|
ผม 40 กว่าแล้วครับ.....
เหตุผลที่เป็นโสดมาได้นานแสนนาน ก็เพราะเจอผู้หญิงที่รักเผื่อเลือก และเจ้าชู้
หรือบางทีก็ผมเองนั่นแหละ ที่เจ้าชู้, โลเล และเกิดความรู้สึกเสียดายอิสระภาพ
และก็เคยมีที่ได้เจอคนดีๆ และทำท่าจะลงเอยกันได้
แต่เธอก็ดันเป็นศิลปินที่เป็นตัวของตัวเองสูงซะอีก ประกอบกับผมเองก็เป็นตัวของตัวเองสูงเช่นกัน ก็เลยไปกันไม่รอดทั้งๆที่ก็รักกันและไปกันได้ดีในทุกๆเรื่อง
แต่ความโสดกลับเป็นประตูบานใหญ่อีกบาน ที่พอผมเปิดเข้าไปแล้วทำให้ผมมีเรื่องอะไรให้ทำมากมายในชีวิตครับ
ผมได้ท่องเที่ยวขยายขอบฟ้าให้ตัวเอง ได้ใช้ชีวิตในแบบที่อยากใช้, ได้ตามใจตัวเอง ได้มีเวลามากมายให้กับเรื่องที่ตัวเองสนใจ ได้บ้างานแบบหามรุ่งหามค่ำ เพราะผมสนุกกับมัน
ทำงานหาเงินได้ก็ใช้คนเดียว ไม่มีคนแย่งใช้...
จะไปไหนมาไหนผมก็ไม่ต้องกังวลว่ามีใครคอยห่วง ทำให้ผมตามใจตัวเองได้เท่าที่ใจผมต้องการ อยากทำอะไรก็ไม่ต้องคอยถามความเห็นของคนข้างกาย
เพราะมันไม่มีให้ถามไงล่ะครับ....
ในบางอารมณ์...แน่นอนว่ามันก็เหงาบ้าง เวลาที่ไปนั่งเล่นในสวนสาธารณะและเห็นคนเดินกันเป็นคู่ ผมก็ยิ้มให้กับภาพเหล่านั้นในความรู้สึกอิจฉาปนเอ็นดูในความรักของพวกเขา
ผมเลือกมองโลกในมุมมองของคนโสด และพึงพอใจกับความโสดที่ตัวเองเป็นอยู่มาระยะหนึ่งครับ
จวบจนผมมาเจอ "เธอคนนั้น" นี่แหละ...
ผมจึงได้ตัดสินใจบอกกับตัวเองว่า เธอคนนี้แหละที่ผมอยากตื่นมาในตอนเช้าและเห็นหน้าเธอทุกๆวัน เธอผู้ที่ทำให้ผมอยากแชร์ลมหายใจด้วยกันไปจนสุดหนทาง
แม้ถึงตอนนี้เธอและผมยังไม่ได้เดินกันไปจนถึงจุดนั้น เพราะเธอป่วยหนัก และยังไม่รู้ว่าจะหายจากอาการที่เป็นอยู่เมื่อไร แต่ผมมีศรัทธาอย่างเต็มเปี่ยม ว่าเราจะต้องมีวันเวลาของเราร่วมกันแน่ๆครับ
เพราะเราตามหากันจนเจอแล้ว อยู่ที่ว่า "พรหมลิขิต" จะอนุญาตให้เราใช้ลมหายใจเดียวกันเมื่อไรแค่นั้นเอง..
ท่านอาจจะแค่อยากหน่วงเวลาเอาไว้ เพื่อให้ชีวิตเราได้มีบทพิสูจน์ระหว่างกันและกัน
ซึ่งผมก็ยินดีครับ... เพราะความทุกข์ในวันนี้ มันจะทำให้ความสุขในวันหน้าของผมมีค่าขึ้นอีกมากมาย
ขอความรักจงอยู่คู่คุณๆ...ทั้งที่โสด และ ไม่โสด ครับ ....
จากคุณ |
:
ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney)
|
เขียนเมื่อ |
:
15 มี.ค. 54 14:39:47
|
|
|
|
|