ความคิดเห็นที่ 1 ลองเข้าสังคม ไปอบรม สัมมนา บ่อยๆ มันจะช่วยได้ค่ะ จากคุณ : pp เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 23:30:30 A:49.228.29.173 X: TicketID:324116

ความคิดเห็นที่ 2 เลิกหวาดระแวง หรือลดระดับมันลงมา ไม่ต้องกลัวเค้าไม่คุยด้วยหรอก ยอมรับความจริงซึ่งๆหน้าซะว่า จริงๆแล้ว คุณกลัวว่าตัวเองจะเจ็บเนื่องจากการถูกปฏิเสธ ดังนั้น อย่ากลัวเจ็บครับ จงยอมรับมัน ว่าคนเรามีสิทธิที่จะเจ็บ ที่จะโดนทำร้าย มันเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่คนต้องพบเจอ ความน่ากลัวที่เค้าบอกคุณนั่น เป็นเพราะการไม่พูดนั่นเอง ไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนที่น่ากลัว แต่การไม่พูด การเงียบ ทำให้คนอื่นเค้าคาดเดาคุณไม่ถูกว่าคุณกำลังคิดอะไร ต้องการอะไร แล้วอยู่ๆ คุณก็ไปคุยกับเค้าในเรื่องที่ไม่คาดฝันมาก่อน เค้าก็ไปไม่ถูก เหมือนกัน ลองคิดดูเล่นๆ ว่าอยู่ๆ เพื่อนร่วมงานที่ไม่เคยคุยกันมาก่อน มาตีสนิทกับคุณ คุณจะระแวงมั๊ยหล่ะ ส่วนเรื่องฝึกพูดมีเยอะไปครับ ในโรงพยาบาลเลยก็มีหลายที่ เค้าเรียก อรรถบำบัด แต่ผมก็คิดว่ากรณี จขกท คงไม่ขนาดนั้น เรื่องบุคลิกยิ่งหาง่ายมาเลย แต่สถาบันจะมีชื่อเสียงมากน้อยแค่ไหนก็แล้วแต่จะเลือกครับ ที่ดังๆอย่าง จอห์น โรเบิร์ต พาวเวอร์ อะไรงี้ก็น่าจะราคาสูงอยู่ จากคุณ : sproutshift เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 23:51:58

ความคิดเห็นที่ 3 ลองไปเ้ข้ากลุ่มกับพวกคุยเรื่องการ์ตูนก่อนก็ได้ค่ะ  เค้าจัดงานกันออกบ่อยไปนิ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 01:07:19

ความคิดเห็นที่ 4 ผมว่าไม่ต้องไปเข้าคอร์สอะไรพวกนั้นหรอกครับ ผมว่าจะทำให้คุณยิ่งคิดมากเข้าไปใหญ่ ของแบบนี้มันต้องลองผิดลองถูกน่ะครับ ลองคุยกับคนใกล้ตัวที่สุด แล้วค่อยๆคุยกับคนที่ห่างออกไปเรื่อยๆ แล้วลองมอนิเตอร์ตัวเองดูว่าคุยเสร็จแล้วการสนทนาดี กลางๆ หรือแย่ แล้วค่อยๆปรับให้มันเข้าที่ อันไหนที่ รู้สึกว่าแย่ ก็ลองเปลี่ยนวิธีการพูดคุยใหม่ จากคุณ : ลิงฟ้า เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 16:45:29

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าไม่นับที่ออกไปทำงาน ไปซื้อของ เราก็ฮิคกี้แล้วเหมือนกัน เพราะชอบอยู่คนเดียวในห้องมากกกกก มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว เราสนใจแต่ตัวเองด้วย ชีวิตนี้ไม่สนใจอะไรนอกจากตัวเอง กับสิ่งที่ตัวเองโปรดปราน ถ้าไม่ติดว่าต้องทำมาหากิน คงไม่ออกบ้านไปเจอผู้คนละ ถ้า จขกท เป็นทุกข์กับสิ่งที่เป็นอยู่ ก็คงต้องพยายามออกมา ปรับตัว พูดคุย เข้าใจว่าพวกโอตาคุเป็นไง เพราะเราก็โอตาคุ 555 เป็นคนติดเกมส์ ติดการ์ตูนค่ะ เอิกส์ๆ แต่ จขกท อยากจะมีคนอื่นก็ต้องปรับตัวค่ะ ต้องสนใจบ้างว่าคนอื่นเค้าสนใจอะไรกัน อย่าสนใจแต่ตัวเอง อย่างเราไม่ดูละคร แต่เราต้องเข้าห้องเฉลิมไทยบ้าง เพื่อให้สามารถคุยกับที่ทำงานรู้เรื่อง ไม่ถึงขั้นต้องจำใจดูละคร อย่างน้อยก็ต้อง เออ ออ ได้ รู้จักณเดชน์ ญาญ่า ไรงี้ 555 (ตอนแรกเราไม่รู้จัก 2 คนนี้เลย พอได้ยินเข้าหู เราก็ต้องรีบกลับบ้านมาเข้าเฉลิมไทย อ่านกระทู้นิดหน่อย พอต่อมาเราก็สามารถเนียนคุยกับคนอื่นรู้เรื่องละ ฮ่าๆ) การสนทนา มันก็เหมือนการเล่นโยนบอลนะคะ ถ้า จขกท โยนบอลของตัวเองไปแบบไม่สนใจว่าคนอื่นจะรับได้มั้ย (หมายถึง พูดในเรื่องที่ตัวเองชอบ โดยไม่สนว่าคนอื่นจะรู้เรื่องด้วยมั้ย) ก็คงไม่สามารถจะเล่นแคชบอลกับใครได้ เพราะไม่มีใครสามารถรับบอลจาก จขกท ได้ เหมือนกัน ถ้าคนอื่นๆ พูดแต่เรื่องที่ จขกท ไม่เข้าใจ ไม่สนใจ จขกท ก็จะไม่สามารถรับบอลของเค้า (หมายถึง ไม่สามารถตอบโต้บทสนทนาเค้าได้) นอกจากนั้น ก็มีน้ำใจค่ะ เวลาเค้าทำอะไรกันก็เข้าไปช่วย เล็กๆ น้อยๆ ก็ได้ เช่น เห็นคนยกของหนัก เห็นคนมือไม่ว่างจะเปิดประตู พี่คนนั้นคอมมีปัญหา น้องคนนั้นปรินท์งานติด แล้วก็ทักทายเล็กๆ น้อยๆ เวลาเดินผ่าน ยิ้มให้ก็ได้ ความจริงแล้วเราเป็นคนไม่สนใจโลกมากกกก ไม่สนใจใครเลยในชีวิตนี้นอกจากตัวเอง แต่เพื่อการทำงาน การอยู่รอดในสังคม เราก็แอ๊บได้ค่ะ 55 อยู่ที่ทำงานเราเป็นคนปกติ๊ ปกติล่ะ ไม่มีใครรู้เลยว่าเราโอตาคุโคตรๆ 555 ยกเว้นเจ้านายเรา(เป็นคนญี่ปุ่น) เห็นของใช้ต่างๆ ของเราแล้วแอบรู้ >_< เอิกส์ๆ ส่วนพี่ที่ทำงานคนอื่นๆ เค้าไม่ได้อ่านการ์ตูน เล่นเกมส์ เค้าก็ไม่รู้อ่ะว่าของพวกนั้นมาจากเกมส์ การ์ตูน จริงๆ อาจจะไม่รู้จักแม้แต่คำว่า "โอตาคุ" ด้วยซ้ำไป แต่ทั้งหมดทั้งมวล เราก็ทำไปเพื่อให้ดำรงอยู่ในที่ทำงานได้ค่ะ กับชีวิตส่วนตัว เราก็ยังมีกำแพงสูงที่ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้อยู่ดี และเราก็ชอบของเราแบบนี้ หลังเลิกงานยังไงก็ตามเวลาต้องเป็นของส่วนตัวของเรา ให้เราได้โอตาคุและฮิคกี้ได้เต็มที่ อิอิ เป็นกำลังใจให้นะคะ : ) จากคุณ : สาวแว่นเลี้ยวซ้าย เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 21:21:50

ความคิดเห็นที่ 6 เดานะครับ..^^ ลึกๆ คุณคงเป็นคนขาดความมั่นใจส่วนหนึ่ง เลยไม่กล้าที่จะเปิดใจและสร้างความสัมพันธ์กับใคร ประกอบเป็นคนคิดมาก (จิตนาการสูง) ที่นี้พอเจออะไรที่ไม่ตรงกับที่คิด ก็จะพาลนอยด์ พาลคิดมาก และหลีกนี้จากตรงนั้นไป ผมช่วยสรุปให้สั้นๆ โลกเราัมันมีด้านร้ายๆ ได้ ก็ขอให้เชื่อเถอะครับ ว่ามันมีด้านดีๆ รออยู่เสมอ  เพียงแต่อย่าจินตนาการไปก่อน เพราะจินตการนั้นแหละครับ  คือ กรงขังหัวใจชั้นดีเลยล่ะ ปิดประตูยอมแพ้ ซะตั้งแต่ยังไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย - -" ต่อจากนี้  ผมอยากให้คุณหาวิธีปรับมุมมองชีวิตครับ ลองเล่าปัญหาให้คนใกล้ตัว คนที่คุณไว้ใจได้ฟังดูก่อน ค่อยๆ ปรับทัศนคติไป หากไม่มีจริงๆ ผมแนะนำให้คุณลองไปคุยกับจิตแพทย์ เลยครับ หลายๆ ท่านมีทัศนคติที่ดีในชีวิตมากมาย และพร้อมที่จะเป็นเพื่อนคุยและรับฟังปัญหาของเราเสมอ   ถ้าคุณเปลี่ยนมุมมองได้เมื่อไหร่ คุณจะกล้าที่จะเปิดตัวมากกว่านี้แน่ๆ ส่วนห้องนี้ก็ยังต้อนรับเสมอ ว่างๆ แวะมาได้ครับ.....ผมเอาใจช่วยล่ะกัน ^^ แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 55 22:53:06 จากคุณ : หัวใจข้างซ้าย พวงมาลัยข้างขวา เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 22:52:35

ความคิดเห็นที่ 7 เราก็เป็นเหมือนกัน หลังจากซึมเศร้ามานาน ตอนนี้กลายเป็นกลับมาเข้าสังคมลำบาก อึดอัดเวลาพูดคุยกับคนอื่น ไม่กล้าสบตา ... ตอนนี้กลับมาทำงานรู้สึกเลยว่าเวลาคนเข้ามาคุยกับเรา เราจะประหม่ามากๆ พูดเสียงเบางึมงำๆ (น้องเราบอกว่าเสียงเราน่ารำคาญมาก พูดให้มันเสียงดังฟังชัดหน่อย) เรียบเรียงประโยคไม่ถูก ตื่นกลัว ทำหน้าไม่ถูก รู้สึก เครียดและเกร็ง เกร๊งทั้งหน้าไปถึงต้นคอ บ่าไหล่ คุยด้วยได้ซัก สองสามประโยคแล้วเราก็จะ ไม่ไหวละ ขอปลีกตัวก่อน ใจเต้นแรง หน้าแดง สั่น กลัว มึนงง สับสน มีเพื่อนเก่าเราทำงานที่เดียวกับเรา เค้าเข้ามาคุยว่า เราเป็นอะไรดูเครียดตลอดเวลา ก่อนเราไปทำงาน เราจะพยายามให้กำลังใจตัวเอง แต่พองานเริ่มยุ่งๆ มันจะเครียดด เกร็งขึ้นมาอีก บางทีคุยกับลูกค้าไม่รู้เรื่อง คุยผิดๆ ถูกๆ ตอนนี้แค่คิดยังหายใจไม่เป็นจังหวะเลย แต่ดีอย่างที่อาการซึมเศร้าหายไปแล้ว เป็นวิตกกังวลแบบนี้แทน ตอนนี้เราไม่กล้าไปเจอเพื่อนเลยอะ กลัวแบบบอกไม่ถูกเวลาต้องเจอคนเยอะๆ มันผวากับสายตาคนที่มองมาที่เรา เมื่อก่อนเราเป็นคนร่าเริง สดใส คุยเก่ง เข้ากับคนง่ายนะ อย่างเวลาไปเที่ยวสมัยอยู่เมืองไทย เพื่อนเราจะส่งเราไปเป็นคนขอเบอร์สาว..บางทีเพื่อนเราหันมา อ้าวว นี่แกสนิทกับเค้ามานานแล้วหรอ   ตอนนี้พยายามคุยกับเพื่อนที่ทำงาน..แต่คุยแล้วก็เหมือนเค้าถอยยห่าง ไม่งั้นเราก็ถอย เฮ้ออ..ต้องหาคนที่เข้าใจมาคุยด้วย แต่เวลาคุยกับเพื่อนเก่าทางโทรศัพนี่ไม่เป็นอะไรนะ พอเจอหน้านี่เกร็งๆ หน่อย แต่เพื่อนเราจะรุ้ว่าเราเป็นอะไรก็จะพยายามคุย จนเรารู้สึกหายเกร็ง และสบายใจมากขึ้น จากคุณ : มู๋จิ๋วกั๊บ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 10:52:26

ความคิดเห็นที่ 8 ที่เขาว่าน่ากลัวเพราะ 1. คุณแสดงสีหน้าหวาดระแวงออกไปหรือเปล่า ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส ดูวิตกกังวลหรือเปล่า 2. ดูคุณคิดมาก มองโลกในแง่ร้าย เช่น การมองล่วงหน้าว่าคนจะไม่ชอบคุณนี่ ก็เป็นการมองในแง่ร้ายนะ คือ ถ้าเหตุการณ์ยังไม่เกิด อย่าเพิ่งไปคิดไปก่อนว่าเขาจะไม่ชอบคุณ วิธีแก้ 1. อ่านหนังสือ "วิธีชนะมิตรและจูงใจคน" 2. ไปหาจิตแพทย์ กินยาลดความวิตกกังวล จะทำให้ลดการหวาดระแวงลง บุคลิกภาพดีขึ้น จะทำให้เข้าสังคมได้ดีขึ้นเอง เราเองก็เป็นเหมือนคุณนะ มีคนบอกว่าเราน่ากลัว คนไม่ค่อยอยากคบ เพื่อนบอกว่าเพราะ "เธอทำหน้าระแวง วิตกกังวล มีลักษณะของคนมองโลกในแง่ร้าย คิดมาก คอยคิดว่าตัวเองพูดหรือทำยังงี้ จะผิดไหม" ถ้าจะให้ดูบุคลิกดี คือ ไม่ต้องคิดไปล่วงหน้าว่าคนจะไม่ชอบเรา เราพยายามแก้ด้วยการอ่านหนังสือ เข้าคอร์สพัฒนาบุคลิกภาพราคาแพง ก็ไม่หาย สุดท้าย กินยาแก้ซึมเศร้าเม็ดละ80 บาท ได้ไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ ก็หายเลยค่ะ มีคนอยากคุยด้วย ปฎิบัติกับเราดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เข้าสังคมได้ดีขึ้น มีคนทักเราก่อน แต่พอหยุดยา ก็กลับมาหวาดระแวงอีก คนก็ไม่อยากเข้าใกล้เราอีก แต่จิตแพทย์ก็มีทั้งที่เก่งและไม่เก่งนะ ต้องแสวงหาเอาเองค่ะ จิตแพทย์บางคนรักษาผิดๆ ก็มี ก็เหมือนหมอทางกายที่รักษาผิดนั่นแหละค่ะ จากคุณ : เป็นเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 12:17:09 A:125.26.180.226 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วก็ไม่ต้องกังวลว่าคนที่คุยด้วยจะรู้สึกไม่สนุกเวลาคุยกับคุณ "ความกังวล" ตอนคุยนี่แหละ จะทำให้เพื่อนร่วมงานไม่อยากคุยกับคุณ ใครจะอยากคุยกับคนที่กังวล และคอยจับผิดตัวเองกัน ก็คุยสบายๆ ไม่ต้องหวังว่าจะสนุก แค่ตั้งเป้าว่าว่า จะไม่ติเตียน นินทา หรือพูดเรื่องในทาลบ ไม่พูดเรื่องของตัวเองมากเกินไป แต่คุยเรื่องที่เดาว่าคู่สนทนาน่าจะสนใจ ถ้าคุยเรื่องนี้แล้วเขาดูไม่สนใจ ก็เปลี่ยนเรื่องคุย ซึ่งถ้าอยู่ในที่ทำงานเดียวกัน คุณฟังเขาคุยกัน ก็น่าจะจับจุดได้ว่าแต่ละคนชอบคุยเรื่องอะไร ลดความคาดหวังลง ก็จะลดความหวาดระแวงลง ไม่ต้องระแวงว่าใครจะไม่ชอบ ไม่สนุก แค่ไม่นินทา หรือพูดเรื่องที่เขาไม่สนใจ ก็พอ (ถ้าคุยแล้ว เขาไม่อยากคุยเรื่องนั้นต่อ ก็แค่เปลี่ยนเรื่อง หรือให้เขาชวนคุยเอง) จากคุณ : เป็นเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 12:24:59 A:125.26.180.226 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 10 ใครก็อยากคุยกับคนที่ไม่คิดมาก ไม่คาดหวังว่าจะต้องสนุก แค่มองโลกในแง่ดี รับฟัง และตัวเราเอง "ต้องสบายๆ เป็นธรรมชาติกับการคุยนั้น" ไม่ใช่ "คอยกังวลหรือพยายามให้มันสนุก" มองการเข้าสังคมเป็นเรื่องเล็ก อย่าไปโฟกัสกับมันมาก ไม่คาดหวังอะไร แล้วคุณจะเป็นธรรมชาติขึ้นเอง จากคุณ : เป็นเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 12:28:09 A:125.26.180.226 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าจะหาคนสอนพูด ก็สังเกตเพื่อนที่เขามนุษยสัมพันธ์ดีว่าเขาวางตัวและพูดคุยเรื่องอะไรและอย่างไร แต่อย่าให้เขารู้ตัวว่าเราสังเกต จากคุณ : เป็นเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 12:29:31 A:125.26.180.226 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 12 แคร์คนอื่นมากแต่ไม่สามารถเข้าถึงในสิ่งที่เค้าแคร์ได้จริงก็ลำบากแบบนี้แหละครับ แนะนำให้ไปบวชดูครับสัก 3 เดือน จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 17:46:08

ความคิดเห็นที่ 13 เอ่อ นึกว่าอ่านเรื่องตัวเองอยู่ซะอีก เหมือนกันทุกบรรทัด แหะๆ เข้ามาจดละกัน:)) เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หิมะสีนํ้าเงิน เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 19:41:21

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าจะให้หายระแวงอย่างชะงัด ก็คิดว่า "ถ้าเราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ถึงเขาจะไม่ชอบเรา ก็ไม่เป็นไร" แล้วก็หันไปทำความดีอย่างอื่น เช่น ทำบุญ ช่วยเหลือผู้ประสบ อย่ากลัวว่าใครจะไม่ชอบ ไม่ชอบก็ช่าง ไม่เห็นเป็นอะไร จากคุณ : เป็นเหมือนกัน เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 12:37:16 A:180.180.170.168 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 15 ยิ้มบ้างหรือเปล่าคะ  หน้าปกติดูแล้วไม่เป็นมิตรออกแนวบอกบุญไม่รับรึเปล่าคะ ถ้าไม่งั้นก็เป็นคนตรงพูดไม่รักษาน้ำใจ บุคลิกบางอย่างตัวเราก็ทำโดยไม่ตั้งใจ ไม่รู้ตัว เริ่มที่ยิ้มทักทายค่ะ ง่ายสุด นึกออกจากคำจัดกับความว่า น่ากลัว ได้ประมาณนี้อะคะ จากคุณ : แพนดาร์ตาหวาน เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 01:50:19

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านที่ทุกท่านตอบมายังกับได้อ่านเรื่องของตัวเองอยู่เลยค่ะ เราก็เป็นเหมือนกันค่ะ ทำกิจการส่วนตัวอยู่บ้านด้วยเลยไม่ค่อยได้พบเจอใครเท่าไหร่ ไม่มีคนที่สามารถพูดคุยแบบเปิดใจได้เพราะไม่ได้เจอใคร กลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูงแบบขี้อาย ใม่มั่นใจตัวเอง ไม่กล้าเข้าหาใครและคิดมาก แต่ปัญหาคือคนที่ไม่รู้จักเราจริงๆกลับมองว่าเราหยิ่ง เสียใจมากๆ ตอนนี้เราอยากปรับปรุงตัวเองมากๆ อยากมีคนที่เป็นเหมือนกันและเข้าใจ เราเองก็ชอบดูเมะเหมือนกัน เผื่อคุยกันได้นะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (webreg30380) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 04:08:26