ผู้ที่เป็นโรคกลัวการเข้าสังคม กินยาเถอะค่ะ อย่าล้มเหลวในชีวิตเหมือนเราเลย [ย้ายจาก : สุขภาพกาย]
|
 |
เราตั้งกระทู้นี้ เพื่อจะบอกว่า
1. ถ้าคุณเป็นโรคกลัวการเข้าสังคม อ่านหนังสือ เข้าคอร์ส พยายามฝึกเข้าสังคมบ่อยๆ ทำทุกอย่างแล้ว ยังไม่หาย ก็หาจิตแพทย์ กินยาเถอะค่ะ แต่ถ้าเจอจิตแพทย์ที่พูดจาตอกย้ำว่า "จะผิดปกติ จะบ้า" ก็เปลี่ยนหมอค่ะ
เพราะเราพยายามอ่านหนังสือ เข้าคอร์สราคาแพง หานักจิตวิทยาแล้ว แต่ก็ไม่หาย ทำให้ชีวิตการเรียนและการงานล้มเหลวไปหมด แต่พอมากินยาทางจิตเวชแล้ว หายภายในสามวันค่ะ
2. จิตแพทย์อย่าขู่คนไข้ว่า "ถ้าไม่รักษา จะผิดปกติหนักขึ้น" และอย่าตอกย้ำคนไข้ว่า "อย่างนี้ผิดปกติ ประสาท บ้า" แต่ควรบอกว่า "คิดมากเกินไป วิตกกังวลมากเกินไป หวาดระแวงเกินไป คิดอย่างนี้ไม่ถูก ต้องคิดแบบนี้"
มาดูชีวิตที่ล้มเหลวของเราค่ะ
เราเกิดมาสะสวย เรียนเก่งมาก ฐานะดี วาดหวังว่าจะประสบความสำเร็จในชีวิตอย่างสูง แต่เราเป็นคนกลัวการเข้าสังคม แต่ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองผิดปกติ ก็เลยพยายามแก้ไขทางอื่น เช่น อ่านหนังสือ เข้าคอร์สพัฒนาบุคลิกภาพ ปรึกษานักจิตวิทยา แต่ไม่หายค่ะ เราจะเกร็ง ประหม่า ระแวง เวลาเข้าสังคม จนไม่มีใครอยากพูดด้วย
เราเอ็นท์ติดมหาวิทยาลัยที่ดีมาก แต่ล้มเหลวในการเรียน เพราะหลีกเลี่ยงวิชาเรียนที่ต้องเข้ากลุ่ม ทำให้ไม่ได้เรียนวิชาที่ตัวเองชอบและถนัดจริงๆ ไม่ได้เข้ากิจกรรมในมหาวิทยาลัย เพราะไม่มั่นใจในตัวเอง และกลัวคนจะมองว่าผิดปกติ
พอเรียนจบ ก็ไม่กล้าไปทำงาน เพราะกลัวเข้ากับคนไม่ได้ ก็หนีสังคม ด้วยการไปเรียนต่อปริญญาโท ก็เข้ากับคนไม่ได้อีก
ยังเรียนปริญญาโทไม่จบ พ่อของเราก็เสียชีวิต เราเสียใจมาก เราควรจะช่วยพ่อทำงานหาเงิน แต่เรากลัวสังคมมากเกินไป จนเอาแต่หนีๆๆๆ ไม่ช่วยพ่อทำงานหาเงิน เป็นตราบาปติดในใจเราชั่วชีวิต ว่าเอาแต่ใช้เงิน ทำให้พ่อต้องลำบาก ต้องตายก่อนวัยอันควร ถ้าเราไม่กลัวสังคม เราคงไปทำงาน หาเงิน ช่วยพ่อได้ดีกว่านี้แน่นอน
พอไปทำงาน ก็เข้ากับคนในที่ทำงานไม่ได้ ถูกให้ออกจากงานค่ะ ถูกบีบให้ออกจากงานด้วย เข้าๆ ออกๆ ในที่ทำงานหลายที่ เพราะเข้ากับคนไม่ได้ เจ้านายคนหนึ่งว่าเราผิดปกติ สุดท้าย ก็ออกมาอยู่บ้าน ทำงานอิสระ ล้มเหลวในชีวิตการทำงานในองค์กรอย่างสิ้นเชิง
พอมาแต่งงาน มีครอบครัว ก็หนีสังคมญาติสามีไม่ได้ ถูกด่า ถูกบีบ จนประสาทหนัก คราวนี้ อาแท้ๆ ของเรามาหาที่บ้าน เห็นว่ามีอาการประสาท อาถึงกับน้ำตาคลอ และพยายามบอกว่า เราเป็นโรคทางจิตเวชแล้ว (แต่ไม่พูดตรงๆ เพราะกลัวเรารับไม่ได้) น้ำตาของอาที่คลอในเบ้าตา ทำให้เราเชื่อและยอมรับแล้วว่า เราผิดปกติ เป็นโรคทางจิตเวช ต้องรักษาจริงๆ
ที่ผ่านมา เราเคยไปหาจิตแพทย์หลายครั้ง แต่รักษาไม่ต่อเนื่อง เพราะไม่เจอหมอที่ถูกใจ
แต่อาของเราได้พาหมอมาที่บ้านเรา จัดยาให้กิน ทำให้เราหายภายในสามวัน แต่ถ้าหยุดยา ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
ตอนนี้ ญาติได้แนะนำอาจารย์หมอให้เราแล้ว เราจึงตัดสินใจจะรักษา กินยาอย่างจริงจัง
นึกย้อนอดีต ถ้าเราได้กินยา เราคงประสบความสำเร็จในชีวิตมากกว่านี้มาก เราคงได้เรียนในวิชาที่ตัวเองชอบ คงได้ทำงาน มีสังคม มีเพื่อน มีคนมาจีบเหมือนคนปกติทั่วไป ไม่ต้องหมกตัวเองอยู่ในบ้าน จนวัยสาวผ่านไป
กลายเป็นหญิงวัยกลางคนที่เริ่มร่วงโรย มีอดีตที่รุ่งโรจน์ในอดีตให้ภูมิใจ (ว่าเรียนเก่ง) แล้วก็มีอดีตต่อมาให้เจ็บปวดใจว่าล้มเหลวในชีวิตการงานอย่างน่าอับอายสิ้นดี เหมือนหมดอนาคตเลย
เราอยากรู้ว่า ถ้าเรากินยาอย่างต่อเนื่อง จริงจัง เราจะได้มีชีวิตเหมือนคนปกติไหม เราก็อยากเข้าสังคม มีเพื่อน พูดจากับคนอื่นได้อย่างปกติ ไม่อยากอยู่อย่างเครียด กลัวคน แบบนี้อีกแล้ว
อยากบอกเพื่อนๆ น้องๆ ที่เป็นแบบนี้ ว่าถ้าพยายามแก้ไขทางอื่นแล้ว ไม่สำเร็จ ก็ต้องหาจิตแพทย์ กินยาค่ะ แต่ถ้าเจอหมอไม่เก่ง พูดจาไม่ดี (เช่น มาพูดว่าบ้า หรือขู่ว่าจะบ้าหนักขึ้น) ก็เปลี่ยนหมอค่ะ เพราะหมอดีๆ ต้องมีอยู่แน่นอน เราต้องแสวงหาเอาเอง แล้วก็ต้องทำบุญ ทำดีกับพ่อแม่ด้วย จึงจะโชคดี เจอหมอดี
อย่าเอาแต่หนีๆๆๆ สังคมจนล้มเหลวในชีวิตเหมือนเราเลย
| จากคุณ |
:
หัวใจที่เจ็บปวด
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 ก.ย. 54 14:39:31
A:125.26.183.66 X: TicketID:139926
|
|
|
| 
