ความคิดเห็นที่ 1 คนรุ่นเก่าก็ไม่ค่อยอยากกลับบ้านครับ... เหตุผลคือเบื่อหน้าเมีย จากคุณ : Pianpat_Pu เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 17:12:59

ความคิดเห็นที่ 2 บ้านคือของตาย   นอกบ้านคือประสบการณ์ จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 17:22:58

ความคิดเห็นที่ 3 คิดว่าคนรุ่นๆนี้เหตุผลส่วนใหญ่น่าจะชอบชีวิตอิสระ จากคุณ : noonism เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 17:32:52

ความคิดเห็นที่ 4 ออกจากบ้านมาเรียน 9 ปีแล้ว กลับบ้านปีละครั้งสองครั้งเ้อง เจอหน้าพ่อแม่ที รู้สึกเลยว่าท่านแก่ขึ้น เห้อ... จากคุณ : - WelL - เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 17:36:34

ความคิดเห็นที่ 5 สำหรับ น้องบั๊ฟ ตอนอยู่กับพ่อ อาจจะมีนอกลู่นอกทาง เถลไถลบ้าง แต่ก็กลับบ้านทุกวัน แต่พอมาอยู่กับแม่ เข้าบ้านปุ๊บ มีแต่ปัญหา ปัญหาเมื่อศตวรรษที่แล้วก็ยังเอามาถก ทำงานก็เหนื่อย ขับรถกลับบ้านเครียด ๆ อยากพัก ก็ไม่ได้พัก ก็เลยเข้าไปกราบเท้าแม่ ขอแยกบ้าน ... ออกมาอยู่คอนโด ... กลับบ้านเฉพาะเสาร์ อาทิตย์ ถ้าบ้านไม่ร้อนเป็นไฟ ใครก็อยากกลับบ้าน จริง ๆ นะ จากคุณ : น้องบั๊ฟ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 17:55:32

ความคิดเห็นที่ 6 ผมก็อยากย้ายออกนะครับ เก็บเงิน หาลู่ทางอยู่ เพราะตอนนี้กับท่านทั้งสอง ก็เหมือนพูดคุยกันคนละภาษา เหมือนอยู่กันคนละซีกโลกแล้ว จะมีประโยชน์อะไร กับการอยู่ที่นี่ ที่ 'บ้านของท่าน' แต่ไม่ใช่ 'บ้านของเรา'... ความห่างไกลอาจจะทำให้คิดถึงกันมากขึ้นก็ได้ ผมยังหวังไว้เช่นนั้น... จากคุณ : บ้าเกม เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 18:00:30

ความคิดเห็นที่ 7 ผมว่าเกือบทุกคนนะอยากกลับไปอยู่บ้าน อยากไปอยู่กับครอบครัว เหมือนสมัยยังเด็ก เพราะภาระ หน้าที่การงาน ความรับผิดชอบที่มี ทำให้หลายๆๆๆ คนต้องพลัดถิ่น ใจจริงอยากจะกลับใจจะขาด ลองถามเพื่อนคุณอีกทีซิว่า เมื่อเขาได้กลับไปบ้านแล้ว เขาอยากจะจากบ้านมาอีกหรือไม่ เขามีความรู้สึกว่า มันเป็นเวลาที่สั้นมากๆๆ กับการที่ได้อยู่กับบ้านในช่วงที่กลับไปเยี่ยมบ้าน มีอีกบางกลุ่มที่ต้องการจะกลับ แต่ยังกลับไม่ได้ หรือยังไม่กล้ากลับ เพราะภารกิจของตัวเองยังไม่บรรลุ เช่นคนที่ตั้งความหวังเอาไว้สูง หากไม่ได้ดี จะไม่กลับบ้าน  เป็นต้น...ไม่ได่ว่าเขานะ กลับชื่นชม เพราะเขาจากมาด้วยความหวัง หากให้เขาเล่านั้นเลือกได้ ... เกือบทุกคนเลือกที่จะกลับไปอยู่กับครอบครัว จากคุณ : โทนี่ (ChadChad) เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 18:16:51

ความคิดเห็นที่ 8 เราน่ะ ได้รับอิสระภาพ  มาตั้งแต่ ม.ปลายจนทุกวันนี้  ก็กลับบ้านตลอด  ไม่รู้ซิ ไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่ากับบ้านของเรา จะทะเลาะกัน สุข หรือทุกข์  มันก็ชีวิตน่ะ  ..บางทีทะเลาะกัน งอนจะกลับกรุงเทพก็มี 555 ไม่เคยลืม  บ้าน...บ้านนี้มีพ่อ กับแม่ รอ อยู่ ...ลืมอะไรได้ อย่าลืมตัว ไม่มีใครรักเรา หวังดี กับเราเท่าพ่อ กับแม่หรอกค่ะ .. อยากกลับไปอยู่บ้านมากๆ แต่ติดที่ว่า งานยังดี เงินยังงาม  ยังต้องทำมาหากิน  ถ้าอนาคต ตัวเองมั่นคง  มากกว่านี้ กลับแน่นอน ค่ะ .... เทคิวให้ที่บ้านตลอด ไม่ รู้ว่าพ่อกะ แม่จะอยู่กับเราอีกนานแค่ไหน ทำให้ดี ที่สุด  วันหนึ่ง ไม่มี พวกเค้า จะไม่มีคำว่าเสียใจ  เพราะทุ่มเท เวลาให้เต็มที่ บางทีเห็น เพื่อนบ้านอื่นๆ นั่งรอ ลูก.. ลูกไม่มาหาเล้ย .. ก็เศร้าใจ ได้ ดิบได้ดี ไม่คิดถึงพ่อ กับแม่ ...พ่อกับแม่ มีแต่แก่เฒ่า รอน้ำใจลูกกลับ บ้าน .. จากคุณ : honeybfit เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 18:24:36

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบในฐานะ คนรุ่นใหม่ตามโจทย์(แต่บ้านไม่ได้ไกลกันมากนะคะ แค่คนละฟากของริมขอบกรุงเทพฯ) - อยู่คนเดียวมันอิสระ สบายใจดีค่ะ ทำอะไรก็ได้ ทำอะไรก็ได้ ในที่นี้รวมทั้งเรื่องงานและเรื่องเรียนด้วยนะคะ เราจะทำงานกลับดึก อ่านหนังสือดึกยังไงก็ได้ ไม่ต้องให้พ่อแม่มารับรู้และเป็นห่วงไปด้วย - ไม่อยู่กับครอบครัวจะ concentrate กับเป้าหมายในชีวิตได้ดีกว่า - กลับบ้านที...ก็มีเรื่องให้เราไม่สบายใจมารับรู้ที อันนี้คงเป็นเหตุผลส่วนบุคคล แต่เป็นปัจจัยหลักสำหรับเราค่ะ - กลับบ้านบ่อยไป มันเปลืองนะคะ อันนี้ก็พูดกันตรงๆ = =" ....แต่ถ้าเทียบในวงเพื่อนๆของเรา คนชอบกลับบ้านครึ่ง ไม่ชอบกลับบ้านซะครึ่ง แล้วแต่ life style ค่ะ คงไม่ใช่ทุกคนที่คิดเหมือนเรา ที่ไม่ชอบกลับบ้านหน่ะ ^^ จากคุณ : LittleBuff-studio เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 18:33:47

ความคิดเห็นที่ 10 เราอีกคนค่ะ   ออกจากบ้านมา 20 ปีแล้ว แต่เรื่องดูแลพ่อแม่ไม่เคยขาด กลับบ้าน ปีละ2-3 ครั้ง ซื้อที่ทางไว้บ้าง สร้างบ้านใหม่ให้พ่อแม่   ทุกวันนี้พ่อแม่บอกไม่ขาดอะไร     แต่เวลาแม่ถามว่าอะไรๆก็พร้อมหมด   เมื่อไหร่เราจะกลับไปอยู่บ้านล่ะ    เราก็บอกตามตรงว่า  ถ้าณ.ปัจจุบันนี้  คือเรามีแรงทำมาหากิน ที่ กทม. ได้  เรายังไม่คิดกลับไปอยู่  แต่อนาคตไม่รู้เราไม่มีที่ไปก็คงกลับบ้านอยู่ดีเนอะ      ที่บอกแม่ไปตรงๆเพราะไม่อยากให้เค้ารอคอย วาดหวังว่าเรา   ไกล้จะกลับไปอยู่แล้ว  แบบรอๆๆๆๆๆ  น่ะค่ะ           เมื่อก่อนแม่ก็บอกว่าน่าน้อยใจจัง   แต่ตอนนี้แม่เข้าใจแล้วและไม่ถามอีกเลยค่ะ   แต่ก็โทรคุยกันทุกวันๆละหลายรอบ ให้หายคิดถึง                    แต่..............เพื่อนเรามันแซวว่าเราติดสบายเลยไม่อยากกลับบ้านนา 555 จากคุณ : สาวถุงกาแฟ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 18:41:25

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าบ้านอบอุ่นใครๆก็อยากกลับ ไม่ก้นิสัยเลวเกินที่จะกลับไปอยู่ที่ดีๆ จากคุณ : infernaldevilking เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 18:42:14

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้าบ้านอบอุ่นใครๆก็อยากกลับ ไม่ก้นิสัยเลวเกินที่จะกลับไปอยู่ที่ดีๆ จากคุณ : infernaldevilking เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 18:42:38

ความคิดเห็นที่ 13 มันเป็นแบบนี้มาทุกยุคทุกสมัยแหละ เมื่อเรียนจบแล้ว ..คนที่กลับก็มี ..คนที่ไม่กลับก็มี คนที่กลับไป คุณก็ไม่ได้เจอเขา คุณเจอแต่คนที่ไม่ยอมกลับบ้าน ภาษาวิจัยเขาเรียกว่า มี "selection bias" คือ ได้ข้อมูลมาจากส่วนใดส่วนหนึ่งเท่านั้น และเป็นส่วนที่ไม่เป็นตัวแทนประชากร จากคุณ : *Cookies* เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 18:59:22

ความคิดเห็นที่ 14 สำหรับเราเอง (อายุ 26 แล้วล่ะ)  อยากออกไปอยู่นอกบ้านเพราะ -อยู่บ้านแล้วขาดอิสระ บางคนก็ว่าก็เห็นเราไปไหนมาได้ได้นิ ใช่ ออกไปไหนมาไหนได้ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะทำงาน หรือว่าติดต่อเรื่องงานธุระให้กับที่บ้านแล้ว เรื่องกินข้าว เจอหน้าเพื่อนอย่าหวังค่ะ บ่นไปสองวันก็ไม่จบ -อยู่บ้าน โดนตรวจสอบทุกอย่าง .... เราเป็นคนที่เกลียดการล่วงล้ำอาณาเขตมาก แต่คนในบ้านเราเข้ามาในห้องนอน หยิบจับทุกอย่างตามใจชอบ -อยู่บ้าน โดนตรวจสอบวงเงินการใช้จ่ายอย่างละเอียดถี่ถ้วน ทั้งที่ตั้งแต่เด็กจนโตมาป่านนี้เราไม่เคยติดหนี้สิน บริหารดูแลตัวเองมาได้ตลอด รวมท้งมีเงินเก็บเป็นของตัวเอง -แม้กระทั่งโทรศัพท์เมื่อก่อน(เรียนป.ตรี) ก็ยังคงโดนแอบฟัง ขนาดคุยมือถือนะ จนเราอาละวาดไปที เดี๋ยวนี้ดีขึ้น ....ไม่แอบฟัง แต่อย่ายกหูโทรศัพท์ในบ้านนะ หูตั้งกันเชียว กินข้าวกี่โมง นอนเมื่อไหร่ ตื่นกี่โมงก็มีคนจับตามอง ทั้งที่มันวันหยุดของเรา.... หลายคนว่าค่ะ เป็นแม่คนแล้วจะรู้สึก ...เราตอบตามตรงเลยว่า ไม่รู้สึก และเราก็จะไม่เลี้ยงลูกแบบนี้ด้วย ภายนอกดูเหมือนบ้านเราจะเลี้ยงลูกแบบฝรั่ง คือปล่อยมันไปให้มันไปคิดเอง แต่แท้จริงแล้วปล่อยคือ ปล่อยให้เราค้นหาวิธีปฏิบัติตัวให้ได้ตามวิธีที่เค้าคิด ให้ได้ดั่งใจเค้าเองล่ะค่ะ   ทุกวันนี้กำลังหาเรื่องเปลี่ยนงานให้ไปอยู่ต่างจังหวัด ไม่ก็ทำงานต่างประเทศเลยยิ่งดี กลับบ้านปีละครั้งพอ แต่ก็มีคนเตื่อนอีกล่ะค่ะว่าออกไปอยู่นอกบ้านเดี๋ยวก็คิดถึงบ้าน สมัยเรียนเราไปซัมเมอร์มาสามเดือนสองรอบ สบายใจมากถึงมากที่สุด ปี1 ทางมหาวิทยาลัยกำหนดให้นิสิตทุกคนอยู่หอพัก ...อันนี้สบายใจสุดๆ ถึงแม้ว่ามันจะลำบาก หอพักมหาวิทยาลัยเป็นหอรวม ไม่มีความเป็นส่วนตัว ยุงเยอะ อยู่ซะชานเมือง ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอยู่บ้าน แต่เราก็สบายใจ ไม่โดนบังคับกลับบ้าน ไม่กลับค่ะ ต้องให้แม่โทรมาด่าก่อนอาทิตย์นั้นจึงจะยอมกลับ จากคุณ : Adenin เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 19:05:07

ความคิดเห็นที่ 15 ก็มีเหตุผลดีกันทุกคนเลยเนาะ จากคุณ : ปลาทองสยองเมือง เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 19:49:25

ความคิดเห็นที่ 16 สำหรับผม ตอนนี้อายุ 30 แล้วครับ ออกมาอยู่เองได้ประมาณ 5 ปีแล้ว ยังไม่เคยรู้สึกอยากกลับบ้านเลย อาจจะเป็นเพราะว่า ตอนที่ผมอยู่บ้านแม่ผมค่อยข้างวุ่นวาย ก้าวก่ายไปหมด ขนาดห้องนอนผมล็อคไว้ แม่ยังแอบไขกุญแก มารื้อโต๊ะทำงาน เจอซองเงินเดือนผม รีบเอาออกไปให้ข้างบ้านดูว่าลูกชายเงินเดือนเท่าไหร่ ตอนเรียนก็แอบมาค้นห้องอ่านไดอารี่ จนผมเลิกเขียนไปและ เพราะว่าเขียนทีไร แม่แอบมาอ่านทุกที ตอนนี้ก็แค่ส่งเงินกลับบ้าน เจอหน้ากันเดือนละครั้ง กินข้าวด้วยกันพอและ จากคุณ : เนจิ แห่ง โคโนหะ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 19:51:14

ความคิดเห็นที่ 17 มีเหตุผลเดียวที่ไม่อยากกลับบ้านคือ มันขาดอิสระค่ะ จะไปไหนมาไหน ต้องบอกกล่าว ห้ามกลับดึก ห้ามนู่นนี่ วุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวมากเกินไป ตอนเราไม่อยู่ไทย คนที่บ้านก็คิดถึง พอกลับไป เค้าก็จะเอาใจใส่เรา และควบคุมเรามากเป็นพิเศษ ทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ ซึ่งนั่นทำให้อึดอัดใจสุดๆ บ้านอื่นไม่น่าจะเป็นขนาดนี้ แต่บ้านเราเป็น แถมยังหัวโบราณมากๆ อีกด้วย เพราะงั้นเวลาที่เรากลับไทย จะเป็นเวลาที่เราต้องอดทน ใจเย็น และคอยเข้าใจ และเอาใจคนอื่น อย่างมากๆ ส่วนตัวเรานะคะ  พอกลับไทยก็โหยหาอิสระตามที่อยู่เมืองนอก พออยู่เมืองนอก ก็แอบเหงาคิดถึงบ้าน เพราะอยู่คนเดียว  แต่ยังไงเราก็ต้องกลับเมืองไทยแน่นอน ยังไงพ่อแม่ก็แก่ลงทุกวัน เราก็ต้องคอยไปช่วยเหลือเลี้ยงดู จะลัลล้าอยู่ตัวคนเดียว ก็ไม่ได้หรอกค่ะ การดูแลที่บ้านก็เป็นหน้าที่อย่างนึงของเราเหมือนกัน จากคุณ : caramelfrappe เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 19:58:29

ความคิดเห็นที่ 18 จากเท่าที่อ่านมา สาเหตุคือพ่อแม่ดูแลเอาใจใส่เกินพอดีไปสินะครับ ผมก็โดนคล้ายๆ#14เลยครับ ว่ามีลูกแล้วจะรู้สึก อันนั้นก็ปล่อยเป็นเรื่องในอนาคต ตอนม.ปลายนะ ส่องกระจกนานๆก็มาแซว แค่จะลองเซ็ตผมสักหน่อย แม่มาแง้มประตูห้องน้ำดูซะงั้น ผมเลยเลิกทำเลย โทรศัพท์มือถือดังที ก็หูผึ่ง ถามตลอดคุยอะไรกับใคร แถมชอบเล่าเรื่องลูกตัวเองให้ชาวบ้านรู้ไปทั่ว ผมก็อายเป็นนะ อะไรนักหนาไม่รู้ ตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆยันเรื่องใหญ่ จนเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน เหอๆ เรื่องแฟน ก็พูดดักคอตลอด ปากบอกปล่อยตามสบาย เรื่องแบบนี้ ก็เห็นเข้ามายุ่งทุกที จนป่านนี้ผมก็โสดอยู่เนี่ย แต่ถึงยังไงผมก็จะกลับบ้านอยู่ครับ ถึงจะนานๆที ไม่บ่อยเท่าเพื่อนคนอื่น พอจากมานานๆก็คิดถึงครับ ใช่ว่าจะไม่คิด อาหารฝีมือแม่ อร่อยที่สุดแล้วครับ อ้อ..ขอพิมพ์ดักไว้ก่อนเลยนะครับ คนที่ว่ามีพ่อแม่ให้บ่นยังดีกว่าไม่มีอะไรทำนองนี้น่ะ ไม่ต้องบอกหรอกนะครับ ผมรู้ตัวดี เพราะผมเสียพ่อไป1คนแล้วครับ รู้ซึ้งทีเดียวแหละครับ ว่ายังไม่ทันได้ตอบแทนบุญคุณท่าน มันรู้สึกยังไง จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 20:18:08

ความคิดเห็นที่ 19 ผมว่า**มันแล้วแต่ครอบครัวครับว่าพื้นฐานเป็นอย่างไร** ที่บ้านผมเฮฮากันดี ไม่มีข้อห้าม แต่อย่าทำสิ่งที่ไม่ดีเป็นพอ ผมมีพี่1คน ทุกคนในบ้านจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ผมว่าอยู่บ้านมีความสุขที่สุดแล้ว จะให้ไปเรียนกลับบ้านปีละ3-4ครั้งไม่เอาละครับ ตอนไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆยังคิดถึงบ้านแทบแย่ ตอนนั่งรถกลับพอเห็นป้ายจังหวัดเราแล้วรู้สึกดีใจจะถึงบ้านแล้ว เย้ๆ จากคุณ : แม็กซ์พัทยา เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 20:21:07

ความคิดเห็นที่ 20 ผมกลับบ้านสองปีครั้งครับ เหตุผลก็ตาม #14 18 น่ะแหละครับ จากคุณ : Elixir The High Priest เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 20:54:53

ความคิดเห็นที่ 21 บ้านคือ รากหรือที่มาของเราแต่ละคน เมื่อเรา ยังอยากมีอิสระ  ก็เพราะ เรากำลังค้นหาหรือสร้างตัวเองอยู่ บ้านที่ไม่สมบูรณ์  ตัวเราจึงต้องไปไขว่คว้าจากโลกภายนอก คนที่รักบ้าน  ก็เพราะ บ้านมีคำตอบสำหรับเขาในกรณีต่างๆ จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 20:59:19

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วเจอปัญหาแบบเดียวกันเลยค่ะ คือเราไม่มีความเป็นส่วนตัวของตัวเองเลย จะโดนถามนั่นนี่ จับผิด ตำหนิ ถากถางตลอดเวลา รื้อคอม มือถือ (แม่ไฮเทคมากค่ะ Facebook ยังมีเลยโอ้ว แต่ยังไม่ทันพวก privacy setting กรั่กๆ) บางทีเห็นเพื่อนเราหน้าตาไม่ถูกโฉลกกับตำราโหงวเฮ้งเค้า เค้าก็จะอคติไม่ให้ไปยุ่งกับคนนั้น แต่เราก็ขัดคอเรื่อยๆนะ เพราะหัวดื้อมาก เรายึดเรื่องถูกผิดเหตุผลเป็นหลัก ถ้าไม่เข้าท่าก็เถียงสุดใจเลย (โดนด่ากลับ ฮา) จนพักหลังๆ เรารู้สึกโดนคุกคามเรื่องส่วนตัวมากไป แล้วเรียนก็หนักนอนดึกเราอ่านหนังสือถึงตีสองตีสาม แม่ก็หาว่าเราคุยกับผู้ชาย = ='' เราไม่ค่อยชอบทัศนคติการหาคู่ของแม่เท่าไหร่ค่ะ เข้าเรื่องนี้ได้ทะเลาะกันทุกที) เราก็เครียดหลายเรื่อง อยู่บ้านก็เครียดอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง อยู่มหาลัยก็เรียนหนัก จนวันนึงเราวีนแตก บ่นๆ โวยวาย อารมณ์เสีย อ่านหนังสือไม่ได้ นอนไม่หลับเลย คิดถึงพ่อที่เสียไป ร้องไห้ตอนกลางคืนติดกันสามวัน เค้าเลยเริ่มปล่อยเรื่องส่วนตัวเราบ้างแล้ว แต่ทำไงได้เหลือแม่อยู่คนเดียว ก็เลยต้องอดทนค่ะ จากคุณ : ฮ่าๆๆComeback (โฮ่งฮับตังเม) เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 21:00:54

ความคิดเห็นที่ 23 ผมอยากจะเตือนด้วยความหวังดีนะครับ "คนเราจะรู้ค่าเมื่อได้สูญเสียไปแล้ว" โดยเฉพาะกับผู้มีพระคุณอย่างพ่อกับแม่ ทำดีกับท่านไว้นะครับ ถ้าสูญเสียท่านไปแล้วมานั่งนึกเสียดายก็ไม่มีประโยชน์ พ่อกับแม่ มีแต่หวังดีกับลูกๆ อาจจะมีความคิดที่ล้าสมัย ไม่ถูกใจ เจ้ากี้เจ้าการ แต่ท่านทำก็เพราะท่านรัก และหวังดี อันไหนไม่ถูกใจ ก็พูดคุยกันครับ แชร์ความคิดประสบการณ์ ยุคสมัยเปลี่ยนไป แต่ความรักของพ่อกับแม่ ไม่ได้เปลี่ยนไปตามนะครับ คงไม่มีใครรักเราได้บริสุทธิ์ใจไม่หวังสิ่งใดตอบแทนเท่ากับพ่อแม่แล้ว การที่เราไม่สามารถอยู่ที่บ้านได้ก็เพราะความจำเป็นหลายๆ อย่าง แต่ก็ควรให้ความเอาใจใส่ โทรถามไถ่ กลับบ้างเมื่อมีโอกาส เท่านี้ก็มีความสุขแล้ว เมื่อท่านจากเราไปแล้ว จะได้ไม่เสียใจว่าและคิดว่า "รู้งี้น่าจะทำดีกับท่านตอนนั้น" จากคุณ : duffy_duck (duffy_duck) เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 21:11:21

ความคิดเห็นที่ 24 คนรุ่นใหม่เหมือนกัน พ่อแม่จะถีบออกจากบ้านก็ยังทู่ซี้เกาะเป็นปลิงไม่ยอมปล่อยค่ะ ^^" แต่ละคนก็มีเหตุผลของแต่ละคนนะคะ ถ้าบ้านน่าอยู่ มันก็น่าอยู่อ่ะค่ะ โชคดีอย่างหนึ่งของเราก็คือบ้านกับที่ทำงานอยู่จังหวัดเดียวกัน ปกติความเป็นส่วนตัวของที่บ้านก็ไม่ได้มีมากนะคะ แต่เราก็ไม่ได้รังเกียจที่จะให้พ่อแม่รู้ค่ะ (ที่จริงเราก็นึกไม่ค่อยออกเหมือนกันนะว่าอะไรที่เรียกว่าส่วนตัว คือแต่ละคห. ที่พูดมาส่วนใหญ่ก็เจอมานะคะแต่ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นประเด็นอะไรมากมาย บางทีต่อมความรู้สึกเราบกพร่องเองก็ได้ พ่อแม่ให้ทำอะไรก็ทำ ให้อะไรมาก็ใช้มันยังงั้นแหละ ขี้เกียจคิดมาก ^^") บางทีมีปัญหาก็คุยกับพี่สาวพี่ชายในขณะที่พี่ชายพี่สาวก็คุยกับเราเหมือนกันค่ะ หรือบางเรื่องก็ปรึกษาพ่อแม่ ไปทำอะไรวันไหนพ่อแม่จะรู้ค่ะ รายงานตัวตลอด ออกต่างจังหวัดกับเพื่อนก็ยังต้องโทรเพราะเป็นความเคยชิน กลัวเขาเป็นห่วง พื้นที่ส่วนตัวในบ้านค่อนข้างน้อย แต่ก็ใช่ว่าจะไมมีเลยนะคะ มีอยู่บ้างแหละแต่นึกไม่ออกเท่านั้นเอง (บางทีเราอาจจะเจอความไม่เป็นส่วนตัวมากจนชินกับมันแล้วเลยไม่รู้สึก) อีกอย่าง เราไม่สนใจเรื่องอิสรภาพค่ะ อิสรภาพในใจเรามีเกินพอจนไม่จำเป็นต้องไปดั้นด้นคว้าหาอีกแล้ว (โชคดีอีกเช่นกัน ^^v) ตอนนี้เราสนหน้าที่ที่จะต้องดูแลพ่อแม่ทั้งกายและใจ ต่อให้ไล่ยังไงก็จะทู่ซี้อยู่ดูแลเขาจนกว่าเขาจะไม่อยู่ให้ดูแลค่ะ เป็นเด็กติดบ้านกันทั้งพี่ชาย พี่สาว แล้วก็ตัวเราเองค่ะ อย่างนี้ถือว่าเป็นเด็กรุ่นใหม่หรือเปล่าหว่า (เขียนไปแล้วก็ชักงงเองแฮะ) จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 22:11:41

ความคิดเห็นที่ 25 ข้าวบ้านอร่อยที่สุด... ไม่เคยนึกอะไรมากกว่าตื่นมา มีข้าวร้อนๆรออยู่แล้วเหมือนเมื่อก่อน ถ้าได้กลับไปนั่งชมนกชมไม้ นอนอ่านการ์ตูน เล่นกับหมาที่บ้านก็คงดี แต่ที่ไม่ดีคือยิ่งอยู่นาน ยิ่งเครียด ป่าวเลยบ้านไม่ได้ห่างอะไร อยากกลับเมื่อไหร่ก็ได้ ขับรถชั่วโมงเดียวถึง แต่ด้วยภาระที่เค้าให้เรามาดูแล มันก็เลยทำให้ไม่ได้กลับไปนอนบ้านมาเป็นปีแล้ว อย่างดีก็แค่ได้แวะไปกินข้าวแค่มื้อ-สองมื้อ ตอนนี้ด้วยความที่เค้าห่วงงาน(เงิน)มากกว่าห่วงผม จนเกือบทำให้ผมเป็นโรคประสาทเพราะโดนกดดันด้วยกฏหมู่ ช่วงนั้นเกือบปลีกวิเวก แบบไปไม่กลับอยู่พักใหญ่ จิตตกอยู่เป็นเดือน ไม่พูดให้ใครฟังด้วยนะ ก็เท่านั้นละครับ เลือกอย่างนึง มันก็ต้องเสียอีกอย่าง แต่ที่เซ็งคือผมโดนบังคับให้เลือก ผมเลยย้อนให้ด้วยทางเลือกของเค้า ด้วยการไม่สนใจทำสิ่งที่เค้าขอทุกอย่าง บอกแค่ไม่ว่าง พูดแล้วหงุดหงิด จากคุณ : แมงแกลบ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 22:38:23

ความคิดเห็นที่ 26 ไม่เห็นอยากอยู่ที่ไหนในโลกนี้ที่ไม่มีแม่อะ ไม่อยากแต่งงานด้วย จากคุณ : maewfoo เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 22:52:27

ความคิดเห็นที่ 27 อยกกลับบ้นครับคิดถึงบ้น จากคุณ : pumee_23 เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 23:25:39

ความคิดเห็นที่ 28 คอนเฟริม เหมือน คห 14 ค่ะ นานๆ กลับทีรู้สึกดีกว่าเยอะค่ะ แต่รักพ่อแม่ นะคะ ไม่เคยไม่รักค่ะ จากคุณ : dp love villa เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 23:27:55

ความคิดเห็นที่ 29 ขอตอบในฐานะคนที่เรียนจบแล้วต้องอยู่บ้านนะคะ เนื่องจากแม่มีลูกหลายคน คนอื่นทํางานที่กทม.หมด เราจะสังเกตได้ว่า แม่จะตื่นเต้นทุกครั้งเวลาที่ลูกโทรมาบอกว่า อาทิตย์นี้จะกลับบ้าน แม่เตรียมซื้อของกินที่ลูกชอบไว้เยอะมาก ตั้งตารอแต่เช้า โทรถามตลอดว่าออกมารึยัง ถึงไหนแล้ว เรียกลูกกินข้าวกินขนม แม่มีความสุขมาก พอวันที่ต้องกลับกทม. ก็เตรียมเสบียงให้ยังกะจะไปรบ เยอะเกิ๊น จนเราแอบน้อยใจบ่อยๆ^^(ลูกคนกลางก็เงี๊ย..) อาจจะไม่เกี่ยวกับหัวข้อกระทู้นะคะ แค่อยากจะบอกคนว่า กลับไปหาครอบครัวกันบ่อยๆนะคะ คนที่รักเราเค้ารอเราอยู่นะ.... จากคุณ : โจวไป่เหลียน เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 23:36:42

ความคิดเห็นที่ 30 ผมออกมาอยู่เองตอนช่วงวัยรุ่นอายุ 15 ปี ตอนนั้นมองอะไรในบ้านขวางไปหมด อารมณ์วัยรุ่นร้ายกาจมากๆ พ่อแม่พูดอะไรไม่ได้เลย สุดท้ายคิดได้ว่าอยู่ด้วยกันพ่อแม่คงเสียใจกับเราแน่ๆจึงขอมาอยู่เอง หาที่เรียนเอง ตั้งแต่ ม.ปลาย จนจบปริญญา ทำงานและเพิ่งจะสร้างครอบครัว แต่ไม่เคยทิ้งพ่อทิ้งแม่ครับ กลับไปเยี่ยมปีละครั้ง และส่งเงินตั้งแต่เดือนแรกที่ทำงานจนถึงวันนี้ เดือนละ 6,000 บาททุกเดือนไม่เคยขาดเคยสาย ขอชดเชยช่วงวัยรุ่นของผมที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้วกันนะครับ ป๊า จากคุณ : ลึกลับซับ_tui เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 00:52:27

ความคิดเห็นที่ 31 ชีวิตก็มีการพลัดพรากจากกัน เป็นเรื่องธรรมดา ไม่จากเป็น ก็จากตาย ล้วนทำให้เป็นทุกข์ทั้งนั้น อยู่ที่ฝ่ายไหนจะรักมากกว่ากัน ฝ่ายที่รักมาก ก็จะทุกข์มากกว่า โดยมากฝ่ายพ่อแม่จะรักลูกมากกว่า ลูกรักพ่อแม่ ไม่เคยเบื่อ ไม่เคยรำคาญ ลูกจะทำผิดยังไง ก็ให้อภัยเสมอ พ่อแม่ก็มักจะเป็นฝ่ายทุกข์มากกว่า ฝ่ายลูกพอเริ่มโต เริ่มรำคาญพ่อแม่ พอแต่งงานมีครอบครัวแยกย้ายไป เปลี่ยนสถานะจากลูกมาเป็นพ่อป็นแม่ ก็จะรู้ซึ้งเอง ถึงความรู้สึกที่ ว่าการไม่ได้อยู่กับคนที่รัก หรือการที่ลูกรักไม่อยากอยู่ด้วยเป็นเช่นไร มันเป็นวัฏจักรครับ จากคุณ : multiple เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 01:11:50

ความคิดเห็นที่ 32 ส่วนตัวเราคิดว่า คนพวกนี้ไม่มีความละเมียดมะไลในจิตใจ  ไม่เห็นค่าของชีวิตทุกวัน  เปนพวกไม่เหนโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ทุกวันนี้ เราก็ไม่ได้อยู่บ้าน  แต่จะต้องกลับบ้านทุกเสาร์ อาทิตย์ เลี่ยงการทำธุระให้มากที่สุด การได้อยู่กับพ่อแม่ กับคนในครอบครัวคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตเรา  ถึงแม้อนาคตเราต้องอยู่คนเดียวแน่ๆ แต่เรื่องนั้นช่างมัน ทุกวันนี้ที่เค้อยู่กับเรา ทุกวินาที ต้องกอบโกยให้มากที่สุด  อุบัติเหตุอาจจะเกิดกับใครก็ได้ ใครจะไปคิด และเราไม่เคยคิดว่า การได้ออกมาอยู่คนเดียวคือ อิสระภาพ เรารู้สึกมันเป็นอะไรห่วยแตกจังวะ เราออกมาอยู่คนเดียวทำไม ทำไมเราต้องมาอยู่คนเดียวที่นี่ ทำไมเราไม่นอนบ้าน  ถึงแม้ตอนเด็กๆ พ่อแม่เราจะไม่ปล่อย ค่อนข้างห่วงมากเพราะเป็นลูกคนเดียว  เราอยากออกจากบ้านมาก อยากไปเที่ยว แต่โตขึ้น ก่อนจะอิ่มตัวด้วยซ้ำ รู้สึกว่า เวลากับพ่อกับแม่ มันมีค่ามากที่สุดในชีวิตแล้ว จากคุณ : ปอปลานั้นหายาก (ปอปลานั้นหายาก) เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 02:32:38

ความคิดเห็นที่ 33 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:44:19 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:43:55 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:40:57 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:38:11 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:37:35 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:35:25 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:34:46 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:33:27 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:32:30 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 53 07:31:40 จากคุณ : noon (nominoon) เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 07:31:04

ความคิดเห็นที่ 34 ...พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน แต่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร ให้กินและให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ เมื่อยามเจ้าโกรธขึง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกๆ ยาม ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้ วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง... จากคุณ : noon (nominoon) เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 07:54:07

ความคิดเห็นที่ 35 ถึงช่วงเวลานึง แล้วมนุษย์เราก็จะคิดได้หรือ มันอาจจะสายไปเสียแล้ว อ่านหลายความเห็นแล้วรู้สึกใจหายกับหลาย ความเห็น ว่าคนเราเดี๋ยวนี้มีความรู้สึกกับบุพการีได้ขนาดนี้เลยเหรอ ไ่ม่แปลกใจเลยทำไมประเทศชาติถึงได้เป็นอย่างนี้ จากคุณ : ทางผ่าน เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 09:13:06 A:124.120.39.223 X: TicketID:274062

ความคิดเห็นที่ 36 คิดเหมือนคุณ "แม็กซ์พัทยา" เห็นป้ายจังหวัดแล้วตื่นเต้นโคตรๆๆๆ เด๋วนี้นั้งเครื่องเลยรู้สึกเฉยๆๆ อิอิ จากคุณ : Phone_in เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 09:45:51

ความคิดเห็นที่ 37 คงเป็นช่วงเวลาของแต่ละคน บวกกับความคิดส่วนตัวของแต่ละคนด้วยมั้งคะ อย่างเรา ตอนจบม.ปลายช่วงต่อเข้ามหาวิทยาลัย คิดแต่ว่าอยากไปให้ไกลบ้าน เบื่อบ้าน เบื่อคนที่บ้าน แต่ทุกวันนี้ (อายุ 31) อยากกลับไปอยู่บ้าน อยากใช้ชีวิตกับคนที่บ้านมากกว่า คิดหาหนทางที่จะกลับไปทำมาหากินที่บ้าน เคยคุยกับเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา 2-3 คน วางแผนชีวิตเหมือนกันว่าอีก 2 ปีข้างหน้า จะกลับไปอยู่บ้านทำมาหากินที่บ้านค่ะ จากคุณ : หนูภี ณ นางพิมพ์ เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 10:38:13

ความคิดเห็นที่ 38 1.ไม่ได้ถูกปลูกฝังเรื่องสำนึกและความภาคภูมิใจในบ้านเกิดเมืองนอน 2.เมื่อไปเจอแสงสีของเมืองใหญ่ เจอความสะดวกต่างๆ เกิดหลงไหลและไม่สามารถจะกลับไปใช้ชีวิตบ้านๆอย่างแต่ก่อนได้อีก ที่ว่ามานี้ไม่เกี่ยวกับคนที่ต้องไปอยู่ในเมืองใหญ่เพราะภาวะจำเป็นในหน้าที่การงานนะคะ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 12:40:44

ความคิดเห็นที่ 39 เห็นด้วยความคุณ คห. 35, 34, 32 และ 24    ทำไมบางคนถึงคิดไปได้ถึงขนาดนั้น รำคาญพ่อแม่? มันคงเป็นเหมือนค่านิยม ที่พอเรียนจบแล้ว ต้องไปกรุงเทพฯ หางานทำ ถ้ากลับมาอยู่บ้านต่างจังหวัด จะรู้สึกไม่ดี  เดี๋ยวคนจะหาว่าไม่เก่ง หางานทำกรุงเทพไม่ได้  แต่ก็ยอมรับว่า ตำแหน่งงานต่างๆก็ไปกระจุกอยู่ที่กรุงเทพมากที่สุด เรื่องแบบนี้ก็คงอยู่แนวคิดของแต่ละคน เราก็ชอบอยู่บ้าน ไม่ได้รู้สึกน่าเบื่อ หรือต้องไปแสวงหาอะไรนอกบ้าน ตอนเป็นวัยรุ่น เพื่อนๆก็พากันไปเที่ยวกลางคืน ไปผับบ้าง แต่เรากลับไม่รู้สึกว่ามันมีอะไรน่าค้นหาในนั้น  ก็รู้แล้วว่าในนั้นมีอะไร ดูจากโทรทัศน์ก็เห็น มีเพลง มีเหล้า หนุ่มไปเหล่สาว สาวไปเหล่หนุ่ม  ก็แค่นั้น  ไม่ชอบตามกระแส จนบางครั้งพ่อแม่เราเอง ก็คิดว่า ทำไมเราทำตัวไม่เหมือนวัยรุ่นคนอื่น แต่เค้าก็ว่า ก็ดีนะ จะได้ไม่้ต้องห่วง  มีบางครั้งก็ต้องไล่ให้ไปเที่ยวซะบ้าง       เราว่าเวลาที่ได้อยู่กับพ่อแม่ มันก็มีบ้างเรื่องไม่เข้าใจกัน เหมือนครอบครัวโดยทั่วไป แต่สุดท้ายแล้ว ลึกๆ สิ่งที่พ่อแม่บ่น ที่บางคนรำคาญ  มันก็คือความเป็นห่วง แต่การแสดงออก หรือคำพูด อาจไม่เข้าหูลูก      เมื่อก่อนเราก็คิดว่า เรียนจบ ไปทำงาน เก็บเงิน ส่งพ่อแม่   แต่ตอนนี้ เราว่าสิ่งที่พ่อแม่ต้องการ ไม่ใช่เงินจากลูกส่งมา เพราะพออายุมาก พ่อแม่ก็ต้องการคนมาอยู่้ด้วย  มาดูแล  มาั่นั่งถกเถียงกันบ้าง แก้เหงา  ความสุขมันก็ง่ายๆแค่นี้ สำหรับเรานะ  แต่น้องสาวเรา เป็นสิ่งที่ตรงข้ามกัน ชอบเที่ยว มีเพื่อนเยอะ ทำงานอยู่กรุงเทพ ไม่ค่อยโทรมาคุยกับพ่อแม่ จนกว่าจะมีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้อง  กลับมาบ้านที แ่ม่ก็ดีใจ รู้ว่าชอบกินอะไรก็ไปเตรียมซื้อมาทำให้แต่เช้ามืด แต่  น้องเรากลับไม่อยู่บ้าน ออกไปเที่ยวกับเพื่อนตลอด ไม่ได้อยู่คุยกับครอบครัว  ในหัวเค้ามีแต่เพื่อน สังคมเค้า จนกลับไปกรุงเทพฯ แม่ก็แทบไม่ได้คุยอะไรด้วย เพราะไม่อยู่ให้คุย    แม่เราก็พูดอยู่บ่อยว่า ค้นหาอะไรเหรอ ข้างนอกนั่น จากคุณ : iRepenter เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 13:31:27

ความคิดเห็นที่ 40 หึหึ วันนึงคุณแก่ตัวลงไป แล้วจะเข้าใจค่ะ จากคุณ : ม่านปักตระกูลแบล็ก เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 13:33:20

ความคิดเห็นที่ 41 มาอยู่กทม.ก็หลายปี อยากกลับไปอยู่บ้านแล้วค่ะ  แต่มันเป็นช่วงอายุ และเวลาที่ต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์ ไม่ใช่ไม่อยากกลับ แต่มันมีภระหน้าที่ จากคุณ : สวยERROR เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 14:49:25

ความคิดเห็นที่ 42 ทำงานอยู่ที่บ้านค่ะ เหตุผลคนส่วนใหญ่ก็คงเหมือนๆ กัน คือ ต้องการอิสระ แต่สำหรับเราอาจจะเป็นความโชคดีว่าที่บ้านให้อิสระพอสมควรกับความต้องการ ของเรา แม้ว่าบางครั้งจะน้อยไปบ้าง มากไปบ้าง สามารถคุยกันได้ แต่ก็โอเคนะ มันก็อบอุ่นดี ปล.บางครั้งอิสระ กับ โดดเดี่ยวมันใกล้กันนิดเดียว จากคุณ : ลาบราดอร์ขี้เหงา เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 15:07:28

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านมาหลายกระทู้ ๆๆๆๆก็รู้สึกคล้ายๆกัน แต่สำหรับเรา คิดว่า การที่ได้ออกมาอยู่ข้างนอกแล้ว สบายดี มีอิสระมากๆๆทำไรก็ได้ทุกอย่าง แต่ไม่ใช่ว่าจะไมคิดถึงบ้านและพ่อแม่น่ะ ก็คิดถึงโทรคุยกันทุกวันถามสาระทุกข์ ว่าเป็นไงกินข้าวยัง เลิกงานกี่โมง ก็พอแล้ว เดือนนึงก็ไปเยี่ยมให้เห็นหน้าสัก 2 ครั้งหรือเดือนละครั้ง สบายดีมากเลยล่ะ และก็จริงอย่างที่หลายคนบอกว่า เป็นอิสระไม่มีการควบคุมและล้ำเส้นกัน แต่อบ่างว่าล่ะค่ะ ถ้าเราอยู่ในบ้านกะพ่อแม่ ท่านก็จะคิดว่าเราไม่โตสักที เลยต้องคอยควบคุมทุกอย่างของเราไงค่ะ ถามตอนนี้อยากกลับบ้านไหม ตอบได้เลยค่ะว่าไม่ค่ะ จากคุณ : หมูอ้วนอยากไปเที่ยว เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 15:26:51

ความคิดเห็นที่ 44 สำหรับเรา ง่ายๆ .เราต้องการพื้นที่สำหรับตัวเองค่ะ จากคุณ : The Little Dollxs เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 16:30:09

ความคิดเห็นที่ 45 มาอ่านหลายๆความเห็นแล้ว เราคนนึงที่อยากอยู่บ้านนะ อยากมีความรู้สึกว่าจะถึงบ้านแล้ว อยากอยู่บ้านด้วยความรู้สึกที่สบายใจ นอนเล่นได้ อะไรได้ อยู่บ้านดีจะตายค่ะ ตื่นมาก็มีข้าวให้กิน ฝีมือแม่อร่อยที่สุด พยายามจะเข้าใจ ตลอดจนไปถึงศึกษาจิตวิทยาของผู้ใหญ่ว่าทำไมเค้าเป็นแบบนี้ พฤติกรรมของเค้าต้องการอะไร แต่ความพยายามเรามากไปมั้ง สุดท้ายเราก็ปรี๊ดแตก ขังตัวเองในห้องเงียบๆทุกครั้งไป กับความรู้สึกที่ว่า เราอยากออกไปอยู่ตามลำพัง เราพยายมขนาดนี้แล้ว ขอสักนิดเถอะ ให้พ่อกับแม่ปรับอะไรนิดหน่อยเพื่อเราบ้างเท่านั้นเอง จากคุณ : ผู้โพสต์คห.14 (Adenin) เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 17:27:40

ความคิดเห็นที่ 46 เราก็ถูกเลี้ยงมาแบบโบราณ ไปไหนไม่ค่อยได้ พ่อแม่ญาติพี่น้องตามรับส่งตลอด พอเข้ามหาลัยใช้ชีวิตในกทม. ก็มีความสุขกับชีวิตอิสระ แต่ก็พยามยามกลับบ้านทุกอาทิตย์ เมื่อใช้ชีวิตคนเดียวจึงรู้ว่า เวลาเจ็บป่วย เวลาทุกข์ จะคิดถึงพ่อแม่แทบขาดใจ เพื่อนช่วยเราไม่ได้ทุกอย่าง พอเรียนจบก็กลับไปหางานทำที่บ้านเลยค่ะ ถึงจะได้เงินไม่เยอะเท่ากทม. แต่ก็ดีกว่ามาหางานทำตอนอายุมากแล้ว จากคุณ : If not you who? เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 21:17:27

ความคิดเห็นที่ 47 เรา 29 ปี ตอนนี้ยังต้องทำใจเพราะพ่อ กับ แม่ บอกว่าจะย้ายไปอยู่บ้าน ที่ ตจว. อีก ประมาณ 5 ปี เราต่อรองว่า อีก 10 ปี ได้ปล่าว เวลาเราไปเที่ยวต่างจังหวัด เราคิดพ่อกับแม่มากเลย อยากให้ไปด้วยกัน อาจจะเป็นเพราะพ่อกับแม่ ให้อิสระในการใช้ชีวิต แต่ก็อยู่ในกรอบที่ผู้ใหญ่ พึงจะรับได้มั้ง ก็เลย กลายเป็นติดพ่อกับแม่ซะงั้น คิดมาแล้วฮาคะ ที่ยังไม่ยอมแต่งงานเพราะติดสองคนนี้แหละ แฟนก็นอยด์ ไปเลย 555 ตลกดีคะ จากคุณ : ปนัดดา-ตัวดำ เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 53 10:50:41

ความคิดเห็นที่ 48 คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า คนอยู่บ้านก็อยากไปอยู่หอ คนอยู่หอก็อยากกลับไปอยู่บ้าน ผมอยู่บ้านมาตลอด บ้านผมมี 3 คน พ่อแม่ลูก จนมหาลัยผมไปเรียน ตจว เลยได้รู้ว่าอิสระที่แท้จริงนั้นมันขนาดไหน ถึงปกติผมอยู่บ้าน ที่บ้านก็ไม่ได้ห้ามไปนู่นไปนี่หรอกนะครับ  แต่การไปใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวในที่ไกลๆ มันทำให้ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก  การอยู่ตัวคนเดียว เราไม่สามารถเหวี่ยงใครได้ ไม่สามารถระบายอะไรใส่ใครได้ ทุกอย่างเราต้องดูแลตัวเอง ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีความรับผิดชอบมากขึ้น หลังจากที่เรียนจบ ผมก็ได้ทำงานต่างจังหวัดอีก ก็อยู่ตัวคนเดียวมาเรื่อย ถามว่าเหงามั้ย ? ไม่ครับ ไม่เหงา กิจกรรมมีให้ทำเยอะแยะ จนมีวันนึง พ่อผมตกกระได แม่โทรมาบอก ทำให้ผมได้คิดว่า ถึงผมจะส่งเงินให้ทุกเดือน แต่ในกรณีฉุกเฉินแบบนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยเหมือนกัน เพราะอยู่ไกลกัน  ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเปลี่ยนงานกลับมาอยู่บ้านครับ ถึงแม้ว่าพ่อกับผมจะไม่ถูกกันมาโดยตลอด จนทุกวันนี้ก็ยังไม่ถูกกัน ไม่คุยกันด้วยซ้ำ แต่ผมก็ยังกลับมาอยู่บ้านเพราะผมเป็นห่วงแม่ ถึงผมต้องรองรับความกดดันจากพ่อในเรื่องต่างๆก็ตาม ผมคิดแล้วว่า ถ้าแม่ผมเป็นไรไปโดยที่ผมอยู่ไกลๆ ผมคงเศร้าใจไปทั้งชีวิต เลยกลับมาบ้านครับ ดังนั้น คนเรา ไม่มีใครจะได้ทุกอย่างโดยไม่สูญเสียครับ เราทำได้แค่ได้อย่างเสียอย่างแต่เพราะปัจจัยประกอบมากมายของแต่ละคนนั้นต่างกัน ดังนั้น เลือกเอาเองละกันครับว่าคุณทำอะไรลงไปแล้ว พอมองย้อนกลับไปจะไม่ต้องมาเสียใจไปตลอดชีวิต จากคุณ : Sith Lord Nindle เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 53 12:57:04

ความคิดเห็นที่ 49 อยู่ต่างประเทศมาเกือบ 10 ปี ตอนนี้โค-ต-ร อยากกลับบ้านเลยครับ จากคุณ : พิณแคนแดนอิสาน เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 53 14:30:07

ความคิดเห็นที่ 50 เราอยากออกมาอยู่นอกบ้านก็เพราะ ที่บ้านเราไม่มีห้องเป็นส่วนตัวคะ เนื่องจากญาติ เยอะ ทุกวันนี้เรายังนอนเตียงเดียวกับพ่อและแม่เลย ทั้งๆที่อายุ 25 ปีแล้ว เมื่อ 2 ปีที่ แล้ว เราย้ายไปอยู่หอกับเพื่อนเพราะเราทำงานแถวลาดพร้าว แล้วก็ทำงานค่อนข้าง หนัก และกลับดึกด้วย แต่เราจะไปหาแม่ อาทิตย์ละครั้ง แต่ก็โทรคุยกับแม่ตลอด แต่ ณ ปัจจุบันนี้ เราย้ายกลับมาอยู่บ้านแล้ว เพราะเราได้งานที่ใหม่แถวสุขุมวิท ใกล้บ้าน เราด้วย แต่ปัญหาก็คือ มีญาติมาอยู่เพิ่ม ความเป็นส่วนตัวก็ไม่มี เราคิดว่าอีก 2 ปีเราคง จะย้ายออกกลับไปอยู่หอตามเดิม คือ จะแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่กับแฟนเลยคะ ทุก สัปดาห์ก็จะมาหาแม่ แล้วพาแม่ไปกินข้าวนอกบ้านคะ เพราะยังไงในหัวเราก็ไม่เคยคิด จะทิ้งบุพพการีอยู่แล้ว เพียงแต่สถานที่ที่อยู่อาศัยมันไม่เอื้ออำนวยก็เท่านั้นแหละคะ จากคุณ : j_jaa123 เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 53 16:45:57

ความคิดเห็นที่ 51 เห็นแต่ละ คห.แล้ว พ่อแม่มาอ่านคงร้องไห้ จากคุณ : เป็นเมียเราต้องอดทน เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 53 19:10:54

ความคิดเห็นที่ 52 คงไม่ถึงขนาดร้องไห้หรอกมั่งค่ะ  -.- บางทีก็นะ ทั้งตัวลูกและพ่อแม่ก็ต้องใจเขาใจเราบ้าง ... ไม่ค่อยกลับ ใช่ว่าจะแปลว่าไม่รักหน่อ ถ้าอยู่แล้วมีเรื่องเข้ามาตลอด ยังไงก็ต้องปรับความคิดเห็นให้สอดคล้องกัน แต่ยังไงเขาก็เลี้ยงเรามานะจ๊ะ จากคุณ : Pairtarin เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 53 19:27:02

ความคิดเห็นที่ 53 เราก็เข้าใจบางความเห็นนะ ความอิสระก็สำคัญ ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเองนะคะ งั้นขอตอบในฐานะคนรุ่นใหม่เลยนะคะ อายุ21 ปี เรียนไกลบ้าน ระยะทาง สองชั่วโมงค่ะ อยู่หอพักจันทร์ ถึง ศุกร์  กลับบ้านเสาร์อาทิตย์ ทำแบบนี้จนจะเรียนจบแล้ว เราชอบอยู่บ้านมาก แม้จะได้คุยกันทุกวันทางมือถือ ก็ไม่รู้สึกดีเท่าเห็นหน้าจริงๆ เราคิดว่า ไม่นานท่านก็แก่ตัวลง พอเราออกจากบ้าน ท่านสองคนก็เหงา เพราะไม่มีคนพูดเฮฮา อะไรต่ออะไร แกเหงาแต่ไม่พูดกับเรา แต่พูดกับคนอื่น ถ้าตอนนี้ยังมีเวลามากอยู่ ก็อยากทำเพื่อพ่อแม่ให้เต็มที่ จะกลับบ้านบ่อยเท่าที่จะทำได้ จะหาของอร่อยๆมาให้กินให้เยอะ เลี้ยงดู พาไปวัดไปวา ไปหาหมอ อะไรก็ได้ที่ทำให้มีความสุข ไม่อยากจะนึกเสียใจทีหลัง ว่าทำไมตอนนั้นไม่ทำ ไม่อยากให้ทุกคนเป็นอย่างนั้น รักพ่อแม่กันเยอะๆนะคะ จากคุณ : น้องขาแว่นขาว เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 53 22:23:27

ความคิดเห็นที่ 54 อ่านของหลายๆคน ทำให้เข้าใจความหมายที่ว่า " พ่อแม่ รังแกฉัน " ว่าเป็นเช่นไร.. จากคุณ : ax เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 53 00:51:14 A:27.130.94.139 X: TicketID:291581

ความคิดเห็นที่ 55 อยากกลับบ้าน เพราะอยู่บ้านแล้วสบ๊ายสบาย มีรถขับไปไหนก็ไป ไม่ต้องซักผ้า ทำความสะอาด เตียงไม่ต้องเก็บ ข้าวก็มีคนทำให้กิน ไปเรียนก็มีคนขับรถไปรับไปส่ง แต่พอโดนส่งมาเรียน ตปท + อยู่หอตั้งแต่อายุ 15 ทำเองหมด ซักผ้า เก็บเตียง เดินไปห้าง ซื้อของเยอะๆทีไหล่แทบทรุด ครั้งแรกอยากจะร้องไห้เพราะซักผ้าไม่เป็น ผงซักฟอก ใส่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ เครื่องก็ใช้ไม่เป็น ต้องให้เพื่อนมาสอน เป็นเวลาที่คิดถึงบ้านมากๆ แต่พอมาอยู่คนเดียวก็รู้ว่า ต้องพึ่งตัวเองให้เป็น เพราะไม่มีคนมาช่วยตลอดเวลา พอปิดเทอมกลับบ้านทีก็ดีใจ เพราะไม่ได้กลับบ้านนาน บางทีมีคนมาคอยถามนู่นถามนี่ เอานี่มั้ยโน่นมั้ยก็แอบเบื่อ เพราะทำเองได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงทำไม่เป็นเหมือนกัน แต่เวลาปิดเทอมกลับบ้านจะแพลนเอาไว้ว่า วันนี้จะไปกินข้าว+ดูหนังกับแม่ พรุ่งนี้ไปเดินซื้อของกับพี่ จะแบ่งเวลาเอาไว้ เพราะเวลากลับไปเรียนก็คงคิดถึงบ้านถ้าไม่รีบทำคงจะมาคิดทีหลังว่าทำไมไม่ใช่เวลากับคนในครอบครัวให้มากกว่านี้ คิดว่าอยู่บ้านกับอยู่ข้างนอกก็มีทั้งข้อดีข้อเสีย ออกมาอยู่บ้านก็ดีได้ใช้เวลากับพ่อแม่ ออกมาข้างนอกก็พึ่งพาตัวเองเป็น จากคุณ : Whortleberry เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 53 12:42:44

ความคิดเห็นที่ 56 สำหรับเรานะคะ เคยได้ทำงานแบบว่าที่ทำงานไปกลับบ้านได้สบาย อยู่มาปีกว่าๆย้ายที่ทำงานใหม่ ไกลบ้านกว่าเดิมเลยอยู่บ้านพัก กลับบ้านเฉพาะเสาร์อาทิตย์ ก็ยอมรับนะ ว่าส่วนหนึ่งก็ไม่อยากกลับบ้านไม่อยากอยู่บ้าน อย่างที่หลายๆคนบอกแหละว่าถ้าอยู่บ้านแล้วมันมีแต่เรื่อง ใครจะอยากอยู่คะ กลับจากที่ทำงาน ปัญหาจากงาน จากเพื่อนร่วมงาน จากเจ้านายล้านแปด มาถึงบ้านเจอคนในบ้านทะเลาะกันไม่เว้นวัน มันเครียดนะ แต่การออกมาอยู่คนเดียว ก็ไม่ได้แปลว่าไม่รักไม่ห่วง ก็ยังมีโทรศัพท์ และกลับไปในวันหยุด ถึงแม้บางทีไม่อยากจะไปจริงๆ แต่ด้วยความที่ไหนๆเราก็คือคนในครอบครัวเดียวกัน สุขและทุกข์มันก็ต้องร่วมกัน ไม่ใส่ใจมาก ถือซะว่าอยู่ด้วยกันไม่นานก็จากกันแล้ว คิดแบบนี้อาจดูแรงไป แต่เป็นความคิดที่ทำให้เราปรับตัวอยู่บ้านได้ค่ะ จากคุณ : iSsAbElLaคนเดิมแหละ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 53 13:10:53

ความคิดเห็นที่ 57 เราไม่เคยรู้สึกว่า โดนจำกัดอิสระเลย   ตอนอยู่เมืองไทย เวลาเราไปเที่ยวกลางคืน พ่อเราอาจจะไม่ว่า หรือหลับไปแล้ว แต่น้องเราโทรจิก เช็คตลอด  หรือบางทีพี่เราคอยตามรับตามส่ง   แต่เราไม่อึดอัด เพราะเข้าใจถึงความรักที่มีให้กันในครอบครัว  บ้านเราไม่ชอบให้เราไปไหนมาไหนคนเดียว ชอบให้มีคนไปด้วย หนีบหลานไปบ้าง หนีบญาติไปบ้าง  กลัวเราเหงาและไม่คุ้นทาง   ส่วนพ่อนั้นมีความสุขที่อยู่ท่ามกลางลูกหลาน  พ่อดีใจทุกครั้งที่เห็นเรากลับบ้าน   แต่พ่อเข้าใจว่า พอถึงเวลาลูกๆก็ต้องแยกย้ายกันไปมีครอบครัว   แต่เราโทรคุยกับพ่อตลอดไม่เคยทะเลาะกัน ยันวันที่พ่อตาย เราก็ยังคุยกัน เราย้ายมาอยู่ต่างประเทศ  แยกบ้านจากพ่อแม่สามีก็จริง แต่จะไปใหนมาใหน ต้องโทรบอกตลอด  เค้าไม่ว่าหรอก แต่เค้าเป็นห่วง  ไปไกลๆ พ่อสามี หรือแม่สามีก็ขับรถให้ หรือไปเป็นเพื่อน  เพราะสามีเราทำงาน  เราว่าการที่เรามีพ่อแม่คอยห่วงใย  ไม่เห็นอึดอัดเลย   คิดบวกไว้   ความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่กว่ารักใดในโลก   ทำไมเราถึงอยากใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่ตลอดนะ  ทุกวันนี้ที่บ้านเราที่เมืองไทย พี่น้อง หลานๆ ที่ยังโสดก็อยู่บ้านเดียวกันนะ   ไปใหนมาไหนก็บอกกล่าวกัน ไปเป็นเพื่อนกัน  ไม่เห็นอึดอัดเลย  มีแฟนก็พาแฟนมาแนะนำ มาคลุกคลีกับคนที่บ้าน   ดีออกจะได้ช่วยกันดู จากคุณ : คุณนายก้อ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 53 04:39:37

ความคิดเห็นที่ 58 ชอบอยู่บ้านที่สุด เพราะพ่อแม่ให้อิสระทุกอย่างในชีวิตมากพออยู่แล้ว เวลาสุขหรือทุกข์ก็จะนึกถึงหน้าแม่เป็นคนแรก เป็นคนที่แชร์ได้ทุกเรื่อง แต่ละวันมีเรื่องอะไรที่เราไปเจอมา ก็อยากกลับไปเล่าให้แม่ให้น้องฟัง แทบจะไม่เคยมีความลับอะไรเลย เวลาไปต่างจังหวัดนี่ แป๊บๆก็อยากกลับบ้าน ขนาดไปเที่ยวนะ รู้สึกอยู่ในบ้านแล้วมันอบอุ่นจริงๆ จากคุณ : Labellavita เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 53 14:18:52