ความคิดเห็นที่ 1 เราไม่รู้ต้องทำยังไงต่อไปคะ เราพยายามทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดนะคะ เราเรียนดีมากตลอด ห้องคิงตลอด ม.ปลายสอบติดโรงเรียนรัฐที่ดังที่สุด มหาลัยและคณะก็มีชื่อเสียง เกรดเราก็ประคองๆมาตลอด ถึงไม่ดีมากแต่ก็ไม่แย่มากค่ะ เราพยายามตั้งใจเรียน อย่างที่พ่อแม่หวัง ที่พูดมาไม่ได้อยากอวดเลยค่ะ เราแค่ต้องการจะสื่อว่าเรารักดี เราทำตัวดี เราหวังดีต่อครอบครัวและรักครอบครัวเรามากๆ แต่เรากลับรู้สึกว่าไม่เห็นมีใครภูมิใจในตัวเราเลย ไม่เห็นเรามีค่า ไม่เห็นเราโตแล้วสักที อยากจะใส่อารมณ์ก็ใส่ อยากจะพาลเรื่องขี้หมูปูปลาก็พาลตลอด บ้านแตกกันได้ตลอด พ่อไม่แยกแยะเลยว่าลูกโตแล้วทั้งสองคน ควรแยกแยะอารมณ์บ้าง เราอยากจะเรียนจบมารับผิดชอบอะไรได้เร็วๆ ซักที เราต้องทำหน้าที่อะไรต่อดีคะตอนนี้ เราควรทำตัวยังไงคะ แม่เราก็ท้อ เราก็ท้อ เราและแม่ร้องไห้ด้วยความเบื่อด้วยกันบ่อยมากๆเลย เราสงสารแม่ เราสงสารน้องที่สุดเลย ตอนนี้น้องเราเริ่มบ่นว่าอยากสอบติดหมอต่างจังหวัด จะได้ไม่ต้องอยู่บ้าน เราไม่อยากให้น้องคิดแบบนี้ เหมือนที่เราคิดเลย ตอนนี้เราก็เลือกสอบตรงเอามหาลัยที่ไกลบ้าน อยูาแถวรังสิคต้องอยู่หอค่ะ กลับบ้านเสาร์ อาทิตย์ เราไม่ค่อยอยากอยู่บ้านเลย เราเบื่อบรรยากาศและความกดดัน แต่เราไม่อยากให้น้องต้องมารู้สึกแบบเราเลย TT แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 53 00:33:31 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 53 00:31:34 จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 00:27:49

ความคิดเห็นที่ 2 พ่อจะเป็นยังไงก็เรื่องของพ่อสิคะ คุณจะเอาสมอง เอาหัวใจ เอาชีวิตทั้งชีวิต ไปนั่งจ้องความผิดของพ่อ นั่งบ่นเบื่อพ่อ พ่อไม่น่าอย่างนั้น ไม่ควรอย่างนี้ ฯลฯ สิบปีที่ผ่านมา คุณไม่ได้สรุปบทเรียนบ้างเรอะ ว่า วิธีคิดแบบนี้ไม่ได้ผล มันมีแต่ทำให้คุณจมทุกข์ ถดถอย ทำไมไม่มองชีวิตข้างหน้า ชีวิตที่เหลืออยู่ อีกปีเดียวจะจบละนะ อีกปีเดียวจะหางานทำได้แล้ว ทำงานแล้วก็มีเงินซื้อบ้าน พาแม่พาน้องไปอยู่ด้วย อีกแป๊บๆน้องจะเป็นหมอ แฟนคุณเป็นคนดีขนาดนี้ ใครๆก็อิจฉา ถ้าแต่งงานไปจะมีลูกกี่คนดี บ้านจะทาสีอะไรดี ชีิวิตมันกำหนดไม่ได้หรอกคุณ ว่าไม่ให้เจอเรื่องแย่ๆ แต่ถ้าเรารู้จักเลือกมองมุมที่มันไม่แย่ จริงๆชีวิตมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไปนะ เหมือนถ้าซื้อจอคอมพิวเตอร์มา โห อย่างเลิศอะ จอเบิ้มราคาตั้งสองหมื่น แสนจะปลื้มเป็นนักหนา เกิดซวย..ไปเจอเครื่องที่มีเดธพิคเซลขึ้นมา ว่าไปแล้วมันก็จุดดำๆเล็กๆเท่าปลายปากกาแค่นั้น แต่บางคนหมดความสุขไปเลยนะ เพราะวันๆนั่งจ้องอีจุดสีัดำจุดเดียวนั่นละ จ้องไป จ้องไป แหมเว้ย อีจุดสีดำเหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นทุกที ก็เหมือนคุณ ที่วันๆจ้องแต่ความงี่เง่าของพ่ออะ ระวัง จะไม่เหลือสายตาไว้มองอย่างอื่นในชีวิตเลย . จากคุณ : แม่ขวัญข้าว เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 01:58:18

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณมากนะคะ เราไม่จ้องน้าาาา แต่มันเกิดขึ้นกับความบริสุทธิ์ของเราแม่และน้องแทบจะตลอดเวลา ทำให้คนที่อยุ่ในบ้านไม่ทีวคามสุข ตอนนี้เราไม่เดือดร้อนแล้วเพราะเปิดเทอมเราออกมาอยู่หอ แต่เราสงสารน้องและแม่อะค่ะ ที่ต้องรองรับอารมณ์พ่อทุกวัน ไม่รู้จะทำยังไง อยากระบาย ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 02:30:14

ความคิดเห็นที่ 4 สงสัยพ่อคุณจะน้อยใจมาก ๆ เเล้วก็อาจจะอายที่ทำให้ทุกคนต้องเดือนร้อน  ยิ่งทุกคนทำดีด้วยมันก็ยิ่งเหมือนกันตอกย้ำว่า พ่อใช้ไม่ได้ รับผิดชอบใครไม่ไหว ถึงเเม้ว่าคุณจะทำดีไงก็เหอะนะ    อารมน้อยใจตรงนั้นมันเลยสะสมๆเเล้วแสดงออกทางพฤติกรรมเเบบนั้นที่คุณไม่ชอบไงคะ จากคุณ : VIPUSER เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:36:18

ความคิดเห็นที่ 5 ปล่อยพ่อโวยวายไป แล้วขอให้แฟนช่วยเรื่องบ้านก่อนดีกว่าค่ะ -_-'  พ่อจะแหกปากยังไงก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาละกัน ด่ากลับบ้างก็ได้ถ้าทนไม่ไหว  แต่บ้านน่ะต่อให้เสียศักดิ์ศรียังไงแต่ไม่มีบ้านอยู่จะลำบากกันทั้งครอบครัวนะคะ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:39:02

ความคิดเห็นที่ 6 ปัญหามันมีทุกสถานะทุกที่ละครับ ไม่ใช่ยามที่เราเผชิญปัญหา อยู่ที่ว่าคุณจะหาวิธีแก้ไข  หรือขุดคุ้ยมันให้แหวอะหวะออกมา บางทีพ่อก็อาจต้องการกำลังใจและความเห็นอกเห็นใจ เชื่อว่าถ้าเค้าได้รับมัน  คงดีขึ้นกว่าการที่ทุกคนตั้งป้อมรังเกียจ กับพฤติกรรมหลุดโลกของเค้า  คนเรามีสิทธิพลาดกันได้ พ่อไม่ใช่ผุ้วิเศษที่จะต้องดีที่สุด  ก็คนธรรมดา   ต้องการความรักความเห็นใจ  แม้ในยามที่ตัวเองทำอะไรแย่ที่สุด บางทีก็เพื่อเรียกร้องให้ทุกคนมองเค้า  เพียงแต่เค้าพูดไม่ได้ ในฐานะผู้นำครอบครัว  ก็เลยประชดประชันด้วยการแสดงอารมณ์ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 53 08:48:12 จากคุณ : sega เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:44:57

ความคิดเห็นที่ 7 ดิฉันก็เคยเจอปัญหาจิตใจแบบนี้มาก่อน สำหรับตัวเอง  ใช้วิธีมองเห็นตามความเป็นจริงค่ะ(คุณครูโหราศาสตร์สอนไว้ดีมากค่ะ) ในเมื่อเราอยู่กับสิ่งที่ไม่พอใจ   เราต้องทำใจที่จะมองเห็นและรับรู้ความรู้สึกนั้น คือ  เอาล่ะนะ   ความรู้สึกไม่พอใจ  ท้อใจ  เหนื่อยหน่าย  มันประเดประดังเข้ามา รู้แล้วว่าไม่พอใจ(วุ๊ย)  ท้อใจ(ว้อย)  เหนื่อยหน่าย(ค่ะ)   เราก็จับอารมณ์ตอนนั้นทัน   แล้วมันก็เปลี่ยนไป  คือ มันหายไป  ดับไป สิ่งที่ตามมา  เราจะนิ่งเฉยกับมัน   เห็นมัน  รู้จักมัน  แล้วก็จากมันไป ซึ่งเหล่านี้ก็จะวนเวียนเข้ามาในชีวิตของเราอยู่เรื่อย ๆ แหล่ะ ตราบใดที่ยังไม่หลุดจากวงโคจรร่วมกัน ก็คุณ จขกท. ยังต้องใช้ชีวิตในลักษณะนี้อยู่นี่คะ   ต้องทำใจและรักษาจิตตัวเองเท่านั้น วิธีที่ง่ายที่สุดสำหรับคนธรรมดาอย่างเรา ๆ  อีกอย่าง คือ  หนีค่ะ หนีไปจากที่เกิดเหตุ   ณ เวลานั้น   หนีให้ได้ทั้งร่างกายหรือจิตใจ   ทางร่างกาย  ก็  เดินหนีไปซุกอยู่ในห้อง   ทางจิตใจ     ก็  เห็น  รู้  แล้วาง  นิ่งเฉย มันทำยากนะ  แต่ลองทำดู  เหมือนเล่นเกม แม่ขวัญข้าวตอบน่ารัก    คุณจขกท. ลองไปจับจ้องตรงจุดอื่นของชีวิต แทนที่จะจับจ้องอยู่กับพ่ออย่างเดียว มองให้ได้ 360 องศานะคะ จะเห็นอะไรดี ๆ อีกหลายอย่างรอบตัวค่ะ อ้อ...ปัญหาเล็กน้อย  ทิ้งมันไปบ้างค่ะ สะสมไว้จะเป็นกองใหญ่ในใจ ท่องไว้ว่า  เดี๋ยวก็เช้าแล้ว  จะช่วยได้บ้างจ้า จากคุณ : สุภาพสตรี เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:57:02

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นธรรดาๆ ของบุคคลที่ล้มละลาย ใครบ้างจะไม่เครียด กับหนี้สินเป็นล้านๆ ในเมื่อรู้สาเหตุ ก็น่าจะเห็นใจพ่อ มากกว่าที่จะไปเอือม หรือหมดความเชื่อถือกับพ่อ สิ่งที่เค้าเป็นแบบนี้ มันก็ถือว่าเป็นเรื่องปลายเหตุของเค้า ธุรกิจล้ม มันก็ต้องทำความเข้าใจไว้หลายๆ อย่างบ้างเช่น เศรษฐกิจของบ้านเมืองเรามันไม่นิ่ง มันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา และธุรกิจ มันก็สามารถขึ้นเหมือนกับดอกเห็ด การแข่งขันมันก็ย่อมมีกันสูง ถึงแม้พ่อจะล้มละลาย ใครพูดอะไรๆ เกิดไม่เข้าหูพ่อขึ้นมา ก็ต้องมีปัญหากัน สู้....น้องลองไปคุยกับพ่อดีๆ เห็นอกเห็นใจพ่อบ้าง เค้าก็จะรู้สึกว่าน้องเองก็ยังเป็นห่วงความรู้สึกของเค้า ไม่ใช่เค้าล้ม แล้วยังไปเกียจเค้าอีก อารมณ์ของเค้ามันก็จะยิ่งทวีคูณ ไปเรื่อยๆ ลองดูครับ ยังไงเค้าก็คือพ่อ ที่ส่งเสียให้น้องเรียนหนังสือ   บุญคุณของคนเรามันอยู่ที่ตรงความคิด...นี่ละครับ เค้าจะโมโหอย่างไร ก็เพราะมันมีต้นเหตุแบบไหนมา น้องก็ทราบดี แต่ต่อๆ ไป ลองทำให้เค้าเกิดความสบายใจขึ้นมาบ้าง มันก็ดี เค้าจะได้มีแรงบันดาลใจมากกว่าเดิม ซึ่งตอนนี้เค้าเองอาจจะกำลังคิด ทำยังไงให้หลุดพ้นหนี้สิน แต่แล้วเค้าก็ดันมากลุ้มกับเรื่องภายในครอบครัวอีก ลองให้กำลังใจพ่อ ผมว่าเป็นสิ่งที่น่าจะสมควรทำ...นะครับ จากคุณ : Greenapple1 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 10:01:42

ความคิดเห็นที่ 9 ฮืออออ เมื่อกี้เราพิมพ์ให้จขกท.ยาวมากกกกกกกกกก เเล้วเครื่องมันเเฮงค์ นั่งพิมพ์ใหม่ 55 อาจไม่ยาวเท่าเดิมนะคะ เข้ามาอ่านแล้วเห็นชีวิตจขกท.ใกล้เคียงกับเราในบางส่วน เดาว่าจขกท.เรียนเตรียมอุดมรุ่นเดียวกับเราแน่เลย TU68 แล้วน่าจะเข้าจุฬาฯพร้อมกันแต่คนละคณะ(หรือจขกท.เรียนธรรมศาสตร์เอ่ย) ตอนนี้เราก็ปีสามเหมือนกัน เราก็คล้ายๆจขกท. คือ ตอนเราเด็กๆก่อนขึ้นม.2 ม.3บ้านเราถึงไม่รวยล้นฟ้า แต่ฐานะดี เพราะพ่อทำงานได้เดือนนึงเป็นแสนๆ ที่บ้านได้ไปเที่ยวตปท.กัน มีฝรั่งมาสอนอังกฤษให้เรากับน้องชายถึงบ้าน มีแม่บ้านหลายคน บ้านติดแอร์ทั้งหลัง แล้วแบบเรากับน้องเป็นลูกเสี้ยวอ่ะ ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนชมว่าหน้าตาดี น่ารักบ้าง สวยบ้าง(ไม่ได้หลงตัวเองนะ -*- คืออันนี้เล่าให้ฟังเฉยๆแบบเป็นอุทาหรณ์) มันเลยทำให้เราคิดว่า เรานี่เกิดมาโชคดีจัง สบายจัง แบบไม่ได้รู้สึกลำบากอะไรกับชีวิตเลย จนเราอยู่ม.2 พ่อเราไม่สบาย ทำงานไม่ได้เลย บ้านขาดรายได้หลัก แม่ก็ทำงานไม่ประจำ พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก เรื่องเงินเนี่ยแหละ จนเราเครียดมาก ร้องไห้ทุกวัน ปิดห้อง ยิ่งเราเป็นคนคิดมาก เครียดๆ ยิ่งเครียดก็ยิ่งกิน สิวก็ขึ้น จนน่าเกลียดไปหมด อ้วนมาก สิวก็ขึ้น ถูกเพื่อนล้อ ตอนนั้นรู้สึกfailมากๆ ไม่อยากไปรร. รู้สึกตัวเองด้อยค่า อยู่บ้านก็เครียด ชอบอ้วก เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันเราจะออกไปปั่นจักรยานนอกบ้านทุกที แต่เพราะเรื่องแบบนี้แหละมันทำให้เราฟิต ก็คิดแบบเด็กม.ต้นอ่านะ แบบเราต้องเรียนดี จะได้มีงานดีๆ จะได้มีชีวิตที่สบาย ไม่ลำบากอีก คิดอีกทีถ้าจขกท.ไม่ลำบาก หรือตัวเราเองถ้าเราไม่ลำบากอาจจะไม่ฟิต ไม่ได้เรียนในที่ดีๆแบบทีเป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ได้นะ คิดซะว่าการลำบากทำให้เรามีแรงสู้ น้องชายเราตอนนี้ก็เพิ่งเข้าแพทย์ จุฬาฯได้ เราดีใจมากๆพุดจริงๆ ภูมิใจในตัวน้อง พ่อแม่ก็ดีใจ เป็นหมอต่อมาก็มีอาชีพที่มั่นคง ทุกวันนี้ชีวิตเราก็ดีขึ้นมากๆตั้งแต่ขึ้นปี1 แม่มีงานทำ ถึงได้แค่หมื่นต้นๆ แต่โชคดีมากที่พ่อเราซื้อตึกแถว คอนโดเก็บไว้ แล้วเอามาขายไง ก็ได้เงินมาเยอะอยู่ คือก็พอใช้ในแต่ละเดือน พ่อกับแม่ก็ไม่ทะเลาะกันแล้วเพราะมีเงินพอใช้ แถมพอ่เราแก่มากแล้วแม่เราก็สงสารช่วยกันดูแล ตอนนี้พอหายเครียดก็ไม่กินมาก ไม่อ้วน สิวก็ไม่มา แบบทุกวันนี้ถึงไม่รวยเหมือนเมื่อก่อนแต่ก็อยู่แบบสบาย ชนชั้นกลางทั่วไป แต่ก็ไม่ได้ขนาดมีเงินไปเรียนต่อตปท. หรือซื้อรถดีๆขับเหมือนคนอื่น รถที่แม่เราขับไปส่งเรากะน้องทุกวันนี้ยังเป็นรถเก่ามากๆใช้มาสิบกว่าปีแล้ว แต่ไม่มีเงินผ่อนรถใหม่ทำไงได้ อย่างล่าสุดเรื่องเรียนต่อ กลุ่มเราเนี่ยพอจบแล้วจะไปต่อโทตปท.ไปเองกันหมดเลย พ่อแม่เพื่อนเราเป็นหมอบ้าง อาจารย์มหา’ลัยบ้าง ในขณะที่เราเป็นคนเดียวในกลุ่มที่เรียนดีสุด เกรดดีสุด แต่ไม่มีโอกาสได้ไปแน่เพราะที่บ้านไม่มีเงิน ถ้าจะไปก็ต้องขอทุนเอง ก็อดน้อยใจไม่ได้นิดหน่อย แต่แบบเราโชคดีที่แม่เราดีมากๆ ดูแลเรากับน้องดีตั้งแต่เด็กมีอะไรเราเล่าให้แม่ฟังหมด อย่างล่าสุดเรื่องไร้สาระมากกกก เช่น จะจบแล้วเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่มีแฟน ก็แอบน้อยใจ กลัวขึ้นคาน รู้ว่ามันติงต๊อง เเต่อ่านะวัยรุ่น T T เราว่าจขกท.โชคดีแล้วมีแฟนทีดีมาก ดูเราดิแฟนซักคนยังหาไม่ได้เลย ห หรือเรื่องเรียนต่อโทนอก เราอยากไปเรียนต่อตปท.มากกกกกกกกกกกกกกก็บ่นกับแม่ แม่เราก็บอกแบบวิถีชีวิตคนเรามันไม่เหมือนกัน อย่าเอาตัวเราไปเทียบกับเพื่อนในกลุ่มคนอื่น แล้วแม่ก็ถามเราว่าจะสู้ชีวิตมั๊ย ทำให้แม่มั่นใจสิว่าจะสู้ชีวิต(คือลักษณะเราเป็นคนเรียบร้อย เงียบๆ ช้าๆไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่ใช่คนแกร่งหรือself ค่อนข้างอ่อนแอ คนจะชอบคิดว่าเป็นลูกคุณหนู -*- ) เราก็เลยตัดสินใจว่าตั้งแต่วันนี้จะสู้ จะไม่มานั่งรันทดชีวิตตัวเอง เรามีความรู้ ความพยายาม เราก็ต้องมีอนาคตที่ดี ต้องขยันหาทุนไปเรียนป.โทให้ได้ เป้าหมายเราคือ ทำงานดีๆ ซื้อรถให้แม่ หาคนมาดูแลพ่อ ช่วยแม่ทำงานบ้าน หาเงินให้แม่ใช้ พาแม่ไปเที่ยวตปท.ได้ แค่นี้ก็พอแล้ว เรื่องแฟนก็ช่างหัวมัน หาไม่ได้จะทำไงได้ ถ้าจะขึ้นคานจริงๆ เราก็รับได้ ถือว่ามันเป็นแบบนี้เราทำอะไรไม่ได้ ทำสิ่งที่เราทำได้ดีกว่า อย่างเรื่องไปเรียนตปท. คิดอีกทีถ้าเราฟิตหาทุนไปเองก็ยิ่งดี จะได้ยิ่งภูมิใจ ถ้าไปด้วยเงินพ่อแม่คงไม่ภูมิใจเท่าหาทุนไปเรียนเองหรอก จขกท.happyไว้ๆ ถือว่าโชคดีได้เรียนที่ดีๆ มีเเฟนดี พ่อเเม่ก็ดีไม่ได้ทิ้งเราไปไหน พอ่ลายคนทิ้งลูกไปก็มี เพื่อนที่คณะเราคนนึงพ่อเค้าเสีย เเม่ทำงานรับจ้างได้วันละ 200 ต้องนั่งรถเมล์มาเรียนตั้ง 2 ชม. มือถือเค้าก็ปุ่มหลุดปุ่มลอกยังต้องใช้อยู่ เเต่เค้าเรียนดี ตั้งใจเรียน นิสัยดีมากๆสุดๆๆ เราก็นึกถึงเพื่อนตลอดเวลาท้อ เค้าลำบากกว่าเราเค้ายังมีสุขภาพจิตที่ดี ยังสู้เพื่อเเม่เพื่อน้อง เราสบายกว่าเค้า ก็ลองเอาเค้าเป็นเเบบอย่าง จขกท.ก็ต้องสู้ๆเหมือนกันนะคะ เราเป็นกำลังใจให้นะ จากคุณ : TU68 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 11:42:46 A:124.121.41.233 X: TicketID:292639

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณทุกคนมากนะคะ เดี๋ยวค่ำๆเราจะมาเขียนไรนิดหน่อยนะคะ อยากปรึกษา เดี๋ยวมีเรียนต่อตอนบ่ายถึงเย็นค่ะ ยังไงก้ขอบคุณจริงๆนะคะ TT จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 12:59:11

ความคิดเห็นที่ 11 หนุเห็นใจพ่อมากนะคะ มากจริงๆ หนูเป็นคนที่คุยกับพ่อที่สุดในบ้าน คุยกันรุ้เรื่องที่สุด คอยปรึกษาพ่อเรื่องงานพ่อ เรื่องโอกาสการลงทุนของพ่อ เรื่องว่าหนูเข้าใจพ่อ แต่ระยะหลังนี่พ่ออารมณ์ร้ายมาก พูดไรไม่ค่อยได้เลย หนูพยายามจะเข้าหา แต่มันเกิดการอารมณ์เสียกันบ่อยครั้ง จนหนูท้อ ... TT หนูอยากให้พ่อเลิกเป็นแบบนี้ หรือแยกแยะบ้าง แบ่งเวลาบ้างอะค่ะ จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 13:02:35

ความคิดเห็นที่ 12 เราก็คิดแบบที่คุณ sega คิดมาตลอดนะคะ เราเข้าใจเลยว่าแท้ๆแล้วที่พ่อแสดงออกมาแบบนี้สาเหตุเพราะอะไร พ่อเป็นผ้นำที่ต้องปกป้องความอ่อนแอของตัวเอง เราเข้าใจๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะ เฮ้ออ มีไรอยากเขียนอีกเยอะ ไว้มาต่อนะคะ ตอนนี้ไปเรียนแล้วววววว จ้า จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 13:15:57

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านกระทู้นี้ รวมถึงของคุณ TU68 แล้วได้แง่คิด ตอนนี้ผมก็เก็บเงินไว้ตลอด อนาคตเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้น เงินเก็บสำคัญที่สุด ส่วนเรื่องพ่อของคุณ ผมเข้าใจครับ แต่ถ้าเป็นผม คงไม่เสียเงินเสียเวลานั่งกินเบียร์อ่ะครับ รีดเวลา ทุกชั่วโมง ทุกนาที เพื่อพลิกตัวกลับมาให้ได้ เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : LamoonMan เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 19:05:40

ความคิดเห็นที่ 14 ค่าใช้จ่ายในบ้านมันมากเกินกำลังหรือเปล่าคะ ถึงปล่อยให้มันลุกลามมาขนาดนี้ จริงๆน่าจะปล่อยให้ยึดไปนะคะ เพราะมีแต่หนี้สิน มันหนักเกินกำลัง แต่ต้องระมัดระวังเกี่ยวกับคุณแม่ เพราะเป็นข้าราชการ ห้ามเป็นบุคคลล้มละลาย จะอดได้บำนาญ ถ้าขายทอดตลาดแล้ว มีหนี้เหลืออยู่ไม่เยอะ น่าจะยอมให้ยึดไป แล้วไปหาทาว์นเฮ้าส์หลังเล็กๆอยู่ตามอัตภาพ ดีกว่าอยู่บ้านหลังใหญ่แล้วมีแต่หนี้สิน แล้วน้องที่จะเรียนหมออีก ค่าใช้จ่ายไม่ใช่น้อยนะคะ จากคุณ : Rewritable เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 22:12:43

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ TU68 คะ เรารุ่นเดียวกันค่าาา เย้ๆๆๆ แต่เราเลือกสอบตรงมามธ ซะก่อน เลยไม่ได้เข้าจุฬา ทั้งๆที่คะแนนถึงจ้า ขอบคุณจากใจเลยนะคะที่พิมพ์แล้วหายแล้วอุส่าห์พิมใหม่อีก รู้สึกดีมากกกกกกกกกกกกกกกจริงๆเลยค่ะ คุณ Lamoonman ขอบคุณมากนะคะ ทุกวันนี้อยู่ด้วยกำลังใจและความพยายามเข้าใจ จริงๆนะ สงสารน้องมากกกกกกกกกกกกเลย จริงๆแล้วมันจะไม่เป็นแบบนี้นะถ้าทุกคนใจเย็นๆใจร่มๆ อย่ามาพาลใส่อารมณ์กันอะ ไม่รู้นะเราคิดแบบนี้ แง คุณ Rewritable ถ้าปล่อยให้ยึดบ้านไป ขายทอดตลาด ก็ไม่กลบหนี้ หนี้ก็ยังมีอีกหลายเจ้าค่ะ บ้านมูลค่าที่ประเมินมาแค่ล้านต้นเองค่ะ ไม่ใหญ่ค่ะเป็นบ้านแฝดเล็กกว่าทาวเฮาส์อีกค่ะ อีกอย่างถัาไม่มีบ้านแล้ว เราก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนกันค่ะ บอกตรงๆนะที่บ้านไม่มีเงินเก็บเลย และรายได้ที่เข้ามาก็น้อยสำหรับสี่คนค่ะ พ่อหนูรับไม่ได้ด้วยแหละเรื่องยึดบ้าน ยังไงเค้าก็อยากจะไปประมูลสู้ดู แต่ยังไม่มีเงินในมือเลยค่ะ เดือนหน้าแล้ว แต่แฟนเราสำรองเงินไว้ให้ล้านนึงเรียบร้อยแล้วค่ะ อยู่ที่ว่าพ่อเราจะรับหรือไม่รับ แล้วจังหวะนั้นจริงๆขึ้นมา แฟนเราจะยังมีให้รึป่าวนี่สิ ส่วนบำนาญ เราไม่ทราบว่าคุณแม่ยังมีสิทธิได้รึป่าวค่ะ เพราะว่าเห็นเมือสักพักนึงคุณแม่ทำเรื่องเบิกเงินล่วงหน้าที่ควรจะได้หลังเสียชีวิตออกมาแล้ว จำนวน 9แสน หนูไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร ซึ่งทำให้คุณแม่จะไม่ได้รับเงินหลังเสียชีวิต และเงินเดือนก็ถูกหักต่างๆนานาเหลือไม่ถึงหนึ่งหมื่นบาท  อันนี้หนูไม่ทราบว่าหมายถึงบำนาญหรือคนละเรื่องกันคะ ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 23:27:21

ความคิดเห็นที่ 16 อีกนิดนึงค่ะ คุณ LamoonMan เราคิดเหมือนคุณเด๊ะเลยค่ะ แล้วเราเคยลองพูดกับพ่อดีๆแล้วด้วยว่าทำไมๆๆๆต้องนั่งทานเบียร์ทุกวันด้วย เปลืองเงินแถมไม่เกิดอะไรขึ้นมา เวลาทานมากก็มีปัญหาด้านอารมณ์อีก พ่อตอบเราว่า เราไม่เข้าใจพ่อหรอก มันเครียด ต้องทาน ไม่งั้นจะหงุดหงิด สักพักพอคุยำกันได้ไม่นานก็ไม่สบอารมณ์กันแล้วค่ะ เราอะท้อนะ บอกตรงๆนะ เราว่ามันมากไปมากอะค่ะ วันละสามถึงสี่ขวด มันมากไปจริงๆนะสำหรับ1คน และสำหรับเวลาที่ต้องมานั่งจมกับความคิดและทานเบียร์วันละหลายๆชั่วโมง มันเหมือนคนแก้ปัญหาที่ปลายเหตุเลยอะ เราพยายามรอแล้วเล่าว่าพ่อจะหาย แต่หลายปีมาแล้วก็ยังคงเป็นแบบเดิม บุหรี่ก็สูบวันละซองกว่าเลย เราก็เป็นห่วงนะ ว่างปุ๊ปจุดๆตลอดเลย จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 23:33:03

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนนี้ตัวเราไกลบ้านค่ะ กลับบ้านเสาร์อาทิตย์ เราไม่ค่อยห่วงตัวเองจริงๆ ที่สำคุญสุดเลยเราห่วงน้องสาวอะ น้องโดนกระทบตลอดเลย และน้องยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอที่จะแยกแยะความคิดได้ด้วยว่า จะดับอารมณ์ที่มากระทบยังไง น้องเราฟังหูซ้ายทะลุหูขวาไม่เป็น น้องเราต้องสอบหมอแล้วอีกแป๊ปเดียวเอง เป็นห่วงที่สุดเลยง น้องราเป็นคนเรียนดีมากและตั้งใจเรียนมาตลอด เราไม่อยากให้น้องเราโดนกระทบ หรือรู้สึกแบบที่เรารู้สึกเลยค่ะ มันเป็นความกดดันแบบไม่รู้ตัวอะ หลังๆน้องเราชอบกรี๊ดดังๆแบบไม่มัเหตุผลบ่อยๆ บอกตรงๆเราเป็นห่วงมากๆๆๆๆๆๆๆๆจริงๆ จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 23:43:16

ความคิดเห็นที่ 18 ยังไงก็เป็นพ่อ เป็นคนให้กำเนิดชีวิตและเลี้ยงคุณ เลิกคิดแบบนี้เถอะ ไม่อยากให้คุณมีบาปติดตัว จากคุณ : candy_pinkmie!! เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 01:47:28

ความคิดเห็นที่ 19 เรื่องบำนาญ มันเป็นแบบนี้ค่ะ ข้าราชการที่ปฏิบัติงานมา 25 ปีขึ้นไป เมื่อเกษียณอายุราชการจะมีสิทธิ์เลือกรับบำนาญหรือบำเหน็จ แนะนำให้เลือกบำนาญค่ะ เพราะในอนาคต พ่อแม่เจ็บป่วยยังสามารถเบิกได้ ส่วนที่เบิกเงินล่วงหน้ามา น่าจะเป็นในส่วนของบำเหน็จตกทอด ซึ่งจะได้ 30 เท่าของบำนาญที่ข้าราชการได้รับแต่ละเดือน ทายาทจะได้รับหลังจากข้าราชการผูรับบำนาญเสียชีวิตแล้ว สมมติแม่คุณตอนเกษียณได้รับบำนาญเดือนละ 20,000 บาท ทายาทก็จะได้รับบำเหน็จตกทอดเป็นเงินก้อน 6 แสนบาท แต่ให้สิทธิ์เบิกมาใช้ก่อนได้ประมาณ 2 แสนมั้งค่ะ จากคุณ : Rewritable เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 08:57:37

ความคิดเห็นที่ 20 ปล่อยพ่อพล่ามไปคนเดียวค่ะ ตั้งเีรียนให้จบหางานทำแบ่งเบาแม่ แล้วก็ต่างคนต่างอยู่กับพ่อซะ จากคุณ : เทพบุตรหมัดดาวหาง เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 11:32:46

ความคิดเห็นที่ 21 คุณเขียนระบายความอึดอัดใจออกมาน่ะดีแล้วครับ  ดีกว่าเก็บความไม่สบายใจไว้คนเดียว หลายคนแสดงความคิดเห็นในมุมมองของตน  ต่างคนก็ต่างความคิด  คุณอ่านแล้วก็ใช้วิจารณญาณของตนเอง คุณโชคดีมากๆที่ได้แฟนดีเลิศประเสริฐย่ิง  เขารักคุณจริงๆ รักและห่วงใยมาก  ขอให้รักกันตลอดไปครับ คุณแม่ของคุณก็เป็นยอดหญิง มีความอดทนสูง และร่วมทุกข์กับคุณพ่อ  ไม่คิดทอดทิ้งกันไปในยามลำบาก พ่อของคุณเคยทำงานเป็นรายได้หลักของบ้าน  แล้วผิดพลาดจนถึงกับล้มละลาย ทำให้สุขภาพจิตของท่านเสียไป  ตอนนี้...ท่านเป็นคนป่วยทางจิต และ จิตใจอ่อนแอมากๆ ท่านหมดความนับถือตนเอง  ประกอบกับวัยทองทำให้มีอารมณ์หงุดหงิด พาล และขี้ใจน้อย ฯลฯ ต้องพึ่งแอลกอฮอล์และบุหรี่  (ถ้าจิตใจไม่อ่อนแอ  จะไม่ติดเบียร์ ไม่ติดบุหรี่) ซึ่งสภาพจิตใจอ่อนแอ  ขี้หงุดหงิด ขี้ใจน้อย  ฯลฯ ไม่มีใครช่วยท่านได้ นอกจากท่านจะรู้ทันตนเองและอยากแก้ไขตนเอง คุณเองก็คงทำอะไรมากไม่ได้  เพราะถ้าทำอะไรไป ท่านก็อาจจะตีความไปในทางลบ และ มีอคติ ขอให้คุณอยู่เฉยๆ  ไม่ต้องทำพยายามทำอะไรเพื่อคุณพ่อทั้งสิ้น  นอกจากจะยอมรับและเข้าใจว่าท่านป่วยทางจิต หากรู้สึกอึดอัด  รำคาญ  ไม่สบายใจ  ก็เดินออกมาจากสถานการณ์ทันที  หรือ หลบๆออกไปสงบสติอารมณ์ก่อน เพื่อที่คุณเองจะได้ไม่เจ็บป่วยทางจิตไปอีกคนเพราะความเครียดและกดดัน วิธีที่จะรับมือกับอารมณ์ของคุณพ่อ คือ  คุณเองต้องบริหารอารมณ์ตนเองให้น่ิงพอ หากคุณไม่หวั่นไหวกับอาการหงุดหงิดของคุณพ่อ  คุณจะจัดการกับคุณพ่อได้สบายๆด้วยเหตุผลที่เหนือกว่า.... โดยไม่ต้องวิตกกังวลหรือกลัวว่าคุณพ่อของคุณจะบ่นว่าอะไรกับการกระทำของคุณและแฟนเพื่อช่วยให้อะไรๆดีขึ้น หากคุณพ่อของคุณหงุดหงิดกับเรื่องที่แฟนคุณช่วยซื้อบ้านคืนมา   คุณจะต้องทำอารมณ์ให้น่ิงๆ มองท่านอย่างรู้ทันและเข้าใจ  และโต้ตอบกับท่านอย่างใจเย็นด้วยเหตุผลว่า... เราจำเป็นต้องมีบ้าน  หากบ้านถูกยึดไปแล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน   เราไม่มีเงิน เราจำเป็นต้องรับความช่วยเหลือจากแฟน ความผิดพลาดของพ่อในอดีต  ทำไมจะต้องให้เป็นฝันร้ายของครอบครัวตลอดไป ทำไมจะต้องหงุดหงิด อคติกับครอบครัวและแฟน  เราทุกคนเดือดร้อนมามากพอแล้ว  ไม่สงสารไม่เห็นใจลูกเมียหรือไร พ่อคิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นหรือเปล่า  พ่อหงุดหงิด บ่น แล้วมีอะไรดีขึ้นไหม เราทุกคนรักพ่อ เราจึงยังอยู่กับพ่อ ไม่ได้ทิ้งพ่อไปไหน   แต่พ่อต้องรักเรา สงสารเรา เห็นใจเราด้วย ฯลฯ เคยมีลูกสาวที่เจอสถานการณ์เช่นคุณ  เธอพูดกับพ่อแบบนี้ และ พ่อก็สะดุดใจ ได้คิด ซึ่งปกติแล้ว ลูกสาวคนนี้เป็นเด็กหัวอ่อนและเคารพพ่อมาก พ่อได้ฟังลูกสาวพูดแบบนี้  ก็อึ้ง และ เงียบไป   แล้วพ่อก็เปลี่ยนไป   ไม่ค่อยหงุดหงิด ไม่ค่อยอคติ เพราะถ้าพ่อพูดจาไม่สมเหตุสมผลขึ้นมาเมื่อใด  ลูกสาวก็จะโต้กลับด้วยเหตุผลที่ดีกว่า  พ่อจนด้วยเหตุผล ก็เงียบ.... ใช้เหตุผลครับ  อย่าไปหวั่นไหวกับท่าทีอคติของพ่อ จะทำอะไรที่คุณคิดว่าดี  คิดว่ากอบกู้สถานการณ์ขึ้นมาได้  จงทำไป  ไม่ต้องกลัวท่านบ่น หากท่านบ่นอะไร  จงตอบโต้อย่างสุภาพและใจเย็นด้วยอารมณ์ที่น่ิง อย่าตื่นเต้นตกใจ อย่ากลัวท่าน ด้วยน้ำเสียงสุภาพ ด้วยอารมณ์ที่น่ิง และ ด้วยเหตุผลที่ดี  คนหงุดหงิดก็จะจนมุมกับคำบ่นของตนเอง แต่คุณต้องไม่กลัวท่าน  ใจคุณต้องอยู่เหนือท่าน แต่ยังคงไว้ซึ่งความรักความเคารพนับถือในตัวท่าน คุณจะรับมือกับท่านได้เป็นอย่างดี และท่านจะเปลี่ยนท่าที จากคุณ : ออนไลน์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 15:42:45

ความคิดเห็นที่ 22 สุดยอดค่ะคุณ ออนไลน์ หนูอ่านแล้วร้องไห้เลยอะ คุณเข้าใจหนูมากเหมือนเป็นตัวหนูเองเลยอะ ไม่รู้จะพูดอะไรดีเลย อ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ หนูจะนำไปใช้นะคะ ขอบคุณมากๆๆๆจริงๆ จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 16:08:29

ความคิดเห็นที่ 23 depressed อีกแล้วค่ะ เบื่อตัวเองจังเลย ไม่มีใครอ่านแต่อยากระบายค่ะ ขอหน่อยนะ เบื่อจังเลย เบื่อตัวเอง เกลียดตัวเองที่อยู่คนเดียวไม่เป็น อยู่ว่างๆไม่เป็น ไม่ชินเลย ปิดเทอมกลับไปอยู่บ้านมีน้องคุยด้วย มาอยู่หออยู่คนเดียว ไม่รู้จะทำอะไร วันนี้เลิกเรียนแค่บ่ายโมง ก็กลับหอมา อยู่แต่ในห้องเงียบๆ น่าเบื่อๆ รู้สึกแย่หดหู่ไปหมดเลย ไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลย แฟนไม่ว่างมารับออกไปข้างนอก ไปทานข้าวเย็น รู้สึกไม่อยากกวนเพื่อน เพื่อนแต่ละคนก็มีแฟนเหมือนกัน แต่เหงาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆ คุยกับแฟนทีไรก็งอแงร้องไห้ แล้วเค้าทำงานอยู่ก็พลอยดุเราไปด้วย เราก็ยิ่งร้องไห้ เฮ้ออออออออออออ เมื่อไหร่จะเลิกเป็นแบบนี้คะ หรือว่าจะเป็นโรคอะไรซักอย่าง มีความรู้สึกอยากปลดปล่อย อยากเขวี้ยงปาข้าวของ อยากร้องดังๆ อยากสนุก อยากออกไปข้างนอก อยากให้เวลาผ่านไปเร็วๆๆ อยากออกไปเรียนพรุ่งนี้เช้าเร็วๆ อยากพูด อยากคุย อยากออกไปทำนู่นทำนี่ (แต่แฟนไม่ให้ออกไปไหน ให้กลับมาอยู่หอตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว) เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออเ ทำไมเป็นคนแบบนี้ รู้ตัวนะว่างี่เง่า แต่ทำไมออกจากอารมณ์แบบนี้ไม่ได้สักที เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เบื่อไปหมด ไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลย อยากเอาแต่ร้องไห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 18:38:05

ความคิดเห็นที่ 24 ระบายออกมาเถอะครับ  ระบายออกมาให้หมด จะได้ไม่อีดอัดคับข้องใจ อายุยังน้อย  ประสบการณ์ชีวิตยังน้อย คุณยังไม่เข้าใจชีวิตดีพอ จิตตกในบางขณะ   แต่เดี๋ยวก็ดีขึ้นครับ ชีวิตเลือกไม่ได้  หลายๆสถานการณ์ที่เราต้องเจออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คนที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะผ่านช่วงเลวร้ายของชีวิตไปได้  อย่าอ่อนแอครับ..... ยังไม่เลวร้ายเท่ากับการเป็นโรคร้ายเช่นมะเร็ง   หรือ การเกิดอุบัติเหตุถึงกับต้องพิการไป คิดในทางบวกไว้นะครับ   คิดถึงสิ่งดีๆที่เรายังมีอยู่   อย่าไปย้ำคิดย้ำทำกับเรื่องแย่ๆที่น่าเศร้า เพราะ....นอกจากจะไม่ช่วยให้อะไรๆดีขึ้นแล้ว   กลับจะเป็นผีซ้ำด้ามพลอย ทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก ตอนนี้คุณยังมีแฟนที่แสนดี   อย่าสร้างความหนักใจ อย่าสร้างความน่ารำคาญให้เขา ความรัก  มีเกิด  มีดับ  มีเพ่ิม  มีลด   ถ้าอยากให้ความรักคงอยู่กับเรานานๆ  เราต้องรู้จักบริหารความรักด้วย อย่าคิดว่าเขาเป็นของตาย   คนเราทุกคนมีขอบเขตจำกัด   อย่าเพิ่มปัญหาครับ แค่ปัญหาเรื่องพ่อก็หนักพอแล้ว   อย่าทำให้แฟนมีปัญหาไปด้วยอีกคน เราต้องเข้มแข็ง  เราต้องช่วยเหลือตัวเอง  อย่าอ่อนแอ อย่าเห็นแก่ตัว ปัญหา...คือ สิ่งที่ต้องแก้ไขด้วยสติปัญญาเท่านั้น   การฟูมฟาย  การบ่น  การน้อยใจในโชคชะตา ไม่ช่วยอะไรเลย คิดถึงสิ่งดีๆที่เรามี   เรายังมีสุขภาพดี  ไม่เจ็บป่วย ไม่พิการ  นี่เป็นโชคอันย่ิงใหญ่แล้ว  จริงๆนะ.... ความทุกข์ใจของคุณ  เกิดจากความคิดของคุณเอง   ถ้าคุณคิดในทางบวก  คิดในทางสร้างสรรค์ คิดในทางแก้ปัญหา คุณก็จะไม่ซึมเศร้า ไม่ทุกข์ใจ    นี่ยังดีกว่าเจออุบัติเหตุ แขนขาด ขาขาด  ตาบอด ฯลฯ ต้องเยอะแยะ ตอนนี้คุณมีแต่ปัญหาเรื่องเงิน   ค่อยๆแก้ไป   ปัญหาเรื่องพ่อ  ก็ต้องทำใจครับ   อย่ากลัวท่าน ผู้ใหญ่ก็ทำผิดพลาดได้   หากเราคิดว่าเราทำถูกต้อง  เราไม่ต้องกลัวอะไรเลย   ต้องกล้าพูด กล้าทำ...หากจะช่วยให้อะไรๆดีขึ้น  คุณต้องกล้า  ต้องเข้มแข็ง  อย่าอ่อนแอ ไปเดินเล่นบ้าง ออกกำลังกายบ้าง  หยุดคิดวกวนกับปัญหา  แต่จงคิดหาทางออกที่ดีที่สุด ไม่ว่าเราจะต้องสูญเสียอะไรไปก็ตาม  ไม่สำคัญเท่าอวัยวะแขนขา หูตา ฯลฯ ของเราหรอกครับ ชีวิตคนเรา  ชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน   คนล้มอย่าข้าม.... สักวันหนึ่ง  หากคุณเข้มแข็ง  คุณก็จะก่อร่างสร้างตัว มีบ้านใหญ่โตได้อีก   จงมีสติ และใช้ปัญญาครับ จากคุณ : ออนไลน์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 19:06:51

ความคิดเห็นที่ 25 ฟื้นเลยค่ะ ฟื้นมาก ขอบคุณจากใจนะคะคุณออนไลน์ รู้สึกเหมือนคุณเป็นคนที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกะเราจริงๆยังไงไม่รู้อะ รู้สึกว่าคุณเข้าใจเรามากกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจถ่องแท้จริงๆ อ่านแล้วก็เริ่มจะเลิกรู้สึกซังกะตายแล้วค่ะ อยากจะลงไปเดินเล่นอากาศเย็นๆข้างล่างหอ แอบมืดน่ากลัวนิดหน่อย แต่คงดีกว่าอยู่นี่มั้งคะ ต้องแอบๆแฟนไปละมั้งนี่ เดี๋ยวโดนดุ ขอบคุณจริงๆๆๆนะ ไม่รู้จะพูดยังไง :):):):))))))))) โล่งงงงงงงงงงงงไปเยอะจริงๆเลย จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 19:17:41

ความคิดเห็นที่ 26 เมืองไทยเดี๋ยวนี้อันตรายนะครับ จะไปไหนมาไหน มืดๆค่ำๆ  ให้คิดเรื่องอันตรายไว้ด้วยนะครับ ย่ิงเป็นผู้หญิง เป็นเด็กสาวๆ   ย่ิงต้องระมัดระวังตัวให้ดีๆ จะไปเดินเล่น ก็ต้องเป็นที่ที่ปลอดภัยนะครับ เดินไปไหนก็ต้องเหลียวซ้ายแลขวาให้ดีๆ  อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน อาชญากรเยอะแยะ  ไม่ประมาทจะดีที่สุดเลยครับ จากคุณ : ออนไลน์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 19:37:48

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุฯออนไลน์ กลับมาแล้วค่ะ ข้างนอกอากาศดีมากกกกกกกกกกกกกกกก แต่ก้น่ากลัวอย่างที่ว่าจริงๆ มีซุ้มยาดองด้วยอะ 5555 จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 20:37:44

ความคิดเห็นที่ 28 ขอให้ทำใจได้นะครับ  ทำใจให้สบาย วันไหนจิตตกก็กลับมาอ่านความคิดเห็นอีกครั้ง  จะได้หายจิตตก และมีกำลังใจสู้ชีวิตต่อไปนะครับ ไม่ต้องท้อแท้ ไม่ต้องเครียด  แต่ฝึกจิตใจให้สงบให้ได้ ทำใจให้น่ิงๆ  จะได้มีสติและใช้ปัญญาเสมอกับทุกเหตุการณ์นะครับ ปัญหาแค่นี้ ไม่ร้ายแรงเลย  สุขภาพยังดีอยู่  อวัยวะยังอยู่ครบ  ไม่มีอะไรที่ฟันฝ่าไปไม่ได้ ที่สำคัญ  อย่าเสียกำลังใจนะครับ  เป็นกำลังใจให้คุณพ่อด้วยครับ สักวัน คุณพ่อคงได้คิด และกลับมีใจสู้ขึ้นมาอีกครั้งก็ได้ อย่างไรก็ตาม  อย่าถือเป็นอารมณ์เลยถ้าคุณพ่อจะหงุดหงิด ใจน้อย  ก็คงต้องปล่อยท่านไปก่อน เราทำในสิ่งที่เราทำได้  เพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้าของครอบครัว  อย่ากังวลว่าคุณพ่อจะคิดอย่างไร หากเรามีเหตุผลที่ดี  เราก็ทำไปถ้าจะช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น เอาใจช่วยนะครับ  ขอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ด้วยดีครับ (หมายเหตุ - ผมไม่ได้เข้าพันทิปมาเป็นปีๆแล้ว  เพิ่งแวะมา  และอาจจะไม่ได้แวะเข้ามาอ่านบ่อยนัก) จากคุณ : ออนไลน์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 22:19:57

ความคิดเห็นที่ 29 แงงงงงงงงงงงง ขอบคุณครั้งที่ล้านนะคะ คุณช่วยเราไว้เยอะเลย :') สงสัยคงเป็๋นโชคดีของเรานะคะ ที่คุณได้มาเจอกระทู้เราและได้ให้คำแนะนำไว้ดีมากๆ ทั้งๆที่คุณไม่ค่อยได้เข้ามาเลย ดีใจจริงๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 53 23:10:45 จากคุณ : i12cu เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 23:05:06