PANTIP.COM : L10652313 ผู้หญิงขี้เหงา มันจะไปรอด กับผู้ชายโลกส่วนตัวสูง ได้ไหมเนี่ย []

ผู้หญิงขี้เหงา มันจะไปรอด กับผู้ชายโลกส่วนตัวสูง ได้ไหมเนี่ย

เราเป็นคนขี้เหงาค่ะ ขอย้ำว่ามากกกกกกกกกกกกก...
ลูกคนเดียว อยู่กับแม่สองคนค่ะ
เพื่อนก้อมีแต่น้อยค่ะ เราเลือกคบคน ถ้าคนไหนไม่จริงใจ เราก้อไม่คบ
ส่วนมากเพื่อนๆ เราไปอยู่ ตปท. กันหมด

ส่วนเพื่อนที่เราเลือกคบและยังเหลืออยู่ ก้อล้วนมีแต่พวกโลกส่วนตัวสูงค่ะ
แต่ก้อไม่สูงมากสำหรับเพื่อนสนิท พอเข้าถึึงได้ (บางทีติดต่อไม่ได้ก้อโวยวายเหมือนกัน)

ส่วนแม่..ก้อเหมือนไม่ลงรอยกันเท่าไหร่ เพราะแม่เราก้อเป็นคนโลกส่วนตัวสูงค่ะ
ช่วงแรกๆ เราแทบจะคุยอะไรกับแม่ไม่รู้เรื่อง(เพิ่งจะมาอยู่กับแม่ตอนโต)
แต่ก้อเหมือนต่างคนต่างอยู่อีกนั่นแหละ ตอนนี้เราอายุจะสามสิบละ ก้อแยกบ้านกันอยู่ค่ะ

ที่ผ่านมาเราอยู่มาได้แบบไม่เหงา เพราะสิบกว่าปี เรามีแฟนมาตลอด ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่มีแฟน
แต่เราคบทีละคนนะคะ พอเราเจอคนใหม่เราก้อเลิกกะคนเก่าเลย สถิติแฟน 2 คน
(ตอนนี้กำลังลุ้นคนที่สาม)

คนล่าสุด เราคบมาเกือบเก้าปีเค้าเด็กกว่าเราสามปีค่ะ เค้าก้อไม่ยอมโต ไม่ทำงาน ไม่เก็บเงิน และที่รับไม่ได้คือ เค้าเจ้าชู้

เรามีปมด้อยค่ะ เพราะพ่อเราเจ้าชู้มาก เราก้อเลยไม่ยอมที่จะให้แฟนเราเป็นแบบนั้น
เราไม่อยากอยู่คนเดียว เราต่อต้านเรื่องการผิดศีลธรรมมากเลยค่ะ

ห้าปีก่อน เรารู้จักผู้ชายคนนึงขอเรียกว่า “คนที่มาจากอนาคต” ละกัน (ปล. ดูเค้าจะชอบฉายานี้มาก) จากการหาบริษัทข้างนอกมาทำงานตกแต่งให้บริษัทเรา ผู้ชายคนนี้ (คาดว่า) มาจากช่วงนั้นแหละค่ะ ปกติเราใช้ skype ติดต่อกะเพื่อนที่อยู่ต่างประเทศ และ “คนที่มาจากอนาคต” ก้อเข้ามาเป็น 1 ในลิสต์ของสไคป์เราค่ะ ที่ทำงานเราออน msn ไม่ได้ ก้อเลยมีแต่ อีตาบร้าคนนี้ออนไลน์ตลอดเวลา

ตอนนั้นเราไม่ได้สนใจเค้าหรอกค่ะ เพราะพอทักมาทีไร ก้อมีหน้าแว่น (ที่เป็นอีโมชั่น) มาก่อนเลย
แล้วเราเป็นคนมีอคติกับรูปแว่นดำ มันให้ความรุ้สึกเหมือนคนตาบอด 555+
(ประมาณว่าไม่เท่หรอกนะ อีโมชั่นนี้อะ)

แต่เนื่องจากเราเป็นคนขี้เหงาไงคะ แฟนเราก้อไม่ค่อยสนใจ ไม่มีหรอกที่จะมาคุยด้วย
ที่ทำงานคุยกะใครก้อไม่ได้เพราะเค้าก้อไม่เล่นสไคป์กัน นั่งทำงานก้อนั่งคนเดียว เราก้อเลยมีแต่ตาเนี่ยแหละค่ะ ที่เราคอยจะบ่นโน่นนั่นนี่ให้ฟังตลอดเวลา

ผ่านมาได้สักสี่ปีที่รู้จักกับ “คนที่มาจากอนาคต” มีวันนึง คือวันที่ 18 กรกฏาคม 2552
เราโดนบอกเลิกค่ะ และวันนั้นเป็นวันคล้ายเกิดของเรา..555+
เราโดนทิ้งไว้กลางห้างเซ็นทรัลเวิลด์ กับเหตุผลที่ว่า "เราทำตัวเหมือนแม่มากเกินไป"
มันเศร้าน่ะค่ะ เอาเป็นว่าเราข้ามเรื่องนี้ไปเลยดีกว่า

ไม่รู้ทำไมนะคะ เราโทรหา “คนที่มาจากอนาคต” ด้วยค่ะ เราเล่าให้เค้าฟังว่า
เหตุผลที่แฟนเราเค้าขอเลิก เป็นเพราะว่า เราทำตัวเหมือนเป็นแม่เค้ามากเกินไป
คือแฟนเก่าเราไม่สนใจเรียน เล่มเกม ติดเพื่อน) ทุกสิ่งอย่างค่ะ
แล้วแม่เค้าก้อไม่ค่อยอยู่บ้าน เลือดผู้นำในตัวเรามันมีอยู่มากซะด้วย เราก้อเลยพยายามชี้แนะแต่สิ่งดีๆ ให้
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องมารยาททางสังคม การแต่งตัว โน่นนี่ สารพัด เรียกว่า โมดิฟาย จนหล่อเลยค่ะ

พอหล่อแล้ว มีรถก้อเป็นธรรมดาค่ะ..อยากไปเที่ยว อยากมีสังคม อยากมี ญ ไม่ซ้ำหน้า เป็นธรรมดาของผู้ชายทั่วไป (หรือเปล่า)เค้าก้อเลยบอกเลิกเรา ทิ้งเราไป ประเด็นจริงๆ ก้อคือมีคนใหม่นั่นแหละ

“คนที่มาจากอนาคต” บอกเราว่า "ถ้าเราทำตัวเหมือนเป็นแม่ ก้อดีนะสิ เพราะว่าการที่เราจะแต่งงานกับใครสักคน เราก้อออยากได้คนที่ห่วงใยเราเหมือนกับที่แม่ห่วงใยเรานั่นแหละ แบบนี้จะไปหาที่ไหนได้อีก"
และคำนี้ ทำให้เค้าดูน่ารักขึ้น 500 เปอร์เซ็นต์เลย แต่ก้อไม่รู้ว่าเค้าพูดให้รู้สึกดีหรือเปล่านะคะ

เราเริ่มสนใจ “คนที่มาจากอนาคต” ขึ้นมาตั้งแต่ตอนนั้น แต่เนื่องในบรรดาผู้สมัครทั้งสามคน เค้าเป็นคนบ้านอยู่ไกลที่สุดค่ะ อยู่ไกลมากๆๆๆ ในประเทศไทยนี่แหละ ถึงแม้ว่าเราชอบเค้ามากที่สุดก้อตาม แต่เราตัดสินใจไปคบกับผู้ชายอีกคนนึงที่บ้านอยู่ กทม. เพราะเหตุผลไร้สาระของเราคือ
บ้านอยู่ไกล ได้เจอน้อย เดี๋ยวเหงา ไม่เอาดีกว่า

คบได้ไม่นาน แฟนเก่าเราก้อมาขอคืนดี (เพราะไม่มีใครชอบแฟนเก่าเราจริงจังไงคะ เค้าเปลี่ยน ญ ไปสามคนได้มั้ง)เราก้อโง่ค่ะกลับไปคบซะงั้น เกรท.......

ช่วงแรกๆ ที่รีเทิร์นไปคบกับแฟนเก่า เรามีโอกาสได้เจอกับ “คนที่มาจากอนาคต” ค่ะ เค้ามาช้าเกินไปที่จะเริ่มต้นสานสัมพันธ์ให้สนิทยิ่งกว่าเดิม ณ ตอนนั้น เหตุการณ์ ณ คืนนั้นวุ่นวายมากค่ะ เราขับรถเบียดกับฟุตบาทหน้าแมนชั่นที่เค้าอยู่ แล้วก้อยังจะมองไม่เห็นอีกนะ ว่ามันเป็นหน้าแมนชั่นของเขา เราขับไปเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ยางมันก้อไม่ไหวแล้ว กว่าจะเปลี่ยน ซ่อม ปะเสร็จอะไรเสร็จ นัดเจอสี่ทุ่มครึ่ง ณ กลางแจ้ง กลายเป็นเที่ยงคืนครึ่ง ที่ได้เจอกัน เค้าก้อคงหงุดหงิดที่เราไปช้า เพราะเค้าก้อกำลังจะออกไปเที่ยวกะเพื่อนด้วย ในที่สุดเรายืนคุยกันประมาณครึ่งชม. ค่ะ

ณ ตอนนั้นเรารู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ มีเสน่ห์บางอย่างที่น่าค้นหา
แต่ ณ ตอนนั้น ยังไม่ว่างค้นหาค่ะ 555+ (เพราะแฟนเราก้อตามยิกๆ เหมือนกัน)

หลังจากนั้นเราก้อติดต่อกันมาตลอด แบบว่าคุยกันเดือนละครั้ง คุยแบบเพื่อนนะคะ เราเป็นคนไม่วอกแวก ชอบใครก้อชอบคนเดียว เรารู้มาว่าที่ผ่านมาเค้าก้อไม่มีแฟนเลยค่ะ เคยมีแฟนสมัยเรียนมหาลัยปีแรก แล้วก้อเลิกไป ไม่รู้ว่าอยู่คนเดียวได้ยังไง

หลังจากนั้นไม่ถึงปี แฟนเก่าเราขับรถชนค่ะ อาการหนักมาก นอนรพ. หลายเดือนกว่าจะกลับมาปกติ ข้อความที่เค้าคุยค้างไว้กับ ญ คนอื่นในมือถือที่หล่นไว้ในรถทำให้เราเสียใจมาก กะจะไม่ไปเฝ้าแล้ว มันทั้งรัก ทั้งแค้น ทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บใจ หลายสิ่งค่ะ ทำใจลำบากค่ะ แต่ก้ออดทนที่จะคอยให้เค้าหายป่วย แล้วค่อยเคลียร์ทีหลัง...

พอหายป่วย เค้าก้อบอกว่า เค้าจำอะไรไม่ค่อยได้ (โดยเฉพาะความผิดของเขาอะ จำไม่ได้เลย)

หายป่วยได้ไม่นาน ทางบ้านเค้าเริ่มมีปัญหากะเรา (ทั้งๆ ที่แปดปีที่ผ่านมาไม่มีปัญหาอะไร)เราจับได้อีกแฟนเก่าเราก้อแอบคุยกับ ญ ที่ไหนก้อไม่รุ้(อีกแล้ว) มีทั้งรูปและเบอร์ สุดท้ายเราเลยถอยออกมาดีกว่า

เกริ่นยาวมากกกกกกกกก....
เราไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรมากกับการเลิกราครั้งนี้

อาจเป็นเพราะว่ามันชาชิน กับความรู้สึกเดิมๆละมั้ง เราเลยไม่แคร์กับความเหงาอีกต่อไป
อาจเป็นเพราะว่า เราก้อเริ่มมีโลกส่วนตัวเหมือนกันมั้งคะ แฟนเรานอนรพ. สามเดือน เราวนเวียนอยู่กับที่ทำงาน โรงบาล ที่ทำงาน โรงบาลอยู่แบบนั้น
หรือ อาจเป็นเพราะ “คนที่มาจากอนาคต” ด้วยหรือเปล่าไม่รู้นะคะ หลังๆ เรามาสนใจการทำโปรแกรมออกแบบ และมีคอมเมนเตเตอร์ดี เลยมีความสุขกับการออกแบบ อะไรๆ มันค่อยๆ เป็นไปในทางที่ดีขึ้น

ช่วงที่เลิกกะแฟนเก่าได้ประมาณสามสี่วัน บังเอิญมาก ที่ “คนที่มาจากอนาคต” เค้ามากรุงเทพฯ ค่ะ
พอดีวันนั้นเป็นวันทำงาน และวันนั้นเราปวดหัวมาก เราก้อเลยไม่ได้ไปทำงาน
เห็นเค้าออนไลน์ก้อเลยทักไป เค้าบอกเราว่า เค้าไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะลูกค้าจะเอางาน
เราก้อเลยอาสาพาไปส่งสนามบินเพราะเค้าจะกลับบ้านวันนั้นพอดี (จริงๆ อยากหาไรทำแก้เซ็ง)
แต่ประเด็นคือ เครื่องจะออก หกโมง และเราไปช้ามากค่ะ ไม่คิดว่ารถมันจะติดปานนั้น..
เราขึ้นไปเคาะห้องเลย..

และเราก้อเจอ“คนที่มาจากอนาคต” อีกครั้งค่ะ

เดี๋ยวมาเล่าต่อ สนุกหรือเปล่า

แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 54 00:47:29

แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 54 21:24:40

จากคุณ : Love Snowflake~*

เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 20:58:47

ความคิดเห็นที่ 10

กลับมาแล้วค่ะ ขอโทษจริงๆ ที่ต้องให้รอนาน..

สิ้นเสียงเคาะประตูแบบกวนๆ ของเรา เป็นจังหวะ เจ็ดครั้ง
(อาจนึกจังหวะไม่ออก แต่มันมาจากทำนอง ตึดตือดื้อดึด..ตึ่ดตึ้ด)
มั่นใจได้เลยว่า หากมีคนมาเคาะประตูจังหวะแบบนี้ คนเคาะประตูเค้าจะต้องขี้เล่นมากๆ แน่นอน

เราพยายามหลบไปหลังตาแมว เพื่อไม่ให้เค้าส่องเห็นหน้าก่อน (ไม่ได้หรอก เสียเปรียบ)
เค้าก้อเปิดประตูออกมา ด้วยหน้าตาที่ยับยู่ยี่เหมือนกระดาษทิชชู่ที่บังเอิญอยู่ในกระเป๋ากางเกงแล้วเอาไปซักในเครื่อง 555+ ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงขนาดนี้ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันประมาณเกือบสองปี
(ตั้งแต่ พย. 52 จนถึง 24 มีค. 54 ก้อปีกว่าเศษ)

อะไรกัน “คนที่มาจากอนาคต” ของฉัน..ดูเธอจะแตกต่างไปจากเมื่อสองปีก่อนเยอะเลย
เราเองก้อเหมือนกันแหละ แหมๆ..ว่าแต่เขา แต่ว่าวันนั้นเรายอมรับเลยว่าเราสวยหวาน จัดเต็ม คอนเฟิร์ม)

เราทักทายประมาณว่า ยังไม่ตื่นอีกหรอ จะสี่โมงแล้วน้า..
เค้าก้อบอกว่า พี่ง่วงมากเลยครับ..ขอนอนต่อก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว สิบห้านาทีพลีส
เราก้อไม่รู้จะทำอะไรเลยไปเข้าห้องน้ำ (เช็คความสวยอีกรอบ ว่าเป๊ะมั้ย)
แล้วเดินออกมานั่งตรงโต๊ะกินข้าว ตอนนั้นไม่ได้มีความรู้สึกใดใดเลย (เพราะมันไม่หล่อ 555+)
แต่ “คนที่มาจากอนาคต” นี่สิ บอกว่าขอนอนต่อ สิบห้านาที แต่เค้ากลับนอนไม่หลับ แนว เขิลๆ

เค้าไม่อยากให้เรามองเค้าเพราะว่าเค้านอนไม่หลับ เราก้อพยายามหาอะไรทำ (ทั้งๆ ที่ก้อไม่มีอะไรทำแบบจริง)
เค้าก้อเลยเรียกเราไปนั่งใกล้ๆ ตรงที่เค้านอน
เราก้อไป แบบประมาณว่า..เป็นไรมากป่าววะ (ในใจไม่ได้คิดอะไรสกปรกเลย เพราะมันไม่หล่อ)
พอเราไปนั่ง เค้าก้อลุกขึ้นมานั่ง แล้วก้อนั่งมองหน้ากันอยู่ประมาณ สามสิบวินาที..บวกลบนิดหน่อย
ถือว่านานมาก สำหรับการมองหน้ากันจะจะ แบบระยะประชิดขนาดนี้

หลังจากนั้น ไม่รู้ว่าจะเล่าได้หรือเปล่าอะดิ
เอาเป็นว่า เราก้อ !@#$%^&*()(*&%$#$%^&*&^%$#^&*&^%$&* เล็กน้อยคือ
ไม่ได้มีอะไรกันนะคะ แค่นอนคุยกัน เท่านั้น (เดี๋ยวเจ๊เบียบจะรับไม่ได้)
ทั้งๆ ที่มันก้อจะห้าโมงอยู่แล้ว แต่ก้อยังอยากจะนอนคุยกันอยู่
เน้น..เราไม่ได้มีอะไรกันแบบจริงค่ะ

จนเราบอกว่า ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวตกเครื่องน้า..
เค้าก้อไปอาบน้ำ แล้วเราก้อไปส่งเค้าที่สนามบินค่ะ

ระหว่างที่เราสองคนเดินลงไปด้านล่าง แปลกใจมากๆ ตรงที่ว่า
ทุกคนไม่ว่าจะเป็นโอเปอเรเตอร์ แม่บ้าน รปภ. หรือแม้แต่เมีย รปภ. ทักทาย “คนที่มาจากอนาคต” เหมือนกับเค้าเฟรนลี่มากๆ และเค้าเองก้อโดนแซวเล็กน้อย..พาใครมาน่ะ เดี๋ยวจะฟ้องพี่สาวเธอน้า..
“คนที่มาจากอนาคต” ก้อรีบกระซิบกระซาบกับคนอื่นใหญ่เลย..
เราอาย ก้อตรงนี้แหละ เลยรีบไปรอที่รถก่อนเลย
(ทีตอนอื่นไม่อายเนอะ)

หลังจากที่ขึ้นรถแล้ว เราก้อพาเค้าไปส่งสนามบิน
ระหว่างทางเราก้อคุยกันเล็กน้อย เค้าพูดว่าทำไมเราชอบฟังเพลงแนว ตึ้ดๆ (ก้อตอนนี้เค้าฮิตแบบนั้นนิ)
เราบอกว่า เอามาจาก UK Chart น่ะ
เรารู้ว่าเค้าชอบฮิพฮอพ แต่ก้อไม่รู้หรอกว่าวงไหนที่เค้าชอบ
เราชอบฮิพฮอพนะ แต่เป็นพวกพิทบูล ฟลอไรด้า (ใครไปดูคอนเสิร์ตเจอกันหน้ารูทนะคะ อิอิ)
หลังจากถึงสนามบิน เป็นเวลาเกือบหกโมง (ไฟลท์ออก 6.10น.)
เค้ารีบวิ่งเลย เข้าใจว่าคงเช็คอินผ่านมือถือแล้ว
แต่ก้อยังไม่ลืมที่จะเอาเงินมาให้เราแล้วบอกว่า อะนี่..ไว้ขึ้นทางด่วนกลับนะ ไม่ต้องเถลไถล กลับบ้านเลยนะ

วันนั้นเราจากกันด้วยภาพที่เค้ารีบวิ่งเข้าสนามบินไป
ใจจริง อยากจะดินเนอร์ด้วยกันซักมื้อนึง แต่คงเป็นไปไม่ได้ เพราะมันเลทมากๆ แล้ว
คืนนั้น เราได้รับเมสเสจว่า ขอบคุณมากที่มาส่งนะครับ ซาบซึ้งมากๆ จริงๆ ตอนนี้ถึงบ้านปลอดภัยแล้วครับ

ณ ตอนนั้น เราก้อยังคงรู้สึก มึนๆ อึนๆ ไม่รุ้ตัวว่าชอบเค้าหรือเปล่านะ
แต่รุ้ว่า เค้าน่ารักจัง...555+ (นิสัยนะ ไม่ใช่หน้าตา)

คืนนั้นเราก้อคุยกันนิดหน่อย..จนกระทั่งหลายวันผ่านไป มีข่าวว่า จังหวัดที่เค้าอยู่น่ะน้ำท่วม
ในใจเราเริ่มเป็นห่วงแล้วว่า..จะเป็นอะไรมั้ยอะไรยังไง
แต่ก้อแสดงออกมากไม่ได้ เราเหมือนคุยสนิทกันมากขึ้น (ก้อยังเป็นทางสไคป์อยู่ดี)
นานๆ จะคุยโทรศัพท์สักทีนึง แต่เวลาคุยโทรศัพท์จะยิงยาวประมาณสามชม. ทุกครั้ง
(เราชอบแบบวันละ สิบนาที มากกว่าอาทิตย์ละ สามชม. นะ)

และแล้ว ก้อถึงวันคล้ายวันเกิดของเขา “คนที่มาจากอนาคต” 2 เมษา 54

เราโทรไปหาเค้าตอนเที่ยงคืน เค้ารับเร็วกว่าปกติ (คือทุกทีกว่าจะรับช้ามาก หรือไม่ก้อไม่รับเลย)
เราก้อเลย "แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคะ ขอให้มีความสุขมากๆ ขอให้ตามหาผู้ ญ ที่จะมาจากในอนาคตเจอสักที ปีนี้มีแฟนได้แล้วนะคะ" พอพูดจบทางโทรศัพท์ เรารู้สึกดีจัง..
"รีบๆ ขึ้นมา กรุงเทพฯ นะ เรามีของขวัญจะเซอร์ไพรส์"
เค้าก้อบอกว่า "โอ้ยไม่เป็นไร..เกรงใจอะ แหะๆ"

ตอนนั้นเราก้อยังไม่มีของขวัญหรอกนะ (เพราะรุ้ว่าเค้ายังไม่ขึ้นมาไง ยังมีเวลา)
พูดเอาไว้ก่อน แต่ทุกคนเชื่อมั้ยคะ ว่าของขวัญอันนั้น ก้อยังวางอยู่ที่เดิมเลยค่ะ
เพราะ “คนที่มาจากอนาคต” เค้าไม่ได้มา กทม. อีกเลย จากวันนั้น ถึงวันนี้

มีวันนึง ประมาณ 5 เมย. เราป่วยมากๆ เหมือนกับจะตาย
ไม่ไหวแล้ว เลยต้องไปหาหมอ หมอบอกว่าอาการเข้าข่าย หวัด สองพันเก้ามากๆ
หมอให้ตรวจเลือดเลย ระหว่างรอผลเราคุยวอสแอ๊ปกับเค้าว่าทำไงดี เรากลัวเป็นไข้หวัดสองพันเก้า
เค้าก้อหาว่าเราเว่อร์ อย่างนั้นอย่างนี้ สมัยนี้เทคโนโลยีมันไปไกลแล้วไม่ตายหรอกน่า
สรุปสุดท้าย..เราเป็นไข้หวัดสองพันเก้าคร่าาาา...
เค้าตกใจมาก..(และคงกลัวว่าตัวเองติดไปแล้วหรือเปล่า หรือเค้าเอามาแำำพร่เชื้อกันแน่)
เราไม่นอนโรงบาลนะคะ อาการเราถือว่ามาหาหมอเร็ว อาการยังไม่หนัก และห้องเต็มด้วย
และเราไม่ชอบน้ำเกลือค่ะ ขอร้อง ไม่เอา..
คืนนั้น เราขอคุยกะเค้า..เค้าบอกว่า สักเที่ยงคืนครึ่งได้ไหม กำลังเคลียร์งานอยู่
เราก้อได้ๆๆๆๆ แต่ว่า เราเผลอหลับไปเพราะเราเพลียมาก
เค้าโทรมาเกือบตีหนึ่ง เราก้อรับนะ แต่เค้าตกใจมากที่เราหลับไปแล้ว
และรู้สึกผิดมากที่ให้เรารอ..เค้าก้อบอกว่า ตะเองไปนอนเถอะ เค้าขอโทษนะที่โทรมาช้า

วันรุ่งขึ้นเรายังคงนอนซมเหมือนเดิม แต่เหมือนอาการออดอ้อนจะมากขึ้น
เราบอกเค้าว่า..พี่คะ เราคบกันได้มั้ยคะ ถ้าพรุ่งนี้เราไม่ตื่นมา เราจะได้ไม่เสียใจถ้าเราคบกันแล้ว
และไม่น่าเชื่อ ว่าแผนคนป่วย มันจะได้ผล เราก้อตกลงคบกันค่ะ
แต่ฐานะอะไรนั้น..ติดตามตอนต่อไปค่ะ (เป็นเพราะเรามันไม่รอบคอบเองแหละ)

หลังจากนั้น เราก้อดีขึ้น และเทศกาลสงกรานต์ก้อย่างเข้ามา
ตอนแรก เราชวนเค้ามาที่นี่ เค้าบอกว่าร้านขายของๆ บ้านเค้าไม่ปิดวันสงกรานต์
(เี่ราสงสัยมากเลยนะคะ ว่ามีร้านอะไรเหรอที่เค้าไม่ปิดสงกรานต์)
เค้าบอกว่าจะขึ้นมาหลังสงกรานต์ ปรากฏว่าเราติดต่อเค้าไม่ได้อักเลยช่วงหลังวันที่ 15 เป็นต้นมา

เค้าหายไปไหน
เกิดอะไรขึ้น
วันที่ 14 ก้อยังคุยกันอยู่เลย
ทำไมถึงโทรไปเท่าไหร่ก้อไม่มีคนรับสาย
ครั้งสุดท้ายที่เราคุยกัน ก้อไม่ได้ทะเลาะนี่นา
วอสแอ๊ปไปก้อไม่ตอบ แต่ขึ้นว่าอ่านข้อความแล้ว นี่มันแปลว่าอะไร

ถ้าเป็นคุณ คุณจะงงมั้ยคะ ที่ 3 วันเราพิมอะไรไป เค้าไม่ตอบอะไรมาเลย..
คุณคิดว่าเค้ามีคนอื่นหรือเปล่า..

จนกระทั่ง เราไม่ไหวแล้ว..เราเลยให้เพื่อนเราโทรไป
เค้ารับสาย..........ทำไม??????? ไม่อยากคุยกะเราหรอ??

เค้าคุยกะเพื่อนเราอย่างดี บอกเพื่อนเราว่า เค้ามีปัญหานิดหน่อย
ตอนนี้แก้ปัญหาอยู่ เลยยังไม่มีเวลาคุยกะเรา หรือแม้แต่จะตอบข้อความ
เพื่อนเราถามย้ำว่า "พี่ยังเหมือนเดิมกับเพื่อนหนูใช่ปะคะ" "ไม่แคร์เพื่อนหนูบ้างเลยหรอ"
เค้าก้อบอกว่า เหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่ได้โกรธอะไรเลย แคร์สิ ทำไมจะไม่แคร์
เค้ารับปากเพื่อนเราว่าจะโทรหาเราเมื่ออะไรๆ ดีขึ้น
เราก้องง มีปัญหา ปัญหาอะไร อะไรๆ ดีขึ้น คืออะไร

สักพัก เค้าโทรมาหาเรา บอกว่า ขับรถไปชนมา..
แล้วยังหาอู่ที่ซ่อมไม่ได้
ตอนแรกเราเข้าใจว่าเค้าไม่มีรถ เพราะเค้าไม่เคยพูดถึง
แถมยังมาบอกว่า อยากได้มาสด้าสอง
แต่เรื่องจริงแล้ว เค้าขับ ฟอร์จูนเนอร์.. งงมั้ยคะ

เค้าไม่กล้ากลับบ้านเพราะรถเสียหายค่อนข้างเยอะ กลัวโดนพ่อแม่ว่า พี่สาวว่า ต่างๆ นานา
เหตุผลคือ เค้าขับรถชนต้นเสาค่ะ...อย่าหัวเราะเยาะเค้านะคะ เค้าสายตาสั้นสองร้อยกว่า แต่ไม่ใส่แว่นเพราะลืมไว้บ้านเพื่อน กะว่าพรุ่งนี้จะเดินไปเอา แต่เค้าบอกว่า "เค้าไม่ได้เมา" และไม่พอใจที่ทุกคนต้องมาถามว่า เมาหรอ..
(เราก้อแอบคิดค่ะ แต่เราบอกว่า เชื่อๆ ว่าไม่ได้เมานะ)

เราเป็นห่วงเค้านะ ยิ่งเค้าไม่เล่ารายละเอียด ยิ่งห่วงมาก
เค้าบอกว่าประกันมันไม่ยอมติดต่อกลับมาเลย สามวันแล้ว บอกว่าหาอะไหล่ไม่ได้
เราแลกเปลี่ยนความรุ้เรื่องประกันรถเล็กน้อย
เรายอมรับนะคะ ว่าเรื่องอื่นๆ เค้าเก่ง แต่เรื่องรถ ความรู้เค้าน่าจะน้อยกว่าเราอีกมั้ง

เค้าอยากกลับบ้านเมื่อหาอู่ซ่อมรถได้แล้ว อะไหล่มาแล้วเค้าดูกังวลมาก ที่พ่อแม่จะสงสัยว่าเค้าเมาหรือเปล่า
เราเลยเสนอทางเลือกให้ โดยการบอกพ่อแม่ว่า ปวดหัว เวียนหัว เลยขับรถชน (ฟังดูมันก้อไม่บาปใช่ปะ)
สิ่งที่ประทับใจคือ เค้าบอกว่าไม่ได้ จะโกหกได้ยังไงล่ะ เค้าไม่ใช่คนแบบนั้น ก้อเล่าไปตามจริงแหละ
เพียงแต่ตอนนี้เค้ายังไม่พร้อม

คิดดูค่ะ “คนที่มาจากอนาคต” ตรงสเปคเราซะแล้ว ตรงที่ไม่ยอมโกหก เพราะมันไม่ดี
และเค้าบอกเราว่า เค้าจะไม่โกหกใครทั้งนั้น เพราะถ้าเค้าทำ ของจะเข้าตัวเค้า
โดยส่วนตัวเราไม่รุ้เรื่องการสักน้ำมันหรอกค่ะ ว่าเค้ามีกฏอะไรบ้าง เคร่งครัดแค่ไหน
แต่ยอมรับเลยว่า บ้านนี้เคร่งมาก และเชื่อไสยศาสตร์มาก
เค้าเคยเล่าให้เราฟังว่า..เค้าเคยของขึ้นมาแ้ล้ว มันทรมานมาก..และเค้าก้อไม่อยากจะเป็นแบบนั้นอีก

ที่รู้ๆ 1 ข้อคือ คนสักน้ำมัน เค้าห้ามมีอะไรกับ ญ ที่ไม่ใช่แฟนของตัวเอง เราเข้าใจถูกหรือเปล่าคะ
(ยังไงรบกวนเพื่อนๆ ให้ความเห็นด้วย..)
ซึ่งอันนี้เป็นสิ่งสำคัญมาก ถ้าใครจะเจ้าชู้กะเรา ทางใครทางมันดีกว่า
ยิ่งถ้ามีของแบบนี้แล้ว น่าจะพาไปสักกันทั้งประเทศเลยนะคะ จะได้ไม่ต้องมีการนอกใจกันเกิดขึ้น

สี่วันผ่านไป ประกันก้อยังไม่ติดต่อมาหาเค้า เค้าดูกระวนกระวายมาก
เราเลยบอกว่า ถ้าวันนี้ไม่คืบหน้า เราจะช่วยละนะ
และมันก้อไม่คืบหน้าค่ะ

วิธีการช่วยของเรา เริ่ดหรูมาก เหมือนดังเด่นจันทร์มาเสกคาถาเลย แต่เค้ากลับไม่ยอมรับ
และหนีหายจากเราไปอีก..

อยากรู้ัมั้ยคะว่าเราช่วยเค้ายังไง
พ่อเรา (ที่เจ้าชู้ๆ น่ะ) เค้าทำกิจการขายอะไหล่รถยนต์ จังหวัดนั้นพ่อเราแทบจะหลับตาเดินได้
เราก้อไม่สนิทกับพ่อเราหรอกนะ แต่เค้าจะสามารถช่วยได้ ถ้าเราร้องขอให้ช่วย
พ่อเราจัดการหาอู่ A B C ไว้ให้เค้าเลือกเลยว่าเค้าจะทำอู่ไหน
และติดต่อเพื่อนพ่อที่ทำประกันบริษัทนั้นมาเดินเรื่องอะไหล่ให้

สิ่งที่เค้าต้องทำ ก้อคือแค่ กดปุ่มโทรศัพท์ โทรไปหาพ่อเราว่าตอนนี้รถอยู๋ที่ไหน เคสเลขที่เท่าไหร่
แต่...

เค้าไม่ทำ หงุดหงิด แถมมาว่าเราอีกว่า ทำไมต้องมาช่วยขนาดนี้
เราก้องง ว่าทำไม เราทำอะไรผิด ความช่วยเหลือของเรา..ทำไมเค้าต้องไม่ยอมรับ
พวกโลกส่วนตัวนี่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใครหรอ
หรือว่ามันง่ายเกินไป...
หรือว่าเค้ามีอะไรแอบแฝงอยู่
ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด
เค้าหายจากเราไปอีกสิบวันได้มั้งคะ หายไปเลย ไม่ตอบไม่ส่งข้อความไม่อะไรทั้งสิ้น
เรานี่อยากจะบินไปเลยค่ะ แต่ไม่รุ้ว่าจะบินไปลงที่ไหน (T_T)
เพราะเราก้อไม่รุ้ว่าเค้าอยู่ไหนเหมือนกัน
ตอนนั้นไม่มีข้อมูลอะไรเลยค่ะ
นั่นคือสิ่งที่เซ็ง เซ็ง เซ็ง เซ็ง เซ็ง เซ็ง เซ็ง เซ็ง
ิเคยเป็นอาการนี้มั้ยคะ อยากเจอคนๆนึง แต่ไม่รุ้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน
เบื่อนะคะ คนโลกส่วนตัวสูงเนี่ย เอาใจลำบากจัง

พรุ่งนี้มาต่อนะคะ ไปนอนก่อนดีกว่า...

แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 54 01:08:24

จากคุณ : Love Snowflake~*

เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 00:45:44