Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
มีปัญหาในการคิดและการเข้าสังคม ติดต่อทีมงาน

ในอดีตเป็นคนที่มีความมั่นใจมีประสิทธิภาพในการทำงาน ประสบความสำเร็จในเรื่องความรัก ไม่ได้สวยอะไรมากมายก็มีคนรักที่ดีมากในระดับเนื่อง การเรียนดีการงานดีมั่นคง ไม่รู้สึกว่าอายใคร จนกระทั่งมีโอกาสเข้ามาทำงานใน กทม และมีแฟนที่นี่คบไปคบมานานหลายปี มารู้อีกทีว่าเค้าไม่โสด บวกกับขณะนั้นกำลังศึกษาต่อโท ปัญหาคาราคาซัง ไม่จบสิ้น จนเกือบทำให้การเรียนเสียและการงานก็ล้มไม่เป็นท่า แต่ก็กลั้นใจเลิก และอดทนเรียนจนจบโทได้  หลังจากนั้นก็หางานใหม่ก็ไม่ได้งานซักที จนปีกว่าถึงจะได้งานใหม่ ปรับวุฒิให้แต่ เงินเดือนเท่ากับตอนเรียนตรี  จนเสียความมั่นใจไปนิดหนึ่ง ปรากฏว่างานใหม่ที่เข้ามาตัดสินใจผิด เป็นงานที่ชอบจริงแต่ไม่ได้สร้างความเจริญก้าวหน้า และกฎเกณฑ์เคร่งครัดกว่าที่ทำงานเดิม การขึ้นเงินเดือนอัตราน้อยลงกว่าที่ทำงานเก่า เลยทำให้ค่อนข้างเสียใจที่ตัวเองตัดสินใจผิด แต่ก็เดินมาไกลแล้ว และช่วงนี้เองหลังจากที่ว่างเว้นเรื่องหัวใจมานานเลยอยากจะมีคนรักกะคนอื่นเค้าบ้าง ก็ลองไปเล่นเน็ต ก็ได้รู้จักคนเยอะ และหวังในใจว่าจะมีโอกาสพบคนที่เป็นคู่รักลองคบกันดูเหมือนคู่อื่นที่เค้าพบเจอในเน็ต แต่ผลสุดท้าย มีคนเข้ามาหลายคนเข้ามาแล้วก็ผ่านไป ส่วนใหญ่เพราะต้องการเป็นแค่คู่นอนมากกว่า พอต้องการเลิกไม่อยากคบหาแบบนี้ก็โดยราวี จนรู้สึกแย่กันผู้ชายมากๆๆในรอบ 6-7 ปี เจอแต่คนแบบนี้ทำไมไม่ได้เจอคนที่อยากจะรักเราจริงๆ การงานก็หยุดสตอปแค่นี้มาร่วม 5 ปี จนท้อหางานใหม่ก็ยังไม่ได้ แถมโดนกดดันจากคำพูดเพื่อนๆ ว่าเรียนมาก็สูงกว่าเพื่อนคนอื่นแต่ทำไมทำงานได้เงินเดือนแค่นี้ ทำไมไม่หางานใหม่ ทำงานไม่สมศักดิ์ศรีเลยนะ เงินทองก็ไม่ค่อยมี เช่าก็เช่าหอ แต่พอดูเพื่อนคนอื่นเค้าก็มีครอบครัวมีลูก มีการงานทำที่ดี มีบ้านมีรถพร้อมสรรพทุกอย่าง  แต่เรายังเป็นศูนย์ มาเจอเพื่อนๆๆ เค้าก็จะถามว่าแต่งงานยัง พักที่ไหน แล้วเดินทางยังไง พอบอกไปตามความจริง ก็จะได้รับคำพูดทุกครั้งว่า จบมาตั้งขนาดนี้ น่าจะไปได้สวยกว่านี้นะ ยิ่งทำให้จิตใจห่อเหี่ยว เงินทองก็เหลือใช้ไม่ถึงอาทิตย์ละพัน จะไปไหนก็ลำบาก เวลาเพื่อนนัดไปไหนมาไหนต้องใช้เงินเยอะ ก็คิดหนักมาก จนกลายเป็นแบบปลีกตัวออกจากสังคมไปอัตโนมัติ ไม่อยากไปไหนกะใคร ไปไหนแล้วได้ยินการพูดในสิ่งที่เราไม่อยากฟัง และสังคมวัยของเราเป็นวัยมีครอบครัวกันหมดแล้ว เพื่อนจึงค่อยๆๆห่างหายไปโดยปริยาย บางทีมันอดน้อยใจเสียใจไม่ได้  พอนึกถึงเรื่องความรักก็อยากมีคนรักเหมือนคนอื่นเค้าก็ก็สูญเสียหมดความมั่นใจไปหมดแล้ว ไม่กล้าทำความรู้จักกับใครหรือมีความมั่นใจในตัวเองเหมือนเก่าก่อน เพราะด้วยอายุที่เพิ่มขึ้น แต่การงานการเงิน ไม่ได้เพิ่ม แถมไม่ได้สวยงามเช่นคนอื่น ไม่มีบุคลิกภาพให้น่าเข้าหา ตอนนี้เป็นโรคเก็บตัว ไม่ยอมเข้าสังคม จิตใจท้อแท้ สวดมนต์ นั่งสมาธิแล้ว แต่ด้วยพื้นฐานเป็นคนคิดมาก ก็ช่วยได้บางขณะ แต่บางก็ก็คิด คิดวนคนเดียวจะหัวจะระเบิดว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ เพื่อนค่อยๆห่างหาย เนื่องจากภาระครอบครัว ทำให้เป็นคนไม่มีเพื่อนไปโดยปริยาย ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด คนรักก็ไม่มีด้วยอายุมากแล้ว คบกันวัยนี้ก็ต้องมีพื้นฐานเรื่องเงิน เรื่องงานที่มั่นคงแล้ว แต่เรายังไม่มี อะไรที่สามารถเป็นหน้าเป็นตา และไม่มีคนมาชอบเลย มีแต่มาพิศวาสมากกว่า ซึ่งเราไม่ต้องการแบบนั้น พ่อแม่พี่น้องก็ไม่ได้อยู่ด้วย ทุกวันนี้ตัวคนเดียวจริงๆ ยอมรับว่ามีส่วนทำให้เครียดและมีผลในการเข้าสังคมค่อนข้างมาก

เรารู้ว่าการคิดแบบนี้มันไม่ดี แต่มันจะอดคิดไม่ได้เพราะมันอยู่ในจิตใต้สำนึกของเรา ว่าทำไมเราทำอะไรไม่ขึ้นเลย เราผิดตรงไหน  หากสอบถามในแง่จิตวิทยาควรทำอย่างไรดีค่ะ หรือในแง่ศาสนาก็ได้ ช่วยเราทีเราเหนื่อยใจจะขาดแล้ววววว

แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 09:24:59

แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 09:24:12

จากคุณ : jonutjang
เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 09:23:19

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com