ประสบการณ์การเดินไปตรวจ hiv ครั้งแรกของผม หลังจากเครียดมา 4-5 วัน
|
 |
หลังจากที่ผมเข้าไปอ่านในเว็บว่า คนที่เป็นงูสวัด ส่วนใหญ่จะเป็นเอดส์หรือไม่ก็เบาหวาน ซึ่งผมไม่ได้เป็นเบาหวานอยู่แล้ว ทำให้ผมเริ่มหาข้อมูลเรื่อยๆ และนึกย้อนกลับไปว่า เมื่อ 2 ปีที่แล้วผมได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนึงซึ่งพึ่งเจอกัน(ที่เที่ยว) ซึ่งเป็นครั้งแรกของผม
คือ ก่อนจะมีอะไรกัน ผมก็ไปซื้อถุงยางเพื่อป้องกันตัวเองง
แต่พอระหว่างจะมีอะไรกันนั้น ถุงยางหลุด อาจจะเลือกไซส์ไม่เหมาะ หรือ ยังไงไม่ทราบ ก็พลาดโดยไม่ได้ใส่ถุง คือหลุดไปแล้ว แล้วก็ทำต่อโดยไม่ได้ใส่ถึง
หลังจากนั้นผ่านไป 2 ปี จนมาเจอกระทู้งูสวัดเข้า ผมเริ่มคิดว่า ผมเป็นงูสวัดก่อนจะมีอะไรกับเธอรึเปล่า เพราะมันนานมากแล้วจนจำไม่ได้ ผมเริ่มเปิดหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคเอดส์ไปเรื่อยๆ และเริ่มจิตตกย้อนมาดูตัวเอง บางอาการเช่น ลิ้นเป็นฝ้า ท้องเสีย มีไข้ รวมกับงูสวัดด้วยแล้ว
ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองจะเป็นจริงๆ แต่ก็สองจิตสองใจ ว่าจะไปตรวจดีไหม ผมหลอกตัวเองว่าผมไม่ได้เป็นทำใจวันนั้นสบาย แล้วนอน แต่ตื่นมาตอนเช้าสิ่งแรกที่ผมคิดก็คือผมจะเป็นรึเปล่า
ช่วง 4-5 วัน ที่ผ่านมา ผมพยายามจะไม่เปิดคอม เพราะอยากให้ตัวเองเชื่อว่าไม่ได้เป็นโอกาสเป็นมันน้อยมาก เพราะทุกครั้งที่ผมเิปิด ผมจะเซิทกูเกิ้ล แล้วพิมพ์ทุกคำที่เกี่ยวกับเอดส์ hiv ยาต้าน
ผมทำแบบนี้อยู่หลายวัน จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ น้ำหนักตัวลดลงไปกว่า 3-4 กิโล ใน 3วันแรก คิดไปต่างๆนาๆ ว่าถ้าเป็นแล้วจะทำยังไง อนาคตที่กำลังจะไปได้ดี(กำลังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ครับ) ที่้บ้านก็หวังไว้มากจะเป็นอย่างไร ใครจะมาดูแลครอบครัว จะเป็นภาระให้ครอบครัวไหม จะอยู่ยังไง จะตายยังไง
บอกตรงๆว่าผมรับตัวเองไม่ได้ถ้าติดเชื้อ จึงไม่ไปตรวจ แต่ก็ไม่สบายใจ
แต่แ้ล้วผมก็ได้มาเจอไดอารี่คุณหมูแก้วจากห้องนี้ ทำให้ไปตามไปอ่านที่เว็บ ผมนั่งอ่านทั้งคืน แล้วก็เริ่มคิดอะไรต่างๆนาๆ ว่าถ้าผมเป็นจริงๆ ผมก็จะอยู่ได้ แม้มันจะทำใจยาก แต่มีคนอยู่ได้ เราก็ต้องทำได้
ผมเริ่มคิดว่า ชีวิตคนเรามันก็แปลกดี บางคนใช้ชีวิตไปวันๆ บางคนไม่สนใจคนที่รักเราอย่างพ่อกับแม่ บางคน ไม่อยากมีชีวิตเพียงเพราะเรื่องงี้เง่า เลิกกับแฟน แต่บางคนมีชีวิตอยู่เพื่อต่อสู้กับการได้มีชีวิต
ตอนที่ผมคิดไปต่างๆนาๆว่าตัวเองเป็นแน่ๆแล้ว ผมร้องไห้และไม่สนว่าตัวเองจะเป็นยังไง ผมสนแต่แม่กับพ่อว่าจะตอบแทนบุญคุณอย่างไร ผมก็ได้แต่คิดว่าถ้าผมเป็น งานสายตรงที่เรียนมาผมก็คงทำไม่ได้(เพราะบริษัทในสาขาที่ผมเรียนส่วนใหญ่จะตรวจ) ถ้าคิดว่าไม่บอกก็คงต้องรู้อยู่ดี แต่ถ้าคิดจะบอกก็กลัวท่านเสียใจ
คิดไปต่างๆนาๆ แต่เมื่อผมได้อ่านไดอารี่แล้ว ผมรู้สึกว่าคุณหมูแก้ว เป็นไอดอล เป็นกำลังใจให้คนป่วย และไม่ป่วย รวมถึงผม(ที่ตอนนั้นไม่รู้ตัวเอง) จากที่ผมคิดว่าถ้าผมเป็นผมจะฆ่าตัวตาย ผมก็เปลี่ยนมุมมองใหม่ ด้วยคำว่าจะใช้ชีวิตยังไง เีิริ่มศึกษาความตาย ธรรมะ แล้วก็สัจธรรม ว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
ผมเริ่มอ่านไปเรื่อยๆ แล้วคิดว่าเราต้องอยู่ได้ ๆ ในใจคิดว่าตัวเองเป็นแล้ว
แน่ๆ ตอนนี้ผมแทบรู้ทุกอย่างในอินเตอร์เนต เกี่ยวกับ hiv อ่านเว็บบอร์ด ของคนเป็น H เตรียมทำใจล่วงหน้า (มีการสร้างสถานการณ์จำลองถ้าหมอบอกเราว่าเป็น)
แ้ล้วก็ตัดสินใจไปตรวจในเช้าวันนั้นเลย(ไม่ได้นอน)
ออกจากบ้านก็เดินทางโดยรถ BTS ไปลงที่ราชดำริ(เลือกตรวจที่คลีนิคนิรนาม เพราะอ่านในเว็บแล้วที่นี่น่าจะดีที่สุด ในความคิดของผมนะครับ)
แล้วก็เดินไป พอไปถึงตั้งแต่ 7โมง 15 ไปนั่งรอ แล้วรับบัตรคิว(ซึ่งผมไม่อายเลยที่จะบอกว่ามาตรวจหาเอดส์ ตอนนั้นมีแต่หัวใจเต้นรัว ตื่นเต้น เหงื่อแตก) ซึ่งผมไปเป็นคิวแรก พี่ที่ชั้น 2 เรียกผมมาเข้าพบคุณหมอ ซึ่งคุณหมอ ก็ดีมาก คือถามว่าเป็นยังไง ทำใจได้ไหมที่มาตรวจ เสี่ยงมาจากไหน ผมก็บอกไปตามตรง
ว่าผมทำใจไ้ด้ระดับนึงแล้ว เป็นห่วงก็แต่ที่้บ้านจะรับไม่ได้ หลังจากพูดคุยกันเสร็จ ผมก็ไปตรวจเลือด ซึ่งปกติเป็นคนกลัวเข็มมาก ไม่เคยเจาะเลือด ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ทำเด็ดขาด แต่วันนั้นผมไม่กลัวอะไรเลย ยืนมองเข็มทิ่มผ่านเส้นเลือด แล้วก็ภาวนา พอเจาะเลือดเสร็จพี่พนักงานบอกให้รอ 1 ชั่วโมง
1 ชั่วโมงนี้มันเป็น 1 ชั่วโมงที่ทรมานจริงๆ ผมรอผลเอ็นทรานซ์ 3เดือน ก็ไม่ทรมานเท่านี้ ผมก็เดินไปเดินมา เดินไปดูตลาดนัดใน ร.พ ฬ แต่ก็ไม่หิวอะไร ทั้งๆที่ 3 วันที่ผ่านมา ผมกินข้าวแค่ 3 จาน เดินไปถึง บีทีเอส สีลมแล้วเดินกลับ
พอกลับมาถึงก็ต้องรออีก 20 นาที ผมเดินไปเดินมาหน้าพี่ยาม ชั้น 2 จนพี่เค้าอาจจะปวดหัว (ต้องขอโทษจริงๆนะครับ) แล้วสุดท้ายพี่พนักงานก็เรียกผมไปรอหน้าห้องบอกว่า ให้รอจนกว่าจะมีคนเรียก ผมรอด้วยใจเต้น ในใจก็คิดไปต่างๆนาๆ มันคือวินาที ที่จะเปลี่ยนชีวิตผมจริงๆ หลังจากคนไข้ออกมา 3-4นาที คุณหมอก็ยังไม่มาเรียก(ในใจเริ่มคิดแล้ว เหงื่อแตกพลั่ก ใจสั่นรัว ขาอ่อน) ว่าหมอกำลังเตรียมคำพูดไว้ปลอบใจเรารึเปล่า ตอนนั้นคิดว่าเป็นแน่ๆ 80 เปอร์เซ็นแล้ว จนหันไปถามพี่พนักงานว่า เข้าได้ยังครับ(รอไม่ไหวแ้ลวววว) พี่พนักงานก็บอก ก็บอกให้รอไง(ขอโทษครับบบ บ)
พอประตูเปิด ผมรีบเดินเข้าไป ยังไม่ทันก้าวที่ 2 ผมถามเลยว่า ผลเป็นไงบ้างครับ
หมอบอกมาว่า "สบายดี" ผมเหมือนได้ยินไม่ชัด เลยถามไปอีกว่าคือไม่เป็นชัวแล้วใช่ไหม แล้วก็หันจอมาให้ดูว่าเป็น negative ทั้งหมด ผมโล่งใจ ดีใจยิ่งกว่าสอบเข้ามหาลัยได้อีก
ผมเดินออกมา ดูโลกมันช่างแตกต่างกับตอนผมเดินเข้าไปจริงๆ
มันเป็นวันที่ผมจะจดจำไปตลอดชีวิตจริงๆ เพราะเพียงผมรักสนุกเพียงไม่กี่ครั้ง(จากนั้นก็มีไปเที่ยวแต่ใส่ถุง 2 ครั้งแต่บอกคุณหมอไปแล้วว่าเกิน 6เดือนก่อนมาตรวจ)
กลับทำให้ผมต้องมานั่งวิตกังวล กลัวว่าจะเป็น กลัวเป็นภาระ แทนที่จะได้ตอบแทนแต่กลับให้ท่านต้องเลี้ยงดู
มันเหมือนผมได้เกิดใหม่อีกครั้ง จริงๆ
หลังจากนี้ผมให้สัญญาตัวเองว่า จะไม่ไปมีอะไรกับใครอีกจนกว่าจะแต่งงาน
เพราะการรักสนุก ทำให้ผมเป็นถึงเพียงนี้เพราะ ถ้าไปเที่ยวแล้วถุงหลุด หรือไม่หลุดก็กลัวรั่ว แล้วต้องมานั่งวิตกกังวล แล้วถ้าเป็นผู้โชคร้ายขึ้นมาจะไมุ่คุ้มเอา
หรือมีอะไรกับแฟนก็แล้วแต่เราไม่สามารถรู้ว่า แฟนเรามีเชื้อหรือไม่ เพราะถ้ามีเชื้อไม่ว่ารู้ตัวหรือไม่รู้ตัว ก็อาจจะเป็นไปได้ เพราะส่วนใหญ่เกิดจากความไว้ใจ แม้จะป้องกันแต่ผิดพลาดเพียงครั้งเดียวก็อาจจะเปลี่ยนชีวิตคุณได้
ป.ล หากมีข้อความอะไร ที่ไปกระทบกระเืทือนใจผู้ป่วย ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ
ผมเป็นกำลังใจให้พวกคุณต่อสู้ต่อไปนะครับ
แล้วก็อยากแนะนำซีรีย์เกาหลีเรื่อง Thank U พอดีได้ดูก่อนหน้าจะวิตกกังวล
ก็รู้สึกเข้าใจผู้ป่วย ว่าเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด เค้าแค่เป็นโรค เหมือนคนเป็นโรคเบาหวาน เป็นโรคหัวใจ ทำไมถึงจะอยู่ร่วมกันไม่ได้
ป.ล 2 ขอบคุณ คุณหมูแก้ว มากๆครับ ถ้าไม่ได้คุณผมคงไม่มีกำลังใจ และ ทำใจ จนกล้าไปตรวจหรอกครับ
อยากบอกว่าคุณเป็นคนที่ใจดีและ น่ารักมาก ขอบคุณจริงๆครับบบบ
เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆๆ ๆ
| จากคุณ |
:
ผมเองครับ
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 มี.ค. 54 00:06:42
A:125.24.167.183 X: TicketID:174740
|
|
|
| 
