++ KAEW ไดอารี่ ++ ปีใหม่แล้ว ..จะ 10 ปีแล้วนะ เจ้า H
|
 |
สวัสดีปีใหม่ ย้อนหลัง 3 วันค่ะ
เวลาแต่ละปีมันผ่านไปเร็วจริงๆเลยนะคะ ปีนี้ 2554 แป๊บๆ จะ 10 ปีแล้วหรือนี่ ที่เราตรวจเจอ HIV เราจ๊ะเอ๋ กับเจ้า H วันที่ 18 มีนา 2544 ตอนเพิ่งจะเรียนจบปริญญาโท เผลอแว๊บเดียวจะ 10 ปีแล้ว
เฮ้ออออออออออออ 10 ปีก่อน นึกว่าจะตายภายในปีนั้น เพราะภูมิคุ้มกันมีน้อยนิดกระจิ๊ดริ๊ด แค่ 69 ตัว ซึ่งสมัยนั้นเขาเรียกว่า "ระยะสุดท้าย" แล้ว ยาต้านไวรัส HIV ก็ไม่มีเงินซื้อกิน เพราะตอนนั้นยาไม่เข้าระบบสวัดดิการสังคมที่ให้ฟรีเหมือนตอนนี้ สมัยนั้นจะกินก็เดือนละ 3-4 หมื่น เด็กจบ ป.โท ใหม่ๆ งานก็ไม่มีทำ เพราะตรวจเลือดไม่ผ่าน ไม่มีปัญญาซื้อยากินแน่ๆ
แต่ .....ผ่านมาจนตอนนี้ ยังไม่ป่วย ยังไม่ตายเลยอ่ะ ผอมก็ไม่ผอม แถมอวบจนจะปริแล้ว ส่วนภูมิคุ้มกันก็น้อยเช่นเดิม ตรวจเมื่อ 6 เดือนก่อนมี 150 เดี๋ยววันศุกร์นี้จะรู้ผลที่เจาะไปเมื่อเดือน ธันวา นี่ขนาดกินยาต้าน HIV มา 3 ปีกว่าจะ 4 ปี วันที่ 18 มีนา นี่แล้วนะ
ช่วงปีใหม่ เราก็ไม่ได้ไปไหนค่ะ อยู่บ้าน มีออกไปทานข้าวกับเพื่อนสนิทๆ กับครอบครัวบ้าง วันสิ้นปีว่าจะไปสวดมนตร์ข้ามปี อุปสรรคก็เยอะมาก วัดแน่นจนจะระเบิด รถติดอยู่ในวัดเป็นชั่วโมง เข้าไปจอดก็ไม่ได้ ออกก็ไม่ได้ พอหาทางมุดออกมาได้ ก็เลยกลับบ้าน มาสวดเองที่บ้าน อ่ะจ้า
ช่วงเทศกาล ที่มักมีการอวยพรกัน กลัวมากกับพรที่ว่า ก็ให้แข็งแรง อยู่ไปนานๆๆๆๆ นะ อวยพรอย่างนี้อาจจะดีสำหรับคนปกติ แต่คนมีเชื้อมีสายHIV อย่างเรา อวยพรอย่างนี้นี่ แช่งให้ลำบากกันเลยนะ
เพราะยิ่งอยู่นาน มันยิ่งทรมานค่ะ ชีวิตผู้ติดเชื้อมันไม่เหมือนชีวิตคนธรรมดา โดยเฉพาะผู้ติดเชื้อที่มีวิถีชีวิตแปลกๆอย่างเรา คือ ไม่ได้ทำงานแบบคนทั่วไปเขา งานเราก็คือ ทำงานเกี่ยวกับ AIDS ดูแลเด็กกำพร้าที่ติดเชื้อ HIV และรับโทรศัพท์ตอบปัญหาเรื่อง HIV บ้าง มีเบี้ยเลี้ยงนิดหน่อย ไร้ซึ่งความมั่นคงใดๆ
ดังนั้นการอยู่นานๆๆๆๆๆๆ จึงเป็นเรื่องน่ากลัว เพราะ กลัวลำบาก กลัวอดตาย กลัวไม่มีใครดูแล กลัวเป็นคนอนาถา กลัวต้องไปอยู่วัดพระบาทน้ำพุ ดังนั้นจึงไม่อยากอยู่นานนัก ยิ่งครอบครัวเราเล็กมาก คือมีแค่เรา และ คุณอาอีก 2 คน ถ้าต้องอยู่เป็นคนสุดท้ายของครอบครัวหล่ะแย่เลย เหงาตายแน่ๆ
ดังนั้นคำอวยพรให้หมู่เพื่อนสนิท ที่ติดเชื้อเหมือนกันก็คือ ""ขอให้อยู่แต่พอดี ตายสงบ และ ศพสวย "" เป็นคำอวยพรที่เข้าท่ามาก
สำหรับเพื่อนสนิทๆ เวลาจะผ่านไปแต่ละปี ก็ต้องถอนใจใจกันยกใหญ่ ถามกันว่า พวกเราต้องอยู่ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย มันเหนื่อยมันทรมานนะ เพราะกลุ่มเพื่อนซี้ชาวH ของเรา ก็จะมีอายุใกล้เคียงกัน ชะตาชีวิตเหมือนกันคือ เป็นผู้หญิงที่อยู่คนเดียวได้ แกร่ง แต่มักจะเจอโชคชะตาเล่นตลกให้ได้โจทย์ชีวิตยากๆๆๆเสมอ ทั้งหมดในกลุ่ม ไม่มีใครมีงานประจำที่มั่นคงทำ ต้องดิ้นรน ปากกัดเท้าถีบ หรือ ต้องพึ่งพาเงินช่วยเหลือจากญาติพี่น้อง หรือ ถ้ามีงานก็เงินเดือนแทบไม่พอกิน โบนัสไม่ต้องพูดถึง สะกดไม่เป็นมา 10 กว่าปีแล้ว
เรื่องตลกอีกอย่างคือ ทุกคน แข็งแรงมากๆๆๆ เหมือนกันหมด ไม่มีใครเคยป่วยหนัก มีแต่ป่วยโน่นนี่นั่นให้ชีวิตปั่นป่วนเล่น ความเหมือนอีกข้อคือ อารมณ์ดี เหมือนกัน เวลาทุกข์ เบื่อ เหงา เซ็ง ก็โทรหากัน ผลัดกันบ่น แล้วก็หายแล้ว หัวเราะได้ สู้กันต่อไป ข้อนี้อาจจะเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ไม่ได้ตายกันสักที
อิอิ นี่ก็ บ่นมาพอแล้ว ในเมื่อยังไม่ถึงเวลาตาย ก็ต้องสู้ ต้องอยู่กันต่อไป อยู่กับปัจจุบัน ทำทุกวันให้ดีที่สุด ช่วงปีใหม่ เวลาไปทำบุญไหว้พระ เราขอพรว่า ให้เรามีใจเข้มแข็ง มีธรรมะ มีสติอยู่กับตัวตลอด แล้วถ้าจะตาย ขออนุญาต เลือกนิดนึง คือ ถึง AIDS จะเป็นโรคร้ายที่สังคมรังเกียจ แต่เราก็ยังอยากป่วยตายนะ เราไม่อยากตายด้วยอุบัติเหตุ มันน่ากลัว เรากลัวเลือดอ่ะ ดังนั้น ขอเลือก ป่วยตาย จะได้มั้ยเนี่ย
คือ ช่วงนี้เห็นข่าวอุบัติเหตุบ่อยๆ แล้วกลัวอ่ะคะ เราเดินทางบ่อยด้วย แล้วก็ช่างบังเอิญ ว่าอุบัติเหตุแรงๆ 2 ครั้งหลังนี่ เป็นวันเดียว เส้นทางเดียวกับที่เราเดินทางเลยนะ
วันที่น้องโตมี่ โดนยิงบนถนนสายเอเซีย เราก็ขับรถกลับจากสอนหนังสือเด็กๆที่บ้านแกร์ด้า ลพบุรี ผ่านจุดนั้นก่อนสัก 1 ชั่วโมง ส่วนวันที่รถตู้ โดนชนบนโทลเวย์ เราก็นั่งรถตู้กลับจากลพบุรีวันนั้น รถตู้เราไม่ได้ขึ้นโทลเวย์ แต่ก็ขับเร็วมากจนต้องลุ้นทุกทีว่าจะมีชีวิตรอดมั้ย แล้วจุดที่ศพตกลงมาอ่ะ ใกล้จุดที่เราลงรถตู้มากเลย เพราะรถตู้จะจอดให้ลงตรงแยกเกษตร แล้วเราก็นั่ง Taxi ต่อมาบ้านอีก
ก็เลยกลัวๆๆ ไม่อยากตายด้วยอุบัติเหตุ กลัวเลือด กลัวเจ็บ กลัวตกใจ แล้วศพมันไม่สวย แถมอาจจะก่อบาปก่อนตายอีก เพราะเลือดเรามี HIV ถ้ามีอุบัติเหตุแล้วมีแผลเปิด เราอาจจะทำให้คนอื่นติดเชื้อได้ ดังนั้น เราจึงขอพรอยู่เรื่อยๆว่า เราขอป่วยตายเถอะ
เฮ้อ แต่คนเราไม่มีสิทธิ์เลือกเนอะ คิดมากไปก็ปวดหัว มาคุยเรื่องงานดีกว่า ก่อนอื่นก็ต้องขอบคุณทุกๆท่านที่ช่วยส่งหนังสือหรือ อุปกรณ์เครื่องเขียน มาให้น้องๆเด็กกำพร้าติดเชื้อ HIV ที่บ้านแกร์ด้านะคะ เราได้รับทุกชิ้น แล้วก็จะส่งไปรษณีย์บัตร ตอบกลับไป แต่บ้างท่านไม่ได้ให้ที่อยู่ไว้ ก็ตอบกลับไม่ได้อ่ะคะ เอาเป็นว่าขอขอบคุณทุกท่านนะคะ
หนังสือต่างๆ ยังรับบริจาคอยู่เสมอค่ะ เพราะเราเข้าไปสอนภาษาอังกฤษน้องๆทุกอาทิตย์ แล้วก็ทำห้องสมุดให้เด็กๆค่ะ ตอนนี้มีลูกค้าตัวน้อย สนใจอ่านหนังสือเพิ่มขึ้นเยอะเลย น่าชื่นใจมากๆค่ะ ส่วนนักเรียนของเรา ก็มี 2 ห้อง ห้องละ 18 คน
น้องๆไม่ค่อยมีพื้นฐานเรื่องภาษาอังกฤษเลย และ สมาธิสั้น ความจำสั้นด้วย แต่ก็มีพยายาม พอใช้ได้ค่ะ
เรามีนักเรียน ที่หูหนวกด้วยนะ ต้องใส่เครื่องช่วยฟัง แต่เครื่องมันช่วยได้นิดเดียว แต่น้องเขาตั้งใจเรียนมากๆๆ เดี๋ยวนี้เวลาเจอกัน น้องเขาจะทักว่า " อี้ แอ้ว อ๋า อุ๊ด อ๊อ อิ่ง อ่ะ " แปลว่า พี่แก้วขา กุ๊ดมอร์นิ่ง ค่ะ
ภาษาอังกฤษแบบเด็กแกร์ด้าจะน่ารักค่ะ มี คะ ขา ด้วยนอกจากนี้ก็มีเด็กที่ตาบอดเพราะเชื้อ CMV ทำลายประสาทตา ไป 1 ข้าง แล้วมี 2-3 คน เป็น โรค LD ด้วย คือความบกพร่องทางการเรียนรู้ คือน้องจะ รวมคำไม่ได้ อ่านหนังสือไม่ออก ทุกอย่างต้องใช้จำเอาอ่ะคะ
เห็นเด็กๆแล้วก็สงสารอ่ะ เวรกรรมเยอะจริง เกิดมาปุ๊บก็เป็น AIDS เลย อยู่มาไม่นานพ่อแม่ก็ตายอีก แล้วญาติก็พามาส่งบ้านเด็กกำพร้าเลย แล้วหลายคนไม่ได้มีแค่ HIV ยังมีปัญหาสุขภาพด้านอื่นๆอีก เดี๋ยวนี้มียาต้านไวรัส HIV กิน น้องๆก็เลยไม่ตาย อยู่ได้นานๆๆ แต่ไม่รู้อยู่นานแล้วจะมีความสุขมั้ยนะ เพราะเขาออกมาอยู่กับสังคมข้างนอกลำบากอ่ะคะ สังคมยังไม่เปิดโอกาสให้ผู้ติดเชื้อหรอก แล้วอีกอย่างก็คือ ความรู้ ความสามารถก็ด้อยกว่าคนอื่นเขาด้วยอ่ะ
ตอนนี้น้องๆอาจจะยังไม่ค่อยรู้สึกว่าชีวิตมีปัญหา เพราะการอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า มีเพื่อนเยอะ แล้วทุกคนก็ติดเชื้อเหมือนกัน กินยาทุกวันเหมือนกัน มีอาการโน่นนี่ คล้ายๆกัน เขาก็เลยยังไม่รู้สึกว่าตัวเองแตกต่างจากคนอื่น และด้วยความที่ยังเด็ก น้องก็ไม่รู้ว่าโลกข้างนอกมันอยู่ยาก มันต้องดิ้นรน ต้องแข่งขัน เขาจะเริ่มรู้ถึงปัญหาก็ตอนเรียนจบ แล้วต้องออกมาเรียนต่อ หรือ หางานทำนี่หล่ะ
เราถึงพยายามเตรียมความพร้อมให้น้องๆอ่ะคะ สอนหนังสือเพิ่ม แล้วแทรกการสอนวิธีคิด มารยาท ความอดทน ไปด้วย เพื่อเตรียมให้น้องๆออกมาสู่สังคมได้บ้าง การที่ต้องไปเป็นครู ทุกๆอาทิตย์มันเหนื่อยมากๆค่ะ เหนื่อยสุดๆ แต่ก็เต็มใจทำนะ ช่วงนี้ได้หยุด 2 อาทิตย์ คือ ปีใหม่ กะ วันเด็ก เลยถือโอกาสพัก ชาร์ตพลังงานให้ตัวเอง
หลังจากอาทิตย์วันเด็ก ก็เข้าไปสอนหนังสือทุกอาทิตย์เหมือนเดิม เสี่ยงตายบนถนนเหมือนเดิม
ประกาศบอกบุญเหมือนเดิมนะจ๊ะ รับบริจาคหนังสือ และ อุปกรณ์เครื่องเขียน(เอาไปล่อเด็ก ให้อยากมาเรียน)ส่งมาได้ที่
" เว็บแก้วไดอารี่ ตู้ ป.ณ 147 ปณจ. หลักสี่ กรุงเทพ 10210 "
** หนังสือไม่ต้องซื้อให้ใหม่ก็ได้นะคะ เอาหนังสือที่อ่านจบแล้ว จะได้ไม่เปลืองเงินอ่ะคะ **
หนังสือที่ต้องการ ก็คือ พวกหนังสือสอนภาษาอังกฤษ นิทาน 2 ภาษา สื่อการสอนภาษาอังกฤษ เพราะว่าเด็กๆเราพื้นฐานอ่อนมาก ต้องการตัวช่วยในการสอนเยอะค่ะ แล้วเราเองก็ไม่ได้เก่งมากมาย ต้องพัฒนาตัวเองอีกเยอะค่ะ
หนังสือที่อยากได้เข้าห้องสมุด ก็เป็นพ๊อคเก๊ตบุ๊ค ที่เด็กอ่านได้ เช่น ชุดการ์ตูนความรู้ การ์ตูนที่สอนเรื่องต่างๆ การ์ตูนนักสืบ พวกนี้เอาไว้สำหรับเด็กกลุ่มเพิ่งจะเริ่มรักการอ่านค่ะ อายุ 10-13 ปี เขาจะสมาธิไม่มากพอจะอ่านหนังสือที่มีแต่ตัวหนังสือล้วนๆ แต่ก็โตเกินกว่าจะอ่าน หนูน้อยหมวกแดง สโนไวท์
ต่อไปก็หนังสือเอาใจวัยรุ่น ก็จะเป็นแนวนักสืบ สืบสวนสอบสวน เรื่องผี ตื่นเต้นๆ(แต่อย่าสยองมากนะคะ) หรือ นิยายรักวัยรุ่น (ประเภทหลังนี่เราก็ไม่ชอบหรอก แต่เด็กสาวๆชอบมาก) แต่ขอว่า ช่วยเลือกเล่มที่ไม่โหดร้ายมาก(หนังสือนักสืบ) และ ไม่อิโรติค โป๊ สยิว มากนักสำหรับนิยายรักวัยรุ่น นะคะ
เราเป็นคนชอบอ่านหนังสือค่ะ เลยอยากให้เด็กๆรักการอ่านด้วย เพราะเราว่าหนังสือเป็นเพื่อนที่ดีนะคะ แล้วถ้ารักการอ่าน เราว่ามันมีประโยชน์มากนะ ปัญหา ณ ตอนนี้คือ เราอ่ะมีหนังสือเยอะ แต่มันดันเป็นแนวที่เด็กๆยังไม่ชอบอ่าน ช่วงนี้ก็เลยต้องแสวงหาหนังสือที่เหมาะกับเด็กๆ มาหลอกล่อให้เรารักการอ่าน แล้วเมื่อเขาติดการอ่านหนังสือแล้ว ต่อไปหนังสือแนวไหนก็คงอ่านได้หมด คงจะอ่านหนังสือของเราที่เราเอาไปให้ได้สักที (อิอิ พอดีไม่วัยรุ่น แล้วงัย เลยไม่มีหนังสือแนววัยรุ่นเลย)
ขอขอบคุณน้ำใจจากทุกท่านนะคะ
พรุ่งนี้เริ่มทำงานกันวันแรกของปีแล้ว สู้ๆนะคะ ถ้างานเหนื่อย งานหนัก เบื่องาน ก็คิดถึงคนที่เรียนจบมาแล้วไม่เคยได้มีโอกาสทำงานประจำ แบบเรานะคะ แล้วคุณจะรู้สึกดีใจที่ยังมีงานทำอยู่
โชคดีตลอดปีนี้นะจ๊ะ
| จากคุณ |
:
++MooKaew++  
|
| เขียนเมื่อ |
:
3 ม.ค. 54 22:46:17
|
|
|
| 
กำลังใจมีค่าเสมอ นะคะ มอบให้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณแก้ว เสมอนะคะ : )
