 |
.......อาการแบบนี้....เป็นโรคจิตรึเปล่าครับ...???.....
|
 |
อาจจะยาวหน่อยนะครับผม....แต่ได้โปรดช่วย ๆ กันวิเคราะห์หน่อยเถอะนะครับ....ถือว่าเอาบุญ
ผมกลัวว่าจะสร้างความเดือดร้อนแก่ผู้อื่นน่ะครับ
คือ ผมมักชอบพูดคนเดียวครับ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะพูดเป็นเรื่องเป็นราวอะไรนะ
แบบ " เฮ้ย..วันนี้กินยำคอหมูย่างไหม..??? ไม่ดีเหรอ - เออใช่...ไขมันในเลือดเกินแล้วนี่นะ งั้นสุกี้น้ำก็ละกันเบา ๆ ...เออดี..ป่ะ-ไปกินเถอะ...."
ไม่ใช่แบบนี้ครับ ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ต้องถามใครหรอกครับว่าเป็นโรคจิตรึเปล่า ผมว่านั่นมันบ้า 1,000% แล้ว
และไม่ใช่ประเภทสบถกับตัวเองด้วยนะครับ แบบทำของหล่น หรือว่าไม่สบอารมณ์กับอะไรซักอย่าง
แล้วด่าตัวเอง คน สัตว์หรือสิ่งของ ...ประมาณ..ว ะ! เว้ย ! ฮะ! เฮ้ย! ม่ า- เง้ยยยย...!
อันนี้ก็จิ๊บ ๆ ครับ เชื่อว่าเป็นกันหลายคน
แต่สิ่งที่ผมเป็นคือมักจะเป็นประโยคสั้น ๆ ครับ แค่ไม่กี่คำ
และจะเกิดตอนผมกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ แล้วอยู่ ๆ ผมก็เปล่งเสียงออกมา...แบบเฉยเลย
อย่างเช่นครั้งนึง ขณะนั่งรถเมล์ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งฝั่งริมหน้าต่าง และผมนั่งข้างเธอฝั่งทางเดิน
ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นป้ายพระเยซูสีเหลือง ๆ ที่เขาเอาไปติดบนต้นไม้
(หลายท่านน่าจะเคยเห็นนะครับ)
ตัวหนังสือสีดำในแผ่นป้ายนั้นเขียนว่าอะไรก็จำไม่ได้แล้ว แต่มีคำว่า "สันติสุข" รวมอยู่ด้วย
ผมก็คิดต่อไปถึงคุณหนุ่ม สันติสุข พรหมศิริ คิดถึงบุญชูผู้น่ารักที่คุณหนุ่มแสดง คิดไปที่คุณจินตรา
แล้วคิดไปถึงน้องแป้ง ซึ่งในเรื่องเธอแสดงเป็นน้องสาวของบุญชู
และน้องแป้งจะมีประโยคคลาสสิคของเธอว่า " ....ระวังเถอะ..น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า..." (เสียงหน่อ ๆ แบบสุพรรณ)
รู้มั้ยครับ พอผมนึกปุ๊บ เสียงผมเปล่งออกมาเลย " ..น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า...".....(เสียงหน่อ ๆ แบบสุพรรณด้วยยยยยย-ขอบอก...)
เสร็จแล้วก็รู้สึกตัวทันทีครับ!!!...ซี๊ดดดด-เอาแล้วววววก รู....(นึกในใจ...ทีงี้ล่ะนึกได้)
เสียงของผมเรียกให้สายตาของหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ ผมจากวิวนอกหน้าต่างค่อย ๆ หันกลับมามองผมช้า ๆ แบบภาพสโลโมชั่น.. ...
เมื่อตาเราประสานกัน หญิงสาวคนนั้น มองหน้าผมแบบจริงจัง แล้วเอ่ย " ค่ะ..." (ประมาณว่า เมื่อกี้-เมิงพูดกะกรู..ชิมิ...)
คือเสียงที่ผมเปล่งออกมาน่ะ มันดังประมาณคนสองคนนั่งคุยกันแหละครับ
พอเธอถาม ผมก็ยิ้มให้แล้วส่ายหัวบอก " เปล่าครับเปล่า ๆ ๆ " (แถมยังเนียนหน่อแบบสุพรรณ แต่บ้านผมอยู่ลพบุรีครับ แหะ ๆ ...)
บอกตรง ๆ ว่า โ ค ต รรรรรรร-อายครับ หน้างี้ชาเลย
แล้วเธอก็มองหน้าผมแป๊บนึง ก่อนหันกลับไปที่วิวนอกหน้าต่างเช่นเดิม....ด้วยท่าทีที่ครุ่นคิดหนักกว่าเดิม
ผมว่าเธอคงจะงงแหละครับ อะไรวะ..กรูนั่งของกรูอยู่ดี ๆ
ดันมีคนมาเตือนให้ระวังน้ำตาจะเช็ดหัวเข่าซะงั้น เอะ..รึว่าแฟนกรูมันบลา ๆ ๆ ๆ...เดี๋ยวต้องโทรหามันหน่อยล่ะ...บลา ๆ ๆ ......
(ขอโทษคุณผู้หญิงคนนั้นด้วยครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ )
อีกครั้งขณะเข้าคิวรอเช่า DVD ทรานฟอร์เมอร์ ที่ร้านเช่า
ดันนึกถึง Linkin Park เพราะวงนี้ร้องเพลงประกอบหนังให้ และเพิ่งเปิดคอนเสิร์ตรอบที่ 2 ในไทยไปเมื่อเดือนที่แล้ว
อยู่ ๆ ผมพูดอีก " ...มา 2 รอบแล้ว ยังไม่ได้ไปดูซักรอบ " แล้วก็ อุ๊บซซซ์...
เอาอีกแล้วกรู
สิ้นเสียงผม..............อาณาบริเวณเงียบกริบ ! ! ! .....
เฮียเจ้าของร้านค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาจากจอคอม...
4-5 คน
คิวด้านหน้าผม ค่อย ๆ หันกลับมาแบบสโลโมชั่น(อีกแล้ว...)
อีก 7-8 คนตามชั้น DVD / VCD ถ้าเขาได้ยินก็คงหันมาเหมือนกัน....
คราวนี้เซ็งหนักเลยครับ พยานแวดล้อมบานเลย ก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ กลบเกลื่อน
เฮียเจ้าของร้านแกคงคิดแหละ อาราย...มา 2 รอบ วันนี้กรูเพิ่งเห็นมีงนี่แหละ
ส่วนไอ้ 4-5 คนด้านหน้า ผมไม่รู้หรอกว่าพวกเขาคิดอะไร
และไม่อยากรู้ครับ
รู้อย่างเดียว....ผมอายครับ...อายแบบโคตรอายน่ะ
อีกซักเคส น้องแถวบ้านรู้ว่าผมกำลังเดินอยู่ตลาด มันก็โทรมาให้ผมซื้อปากกาเมจิกให้
ผมก็เดินเข้าที่ร้านเครื่องเขียน เด็กในร้านก็เชื้อเชิญ....รับอะไรคร้าาาาาา...เชิญดูด้านในก่อนคร่าาาาา...
แต่ตอนนั้นผมดันนึกถึงถ้อยคำสนทนาระหว่างผมกับน้องทางโทรศัพท์
"ตราม้าสีน้ำเงินนะพี่"
"เออ ๆ ได้ ๆ เดี๋ยวดูให้"
"อย่าลืมนะ..พี่ชอบลืมอ่ะ"
"เออออ ๆ ๆ ...กรูรู้แล้ว!!!"
มาเลยครับทีนี้...เด็กในร้านบอก
เชิญค่าาาา... ผมก็เปล่งเสียงไปเลย...." เออออ ๆ ๆ ...กรูรู้แล้ว...- - ")
....บรรลัยครับ.....น้องเขาตาเหลือกทำท่าช๊อคเลย...
มีความเป็นไปได้สูงที่ผมอาจทำให้เด็กคนนั้นกลายเป็นเด็กมีปัญหา
และอาจกลายเป็นภาระสังคมนะครับเนี่ย(ตรงนี้เริ่มไม่แน่ในว่าใครกันแน่ที่เป็นภาระสังคม รู้สึกจะเป็นผมนะ)
น้องคงจะคิดนะครับว่า อะไรวะ..กรูเชิญเข้าร้านดี ๆ ดันมาบอกว่า กรูรู้แล้ว คนอะไรไม่เคยพบเคยเห็น
เฮ้ออออออ...
เสียดายอย่างเดียวเกี่ยวกับอาการที่ผมเป็น
คือผมมักจะเผลอพูดอะไรที่เป็นมันผ่านมาแล้ว บางทีนานเป็นปี ๆ แล้วบังเอิญนึกถึงก็เผลอพูดออกมา
นี่ถ้าผมเผลอพูดอะไรที่เป็นอนาคตขึ้นมาล่ะก็....แจ่มเลยนะ
พวกริว จิตสัมผัส หมอลักษณ์ ฟังธง หรือหมอกฤฏ์ คอนเฟิร์มนี่รับรอง...ดับสนิท อิอิ...
แต่รู้สึกที่หนักสุดน่าจะเป็นเรื่องงานของผมครับ
คือผมมีหน้าที่คีย์ข้อมูลลง Excel ครับ
โดยผมจะรับ Sael Order จาก Sale มาคีย์
ข้อมูลประเภท ขายอะไร เท่าไหร่ ราคา เงื่อนไขที่ขาย ทะเบียนรถที่จัดส่ง ส่งทีไหน ใครขับ ฯลฯ
วันหนึ่งวันหนึ่งวันต้องจิ้มแป้นพิมพ์เป็นหมื่น ๆ ที แน่นอนว่ามันต้องมีจิ้มผิดกันบ้าง
เวลาคุณ ๆ จิ้มผิดปุ๊บ จะทำไงครับ.....?????
ผมว่าคุณ ๆ ก็แค่กด Backspace ลบๆๆ แล้วก็คีย์ลงไปใหม่ แค่นั้นใช่มั้ยครับ
...แต่ผม...ไม่ ! ! ! ..........ผมมันระดับขั้นกว่า...5555
เวลาผมคีย์ผิด ผมจะรัว Backspace
ปั๊ก! ๆ ๆ พร้อมออกเสียง
เฮ้อ!... ฮ้า!..ไรวะ-สาาาาาาด...ม่ า-เง้ยยยยย....โหยยยย....ยำ....เฮ้อชีวิต....จิ้ด..จู๊...จั๊ด.......ฯลฯ
อีกเยอะ..
..จะเป็นคำใดคำหนึ่งของบรรทัดด้านบนนี่แหละครับ ที่ผมจะต้องหลุดปากออกมา
คือมันควบคุมไม่ได้น่ะครับเรียกว่าเป็นเกือบ 50% ของการคีย์ผิดเลยแหละครับที่ผมจะต้องหลุดออกมา
เนี่ย...ตอนนี้ผมก็เป็น คีย์ ๆ อยู่ พอคีย์ผิดผมก็ จุ๊..จ๊าาา..ออกมา
ระยะหลังนี่รู้สึกผมจะเป็นหนักมาก จนมีน้องคนหนึ่งมันสังเกตุได้แล้วมันก็มาบอกผมว่า
พี่เป็นไรของพี่เนี่ย....เล่าให้หนูฟังบ้างก็ได้นะ....
(บอกไปเมิงจะเข้าใจมั้ยเนี่ย...ว่ากรูชอบกินเป็บซี่....เลยต้องเต็มที่กับชีวิต..........
โชคดีอีกอย่าง คือตอนนี้ไอ้น้องคนนี้มันลาออกไปแล้ว เลยไม่มีใครมาจับผิดผม....)
นี่แค่น้ำจิ้มครับ แล้วผมเป็นทุกวัน วันละหลาย ๆ รอบ โชคดีก็เสียงเบา รึไม่ก็ไม่มีใครได้ยิน
เนี่ยครับ อาการของผมจะเป็นประมาณนี้แหละครับ
ใครพอบอกได้ไหมครับว่าผมมีอาการทางจิตรึเปล่า??? สมควรไปพบจิตแพทย์ได้รึยัง???
รึว่า...มีใครเป็นอย่างผมบ้างไหมครับ ลองมาแชร์ประสบการณ์กันดู
คือ...ถ้าผมเป็นโรคจิต ผมต้องการเพียงแค่หาเพื่อนที่เป็นโรคจิตชนิดนี้ด้วยกันน่ะครับ
มามะ-มามะ....มาเป็นเพื่อนกัน เร้ว ๆ ๆ....
ขอบคุณครับ....
| จากคุณ |
:
THE CUT 
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 พ.ย. 54 10:28:22
|
|
|
| |
