ทุกๆวันผมขี่จักรยานผ่านไปตามชุมชน เส้นทางบางแห่งเป็นเส้นทางเปลี่ยวสงสัยจะมีมอไซด์ส่งยา เวลากลางคืนชุมชนเหล่านี้จะกำหนดเวลาปิดทาง ไม่ให้รถวิ่งผ่าน
ประเด็นของกระทู้นี้แยกเป็น 2 ข้อ
1) ผู้คนในชุมชน มีความเดือดร้อนจากการฉกชิง ขโมย ลักทรัพย์ โดยสงสัยพวกติดยา เล่ากันว่า ขโมยจะลักทุกอย่าง แม้กระทั่งเสื้อผ้าที่ตากไว้ หรือ รองเท้า คงเป็นเพราะเขาไม่มีเงินไปซื้อยา
ความเดือนร้อนถูกสะสมไว้ในใจนานๆ ก็ยิ่งเกิดความแค้นมาก
2) คนติดยาเป็นพวกจิตใจอ่อนแอหรือเพราะถูกชักชวนหรืออะไร ผมเดาไม่ถูก
เมื่อหลายเดือนก่อน ..ผมเคยเจอชายคนหนึ่ง สุขภาพร่างกายแข็งแรง เคยทำงานประมงซึ่งเป็นงานหนัก เขาชอบไปนั่งตกปลาริมทะเลสาปแถวนั้น ผมชอบแวะไปพูดคุยด้วย เห็นเขาตกได้แต่ปลาตัวโต ในขณะที่เด็กที่นั่งตกใกล้ๆ ตกได้แต่ปลาเล็กๆ เขาบอกว่า ปลาตัวใหญ่ เวลากินเหยื่อจะค่อยๆ กิน กินช้าๆ ไม่เร่งรีบ เหมือนปลาเล็ก เขาสังเกตจากลักษณะการฮุบเบ็ด ช้าๆ หรือ เร็ว เพียงแค่นี้ก็ตัดสินใจกระตุกสายเบ็ด เท่ากับคัดเลือกปลาตัวใหญ่ได้ง่ายๆ
ชายคนนี้มีน้ำใจ บางวันเขานั่งล้อมวงดื่มเบียร์กับเพื่อนๆริมน้ำ เขาเห็นผมผ่านมา ก็มีน้ำใจร้องชวนผมดื่ม แต่ผมไม่ดื่มอ้างว่ากำลังเหนื่อย แล้วผมก็แวะซื้อกับแกล้มกลับไปฝากพวกเขา บางวันมีลูกชายมาด้วย เขาสอนให้ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ ผมซื้อขนมกรอบๆ ไปฝาก เด็กๆก็ขอบคุณ ผมนึกถึงภาพสองคนพ่อลูกน่ารักทีไร ผมยังนึกใจหายทั้งเสียใจเสียดาย ...ชายคนนี้ทำไมถึงติดยา
เขาหายหน้าไประยะหนึ่ง นานพอสมควร กลับมาอีกครั้ง หน้าตาซูบซีด ผอมจนจำไม่ได้ ถ้าเขาไม่ยกมือไหว้ทักผมก่อน ผมคงจำไม่ได้ ผมอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถาม
เมื่อไม่นานนัก ฝนตกหนัก ผมขี่รถกลับมามืดแล้ว ทางเปียกฝนลื่นมาก (ผมเกือบตกน้ำครั้งหนึ่ง อิอิ) มืดแล้วมองทางไม่ค่อยเห็น ผมจึงจูงรถค่อยเดินมาช้าๆ เขาเห็นเข้า ร้องทักแล้วช่วยเปิดไฟฉายให้ความสะดวก
จะเห็นได้ว่า คงไม่มีใครอยากติดยา ชาวบ้านเดือดร้อนก็ระบายออกมาอย่างนั้น
รู้สึกเศร้าใจ เมื่อเจอข่าว คนเสพยาบ้า ถูกประชาทัณฑ์
