง ที่รักษาแผลเบาหวานโดยเฉพาะ

ช่วงเวลานี้เอง ที่เราได้ใกล้ชิดกับแม่มากๆ เราสื่อสารบอกรักแม่เป็นครั้งแรกก็ที่ รพ. เนี้ยแหล่ะ ความรู้สึกว่าเรากลัวว่าจะต้องเสียท่านไป เลยอยากบอกให้ท่านรู้ว่าเรารักแม่มากนะ เราขาดงานบ่อยมาก เพราะต้องลาไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ เลิกงานนั่งรถนานๆ เป็น ชม ก็ไปหาแม่ทุกวัน ป้อนข้าวแม่ทุกวัน เราจะถามแม่ตลอดว่าเหงามั๊ย เบื่อมั๊ย แม่บอกว่าสุดๆ แล้ว อยากกลับบ้านเหลือเกิน แม่ขอให้เราเซ็นอนุมัติตัดขา ข้างที่เป็นแผล แล้วพาแม่กลับบ้าน แม่อยากไปนอนบ้านมากกว่า แต่เราก็ไม่ยอม

เงินหมด เราต้องตัดสินใจย้ายแม่มาที่ รพ. รัฐบาล ที่นี่ไม่มีพยาบาลมาเช็ดอึเช็ดฉี่ ไม่มีคนมาเช็ดตัว เราต้องเป็นคนทำทั้งหมด เช้าตื่นมา ตั้งแต่ ตี 5 มา เช็ดตัวให้แม่ ล้างหน้าแปรงฟันให้ จับแม่พลิกซ้ายพลิกขวา คอยพยายามไม่ให้เกิดแผลกดทับ ป้อนข้าว ป้อนน้ำ นวดแขนนวดขา ถ้าวันไหนแม่ท้องผูก เราก็จะเป็นคนสวนทวารให้แม่เอง เราทำด้วยความภูมิใจนะ ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำ แต่รู้สึกดีนะ การได้ทำอะไรให้คนที่เรารักมันดีอย่างนี้นี่เอง กลางคืนก็นอนไม่หลับ เพราะใจมันจะพะวง แค่ได้ยินเสียงแม่ขยับตัว เราก็สะดุ้งตื่นแล้ว

แม่อยู่กับเราได้ไม่กี่วันหลังจากย้าย รพ.มา ก็จากไปด้วยโรคแทรกซ้อน คงไม่ต้องอธิบายว่าการสูญเสียของที่รักที่สุดในชีวิตไปมันเป็นยังไง สุดๆ ของชีวิตจริงๆ

กับแฟน เราก็มีปัญหากับเขานะ เพราะเราเครียด เราหาที่ระบายโดยการหาเรื่องเขา ถึงกับขั้นขอเลิกกันเลยนะ แต่เขาก็ไม่ทอดทิ้งเรานะ เขาคอยอยู่เคียงข้าง คอยปลอบใจ ตอนวันนี้ เวลานี้ เราไม่เหลือใคร แต่อย่างน้อยข้างกายเรา ก็มีใครคนหนึ่งที่เคียงข้างเสมอ ขอบคุณนะ ที่ไม่ทิ้งผู้หญิงงี่เง่าคนนี้

จากคุณ : หว่าหวาจัง

เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 13:34:58