ความคิดเห็นที่ 1 บ้านรกก็ช่วยกันเก็บ พ่อแม่ดื้อ คุยกันแล้วทะเลาะกัน ก็เจอกันน้อยหน่อย 30 แล้ว ถ้าไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ ก็ออกมาใช้ชีวิตอยู่เอง ดีกว่าอยู่ด้วยกันไปแล้วสร้างกรรมต่อกันทุกวัน คนทุกข์ อาจไม่ใช่คุณคนเดียวก็ได้ คิดในอีกแง่นึง จากคุณ : RebmemeR เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 19:00:12

ความคิดเห็นที่ 2 ใจเย็นๆนะ จากคุณ : อ้อมค่ะ (rampaii) เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 19:00:26

ความคิดเห็นที่ 3 ผมแยกออกมาคับ ไม่ไหวอ่ะ ผมก็เจอเหตุการณ์คล้ายๆกับคุณอ่ะครับ หลังจากที่ผมกลับมาเปิดธุรกิจตัวเองที่บ้าน เชื่อไหมว่าไม่มีวันไหนที่แม่ผมจะไม่หงุดหงิดเลย  เจอหน้าแม่ครั้งใด มันไม่มีอารมณ์ที่จะอยากคุยกันเพราะแม่จะบ่นๆๆๆๆ เวลาออกไปเที่ยวในวันปิดร้าน ป้า(พี่สาวแม่)ก็จะประชดประชันว่าเป็นเสี่ยแบบนั้นแบบนี้ ครั้งหนึ่งเกิดอุบัติเหตุขึ้นขณะเดินทางไปซื้อของ รถคว่ำตกเหว ตอนนั้นต้องการการปลอบใจมากเพราะถือว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก  แต่ิสิ่งที่ได้กลับมาจากแม่คือ...อย่างมงาย พ่อพูดอะไรมากไม่ได้ เพราะต้องตามแม่ ถ้าไม่ตามแม่ก็จะเหวี่ยงลงกับพ่ออีก แม่ผมจะคิด และเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง อันนี้สิ่งนี้ชั้นไม่ชอบคนอื่นก็ต้องไม่ เหมือนกัน มากไปกว่านั้น แม่จะแคร์คำพูดของคนอื่นมาก ใครพูดอะไรไม่ว่าจะเกี่ยวกับผมหรือไม่เกี่ยว แม่ก็จะเก็บเอามาเหวี่ยงใส่ผมอยู่บ่อยๆจนแทบอยากจะเหวี่ยงคืน  มีครั้งหนึ่งที่ทนไม่ไหว ผมก็เลยตะคอกใส่แม่ไป....สิ่งที่ทำไปนั้น ทำให้ผมโดนสังคมรอบข้างมองว่าเป็น  "ทรพี" ไปในชั่วพริบตา  สิ่งที่ผมทำคือ ปิดร้านหายออกไปเพื่อตั้งสติ การที่เราหายไป ก็ได้ัรับข้อความด่าทอจากแม่ ซึ่งอ่านแล้วปรี๊ดมาก ทำให้ทิฐิที่มีอยู่เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็เย็นลงเมื่อได้ยินเสียงของพ่อว่า..."กลับมานะลูก ป๋าคิดถึง"   ผมเลยกลับไป   ตอนนั้นแม่ก็เย็นลงแล้ว เรื่องก็เหมือนจะจบลงไปได้ด้วยดี แต่เพียงเดือนกว่าๆเท่านั้น ทุกอย่างก็แ่ย่ลงกว่าเดิมอีก เมื่อแม่ได้ยินเพื่อนแม่พูดถึงผมในเรื่องของความเจ้าชู้  แม่ก็มาต่อว่า ดุด่าผมอีก และขู่จะปิดธุรกิจของผมที่เปิดบนตึกของแม่ แม่พูดเสมอว่า..."ธุรกิจของแกอยู่ได้ เพราะบารมีของพ่อแม่ทั้งนั้น" ผมเองก็หมดทางสู้ต่อ ไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายสิ่งที่เราไม่คิดจะทำ มันก็ต้องทำ  นั่นคือ..........การออกจากบ้าน แน่นอนครับ แม่ร้องไห้ฟูมฟายน้อยใจและไม่ยอมรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  ผมออกจากบ้านมาโดยไม่บอกกล่าวใครใดๆทั้งสิ้น  ออกมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำงานของผมเพียงไม่กี่อย่าง เสื้อผ้าไม่กี่ชุด  ผมมาเริ่มธุรกิจของผมใหม่ ในอีกจังหวัดหนึ่ง โดยตั้งใจไว้ว่า....ต้องประสบความสำเร็จก่อน จึงจะกลับไปหาท่าน ผมไม่ได้ปีกกล้าขาแข็งที่จะไม่สนใจ ไม่เคารพท่าน  แต่ผมกลับระลึกถึงท่านเสมอ และจะต้องทำให้่ท่านยอมรับให้ได้  จะพยายามทำให้ได้โดยเร็วที่สุด จนล่าสุดท่านก็ยังคงน้อยใจผม ที่ไม่กลับไปขอขมา ไปหาท่านเนื่องในวันสงกรานต์  ที่ผมไม่ไปเพราะผมยังไม่พร้อม ทุกสิ่งอย่างมันยังไม่ลงตัว  แม่ก็เริ่มบ่นและต่อว่าผมผ่านน้องชายว่า "หากผมยังเป็นแบบนี้ ไม่เคารพพ่อแม่ ไม่มีวันที่จะประสบความสำเร็จ" มันเหนื่อยใจครับ เหนื่อยมาก ผมไม่รู้จะทำอย่างไร  ผมอยู่ใกล้แม่ผมไม่มีความสุขเลย  ผมเกลียดน้ำตา  เกลียดคำด่าทอ เกลียดการประชดประชัน ผมไม่อยากอยู่ในภาวะแบบนั้น  มันเหนื่อย มันท้อ  ขนาดห่างไกลกันก็ยังคงมีเรื่องราวมากระทบอยู่เรื่อยๆเลย  เบื่อครับ เบื่อจริงๆ แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 54 22:19:55 จากคุณ : nespray เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 19:16:33

ความคิดเห็นที่ 4 ผมก็เป็นครับ เครียดมาก ล่าสุดเมื่อเช้าโดนญาติสนิทโทรมาด่าว่าหลายเรื่อง เรื่องงานผมพอรับได้เพราะทำธุรกิจด้วยกัน ผมยังใหม่ ประสบการณ์ยังไม่มาก แต่พอเหมาเอาเรื่องงานที่ไม่เข้าท่ามากว่าผมไม่ฉลาด ว่าผิดหวังในตัวผม ทำตัวแย่ เห็นแก่ตัว และไม่มีความสำนึกในบุญคุณพ่อแม่ ซึ่งเป็นข้อกล่าวหาผมที่แรงที่สุด ทั้ง ๆ ที่ตัวผมไม่ได้เป็นเช่นนั้น ผมไม่ได้สำส่อน ไม่ได้เป็นนักเลงเหล้า ไม่เคยหาเรื่องนอกลู่นอกทางใด ๆ มีแค่ตัวผมคนเดียวที่ดูแลทางบ้าน ชอบบอกว่าเป็นลูกคุณหนู คำนี้ผมเกลียดที่สุดครับ ผมอยากจะบอกเหมือนกันว่าไม่ต้องมายุ่งหรอกดูแลตัวเองได้ แต่กลัวหาว่าตอบแรงตบหน้าผู้ใหญ่อีก ผมทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจใคร ถกเถียงแก้ต่างก็ไม่ได้ ต้องรับฟังคำด่าคำว่าอย่างเดียว ผมเครียดมาก ๆ ครับ ตอนนี้รู้สึกจิตตกและปวดหัวระบมมาก ๆ ใจอยากจะปลดปล่อยเป็นคำด่าหยาบ ๆ ออกมาแล้วหนีไปเลย แต่ผมทำไม่ได้ครับต้องอดทนไว้ ผมเองก็กลัวใจตัวเองเหมือนกันว่าจะทนให้เค้าว่าได้อีกสักกี่น้ำ (สาเหตุที่อดทนเพราะไม่อยากเป็นคนก้าวร้าว ไม่อยากล่วงเกิน และที่สำคัญที่สุดไม่อยากให้พ่อแม่เป็นทุกข์ร้อนใจ) ใครมีวิธีปลดปล่อยหรือระบายออกก็ช่วยแชร์ด้วยนะครับ ผมไม่อยากเป็นบ้า จากคุณ : กรรมเวร (jomnalists) เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 19:19:29

ความคิดเห็นที่ 5 แยกออกมาอยู่คนเดียวแล้วค่ะ ไม่อยู่ด้วยแล้ว เครียด อยู่... ก็เป็นกรรม ย้ายออก... ก็เป็นกรรม ไหนๆจะเป็นกรรมแล้ว ก็ขอเป็นกรรมแล้วก็ขอกรรมแบบสบายใจหน่อยละกัน จากคุณ : Oboe Concerto in C Major เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 19:21:23

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าย้่ายออกได้ก็ย้ายออกเถอะค่ะ เราเคยอยู่กับพ่อก็มีปัญหา พ่อไม่พอใจเราสักอย่าง ทะเลาะกันแทบทุกวัน ไม่คุยกันเลย อยู่แล้วเครียดมาก ขนาดให้แยกตู้เย็น เครื่องซักผ้า ตัดสินใจย้ายออกมา ตอนนี้สบายใจ คุยกันเยอะขึ้น ถ้อยทีถ้อยอาศัย คุยกันมากกว่าอยู่ด้วยกันอีก ตัดสินใจไม่ผิดค่ะ ถึงจะกตัญญูยังไง จิตใจเราเองก็สำคัญ รักตัวเองก่อน ดูแลตัวเองก่อนถึงจะมีแรงดูแลคนอื่น ๆ ค่ะ จากคุณ : pinkyjung เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 19:33:52

ความคิดเห็นที่ 7 555+ เจอเพื่อนร่วมชะตากรรม Y___Y บ้านผมมีสองคนแย่งกันเป็นใหญ่ คือแม่กับย่า ส่วนพ่อเสียไปนานแล้ว สองคนนี้ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ เพราะต่างคนต่างจะเป็นใหญ่ในบ้าน ความซวยเลยมาลงที่ผม เพราะใครสั่งก็ต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ บางครั้งลำบากใจมาก เพราะสองคนสั่งขัดกันเอง ถ้าทำตามที่คนหนึ่งสั่งอีกคนก็จะไม่พอใจ เวลาสั่งอะไรก็จะเอาเดี๋ยวนี้ให้ได้ ไม่สนว่าคนโดนสั่งจะทำอะไรอยู่หรือยุ่งแค่ไหน แต่เวลาขอให้ทำอะไรให้นี่รอไปเถอะ เร่งก็ไม่ได้ สวนพวกของใช้ พยายามจะไม่ใช้ร่วมกับของใครในบ้านถ้าไม่จำเป็น ถ้าจะใช้อะไรจะซื้อเอาเองแทน เพราะเวลาที่แม่หรือย่าซื้อของมาแล้วไม่พอใจใคร ก็จะไม่ให้ใครได้ใช้ของชิ้นนั้นเลยไม่ว่ามันจะจำเป็นแค่ไหนก็ตาม บางทียกหายไปเฉย ๆ ไม่ก็โยนทิ้งให้เห็นต่อหน้าก็มี ตอนนี้แม่แยกไปบ้านอีกหลังแล้ว กลับมาอาทิตย์ละวันสองวัน เพราะไม่ชอบหน้าแฟนผม (แต่งกันแล้ว) ชนิดไม่จำเป็นไม่มองหน้าเลย กลับมาทีไรผมกับแฟนหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะไม่รู้ว่าจะโดนเรื่องอะไรบ้าง ยังดีหน่อยที่แฟนพอเข้ากับย่าได้ บ้านเลยสงบขึ้นมานิดหน่อย จริง ๆ ถ้าเลือกได้ก็อยากแยกไปอยู่เอง แต่ติดว่าไม่มีใครดูแลย่ากับบ้าน จากคุณ : Buff_Power เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 21:34:19

ความคิดเห็นที่ 8 บ้านผมเป็นแบบที่ยกตัวอย่างมาเป๊ะๆเลย  ต่างตรงที่บ้านมันรกของมันเอง แต่มารดาอยากให้บ้านเรี่ยมมากๆ จากคุณ : ชาย2เพลท เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 22:02:42

ความคิดเห็นที่ 9 ชะตากรรมเดียวกันเลย เคยคิดจะย้ายออกจากบ้านไปหลายทีเหมือนกันค่ะ ใจเย็นๆนะคะ   ถ้ามีเหตุเมื่อไหร่ ก็ลองทำแบบเราก็ได้ค่ะ เราก็ไปนอนโรงแรมซักวันสองวัน สบายใจแล้วค่อยกลับมานอนบ้านค่ะ จากคุณ : Terria เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 22:18:13

ความคิดเห็นที่ 10 อยากบอกว่าผมก็เป็น - - จากคุณ : ไม่มีใครผ่านมาทางนี้ เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 22:31:17

ความคิดเห็นที่ 11 อายุจะ 40 แล้ว ก็เจอทำนองนี้เหมือนกันค่ะ จากคุณ : hospitalgirl เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 22:37:15

ความคิดเห็นที่ 12 แม่รักลูกมากนะ รักที่สุดเลย จากแม่ จากคุณ : Patt เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 22:47:02 A:223.207.119.94 X: TicketID:313941

ความคิดเห็นที่ 13 โชคดีนะ ไม่เจอแบบนี้ ฮ่าๆๆ จากคุณ : เม็ดทรายในสายลม (nAHMLeMoN) เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 23:36:28

ความคิดเห็นที่ 14 แหะๆๆ ก็นะ สรุป อยากได้ชื่อโรคหรืออะไรคะเนี่ย แต่ตามคนอื่น แยกกันอยู่ก็ได้ แต่มาแบบเนียนๆ อย่าให้เกิดเรื่องแล้วออกมา มันต้องมีเหตุผลสักอย่างที่ทำให้เราออกมาเนียนๆได้นะคะ ปกติทะเลาะกับแม่บ่อยมาก ทะเลาะแบบเราเป็นบาปนะคะ แม่สู้ไม่ได้เสร็จแม่ก็ร้องไห้ ก้มกราบเรา ใช้งานสารพัดตัวเองไม่ทำเอง เล่นไพ่บ้าง ทะเลาะกันบ่อยๆกับพ่อด้วย พ่อก็ไล่ออกจากบ้าน คือแม่เราเป็นโรคประสาทอะ แต่วันไหนทะเลาะกับแม่ เวลาคุยกับพ่อ พ่อก็จะสอนให้ฟังให้เฉยๆ หรือให้เราไปหาที่อยู่เอง ตั้งแต่เข้ามหาลัย เราก็อยู่หอตลอด ปีหนึ่งบังคับอยู่ แต่พอปีสอง ปีสาม ปีสี่ เราก็หาที่อยู่เอง กลับไปบ้างเสาร์อาทิตย์ ก็ไม่มีไรไม่ดีนะ เพราะว่ามันไม่ค่อยเจอกัน มันเลยไม่มีเรื่องให้ต้องพูดอะไรมาก จริงๆเรื่องทุกเรื่องถ้าทำใจเย็นๆเดี่ญวมันก็ดีเองแหละ พ่อแม่หวังดีกับลูกเท่านั้น พอีครอบครัเราคุยกันทุกเรื่อง แล้วก็เน้น ทะเลาะกัน เพราะมันได้เคลียร์ เราไม่ใช่ประเภท พอแม่ด่า พ่อด่า เงียบ เสร็จแล้วก็มาหาที่ระบายที่อื่น ให้เราโดนกระทืบเราก็จะพูดสิ่งที่เราคิด หรือเราไม่ชอบอะไรเค้า เราโดนแม่วิ่งมาตบบ่อยๆเลย แต่มันก็ดีที่ได้จบๆไปตรงนั้น ไม่ต้องให้มันหมางนาน จากคุณ : all abt เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 23:39:56

ความคิดเห็นที่ 15 ชะตาเดียวกัน ของรกเต็มบ้าน ตู้เย็นมีของยัดจนแน่น เก็บแล้ว เก็บทุกวันเฮ้อ แต่ไม่หนักเท่าท่านอื่นๆ คำพูดยังดี มีไม่ดีบ้างก้อ อดเอา ยังเลี้ยงตัวเองไม่ได้ ช่วงนี้พ่อแม่ติดเกม ค่อยยังชั่ว ไม่มายุ่งเท่าไหร่ จากคุณ : Antbadtz เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 04:17:04

ความคิดเห็นที่ 16 คิดง่ายๆ ถ้าไม่มีพ่อแม่เลี้ยงจะได้ถึงขนาดนี้หรือไม่ เวลาเปรียบก็อย่าไปเปรียบสูงเกินไป ถ้าคิดว่า อือ ดีกว่าเขาอยู่บ้างก็พอใจเถอะ คราวหน้าจะมาเกิดใหม่ก็เลือกให้ดี ที่สำคัญคือเลือกไม่ได้นี่สิ บ้านรกก็ทำเอา แอบเอาของทิ้งซะบ้าง เรื่องบ่นมันก็ปกติของคนอยู่แล้ว หนึพ่อหนีแม่ไปเจอเมียขี้บ่นคราวนี้จะรู้สึก จากคุณ : คนเป็นพ่อ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 08:13:46 A:110.171.38.216 X: TicketID:253582

ความคิดเห็นที่ 17 คือ พ่อแม่ก็รักเรา หวังดีกะเราอ่ะเนอะ แต่ว่าท่านอาจจะไม่มีศิลปะในการสอนคนหรือป่าว ไม่รู้วิธีการพูดจาดี ๆ ยังไงให้คนคล้อยตาม อะไรทำนองนั้นหรือป่าวคะ คงต้องปลง หรือไม่ถ้ามีทางก็ย้ายออกมาเถอะค่ะ ใกล้กันเกินไปก็กระทบกระทั่งกันง่าย อยู่ห่างกันนิดนึง อาจจะห่วงกันมากขึ้น คิดถึงกันมากขึ้น (ถ้ามีใครดูแลแม่อยู่แล้วนะคะ) แต่ถ้าไม่มีใครดูแลพ่อแม่ มีแต่เราคนเดียว เป็นเรา เราก็คงไม่กล้าทิ้งท่านออกมาอ่ะค่ะ สู้ ๆ ๆ เข้าใจค่ะ จากคุณ : บั้งบิน เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 08:43:48

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วเข้าใจเลยนะ เชื่อเรื่องปีชงไหม ของเราปีชงกันแม่ แม่ก็เชื่อเรื่องพวกนี้ด้วย คือไม่รู้จะไปโทษใครเวลาความเห็นไม่ตรงกัน แม่ก็จะบอกว่า มันปีชงกับม่าม้า มันเลยเป็นแบบนี้ เป็นอันจบไป เรากับแม่ เนี่ย ไม่ลงรอยกันตั้งแต่เล็กยันโต แต่เราเลือกชีวิตเราเอง ไม่สนใจกิจการของที่บ้าน ออกมาทำงานกินเงินเดือน เจอกันแค่ตอนเช้าแว๊ปนึง แล้วก็ตอนค่ำ ๆ ถ้าแม่ไม่หลับไปก่อนอีกแว๊ปนึง วัน ๆ นึงเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง ยังไม่วายมีเรื่อง แต่งงานแยกบ้านแล้วค่อยยังชั่วหน่อย เจอกันเวลาอารมย์ดีแล้วทั้งคู่ จากคุณ : มนอุ๊งอิ๊ง เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 09:10:41

ความคิดเห็นที่ 19 ที่บ้านแม่เราก็เป็นคล้าย ๆ แบบนี้ ทุกอย่างจะเอาแต่ใจตัวเองทั้งนั้น เราไม่สามารถทำอะไรในบ้านได้ จัดบ้านเองก็ไม่ได้ เค้าจัดได้อยู่คนเดียว เค้าสามารถเก็บอะไรทิ้งได้ทุกอย่าง สามารถจะเก็บเอาสิ่งของที่ไม่สมควรจะเก็บมาซุกเอาไว้ได้เสมอ และทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านเค้าจะให้ใคร ไม่ให้ใครก็ได้ แต่เราไม่สามารถให้ใครได้ ทั้ง ๆ ที่สิ่งของนั้นเป็นของ ๆ เรา เสื้อผ้าเรา เค้าอยากให้ใครเค้าก็ให้ อยากทิ้งตัวไหนเค้าก็ทิ้ง แต่เราไม่สามารถย้ายออกจากบ้านได้ เพราะบ้านหลังนี้ เราซื้อเป็นของเราเอง แต่เราไม่มีสิทธิ์อะไรเลย เราได้แต่ทำใจ และยอมรับในตัวของแม่ เพราะยังไงเราก็ไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยแม่เราได้อยู่แล้ว แต่เรายังสามารถเปลี่ยนตัวเราไม่ให้เป็นแบบแม่เราได้ ตอนนี้เราก็ก็กำลังเปลี่ยนวิธีคิดของเราอยู่ ปกติ เราจะชอบเถียงแม่ แต่หลัง ๆ เราก็จะพยายามเฉยให้มากที่สุด จากคุณ : ผีเสื้อล่องลอยไปกับสายลม เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 09:49:40

ความคิดเห็นที่ 20 สงสัยพ่อกะแม่จะเข้าวัยทองรึเปล่าน๊า  บางคนเวลาเข้าวัยทอง ดุป็นบ้าเลย ใจเย็นๆนะเธอ เราก็สามสิบต้นๆเหมือนกัน ที่บ้านเป็นบ้านกงสี ทาวน์เฮาส์สามชั้นเล็กๆ  แต่สิ่งของเยอะกว่าบ้านเดี่ยว รกจนไม่มีที่จะเดินน่ะนึกออกมั้ย ทางไปครัวเข้าออกได้เลนเดียวห้ามสวน ต้องชะลอและหยุดให้อีกคนไปก่อน รกมากๆๆๆค่ะ เราได้คาถามาจากห้องศาสนาว่า "ทุกคนน่าสงสาร ตัวเราก็น่าสงสาร ขอให้ทุกคนมีความสุข ขอให้ตัวเรามีความสุข"                           เมตตาให้ทุกคนแล้วจะอยู่ได้ ง่ายขึ้นน่ะค่ะ จากคุณ : watree เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 10:39:41

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามา จับมือกับทุกๆคนค่ะ เวลาไปปรับทุกข์กับใคร ไม่มีใครเข้าใจเราเลย ว่าแม่เราพ่อเรา เป็นอย่างนี้ เค้าเอาแต่พูดว่าเราไปทำอะไรเขาหรือเปล่า เรานั้นโน้นนี่เองหรือเปล่า เซ็งค่ะ จากคุณ : pojako เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 11:35:35

ความคิดเห็นที่ 22 "พ่อแม่ ดื้อ กุมอำนาจ ไม่ปล่อยวาง ชอบสั่ง การ"   อ้าว  ก้เอ้งยังเด็กอยู่ เรื่องบางเรื่อง แม่ก็ต้องเป็นคนสั่งและจัดการซิ "ตัดสินใจก็มั่ว ไม่มีความเป็นกลาง เอาแต่ใจ ความคิดตัวเองถูกหมด"   รู้ได้ไงว่ามั่ว   แม่มองเห็นอะไรบางอย่างในตัวเอ็งแม่ถึงสั่งอย่างงั้นนนน "สังเกตได้ว่า บ้านจะรก ไม่ยอมทิ้งของ" สมบัติมันเยอะ   ก็พยายามเคลียร์อยู่  แต่ที่เห็นก็ของเอ็งเป็นส่วนใหญ่  แหล่ะไอ้ลูกชาย "สวนก็ไม่สวย" อยากให้สวยยังไง  ลุกก็ช่วยแม่ทำบ้างซิเฟร้ย...  พ่อแม่ทำงานงกๆ  นอกบ้านกลับมา ก็อยากพักอยากอะไร บ้าง "ไม่มีเพื่อนคบ" ไม่ใช่ไม่มีเพื่อนคบ   อยากคบอยู่นะเพื่อน  แต่มีเวลาที่ไหน ทำงานจันทร์ยันเสาร์ อาทิตย์เป็นเวลาครอบครัวไม่ใช่เหรอลูก เราเป็นแม่แล้วก็อยากตอบมากกกกกกกกกกกกก แต่ลูกเราพึ่งเข้าทีนเอจ  แล้วที่บ้านเราก้คล้ายๆ จขกท.   ไว้กลับบ้านวันนี้จะไปถามไอ้ลุกชาย  ว่าถ้าเอ็ง  30  แล้ว จะมีปัญหารึเปล่า ปล.  ตอบในฐานะ ลูกอึดอัดก็บอก พ่อแม่ตามตรงเถอะค่ะ ว่าเรา โตแล้วอยากลองออกไปใช้ชีวิต ที่พึ่งตัวเองได้จริงๆ  แล้ว ย้ายออกไปอยุ่เอง   อ้อ..กลับไปเยี่ยมแกบ่อยๆ  ด้วยนะคะ อย่าเครียดเลยค่ะ   ชีวิตเป็นสิ่งที่น่ารื่นรมย์  ถ้าเรามองให้เห็นด้านที่รื่นรมย์ นะคะ จากคุณ : แม่ไม้ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 12:24:21

ความคิดเห็นที่ 23 นี่เราเพิ่งจะ20กว่าๆ ก็เจอมาพอๆกันเลยกับแม่ หาเรื่องบ่นได้ทุกวัน เราทำอะไรก็ไม่ถูกใจ แต่พอบอกให้ทำเองจะได้ถูกใจ ก็ยังจะมาเอาความเปงลูกมาอ้าง ว่างั้นงี้ ล่าสุดที่บ้านไปเยี่ยมญาติมา เราก็ต้องอยู่เฝ้าบ้านดูแลหมา ก็ว่ารดน้ำ เกบกวาดบ้านเรียบร้อยแล้วนะ ก็ยังมาหาว่าเราไม่รดน้ำ บ้านรก บลาๆ เหมือนกับว่าถ้าไม่ไดพูดแล้วมันจะทำให้กินไม่อิ่มนอนไม่หลับหรือไม่สบายใจอะไรทำนองนั้น ทุกนาทีแทบอยากจะออกไปข้างนอกที่ไหนก็ได้อยู่ตลอดเวลา จากคุณ : Fuya เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 12:25:59

ความคิดเห็นที่ 24 จะบอกว่าบ้านผมนี่ปัญหาไม่ต่างกันเลยครับ เผลอๆ ยิ่งกว่าอีก แต่ไม่ขอเล่าล่ะครับรู้สึกว่าจะกระทบกับหลายคนในบ้าน ตอนนี้ก็ได้แต่หาทางแก้ไขกันไป จากคุณ : yuttipung เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 12:40:36

ความคิดเห็นที่ 25 เพื่อนเพียบเลยแฮะ ที่บ้านก็เป็นแบบนี้เหมือนกันครับ ผมเป็นลูกคนเดียวด้วย เลยโดนเต็มๆ เมื่อก่อนก็เครียดแบบทุกคนแหละครับ แต่ตอนนี้ปล่อยวางมากแล้วโดยการ ไม่สนใจครับ ทำเท่าที่ทำได้ ยอมเท่าที่ยอมได้ เพราะส่วนนึงก็เป็นพ่อแม่ แต่ถ้าช่วงไหนแบบว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ ก็จะไปนอนคอนโดครับ ซื้อไว้ห้องนึงเป็นเซฟท์เฮาส์ พ่อกับแม่ก็รู้ว่าผมมีคอนโด แต่ไม่มีใครรู้ว่าคอนโดผมอยู่ไหน 555+ เปลี่ยนคนอื่นเป็นเรื่องยาก เปลี่ยนตัวเองง่ายกว่าครับ ปล. ถ้าผมไม่เห็นด้วยกับพ่อแม่ ผมจะไม่เถียงนะครับ เพราะเถียงแล้วเรื่องมันยาว ผมก็แค่ไม่ทำตามเค้า ก็แค่นั้นเอง อิอิ จากคุณ : Sith Lord Nindle เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 13:21:03

ความคิดเห็นที่ 26 มันเป็นเรื่อง ธรรมชาติ ป่าวเนี่ย เป็นทุกบ้าน จะมาก น้อย ต่างกัน แค่นั้นเอง เข้าใจพ่อแม่ให้มาก ๆ แล้วก็ปลง จะได้ไม่อกตัญญู เรานิ่ง เลิกเถียง เลิกสนใจ ฟังเข้าหูซ้ายออกหูขวา เห็นรกก็เก็บ ถ้าเก็บแล้วโดนด่า ก็รอให้ไม่เห็น ค่อยเก็บทิ้ง แก่แล้วจำไม่ได้หรอก เป็นลูกคนเดียวที่เหลืออยู่ จะทิ้งไปไหนก็ห่วง ไม่ไหว ไปไม่ได้ บ้านนี้อีกหน่อยก็ของเรา รถก็ของเรา ของในบ้านก็ของเรา ก็ดูแล สมบัติเรา หาใหม่ยากกว่าอีก เฮ้อ แอบทนไม่ไหวเหมือนกัน เพิ่งล้างตู้เย็นไม่ถึงอาทิตย์ เอาของมายัดเต็มอีกแล้ว ไม่ไหวจะเคลียร์ เก็บกินมันให้หมด หน้าบ้าน เก็บสะอาด เดี๋ยวมีถุงมาใส่อีกแล้ว ขยะอีก ถังก็มีไม่ทิ้ง ชอบเอาซุกตรงมุม แล้วเวลาใครมาบ้าน อายเค้าบ้านรก มาว่าเราอีก เฮ้อ.... แต่ก็นะ ใช้ความเข้าใจ แก่แล้วก็เป็นงี้ ยังไงก็แม่ ยังไงก็พ่อ เราเปลี่ยนเค้าไม่ได้ แต่เราเปลี่ยนความคิดตัวเองได้ นิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหว ลองเอาไปใช้ดู เสียงบ่นจะน้อยลง นิ่งจริงๆนะ อย่านิ่งแบบไม่พอใจ จากคุณ : Antbadtz เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 13:21:16

ความคิดเห็นที่ 27 เคยคิดถึงตอนยังนั่งไม่ได้พูดไม่ได้เดินไม่ได้กันบ้างมั้ยเนี่ยอยากจะรู้ เคยคิดมั้ยว่าตอนตัวเองทำได้แค่ส่งเสียงร้องเนี่ย ทุกเสียงร้องของพวกคุณพ่อแม่ต้องวิ่งพล่านแค่ไหน ดูแล้วดูอีกว่ามดกัดรึปล่าว หิวมั้ย อึ๊มั้ย ฉี่มั้ย หาโดยไม่รู้ว่าหาอะไรเพราะฟังลูกไม่เข้าใจ เคยคิดมั้ยเวลาหิวนมต่อให้แม่ยังไม่ได้กินอะไรทั้งวันก็ต้องหาอะไรให้ลูกกินอิ่มท้องก่อน เคยคิดมั้ยเวลาเหนียวตัวร้องไห้โยเยแม่ต้องอุ้มไปอาบน้ำวันๆไม่รู้กี่ครั้งทั้งที่แม่ก็ร้อนแต่ก็ต้องทำให้ลูกก่อน เคยคิดมั้ยเวลารื้อของเล่นกระจัดกระจายรอบบ้านแม่ต้องตามเก็บที่ละชิ้นเมื่อของเล่นชิ้นโปรดของลูกกระเด็นหายไปแม้จะต้องหาทั้งบ้านแม่ก็ทำให้ เคยคิดมั้ยทุกครั้งที่คุณขับถ่ายพ่อแม่ต้องคอยเช็ดทำความสะอาดเดี๋ยวลูกเจ็บไม่สบายตัว เคยคิดรึปล่าวว่าใน1ชีวิตของคุณกว่าจะโตมาได้จนวันนี้คุณทำกี่สิบกี่ร้อยอย่างให้พ่อแม่เหนื่อยให้ท่านเสียใจ เคยคิดมั้ยว่า5ปีแรกในชีวิตของคุณพ่อแม่ประคับประคองแค่ไหน เคยก้มลงมองที่เท้าที่พ่อแม่เคยใส่ร้องเท้าถุงเท้าให้ทุกๆวันมั้ย เคยคิดมั้ยว่าอะไรจะตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่ได้...เป็นคนดีไงคนดีของพ่อแม่ไม่ใช่แค่ทำดีกับคนอื่นๆแต่ทำดีกับพ่อแม่ เคยคิดมั้ยว่าพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับคุณไปทุกวันทุกคำที่พร่ำบ่นน่าเอือมระอามันจะไม่อยู่ให้คุณได้ยินตลอดไป เราเองเป็นแม่และเป็นลูกที่เคยคิดแบบพวกคุณ จะยุ่งวุ่นวายอะไรกับชีวิตเรานัก จะสั่งอะไรนักหนาพอทำแล้วไม่ถูกใจไปซะอีกจะเอาไง บ้านรกๆเนี่ยเก็บไว้ทำไมพอสั่งให้เก็บเก็บแล้วไม่ถูกใจอีก  แต่ตอนนี้เมื่อเรามีลูกอายุได้แค่ขวบครึ่ง เรากล้าพูดว่าเรารู้ซึ้งหัวอกคนเป็นแม่ รู้ซึ้งถึงหน้าที่ที่ต้องแบกรับไปตลอดชีวิตนี้ของเราที่เหลืออยู่ ลูกสาวของเราวันนึงก็คงจะคิดแบบดียวกับที่เราเคยคิดกับพ่อแม่ เราแค่หวังว่าเค้าจะมองกลับมาสักนิดว่าแม่คนนี้เคยให้อะไรกับเค้าบ้าง ร่างกายของเค้า เลือดเนื้อของเค้า จิตวิญญาณของเค้า ใครกันคือผู้ให้ เค้าจะรู้มั้ยว่าการมีลูกเพียง1คนทำให้สุขภาพองแม่เสื่อมถอยไปแค่ไหน ถ้าวันนึงลูกของเราต้องย้ายออกจากบ้านไปเพียงเพราะเค้าเบื่อและรำคาญเรา เราคงเจ็บปวดที่สุด วันนึงที่คนเป็นลูกกลายมาเป็นพ่อแม่แล้วได้มีโอกาสลองมองย้อนกลับไปดูตัวเองเค้าจะเข้าใจอะไรมากขึ้น   เคยอ่านความเห็นในห้องชานเรือนแล้วเราเห็นด้วยเป็นที่สุดว่า การมีลูกต้องคิดให้ดีเพราะนั่นเท่ากับคุณปล่อยให้หัวใจออกมาเดินอยู่นอกร่างกาย  หัวใจที่เราไม่สามารถควบคุมได้ทำได้แค่เลี้ยงเค้าให้เติบใหญ่แต่ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าวันนึงหัวใจของเราจะกลับมาทำร้ายร่างกายในวันไหนและหัวใจจะสร้างปัญหาอะไรมาให้  วันนี้คุณยังมีพ่อแม่ยอมท่านเถอะฟังท่านบ้างอดทนกับท่านหน่อยเพราะบางทีตื่นเช้าวันพรุ่งนี้คุณอาจไม่มีใครให้คุณเรียกว่าพ่อหรือแม่อีกต่อไป แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 13:40:07 จากคุณ : แม่น้องฟ้าใส (มามี๊ตัวกลม) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 13:28:21

ความคิดเห็นที่ 28 ผมว่าคนเราทุกคนรู้ผิดรู้ชอบอยู่แล้วครับว่าควรจะทำอะไร ตัดสินใจอย่างไร ถ้าคิดว่าทำอะไรสบายใจ ก็ทำเถอะครับ แค่อย่าติดสินใจตามอารมณ์ ทุกอย่างก็จะดีเองครับ ^_^ จากคุณ : iamboatkub เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 13:28:39

ความคิดเห็นที่ 29 สรุปได้แค่ว่า "ความห่วงใยที่มากเกินไปกลายเป็นบ่อเพาะความเกลียดชังเปลี่ยนจิตใจให้เป็นปีศาจ" ตราบใดที่พ่อแม่รู้จักศิลปะคำว่าพอดี เรื่องมันก็ไม่มีวันจบ และการทวงบุญคุณ บอกตรงๆว่าขอทีเถอะ ถ้าเลี้ยงดูแล้วคาดหวังว่าเค้าต้องเป็นตุ๊กตาเชิดตลอดชีวิตนะ ก็อย่าเอาคำว่ารักมาอ้างดีกว่า อย่าเอาคำว่ากัตญญูมาเป็นเรื่องต่อรอง มันเป็นการผลักไส ไม่ใช่เหนี่ยวรั้ง เขาด่าฉันว่าเลว กรีดความเจ็บช้ำมาเท่าไหร่ สุดท้ายแค่หลบตาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ แต่พอฉันพลาดเพียงเล็กน้อย เขาทำเป็นเรื่องใหญ่ขนาดไม่เห็นว่าฉันมีตัวตนอยู่ในสายตา รู้จักคำว่าเย็นชาไหม แบบที่โลกนี้ไม่มีที่ให้ยืนนะ คำสุดท้าย กรุณารักอย่างที่ฉันเป็น ไม่ใช่รักเเบบที่หวังให้เป็น เพราะนั้นแปลว่าไม่ได้รักเราเลย แต่เป็นรักภาพเงาที่อยากให้เป็นต่างหาก เเล้วอย่ามาอาละวาดทีหลัง ถ้าฉันไม่ได้เป็นอย่างฝันเลย จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 14:34:48

ความคิดเห็นที่ 30 ขอแสดงความคิดเห็นบ้างนะคะ สำหรับน้อง ๆ ตอนที่พี่เป็นวัยรุ่น คิดเหมือนอย่างนี้เลย ทำไมพ่อแม่ชอบยุ่ง เรื่องนู้น เรื่องนี้ เรื่องเรียน ผู้ชายที่คบ จะไปไหนก็ต้องบอกทุกเรื่อง ทำคะแนนไม่ดีก็ว่า ทำไม่ถูกใจก็บ่น ไม่รู้หาเรื่องอะไรมาว่าอยู่นั่นแหล่ะ - ความรู้สึกตอนนั้น ก็คงเหมือนที่ทุกคนระบายอยู่ในขณะนี้ บางครั้ง ทั้งเบื่อ อยากไปอยู่ที่อื่นให้ไกล ๆ เผื่อว่าจะรักกันมากขึ้น แต่ ณ ตอนนี้ที่พี่ได้แต่งงาน และมีลูกน้อย มันจะมีกรรมอะไรที่พี่ทำกับพ่อแม่ ตามกลับมาหรือเปล่า ซึ่งต้องยอมรับ เพราะเราทำเอง ทั้งเถียง เอาแต่ใจ หนีเที่ยว ใช้เงินเก่ง โกหก พี่อยากบอกน้อง ๆ ว่า พ่อแม่ ถึงจะบ่น จะด่าแบบจิกหัวหรือตีแรง ๆ ทั้งหมดทำไปเพราะรัก อยากให้ลูกได้ดี แต่บางทีวิธีก็ผิด เพราะเนื่องจากยุคสมัย และอาจจะไม่เข้าใจในอารมณ์ของเด็กวัยรุ่น  ความต้องการของเด็ก วิธีคิดที่ขัดแย้งกัน เมื่อไหร่ที่น้องแต่งงานและมีหน้าที่การงานที่ดี เมื่อนั้นพ่อแม่จะได้แต่ยิ้มและภูมิใจในตัวเรา เอาไปเล่าให้คนนู้นคนนี้ฟัง ว่าลูกเค้าดีนะ เก่งนะ เชื่อพี่เถอะ เพราะพี่ก็ทำตัวแย่หรือเรียกว่าเลวมาเยอะเหมือนกัน วันนี้เรามีพ่อแม่ให้ด่าว่าเรา  ดีกว่าที่เราต้องมานั่งคุยกับรูปเมื่อท่านไม่อยู่นะ รักท่านให้มากไว้เหอะ แล้วน้องจะมีแต่ความเจริญ จากคุณ : keylove เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 15:07:47

ความคิดเห็นที่ 31 ปัญหาโลกแตกมาก ไม่เข้าใจว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วทำผิดไม่ได้หรือไง จากคุณ : goldenfisho เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 15:43:07

ความคิดเห็นที่ 32 พ่อแม่เห็นแก่ตัว ทวงบุญคุณ ก่อนจะมีเค้าคิดไรเนี้ย อยากมีลูกเพื่ออะไรเหรอ นี่พูดในฐานะ เป็นแม่ลูกสองนะ ถึงลูกจะยังไม่โต แค่ 5 ขวบ กับ 2 ขวบ แค่ไม่เคยคิดว่าลูกจะต้องมาเชื่อฟังเราทุกอย่าง เบื่อจริงๆกับคำว่าอกตัญญูเนี้ย ลูกสมัยนี้น่ะ เลี้ยงได้แต่ตัว ดูแลเค้าอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ดีกว่ามั้ย? จะมาลำเลิกบุญคุณเลี้ยงดู ทำไม ตอนจะท้องหน่ะ ถามจริง ถ้าเด็กมันรู้ว่าจะมีแม่แบบนี้ จะอยากมาเกิดด้วยมั้ย? นี่อะไร จะให้ทนๆ อย่างเดียวเพราะเค้าเลี้ยงดูเรามานะเหรอ เห็นแก่ตัวจริงๆ อะไรที่เป็นความสุขของลูกก็ปล่อยเค้าไปสิ ถ้ามันไม่หนักหนาจริงๆน่ะ  คนเป็นแม่ดีๆน่ะ เค้าไม่มาทวงบุญคุณลูกกันหรอกนะ โอ้ยย อ่านแล้วเพลีย เนี้ยเพิ่งไปอ่านแม่นักร้องดังมา นั่นก็แบบเดียวกัน เบื่อแม่แบบนี้ เบื่อตรรกะ ไม่เชื่อแม่ กลายเป็นลูกทรพี อกตัญญู -*- จากคุณ : aromat เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 16:02:17

ความคิดเห็นที่ 33 เราก็เป็นค่ะ แก้ปัญหาด้วยการทำงานออกต่างจังหวัดบ่อยๆ บางทีไม่มีไปไหนก็โกหกว่าไปต่างจังหวัด แล้วไปอาศัยบ้านเพื่อนแทนค่ะ  หลังๆ มานี่แต่งงานแล้วออกไปอยู่ข้างนอกเลยค่ะ นานๆ ค่อยกลับไปที เจอปัญหาเหมือนเดิม  แต่นานเจอทีก็พอไหวค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 16:08:51 จากคุณ : bypum เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 16:08:08

ความคิดเห็นที่ 34 ขอโทษนะคะ อาจจะดูเหมือนเป็นการจะยืดความหรือเปล่าไม่รู้จริง ๆ ตอนแรก ๆ ที่เห็นตั้งกระทู้ เข้าใจว่าน้อยใจในการเลี้ยงดูของพ่อแม่ ซึ่งแต่ละบ้านคาดว่าคงจะจู้จี้ ขี้บ่น เข้าขั้นขีดสุด ลูก ๆ ถึงออกมาระบาย อันนี้ขอถามเลยแล้วกันนะ LOGIN  " AROMAT " " ตอนจะท้องหน่ะ ถามจริง ถ้าเด็กมันรู้ว่าจะมีแม่แบบนี้ จะอยากมาเกิดด้วยมั้ย? " จากคำพูดของคุณตรงนี้ คุณมีลูกจริงหรือเปล่าคะ อันนี้สงสัยเองนะคะ เพราะว่าพ่อแม่ที่เค้าทำให้เราเกิดมาเนี่ย เพราะเค้าอยากมีลูก และตอนที่ทำน่ะมันเกิดจากความรัก ไม่ได้เกิดจากการโดนขืนใจนะ และถ้าท่านมาอ่าน ท่านก็คงอยากบอกกับคุณเหมือนกันว่า ถ้ารู้ว่ามีลูกแล้วเป็นแบบนี้ ท่านก็ไม่อยากมีเหมือนกัน เพราะกว่าจะเลี้ยงมาให้โตเนี่ย ลำบาก ยิ่งตอนเล็ก ๆ ด้วยแล้ว ทุกอย่างก็ต้องทำให้ ที่ถามเพราะถ้าคุณมีลูกแล้ว คุณก็น่าจะรู้ว่าเลี้ยงลูกตอนเล็กเป็นไงบ้าง จะกิน จะนอน ก็ไม่ค่อยมีเวลา เท่าที่อ่านมาต้องขอบอกว่าสะดุดทู้นี้เลยนะ เข้าใจว่าเด็กเดี๋ยวนี้เลี้ยงได้แต่ตัว แต่มันก็ต้องบวกด้วยความรัก ลองย้อนดูนะคะ ว่าในชีวิตที่มีอยู่เนี่ย เคยเห็นว่าพ่อแม่ดีในสายตาของคุณหรือเปล่า จากคุณ : keylove เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 16:24:49

ความคิดเห็นที่ 35 แนะนำให้หาลูกสุนัขมาเลี้ยงสักตัว แล้วจะเข้าใจครับ ผมเองก็ทะเลาะกับที่บ้านเรื่องเลี้ยงสุนัขนี่แหละ คือแม่ไม่อยากให้เลี้ยง ผมก็เลยย้ายออกมาเลย แล้วก็เป็น Single Dad ตอนนี้รู้แล้วครับ ว่าการดูแลสิ่งมีชีวิตที่ยังดูแลตัวเองไม่ได้เป็ฌนยังไง ลูกสุนัขยังวิ่งได้ หลีกหนีได้ แต่ทารกนี่ไม่ได้สักอย่าง ร้องแหกปากได้อย่างเดียว ตอนนี้เลยกลับไปกินข้าวกับที่บ้านทุกเย็นเลยครับ ก็โดนจิกกัดประชดประชันตลอด แต่ก็มองเป็นเรื่องขำๆไปครับ เพราะรู้ว่าแม่เจอผมตอนเด็ก คงจะลำบากมากกว่านี้ครับ เรื่องไหนยอมได้ก็ยอมครับ ลดทิฐิตัวเองลง คิดว่าความสุขท่านก็ยอมเถิด แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็หลบออกมาพักบ้าง ยกเว้นท่านล่ามโซ่ไว้อันนี้แจ้งตำรวจเลยครับ จากคุณ : ALTuS เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 16:33:40

ความคิดเห็นที่ 37 มาตอบคุณ keylove เพิ่มนะครับ ผมกำลังจะมีลูกครับ แต่ผมตัดสินใจแล้วว่าคงไม่เลี้ยงลูกแบบพ่อผมแน่ๆ ทุกวันนี้อายุเกิน 30 แล้ว แต่งงานแล้ว แต่พ่อเขาก็ไม่เคยเห็นว่าเราโตจนจะปล่อยไปได้นะครับ ทำงานประจำเงินเดือนไม่สูงมาก เขาก็ไม่เคยพูดว่าภูมิใจงานเราสักครั้ง นี่ผมยังดีเพราะว่าพี่ชายยังไม่ได้เป็นฝั่งเป็นฝายิ่งแล้วใหญ่ ก็ยังถูกมองว่าไม่ได้เรื่องมาตลอด ทุกวันนี้ถามพี่น้องด้วยกันก็พูดเหมือนกันหมด ว่าลึกๆ ก็น้อยใจที่แต่ละคน มีการมีงานทำ เที่ยวกลางคืนติดเหล้าติดบุหรี่รึ ? ก็ไม่เคย แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะให้เราไปช่วยทำงานที่บ้าน อะไรที่เขาคิดว่าไม่ควรทำเขาก็จะไม่ให้ทำ(เช่น จัดของในบ้าน, ขับรถยนต์-มอเตอร์ไซค์, หุงข้าว(งานผู้หญิง) หรือแม้แต่จะคบหาใครเป็นเพื่อนหรือแฟน) พูดด่าว่าโง่ ไม่ทันคน หรือขวนขวาย ซึ่งเราก็พยายามอดทนเพราะรู้ว่าเขาเป็นห่วง เขารัก ถึงวันหนึ่งบ้าน และพ่อก็ต้องหาคนเข้าไปดูแล แต่พยายามแล้วก็ยังไม่ประสบความสำเร็จเท่าไหร่ ่ที่บ้านภรรยาผมเขาก็เคยเป็นครับ พ่อแม่เข้มงวดจนลูกเรียนจบ แต่พอลูกเรียนจบมีงานทำก็ไม่มีปัญหาอะไร เขาปล่อยลูกเป็นอิสระ และเริ่มให้มาจัดการบ้านแม้จะไม่ค่อยพอใจ คำพูดหนึ่งที่เขาบอกก็คือเขารักแต่เขาไม่รู้จะสื่อสารกับเรายังไง ก็เลยแสดงปฏิกิริยาต่อต้านออกมา หรือพูดเรื่องที่เขาคิดเขาเชื่อมากกว่าจะคล้อยตามเรา ผมว่าคนที่มาตอบกระทู้นี้ก็เป็นความรู้สึกคล้ายๆ กันนะครับ ถามว่าเรารักท่านไหม ? ก็รักแน่นอนครับ แต่ช่องว่างระหว่างวัย และปมอะไรต่างๆ ของคนเป็นพ่อแม่-ลูก ทำให้มันเหนื่อยยากกว่าจะหาทางประสานกันได้ จากคุณ : yuttipung เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 16:50:16

ความคิดเห็นที่ 38 คุณ keylove ไม่เชื่อเหรอ ว่าจะมีแม่แบบฉัน ? โฮะๆ คุณนี่โลกแคบไปป่าวคะ   อ๊ะ จะตอบให้ก็ได้ ฉันเป็นแม่ลูกสอง เลี้ยงลูกคนเดียวในต่างแดน ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอด ทั้ง 2 คน คนแรกคลอดง่ายหน่อย แต่เลี้ยงยาก นอนยาก แถมดูดนมแม่จนเลือดไหน เจ็บน้ำตาไหลแต่ก็ต้องทน คนที่สอง คลอดยาก เกือบตายเพราะบล๊อคหลังช้า อ้อ คลอดธรรมชาติทั้งคู่ รับรู้ความเจ็บค่ะ ส่วนผลที่บล๊อคหลังช้าทำให้ มีปัญหาลุกขึ้นไม่ได้ จะมีอาการปวดหัว แทบตายน่ะ เพราะได้แต่นอนอยู่เฉยๆ กว่า 2 อาทิตย์แน่ะ ทรมานมั้ยละ? เอาแค่นี้นะ ไม่เชื่อก็แล้วแค่คุณ แล้วไงเหรอ คุณจะเอาความรัก ความเสียสละของแม่ที่มีมากมาย มาเป็นข้ออ้างในการเห็นแก่ตัวเหรอคุณ   แล้วไม่ต้องมาเป็นห่วงแม่ของฉันหรอกนะ เพราะแม่ของฉันท่านเข้าใจในความเป็นฉัน ถึงท่านจะไม่พอใจแต่ก็ไม่เคย ทวงบุญคุณกับลูก  ไม่เคยกล่าวร้ายให้เจ็บช้ำน้ำใจ เวลาตัดสินใจผิดพลาด ท่านไม่เคยซ้ำเติม เปิดประตู อ้าแขนรอรับ ท่านรู้ว่าชีวิตของฉัน ฉันควรตัดสินใจเอง โอเค จบมั้ยคุณ? จากคุณ : aromat เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 16:52:40

ความคิดเห็นที่ 39 ขออีกนิดและกัน ไม่ใช่ว่าไม่จบค่ะคุณ เพียงแต่ที่เห็นคุณเขียนเนี่ยเหมือนกับว่ามันดูรุนแรง เหมือนแม่ไม่รัก แต่อันหลังที่ตอบมาเนี่ย แม่ก็ดีนี่นา น่ารัก ถึงดึงมาแค่ข้อความไงค่ะ ต้องขอโทษจริง ๆ ที่อาจจะงงกับที่เม้นท์แรกที่คุณเขียน เป็นความเข้าใจผิดพลาดของเราเอง เพราะเราคิดไปไกลถึงว่า คุณไม่อยากเกิดเพราะมีพ่อหรือแม่แบบนี้ต่างหาก จากคุณ : keylove เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 17:02:10

ความคิดเห็นที่ 40 คุณ จขกท คะ  อึดอัดอะไร ลองหาวันว่างๆ อารมณ์ดีๆ บรรยากาศดี  ไปเที่ยว ต่างจังหวัดกัน ลองพูดคุยกับพ่อแม่ แบบสบายๆ ดีๆ ไม่มีหงุดงหงิด ว่าคุณรู้สึกอย่างไรบ้าง เราคิดว่า ในใจลึกๆของลูกทุกคน รักแม่พ่อ ทั้งนั้นค่ะ แต่สื่อสารไม่ค่อยถูกเท่านั้นเอง ลองกอดกันดีไหมคะ ลองคุยกันถึงสมัยคุณเด็กแบเบาะ เชื่อสิ คุณจะเห็นรอยยิ้มในแววตาของคุณแม่ อย่างไม่ต้องสงสัย ------------------------------------- เราเคยเป็นอย่างคุณค่ะ  ออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย โทรคุยกับแม่บ้าง เจอกันบ้าง เรียนว่าไม่สนิทกันเลย เพราะเราเบื่อแม่บ่นค่ะ แม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย  ดุ ด่า บ่นเราสารพัด แต่ตอนนี้ เมื่อเราได้เป็นแม่คนซะเอง แล้วหันกลับไปมองในอดีต  กลับเป็นตัวเราเองที่ไม่เคยเห็นใจ หรือเข้าใจความรู้สึกของแม่เลย  สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเอง รักตัวเอง แม่จะเป็นอย่างไร จะเสียใจยังไงไม่เคยสนใจเลย ทุกวันนี้ เราไปหาแม่ เริมพูดคุยกับเรื่องราวในวัยเด็ก ( ที่เราไม่เคยสนใจมาก่อน )  แม่คุยกับเราอย่างอบอุ่น  แววตามีรอยยิ้ม เมื่อพูดถึงเราตอนอายุ 5 เดือน เชื่อมั้ย....... ความคิดของแม่และเรา เปลี่ยนไป ตอนนี้เข้าใจกันมาก จขกท. ลองดูนะคะ  คุณจำไม่ได้หรอกค่ะ ว่าตอนที่คุณหัดคลานมันทุลักทุเลขนาดไหน   แต่เชื่อสิ ว่าแม่และพ่อของคุณ จำได้แม่นเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ แน่นอนคะ......... จากคุณ : แม่เสือซ่าส์ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 17:05:31

ความคิดเห็นที่ 41 ว่าแล้วว่าต้องมีคนมาตอบอย่างหลงประเด็น เอาเป็นว่าของงี้ไม่เจอกับตัวไม่มีวันเข้าใจหรอก คิดว่าถ้าคุยได้ แล้วจะไม่มีใครคุยเหรอ พอดีคุยไม่ได้ เลยเลือกไม่คุยดีกว่า สุดท้ายออกมาอยู่เองสบายใจ โชคดีที่มามี้เข้าใจ เลยยอมให้ออกมาอยู่ ก่อนจะถูกพ่อตัวเองขู่ฆ่า หึหึ จากคุณ : ManeKi^NeKo เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 17:07:17

ความคิดเห็นที่ 42  ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ผมก็พยายามรักษาระยะห่างกับพ่อแม่ไว้แล้ว หลีกเลี่ยงการประทะตลอดมา ตั้งแต่อายุ 21 ผมกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อกับแม่ ปีละไม่กี่วันเท่านั้นแหละครับ สบายใจดี เราอยู่ไกลทำอะไรก็ไม่ขัดหูขัดตาเขาหรอก  จากคุณ : เกิดในที่สว่าง เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 18:01:32

ความคิดเห็นที่ 43 ของเราก็ไม่ถึง จขกท. หรอก แต่เรื่องชอบบงการ ชอบตัดสินว่าเราไม่ดี ขี้กังวล หงุดหงิดง่าย  ก็เป็นเหมือนกัน  เพิ่งออกมาอยู่ข้างนอกเมือวานนี่เอง ไว้ใจเย็นเมื่อไหร่จะกลับไป จากคุณ : ริต้า (***RitA***) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 18:07:43

ความคิดเห็นที่ 44 ของเราก็ไม่ถึง จขกท. หรอก แต่เรื่องชอบบงการ ชอบตัดสินว่าเราไม่ดี ขี้กังวล หงุดหงิดง่าย  ก็เป็นเหมือนกัน  เพิ่งออกมาอยู่ข้างนอกเมือวานนี่เอง ไว้ใจเย็นเมื่อไหร่จะกลับไป จากคุณ : ริต้า (***RitA***) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 18:08:17

ความคิดเห็นที่ 45 เฮ้อ โดนมาเมื่อ 20 นาทีที่แล้ว อายุหนูยังไม่ถึง30ค่ะ เลยครึ่งของ30มา2ปี เหนื่อยมาก เป็นลูกคนเดียว แถมพ่อก็เสียไปแล้ว สนิทพ่อมากกว่าแม่ แต่ก่อนอยู่กับพ่อ พ่อจะเข้าใจเรา และจะสอนเราทุกๆอย่าง เหมือนกับเราอยากได้อะไร ถึงจะให้ช้าแต่ก็ให้พร้อมบอกเหตุผล แต่ตอนนี้ไม่มีพ่อแล้วสูญเสียทุกๆอย่าง อยากได้อะไรนี่มีเปอร์เซ็นต์ที่จะได้อยู่แค่ 10 เปอร์เซ็นต์ แม่บอกว่าหาทุกอย่างเพื่อเรา บ้านเราพอมีพอกินอยู่ก็ไม่เข้าใจทำไมต้องจำกัดตัวเอง ทำเหมือนกับตัวเองไม่มีอันจะกิน ไม่เข้าใจจริงๆ แล้วที่เก็บไว้ไม่กระเดียดมาใช้ แล้วบอกว่าเอาไว้ให้เราถ้าวันนึงเราตายก่อนแม่ กลัวจังเลย กลัวว่าแม่จะซื้อของที่อยากได้ แล้วไปวางให้ข้างๆโลงศพ แม่ทำตัวเหมือนทุกวันแม่ยังอยู่ยุคแม่ แม่ไม่ยอมปรับตัว ให้เข้ากับยุคซักอย่าง แตกต่างจากพ่อมากๆ เฮ้อ ทำไมปัญหาแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย เหนื่อยใจที่สุด แม่จะบ่นจะด่า เราไม่เถียงแล้ว ณ ปัจจุบัน เก็บมาในใจดีกว่า ไม่บาปดี แล้วก็จบลงที่การร้องไห้ เสียใจชะมัด คิดถึงพ่อจัง แม่ไม่เคยเห็นความดีที่เราทำหรอก! จากคุณ : DESTINYee เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 18:22:28

ความคิดเห็นที่ 46 แม่เราไม่เป็นแบบนี้ ถึงแม่จะเป็น เราก็ยินดีที่จะมองข้ามและพยายามปรับตัวให้เข้ากับท่านค่ะ เมื่อก่อนก็มีปัญหากับแม่เหมือนกันค่ะ แต่โชคดีเจอเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเขาเสียพ่อแม่ไปหมดแล้ว เขาชวนไปทำบุญให้แม่เขา ตอนซื้อของเพื่อนบ่นกับตัวเองว่า "ซื้อไปเถอะ เลือกไปเหอะ ของดีๆ ไม่รู้จะถึงแม่หรือเปล่า" เจอประโยคนั้นเข้าไปก็เลยคิดได้ค่ะ ทุกวันนี้พยายามปรับตัวให้เข้ากับแม่ให้มากที่สุด แต่เราโชคดีทีี่แม่ค่อนข้างจะต่างจากผู้สูงอายุท่านอื่นๆค่ะ มีแต่คนบอกว่าแม่เรายังวัยรุ่นอยู่ ภูมิใจค่ะ ^^ จากคุณ : Girl From Jupiter เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 18:25:48

ความคิดเห็นที่ 47 ของดิฉันมีน้องชายที่เคยมีปัญหากับพ่อการใช้ชีวิต ไม่ตรงทัศนคติกัน แต่พอเขาแยกไปอยู่ ว่างๆ วันหยุดกลับบ้านที กลับกลายเป็นพ่อกับเค้าออกจะเลิฟกันมากขึ้นเยอะมาก แต่ไม่ใช่ไปเพราะทะเลาะกัน ไปกับแบบค่อย ๆ ไปแบบไม่ให้รู้สึกหว่าเหว่ ส่วนตัวเวลาอ่านข้อความที่ว่าทำไมไม่นึกถึงว่าตอนเล็ก ๆ พ่อแม่ทำให้มากขนาดไหน เรื่องแค่นี้ทนท่านมิได้หรือ บลา ๆ แต่เขาคิดว่าถึงท่านทำให้มากมาย เรารับรู้ว่าท่านดีกับเราแค่ไหน แต่ท่านก็ไม่มีสิทธิมาทำให้เราเสียใจ ลำบากใจ นิหน่า เพราะมันทำให้เราทุกข์ ท่านก็ทุกข์ ก็ตอนเกิดท่านไม่ได้ทำแบบทดสอบมาถามก่อนว่า ฉันเป็นคนแบบนี้เธอจะเกิดมากับฉันไหม เด็กเองก็ต้องสุ่มมาเกิดเหมือนกัน ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้จะได้เลือกได้ว่าจะมาเกิดกับคนๆ นี้ไหม เหมือนที่ความเห็นของคุณ aromat บอก ฉะนั่นข้อแก้ไขมันคือพ่อแม่ กับลูกก็ต้องแชร์ความรู้สึกกัน พูดกันว่าอะไรทนได้ทนไม่ได้ อย่าทำ ถ้าไปกันไม่ไหวห่างกันสักนิดก็น่าจะสบายใจกับทั้งสองฝ่าย แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 18:39:37 จากคุณ : Angels Midori เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 18:38:47

ความคิดเห็นที่ 49 คุณ keylove ไม่เป็นไร คุณมารยาทดีมากๆเลยนะ เราขอชม เราพูดตรงๆ แรงๆ แบบนี้ล่ะ รู้ตัวเองเลยไม่อยากจะเม้นท์ นานๆเม้นท์ที ปกติอ่านอย่างเดียว จากคุณ : aromat เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 18:44:29

ความคิดเห็นที่ 50 ฮ่า....หัวอกเดียวกันเลย แต่ของเราอยู่กับพ่อ 2 คน ทะเลาะกันบ่อยมากมากจริง เพราะพ่อเราติดกินเหล้าค่ะ ทุกครั้งไม่สิทุกวันที่ทานท่านจะเปลี่ยนเป็นคนละคน เอาแต่ใจ ปากร้าย โมโหถ้าขัดใจและลงมือกับเราซึ่งบอกตรงๆว่าเราสู้ค่ะ 555 ผ่านมาหมด เข็มขัด ถังขยะเหล็กเขวี้ยงหลบไม่ทันเราหัวแตก ไม้แขวนเสื้อ 555 เด็ดสุดจับคอเสื้อเราจะตบ เพียงแค่เค้าใช้เราไปซื้อเหล้าตอนเที่ยงคืนแต่เราไม่ไป เรากำหมัดเตรียมสวนเลย เป็นไงเป็นกัน ( คิดแล้วบาป) แต่ที่ทนอยู่กันได้ก็เพราะทุกครั้งที่แกด่าหรือลงไม้ลงมือกับเราขนาดไหน ทุกเช้าเราจะเห็นเงินไปเรียนหนังสือทุกวันไม่มีวันไหนไม่ให้ และเวลาแกไม่ทานเหล้าแกจะเป็นอีกคนที่น่ารักมา....บางทีเราก็ทำตัวไม่ถูกจะเกลียดก็ไม่เกลียดจะรักก็ไม่ทั้งหมด ตอนนี้โตแล้วทำงานแล้วแต่แกก็ยังเป็นเหมือนเดิม..เฮ้อ!! แต่เจ้านายเราจะสอนเราเสมอว่ามันเป็นกรรมกันค่ะ ทุกวันนี้เรากับพ่อมีกรรมร่วมกัน และถ้าเราไม่อยากเจอคนแบบนี้อีกให้รีบตัดกรรมซะ อย่าสร้างเวรกรรม ฉะนั้นตอนนี้เวลาทะเลาะกันหรือขัดใจกันคิดอยู่เสมอตัดกรรมซะ ตัดกรรม อะไรที่ทำให้ท่านจะสร้างเวรกรรมกับเรา เช่น ด่า กระแนะกระแหน เราเลี่ยงค่ะเรากลัวเป็นกรรม 555 คิดงี้ก็สบายใจ สู้ๆค่ะเป็นกำลังใจให้จขกท.บางทีคนอื่นๆไม่ได้อยู่จุดเดียวที่จขกท.ยืนก็คงไม่เข้าใจว่าทำไมตัดสินใจแบบนั้น ก็คงเป็นได้แต่กำลังใจให้ค่ะ ตอนนี้เราเองก็ได้แต่บอกว่าเราจะไม่มีแฟนแบบพ่อเด็ดขาด และ ก็นะปลอบใจตัวเองว่าพ่อเองก็คงอยู่กับใครไม่ได้หรอกนอกจากเรา 555 ก็อยู่กันไปแบบนี้แหละค๊า ----- ยาวแฮะ!! ........................................................................... แก้ไขคำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 13:58:03 จากคุณ : เริ่ดที่สุดในสามโลก เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 18:46:03

ความคิดเห็นที่ 51 อธิบายอะไรกะท่าน ไม่ได้ผลหรอก ลองแล้ว  ตลอดชีวิต ยังไงพ่อแม่ก็ถูก และไม่มียอมเสียฟอร์ม หรือ ขอโทษใดๆ  มันเป็นสังคมเรา วัฒนธรรมเรามั้ง? อายุ 30 อัพ เป็นวัยที่ เป็นตัวของตัวเองมากที่สุดแล้ว อีโก้สูง เก่งขึ้น การงานดีขึ้นอยู่ตัว มีความมั่นคงด้านเงินทอง สมัยก่อน คนเราออกเรือนเร็วกว่านี้ หรือย้ายถิ่นไปทำงานที่อื่น ก็ไม่ต้องอยู่กับพ่อแม่  หรือจะอย่างพวกโลกตะวันตก เค้าก็ออกจากบ้านมาตั้งตัวกันตั้งแต่ 20 กว่า ๆ มีโลกของตัวเอง พ่อแม่เราเป็น พอเค้า 20 กว่าๆ ก็ออกจากบ้านไปเรียนต่อ ไปทำงานเมืองหลวงแล้ว ไม่ได้อยู่กับตายาย ปู่ย่า  เค้าไม่เจอแบบเราหรอก   เราเป็นพวก GenX GenY  แต่ดันเกิดในวัฒนธรรมเอเชีย ที่ไม่ออกจากบ้านจนกว่าจะแต่งงาน (ออกไปก็ประหลาด ทำไมไม่เลี้ยงพ่อแม่? อะไรทำนองนี้)  คนสมัยนี้ 30 ยังไม่ได้แต่งงานก็เยอะ  แต่วุฒิภาวะโตเกินวัยที่จะนั่งเชื่อฟังทุกอย่าง หรือโดนบ่นว่ายิบย่อยเรื่องเดิมๆ กับที่เคยโดนบ่นเมื่อตอนอายุ 16!! มันเป็น dilemma ใหญ่เลยนะ เราว่า ถ้ามีโอกาสออกไปอยู่เอง แต่ยังไปมาหาสู่กันได้ คงดี (จะย้ายหนีไปไกลๆ ต่างประเทศ ก็จะโดนตัดพ้อว่าไม่สนใจเขา ไม่คิดดูแลเขา  บลาๆๆ) เพราะใกล้กันเกินไป ไม่มีความสุข ห่างบ้างอะไรบ้าง จะได้คิดถึงกัน  มองกันแต่ในแง่ดีๆ จากคุณ : lych (Lych) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 18:52:57

ความคิดเห็นที่ 52 ่เจอแบบเดียวกันกับ จขกท. จริงๆ แต่ระลึกไว้ตลอด... แม่สอนเสมอว่า... ....พ่อกับแม่เลี้ยงลูกได้แต่ตัวจะคิดจะทำอะไร ก็ให้คิดและทำแต่สิ่งที่ดีๆ ก็แล้วกัน... สงกรานต์ที่ผ่านมา รดน้ำดำหัวท่านทั้งสอง พ่อแม่ให้พร แถมท้ายด้วยว่า... สิ่งไม่ดีอันใดที่ลูกสองคนทำต่อพ่อกับแม่ ไม่ว่าจะด้วยวาจา, ใจ จะด้วยเจตนาหรือไม่ พ่อกับแม่ ก็ยกอโหสิกรรมให้ลูกทั้งสอง ให้ลูกทั้งสอง มีชีวิต ความเป็นอยู่ที่เจริญก้าวหน้ายิ่งๆ ขึ้นไป... ก็เลยปล่อยผ่านทุกกรณีของพ่อกะแม่ ไม่เคยเก็บมาคิด มาใส่ใจ มากังวล มาหงุดหงิด คิดเล็กคิดน้อย น้อยอกน้อยใจอะไร... เสียเวลา คนชั่วรอบตัวที่คิดร้ายกะเรา มีเยอะ ต้องหาทางเอาชนะมัน... จากคุณ : ดวงตามังกร (ดวงตามังกร) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 19:39:10

ความคิดเห็นที่ 53 เราก็ไม่ถูกกับแม่ :[ จากคุณ : Lady_Panko เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 20:10:22

ความคิดเห็นที่ 54 อืม... เป็นคนนอกที่อาจไม่มีประสบการณ์แบบ จขกท นะคะ แม่เราก็มีข้อเสีย แต่ข้อดีคือรักลูก คือ เราว่า ทุกอย่างอยู่ที่ใจนะคะ บางทีลองมองเข้ามาแบบสายตาคนนอกดูไหม คิดแบบจิตไม่อคติ ว่าข้อดีของแม่ คืออะไร ข้อเสียคืออะไร เราเดือดร้อนเพราะอะไร เพราะใจใช่ไหม ถ้าสิ่งที่แกด่าแกว่าไม่จริง ทำไมใจเรามันต้องร้อนรนตามไปด้วย ปล่อยผ่านหู ไม่ต้องผ่านใจได้ไหม หนักๆเข้า ก็ไปเที่ยวผ่อนคลายสักพัก แล้วก็มาสู้กันใหม่ จิตแพทย์ก็ไปหาได้ ไม่ต้องคิดว่าสำหรับคนบ้าหรอกค่ะ แค่หาคนผ่อนคลายด้วย ถ้าเราได้บ่นเราก็สบายใจขึ้นใช่ไหมคะ ว่างๆ พาแม่ไปบ้าง ให้แกได้ไปบ่น มีสังคมภายนอกบ้างอาจจะดีขึ้นนะคะ ท้ายสุด เราว่าอยู่ที่ใจค่ะ ถ้าวางได้ ใจก็เบาค่ะ --------- น้อง DESTINYee คะ ใจเย็นๆค่ะ พ่อแม่ก็คือคนเหมือนกัน แต่ละท่านก็อาจจะมีวิธีแสดงออกไม่เหมือนกัน แต่ท่านรักหนูจริง   ตอนนี้น้องเสียใจที่ไม่ได้ของ แต่เมื่อน้องโตขึ้น น้องจะเข้าใจ พี่ไม่ได้แช่งนะคะ แต่พอเข้าใจ เช่น สมมตินะคะสมมติ ถ้าพรุ่งนี้แม่ไม่อยู่ หรือพิการ หาเลี้ยงไม่ได้ ลูกจะกินจะเรียนยังไง อาจจะดูบ้าเก็บเงิน แต่ท่านคงห่วงอนาคตน้องค่ะ ยิ่งไม่มีคุณพ่อแล้ว ท่านหาเงินคนเดียว คงยิ่งห่วงมากเป็นทวีคูณ ถ้าพรุ่งนี้แม่เป็นมะเร็งต้องรักษา น้องอยากให้ท่านมีเงินรักษา หรืออยากได้ของมากกว่ากันคะ แม่หลายคนก็เป็นค่ะ ห่วงไปจนถึงถ้าโตแล้วลูกจะมีทุนพอไหม ถ้าตกงาน แม่แก่หาเลี้ยงไม่ได้แล้ว เรื่องของเนี่ย อยากได้ทำไมไม่ลองรับงานพิเศษทำล่ะคะ สอนพิเศษเด็ก พิมพ์ดีด เก็บเงินแล้วขอให้ท่านช่วยครึ่งนึงก็ได้ ลองหาเงินเอง จะเข้าใจท่านมากขึ้นนะคะ  (แต่อย่าเสียการเรียนล่ะ)ดีไม่ดีจะไม่อยากได้ของชิ้นนั้นเพราะเสียดายเงินด้วยซ้ำ แม่อาจดูบ้าเก็บเงิน แต่ท่านคงห่วงน้องมาก ยิ่งไม่เหลือพ่อแล้วนี่ อนาคตน้องขึ้นกับท่านคนเดียว ท่านคงพยายามทำหน้าที่ของท่านให้ดีที่สุด เข้าใจท่านหน่อยนะคะ ^^ จากคุณ : myone เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 20:48:45

ความคิดเห็นที่ 55 โห ทำไมแตกต่างจากเรามากๆอ่ะพ่อแม่ไม่มายุ่งอะไรกับเราเลย 555 แต่เราชอบแบบนี้อะไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดความอบอุ่นเลย เหมือนเขาก็เคารพการตัดสินใจของเราด้วย ไม่เคยเจอแบบ จขกท นะ แต่ก็เห็นใจค่ะ ทั้ง จขกท และคนอื่นๆที่เจอแบบนี้ด้วย  สู้ๆนะค่ะ :) จากคุณ : bosok (jinsaya) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 20:48:52

ความคิดเห็นที่ 56 เรื่องแบบนี้มีทุกบ้านแหละค่ะ ยิ่งลูกคนเดียวยิ่งอาการหนัก ขนาดเรายังไม่ 20 ยังโดนคล้ายๆแบบนี้เลย เพราะพ่อแม่เริ่มเข้าวัยทอง (พร้อมกันอีกนะ...จะเป็นลม) บางทีพ่อกับแม่เถียงกันเรื่องหมูแผ่น แบบใครกินหมูแผ่นจนหมด เรียกเราไปนั่งฟังค่ะ... ทั้งๆที่เราจะสอบอยู่แล้ว ไม่นั่งฟังก็โดนอีก หาว่าพ่อแม่พูดแล้วเดินหนี ...แต่ในสายตาเรา...แบบ...เอ่อ อยู่กันมายี่สิบกว่าปีแล้ว จะมีนั่งเถียงกันเรื่องของกินนี่มันไม่ใช่อ่ะ หรือบางทีก็เรื่องเงินบ้างอะไรบ้าง เพราะญาติเราชอบมาขอเงินพ่อ พ่อก็ใจอ่อนให้... (ญาติเยอะอีกนะ - - รวมๆกันแล้วหลายล้านอ่ะ) แม่ก็โมโห บ่นให้เราฟังว่าพ่อไม่สนใจอนาคตลูกรึไง เอาเงินไปให้คนอื่น พอพ่อกลับมาก็บ่นให้เราฟังอีกว่าแม่ไม่เข้าใจพ่อ ที่ให้ๆไปน่ะญาติทั้งนั้น ..ไคล์แมกซ์อยู่ตรงที่ ถ้าเราทำอะไรผิดนิดเดียวแบบ ปิดประตูเสียงดัง (เพราะประตูบวม ลืมปิดประตูดาดฟ้าแล้วฝนสาด) โดนด่าแบบ คอมโบคูณสอง... ทั้งๆที่...ก็แค่ปิดประตุเสียงดัง ไม่รู้โตกว่านี้จะมีอะไรใหม่อีก แต่ถ้าเรายอมได้เราก็ยอมนะ เพราะนี่ยังไงๆก็พ่อแม่อ่ะ แต่ถ้าเป็นญาติมา ฉีกหน้าญาติกลางงานศพก็เคยทำมาแล้ว เรานั่งพับกระดาษยันต์ส่งวิญญาณสีเหลืองๆอยู่ (คนจีนอ่ะค่ะ กงเต็ก พับกระดาษมากมาย) นั่งพับคนเดียวเกือบสองกระบุง เพราะลูกพีลูกน้องคนอื่นพับไม่เป็น และไม่คิดจะหัดพับ ป้าเรามาถึงก็บ่นๆดูสิเนี่ย พับไม่เสมอกัน พับได้น้อยยังงั้นยังงี้ โดนเราสวนเลย "ลูกตัวเองสามคนทำอะไรอยู่ แถมตัวเองก็ไม่ได้ช่วยพับ นี่สอบอยู่นะ พับได้เท่านี้ก็บุญแล้ว ถ้าจะพูดมากพับเองดีกว่ามั้ย ยังไงๆก็แม่ตัวเองนะ ตอนอยู่ไม่เคยดูแลตายไปแล้วกระดาษพวกนี้ยังพับให้ไม่ได้อีกหรอ" เท่านั้นแหละ...เหมือนจะวงแตก...แต่เราเห็น พ่อ+แม่+อากง แอบหัวเราะแล้วหันมายิ้มให้นะ - -" จากคุณ : fern-eva เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 21:42:41

ความคิดเห็นที่ 57 โพสผิดกระทู้ค่ะ ขอโทษคะ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 22:29:22 จากคุณ : Violeta Lady เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 22:24:56

ความคิดเห็นที่ 58 พ่อแม่น่าจะเป็นborderline ส่วนลูกกลายเป็นantisocial trait จากคุณ : ผมเชื่อในสันติภาพ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 22:30:14

ความคิดเห็นที่ 59 ง่าาาาา  ตอนนี้ผมออกมาอยู่คนเดียว ก็Happy นะ ถ้าแม่ไม่ให้คนที่บ้านโทรมาบอกว่า "คนไม่เห็นหัวพ่อแม่ ไม่มีวันเจริญหรอก" อยากจะบอกแม่ว่า.....ไม่ได้ไม่เห็นหัว  ไม่ใช่ไม่รักนะ  รักมาก รักเหมือนเดิม แต่ขอให้ลูกได้ก้าวอย่างมั่นคงด้วยสองเท้าของลูก  สร้างรากฐานอนาคตด้วยมือของลูก ถ้าวันไหนลูกประสบความสำเร็จแล้ว ลูกจะเอาความสำเร็จนั้นไปกราบเท้าแม่กับพ่อเอง การที่ลูกออกมาอยู่คนเดียวนั้น ไม่ได้หมายความว่าปีกกล้าขาแ็ข็ง   แต่เราไม่อยากอยู่ด้วยกันแล้วเราไม่รักกัน  ถ้าเราห่างกันเราจะคิดถึง จะเป็นห่วงกัน มันรู้สึกดีกว่าเราอยู่ใกล้กันนะครับบบบบ เป็นกำลังใจให้ จขกท. นะครับ จากคุณ : หัวอกเดียวกันครับผม (nespray) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 22:36:00

ความคิดเห็นที่ 60 บางคนไม่เข้าใจหรอกครับ ถ้าไม่เจอกับตัว เหรียญไม่ได้มีด้านเดียวนะครับ ชีวิตเป็นของเรานะครับ http://www.youtube.com/watch?v=jG4AWVTKF3k จากคุณ : หางแหลม เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 22:40:15

ความคิดเห็นที่ 61 บางคนอยู่ในโลกด้านสว่าง จนลืมไปว่ายังมีโลกด้านที่มืดอยู่ อย่างที่ ค.ห.บนๆว่าไว้นั่นแหละ "ไม่เจอกับตัวไม่รู้สึก" ฉะนั้นอย่าเอาประสบการณ์ตนเอง ไปตัดสินประสบการณ์คนอื่น เพราะต่างคนก็พบเจออะไรมาไม่เหมือนกัน.... ส่วน จขกท ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ก็ สู้ๆ นะ ^_^ จากคุณ : สิบจัตวาโดโรโระ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 23:57:00

ความคิดเห็นที่ 62 ปัญหาลักษณะนี้ผมก็เป็นครับ และคิดว่าปัญหาเหล่านี้เกิดกับคนจำนวนไม่น้อยเลยครับที่อยู่กับพ่อแม่จนอายุมาก  เพราะ วิถีการดำเนินชีวิตของเราและพ่อแม่นั้นยากที่จะเหมือนกัน  และด้วยวัยที่ต่างกันทัศนคติก็มักไม่ตรงกัน แต่พ่อแม่ก็จะมองในมุมของตนเองซึ่งมักคิดว่าตนเองถูกเสมอในฐานะที่เป็นผู้เลี้ยงดูเรามา  มองเห็นเราเป็นเด็กวันยังค่ำ ซึ่งถ้าย้อนกลับไปตอนเป็นเด็กจริงๆ ปัญหาเหล่านี้ก็คงมีมาแต่ไหนแต่ไร เพียงแต่ยังไม่ชัดเจน แต่ก็ย่อมมีสะสมในใจเรื่อยๆมา  ถ้าเราแยกออกไปสร้างครอบครัวเองแต่เนินๆ ปัญหาเหล่านี้ก็จะถูกตัดตอนไปตามจังหวะของชีวิต       แต่ถ้าเรายังอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ปัญหามันก็สะสมไปเรื่อยๆ ในขณะที่เราก็ย่างเข้าสู่วัยที่มีชีวิตเป็นของตนเอง มีความคิดและแสดงออกต่างไปจากวัยเด็ก  ปัญหามันก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ   ยิ่งถ้าเรามีลูก มีเมีย มาอยู่รวมด้วย ยิ่งมีปัญหาใหญ่เลย มองผิวเผินจะดูว่าดีอบอุ่น มีลูกมีหลานล้อมรอบ แต่ในความเป็นจริงนั้นมันมีปัญหาที่ซ้อนอยู่มากมาย ทั้งเรื่องอุปนิสัยส่วนตัว การกินอยู่ เรื่องค่าใช้จ่าย เรื่องอุปนิสัยส่วนตัว ของแต่ละคน  ยิ่งถ้ามีคนรอบข้างให้เปรียบเทียบ หรือคอยวิพากวิจารย์ยิ่งไปกันใหญ่       ใครเจอปัญหาควรแยกไปอยู่ด้วยตนเองครับ แล้วหมั่นมาเยี่ยม จะได้ความรู้สึกดีๆ มากกว่าต้องทนอยู่ด้วยกันแล้วต้องเจอเรื่องแบบนี้ไปตลอด จากคุณ : Ganja เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 00:38:38

ความคิดเห็นที่ 63 ต้องพาเข้าวัด   ให้รู้จักปล่อยวางบ้าง แม่เราก็เป็น  แต่พอดีทำงานอยู่คนละที่  ไม่ได้อยู่บ้านกับพ่อแม่ ก็เลยไม่ได้มีเรื่องเครียดอะไร เพราะนานๆเจอที จริงๆก็เข้าใจแม่นะ แต่นั่นแหละเราก็มีหัวใจ  มีความรู้สึกเหมือนกันหนิ ทางที่ดี  เข้าวัดฟังธรรม  สายที่เขาสอนให้ปล่อยวาง ไม่ยึดน่ะ น่าจะดีขึ้น แก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 00:43:46 จากคุณ : บาดเจ็บสาหัส เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 00:40:48

ความคิดเห็นที่ 65 ของเราเพิ่มอีก 1 ข้อ คุณพ่อหวงมาก ไม่ยอมให้มีแฟน ไม่ให้ไปทำงานไกลบ้าน ขอย้ายไปอยู่เอง ท่านก็ไม่ยอมให้ไป เลยแอบย้ายออกเอง  อีกวันคุณแม่มารับกลับบ้านเลยอ่า - -* ชวนคุณแม่ไปถือศีลที่วัด ก็ไม่ยอมไป คุณพ่อไปบ้าง แต่ไปต่อดวง  ดูพระเครื่อง .... แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 02:54:23 จากคุณ : lithop เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 02:53:18

ความคิดเห็นที่ 66 แสดงว่าคุณ จขกท ยังไม่มีลูก รอให้คุณมีลูก ก่อนเถอะเรารับรองเลยว่าคุณจะเข้าใจถึงหัวอกพ่อแม่อย่างถ่องแท้ ว่าจรีงๆแล้วพวกเขารู้สึกอย่างไรกับคุณ, เรียกว่า กงกรรม กงเกวียน อะไรที่เราเคยทำกับพ่อแม่เราใว้ ลูกๆของคุณก้อจะทำกับคุณ เหมือนอย่างที่คุณเคยทำเคยคิดที่จะทำ หนีไม่พ้นหรอกค่ะ วันนี้คุณยังมีพ่อแม่ยอมท่านเถอะฟังท่านบ้างอดทนกับท่านหน่อยเพราะบางทีตื่นเช้าวันพรุ่งนี้คุณอาจไม่มีใครให้คุณเรียกว่าพ่อหรือแม่อีกต่อไป จากคุณ : Natt เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 04:09:26 A:99.150.197.164 X: TicketID:187421

ความคิดเห็นที่ 67 ย้อนขึ้นไปอ่านอิกรอบ คุณ LOGIN " AROMAT " ชั้นคิดว่าอิกสิบปียี่สิบ ลูกของคุณสองคน ก็คงจะขี่คอคุณเลยล่ะมั้งคะ คุณเคยรักพ่อกับแม่คุณบ้างมั้ย จากคุณ : Natt เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 04:28:34 A:99.150.197.164 X: TicketID:187421

ความคิดเห็นที่ 68 เฮ้อ คิดถึงเวลาที่เอาน้ำมะพร้าวมาล้างหน้าพ่อแม่ของตัวเองไว้ละกันครับ เป็นศพไปแล้วจะขอโทษขอขมาก็ไม่ได้ กลายเป็นตราบาปไปชั่วชีวิต ชีวิตมันสั้นคิดให้ดีละกันครับ จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 04:58:24

ความคิดเห็นที่ 69 โอ๊ะ  โดนจริงๆๆๆ กระทู้นี้ เจอสภาพแบบเดียวกันเป๊ะ จากคุณ : RJ1 เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 09:05:21

ความคิดเห็นที่ 70 เห็นหลายกระทู้พูดทำนองว่า ไม่กตัญญู หรืออีกหน่อยมีลูกจะรู้สึก เลยอดไม่ได้ขออีกสักเม้นต์นึง นะครับ      ผมเองเป็นทั้ง ลูกและเป็นทั้งพ่อ เวลาที่มีปัญหาในครอบครัวลักษณะนี้  ก็จะมองไปที่ลูกเสมอเพื่อเป็นเครื่องเตือนใจ ว่าสักวันถ้าลูกอยู่กับเราไปจนแก่ จะมีปัญหาแบบนี้หรือไม่  แต่บอกได้ว่า สิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นจริงในชีวิตหลายๆคน   ถึงแม้จะรักพ่อแม่ เพียงใด ความรัก กับความเข้าใจและความสามรถในการปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมชีวิตกันมันคนละส่วน  อยากให้หลายๆคนที่ไม่เคยเจอปัญหา ลองหาละครเรื่อง "ไม้ดัด" มาดู เป็นละครที่สะท้อนปัญหานี้ได้ดี  จะเข้าใจว่าคนเป็นลูกในบางครอบครัว ไม่ใช่จะอกตัญญูู แต่ปัญหาในการใช้ชีวิตแบบนี้มันมีอยู่จริง มันเก็บกดจริงๆ   ฝรั่งแก้ไขโดย ออกจากบ้านตั้งแต่อายุ 18  หรือจบ ม.ปลาย เพื่อไปใช้ชีวิตของตนเอง   ก็ใช่ว่าจะอกตัญญูจริงมั้ย  แต่นั่นเป็นวิธีของเขา   ซึ่งก็มีข้อเสียคือ ตอนแก่ๆ มักโดดเดี่ยว      บ้านเรามีธรรมเนียมแบบรวมญาติ   มันก็มีปัญหาอีกแบบนึง อยากให้มองคนที่เจอปัญหานี้ว่าเขาก็คงไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากรู้สึกไม่ดีกับพ่อแม่แบบนี้ เมื่อพ่อแม่จากไป ทุกคนที่มาบ่นๆ ก็ย่อมเสียใจ ทั้งนั้น และหลายคนอาจต้องรู้สึกผิดกับคำพูด การกระทำที่ทำในอดีตไปตลอด แต่มันก็เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นจริง ที่ไม่ใช่แก้ได้ด้วยคำแนะนำเพียงแค่ว่า ให้อดทน ให้ยอมรับ   มันเป็นนามธรรมเกินไป ซึ่งก็ใช่ว่าคนที่แนะนำ จะจัดการกับชีวิตและปัญหาของตนเองได้อย่างที่พูด เพียงแต่อาจไม่ได้อยู่ในสภาวะเดียวกับคนที่มาบ่น ก็ยากจะเข้าใจ      จริงอยู่ ลูกๆที่คนที่มาบ่น ถ้าไม่เคยมีลูก ก็จะไม่รู้หัวอกพ่อแม่ นั่นก็จริง แต่คนเป็นพ่อแม่ ทุกคนย่อมเคยเป็นลูก (ยกเว้นเด็กกำพร้า )  ถ้าไม่เอาใจลูกมาใส่ใจเราบ้าง ปัญหามันก็จะรุนแรงขึ้นตามกาลเวลา       และท้ายสุด ผมเห็นว่าเป็นเรื่องน่าเห็นใจ ทั้งฝ่ายลูก และฝ่ายพ่อแม่  แต่จะแก้ได้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับ สภาวะ และทางเลือกของแต่ละครอบครัว ที่จะต้องหาทางออกให้ได้ หากไม่อยากอยู่กับสภาวะแบบนี้ไปตลอด        จริงๆ ผมอยากให้คนที่มีปัญหาแบบนี้กับตนเองจริงๆ  แล้ว หาทางแก้ไขได้ดี มาช่วยแชร์ประสบการณ์ให้ จขกท. และหลายๆคนที่เจอปัญหานี้อยู่  จะดีกว่าคนที่ไม่เจอปัญหาแล้วใช้แต่มุมมองตนเองมาต่อว่ากันไปไม่จบ จากคุณ : Ganja เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 09:46:53

ความคิดเห็นที่ 71 เราโดนเลี้ยงดูมาแบบว่า ไม่ว่าพ่อแม่จะถูกจะผิด เค้าก็คือผู้่ให้กำเนิดเรา ไม่ว่าเราจะวีนแตก บ้าดีเดือด กะใคร ถ้าเป็นพ่อแม่ เราไม่เคยแม้แต่จะขึ้นเสียง ชักสีหน้าหรือแสดงกิริยาไม่พอใจใดๆ ก็ตาม คนเราทุกคนก็เป็นปุถุชนคนธรรมดา ย่อมมี โลภ โกรธ หลง กิเลส ตัณหา เราก็ยังเป็น พ่อแม่เราก็เป็นได้ เราสามารถด่าว่าคนอื่นได้ แต่คนที่ให้กำเนิดเราเลี้ยงดูเราตอนที่เรายังไม่สามารถโตมาเถียงคำไม่ตกฟากกะท่านได้ บุญคุณเหล่านั้นเราทดแทนไม่หมดหรอกค่ะ เราโชคดีที่พ่อแม่ของพวกเราัยังเลี้ยงดูให้เราโตมา จนถึงวันที่กลับมาด่าว่าท่านได้ ลองเทียบกับเด็กๆ ที่โดนทิ้งสถานกำพร้า ทำแท้ง หรือทิ้งไว้ตามข้างถนน น่าสงสารมากน่ะค่ะ ที่พ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นได้แต่รักสนุกไปวันๆ มีลูกก็เหมือนอากาศฐาตุ จะทิ้งจะขว้างยังไงก็ได้ ใจเย็นกันซักนิดน่ะคะ่ ค่อยๆ คิดว่าเราโตมาได้เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน แค่อดทนคำด่า คำว่า (บางครั้งเราอาจจะคิดว่าไม่ผิด) ช่างมันเถอะค่ะ แล้วลองกลับเป็นลูกที่ดีของท่าน ลองถามว่าท่านอยากได้อะไร ท่านอาจจะหงุดหงิดน้อยใจ เลยระบายอารมณ์กับเราบ้าง ก็ถือว่าเราต้องอดทน เพราะท่านเป็นผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเรามา ปล. แม่เราดุมากอ่ะ ขายของในตลาด แบบลูกค้ามากวนใจก็ด่า ลูกอย่างเรามีหรือจะไม่โดน โดนเหมือนเจ้าของกระทู้่นั่นแหละค่ะ แต่เราก็ต้องทน เพราะท่านเป็นพ่อแม่ อาจจะแอบน้่อยใจ เสียใจอยู่บ่อยครั้ง แต่เราก็ไม่เคยเอาท่านมาป่าวประกาศว่าท่านไม่ดียังงี้ ยังงั้น เพื่อให้คนอื่นๆ มาร่วมกันประนามพ่อแม่ตัวเองน่ะค่ะ ลองคิดดูดีๆ น่ะคะ่ จากคุณ : จุกแสบเหลือง เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 09:49:40

ความคิดเห็นที่ 72 จริงๆแล้ว คนเป็นพ่อแม่  ที่ตั้งใจเลี้ยงลูกจนโตเนี่ย   เค้าคงคาดหวังในตัวลูกนะคะ  แล้วก็มองลูกเป็นเด็ก ของเค้าอยู่ตลอดเวลา การกระทำที่แสดงออกมาก็เลย อาจจะเหมือนกันตอนที่คุณยังเด็ก  อยู่ เพียงแต่ตอนนั้นคุณไม่รู้สึกอะไร เพราะความเป็น ความเป็นตัวของตัวเองยังน้อยอยู่ เมื่อคุณโตขึ้น  คุณย่อมมีความคิดของตัวเองมากขึ้น คุณถึงรู้สึกอึดอัด เราก็เคยเป็นพักนึง ขนาดลูกเล็กๆ  ก็คาดหวังให้มันได้อย่างใจ พอตึงมากๆ  หันกลับมามอง ถึงได้รู้ว่าเราคงตึงกับลูกไปหน่อย  เค้าเลยอึดอัด สำหรับการเลี้ยงลูก เราว่าก็เหมือนการปลูกต้นไม้ แหละ อยากให้มันอุดมสมบูรณ์ ให้ดอกออกผล ที่น่าชื่นใจ เราก็ต้องดูแล ทุกๆส่วน ตั้งแต่เป็นต้นเล็กๆ  ต้องให้เวลาให้ความเข้าใจกับมันเหมือนกัน แต่เมื่อมันเติบโตให้ดอกออกผลแล้ว   เราก็ยังคงต้องดูแล มันอยุ่ดี  อาจจะไม่เหมือนตอนที่มันเป็นต้นอนุบาล   แต่ เราก้คงต้องหมั่นพรวนดินรดน้ำมันอยู่  ไม่ใช่หรือค่ะ ถ้าเราเป็นต้นไม้ที่โตแล้ว  ไม่มีคนสนใจใยดี เราก็คง จะรอแต่สภาพแวดล้อม ที่จะทำให้เรา จะแข็งแรงหรือไม่ ไม่รู้ว่า จขกท.จะเข้าใจในเจตนาที่เรา เขียนมาหรือไม่ เราเพียงแต่เห็นว่า ก็ จริง อยู่ที่คนทุกคน  ที่เมื่ออายุมากขึ้น ย่อมมีอีโก้ ของตัวเอง อยากให้คุณพยายามเข้าใจท่านค่ะ การแยกออกมาอยู่ไม่ใช่เป็นการ ทรพี หรอกนะคะ   ถ้าตราบใดที่คุณยังไปมาหาสู่ท่าน บางครั้งพาไปทานข้าวนอกบ้าน บ้าง แวะไปเยี่ยมแล้วซื้อของไปฝากบ้าง ปล.  แต่.เราไม่ชอบที่บางคนบอกว่า ไว้ถ้ามีลูกแล้วจะรู้ว่าเป็นยังไง นะ เพราะ คนที่เรารู้จักคนนึงเค้า  เคยพูดแล้วเราไม่เห็นด้วยอย่างมากเลย แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 10:00:52 จากคุณ : แม่ไม้ (แม่ไม้) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 09:57:26

ความคิดเห็นที่ 73 ได้ข้อคิดจากการอ่านกระทู้นี้ เมื่อลูกโตขึ้นนั่นคือ ลูกจะเริ่มมองเห็นความผิดพลาดของพ่อแม่มากขึ้น เห็นพ่อแม่ทำอะไรไม่เข้าท่า ขวางหูขวางตา ทำบ้านรก ทำตู้เย็นรก ทวงถามเหตุผลจากพ่อแม่ทุกคำสั่ง เดาเหตุการณ์ไปไม่ยาก ถ้าพ่อแม่แก่ชราลงไปถึงขั้นช่วยเหลือตัวเองได้น้อย คงมีคนมาตั้งกระทู้ เบื่อพ่อแม่ที่ทานข้าวหกเลอะเทอะ ฉี่รดกางเกง เบื่อที่ต้องคอยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้พ่อกับแม่ ลูกคงลืมไปหมดสิ้น กว่าที่ลูกจะโตขึ้นมีสติปัญญาครบถ้วนสมบูรณ์เพียงพอที่จะมาวิจารณ์พ่อแม่อยู่นี่ ลูกผ่านแต่ละวันมาได้อย่างไร??????? นม น้ำ อาหาร ที่หล่อเลี้ยงชีวิตลูก มันหามาได้อย่างไร ลอยมากับลมนั่นหรือ..... ความไม่ดีไม่งามของพ่อแม่ซึ่งเป็นปุถุชนคนหนึ่ง อาจเลวร้ายในสายตาคนทั่วไป แต่ควรให้อภัยไม่ถือสาในสายตาของลูก ลูกควรจะเป็นคนที่เข้าใจพ่อแม่มากกว่าใคร แต่ละการกระทำของพ่อแม่ ก็มาจากนิสัยใจคอ พื้นฐานการศึกษา และสังคมครอบครัวเช่นกัน ในเมื่ออยู่เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ก็ควรยอมรับและหลีกเลี่ยงปัญหา พยามยามเข้าใจ ความเป็นพ่อแม่ อย่างที่อยากให้พ่อแม่ เข้าใจลูก จากคุณ : เอื้องราตรี เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:11:43

ความคิดเห็นที่ 74 ปัญหาเดียวกันเลย แยกกันอยู่ดีท่ีสุด แต่คิดถึงก็โทรหากัน จากคุณ : คนหัวฟู เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:17:14

ความคิดเห็นที่ 75 ผมโดนแบบรักลูกไม่เท่ากันอ่ะ T_T ไม่ว่าจะยังไงพี่น้องถูกหมด ผมผิดตลอด โดนเอาเปรียบอยู่รอบด้านเลยด้วย เซงสุดๆ จากคุณ : incday เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:17:29

ความคิดเห็นที่ 76 แม่เราก็เป็นแบบนี้ละ ต้องอยุ่ห่างกันถึงจะชื่นมื่น (ฮ่า) เรากับแม่คุยกันไม่เคยถึงวันเลย เอาแค่ห้านาที ต้องมีแบบขัดหูกัน วิธีการใช้ชีวิตก็ต่างกัน เอาง่ายๆแค่จะเลี้ยงหมา แม่จะเลี้ยงอีกอย่าง ให้กินข้าว แบบคน ให้อิ่มหนำสำราญ แล้วก็มาบ่นทีหลังว่า เนี่ย มันไม่ยอมมันเลือกกิน โน่นแนะค่ะ ต้องไปสรรหาน่องไก่ย่าง หมูย่าง เนื้อย่าง ลูกชิ้น เนื้อเปื่้อยมาคลุกข้าวให้มันกิน เราบอกอะไรก็บอกไม่ใช่ ไม่เชื่อ ไม่ถูก -*- เรามาทำงานไกลบ้าน (ถึงตอนนี้ก็คิดว่าโชคดีน่ะ อิอิ) เราเลี้ยงหมาของเราเอง (มีบางความเห็นบอกให้เลี้ยงหมาจะสำนึกบุญคุณแนวคนโสด) เราเลี้ยงได้สบายดีตอนนี้เรามีหมาในปกครอง (ห้าตัว) คิดดู เราให้เขากินเป็นเวลา นอนเป็นเวลา เข้ากรงเอง กรงไม่มีประตูด้วยซ้ำ แม่มา (แอบเอาอาหารคนให้หมาเรา กว่าจะเข้าที่ แม่กลับไปเป็นเดือน) แต่ความอดทนของเราที่มีให้แม่มากมายขึ้นจริงๆ เลี้ยงหมาโดยไม่มีลูกเราสำนึกจริงๆ ถึงความห่วงใย เรากลัวงู แต่เราตีงูเพราะเรากลัวงูกัดหมาของเรา เรานึกถึงหัวอกแม่ ตั้งแต่เราเริ่มเดินเตาะแตะเลยละ แม่จะกลัวทุกสิ่ง รอบตัวเราขนาดไหน ทุกวันนี้ เรากับแม่เจอกันปีละไม่กี่ครั้ง ไม่ว่าแม่ทำอะไร เราสบายฮาเฮตลอด มีขุ่นมัวแต่เอาพระธรรมเข้าพึ่ง (ฮ่า) ไสยศาสตร์นิดหน่อยช่วยไว้ อิอิ อย่าไปเครียดเลยค่ะ ถ้าจะต้องออกจากบ้าน ก็หาทางออกนิ่มๆสวยๆ มีเวลาก็แวะมากตัญญู มันไม่บาปกรรมหรอกถ้าทนอยู่ไม่ได้ เพราะถ้าทนอยู่ (อาจบ้าได้ค่ะ) ขอแนะนำ แล้วก็อย่าไปคิดยาวไกลถึงเรือ่งไม่กตัญญูอะไรเลย ยิ่งประโยคที่ว่าแม่เลี้ยงลูกกี่คนก็เลี้ยงได้แต่ลูกเลี้ยงแม่ไม่ได้เนี่ย อยากจะบอกเป็นภาษาเกาหลีว่า เลี้ยงได้อย่างไรก็วัยมันต่างกัน -*- แถมคนที่โดนเลี้ยง "ด่าเราได้อีก" ไม่พอใจปากระเป๋าใส่หัวได้ด้วย ฮ่าๆๆ ถ้าสังเกตเราจะทราบและควรอ่านน้ำเสียงเราว่า เรารักและแซวแม่เราขนาดไหน อย่าอ่านเป็นเราเบื่อแม่เราหละ :') อวยชัยให้พรขอให้ทุกคนที่มีปัญหานี้ ผ่านด่านระยะคุณแม่เป็นสิบแปดอรหันต์ไปให้ได้น่ะคะ ซู่ว ซู่ว ค่ะ เอ้ยสู้สู้ค่ะ "อย่าไปกลัวค่ะพี่น้อง" *แก้ไขและเรียบเรียงข้อความเพิ่ม แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 10:24:59 จากคุณ : เกเร อารมณ์ดี เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:18:16

ความคิดเห็นที่ 77 ... กำลังอยากแยกเช่นกัน  เบื่อ จากคุณ : ดาราวิปลาส เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:29:51

ความคิดเห็นที่ 78 เราเบื่อตรรกกะแบบ ความคิดเห็นที่ 27  เคยคิดไม๊ พ่อแม่มีบุญคุณเท่าไหร่ เลี้ยงมาจนโต คิดตอบแทนบุญคุณบ้างไม๊ บลา บลา บลา ทำไมจะไม่เคย ไม่คิดฟะ(คะ) แต่มันคนละเรื่องกัน คิดจะมีลูก ต้องเลี้ยงเค้าให้สุขกาย และสุขใจด้วย ไม่ใช่ไม่ได้ดั่งใจก็ทวงบุญคุณ สร้างความเครียด และอึดอัด  ถ้าเราได้เป็นแม่คน เราจะไม่ทำให้ลูกเราอึดอัดไม่ว่าเรื่องอะไร จะพยายามให้ถึงที่สุด และจะไม่พูดคำนี้ ว่าคิดถึงบ้างไม๊ว่าแม่เลี้ยงลูกมาเหนื่อยแค่ไหน ลำบากเท่าไหร่ คิดตอบแทนบุญคุณบ้างไม๊  ไม่พูดกับลูกแบบนี้เด็ดขาด  จากคุณ : =+ เรนัส += เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:30:30

ความคิดเห็นที่ 79 อันดับแรก ที่ทำให้บุพการีโดยเฉพาะคุณแม่ของคนอายุวัยเราๆอารมณ์ร้ายคือ "วัยทอง" ครับ... วัยทองคืออะไร?...คือ “ช่วงระยะของวัยหมดประจำเดือน” โดยรังไข่ของคนเราจะมีอายุเฉลี่ยราว 30 ปีโดยประมาณ ส่วนผู้ชายการเปลี่ยนแปลงไม่มีผลกระทบมากนัก ดังนั้นเมื่อกล่าวถึง”วัยทอง” มักจะคิดถึงปัญหาการดูแลสุขภาพของผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่   อาการจะมีร้อนวูบวาบ ออกเหงื่อ จิตใจว้าวุ่น  ระบบต่างๆในร่างกายเริ่มแปรปรวน ผิวหนังเปลี่ยนเป็นบางลง เหี่ยวย่น แห้ง คัน แม้กระทั่งอารมณ์ทางเพศก็เฉื่อยลง จิตใจฟุ้งซ่านไม่สงบ นอนไม่หลับ เครียด ร่างกายรู้สึกหนัก ชาตามมือและเท้า อาการที่เกิดจะไม่เลือกเวลา ราวๆครึ่งปี หรือ 1 ปี ที่เป็นมากๆ ก็จะประมาณ 4-5 ปีก็จะหมด อาการเหล่านี้ผู้ป่วยจะกังวลมากทำให้ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างมักมีปัญหา จึงมักจะทำตัวโดดเดี่ยวซึมเศร้า ฉะนั้นอาการทางประสาทเกี่ยวพันอย่างแยกไม่ออกกับสมรรถภาพของรังไข่ที่ถดถอย อาการต่างเหล่านี้ ส่วนใหญ่พอผ่านระยะเวลาหนึ่งก็จะค่อยๆทุเลาไปเอง หรือหายเป็นปกติ จากคุณ : ผ่านมาแซว (ไผ่แผ่วพริ้ว) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 10:48:18

ความคิดเห็นที่ 80 โดยส่วนตัว ผมคิดว่าปัญหาในครอบครัวที่แต่ละท่านเล่าสู่กันฟังนั้นน่าจะเกิดในครอบครัวคนไทยเชื้อสายจีนเสียเป็นส่วนใหญ่ ที่คิดอย่างนั้นเพราะผมสังเกตมานานและพบว่า "คนจีนไม่ถนัดเรื่องการแสดงออกถึงความรักต่อคนในครอบครัว" (ผมเป็นคนไทยเชื้อสายจีน ญาติพี่น้องจีนทั้งนั้น แต่ตอนนี้แต่งงานกับภรรยาซึ่งเป็นครอบครัวไทยแท้ ญาติพี่น้องก็ไทยแท้หมด จึงมีกรณีศึกษาให้เปรียบเทียบมากมาย) มีบ้างไหมครับ ครอบครัวคนไทยเชื้อสายจีนที่กอดกัน หอมแก้มกันบ่อย ๆ รดน้ำดำหัวกันในวันสงกรานต์ ซื้อพวงมาลัยมากราบพ่อกราบแม่ในวันพ่อวันแม่ ฯลฯ อาจจะมีบางครอบครัวทำอยู่ แต่น้อยมาก !! นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ลูกรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่รัก เพราะไม่เคยแสดงออกซึ่งความรักต่อกันและกันในครอบครัวนั่นเอง ประการต่อมา คนจีนยึดถือเรื่องความกตัญญูเป็นใหญ่ จึงพร่ำสอนบุตรหลานให้รู้จักแต่กตัญญู พูดได้ว่าเอะอะอะไรก็ต้องกตัญญูว่างั้นเถอะ ห้ามโต้เถียงพ่อแม่ไม่ว่าจะมีเหตุผลแค่ไหนก็ตาม ต้องเลี้ยงดูท่านจนแก่เฒ่าเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ ฯลฯ ความจริงแล้วความกตัญญูเป็นสิ่งที่ดี แต่พ่อแม่เชื้อสายจีนมักพร่ำแต่คำนี้จนทำให้ลูกรู้สึกเหมือน "ถูกทวงบุญคุณ" อยู่ตลอดเวลา นี่ก็เป็นอีกสาเหตุถึงของความไม่อบอุ่นในครอบครัว ผมเคยอ่านบทความหนึ่งที่เขียนโดยคนญี่ปุ่น มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเรื่องการตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่นี่แหละ คือคนญี่ปุ่นส่วนใหญ่จะไม่คิดว่าตนเองอยากมีลูก เพื่อจะได้มีคนคอยเลี้ยงดูเรายามแก่เฒ่า และไม่ได้คิดว่าตัวเองมีบุญคุณกับลูกจนท่วมหัว คนเป็นพ่อเป็นแม่ได้มีความสุขไปกับการเฝ้าดูพัฒนาการของลูกตั้งแต่เริ่มพลิกตัวได้ คลานได้ นั่งได้ ยืนได้ เดินได้ พูดได้ เริ่มไปโรงเรียน ฯลฯ การมีลูกเป็นสมาชิกใหม่ในครอบครัวทำให้ครอบครัวเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ การคงอยู่ของลูกก็เป็น "การตอบแทน" ให้แก่พ่อแม่ได้อย่างดีที่สุดอยู่แล้ว ผมไม่ได้บอกว่าแนวคิดเช่นนี้ถูกต้องสมบูรณ์ไร้ที่ติ แต่ก็เป็นแนวคิดที่ดีมิใช่หรือ? อย่างไรก็ดี เราเกิดเป็นคนสมควรรู้จักบุญคุณคน สมควรตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่ที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเรามา แต่ก็มิได้หมายความว่าพ่อแม่จะมีสิทธิ์บงการชีวิตของเราได้ทุกเรื่องและไม่มีวันทำผิดพลาดได้ จากคุณ : macenjoy เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:07:19

ความคิดเห็นที่ 81 พ่อ แม่คือคนธรรมดาเยี่ยงเราค่ะ พยายามจะไม่ทำในสิ่งที่โดนกระทำมา และหลีก หลบเลี่ยงการกระทบกระทั่ง พูดเตือนอะไรไม่ได้หาว่า ได้ดิบได้ดีแล้วจองหอง พยายามบอกให้เห็นมุมมองใหม่ ยิ่งเรื่องเจ้า เข้าทรง ของขลัง...แต๊ะไม่ได้ ปวดกระดูกเจ็บมากจะไปหาเจ้าพลังจิต เคยมั๊ย...เพลียจริงๆ พูดมากไปกลับกลายว่า เราเป็นคนลืมคนรุ่นหลัง สุดท้าย ...นิ่ง และปล่อยให้คนที่เค้าฟังพูดแทนเรา ไม่อยากบาปหนักไปกว่านี้ กลัวลูกเห็นตัวอย่างไม่ดี จากคุณ : ฮัลโลตอบหน่อย เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:08:02

ความคิดเห็นที่ 82 โชคดีที่แม่ไม่เป็นแบบนี้ แม่เป็นตลก แม่เป็นอาอึ้มใจดี แม่เป็นแม่ค้าที่คนรักทั้งตลาด แม่ทำกับข้าวเก่ง แม่ไม่เคยบอกว่าอยากได้อะไร ไม่เคยขอให้เรียนอะไร ทำอะไร เป็นอะไร ตอนจบ ม.ปลาย แม่ถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไรลูก ด้วยความที่มีแม่ตลก ลูกเลยตลกด้วย บอกแม่ไปว่า "อยากเป็นตุ๊ด" แม่ก็ยังยิ้ม แล้วตอบกลับว่า "งั้นแม่ก็เป็นแม่ตุ๊ด" ..แต่ไม่ได้เป็นน๊า ล้อกันเล่น ขอบคุณมากนะแม่ แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 11:25:48 จากคุณ : airbusboy เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:11:00

ความคิดเห็นที่ 83 ว้าว... ไม่คิดว่ากระทู้นี้จะเป็นสูญรวมของคนมีปัญหาเหมือนกับเรา เห็นหัวกระทู้ก็นึกไว้ก่อนแล้ว ว่าเจ้าของกระทู้โดนรุมด่าแน่ พอเข้ามาอ่านไหงกลับเป็นแบบนี้ไปได้ ฮ่าๆ อาการแบบนี้บ้านเราก็เป็น เราอายุ 30 กว่าแล้ว ยังไม่แต่งงาน เป็นผู้หญิงจะออกจากบ้านไปมันก็แปลกๆ อยู่บ้านพ่อแม่มันก็ต้องทนนั่นแหละ เป็นพ่อแม่เรานี่นา จะว่าไม่รักก็ไม่ใช่ จะว่ารักมั้ยก็พูดได้ไม่เต็มปาก ตอนเราเด็กๆ แม่ขี้รำคาญ เข้าไปอ้อนผิดเวลาเป็นโดนดี เราก็สำรวมตัวสิ ไม่เข้าไปวอแว แต่พอเราอายุมากเท่านี้ กลับมาต่อว่าเราไม่อ้อน ไม่สนิทสนมกับพ่อแม่เหมือนครอบครัวอื่น อ้าว ก็ตอนเด็กๆไม่ให้ทำ ตอนนี้ก็เลยทำไม่เป็นแล้วอ่ะ เวลาทานข้าวก็คุยกันเรื่องสบายๆไม่เป็น คุยแต่เรื่องงาน มันก็เครียดน่ะซิ แล้วไม่ว่าเราจะพูดอะไรนะ มันก็ผิดหมดนั่นแหละ แล้วถึงเราจะพูดถูกนะ เขาก็จะพูดเหมือนว่าเรายังถูกไม่พอ (อาไรว่ะ) คือเขาจะต้องพูดเสริมเข้าไปอีกเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่เราไม่รู้ แล้วก็ภูมิใจที่รู้มากกว่าอ่ะ (คือ จริงๆเราก็รู้แหละ แค่ยังพูดไม่จบแล้วโดนแย่งพูด) อ้อ แล้วบ้านใครเป็นมั่ง คือเราบอกหรือเสนอเรื่องอะไรบางอย่างไปแล้ว พ่อแม่ไม่เชื่อไม่เห็นด้วย เสร็จแล้วอีกสาม-สี่วัน หรือซักเดือนนึง พ่อแม่จะเอาเรื่องเดียวกันมาเล่าให้เราฟัง ประมาณว่าได้ยินมาจากคนอื่นหรือฝันขึ้นมาได้เอง แล้วเอามาพูดเป็นตุเป็นตะว่ามันจริงอย่างนั้นอย่างนี้ พอเราทำหน้าปุเลี่ยนๆ ก็มาหาว่าเราไม่เชื่อฟังพ่อแม่ซะงั้น เรื่องไม่ทิ้งของก็เหมือนกัน ขำๆ แบบว่าปีที่แล้วเราเปลี่ยนกระเบื้องมุงหลังคาบ้าน กระเบื้องเก่าเราว่าจะยกให้ช่างขนไปเลย เพราะไม่รู้จะเอาไปทำอะไรดี แต่พอแม่รู้ก็ไม่ยอม บอกกระเบื้องเก่าที่ยังดีๆอยู่ก็มี ยังใช้ประโยชน์ได้อยู่ ให้ช่างเอาไปเขาได้เปรียบเพราะขายได้ราคาแพงมาก(เห o_o?) งั้นเราจะทำไงดีล่ะแม่ ก็ให้เอาไปกองไว้ในสวนก่อน เดี๋ยวแม่ให้คนมาตีราคา หรือไม่ก็เอาไปมุงหลังคาโกดัง... ปีกว่าแล้วนะแม่ มานยังกองอยู่ตรงนั้นเลย เฮ้อ !-_- มีขำๆอีก ฮ่าๆ ยิ่งเล่ายิ่งสนุก... ปีใหม่ทุกปีเราก็ต้องมีการให้ของขวัญกันใช่ปะ บ้านเรามีกันหลายคน ญาติๆก็เยอะ ของขวัญพวกตะกร้าปีใหม่รวมๆกันมันก็เยอะมากทีเดียว อันดับแรกที่จะเสื่อมสภาพก่อน มันก็ต้องผลไม้ซิจ๊ะ เยอะจนไม่รู้จะวางไว้ไหน คนในบ้านไม่ค่อยชอบกินผลไม้กัน ดูจากปริมาณแล้วคงต้องกินกันสามเดือนถึงจะหมด แน่นอนว่าผลไม้มันไม่ทนเราให้กินหรอก เราเอาไปแจกเพื่อนบ้านหรือคนงานได้มั้ย ก็ไม่ได้ ต้องรอให้มันเริ่มเน่าก่อน ถึงค่อยบอกให้เราไปแจก (ยอมแจก ก็ตอนที่ผลไม้จะเน่าแล้วเท่านั้น ตอนสดๆ ห้ามแจก แล้วส่วนใหญ่ มันจะเน่าก่อนได้แจก จนได้ทิ้งขยะแทน เสียดายของเป็นยิ่งนัก) ของขวัญปีใหม่อย่างอื่นก็ไม่เว้นนะ ไม่เสียเร็ว ไม่คิดจะใช้ ไม่คิดจะกิน แต่ก็ไม่แจกจ่าย ไม่ให้ใคร เก็บกองไว้อย่างนั้นแหละ ของบางอย่างที่เราคิดว่าคงลืมไปแล้ว เลยแอบเอาไปให้คนอื่น เป็นต้องสังเกตเห็น แล้วถามหาทันที แล้วถึงเราหามาคืนได้ ก็ใช่ว่าจะใช้มัน กองเอาไว้อีกแหละ ของหมดอายุอีกนะ บางอย่างถึงหมดอายุแล้วก็ห้ามทิ้ง คราวก่อนเจอน้ำผึ้งขวดนึง โทรมเชียว เขียนหมดอายุไปสามปีแล้ว ถามว่าทิ้งได้มั้ย ม่ายด้าย... น้ำผึ้งไม่มีวันหมดอายุ ...อืม... ก็ได้ แต่อย่าเอามาทำอาหารให้หนูกินเลยนะ... แล้วทุกวันนี้ นำผึ้งโทรมๆขวดนั้น ก็ยังคงวางประดับอยู่ที่เดิม และจะไม่มีใครแตะต้องไปตลอดกาล เอ้อ...ยาวเลย ใครมาอ่านก็คิดซะว่าอ่านมันขำๆก็แล้วกัน เก็บกดมานานได้มาระบายมั่งก็ดี เราไม่อยากให้คิดแง่ร้ายกันเกินไปนะ จริงๆเราก็รำคาญพ่อแม่ แต่ไม่ใช่ว่าจะทนไม่ได้ ทนมาตลอดชีวิตแล้วนิ ทนต่อไปอีกหน่อย เราว่าพ่อแม่เราเองก็คงพยายามทนเราอยู่ด้วยเหมือนกันแหละ ถ้าพวกเขาใช้เน็ตเป็น อาจจะมีกระทู้ประมาณว่า "โรคที่ลูกอายุ 30 เกาะพ่อแม่กิน อกตัญญู ไม่เชื่อฟัง เอาแต่ใจ ไม่รู้จักโต เรียกว่าอะไร ใครเผชิญอยู่ เอามาเล่าให้ฟังบ้าง" แล้วก็จะมีเหล่าพ่อแม่วัย 60-70 เข้ามาเม้าเรื่องลูกกันเต็มไปโม้ด อย่าซีเรียสเลยนะ ชีวิตมันโหดร้ายพอแล้ว อย่าเพิ่มความเครียดให้ตัวเอง... จากคุณ : ari เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:32:48 A:125.24.109.110 X: TicketID:313880

ความคิดเห็นที่ 84 กว่าจะอ่านหมดทุกความเห็น อืม -.- ปัญหาแบบนี้มันมีทุกบ้านอานะ เราก็แยกมาอยู่คนเดียว เหมือนกัน นาน ๆ กลับบ้านที แต่ก็คิดไว้แล้วยาม พ่อแม่แก่เฒ่าจะกลับไปดูแล จากคุณ : **หิมะใต้พระจันทร์** เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:35:18

ความคิดเห็นที่ 85 แนะนำให้สวดมนต์และแผ่เมตตานะคะ ได้ผลจริงๆ  อย่างน้อยก้อทำให้เราใจเย็นขึ้น  มองอะไรกว้างขึ้น ทำใจได้มากขึ้น ถ้าเราเย็น คนที่อยู่รอบข้างก้อจะเย็นไปด้วย  แล้วค่อยๆคุยกันด้วยเหตผลค่ะ ร้อนไป ก้อร้อนกลับ ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น บางเรื่องก้อปล่อยวางบ้าง เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : vanilla caramel เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:40:37

ความคิดเห็นที่ 86 ก็แล้วทำไมพ่อแม่ถึงไม่รูัจักเรียนรู้ และปรับตัวละครับ บางอย่างรู้ว่าไม่ดี ก็ยังทำ ไม่อยากให้ลูกสูบบุหรี่ แต่พ่อสูบ พอเราว่าพ่อ ว่าไม่ให้สูบ ก็ได้แต่นิ่ง พูดอะไรไม่ได้ แล้วก็ไปแอบสูบ มันหมายความว่าไงละครับ นี่คือตัวอย่างของพ่อผมเลย พ่อแม่ที่ดี ควรจะ - ไม่สนเพศลูก ตอนเกิดเค้าเพศนี้ แต่โตไปเค้าจะเป็นเพศไหน มันเรื่องของเค้า - ให้ลูกได้ทำอะไรด้วยตัวเอง และภูมิใจกับสิ่งที่เค้าทำขึ้นมาด้วยตัวเอง โดยไม่สนว่าผลลัพธ์มันจะแย่หรือไม่ สิ่งสำคัญคือ "เค้าทำเองรึป่าว" - ปรับตัวตามยุคตามสมัยตามความเหมาะสม รู้จักปฏิเสธ หาความรู้ใส่ตัวให้เหมาะกับวัย - ไม่คิดว่ามีลูกต้องคาดหวังว่าเค้าจะมาตอบแทนบุญคุณ มีลูกจะต้องมาคอยเลี้ยงตอนแก่ สมัยนี้ถ้ารู้จักวางแผนชีวิต ทำประกัน เงินเกษียณต่างๆก็มี เชื่อมั้ยครับยิ่งถ้าเรายอมรับตัวตนของลูกมากๆ ว่าลูกเราเป็นยังไง ลูกเค้าจะยิ่งรักเรามาก บางครั้งไม่ได้คุยกันเลยแต่เค้าอยากอยู่กับเรามากด้วยซ้ำ - เมื่อลูกถึงวัยที่สามารถดูแลตัวเองได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งพาเราแล้ว เราต้องทำให้ตัวเราเองเป็นภาระกับลูกน้อยที่สุด ..... และเมื่อเราทำได้..... เราจะมีความสุขเมื่อเห็นลูกประสบความสำเร็จในชีวิตครับ ลูก คือ มนุษย์ ทฤษฎีพื้นฐานของสังคมการใช้ชีวิตของมนุษย์สามารถนำมาใช้ได้ เช่น ความต้องการ ของมาสโลว์ เป็นต้น รัฐบาลน่าจะจัดอบรมพ่อแม่ ทุกๆเดือน ทั่วทุกอำเภอนะครับ เพราะลูก เมื่อเกิดมาต้องเป็นหนึ่งในกระบวนการของสังคม พ่อแม่ต้องทราบและสอนด้วยว่าจะเลี้ยงลูกไม่ให้เป็นภาระสังคม บางทีเป็นพ่อเป็นแม่บางคนคิดว่าก็เลี้ยงลูกไปป้อนข้าวไป ......คืออยากจะบอกว่ามันไม่ใช่อะครับ มันไม่ใช่แค่นั้น มันมีอะไรอีกเยอะมาก ภายนอกใครๆก็เลี้ยงได้ แต่การอบรม สั่งสอนจิตใจเค้าอย่างมีศิลปะ คุณทำเป็นไหม นั่นแหละ พ่อแม่ที่ดีครับ จากคุณ : sillygang เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:53:58

ความคิดเห็นที่ 87 กลับมาตอบอีกครั้ง ส่วนแรกคือเราไม่ใช่แม่อายุ70แน่ๆฮ่าๆและสิ่งที่เราแสดงความเห็นไปในความเห็นที่27เราไม่ว่าใครทั้งนั้นที่มองตรรกกะของเราว่าไม่ทันสมัยหรืออาจจะคิดแบบในความเห็นที่78 ในเมื่อคุณบอกว่าพ่อแม่เมื่อมีลูกควรเลี้ยงลูกให้สุขกายสุขใจไม่ใช่ทำให้ทุกข์ ถามกลับว่าลูกทำอะไรให้พ่อแม่สุขกายสุขใจบ้างล่ะจริงอยู่ว่าการมีลูกแค่เราได้มีลูกสมกับที่ตั้งใจเราก็เป็นสุขเห็นเค้าเติบโตแข็งแรงพัฒนาการดีเราก็เป็นสุขแต่เพียงเท่านั้นหรือที่คนเป็นลูกให้ความสุขกับพ่อแม่   ไม่ใช่จะทวงบุญคุณที่เลี้ยงมาตามที่คิดกันหรอกนะ เราคิดว่าพ่อแม่คงไม่เคยคิดอยากจะทวงอะไรจากลูกหรอก แต่บางทีสิ่งที่เราพูดถึงเค้าในวัยเด็กมันคือความสุข ความสุขที่ไม่สามารถย้อนกลับมาได้อีก เป็นเพียงแค่ภาพความทรงจำของลูกที่คนเป็นพ่อแม่จำได้เท่านั้น  บางครั้งเราลืมความทรงจำเกี่ยวกับตัวเองแต่มีความทรงจำเกี่ยวกับลูกเต็มไปหมด ในบางครั้งเราพูดด้วยความสุขแต่ลูกกลับคิดว่าเราทวงบุญคุณก็มี บางครั้งเราพูดเพราะน้อยใจแต่เค้าคิดว่าเราอยากทวงบุญคุณก็มี    คนเป็นลูกคาดหวังอะไรจากพ่อแม่กันล่ะ ความเข้าใจ การเลี้ยงดู สังคมที่ดี โรงเรียนที่ดี ของใช้ที่ทัดเทียมคนอื่น(ไม่เว้นแม้เกมส์การ์ด) ลูกคาดหวังให้พ่อแม่เข้าใจ ให้อภัยในทุกสิ่ง ยินดีกับทุกอย่างที่ลูกทำ คำชื่นชมเวลาทำดี แล้วในเมื่อลูกคาดหวังต่อพ่อแม่แล้วทำไมจึงห้ามพ่อแม่ไม่ให้คาดหวัง ลูกรู้มั้ยว่าพ่อแม่ถูกเลี้ยงมาอย่างไร ยกตัวอย่าง  คุณพ่อของเราถูกเลี้ยงมาแบบที่เรียกว่าเข้มงวดมาก เมื่อมีลูกสาวเมื่อลูกอายุย่างเข้าวัยรุ่นพ่อของเราตีตัวออกห่างทันที ไม่เคยกอด ไม่เคยหอม ไม่มีการแสดงความรัก  เพราะเค้าบอกว่าคนอื่นเค้าไม่มารู้กับเราหรอกว่าเราพ่อลูกกันเค้าจะมองลูกยังไง(พ่อคิดเอาเอง)พ่อไม่เคยชมเราสักครั้งไม่ว่าจะเรียนดีแค่ไหนทำอะไรเก่งยังไงพ่อมีแต่ไปคุยกับเพื่อนพ่อว่าลูกฉันทำเค้กเป็น(ถึงไม่อร่อยแต่พ่ออร่อย)พ่อไม่เคยถามว่าอยากได้อะไร แต่พ่อรู้ทุกครั้งว่าอยากได้อะไร(เพราะพ่อมองสายตาลูกก็รู้) เราเคยคิดว่าพ่อไม่เคยรักเราเลย   จนวันนึงเรามีลูกทั้งที่ไม่พร้อมพ่อโกรธเราไม่ให้เข้าบ้านเป็นปียิ่งตอกย้ำความคิดเดิมว่าพ่อไม่รัก จนวันนึงที่แม่เล่าทุกอย่างให้พ่อฟังความลำบากของเราความทุกข์ที่แม่สามีทำให้กับเรา  พ่อตัดสินใจอย่างไม่ยากเย็นในการซื้อบ้านหลังนึงด้วยเงินเก็บแทบทั้งหมดที่พ่อมีเพื่อพาเราออกมาจากนรกที่เราต้องทนอยู่  มันเป็นครั้งแรกที่เราฉุกคิดขึ้นว่าพ่อรักเรา ถึงพ่อไม่เคยแสดงออกแต่ในแต่ละปัญฆาที่คลี่คลายมีพ่อและแม่อยู่เบื้องหลังทั้งนั้น การที่เราเอาตัวเองออกจากบ้าน เพราะเราอยากได้ชีวิตอิศระชีวิตที่เป็นของเราชีวิตที่ไม่มีพ่อแม่มาบังคับเพียงเพราะเราเบื่อเรารำคาญเราคิดว่าท่านไม่รัก จนในที่สุดมันนำเรามาพบความจริงว่าพ่อแม่รักเราที่สุด เราจึงคิดว่าอะไรก็ตามที่พ่อแม่ทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจเราจะทนไม่ใช่เพราะพ่อแม่ทำอะไรไม่ผิดพ่อแม่ดีไปหมดแต่เพราะพ่อแม่คือพ่อแม่ของเราชีวิตนี้เรามีพ่อและแม่ได้แค่คนเดียว ระยะเวลา1ปีที่ไม่ได้กลับบ้าน1ปีที่พ่อไม่เคยพูดด้วยทำให้เราคิดว่าต่อให้ท่านจะด่าเราทั้งวันทุกวันยังดีกว่าวันเดียวที่ท่านไม่พูดกับเราสักคำ   เราอาจจะเป็นคนไม่ทันยุคทั้งที่อายุของเราไม่ถึง25ด้วยซ้ำไปแต่เราขอเลือกที่จะไม่ทำผิดกับพ่อแม่ซ้ำสอง การแสดงความเห็นที่27ของเรามันเป็นเพียงการเสนอให้ได้คิดในอีกมุมเท่านั้น    ถ้าการเอาพ่อแม่ยกไว้เทิดทูลเป็นวัฒนธรรมที่ล่าสมัยไม่ทันยุคเราก็ขอเป็นเต่าล้านปีเพราะวัฒนธรรมพวกนี้นี่แหละที่ทำให้เราแตกต่างแตกต่างจากชาติอื่นแตกต่างจากสัตว์(ไม่ได้ว่าใครเป็นสัตว์ทั้งนั้น) ขอยกคำท่านพุทธทาสภิกขุ ลูกหมาไม่มีโอกาสตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ แต่ลูกหมาไม่เคยทำให้พ่อแม่น้ำตาตก ลูกคนมีโอกาสตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ กลับทำให้พ่อแม่น้ำตาตกมากกว่าลูกหมา ลูกหมาไม่เคยกัดพ่อแม่ แต่ลูกคนกัดพ่อแม่  ที่ทำกันอยู่เนี่ยกัดพ่อแม่รึปล่าว...... จากคุณ : แม่น้องฟ้าใส (มามี๊ตัวกลม) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 12:30:28

ความคิดเห็นที่ 88 เห็นด้วยกับคุณ sillygang มากๆๆๆ ฝากมู้นี้ที่เฉลิมไทยด้วย http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A10461718/A10461718.html จากคุณ : ศุกร์เล็งลัคนา เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 12:54:23

ความคิดเห็นที่ 89 ความคิดเห็นที่ 67 ย้อนขึ้นไปอ่านอิกรอบ คุณ LOGIN " AROMAT " ชั้นคิดว่าอิกสิบปียี่สิบ ลูกของคุณสองคน ก็คงจะขี่คอคุณเลยล่ะมั้งคะ คุณเคยรักพ่อกับแม่คุณบ้างมั้ย จากคุณ : Natt คุณ ความคิดเห็นที่ 67 เข้าใจอะไรผิดรึป่าว? เหมือนคุณกำลังคิดว่า ฉันเป็นแม่ประเภท ตามใจลูกอย่าง ใช่มั้ย? ผิดค่ะคุณ ฉันเลี้ยงลูกแบบ กึ่งฝรั่ง กึ่งไทย หยิบเอาแต่ส่วนที่คิดว่าดี มาใช้กับลูก ไม่ได้ตามใจทุกอย่าง ค่ะคุณ ทุกวันนี้ลูกฉันต้องฝึกช่วยเหลือตัวเองแทบทุกอย่าง เพื่ออนาคตของเค้าเอง โตขึ้นต้องรับผิดชอบตัวเอง ถ้าเห็นอันไหนที่เ้ค้าไม่ไหวจริงๆ ถึงได้เข้าไปช่วย แล้วจะบอกให้นะ ถ้าอีกสิบ 20 ปี ข้างหน้า ตามที่คุณว่าน่ะ ลูกฉันก็ออกไปใช้ชีวิตของเค้าเองแล้วค๊า...ไม่ต้องมาห่วงว่าฉันจะหนักคอเพราะยังยอมให้เค้าขี่เล่นหรอก เค้าเกิดและโตที่เมืองนอก ไม่ใช่เมืองไทย เด็กที่นี่ส่วนใหญ่ อายุ 18 อัพ ก็ ย้ายออกจากบ้านพ่อแม่แล้วคุณ แต่ถ้าเค้าจะอยู่ต่อก็ไม่มีปัญหา ฉันไม่คิดจะตัดสินแทนเค้าหรอก ว่างก็มาหา กินข้าวเย็น พูดคุยกัน โอ้ยย แค่คิดก็มีความสุขแล้ว ย้ำอีกครั้ง ชีวิตเค้าให้เค้าตัดสินใจเอง  แต่จะคอยรับฟัง แนะนำ และ รอช่วยเหลือเสมอ แล้วเรื่องฉันรักพ่อแม่รึป่าว ถามจริง มันเกี่ยวกันตรงไหนเนี้ย???? งง กะคุณ มากกกกกก ฉันเป็นแบบนี้ คิดว่าฉันไม่รักพ่อแม่ ฉันงงกับความคิดคุณจริงๆ เลยนะเนี้ย ที่ฉันว่า พ่อแม่เห็นแก่ตัวน่ะ ไม่ได้ว่าพ่อแม่ฉันเลย เพราะท่านไม่ได้มีพฤติกรรมแบบนั้น และถึงจะเป็น แต่ ฉันก็ไม่ใช่คนที่จะเอาความรักพ่อแม่มาบวกลบกับความเห็นแก่ตัวของท่านหรอกนะ คนอย่างฉันแยกแยะออก ถ้าตกอยู่ในกรณีอย่าง จขกท นี้ ก็คงต้องทำเหมือนคนส่วนใหญ่ แยกออกมาอยู่ห่างๆ แต่ก็ทำหน้าที่ลูกที่ดี มีเวลาก็ไปเยี่ยม ส่งเงินให้ใช้เหมือนเดิม นั่นละ พ่อแม่ก็คนๆนึง ลูกๆ ก็คนๆ นึง อย่าเอาบุญคุณมาสร้างอำนาจ เอาความรัก ความห่วงใย มองเห็นความสุขของลูกเป็นที่ตั้ง คิดแบบนี้ ทั้งพ่อแม่ และลูกก็ มีความสุขกันทุกฝ่าย ใช่รึไม่ จากคุณ : aromat เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 14:13:27

ความคิดเห็นที่ 90 คุณแม่น้องฟ้าใสคะ จริงๆ จะว่าที่ทำกันอยู่กัดพ่อแม่ ก็เกินไปนิดนึงส์ค่ะ "คุณผู้ชม" -*- เชื่อว่ากระทู้นี้ระบาย แต่รักพ่อแม่ไหม ก็รักแน่นอน รักมากด้วย ลองใครมาว่าซิ....ด่ากลับแหลกลาญ อารมณ์ประมาณ ตูว่าของตูเองได้ และทุกความเห็นล้วนแต่ บอกว่า ทนเพราะเป็นพ่อแม่เราทั้งนั้น อย่าแบบว่า อารมณ์แม่เข้าสิงมากไปนะคะ เราเองก็เห็นด้วยกับคุณ แต่เราไม่เถียงหัวชนฝาแน่แน่ว่า ทุกคนต้องทนพ่อทนแม่ หรือถ้าใครไม่ทนคงทิ้งไปตอนแก่ไม่กลับมาเลี้ยง มันไม่ใช่เยี่ยงนั้นไปซ่ะทุกเคสหรอกค่ะ บางกรณีเห็นตามหน้าหนังสืิอพิมพ์เยอะแยะ พ่อแม่ทำร้ายลุก ไม่ว่าจะ...เว้นไว้นะ อย่าเอามาพูดเลย "มันเยอะ" สิ่งที่ทำได้ คือสำนึกว่าเป็นลูก และเหมือนที่พิมพ์บอกไปตามความเห็น 76 นั่นละค่ะ ว่า ออกมาอยู่นอกบ้านไม่ใช่ว่าอกตัญญู ทุกวันนี้เราก็อยู่นอกบ้าน ทะเลาะกับแม่น้อยลง รักกันมากกว่ามาก แสดงออกถึงความกตัญญูได้เยอะกว่าเดิม เคยอ่านหนังสือของพี่แอมไหมคะ ต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกไกลกับใกล้น่ะ เวลาเห็นไกลๆ ก็ว่าได้ประโยชน์ เวลาเห็นใกล้ๆ ก็บอกว่า ต้องเก็บกวาดใบไม้ นั่นละ เราอยู่ไกลเราก็คิดถึงแม่ อยู่ใกล้ก็ทะเลาะกัน คนทุกคนต้องหาทางออก และระยะพอดีในการใช้ชีัวิต แม่เราแม้แต่คิดจะย้ายมาอยู่กับเรา กับพี่เรายังยากเลย ประกาศก้องขอตายคาบ้านที่อยู่ปัจจุบัน เราและญาติโกโหตุ ก็ได้แต่ตามใจและหมายใจว่า คงต้องเอาไว้จนแก่หง่อมไปไหนไม่ได้ นั่นละค่อยย้ายมา (เฮ่อ) เราเชื่อว่าหลายคนในกระทู้นี้เป็นเหมือนเรา บ่น แต่ตามใจ (ไม่ตามใจได้เรอะ) เด๋วแม่เพ่นกะบาลแยก ถามว่าระอาไหม มีบ้าง กลัวบาปไหม กลัว แต่ชดเชยทุกระยะ ทุกเวลาที่ทำได้เสมอ และเราเชื่อว่า เมื่อแม่กับเราอยู่ไกลกัน แม่เองก็แสดงออก ได้แตกต่างกับตอนอยู่ใกล้เราจริงๆ ไม่อยากให้ตอบแบบนี้เลยค่ะ ประมาณว่าทุกคนที่บ่นแว้งกัดพ่อแม่ ไม่มีใครทำถึงขนาดนั้นสักหน่อยเลย เท่าที่เราเห็น จากคุณ : เกเร อารมณ์ดี เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 14:17:28

ความคิดเห็นที่ 91 Like คห 73 จากคุณ : eartza เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 14:26:20 A:172.21.23.43 X:210.246.156.72 TicketID:281136

ความคิดเห็นที่ 92 เราคิดว่า แม่น้องฟ้าใส คงพูดจากประสบการณ์ของตัวเองแน่ ๆ เลยใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็เลิกกัด พ่อแม่ตัวเองเถอะ รักท่านให้มาก ๆ โชคดีค่ะ จากคุณ : มนอุ๊งอิ๊ง เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 14:57:47

ความคิดเห็นที่ 93 กระทู้ระบายความในใจ แต่ละความคิดเห็นยาวมาก อ่านไม่หมด จากคุณ : p3024 เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 15:00:53

ความคิดเห็นที่ 94 555 ผม บ้าน ผม ก็เปง ครับ จากคุณ : sandee.kung เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 15:19:18

ความคิดเห็นที่ 95 อยากจะเล่าหลายๆอย่างแต่ก็ไม่ค่อยกล้า     เอาเป็นว่าเรื่องของเรากลับเป็นตรงกันข้ามนะ    แล้วมันกลายเป็นว่ามันก็ไม่ดีเหมือนกันจนถึงทุกวันนี้    ขอใ้ห้กำลังใจทุกคนให้ฝ่าฟันความรู้สึกแบบนี้ไปให้ได้    คิดซะว่ามันเป็นอารมณ์มารที่เกิดขึ้นมาท้าทายเย้ยหยันคุณธรรมในใจของเรา    คิดว่ามันเป็นตัวตนอีกตนหนึ่งที่ไม่ใช่ตัวเราอย่างแท้จริง     แล้วมันก็เป็นอย่างนี้ในตัวของคนทุกๆคน    จะพ่อแม่ปู่ย่าตายายพี่ป้าน้าอาน้องก็มีไอ้เจ้าตัวกิเลสมารคอยบงการอยู่   เนื้อแท้ในใจของเขาเหล่านั้นก็มีความดีอยู่    แต่แสดงออกมาไ่ม่ได้ชั่วคราว    มารบังตากิเลสบังใจและปัญญาอยู่ จากคุณ : toytoytoy เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 15:44:22

ความคิดเห็นที่ 96 โลกก็เป็นแบบนี้ จากคุณ : toytoytoy เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 15:45:04

ความคิดเห็นที่ 97 การที่เราใช้คำว่ากัดเรายกมาจากประโยคของท่านพุทธทาสทั้งหมดค่ะลองไปหาในอากู๋ดูได้ค่ะจะไปอ่านในนี้ก็ได้ค่ะ http://article.netlood.com/%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%84%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9A%E0%B8%B8%E0%B8%8D%E0%B8%84%E0%B8%B8%E0%B8%93%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B9%81%E0%B8%84%E0%B9%89%E0%B8%99.html ท่านใช้คำว่ากัดจริงๆส่วนที่เราเขียนว่าที่ทำกันอยู่เนี่ยกัดพ่อแม่รึปล่าว มันต่อมาจากประโยคก่อนที่ยกคำท่านพุทธทาสขึ้นมาว่าลูกหมาไม่เคยกัดพ่อแม่แต่ลูกคนกัดพ่อแม่ เราจึงถามว่าที่ทำอยู่กัดรึปล่าวเท่านั้นเอง ถ้าเราใช้คำว่ากัดมันแรงเกินไปก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ โดยส่วนตัวแล้วตอนนี้เราเลิกกัดพ่อแม่แล้วค่ะแล้วเราก็รู้สึกรักท่านขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนมาก   จากคุณ : แม่น้องฟ้าใส (มามี๊ตัวกลม) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 15:52:22

ความคิดเห็นที่ 98 บอกได้อย่างนึงว่า "พ่อแม่คนไทย" ร้อยละ 80-90 มีลูกก็เพราะพื้นฐานความคิดที่ว่า แก่มาจะได้ฝากผีฝากไข้ จะได้มีคนดูแล ย้ำว่า "พ่อแม่คนไทย" นะคะ คงเข้าใจ ว่าหมายถึงอะไร คนที่มีรากฐานความคิดเช่นนี้ เปรียบไปก็ไม่ต่างอะไรจาก "การลงทุน" ทางธุรกิจ กระมัง เมื่อมีการลงทุน ก็หวังสิ่งตอบแทน หวังกำไร การตอบแทนดังกล่าว ก็แล้วแต่ว่า "จะเรียกร้องเอาคืน..จากลูก" ในรูปแบบไหน..มากหรือน้อย ต่างกันไป บ้างก็หวังให้แค่ดูแล ยามแก่เฒ่า แต่หลายคน ก็หวังอยากให้เป็นอย่างใจตัวเองทุกอย่าง ถึงกับใช้คำพูดด่าว่า เสียๆหายๆ เมื่อไม่ได้อย่างใจ ดูจากหลายๆคนที่เจอมาในทู้ ก็เห็นอยู่แล้ว ว่า เยอะ! การเรียกร้องเอาคืน คือ ความคาดหวัง รู้ๆกันอยู่ ว่า ความคาดหวัง คือบ่อเกิดแห่งทุกข์ แต่ ก็ ทำ นี่พูดในฐานะ ของลูก ที่มีแม่ ที่ประเสริฐที่สุด เข้าใจลูกที่สุด เราถือว่า เราโชคดีมาก ที่เกิดเป็นลูกแม่ เพราะแม่เข้าใจ หรืออย่างน้อย ก็พยายามเข้าใจเราทุกอย่าง จำอารมณ์ตอนวัยรุ่นไม่ได้ละนะ คุ้นๆว่า ก็ฮอร์โมนพุ่งได้ใจอยู่ แถมจำได้ว่า ช่วงแม่วัยทอง ก็หนักหนาเอาเรื่อง ตอนนี้ 32แล้ว แม่ก็ผ่านวัยทองมาแล้ว เรื่องของฮอร์โมน ก็แทบไม่มีผลแล้ว ตัวตนของแม่จริงๆ ก็ยังเป็นแม่ที่เข้าใจ และเห็น ลูก สำคัญเสมอ ลูกมาก่อนเสมอ และ ไม่เคยคาดหวัง "กำไร" ความรักที่แท้ คือ การเปิดโอกาสให้คนคนนั้นงอกงามเติบโต อย่างที่คนคนนั้นควรจะเป็น หรือมิใช่ ลูกของเราจะเป็น มะม่วง มะลิ ทุเรียน แตงโม สาลี่ หรือแม้แต่ มะดันดีควาย ก็แล้วแต่ อย่าไป"บอนไซ"มัน อย่าไปคาดหวังให้มันเป็นอย่างอื่น ที่มันไม่ได้เป็น แค่ดูแล รดน้ำ พรวนดิน ให้ปุ๋ย เต็มที่ ไม่ให้หนอนเจาะ เน่าตาย ก่อนวัยอันควร แล้วเราก็จะได้ผลที่น่ากิน ได้ใบมาให้ความร่มรื่น เมื่อมันโตเต็มที่เองแหละ ถ้าลมฟ้าอากาศเป็นใจด้วยอะนะ ฮา! เพราะอย่าลืมว่า คนทุกคนมีกรรมเป็นเครื่องกำหนด มีกรรมเป็นของของตัว แม้เรามั่นใจว่าเราทำกรรมดีที่สุดแล้ว   เหตุปัจจัยอื่นๆเฉพาะของตัวคนคนนั้น ที่เรามองไม่เห็น ก็ยังเป็นเครื่องกำหนดให้คนคนนั้น มีชีวิตที่ต้องรับกรรมในแบบที่ตัวเองทำมา ปล เราไม่อยากมีลูกนะ ไม่อยากสร้างกรรมเพิ่ม...ฮา! แก่มาดูแลตัวเองได้ ไม่กลัว สู้โว้ยยยยยยยยยยยย 5555555555555 ปล 2 -แล้วไม่ต้องมาเป็นห่วงแม่ของฉันหรอกนะ เพราะแม่ของฉันท่านเข้าใจในความเป็นฉัน ถึงท่านจะไม่พอใจแต่ก็ไม่เคย ทวงบุญคุณกับลูก  ไม่เคยกล่าวร้ายให้เจ็บช้ำน้ำใจ เวลาตัดสินใจผิดพลาด ท่านไม่เคยซ้ำเติม เปิดประตู อ้าแขนรอรับ ท่านรู้ว่าชีวิตของฉัน ฉันควรตัดสินใจเอง กระทืบไลค์ ประโยคข้างบนนี้ของ คคห 38  คุณ aromat  รัวๆๆๆๆๆๆๆๆ ค่ะ เหมือนแม่เราเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ^^ -กับลูกก็ต้องแชร์ความรู้สึกกัน พูดกันว่าอะไรทนได้ทนไม่ได้ >>> นี่ก็ใช่ อิอิอิ บ้านเรา ลูกเรียนรู้จากแม่ แม่ก็เรียนรู้จากลูก เสมอกัน -ถึงแม้จะรักพ่อแม่ เพียงใด ความรัก กับความเข้าใจและความสามรถในการปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมชีวิตกันมันคนละส่วน Oh yeah ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบ -เราเกิดเป็นคนสมควรรู้จักบุญคุณคน สมควรตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่ที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเรามา แต่ก็มิได้หมายความว่าพ่อแม่จะมีสิทธิ์บงการชีวิตของเราได้ทุกเรื่องและไม่มีวันทำผิดพลาดได้ ช่ายยยยยยยเลยยยยยยย โดนใจฉานเลยยยยยยยยยยย พอเหอะ มานเยอะเกิ๊นนนน 55555 ขอสรุปจบท้ายไว้นิดนึงว่า ปัญหาทุกปัญหา บรรเทาได้ด้วย "การสื่อสาร" กัน ดีๆ ค่ะ (บ้านเราสื่อสารกันตลอด โอ้ เย้ ^_____^) จากคุณ : cinta เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 16:01:14

ความคิดเห็นที่ 99 เคยทะเลาะกันแรงๆเหมือนกัน เรื่องใช้อะไรแล้วเราทำให้ช้า เีด๊่ยวนี้มีการตกลงกัน เอาเป็นว่า แม่สั่งไรหนูทำให้แน่นอน แต่ช้าหน่อย แต่ช้าอย่างมาก ไม่เกิน 3 ชั่วโมง จากคุณ : ปลาวัวตัวอวบอัด เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 16:22:59

ความคิดเห็นที่ 100 คุณแม่น้องฟ้าใสคะ ความคิดเห็นที่ 87 คือต้องแยกแยะให้ออกนะคะ กระทู้นี้มันเป็นกรณีลูกอายุ 30 ไม่ใช่ 13 นะคะ  เรามาวิเคราะห์ประเด็นที่ลูกโตแล้วและรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว สร้างเนื้อ สร้างตัวได้แล้ว แต่แม่ก็ยังซี้ซั้ว ดื้อ บ้าอำนาจ เอาแต่ใจ  (ประโยคข้างต้นแปลว่า แม่ทำอะไรไปโดยค่อนข้างจะไม่มีเหตุผลเลยกับลูกที่อายุ 30) คนละประเด็นกับมีลูก 3 ขวบ หรือ 13 ขวบ ที่คอยแต่หาเรื่องให้แม่ปวดหัว จนแม่ต้องบ่น ต้องดุ ต้องเตือน อันนั้นถูกต้องแล้วค่ะ ลูกดื้อก็จัดไปตามสมควร  ไม่ต้องถามกลับว่าแล้วลูกหล่ะ ทำอะไรให้พ่อแม่สุขใจบ้างไม๊  เราว่าส่วนใหญ่คนที่มีสามัญสำนึก(อายุ 30) ที่กำลังมีปัญหาในเรื่องนี้ มักไม่ใช่ฝ่ายที่ทำให้พ่อแม่ทุกใจ และอยากตอบแทนบุญคุณกันทุกคนเท่าที่อ่านๆมาแต่ละความคิดเห็นอ่ะนะ   จากคุณ : =+ เรนัส += เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 16:30:17

ความคิดเห็นที่ 101 คุณเป็นเหมือนพี่สาวดิฉันที่คุยกับแม่ได้ไม่นาน ก็ต้องทะเลาะกันแล้ว คุยกันดีๆ ไม่ได้ เพราะต่างคนต่างเอาแต่ใจ เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง  พี่สาวก็เป็นคนไม่เคยฟังความคิืดเห็นของคนในครอบครัว ใครพูดอะไรไม่เคยเชื่อ ฟังคนนอกบ้านมากกว่าคนในบ้านตัวเอง แม่ก็คิดว่าความคิดแม่นั้นถูกเสมอ เฮ้อ..... แต่ก็เห็นใจคุณมากๆ คะ สู้ๆๆนะคะ จากคุณ : สาวน้อยร้อยล้าน เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 16:41:46

ความคิดเห็นที่ 102 ไม่น่าเชื่อค่ะ ว่าจะเจอคนชะตากรรมเดียวกัน ในกระทู้นี้เยอะมาก ที่บ้านเราเนี่ย แม่จะเยอะมาก เรามีพี่น้องสามคน พี่สาวแต่งงานแยกเรือนออกไปแล้ว ก่อนแยกเรือนออกไป โดนแม่บ่นจนเครียด ชัก เข้าโรงพยาบาลไปสองรอบ ส่วนพี่ชาย พอแต่งงาน อยู่บ้านได้ประมาณสามปี ก้อทนไม่ไหว ต้องแยกบ้านไปอีกคน เพราะแม่ไม่ชอบทั้ง พี่เขย และพี่สะใภ้เรา กรรมหนักมันเลยมาตกอยู่ที่เรา ต้องรับฟังเค้าทุกเรื่อง ทุกอย่าง อายุเราเกินสามสิบแล้ว และตอนนี้ก้อกำลังผ่อนบ้านที่กำลังอยู่ด้วยกันนี่แหล่ะ บางทีการฟังเยอะ น้ำมันเต็มจนล้นแล้วล้นอีก ตอนนี้น้าสาวเอาไปอยู่หาดใหญ่ ไปได้สองอาทิตย์แล้ว อยู่กับพ่อสองคน มีความสุขดี สบายหู ไม่หงุดหงิด พ่อก้อสุขภาพจิตดีขึ้น รวมถึงเราด้วย แม่โทรมาหาบ้าง แต่ก้อพูดจาดี ไม่มีหงุดหงิดตะคอกใส่ บางทีการห่างกัน พูดกันน้อยลง มันก้อทำให้รักกันมากขึ้นนะคะ จากคุณ : Big Rabbit เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 16:52:56

ความคิดเห็นที่ 103 เราก็เป็นค่ะ แต่เราเพิ่ง 26 ทุกวันนี้เราก็เป็นกำลังหลักของครอบครัว หาเงินมาได้ไม่ได้แบ่งให้เยอะ แต่ก็รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านเอง รถเราก็ผ่อนให้ ตั้งใจซื้อรถคันนี้ให้เป็นคันแรกของครอบครัว อะไรหลายๆ ที่เค้าอยากได้เราก็หามาให้ เพราะตอนเด็กๆ ลำบากกันมาก เราก็เข้าใจ แต่เค้าก็บังคับ + กดดันเรามาตลอด เค้าบอกว่าเป็นทหารเค้ายังฝึกกันโหดกว่านี้อีก นี่แค่เบาะๆ (?) เราอยากมีชีวิตของเราเองบ้าง แค่เรามีแฟน ยังประกาศตัดพ่อตัดลูก ไล่เราออกจากบ้านถ้าเราเลือกแฟนเรา เพราะเค้าจะไม่ให้เรามีแฟนเลยในชีวิตนี้ และบอกว่าผู้หญิงสมัยนี้เค้าก็อยู่เป็นโสดกันทั้งนั้น ทั้งๆ ที่แฟนเราเค้าช่วยเหลือเรา ให้กำลังใจเรา ไม่เหมือนที่บ้านที่มีแต่ตัดกำลังใจ ครอบครัวแฟนเราเค้าก็ปลื้มเรา ดูแลเราอย่างดี เค้าบอกว่าแฟนไม่จำเป็นต้องมีก็อยู่ได้ แล้วเค้าก็เป็นคนที่พูดก็ไม่เคยฟัง ฟังแต่คนนอกครอบครัว แล้วสั่งกับคนในบ้าน พยายามทำให้บ้านเป็นค่ายทหาร ชอบด่าว่าเราเอาแต่ใจ เราอกตัญญู ทั้งๆ ที่เราอดทนทำงานที่ไม่ชอบ โดนกดดันกลั่นแกล้งสารพัดก็เพียงเพราะเงินเดือนสูงๆ มาให้เค้ามีกินมีใช้ไม่ลำบาก แต่เค้าไม่เคยคิดใจเรา เราอยากลาออกก็ด่าว่าเรา ต้องใช้คำว่าด่า เพราะเค้าพูดกับเราแรงมาก ชอบจิตนาการไปต่างๆ นานาว่าเราไปทำเรื่องไม่ดีนู่นนี่มา สารพัดจะตัดกำลังใจ และทำให้ไม่อยากอยู่ด้วย ทุกวันนี้เราก็ได้แต่อดทน เพื่อแม่ และเผื่อว่าซักวันนึงเค้าจะเข้าใจอะไรเราบ้าง แต่หลายๆ ครั้งเราก็กลัวว่าเราจะเป็นบ้าไปซะก่อน T_T แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 17:01:30 จากคุณ : พังพอนน้อย เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 16:59:27

ความคิดเห็นที่ 104 คนที่เป็นพ่อ เป็นแม่ ไม่เคยคิดว่าลูกโตหรอกครับ คนที่จะเป็นลูกจะรู้ก็ ต่อเมื่อได้เป็นพ่อแม่คนครับ และจะเข้าใจว่า พ่อกับแม่คิดอะไรกับลูก เรื่องอายุ ไม่เกี่ยวหรอกครับ ถ้าคุณ 50 แต่ยังโสดไม่มีภาระ คุณก็ไม่มีวันเข้าใจภาระอันใหญ่หลวงนี้หรอกครับ ถ้าคุณไม่เคยโดนมีดบาดคุณจะรู้ไหมว่ามันจะรู้สึกยังไง คนอื่นบอกเจ็บ แต่คุณจะรู้ไหมว่าเจ็บยังไง จากคุณ : ton_21 เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 17:01:53

ความคิดเห็นที่ 105 แม่เราก็เป็นค่ะ โลกหมุนรอบตัวชั้น เผด็จการ มองโลกในแง่ร้าย ไม่มีเหตุผล ใช้อารมณ์ ลงไม้ลงมือ โดนตีทุกวันด้วยข้อหาเล็กน้อย ชอบยัดเยียดข้อหาทั้งที่ไม่ได้ทำ แถมปีชงกะเราอีก กฏของแม่ก็คือแม่ถูกเสมอ ห้ามเถียง ถ้าเถียงแล้วแม่จนมุมคนรอบข้างจะซวยด้วย ตั้งแต่โตมาตีกันตลอดเราร้องไห้ตลอด คิดเสมอว่าแม่ไม่รักทำดีแม่ก็ไม่เห็น โตมาด้วยความเครียด โชคดีที่พ่อที่เข้าใจ เราถามพ่อว่าทนอยู่กะแม่ได้ไง พ่อตอบว่า ถ้าเข้าใจแม่ เข้าถูกทางแม่จะกลายร่างจากนางยักษ์เป็นนางฟ้า ทำเฉยๆไปซะ ตามใจแม่ก็จบ ถ้าพ่อเลิกกะแม่ลูกจะกลายเป็นเด็กครอบครัวแตก ซึ่งคำนี้ทำให้เราสะอึก เออเว้ยพ่อทนแม่เพื่อเรา ตอนอายุ25อยากออกไปตีปีกพั่บๆด้วยตัวเอง เราก็ชิ่งเลยหางานตจว.ซะนานๆกลับที่ แฮบปี้ ถึงแม่จะตีเรา แม่จะด่าเราด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่แม่ไม่เคยลืมว่าเราชอบกินอะไร และเราได้กินเสมอ วันที่คลอดลูกแม่เป็นคนเช็ดเลือดประจำเดือนที่เลอะพื้นให้ ตอนนี้มีลูกเลยซึ้ง แล้ว เราเลือกเกิดไม่ได้ ซึ่งก็คงเลือกแม่ไม่ได้ด้วย แต่เราเลือก สิ่งดีๆให้ตัวเองได้ อันไหนแม่ว่าไม่มีเหตุผลเราก็เฉยซะ มองโลกแง่ดีไว้ชีวิตก็เป็นสุขค่ะ จากคุณ : warship 39 เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 17:08:57

ความคิดเห็นที่ 106 เราโดนแม่ กล่าวหาว่าจะเอามีดไปแทงเค้า ทั้งๆ เรายื่นมีดให้แม่ต่างหาก เราก็ย้ายออกมาแล้ว อยู่คนเดียวสบายใจ จากคุณ : แม่ปุ๊กปิก เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 17:13:20

ความคิดเห็นที่ 107 เราจะเป็นแม่ที่ดีค่ะ จากคุณ : วุ้นผลไม้ลอยแก้ว เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 17:15:57

ความคิดเห็นที่ 108 อ่านกระทูนี้แล้วมันจี๊ดจังเลยค่ะ เด็กเก็บกด อายุ 25 พ่อแม่แฟน..(ยังไม่เคยไปบ้าน) ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเค้าทำกับลูกได้มากถึงเพียงนี้ ลูกไปทำงาน ไม่มีเวลา หาว่าไปเล่นยา  ลูกเปิดร้านสาย ก็หาว่าเหลวไหล ทั้งๆที่นอนยกหัวไม่ขึ้น  ต้องฝืนมาเปิดร้านเพราะนัดลูกค้าไว้มาเอางาน ...สารพัด อะไรนิดอะไรหน่อยก็ด่า ขึ้นคำไม่สุภาพ รื้อฟื้นเอามาหมด ถ้าแม่เป็นผู้นำ(ด่า) พ่อก็จะตามแม่  ก็จะประมาณนี้แหละ  เราก็งงๆว่าครอบครัวนี้อยู่กันยังไง  ตอนนี้เค้าก็แยกมาอยู่ที่บ้านในสวน  เคยหนีออกจากบ้าน ... อยากให้เค้ารู้จักกับพ่อแม่ของเราจัง... ถ้าวันนึงมาถึง  เค้าคงจะได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวของเรา เหมือนกับที่เราสัมผัสมันอยู่ เป็นกำลังใจให้นะ... ได้แค่คอยเติมเต็มและเป็นกำลังใจให้อยู่ห่างๆ ได้แค่สื่อสารผ่านเสียง...ก็พอรับรู้ในสิ่งที่เค้าเป็น กลัว  กลัวการเป็นลูกสะใภ้ของบ้านนนี้จัง  ขนาดลูกตัวเองยังแรงได้ขนาดนี้ ฮ่าๆๆ แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 17:29:05 จากคุณ : เจ้า หญิง ชิน จัง เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 17:25:06

ความคิดเห็นที่ 109 เราเป็นทั้งลูกของแม่วัย74 และแม่ของลูกวัย17 และอายุเกิน30มามากหลายปีเลยค่ะ เข้าใจความรู้สึกของเจ้าของกระทู้มากเพราะช่วงเวลาแบบนี้มีทั้งที่ผ่านมาแล้วและกำลังดำเนินอยู่ เป็นความทุกข์แบบไม่รู้จบ คือรัก ห่วง และหวังดี แต่ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ ที่ทำคือประคองอารมณ์ตัวเองว่า ให้อภัย ไม่ถือสา หลีกเลี่ยงการปะทะ ยอมรับค่ะว่ายากมากแต่ยังดูแลแม่เสมอเพราะแม่เราอายุมากและสุขภาพไม่ดีมากๆ บวกกับความดื้อของคนแก่และด้วยความคิดที่แม่บอกว่า "แม่เป็นแม่ยังไงก็ไม่ผิดและแกในฐานะลูกต้องเคารพและเชื่อฟัง" ทำเอาบางครั้งแทบอยากหายตัวไปจากโลกนี้เพื่อให้สถานภาพมันเปลี่ยนไม่มีลูกในโลกนี้แล้ว แม่จะเป็นแม่ของใคร เราเลือกเว้นระยะให้ห่างออกมาโดย กำหนดพื้นที่ส่วนตัวของเรา คือถ้าสภาพจิตใจเรายำแย่มากแล้วเราจะหนีไปปรับสภาพจิตใจ  มักหนีเข้าห้องพร้อมประกาศว่าขอร้องเถอะนะ หยุดซะบ้าง อย่าตอแยเรา  เราพร้อมรับปัญหาเมื่อไรค่อยคุยกัน และท่องไว้เสมอๆว่า เราจะไม่เป็นอย่างนี้ในวันหน้าเพื่อลูกของเราจะไม่ต้องมีความทุกข์แบบเรา ดูแลพ่อแม่ในวันนี้ตอนท่านมีชีวิตอยู่ และรักษาสภาพจิตใจเราด้วยการไม่ปะทะ ท่องใว้ให้อภัยไม่ถือสา เหมือนเรายอมแพ้ แค่เกิดเป็นลูกก็ปิดทางชนะแล้ว  แพ้พ่อแม่แต่ชนะใจเราเอง เราเลือกแบบนี้ จากคุณ : majoyka เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 17:39:42

ความคิดเห็นที่ 110 ไม่เคยโดนด่าเลย หลังออกมาจากโรงพยาบาลสมเด็จเจ้าพระยา ก่อนหน้านั้นโดนตลอด จากคุณ : ร่มแห่งความหวัง เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 17:51:52