ความคิดเห็นที่ 1 งั้น มันจะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ จากคุณ : ยิ้มเดียว เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 10:20:59

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่แปลกหรอกครับ ที่จะโดนท่านด่า หรือ ตำหนิ ผมก็เป็นแบบคุณ และก็เคยมีความคิดแบบนี้ แต่ตอนนี้ เฉยๆ แล้วครับ กับคนอื่นทำไมผมถึงยอมได้ กับพ่อกับแม่ทำไมถึงจะยอมให้ท่านไม่ได้ ใจเย็นๆครับ ค่อยๆคุยกับท่านตอนท่านอารมณ์เย็น จากคุณ : October31st เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 10:25:24

ความคิดเห็นที่ 3 กับพ่อกับแม่ นี่เป็นอะไรที่ให้อภัยได้ง่ายที่สุดในโลกแล้วครับ ผมเองก็เคยมีความรู้สึกไม่พอใจ บุพการีบ้าง แต่ไม่นานก็ลืม ไม่เคยเก็บมาคิดมาแค้นอะไรทั้งนั้น ผมระลึกอยู่เสมอว่าชีวิตผม ที่มีอยู่ทุกวันนี้ ได้มาจากท่าน ต่อให้ท่านเลวร้ายกับผมกว่านี้ ผมอาจจะเสียใจบ้าง แต่มันก็เท่านั้น ความเสียใจ ไม่มีความหมายเลยแม้แต่น้อยเมื่อเทียบ "โอกาสในการมีชีวิต" ชีวิตผม ผมได้ใช้ ทำอะไรดีๆ หลายๆอย่าง ซึ่งมันจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย หากไม่มีบุพการีทั้งสอง ดังนั้น เพียงแค่บุญคุณ ที่ให้กำเนิดเพียงอย่างเดียว ก็มากล้นจนทดแทนไม่ไหวแล้วนะครับ ยังไม่นับบุญคุณที่เลี้ยงดู บุญคุณที่สั่งสอน บุญคุณที่ให้ความปกป้องคุ้มครอง เมื่อนึกถึงบุญคุณเหล่านี้ ผมโกรธไม่ลงจริงๆ จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 11:10:44

ความคิดเห็นที่ 4 ลองคุยกับคุณแม่ดูสิคะ ว่า คุณรู้สึกยังไง จากคุณ : hand without shadow (ewayne) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 11:49:32

ความคิดเห็นที่ 5 ก็ซื้อบ้านอยู่ใกล้ๆได้นิ     เวลามีปัญหาก็ไปหาได้ จากคุณ : สริตา เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 12:26:44

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะ ใจก็เป็นห่วงคุณพ่อคุณแม่ค่ะ เคยพยายามคุยกับคุณแม่หลายที พอพยายามบอกทีไร ก็แว้ดดดดด ขึ้นมาทันที บอกว่าไม่ได้ด่า อ๋อหาว่าแม่ด่าเหรอ หนเมื่อปีที่แล้วเนี่ย เรานั่งอยู่ในบ้าน แม่ไปยืนด่าเราอยู่หน้าบ้าน กลางซอยเลยค่ะ อายจริงๆ อายุเราก็ไม่ใช่น้อยๆ เรียนจบก็ปริญญาโท เราก็รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมด ไม่ว่าจะค่ารักษาพยาบาลคุณพ่อ กี่แสนๆ ก็เรา ไหนจะต้องผ่อนบ้านให้พี่ชาย ก็เรา ผ่อนคอนโดให้พี่สาวก็เรา น้อยใจจริงๆเลยค่ะ จากคุณ : Terria เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 12:28:13

ความคิดเห็นที่ 7 แล้ว....ทำไมแม่ถึง..ด่าละครับ ? อะไรที่มันเป็นสาเหตุ กับที่แม่ได้ด่าออกมา คุณคิดว่ามันจะไม่มีต้นต่อ..เลยหรอ เพราะผมคิดว่า ที่ผู้ใหญ่ได้ด่าออกไปแบบนั้น มันควรต้องมีที่มา-ที่ไป...นะครับ ผมเอง ก็เคยดุ-สอน ลูกชาย  แต่สิ่งที่ผมดุ มันก็มีสาเหตุความเป็นมา หากลูกชายผม ตื่นนอนมา เดินลงบันไดบ้านมาชั้นล่าง อยู่ๆ ผมไปด่าลูก โดยที่ไม่มีสาเหตุ  ถ้าเป็นแบบนี้ ผมก็คง...เป็นบ้า ไปแล้วครับ อะไรบ้าง ที่เป็นข้อเสียของคุณ ส่วนในข้อดีๆ ที่คุณเล่ามา มันเหมือนคุณได้ระบายออกมาซะมากกว่า ว่าได้ดูแลพ่อที่ป่วย ตรงนี้ของคุณก็ถือว่า คุณก็ยังเป็นลูกที่ดี ที่รู้จักความกตัญญูพ่อ-แม่ คนเรานะครับ ส่วนใหญ่แล้วจะไม่รู้หรอกว่า บางสิ่งบางอย่างของเรา มันเป็นข้อเสีย ลองย้อนดูสาเหตุให้ได้ครับ ว่าเพราะอะไรแม่ถึงได้ด่า และถ้าสิ่งนั้นๆ คุณไม่กระทำให้แม่คุณอารมณ์เสีย แล้วคุณคิดว่าแม่จะด่าคุณอีกไหม และตามจริงเรื่องแบบนี้มันไม่น่าที่จะยากเลยนะ ที่จะหาต้นต่อของมัน ว่าเพราะอะไร ทำไมแม่คุณถึงได้อารมณ์เสีย จากคุณ : Greenapple1 เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 13:42:27

ความคิดเห็นที่ 8 ที่บ้านก็เป็น เบื่อมากๆๆ ย้ายออกไปซักพักเผื่อเค้าจะได้คิดได้บ้าง ไม่ทำไรเลยก็คิดกันไม่ได้หรอก จากคุณ : เทพบุตรหมัดดาวหาง เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 14:25:30

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ว่าจะโดนด่าด้วยสาเหตุอะไร แต่การด่าลูกต่อหน้าคนอื่นแบบไปยืนด่ากลางซอย มันเรียกการประจานค่ะ แนะนำว่าให้ย้ายออกไปอยู่คอนโดจะดีกว่าค่ะ อาจจะกลับบ้านเสาร์อาทิตย์หรือมาเยี่ยมที่บ้านบ่อยๆก็ได้ เงินที่หาได้ไม่ต้องให้พี่น้องก็ได้ค่ะ โตๆกันแล้วครอบครัวก็มีแล้ว ยังมาแบมือขอคุณอีกหรือ คุณโสดควรเก็บเงินไว้สำหรับตัวเองยามแก่เฒ่าดีกว่าค่ะ ส่วนพ่อแม่เคยให้เท่าไหร่ก็ให้ตามปกติค่ะ เวลาไปเยี่ยมก็ซื้อของไปฝากเยอะๆค่ะ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 18:07:00

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าคุณคิดว่าทำดีสุดๆแล้ว แบบที่คุณเขียนออกมา ดูเหมือนคุณรับภาระเยอะกว่าพี่น้องแล้วทำดียังมองไม่เห็น มองข้ามไปหมด มาด่าว่าประจาน ไม่รับฟังคำขออะไรจากคุณ ... หากท่านยังแข็งแรงดี ดูแลตัวเองได้ดี ... เป็นเดี๊ยนๆก็จะไปหาที่อยู่ใหม่แล้วค่อยมาหาท่านเป็นระยะดีกว่าค่ะ แต่ในสองปีนี่คุณเจอแค่สามสี่เรื่อง มันหนักหนาสาหัสมากหรือเปล่า เดี๊ยนนี่เจอแม่ว่าแว้ดๆๆๆวันเว้นวัน ขนาดแยกออกมาอยู่แล้วก็ยังโดนทางโทรศัพท์จนชิน แล้วก็มาเข้าใจท่านเองอีกทีว่า ท่านก็เหมือนเรา อยากเอาแต่ใจ อยากทำนั่นทำนี่เหมือนเรานี่แหละ แต่สังขารท่านไม่อำนวยเลยยิ่งบ่นยิ่งวีน เราเป็นลูกก็เป็นที่ให้ท่านระบาย ปลดทุกข์ ให้ความสุขได้เสมออยู่แล้ว คุณจะไปตั้งแง่อะไรมากมาย เดี๊ยนก็ได้แต่แนะนำว่า หากแต่ละเรื่องนั้นมันสุดวิสัยที่คุณจะรับได้จริงๆก็แยกตัวออกมาค่ะ แต่ถ้าท่านดูแลตัวเองไม่ไหวก็ค่อยๆหามุมปลีกวิเวกของคุณเองในบ้านสักมุม เวลาท่านหาเรื่องก็ปลีกตัวไปมุมวิเวกนั้น แล้วค่อยอธิบายให้ท่านฟังนะคะ บางทีคุณเพิ่งจะขอพูดอธิบายเพื่อปรับความเข้าใจก็ได้ แรกๆก็จะไม่ค่อยราบรื่นหรอกค่ะ ต้องใช้เวลานะคะ รักท่านหรือโกรธท่านยังไงก็พ่อแม่เรา ไม่ใช่เราแล้วท่านจะอยู่กับใครละคะ จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 21:01:51

ความคิดเห็นที่ 11 ลองอยู่หอก่อนก็ได้ ห่างๆ กันซักพักนึง อะไรๆอาจจะดีขึ้น ก็ลองอ้างเรื่องที่บ้านไกลจากที่ทำงาน กลับลำบากจึงต้องไปเช่าหอใกล้ๆ ที่ทำงาน จริงๆ ถึงแม้ว่าไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตลอดเวลา ก็สามารถดูแลท่านได้นะ แวะไปหา เยี่ยมเยียนบ่อยๆ ก็ได้ นานๆ ก็พาพ่อแม่ไปเที่ยวนอกบ้านบ้าง ประมาณนี้ จากคุณ : หมูห่าว เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 01:26:28

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ให้คำแนะนำค่ะ ก็จะพิจารณาตัวเองค่ะ แล้วก็จะพยายามอดทนให้มากๆขึ้น  ตอนนี้เวลาเค้าเริ่มออกอาการหงุดหงิด เราก็พยายามเลี่ยงๆไปค่ะ (ทำงานให้ที่บ้านค่ะ เลยไม่รู้จะอ้างที่ทำงานไกลบ้านยังไง) ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่ช่วยเตือนสตินะคะ จากคุณ : Terria เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 07:41:52

ความคิดเห็นที่ 13 แยกออกมาเลยค่ะ. ตราบใดที่ท่านยังดูแลตัวเองได้ แล้วหน้าที่ของลูกทุกคนต้องคอยแวะเวียนกันมาเยี่ยม ไม่ควรเป็นภาระหน้าที่ของลูกคนใดคนหนึ่ง นอกจากว่าท่านจะยกทรัพย์สมบัติให้คุณมากกว่าลูกคนอื่น เพราะถือว่าคุณดูและท่าน เราโตมาในบ้านที่แม่ดูแลยาย แต่โชคดีแม่มีโอกาสได้แต่งงาน พ่อเลยต้องแต่งเข้าบ้านแม่เรา เรารู้ว่าเป็นสภาวะที่พ่อเราอึดอัด แต่พ่อเราก็อดทนอยู่ร่วมบ้านกับยายเราจนทานแก่ตาย ตอนนี้เรามีลูกเอง เป็นลูกคนเดียว แต่พ่อแม่ไม่เคยอยากมาอยู่กับเรา เพราะคงเข้าใจสภาพด้วยตัวเอง แต่ตกลงกันไว้ว่า เมื่อไหร่ที่พ่อแม่แก่มากจนขับรถเองก็ไม่ได้ ทำอะไรเองไม่ได้ เราจะกลับมาอยู่ด้วยกันและเราจะดูแลทุกอย่าง ช่วงนี้ก็สบายๆกันไปก่อน โทรคุยกันทุกวัน ว่างก็ไปทานข้าวที่บ้านแม่ ไม่กดดันดีค่ะ จขกทลองทำแบบนี้ดูสิคะ จากคุณ : ดลฤทัย เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 16:14:25