เกลียดเด็กสุดขีดแบบไม่มีสาเหตุค่ะ ควรจะทำยังไงดี
|
 |
สมัยก่อนก็จำความได้ว่าเป็นพวกนางงามนะ รักเด็กยังไม่พอเด็กๆนี่ติดเรากันเป็นพรวนเลยด้วยซ้ำ
แต่แล้วโดยไม่มีเหตุผล อยู่ๆมันก็ค่อยๆเกลียดเด็กขึ้นมาเอง(มั้ง) มารู้ตัวอีกทีมันก็เกลียดเข้าไส้ซะงั้น ออกไปทางขยะแขยงด้วย ยิ่งนานวันก็ยิ่งเป็นมากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้มันชักจะรบกวนชีวิตประจำวัน เริ่มเก็บอาการเกลียดเอาไว้ไม่อยู่หลายครั้งแล้วเนี่ย
สถานการณ์ตอนนี้คือเรียกเด็กว่า "แย้" พอคิดถึงภาพเด็กหรือมีใครเอาเด็กมาใกล้ๆตัวก็จะขนลุกเกรียวทั้งตัว อารมณ์ประมาณ บรึ๋ยยยยย... ทางเดินไปห้องทำงานมีช่วงนึงจัดนิทรรศการรณรงค์การเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ ตลอดช่วงงานนั้นเราเดินผ่านไปถึงห้องทำงานแล้วจะมีอาการอยากจะขย้อนทุกวัน ยิ่งถ้าเจอเด็กกรี๊ดๆจะยิ่งคลั่ง ต้องสะกดตัวเองไม่ให้ทำตามที่คิด (อยากเดินไปกระทืบ) บางครั้งฟิวส์ขาดเดินไปเล่นงานพ่อแม่เด็กที่นั่งหน้าตาเฉยปล่อยให้ลูกร้องกวนคนอื่นอยู่ได้เป็นชาติก็เคยทำมาแล้ว
ตอนนี้ยิ่งแย่หนัก มีความคิดว่าอยากจะตัดมดลูกทิ้งจริงๆ แต่หมอบอกว่าถ้าไม่มีโรคก็ผ่าเอาออกให้ไม่ได้ อะไรฟะ ทีผู้ชายอยากตัดไอ้นั่นทิ้งหมอยังทำให้เลย แบบว่าเราเป็นคนเมนส์มาเยอะแล้วก็มานาน ปวดท้องเมนส์ก็บ่อย รู้สึกว่าการมีเมนส์มันรบกวนชีวิตประจำวัน+การทำงานเอามากๆ แล้วพอคิดว่าแล้วเรามีมดลูก (ต้นเหตุของเมนส์) เอาไว้เพื่ออะไร?? เท่านั้นแหละ.....
คือตอนนี้เราแน่ใจว่าอาการเกลียดเด็กของเรามันชักจะไม่ธรรมดาแล้ว มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆมากขึ้นทุกวัน บางคนบอกว่าถ้าเราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนก็ไม่เห็นจะเป็นไร บอกว่าคนที่เกลียดแมลงสาปมันก็ไม่เห็นต้องมีสาเหตุ บางคนเห็นแล้วเป็นต้องกระทืบให้ตายทั้งๆที่มันไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย แต่บางคนบอกว่านี่มันผิดปกติมากแล้ว ควรไปพบจิตแพทย์ดีกว่า
มันก็เลยงงๆน่ะค่ะว่าทำไมถึงได้มีความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา มันเกิดและกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง การเกลียดเด็กนี่มันเป็นเรื่องธรรมดาหรือเปล่า?? หรือควรไปพบจิตแพทย์ดี?? ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ
| จากคุณ |
:
vinv 
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ต.ค. 53 01:50:36
|
|
|
| 
