อ่านไปอ่านมา นึกเรื่องของตัวเองได้
ตากับยายเรา มีลูกด้วยกัน 11 คน
ตั้งแต่จำความได้ เท่าที่รู้มา
ไม่เคยเห็นพบว่าตาเรามีเมียน้อย
มีแต่จะออกไป กินเหล้ากินเบียร์กับเพื่อน
เวลาเมากลับมา ก็ออกแนวหงุดหงิด (แต่ไม่ได้ตบตียายเรานะ)
ช่วงหลังๆ อายุเยอะกันทั้งคู่ ตาเราไม่ได้ออกไปกินเหล้าแล้ว
แต่ลิ้นกับฟัน อยู่ด้วยกันนาน อยู่ไม่ได้ ทะเลาะกัน เลยต้องแยกบ้านกันอยู่
ตาอยู่บ้านกับลูกคนนึง ยายอยู่บ้านกับลูกอีกคนนึง
ลูกหลานพยายามสร้างบ้านให้ตากับยายอยู่ อยู่ได้ไม่ถึงเดือน
ก็ต้องแยกกันอยู่เหมือนเดิม
ทีแรกเราก็คิดว่า ตากับยายไม่รักกันเหรอ ทำไมทะเลาะกันบ่อยจัง
แต่สิ่งที่ทำให้เรารับรู้ว่า ตากับยายมีความรักให้กันอยู่นั่นคือ
ความห่วงใย อย่างน้อย ไม่เกิน 2 วัน ต้องได้พบหน้ากันบ้าง
ถ้าเกินหลายวันไม่เจอหน้าจะเริ่มมีถามถึงอีกฝ่ายแล้ว
แถมต่างฝ่าย ต่างบอกลูกหลานว่า ให้ดูแล อีกฝ่ายให้ดีๆ เค้าแก่แล้ว
ตอนนี้ยายเราเสียไปแล้ว ตาเราเสียใจมาก
ตอนไปดูยายเป็นครั้งสุดท้าย ตาเราร้องไห้เยอะมาก
กินไม่ลง นั่งซึมคนเดียว
ขนาดวันที่เราแต่งงาน ตาเรายังร้องไห้ บอกว่าเสียดาย ยายไม่อยู่ อยากให้ยายได้มาเห็นวันนี้ของหลานจัง
ฮือๆๆ เล่าแล้ว น้ำตาไหล คิดถึงยาย T_T
อยากมีครอบครัว มีคนที่จะอยู่กับเราจนแก่ตายแบบนี้บ้าง
ถึงจะทะเลาะตาชอบกินเหล้า ยายขี้บ่น แต่สุดท้าย เค้าก็ผ่านร้อนผ่านหนาวร่วมกันมา
รับผิดชอบในหน้าที่ของตน
เราเชื่อว่า ตราบใดที่ ไม่มีมือที่ 3 เข้ามาเกี่ยวข้อง