ความคิดเห็นที่ 1 แรกปฏิสนธิ วันแรกที่ถูกตามตัว ทางโทรศัพท์จากกระทรวงสาธารณสุขให้ไปดำเนินการในการจัดทำร่างกฎหมายโดยมีจุด มุ่งหมายเพื่อคุ้มครองประชาชนและผู้ให้บริการสาธารณสุขให้สามารถปฏิบัติงาน ได้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องการฟ้องร้อง ทั้งๆ ที่ไม่เคยมีพื้นฐานหรือความรู้ในการร่างกฎหมายมาก่อนแม้จะจบปริญญาทางด้าน กฎหมายมา แต่ในการเรียนการสอนไม่เคยมีตำรา หรือวิชาใดที่พูดถึง “เทคนิคและหลักเกณฑ์การร่างกฎหมาย” ความรู้สึกแรกคือหนักใจและไม่แน่ใจว่าจะทำได้หรือไม่ แต่ไม่ลองไม่รู้ คณะ กรรมการที่ตั้งขึ้นมามีทั้งตัวแทนจากสภาทนายความ แพทยสภา อัยการ วันแรกที่เจอหน้าคณะกรรมการ ความรู้สึกแรกคือเราอ่อนอาวุโสที่สุด บางคนเป็นผู้อาวุโสจากสภาทนายความ (ซึ่งภายหลังมีส่วนในการว่าความเอาผิดอดีตนายกรัฐมนตรี) บางคนเคยเป็น สนช. สสร. ในการร่างรัฐธรรมนูญ หลายคนมีตำแหน่งเป็นทางการที่ค่อนข้างใหญ่โตในองค์กรของตนเอง โจทย์ ตอนแรกคือ การจัดทำประมวลวิธีพิจารณาความที่เกี่ยวข้องกับการฟ้องร้องในมูลละเมิดและ อาญาทางด้านสาธารณสุข เมื่อประชุมกันก็ได้รับคำแนะนำจากผู้อาวุโสที่เคยมีส่วนร่วมร่างรัฐธรรมนูญ ว่า การแก้ไขประมวลกฎหมายสบัญญัติ (ประมวลวิธีพิจารณาความ) เป็นเรื่องยุ่งยากและมักไม่ได้รับความเห็นชอบ ดังนั้นให้มุ่งไปในเรื่องกฎหมายอื่นที่ไม่เกี่ยวข้อง ในขณะ เดียวกันนั้นเอง ทางมูลนิธิเพื่อผู้บริโภคก็ได้กำลังจัดทำกฎหมายในลักษณะเดียวกันโดยใช้ชื่อ ว่า “พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข” ซึ่งมี สวรส.เป็นแกนกลาง ส่วนคณะจัดทำมาจากภาคประชาชนเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นในช่วงแรกของการจัดทำจึงมีคณะทำงานอยู่สองชุด แต่จุดประสงค์คล้ายๆ กัน ระหว่าง นั้นก็มีการประชุมข้ามคณะกันเป็นบางครั้ง โดยทางฝั่งของกระทรวงสาธารณสุขจะมีกรมสนับสนุนบริการสุขภาพเป็นแกนกลาง ฝ่ายของมูลนิธิจะมาใช้ที่ประชุมของ สวรส. หรือบางครั้งก็เป็น สช. เป็นหลัก ทำให้ดูเหมือนว่ามีจุดกำเนิดมาจากกระทรวงสาธารณสุขทั้งสองร่าง (ซึ่งผู้เขียนก็เข้าใจเช่นนั้น) ระหว่างการประชุมเมื่อถึงมาตราสำคัญๆ ทางฝั่งมูลนิธิจะมีการนำผู้ที่เคยพบเห็นหน้าทางสื่อสาธารณะบ่อยๆ เข้ามาร่วมประชุม ซึ่งผู้เขียนรู้สึกว่าไม่เหมาะสมเพราะผู้เข้าร่วมประชุมมักจะใช้อารมณ์ มากกว่าเหตุผลในการบีบให้ร่างเป็นไปตามความต้องการ จากคุณ : หมอหมู เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:29:52

ความคิดเห็นที่ 2 เนื้อหาของกฎหมาย ร่างที่มาจากกรมสนับสนุนบริการสุขภาพจะ เน้นไปในเรื่องการเยียวยาผู้ป่วยในกรณีที่มีการกระทำทุรเวชปฏิบัติของแพทย์ และอาจมีการเยียวยาในกรณีเหตุการณ์สุดวิสัยแต่เป็นเรื่องรุนแรง เช่น น้ำคร่ำหลุดเข้ากระแสเลือด หรือแพ้ยารุนแรงโดยไม่ทราบมาก่อน แนวทาง การยื่นคำขอคือการเพิ่มช่องทางให้เลือกรับเงินจากกองทุน และต้องยุติสิทธิในการฟ้องร้องทั้งหมดเมื่อผู้ฟ้องร้องได้รับเงิน เมื่อยื่นเรื่องรับเงินแล้วห้ามไปใช้ช่องทางศาลอีก เพราะต้องการส่งเสริมให้ใช้ช่องนี้เป็นหลัก แต่ก็ไม่ตัดสิทธิการฟ้อง เพียงแต่เมื่อฟ้องแล้วห้ามกลับมายื่นเรื่องขอรับเงินจากกองทุนอีก การ พิสูจน์ว่าควรช่วยเหลือหรือไม่ ก็ดูว่าเป็นผู้ได้รับผลกระทบหรือไม่ (มิได้เรียกว่า ผู้เสียหาย) เพียงแต่ไม่เน้นการพิสูจน์ว่าใครเป็นคนทำผิด (พิสูจน์ผิดถูก แต่ไม่พิสูจน์ทราบคนกระทำ) ส่วนร่างที่คลอดออกมาจาก สวรส. นั้นเน้นการเยียวยาให้รวมไปถึงการรักษาที่ได้มาตรฐานแล้วแต่เกิดผลไม่พึง ประสงค์ เช่น ผ่าตัดช่องท้องที่มีพังผืดมากมายแล้วระหว่างผ่าตัดมีความเสียหายกับลำไส้ หรือท่อไต หรือการจ่ายเงินให้หากผ่าตัดแล้วมีการติดเชื้อ ซึ่งทางการแพทย์ไม่ได้เรียกว่าการกระทำให้เกิดความเสียหายแต่เรียกว่า “adverse effect” ซึ่งเกิดได้ภายใต้การรักษาตามมาตรฐาน ความแตกต่างที่สำคัญอีกประการคือ ร่าง นี้เปิดให้ผู้ที่เรียกตนเองว่าผู้เสียหายสามารถรับเงินแล้วไปฟ้องต่อได้อีก เมื่อฟ้องแล้วแพ้คดีไม่จำเป็นต้องคืนเงินและยังอาจได้รับเงินเพิ่มเติม ในกรณีที่ฟ้องแล้วชนะทางกองทุนก็ต้องจ่ายเงินสมทบเพิ่มเติม ห้ามตัดสิทธิการฟ้องทุกรูปแบบ คดีอาญาก็ห้ามเว้น ถึงแม้จะทราบว่าแพทย์ไม่ได้เจตนา แต่ต้องคงไว้เพราะจะเป็นการรอนสิทธิตามรัฐธรรมนูญ อีกทั้งต้องเปิดโอกาสให้ผู้ป่วยขยายอายุความทางแพ่งด้วยการฟ้องอาญา จากคุณ : หมอหมู เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:30:07

ความคิดเห็นที่ 3 ถึงเวลารวมร่างแปลงกายและปัญหาเรื่องประชาพิจารณ์ กฎหมาย ที่ได้ออกมาทั้งสองฉบับในที่สุดก็ถูกสั่งให้รวมกันเป็นร่างเดียวกันโดยคำ สั่งของรัฐมนตรีสาธารณสุขในขณะนั้น ทั้งนี้เพื่อให้กฎหมายออกเป็นฉบับเดียวในนามของกระทรวงสาธารณสุขเป็นผู้ออก กฎหมาย เนื้อหาในกฎหมายทั้งสองมีหลายมาตราต่างกันแบบ “ขมิ้นกับปูน” เพราะต่างฝ่ายต่างต้องการในสิ่งที่ขัดกันอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นการรวมร่างในชั้นกฤษฎีกาจึงเป็นเรื่องน่าเวียนหัว ประเด็น เรื่องการประชาพิจารณ์นั้นเป็นที่โต้เถียงมาตลอดว่า กฎหมายนี้ของทางมูลนิธิผ่านการประชาพิจารณ์มาแล้ว ผู้เขียนยอมรับว่าไม่มีความรู้เรื่องกฎหมายหรือข้อบังคับการทำประชาพิจารณ์ แต่สิ่งที่พบเห็นคือมีการจัดสัมมนาตามโรงแรมหรือสภาวิจัยแห่งชาติ (ตรงสถานีรถไฟฟ้า BTS พญาไท) เป็นครั้งคราว สิ่งที่พบเห็นในขณะนั้น คือ ผู้ร่วมประชุมจะเป็นคนหน้าเดิม ทั้งจากกระทรวง แพทยสภาบางท่าน (ที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งตรงนี้ผู้เขียนคิดว่าเป็นความบกพร่องของแพทยสภาที่ไม่สื่อเรื่องนี้ออก ไปให้กว้างขวางเหมือนกับที่สมาพันธ์วิชาชีพแพทย์หรือชมรมรพ.ศูนย์ ทำได้ในขณะนี้) ตัวแทนจากกระทรวงก็มีทั้งผู้เขียน (ซึ่งมีโอกาสพูดไม่มาก) และผู้หลักผู้ใหญ่บางท่านที่ทุ่มเทเวลาในการทำงานเพื่อช่วยเหลือเพื่อนแพทย์ และพยาบาล (แต่ติดขัดหลายอย่างที่ไม่อาจกล่าวได้) การสัมมนาในสายตา ของผู้เขียนโดยเฉพาะที่เกิดขึ้นที่สภาวิจัยแห่งชาติ เป็นการสัมมนาหรือการประชาพิจารณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนชนิดที่หากไม่ถูก บังคับหรือขอร้องให้ไปก็ไม่อยากไป นอกจากจะเสียเวลาแล้วยังอาจโดนเชือดคาเวทีง่ายๆ เพราะผู้ร่วมประชุมส่วนใหญ่มีความรู้เรื่องการร่างกฎหมายน้อยมาก หลายท่านเป็นชาวบ้านที่ยังไม่เคยอ่านกฎหมายนี้ทั้งฉบับ เพียงแต่รับทราบว่าจะมีกฎหมายที่ให้เงินเมื่อเกิดความไม่พอใจในผลการรักษา หลายท่านเคยมีประสบการณ์ที่ไม่ดีในการเข้าไปรับการรักษา ซึ่งอาจมีทั้งที่ถูกและผิด แต่สิ่งที่อยู่ในใจของผู้ร่วมสัมมนาคือ ความรู้สึกเป็นลบต่อบุคลากรทางการแพทย์ ราวกับว่ากำลังจะออกกฎหมายเพื่อประหัตประหารหรือจัดการโจรในชุดขาว ทำให้ระยะหลังผู้เขียนได้แต่ไปเซ็นชื่อแล้วเดินออก เพราะประธานไม่เปิดโอกาสมากนัก คนที่ขึ้นเวทีส่วนใหญ่มีการกำหนดไว้ล่วงหน้าว่าจะให้ใครพูดได้มากได้น้อย แต่ ไม่ว่าอย่างไรสิ่งที่รู้สึกคือแบบนี้ไม่น่าเรียกประชาพิจารณ์ (ยกเว้นกฎหมายบัญญัติไว้ว่าใช่) แต่น่าจะเรียกว่าการสัมมนาในกลุ่มที่เป็นฝ่ายเดียวกับตน แต่มีการเชิญคนนอกเข้ามาร่วมเพื่อให้ดูว่ามีสีอื่นเข้าไปปะปน ประธาน ในที่ประชุมหลายครั้งเป็นคนที่มีชื่อเสียง แต่เกือบทุกครั้งจะมาแค่เปิดประชุมแล้วไปงานอื่นต่อแต่ออกมาให้สัมภาษณ์ภาย หลังเป็นเรื่องเป็นราว ราวกับว่าอยู่รับฟังทุกความเห็นในห้องประชุม บางครั้งการจัดประชาพิจารณ์หรือรับฟังความเห็นก็จัดขึ้นโดยอาจารย์ มหาวิทยาลัยการเมืองที่ติดแม่น้ำซึ่งมีความสัมพันธ์ที่ดีกับมูลนิธิ ประเด็น เรื่องการประชาพิจารณ์นั้น ผู้เขียนไม่ทราบว่ากฎหมายเขียนไว้อย่างไร แต่สิ่งที่เห็นคือเป็นการสัมมนาในกลุ่มคนที่มีความสัมพันธ์กันไม่ทางตรงก็ ทางอ้อม รู้จักกันมาก่อน บางครั้งมีการประชุมกันไปมาระหว่างหน่วยงานของแต่ละคนมีการรับเบี้ยประชุม กันไปมา คนในกลุ่มหลายคนได้รับการผลักดันให้ไปมีตำแหน่งในแต่ละหน่วยงานของแต่ละ กลุ่ม เช่น กทช. สภาวิจัยฯ สสส. สวรส. สช. ลักษณะนี้ไม่น่าจะเรียกว่า ประชาพิจารณ์ที่ควรเป็นกลาง และกลุ่มตัวอย่างน่าจะกว้างขวางกว่านี้มาก รวมทั้งไม่ควรมีความสัมพันธ์ในลักษณะนี้มาก่อน จากคุณ : หมอหมู เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:30:23

ความคิดเห็นที่ 4 ห้องประชุมติดแม่น้ำเจ้าพระยาทิวทัศน์ดี แต่บรรยากาศเครียด ที่ สำนักงานกฤษฎีกา มีการตั้งคณะกรรมการเป็นกรณีพิเศษเพื่อพิจารณากฎหมายฉบับนี้ โดยมีอดีตประธานศาลฎีกาเป็นประธาน มีอดีตอัยการสูงสุด มีผู้พิพากษาศาลสูง มีอาจารย์แพทย์ที่มีคุณวุฒิทั้งทางด้านนิติเวชและกฎหมาย มาเป็นองค์ประชุม มีการเชิญตัวแทนมูลนิธิเพื่อผู้บริโภค แพทยสภา กระทรวงสาธารณสุข สปสช. อัยการ สำนักงานไกล่เกลี่ยและระงับข้อพิพาท กระทรวงยุติธรรม มาเป็นหลัก ที่เหลือเข้ามาร่วมเป็นครั้งคราว แต่ระยะหลัง (ใช้เวลาเป็นปี) ตัวแทนแพทยสภาไม่ได้เข้ามา นัยว่าไม่เห็นด้วยกับการทำหน้าที่ของท่านประธาน อีกทั้งมีภารกิจที่สำคัญอื่น บรรยากาศวันแรกก็เคร่งเครียดแล้วเพราะเนื้อหาของสองร่างต่างกันมากจนการรวมให้เป็นเนื้อเดียวกันทำได้ยาก แค่ ชื่อกฎหมายก็ต้องเรียกว่า “ทะเลาะ”กันแล้ว เพราะทางมูลนิธิยืนยันว่า เขาและคนไข้ทั่วประเทศเป็นผู้เสียหายอันเกิดจากการกระทำของบุคลากร (ทำให้ผู้เขียนนึกในใจว่า เราเป็นแพทย์หรือเป็นโจรที่มีเจตนามาดร้ายประชาชนคนไทย) บาง มาตราทางคณะกรรมการก็เห็นด้วยกับเรา (แต่น้อยมากๆๆ แสดงว่าคนส่วนใหญ่มองบุคลากรสาธารณสุขในภาพลบ) หลายมาตราคณะกรรมการก็ไม่เห็นด้วยกับทางมูลนิธิ แต่สิ่งที่รู้สึกตลอดระยะเวลาเป็นปีที่สำนักงานกฤษฎีกาคือ นี่น่าจะเป็นการโต้วาทีระหว่างตัวแทนกระทรวงสาธารณสุขกับมูลนิธิโดยตรง แทนที่จะเป็นการโต้วาทีระหว่างบุคลากรกับประชาชนทั่วประเทศ เพราะตลอดเวลาทางมูลนิธิทำให้ผู้เขียนรู้สึกว่าเขาเป็นตัวแทนของประชาชนทั้งประเทศ ยิ่งกว่าสส.ที่เป็นเฉพาะเขตที่ได้รับเลือกตั้ง หลาย ครั้งก็มีการโต้เถียงกับท่านประธานอย่างรุนแรง โดยเฉพาะเรื่องการไกล่เกลี่ยที่ตัวแทนมูลนิธิยืนยันหนักแน่นว่า “ไม่ต้องมี ไม่ต้องไกล่เกลี่ยใดๆ เพราะกฎหมายนี้เขียนเพื่อจ่ายเงิน ห้ามมาต่อรองราคา” แต่ ท่านประธานยืนยันหนักแน่นว่า “.....ปาก เพราะไม่ได้บังคับให้มาไกล่เกลี่ย คุณไม่อยากไกล่เกลี่ยก็ไม่ต้อง แต่ประชาชนคนอื่นอาจต้องการ ไม่ต้องมาพูดแทน อีกทั้งในกระบวนการทางศาลปกติก็มีการบังคับให้ไกล่เกลี่ยทุกรายอยู่แล้ว” วันนั้นเล่นเอาบรรยากาศอึมครึมเพราะนานๆ จะเห็นท่านประธานฟิวส์ขาด จนระยะหลังเลขาธิการมูลนิธิต้องเข้ามาคุมเกมเองเวลาพิจารณามาตราสำคัญๆ เช่น สิทธิการฟ้องต่อ ประเด็นที่นับเป็นเรื่องร้อนอีกอย่างคือ “การระงับคดีอาญา” ซึ่งเป็นประเด็นที่ผู้เขียนต้องการมาก แต่ดูเหมือนว่ามีน้อยคนมากที่สนับสนุน ส่วนใหญ่เห็นด้วยว่าแพทย์ที่เข้าไปช่วยผู้ป่วยด้วยเจตนาสุจริตแล้วเกิดพลาด พลั้งต้องมีสิทธิถูกฟ้องอาญาได้ ตัวแทนแพทยสภาถกประเด็นเรื่องนี้อย่างหนักจนแทบจะเรียกได้ว่าเกิดอาการไม่ กินเส้นกัน ที่น่าเสียใจคือคณะกรรมการที่เป็นแพทย์ก็เห็นด้วยว่าแพทย์ที่มีเจตนาไปช่วย ผู้ป่วยย่อมสามารถถูกฟ้องได้ ให้ไปแก้ต่างในศาล “หลายคนในนั้นมองว่าการขึ้นไปแก้ต่างในฐานะจำเลยในศาลเป็นเรื่องปกติที่สุด แล้วหากแน่ใจว่าตนไม่ผิดเดี๋ยวศาลก็ยกฟ้องเอง” ฟังแล้วท้อใจมาก ส่วน ตัวผู้เขียนน่าจะเป็นคนแรกที่หยิบยกคำว่า “ประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง” หรือ “Gross negligence” มาใช้ในคดีทางการแพทย์เพราะในต่างประเทศก็มีบัญญัติคำนี้ แต่ ณ เวลานั้นส่วนใหญ่เห็นว่ากฎหมายไทยไม่มีคำนี้ มีแต่ “ประมาท” หรือ “ordinary negligence” เท่านั้น เมื่อแพทย์ประมาทก็ต้องโดนฟ้องได้ (แต่ ณ เวลาที่พิมพ์บทความนี้คือ เดือนสิงหาคม พ.ศ.2553 ประเทศไทยมีบัญญัติคำว่า ประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงไว้แล้วในกฎหมายอย่างน้อยสองฉบับคือ พ.ร.บ.ความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่รัฐ และพ.ร.บ.สุขภาพแห่งชาติ ซึ่ง ผู้เขียนคิดว่าน่าจะถึงเวลาหยิบยกคำๆ นี้มาใช้บัญญัติเรื่องความรับผิดทางอาญาอันมีมูลเหตุมาจากการรักษาพยาบาล ให้แยกความผิดออกเป็นสองฐานคือ ประมาทธรรมดาและประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง ได้แล้ว) อีกประเด็นที่ถกเถียงกันหนักคือการรับเงินแล้วฟ้องต่อได้หรือไม่ได้ ที่สุดแล้วก็ออกมาค่อนไปทางความต้องการของมูลนิธิ ประเด็น เรื่องสัดส่วนคณะกรรมการเป็นอีกประเด็นที่เราแพ้คนของมูลนิธิ เพราะท่านประธานมองเรื่องนี้ในลักษณะเสียงข้างมาก และคนของมูลนิธิก็ยืนยันว่าไม่ต้องมีสภาวิชาชีพหรือแพทย์เฉพาะทางมาตัดสิน แต่ให้ใช้เสียงข้างมาก (ซึ่งประเด็นนี้ทำให้ผู้เขียนไม่เข้าใจว่า ทำไมตอนนี้ทางมูลนิธิถึงเปลี่ยนคำพูดว่าไม่ติดใจเรื่องสัดส่วนคณะกรรมการ บอกว่ายินยอมให้ไปแก้ในชั้นกรรมาธิการ แต่ในห้องประชุมกฤษฎีกากลับคัดค้านอย่างมาก) จากคุณ : หมอหมู เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:30:39

ความคิดเห็นที่ 5 ลูกที่พ่อจำไม่ได้ ที่สุดแล้ว กฎหมายนี้ก็คลอดออกจากคณะกรรมการกฤษฎีกา แต่เปลี่ยนชื่อเป็น “พ.ร.บ.สร้างเสริมความสัมพันธ์ที่ดีในระบบบริการสาธารณสุข” กฎหมายทั้งฉบับออกมาในลักษณะที่พ่อจำหน้าลูกไม่ได้ว่านี่ใช่ลูกเราหรือเปล่า หลายมาตราขัดกันเอง หลายมาตราจะส่งผลเสียต่อระบบสาธารณสุขอย่างรุนแรง เกิดการกลายพันธุ์ (mutation) อย่างมากชนิดที่อาจจะเป็นมะเร็งร้ายที่กัดกินระบบสาธารณสุขในระยะยาว จนหากใครเป็นพ่ออาจเกิดความรู้สึกอยากทำ criminal abortion เป็นแน่ ถึง ที่สุด ณ ขณะนี้กว่าที่บทความนี้จะตีพิมพ์ คงพอเห็นทางออกกันบ้างแล้วจากการรวมกลุ่มกันของบุคลากรหลายวิชาชีพมาจัดตั้ง และทำงานร่วมกัน โดยมีจุดประสงค์เพื่อปฏิรูประบบสาธารณสุขโดยไม่ต้องอาศัยมูลนิธิเพื่อผู้ บริโภคหรือกระทรวงสาธารณสุข ในอนาคตเชื่อว่าหากยังรวมตัวกัน อย่างเหนียวแน่นอยู่คงได้เห็นกฎหมายที่บัญญัติให้คุ้มครองบุคลากรสาธารณสุข ที่ปฏิบัติงานอย่างสุจริตตามที่รัฐธรรมนูญ มาตรา 80(2) บัญญัติไว้ จากคุณ : หมอหมู เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:30:55

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านเก็บไว้เป็นข้อมูล .. เรื่องนี้ ยังอีกยาวไกล .. แต่ก็ต้องติดตามกันต่อไป เพราะ ผลกระทบมันเกิดกับพวกเราทุกคน ไม่ว่าจะเป็น ประชาชนทั่วไป หรือ ผู้ประกอบวิชาชีพ ( แพทย์ พยาบาล ทันตแพทย์ เภสัช ฯลฯ ) ซึ่งวันหนึ่งก็ต้องกลายเป็น คนไข้ ญาติคนไข้ .. แถม... ปุจฉาวิสัชนา พรบฯ .. ความเห็นของ "หมอ+นักกฎหมาย" ผู้ร่วมร่าง พรบ.นี้ ตั้งแต่เริ่ม (อ่านแล้วจะ อืมมม) http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=cmu2807&month=06-08-2010&group=7&gblog=70 เบื้องหลังที่ถูกตัดออกไปจาก Prototype (ร่างแรก) ...ความเห็นของ "หมอ+นักกฎหมาย" ผู้ร่วมร่าง พรบ.นี้ ฯ http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=cmu2807&date=06-08-2010&group=7&gblog=71 จากคุณ : หมอหมู เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:33:13

ความคิดเห็นที่ 7 หนักใจแทนหมอครับ แม้จะส่งสารคนไข้ที่ได้รับผลกระทบ  แต่หากกฏหมายออกมาทำให้หมอไม่กล้ารักษาฯ ผลร้ายจะตกอยู่กลับ ปชช ตาดำๆ โดยเฉพาะ ในตจว. และพื้นที่ห่างไกล หากพรบ.นี้ผ่านสภาฯ  หมอก็จะป้องตนเอง โดยการปฏิเสธคนไข้ เช่นบอกว่า ไม่สามารถให้การรักษาได้ เพราะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านนั้นๆ ใน รพ. ตจว. จะมีสักกี่แห่ง มีหมอหลายๆ สาขา  แม้ในกทม.เองก็เหอะ การออกกฏหมายนี้ ควรคุ้มครองและเยียวยาทันที และอย่างเต็มที่   และจะฟ้องร้องหมอและพยาบาลได้ต่อเมื่อ มีความบกพร่องอย่างร้ายแรงเท่านั้น หากหมอไม่กล้ารักษาคนไข้เพราะกฏหมายนี้ เคราะห์กรรมจะตกมาสู่ประชาชน ในที่สุด ผ่านมรดกบาปที่มูลนิธิฯนี้มอบให้ เพียงหวังสร้างชื่อเสียง  สร้างผลงาน ผมเป็น ปชช. จึงอยากเห็นกฏหมายที่ดีกว่านี้ มากกว่าจะก้มหน้ารับกรรมที่ไม่ได้ก่อ จากคุณ : SuperCrazyBoy เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 13:36:10

ความคิดเห็นที่ 8 บกพร่องเช่นอะไรบ้าง รักษาไม่ตรงตามหนังสือแต่ในภาวะนั้นเหมาะกว่า พอผลออกมาไม่ดี ก็จะโดนว่าไม่รักษาตามกฏเกณท์ พรบ นี้ออกมา หมอไม่ดดนฟ้องมีพวกเดียว หุ่นยนต์ที่อัดโปรแกรมหนังสือแพทย์และวิธีการลงไป คนป่วยตายก็ไม่ผิดเพราะรักษาตรงตามหนังสือ คนลืมไปแล้วหรือว่า แพทย์เป็นปริญญาแบบประกอบวิชาชีพเวชกรรม เป็นแนวประยุกต์เป็นใบประกอบโรคศิลป์    ศิลป์ในคำนีเปลว่าอะไร  แปลว่าเป็นศิลปะการรักษาไม่ใช่การวาดภาพตามแบบต้นแบบ กฏหมายนี้ทำลายคนศิลป์จนไม่กล้าแสดงความสามารถ จากคุณ : anonyS เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 13:47:24

ความคิดเห็นที่ 9 น่าเป็นห่วงครับ จากคุณ : DraGo เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 15:29:17

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นว่าจะเอาเข้าประชุมสภาสมัยหน้าอีก   น่าจะมีเบื้องหลัง และผลประโยชน์ไม่ใช่น้อยนะครับในการผลักดันกฎหมายที่ไม่เข้าท่าแบบนี้ ถ้ามันมาจริง คนที่ได้รับผลกระทบที่เลวร้ายก็คือประชาชนแน่นอนครับ หมอจะส่งคนไข้กันไปมา เรื่องอะไรจะเก็บเผือกเผาไว้น่ะครับ คนไข้+ญาติ จะตั้งป้อมสู้กับหมอ ทุกฝ่ายจะยกการ์ดเข้าหากัน น้ำใจคนไทยจะหายไปทันทีครับ อย่าคิดว่าหมอไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วไม่ต้องกลัวกฎหมายนะครับ  ทุกวันนี้หมอก็ตั้งการ์ดกันพอสมควรแล้ว จากคุณ : พี่ไก่ (kai golf) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 18:48:34

ความคิดเห็นที่ 11 หลักการของ พรบ.นี้ดีครับ .. แล้วผมก็คิดว่า น่าจะมี กองทุนที่จะมาช่วยเหลือผู้ป่วย(ญาติ) ที่ได้รับผลกระทบจากการรักษา  .. เหมือนกับ ของกระทรวงยุติธรรม ฯ ถ้าเผื่อมีเวลา ก็ลองแวะไปอ่าน และ ลองเปรียบเทียบ ว่า คล้ายคลึง หรือ แตกต่างกันอย่างไร .. พ.ร.บ.ค่าตอบแทนผู้เสียหายและค่าทดแทนและค่าใช้จ่ายแก่จำเลยในคดีอาญา พ.ศ. 2544 http://www.thailawtoday.com/component/content/article/60-april/247-2009-03-12-07-06-02.html ส่วนร่าง พรบ. มีทั้งหมด ๗ ร่าง  อ่านเฉพาะร่าง 1 ก่อนก็ได้ครับ แล้วถ้ามีเวลาก็ค่อยอ่านร่าง 7 ต่อไป.. 1. ร่างพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข พ.ศ. .... (คณะรัฐมนตรี เป็นผู้เสนอ) http://www.tmc.or.th/download/d051253-05.pdf 2. ร่างพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข พ.ศ. .... (นายเจริญ จรรย์โกมล กับคณะ เป็นผู้เสนอ) http://www.tmc.or.th/download/d051253-08.pdf 3. ร่างพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข พ.ศ. .... (นายประสิทธิ์ ชัยวิรัตนะ กับคณะ เป็นผู้เสนอ) http://www.tmc.or.th/download/d051253-09.pdf 4. ร่างพระราชบัญญัติสร้างเสริมความสัมพันธ์ในระบบบริการสาธารณสุข พ.ศ. .... (นายบรรพต ต้นธีรวงศ์ กับคณะ เป็นผู้เสนอ) http://www.tmc.or.th/download/d051253-10.pdf 5. ร่างพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข พ.ศ. .... (นางอุดมลักษณ์ เพ็งนรพัฒน์ กับคณะ เป็นผู้เสนอ) http://www.tmc.or.th/download/d051253-11.pdf 6. ร่างพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข พ.ศ. .... (นายสุทัศน์ เงินหมื่น กับคณะ เป็นผู้เสนอ http://www.tmc.or.th/download/d051253-12.pdf 7. ร่างพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้เสียหายจากการรับบริการสาธารณสุข พ.ศ. .... (นางสาวสารี อ๋องสมหวัง กับประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งจำนวน 10,631 คน เป็นผู้เสนอ) http://www.tmc.or.th/download/d051253-13.pdf จากคุณ : หมอหมู เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 19:39:29

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วถ้าไม่มี พรบ. ประชาชนไม่ได้รับผลกระทบ หรือ ผลร้ายเลยหรือเปล่า ??? ถ้ามันไม่มีดีอะไรเลย แต่ทำไมหมอบางคนกลับดันให้มันมีละ จนตอนนี้ต้องเป็นข่าวเกิดฟ้องหมอกันไปกันมา ??? แล้วถ้าเกิดหมอที่เอาประโยชน์ส่วนตัวเป็นที่ตั้ง ส่งผลต่อคนไข้ ซึ่งต้องยอมรับนะ หมอก็คน ซึ่งก็มีทั้งดีและไม่ดี ถ้าคนไข้ได้รับผลกระทบจากหมอเหล่านี้ละ ชีวิตเขาจะทำไง เอาทั้งชีวิตไปแต่ร้องเรียน หาความเป็นธรรม ??? จากคุณ : นายวุ้นกะทิ เขียนเมื่อ : วันสาธารณสุขแห่งชาติ 53 00:16:30

ความคิดเห็นที่ 13 หาหมอที่ รพ.ของรัฐใกล้บ้านแห่งหนึ่ง แต่ไม่มีบัตร30 ที่นี่ เค้าให้ไปรักษาที่โรงบาลของรัฐที่มีบัตร 30 หรือไม่งั้นก็ขอให้เค้าส่งตัวมารักษาต่อ ไปรพ.รัฐที่มีบัตร 30 บาท หมอใหญ่ ดูผลเลือด มีจุดเลือดออกขึ้นตามตัว ประจำเดือนเยอะมาก ก๊อกรั่วตลอด เป็นไข้ ปวดศรีษะมาก วันที่ 4 กินพาราไม่หายปวดหัว บอกว่าเป็นไข้เลือดออก หมอใหญ่สั่งเจาะเลือดอีกครั้ง บอกไม่ส่งตัวหรอก ที่นี่ก็รักษาได้  แล้วหมอใหญ่ก้อไปประชุม ไปเจาะเลือดนั่งรอ ผลเลือดให้หมอเล็กดูแทน นั่งรอ หน้าซีด เพลีย หมอเล็ก ดูผลเลือด บอก ไม่เป็นหรอก ไข้เลือดออกหน่ะ กลับบ้านได้ละ ขอผลเลือดกลับมาด้วย เกร็ดเลือดเหลือ 70000 ลดไปอีก 30000 ..... ประจำเดือนไหลเยอะ จุดที่แขน กะ ขา เห็นชัดมาก เพราะมันขึ้นเยอะจัด กลับมาโรงบาลรัฐ โรงบาลแรก เค้าบอกว่า เป็นไข้เลือดออกชัดๆ อาการขนาดนี้ .. แล้วก็ได้รับการดูแลรักษา จนหาย จ่ายเงินเอง ถามว่า "หมอเล็ก" ของ โรงพยาบาลเทศบาล มีจรรยาบรรณ หรือไม่ หากว่า ข้าพเจ้า ไม่มีการศึกษา เป็นตาสี ตาสา ธรรมดา ต้องกลับบ้านไปเสี่ยงต่ออาการช็อกเพราะเกล็ดเลือดต่ำที่บ้านแล้วตายไป เพราะไม่มีความรู้หรือไม่... ตอนนี้หายแล้ว แต่จำหน้า หมอเล็ก นั่นได้ขึ้นใจ ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไม เป็นไข้เลือดออกแล้วเสียชีวิตกันเยอะ สำหรับ บัตร 30 บาท ถามว่า เราสามารถ ฟ้องร้อง การกระทำของ หมอเล็ก ได้หรือไม่ ผ่านมาเกือบ 2 เดือนแล้ว ตอนนี้หายแล้ว.. แต่มันคิดแล้วแค้น สงสาร ตาสีตาสา ที่ไม่รู้เรื่อง ถ้าโดนแบบนี้จะเป็นยังไง ถ้าเราขอหลักฐานผลเลือดที่เจาะ ทั้งที่ รพ.รัฐใกล้บ้าน และ รพ.เทศบาล มา ฟ้องได้ไหม แถมด้วยบุคลากรของ รพ.รัฐ ทำหน้าบอกบุญไม่รับ หน้าตาบูดเบี้ยว คนเจ๊บป่วย เห็นแล้วคงอยากหายเนอะ.. จากคุณ : Antbadtz เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 00:59:45

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่ค่อยเกี่ยวกับ พรบ.นี้เท่าไหร่  ก็ตอบหน่อยนะครับ .. ที่คุณ Antbadtz ถาม .. " ถ้าเราขอหลักฐานผลเลือดที่เจาะ ทั้งที่ รพ.รัฐใกล้บ้าน และ รพ.เทศบาล มา ฟ้องได้ไหม " ........... ถ้าต้องการฟ้องร้อง ก็ได้อยู่แล้วครับ ... แต่ฟ้องศาล ก็ยุ่งยากยาวนาน ..ผมว่า แค่ " ร้องเรียน " ก่อนดีกว่านะครับ ช่องทางร้องเรียน เกี่ยวกับ เรื่อง ...ยา ....หมอ ....คลินิก .....โรงพยาบาล ... http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=cmu2807&date=23-02-2009&group=7&gblog=18 ไข้เลือดออก..ฤดูกาลแห่งโศกนาฏกรรม. http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=cmu2807&date=17-05-2008&group=4&gblog=38 จากคุณ : หมอหมู เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 11:22:32

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณค่ะ คุณหมอหมู.. มันก็ผ่านมา 2 เดือนแล้ว แล้วเราเองก็ปลอดภัย แต่พอมานึกดูมัน เจ็บใจ ที่บุคลากรทางการแพทย์ ของ โรงพยาบาลรัฐบาล กระทำแบบนี้ ไปอ่านดูบทความแล้ว วันที่เป็นก็วันที่ 5 แล้ว เจาะเลือดมาซะพรุนแล้ว อาการบ่งบอกว่าเป็นออกมาหมดแล้ว หมอใหญ่ก็บอกว่าเป็นแล้ว แต่ทำไม.. หมอเล็กพูดแบบนั้นได้.. งืด.. แต่ก็ไม่ได้เสียความรู้สึกกับแพทย์รัฐบาลไปซะทั้งหมด เพราะเพิ่งเจอแบบนี้ครั้งแรกในชีวิต... เข็ดเลย..  ไม่ไปอีกแล้ว จากคุณ : Antbadtz เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 13:12:06