ความคิดเห็นที่ 1 สงสารจังเลยครับ จขกท เป็นแบบนี้ คงมีชีวิต แบบไม่เป็นสุขมากเลยนะครับ   กลัวไปหมดทุกอย่าง ลองยาชื่อ fluoxetin มั้ยครับ  อยู่ในกลุ่มเดียวกัน เม็ดละ 10 บาทเองมั้ง กินวันละเม็ด หลังอาหารเช้า  ลองดูนะครับ และขอ แนะนำแบบโหดๆ ดังนี้ครับ ลองเอาไปทำดู อาจจะดีขึ้นบ้าง ต่อไปนี้  เดินไปไหนมาไหน จะทำอะไร   ท่องไว้เลยว่า " ตัวเองนั้นสวยที่สุด  รวยที่สุด  ฉลาดที่สุด" คนอื่น รอบๆตัว ดูเหมือนดี แต่จริงๆ ห่วยๆ  โง่ๆ  กระจอกๆ ทั้งนั้น สู้เราไม่ได้ ท่องแบบนี้บ่อยๆนะครับ ต่อไปเวลาเจอใคร   จะได้ไม่รู้สึกกลัว  หรือเห็นเค้าดีกว่าเรา แล้วกลัวเค้าจะว่าเรา ลองดูครับ น่าจะบรรเทาอาการได้บ้าง อีกวิธี  ได้ผลดีครับ แต่ไม่แนะนำในระยะยาว  คือทำตัวเลวๆไปเลยครับ เพราะลองสังเกตดูนะครับ ในสังคมรอบๆตัว   คนไร้มารยาท  คนนิสัยเลว  เวลาทำอะไร ไม่เคยแคร์ หรือกลัวใครนะครับ ส่วนคนดีๆ   พวกผู้ดีทั้งหลาย จะพูด จะจา  จะทำโน้น นู้น นี่  กลัวคนจะว่าไปหมด ดังนั้น เลวแม่มเลยครับ   จะได้พอบรรเทา ให้อยู่ในสังคมได้บ้าง ลุยไปเลยครับ ไม่ต้องกลัวใคร ลองหัดด่าคน   ด่าพ่อล่อแม่คนอื่นเสียบ้าง หัดทิ้งขยะตามพื้น  ลองหัดไม่กดชักโครก  หัดด่าคนโทรศัพท์ผิดมาเสียบ้าง หัดบีบแตร ไล่เบียดรถชอบแซงบ้างครับ  มันส์ดี ต่อไป จะได้ "ไม่เป็นคนดีที่ขี้กลัวจนเกินไป" แนะนำแบบนี้ ให้ทำแค่ชั่วคราวนะครับ ต่อไป  เมื่อมีความกล้าหาญมากขึ้นแล้ว ให้รีบหยุดนิสัยไม่ดีพวกนี้ อย่าไปหลงติดนะครับ   เพราะบางที  อาจติดใจ   ที่คนอื่น เปลี่ยนมากลัวเราแทน แต่ในระยะยาวจะไม่ดีนะครับ เอาใจช่วย   ขอให้ดำเนินชีวิตตามปกติสุข ตามสภาพต่อไป ผมแนะนำแบบลูกทุ่งแบบนี้ครับ ง่ายๆ  น่าจะนำไปปฏิบัติได้  ตามนี้ครับ ^_____^ จากคุณ : รปภ.บิ๊กซี (GMPLS) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 21:37:32

ความคิดเห็นที่ 2 เคยโดนรถชน ตื่นแล้วสมองเพี้ยนไป (นานแล้ว สมัย14-15 ได้) กินข้าวไม่อร่อย โยนจานแตก แม่มเลย แม่จับส่งรพ. หมอบอกเคมีในหัวไม่สมดุล กินยาโล้ด ก็กินยา ... ผ่านไป 3 เดือน หมอก็ให้ไปทำแบบทดสอบ หมอบอกหายล่ะ  แรกๆ ก็งงๆ เชื่อหมอดีมั้ย แต่ก็เข้าสังคม ม.ปลาย สอบเข้ามหาลัย ก็เรียนมหาลัย มีเพื่อนตามปกติ  แต่ลึกๆ ในใจ ก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ ชอบแอบจ้องคนรอบตัว กลัวคนปองร้าย ไม่ไว้ใจ แต่ก็พยายามแก้ไข ด้วยพลังแห่งบุคคลิกภาพ เฮฮา ปาจิงโก๊ะ เอ๋อ กิ๊วๆ ไปสมัครงาน ก็ติ๊กช่องสุขภาพแข็งแรง ปกติ ทำงานได้ตามปกติ  แต่ก็ยังรู้สึกได้ว่า อารมณ์เสียง่ายไปนิด แต่อันนั้น ก็อีกเรื่อง พยายามฝึกความอดทน จากคุณ : หวานใจนายโหด เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 00:47:04

ความคิดเห็นที่ 3 อยากบอกด้วยว่า เป็นแบบเรานี้ ทุกข์จริงๆ ค่ะ ล้มเหลวหมดทั้งการงาน และชีวิตครอบครัว ทั้งที่รูปร่างหน้าตาดี เรียนหนังสือเก่ง แต่สามีดูถูก ทำงานในองค์กรก็เข้ากับคนยาก เลยต้องออกจากงานมาอยู่บ้าน อายุก็เข้าวัยกลางคนแล้ว หมดสิ้นอนาคตทุกอย่าง ถูกญาติสามีกลั่นแกล้ง โขกสับ ก็ต้องทน เพราะไม่มีเงินพอ ไม่มีทางไป ทุกวันนี้ เหลือแค่ ขอใช้ชีวิตประจำวันได้อย่างคนปกติก็พอแล้ว หากหาย จะหันหน้าสู่ธรรมะ เพราะไม่มีงาน ไม่มีคนรัก (มีแต่แม่รัก แต่พอโกรธ แม่ก็ด่าเราว่าโรคจิต จึงรู้สึกว่าไม่มีใครรักจริง) โดดเดี่ยวและขมขื่นจนปลง ไม่รู้จะคิดให้ทุกข์อีกไปทำไม ถ้าต้องกินยาไปตลอดชีวิต ก็จะกินค่ะ มีใครที่เป็นแล้ว หายขาดบ้าง มาเล่าด้วยนะคะว่ากินยากี่ปี จากคุณ : เจ้าของกระทู้ เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 08:30:28 A:125.26.167.49 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้า จขกท. เริ่มรู้สึกตัวว่า ทำแบบนี้แล้วจะทำให้เข้าสังคมลำบาก ผมว่ามีโอกาสหายครับ เข้าใจคร้บว่าอาการแบบนี้ เป็นอาการของโรค แต่คนที่เค้าไม่รู้ ก็จะไม่เข้าใจเรา ปรึกษาแพทย์ครับเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ที่สำคัญที่สุดคือคนในครอบครัวควรช่วยด้วย จริงๆๆ ผมไม่เคยเป็นนะอาการแบบนี้ แต่ก็มีบางครั้งที่รู้สึกคล้ายๆกับคุณ ผมใช้วิธี หากำลังใจให้ตัวเอง เริ่มจาก ชื่นชมตัวเองในสิ่งเล็กๆที่เราทำได้ ค่อยๆสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง เริ่มจากเล็กๆๆ แล้วค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆๆ เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : October31st เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 09:32:49

ความคิดเห็นที่ 5 กลับไปกินยาครับ อย่าให้ขาด 3000 ต่อเดือน แต่คุณสามารถกลับมาทำงานได้เงินเดือนมากกว่านั้นอยู่แล้ว และได้ชีวิตปกติกลับมา มันคุ้มมากครับ ไม่ต้องสนใจว่าต้องกินไปนานแค่ไหน แค่กินแล้วชีวิตคุณดีขึ้นก็คุ้มแล้วครับ ส่วนเรื่องผลข้างเคียงให้ถามหมอเลยครับ หมอมีหน้าที่ต้องชี้แจงให้คนไข้รู้โดยไม่ปิดบังอยู่แล้วครับ ถ้ายาตัวเดิมมีผลข้างเคียงที่รับไม่ได้ ก็ให้บอกหมอว่าขอเปลี่ยนยา เขาจะต้องจัดให้ครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : nut_cud33 เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 11:20:17

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังให้นะคะ ไม่รู้จะแนะนำอย่างไรดี แต่ว่าธรรมะ ไม่ต้องรอหายก่อนก็ศึกษาได้นะ จิตใจจะได้สงบ เผื่อช่วยได้ จริงๆ บางครั้งถ้าเรารู้สึกว่าเราเป็นอะไร (กลัวสังคม) เราก็จะเป็นอย่างนั้นและทำตามนั้น ถ้าทำเป็นลืมๆ ไป ไม่ต้องไป focus กับมันมาก มันอาจจะช่วยได้ (ไม่รู้เหมือนกัน) เรื่องงาน น่าจะลองหางานตามสถาบันทางจิต มาคิดดู ถ้ามีงานก็คงจะดีกว่านี้ แต่งานนั้น ผู้เกี่ยวข้องน่าจะเข้าใจเราด้วย ซึ่งตามสถาบันทางจิตเขาน่าจะเข้าใจคุณ แล้วก็อย่างคห.5 บอก ยามันแพงจริง แต่ถ้ามันช่วยให้ใช้ชีวิตได้เป็นปกติ ทำมาหากินได้ ก็คุ้ม จากคุณ : Juneau เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 13:19:07

ความคิดเห็นที่ 7 คิดว่าตัวเอง "สวยที่สุด รวยที่สุด เก่งที่สุด ดีที่สุด น่ะถูกต้องแล้วค่ะ" แต่การที่จะให้คิดต่อว่า "คนอื่นเหมือน ๆ จะดีแต่จริง ๆ แล้ว ห่้วย ๆ โง่ ๆ กระจอก ๆ สู้เราไม่ได้" แบบนี้ไม่ไหวนะคะ เพราะว่ามันจะเป็นการปลูกฝังความคิดแบบ I'm ok, You're not ok. ให้กับตัวเอง ทำให้ตัวเองกลายเป็นคนที่ชอบกดคนอื่น ข่มเหงคนอื่นไปโดยที่ตัวเองไม่รู้สึกตัว โรคกลัวสังคม (Social Phobia) จัดอยู่ในกลุ่มอาการของความกลัวที่ไม่มีเหตุผล ซึ่งอาจจะมีปมลึกฝังอยู่ในระดับจิตใต้สำนึกได้ อาการ phobia ทั้งหลายทั้งแหล่ ไม่สามารถรักษาให้หายขาดไ้ด้ด้วยการกินยา เพราะการกินยาเป็นการแก้ไขที่ปลายเหตุ เพราะยาที่กินเข้าไปนั้นก็เพื่อเป็นการปรับสารเคมีที่อยู่ในสมอง แต่ไม่ได้แก้ไขข้อมูลที่อยู่ในระดับจิตใต้สำนึก หรือความคิดของเราค่ะ แนะนำให้ลองวิธีสะกดจิตบำบัดดูนะคะ เพราะการสะกดจิตบำบัดถูกนำมาใช้เพื่อการรักษาคนไข้ที่เป็นโรค phobia โดยเฉพาะมาตั้งแต่สมัย Sigmund Freud แล้วค่ะ สู้ ๆ นะคะ จากคุณ : dear143 เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 16:23:00

ความคิดเห็นที่ 8 หายได้ ก็ต้องใจสู้ให้มากมากด้วยนะ กลัวอะไรกับคน เราก็คน เราก็มีดี ท่องไว้นะคะ จากคุณ : -- somebody else -- เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 17:43:23

ความคิดเห็นที่ 9 น่าเห็นใจครับ แต่ผมพึ่งรู้ว่าเป็นแบบนี้ ต้องกินยาด้วย  ทีแรกผมเข้าใจว่าเป็นเรื่องของบุคลิกภาพซะอีก บอกตรง ๆ บางทีผมเป็นนะ  เป็นบางช่วงที่เราท้อ ๆ จิตตก หมดความมั่นใจ  แต่ซักพักก้อจะดีขึ้น หายไปเอง อย่าง คห.แรกก้อเข้าท่าครับ  ลองเปลี่ยนยาดู (ถ้าคิดว่าจำเป็นต้องกินจริง ๆ) แต่ผมว่าลองหาไรทำแปลก ๆ ดูบ้างครับ  หัดก้าวร้าวบ้าง  หยาบคายพอท้วม ๆ อาจจะทำให้เรามีความมั่นใจมากขึ้น เป็นแค่ความคิดเห็นนะครับ  ถูกผิดยังไง ขออภัยไว้ล่วงหน้า จากคุณ : นรธามังช่อ เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 19:33:09

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นใจจังเลยค่ะ สามพันบาท  ถ้าจ่ายไหวจ่ายเถอะนะคะ  อย่างน้อยช่วยให้ชีวิตคุณง่ายขึ้น คุณสบายใจขึ้น น่าจะแก้ไขเรื่องนี้ทั้งสองทาง  คือกินยาช่วยที่อาการป้จจุบัน แล้วพยายามปรับเปลี่ยนเรื่องความคิดค่ะ  แต่ก็รู้ว่าพูดง่ายทำยาก   พอจะมีเพื่อนที่สนิทมากๆมั้ยคะ  เพื่อนที่เวลาอยู่ด้วยเรารู้สึกว่าเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องระแวงว่าเดี๋ยวจะพูดอะไรผิดหูเพื่อน หรือทำตัวไม่ถูกใจเพื่อนหรือเปล่า บอกปัญหาให้เค้ารู้  ลองให้เค้าช่วยไปไหนมาไหนเป็นเพื่อนคุณบ้าง ไปกิจกรรมสังสรรค์  ไม่ก็เริ่มจากเรื่องเล็กๆ จ่ายตลาด คุยกับคนขายไรงี้ค่ะ คนเรามักจะกลัวเพราะไม่รู้ ไม่เคย ไม่มีประสบการณ์   ครั้งต่อไปพอพบว่ามันไม่ได้แย่อยากที่คิดอาจจะทำให้คุณกังวลน้อยลงได้ แต่ก็เข้าใจว่า ความกลัวบางอย่างมันไม่สามารถใช้เหตุผลมาระงับได้ แต่เชื่อสิคะว่ามีสาเหตุ   ก็ต้องแก้ที่ต้นเหตุ จากคุณ : #^_^# นู๋อายยย เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 05:49:42

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบพระคุณมากค่ะ เพื่อนๆ สำหรับทุกความเห็น สรุปความเห็นของเพื่อนๆ 1. "คนไร้มารยาท คนนิสัยเลว เวลาทำอะไร ไม่เคยแคร์ หรือกลัวใครนะครับ" ตรงนี้ โดนมากค่ะ แล้วเราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ทำไมต้องแคร์หรือกลัวจนเกินไป เราเอาคำพูดของคุณรปภ. บิ๊กซีตรงนี้มาให้กำลังใจตัวเองได้ทุกครั้งที่จิตตกค่ะ 2. "กินยาเดือนละสามพัน คุ้มกับการได้ชีวิตปกติกลับคืนมา"แต่การกินยาคงไม่อาจแก้ปัญหาที่ฝังในระดับจิตใต้สำนึกได้ ต้องหาสาเหตุ 3. "บางครั้งถ้าเรารู้สึกว่าเราเป็นอะไร (กลัวสังคม) เราก็จะเป็นอย่างนั้นและทำตามนั้น ถ้าทำเป็นลืมๆ ไป ไม่ต้องไป focus กับมันมาก มันอาจจะช่วยได้" คำแนะนำของคุณ Juneau ตรงนี้ สะดุดใจเรามาก เราได้คิดพิจารณาตัวเองแล้ว พบว่า เวลาพบปะผู้คน จิตใจจะไปโฟกัสที่ว่า 1) เขาจะไม่ชอบหรือรังเกียจเราหรือเปล่า 2) เราจะแสดงสีหน้าหรือพูดจาไม่ถูกไม่ดีหรือเปล่า คือ จิตใจจะไปโฟกัสในเรื่องทางลบอยู่ตลอด --> ส่งผลให้เกิดสีหน้าหวาดระแวงและแววตาจับผิด --> คนอื่นไม่เข้าใจและไม่พอใจที่เราแสดงออกในทางลบ เวลาไปซื้อของ เราจึงลองพยายามไม่โฟกัสในเรื่องสังคม ทำเหมือนมันไม่มี ปรากฎว่ารู้สึกว่าคนขายอาหารจะมีปฎิกริยาดีขึ้นค่ะ (คงเพราะเราหวาดระแวงน้อยลง) แต่ยังไม่หายร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ดีขึ้น เราเป็นคนล้างอะไรช้ามากผิดปกติ ตอนนี้เวลาเราซักผ้าหรือล้างจาน ก็ได้ลองไปโฟกัสสิ่งที่ทำ ไม่ใช่ไปโฟกัสกลัวว่ามันจะไม่สะอาด ปรากฎว่าเราล้างและซักได้เร็วขึ้นด้วยค่ะ คือ ใช้ชีวิตประจำวันได้ดีขึ้น จากคุณ : เจ้าของกระทู้ เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 09:02:23 A:125.26.167.249 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 12 จากความเห็นของคุณJuneau เราได้ค้นพบว่า 1. "ถ้าเรามองหาอะไร เราก็จะเห็นสิ่งนั้น" โฟกัสว่าอะไรจะเกิด มันก็เกิดขึ้นมาจริงๆ เวลาเจอคน ถ้าเราไปโฟกัสในทางลบ สีหน้าแววตาในทางลบ ย่อมทำให้คนอื่นไม่ชอบเราจริงๆ (เราไม่ได้คิดไปเองว่าคนไม่ชอบนะ) แล้วเราก็จะได้เห็นว่าคนอื่นไม่ชอบเราจริงๆ ตามที่เราไปโฟกัสนั่นแหละ ถ้าเราไปโฟกัสที่อะไร จิตใจเราก็จะเป็นไปในทางนั้น ความเห็นของคุณ Juneau นั้นช่วยเราได้มากแทบจะทันทีเลย (ดีกว่าจิตแพทย์ไทยและนักจิตวิทยาชาวอเมริกันที่เราไปเจอมาเสียอีก แบบเราลงทุนมามากแล้วนะ แต่ไม่หาย) 2. อย่าไปโฟกัสเรื่องสังคม ให้ไม่ใส่ใจ ชอบหรือไม่ชอบก็ช่าง รับรู้แต่ไม่สะเทือนเหมือนเห็นใบไม้ปลิวผ่านหน้า 3. เรื่องการปฎิบัติธรรม เราพยายามเจริญสติตามที่ได้ไปเข้าคอร์สมา แต่ทำไม่ได้ดี สวดมนต์ก็สวดได้ไม่ดี คงเพราะจิตใจไปโฟกัสในทางลบ โฟกัสไปที่กลัวจะทำได้ไม่ดี จิตใจเลยไม่เป็นสมาธิ เราเข้าใจแล้ว วันนี้รู้สึกว่าเจริญสติได้ดีขึ้นค่ะ ความเห็นของคุณ Juneau ช่วยเราได้มากจริงๆ ขอขอบพระคุณคุณ Juneau มากๆ ค่ะ ถ้าแก้ไขไม่ได้ เราพร้อมและยอมที่จะกินยา แต่ความเห็นจากเพื่อนๆ ทั้งที่เราได้เอ่ยนามและไม่เอ่ยนามทำให้เรามองเห็นทางแก้ไขมากขึ้น อบอุ่นใจมากขึ้น ที่มีคนรู้เรื่องของเราและอยากช่วยค่ะ ถ้าไม่มีเพื่อนๆ ในกระทู้นี้ เราก็ไม่มีใครที่ไหนแล้ว (มีแต่จิตแพทย์) ขอบพระคุณทุกท่านมากๆ อีกครั้งค่ะ จากคุณ : เจ้าของกระทู้ เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 09:22:03 A:125.26.167.249 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 13 หวัดดีค่ะ  สงสัยเราคงมีแนวโน้มเป็นโรคกลัวสังคมด้วยค่ะ  เพิ่มเติมจากการเป็นโรคซึมเศร้า(กำลังรักษาและกินยาอยู๋) เราไม่เข้าใจเลยค่ะ ว่า ครอบครัวเราแต่ละคนนี่ เขาก็ เป็นคนที่เข้ากับสังคมได้ดีนะคะ มีแต่เราแหละค่ะ ที่แปลก และ แทบไม่มีเพื่อนเลยนับคนได้ แต่ว่า ญาติทางฝ่าย พ่อ กับ แม่เรา ก็มีคนที่เป็นอย่างเรานะคะ หมอว่าเป็นจากกรรมพันธ์ ทุกวันนี้ทางออกของเราเลย ต้อง เสแสร้งว่าไม่ทำตามความรู้สึกจริงๆของตัวเองที่กลัวเกินเหตุ  ซึ่ง มันทำให้เราโดนแบนในสังคม จากนั้นเราก็ปรับ โดยการสังเกตว่า คนปกติเขาทำยังไง เราก็เลียนแบบ ประมาณว่า ทำเนียนๆ เพราะเงียบไปก็ผิดสังเกต  พูดมากไปก็ผิดสังเกต  เพราะฉนั้น ในสมองเราจึงทำงานหนักเพื่อปรับให้เข้ากับ ความปกติเหมือนคนอื่นเขาเป็นกัน ต้องมีสติ       ก็ดีขึ้นนะคะ     ถามว่ามีความสุขไม๊  ตอบได้เลยว่า ไม่ค่อยมี แต่ พออยู่ได้ ต่อไป เพื่อทำหน้าที่ ในปัจจุบัน  ให้ลุล่วงไปก่อน ส่วนเรื่อง รายได้  กรณีที่อยู่บ้านและยังเล่นเนตได้ ลองซื้อขายกองทุนหรือ เล่นหุ้น หรือ ซื้อขายสินค้าเกษตรล่วงหน้า ดูนะคะ   เพราะอย่างไรก็มีเวลาอยู่แล้วและ สมัยนี้ ใช้อินเตอร์เนตซื้อขายทั้งนั้นค่ะ จากคุณ : panaruss เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 15:10:32