คนไข้บางคนไม่รับผิดชอบต่อสุขภาพของตัวเอง แต่โยนมาให้เป็นความรับผิดชอบของเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทั้งนั้น
บางคนดื่มเหล้าเรื้อรัง ตับวาย หลอดอาหารฉีก อาเจียนเป็นเลือดเข้ารพ.ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
คุณหมอ และคุณพยาบาลพยายามบอกให้เลิกเหล้า ลุงตอบว่า
"ไม่สนเว้ย กรุจะแ ด กเหล้า ก็เรื่องของกรุ พวก มะอึง มีหน้าที่รักษาก็รักษาไป กรุไม่ต้องจ่ายซักบาท มีปัญหามั้ย" คุณหมอและพยาบาลได้แต่ยืนอึ้ง
เราที่กำลังเก็บเอกสารอยู่แถวนั้นเซ็งมาก นอนรพ.ทีก็หลายวัน หมดเลือดที่ประชาชนบริจาคไปไม่รู้กี่ถุง ไหนจะค่ายาของลุงอีกไม่รู้เท่าไหร่ นั่นมันก็ภาษีหนูเหมือนกันนะ
อยากจะเก็บไว้ให้คนที่เค้าป่วยจริงๆ อย่างมะเร็ง หรือคนป่วยที่อยากหายจริงๆมากกว่า
เราทำงานในรพ. เห็นคนป่วยแล้วกลัวมาก อย่างโรคหัวใจ หรือ โรค ตับ โรคไต การรักษาค่อนข้างยืดเยื้อเรื้อรังและทรมาน ค่าใช้จ่ายก็แพงและต้องจ่ายไปเรื่อยๆ ทุกวันนี้ บอกทุกคนในบ้านให้พยายามรักษาสุขภาพ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ พยายามออกกำลังกาย กินอาหารพวกไขมันลดลง บ้านเราเบิกค่ารักษาพยาบาลได้ทุกคน แต่แทบไม่ป่วย เบิกค่ารักษาน้อยมาก(เฉพาะคุณพ่อที่เป็นไทรอยด์เป็นพิษ และคุณพ่อก็ปฏิบัติตัวตามที่คุณหมอบอกทุกอย่าง) อย่างน้อยเราก็ภูมิใจว่าบ้านเราช่วยประเทศประหยัดได้อีกทางนึง
เมื่อคนไข้คิดว่าโรงพยาบาล ไม่ใช่โรงพยาบาล....อั๊ยย่ะ! (ภาคแรก)
