***ขอเพียงแค่มีใคร ดูแล"หัวใจ"***
|
 |
ผู้หญิงวัยเกือบหกสิบปี กำลังส่งเสียงคุยเจื้อยแจ้วอยู่บนเตียงคนไข้ของวอร์ดโรคหัวใจและทรวงอก เธอดูแข็งแรง หน้าตาแจ่มใส จนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนไข้ที่จะต้องเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนเส้นเลือดหัวใจถึงสามเส้นในวันพรุ่งนี้
ข้างๆเตียงเป็นชายรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เขาดูผอมทรุดโทรม ผิวเหลืองซีด ท้องโป่งตึง ขาบวมทั้งสองข้าง จนน่าจะเป็นคนที่ขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงแทนป้ามากกว่า ...
เมื่อฉันแนะนำตัวเองว่าเป็นวิสัญญีแพทย์ที่จะดูแลและให้ยาสลบกับเธอในขณะที่ผ่าตัดในวันพรุ่งนี้ คุณป้ารีบคว้ามือของฉันไว้ด้วยมืออันเย็นเฉียบทั้งคู่ "คุณหมอต้องให้ป้าตื่นขึ้นมานะ ป้าอยากกลับไปดูแลลุง" เธอรีบบอกด้วยเสียงรัวเร็ว
หลังจากฉันให้ความมั่นใจกับคุณป้าถึงวิธีการให้ยาสลบ เธอเล่าให้ฟังว่าทนทรมานมาหลายปีด้วยโรคหัวใจขาดเลือดซึ่งเกือบคร่าชีวิตไปหลายครั้ง หลังจากที่ทราบว่าจำเป็นต้องผ่าตัดบายพาสเส้นเลือดหัวใจทั้งสามเส้น เธอต้องรอคิวผ่าตัดหัวใจที่รพ.มหาราชที่เชียงใหม่นานเกือบปี
ระหว่างนั้นลุงเริ่มมีอาการจุกเสียดแน่นท้อง กินไม่ได้ น้ำหนักลดลงเรื่อยๆ และตรวจพบว่าเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารที่ลุกลามไปตับอ่อนแล้ว ไม่สามารถรักษาโดยการผ่าตัดหรือให้ยาใดๆได้ ...
โรคของป้ายังมีหวังรักษาให้หาย แต่เวลาของลุงเหลืออีกไม่นานแล้ว อาจจะไม่นานพอที่รอเป็นกำลังใจให้ป้าในขณะผ่าตัดใหญ่ซึ่งอันตรายถึงชีวิต
ป้าเล่าอีกว่าทั้งสองคนอาศัยอยู่ด้วยกันตามลำพัง ทำงานรับจ้างรีดผ้าไปวันๆ เมื่อป้าต้องนอนโรงพยาบาลนั้น ลุงต้องจ้างมอร์เตอร์ไซด์มาส่งเป็นระยะทางสิบกว่ากิโล ถึงจะโดนเอ็ดจากคู่ชีวิตว่าไม่ต้องมาป้าอยู่กับหมอได้ แกก็ยังดั้นด้นถ่อสังขารมาเสมอ
ทั้งคู่ตัดสินใจมาขอรับการผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ฉันทำงานอยู่ แม้เราจะเปิดผ่าตัดหัวใจได้เพียงปีกว่า แต่ผลก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจ ป้าบอกว่าอยากรีบผ่าตัดตอนลุงยังอยู่จะได้มีกำลังใจ และหลังผ่าตัดป้าจะได้ไปอยู่เฝ้าลุงในวาระสุดท้ายของชีวิต ...
"ถ้าผมตายไปคนหนึ่งคงไม่มีความหมายอะไรหรอก แต่ถ้าป้าเขาตาย คงมีคนร้องไห้มากมายเพราะเขาเป็นคนดี ผมจึงอยากให้เขาอยู่ต่อไป" ลุงบอกกับฉัน
.........................................................................
การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี คุณป้ากลับบ้านไปได้ในอีกไม่กี่วัน ส่วนคุณลุงเสียชีวิตอย่างสงบที่บ้านหลังการผ่าตัดผ่านไปเพียงสิบกว่าวัน โดยมีมือของคุณป้าเกี่ยวกุมไว้ข้างเตียงไม่ห่าง
ชีวิตของลุงกับป้าดูๆแล้วอาจจะน่าเวทนา แต่ฉันว่าทั้งคู่ยังโชคดีที่ได้ดูแลซึ่งกันและกันตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิต อะไรจะดีไปกว่ามีคนดูแลทั้งหัวใจและร่างกายเราไปจนถึงวันสิ้นลม ...
แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 54 00:19:14
| จากคุณ |
:
หมูเหมียว   
|
| เขียนเมื่อ |
:
31 มี.ค. 54 00:02:32
|
|
|
| 
