ความคิดเห็นที่ 1 โอยยย แค่นี้ก็ขยันกว่าเราเยอะแล้ววววว สู้ๆ มีคนขี้เกียจกว่าคุณอีกเย๊๊อะะะะ รับรอง (เราคนนึงล่ะ) จากคุณ : ยิ้มเดียว เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 21:29:46

ความคิดเห็นที่ 2 คือ มันบังคับตัวเองได้น้อยจริงๆค่ะช่วงนี้ วันนึงได้ทำงานจริงๆแค่สองสามชั่วโมง ที่เหลือไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 21:49:01 A:124.121.23.95 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 3 ไหนๆ ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน งั้นก็ลองเปลี่ยนเป็น พักให้ได้จริงๆจังดูมั้ยคะ เขียนระบุมาเลย อยากพักสักกี่วัน เอาให้สุดๆ พอถึงเวลากำหนด ก็กลับมาขยันใหม่ จากคุณ : ยิ้มเดียว เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:23:49

ความคิดเห็นที่ 4 ลองไปพักผ่อนแบบเต็มที่จริงๆดูสักครั้งมั้ยครับ พอรีเฟรสสมอง น่าจะมีแรงในการทำงานต่อนะครับ จากคุณ : ... เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:46:09 A:111.84.192.29 X: TicketID:348108

ความคิดเห็นที่ 5 ขยันกว่าผมอีกนะ จากคุณ : ขิงน้อย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 10:30:08 A:125.27.227.1 X: TicketID:124616

ความคิดเห็นที่ 6 เริ่มจากเล็กที่สุดก่อนครับ สัญญากับตัวเองว่าวันนี้จะอ่านสักนาทีเดียวพอ ไม่ต้องเยอะ ถ้านาทีเดียวทำได้ คราวหน้าก็เพิ่มเป็นห้านาที ห้านาทีทำได้ก็ค่อยเพิ่มเป็นสิบนาที อย่าคิดว่านี่ไร้สาระ ปัญหาของคุณคือ คุณขาดความเคารพตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นคุณต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่ ผมเดาว่าทุกวันนี้คุณคงแทบไม่กล้าส่องกระจกเลยสินะ วันนี้ลองกลับไปนั่งมองคนในกระจกดูนะครับ คุณต้องค่อยๆสะสมความตั้งใจเล็กๆน้อยๆ จนมันมากขึ้นๆ สุดท้ายเมื่อคุณมองคนในกระจกแล้วสามารถยกมือไหว้เขาได้เมื่อไหร่ คุณก็จะกลับมาเป็นคนปกติที่มีความเคารพในตัวเองอีกครั้ง จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 11:50:44

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณทุกท่านที่มาให้ความเห็นนะคะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะมีโอกาสได้ไปปฏิบัติธรรม จะถือซะว่าไปพักสมองด้วยเลยค่ะ คุณ Generals คะ ที่คุณพูดก็มีส่วนถูกในแง่ที่ว่าเรารู้สึกเคารพตัวเองน้อยลง แต่ไม่ถึงขั้นไม่กล้ามองกระจกหรอกค่ะ ^^ ยังเสริมงามได้อยู่ และยังสามารถนึกถึงคุณความดีที่เคยทำมาได้ค่ะ จะให้ไหว้ตัวเองก็ไหว้ได้สบายมากค่ะ ส่วนเรื่องที่แนะนำให้เสริมความตั้งใจ เป็นคำแนะนำที่ดีนะคะ เคยทำได้ แต่อยู่ไม่ค่อยทนอ่ะค่ะ จะตั้งใจดูใหม่นะคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 13:14:55 A:124.121.23.95 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 8 ข้างบนตอบตรงใจเราอยู่หลาย คคห เลย จึงขอมาให้กำลังใจ จขกท   กับขอเล่าประสบการณ์ของเราในฐานะที่พบสภาพคล้าย จขกท   และเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้า  ด้วยอาการที่ shock ในใจไปเลย   แต่โชคดีที่พบจิตแพทย์ที่ดีมาก และช่วยเหลือเราได้ดีมากๆ อาการของเราจึงดีขึ้นอย่างรวดเร็ว.. => เผื่อว่าอาจเป็นประโยชน์กับ จขกท บ้างสักนิดนะคะ สักหนึ่งปีมานี้เรามีปัญหาการนอนหลับมากขึ้นตามลำดับ คืนไหนที่หลับได้น้อย-วันรุ่งขึ้นเราจะไม่อยากทำสิ่งใดเลย (อันนี้นอกจากภาระการงานแล้ว ยังรวมถึงกิจวัตรส่วนตัวด้วยนะคะ) ไม่รู้สึกว่าสิ่งต่างๆ รอบตัวทั้งที่ดี-ไม่ดีจะมีอะไร่ี่น่าสนใจเลย ไม่มีสมาธิที่จะทำสิ่งใดนานๆ ด้วย.. ราวหนึ่งเดือนก่อนที่เราจะตัดสินใจไปพบจิตแพทย์เอง เราต้องใช้ xanax  0.25 mg ทุกคืน  แต่จะหลับได้เพียง ๑-๓ ชม เท่านั้น.. แต่เราก็ทนทายาดเลยนะคะ  เพราะต้องพยายามทำงานมาตลอด เพื่อมิให้งานของเราไปเป็นภาระแก่เพื่อนร่วมงานหรือผู้บังคับบัญชา (ถ้าเป็นงานเฉพาะตัวเหมือน จขกท เราอาจเป็นมากกว่า จขกท ก็ได้นะคะ) จนเราทานอาหารไม่ลง ขับถ่ายไม่ได้ตามปกติ ร่างกายบวมและร้อน ทำงานเอกสารแทบไม่ได้  ไม่มีสมาธิอ่านต่อเนื่อง แต่เราก็ยังคงบังคับตนเอง.. (ซึ่งเราแก้ไขโดยใช้วิธีเพิ่ม ชม การทำงาน อ่านไปหยุดไป-รอใจมีสมาธิ) พออาการถึงระดับนี้ได้สักหนึ่งสัปดาห์-เราจึงตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ คุณหมออ่อนโยน  นุ่มนวล  และมีความกรุณาต่อคนไข้มาก อธิบายให้ความรู้เกี่ยวกับกาย-ใจของเราเอง..ครอบคลุมทุกด้านที่เราควรทราบ เพื่อให้เราเข้าใจ.. ก่อนบอกอย่างนุ่มนวลมากๆ (คุณหมอคงดูออกชัดเจนว่าใจเราอ่อนไหวมาก)   ว่า "คุณซึมเศร้า.."  แต่ข้างในใจเราก็ยัง shock ไป  ซึ่งคุณหมอคงรู้สึกได้ จึงถามมายิ้มๆ อย่างกรุณาว่า "เคยได้ยินคำนี้มั้ยครับ"  เราพยักหน้า.. ขอข้ามมาจนถึงผลการรักษากับคุณหมอท่านนี้เลยนะคะ คุณหมอให้ยาปรับระดับเคมีในสมอง  สองขนาน-ทานเย็น-ค่ำ กับการฝึกใจตนเองตามวิธีการที่คุณหมอสอนมา (ตามสาเหตุของเรา) ว่าจากการไปพบคุณหมอสองครั้ง  ในเวลาราว ๙ วัน ประกอบกับการฝึกกาย-ใจของเราตามคำสอนทางธรรมที่เราเรียนมาด้วย => ราวเก้าคืนที่ผ่านมาเรานอนหลับสบายได้คืนละ ๕-๘ ชม (ก่อนจะมีอาการ-เราเป็นคนรักการนอนมากๆ หลับสบายคืนละ ๘-๑๐ ชม) สมาธิเริ่มกลับคืนมาได้ยาวขึ้น.. ที่สำคัญคือความแจ่มใส  ช่างฝัน  และแรงบันดาลใจในชีวิตของเรา เริ่มทยอยกันกลับมาหาหาเราทุกๆ คืน-วัน  และความทุกข์ทยอยกันลาจากไป.. เราเอาใจใส่ในกิจวัตรส่วนตัวมากขึ้น มีสมาธิทำงานหรือกิจกรรมต่างๆ ได้ยาวนานขึ้น ความเหนื่อยหน่ายหายไป ทำงานก็ง่ายขึ้นมาก ผู้บังคับบัญชาแก้ไขร่างงานที่เราตรวจน้อยลงมาก โลกโดยรวมของเราน่ารื่นรมณ์ขึ้นมากๆ (ในรอบหลายปีที่ผ่านมา)   และสนับสนุนการไปปฏิบัติธรรมค่ะ เลือกแนวทางที่เหมาะและพอดีแก่จริต-สภาพจิตใจของ จขกท นะคะ การรักษาของจิตแพทย์  กับการปฏิบัติธรรมที่พอดีแก่เรา..ช่วยได้แน่ๆ ข้อสำคัญอีกข้อหนึ่ง..ต้องมีจิตแพทย์ที่เหมาะสมกับเราด้วย แล้วถ้าคุณหมอสอนให้ฝึกตนเองอย่างไรแล้ว  เชื่อคุณหมอนะคะ   รับรองว่าถ้าทำได้ดังนี้  จขกท จะมีความสุขทั้งกับการเรียนและชีวิตค่ะ สู้ๆ นะคะ   แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 14:43:05 จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 14:41:58

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณ คุณบัวมากค่ะ อ่านแล้วมีรู้สึกเหมือนมีคนที่เข้าใจจริงๆ มาคุยด้วย อาจจะเป็นเพราะคุณเจอมันมากับตัวเองด้วยมั้งคะ ชีวิตด้านอื่นเราก็มีความสุขดีค่ะ ถึงจะฝืดๆเรื่องเงินบ้างเพราะยังไม่ได้ทำงานก็ตาม สำหรับการเรียนนี่ถือว่าดรอปลงจากก่อนที่จะเป็นซึมเศร้าค่อนข้างมากค่ะ ความกระตือรือร้น ทะเยอทะยาน หายไปแยะเลย และความจำลดลงมาก ยังโชคดีที่ครอบครัวสนับสนุนเป็นอย่างดี ก็เลยสามารถเรียนมาจนถึงวันนี้ได้ เห็นพวกเค้ารอวันเราจบแล้วเราก็รู้สึกผิดที่ต้องล่าช้าไปเรื่อยๆ เพราะไม่สามารถทำงานได้มากอย่างที่ต้องการ เราได้ไปปฏิบัติธรรมอยู่บ่อยๆค่ะ ชอบมากและช่วยได้จริงๆค่ะ ปล. เราไม่ได้ไปหาหมอนานแล้วค่ะ ทุกวันนี้สั่งยาจากต่างประเทศมาทานเอง ปรับระดับเองอย่างช้าๆ รู้ว่าไม่ควรทำ แต่เราเจอจิตแพทย์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ อ้อ จะบอกว่าวันนี้ฮึดทำงานได้มากกว่าเดิมด้วยค่ะ ทำได้สักห้าชั่วโมงได้ค่ะ ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่ก็รู้สึกมึนศีรษะเล็กน้อย อาจเป็นเพราะใช้สมองมากไป ไม่รู้เราควรปรับระดับยาขึ้นอีกนิดดีมั้ยเนี่ย จากคุณ : จขกท. เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 20:12:41 A:124.122.33.115 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 10 อรุณสวัสดิ์..วันอาทิตย์ค่ะ ดีใจกับ จขกท ด้วยมากๆ ที่สามารถทำงานได้ตั้งห้า ชม เก่งจังเลยค่ะ สำหรับความรู้สึกมึนศรีษะนั้น  เราเองก็ไม่แน่ใจสาเหตุของ จขกท จึงขอเล่าสิ่งที่ตัวเองเรียนรู้มาจากการไปพบคุณหมอของเรานะคะ คุณหมออธิบายให้เราเข้าใจอาการป่วยของเรา ว่าเกิดจากการกดดันตนเอง-แคร์คนรอบข้างไปหมด-จนไม่มี "ฉัน" ซึ่งเราย้อนคิดแล้วก็พบว่าจริงแท้เลย-ที่ปกติเราจะแคร์ผู้อื่นมากกว่าตนเอง ซึ่งแรงกด-บังคับใจตนเองมาตลอดชีวิตนั้นเอง ทำให้ระดับสารในสมองของเราเสียสมดุลไป-เข้าสู่สภาวะซึมเศร้า คุณหมอช่วยเราโดยการให้ยาปรับสารในสมอง ควบคู่ไปกับการสอนให้เราฝึกฝนจิตใจตนเอง เพื่อช่วยปรับสมดุลในสมองด้วย โดยขอความเป็น "ฉัน" ให้ตัวเองบ้าง..สักวันละ ๑๕ นาที ซึ่งเราพยายามปฏิบัติตามที่คุณหมอสอนมาอย่างระมัดระวังสังเกตจิตตนเอง และทานยาสองขนานที่คุณหมอปรับให้เราจนไปกับอาการของเราได้ดีแล้ว เพียงสามวันแรก-เราก็พบว่าคุณภาพชีวิตของเราเริ่มคืนกลับมา.. จนถึงวันที่มาตอบกระทู้นี้  ก็ราวเก้าวัน  อาการของเรายิ่งดีขึ้นๆ => จากที่เล่ามาเกี่ยวกับอาการของเราและการรักษาจากคุณหมอ เราจึงเดา (ซึ่งอาจผิดนะคะ) ว่าที่ จขกท มึน  นั้น อาจเกิดจากการบังคับตนเองให้ทำงานนานเกินไป การกด-บังคับอาจไปทำให้ระดับสารในสมองเสียสมดุลได้-จึงมึน ..แต่อย่าเพ่อเชื่อเรานะคะ ขอบอกในสิ่งที่อาจทำให้ จขกท เบื่อได้ (ขอโทษนะคะ) แต่เรามีความเห็นว่าจิตแพทย์ที่ดีและเหมาะกับเรานั้น-สำคัญที่สุด สำหรับผู้ที่เป็นอย่างพวกเรา.. จขกท มีปัจจัยเกี่ยวข้องที่เอื้อต่อการรักษาดีกว่าเรามากๆ ทั้งครอบครัวและความสุขในชีวิตที่ยังคงอยู่กับ จขกท รวมทั้งความสนใจในการปฏิบัติธรรม-ที่เราพบว่าช่วยเยียวยาจิตใจได้มากๆ เราคิดว่าถ้าได้พบจิตแพทย์ที่ดีและเหมาะสมกับ จขกท น่าจะหายได้.. ..เหมือนที่เรากำลังมีความหวังกับตัวเราเองไงคะ เรามาสู้ไปด้วยกันค่ะ จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 09:02:29

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นกระทู้จขกท.แต่อ่านแล้วสรุปเป็นอย่างอื่นซะงั้น(อ่านไม่จบแล้วรีบสรุป- -") เข้ามาให้กำลังใจจขกท.ค่ะ อยู่ในภาวะเดียวกันเลย  แม้กระทั่งความทนในอ่านกระทู้ก็ไม่มากเท่าเดิม เมื่อก่อนเราชอบเข้ามาตอบกระทู้ในห้องนี้นะ เดี๋ยวนี้อ่านไม่ค่อยไหว และเข้ามาอ่านข้อความของคุณบัว  รู้สึกดีมาก  มีกำลังใจขึ้นมาอีกหน่อยว่าสามารถดีขึ้นได้ ไม่อยากพูดถึงตอนดรอปเล้ยจริงๆ  อะไรก็แย่ไปหมด จขกท.กับคุณบัวโชคดีที่ครอบครัวเข้าใจ  เราไม่ได้บอกใครที่บ้านเลย คนใกล้ตัวยังไม่เข้าใจ นับประสา..แถมเลิกสมาคมกับเพื่อนฝูงไปโขอยู่   ยกเว้นเพื่อนที่เข้าใจ เขาก็จะวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เราใช้ยามาราว 2 ปีดีขึ้นนิดหน่อยแต่ไม่เหมือนเดิม  อาร์ตเธอราพี, Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR) Therapy ก็แล้ว เหมือนดีขึ้นนิดนึง  ตรงไม่เศร้าเว่อร์ ยังท้อถอยเป็นคราว ไม่มีแรงบันดาลใจ ไม่มีคอมมิตเมนท์  ไม่มี  เหมือนโยนก้อนหินลงน้ำ โยนหาย  โยนหาย ทุกอย่างในชีวิตเหมือนรู้ แต่ไม่สามารถทำได้  บอกหมอแบบนี้  อยากเทรนอะไรแบบใดก็ได้ ให้แรงบันดาลใจกลับมา บอกใครๆก็ไม่เข้าใจ  ที่ทำไม่ได้ทุกวันนี้ไม่ใช่แค่ขี้เกียจ  มันเลยขี้เกียจไปอีก เคยฮึดทำงานจนไม่หลับไม่นอน  ตอนนั้นยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ มันก็ได้เป็นพักๆแต่ประสิทธิภาพลดลงมากมายเหมือนทำ 100 ได้ 5 - 10 ต่อๆมาไม่สามารถฮึดได้อีกเลย  ไม่มีสัญญาณอะไรในความรู้สึก  ทำได้แค่ประคองตัวไปวันๆ   บอกเพื่อนว่ามันหมดแรงขับในการมีชีวิตอยู่  ได้แต่อยู่ไปวันๆ จนปัจจุบันปฏิบัติธรรมอย่างเป็นกิจลักษณะ  ตั้งแต่ปฏิบัติธรรมมา 2 - 3 เดือน รู้สึกว่าดีขึ้น เริ่มมีความตระหนักในหน้าที่ของตัวเองบ้าง  แต่ยังยกเว้นเรียนอยู่ดี  ก็ยังไม่ได้ลองเอาเปเปอร์มานั่งอ่านเป็นเรื่องเป็นราวหรอก   ยังเหมือนหาทางปฏิเสธอยู่ลึกๆ ก่อนหน้านี้หนังสือหนังหาไรก็ตาม อ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง  รับได้เฉพาะธรรมะอย่างเดียวเท่านั้น รู้สึกแย่ๆเหมือนกัน  แต่รู้สึกว่าวันนึงเราจะต้องดีขึ้น  และสามารถกลับไปทำงานได้ดังเดิม  หวังไว้นะ ป.ล. คุณบัวใช้เวลา 9 วันแล้วรู้สึกดีขึ้น  อาจเป็นเพราะกำลังใจหรือเปล่า  ปกติยากว่าจะออกฤทธิ์ ใช้เวลา 2-3 สัปดาห์  แต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ก็แล้วกัน  ถ้าเกิดดรอปขึ้นมา อย่าท้อถอย  อย่าหยุดยาเอง ให้ปรึกษาแพทย์อย่างต่อเนื่อง  เราเคยหยุดยาเองในช่วงหลัง  เพราะคิดว่าตัวเองเอาอยู่ (เริ่มหันมาทางธรรมะแล้วด้วย) แต่มันไม่ใช่  ทำให้สตาร์ทยาใหม่  การรักษาช้าลงไปอีก เอาเป็นว่า... ขอสู้ด้วยคนค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 55 17:52:32 จากคุณ : พิพิม เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 14:19:44

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีค่ะทุกท่าน จขกท.เองค่ะ กลับมาจากปฏิบัติธรรมแล้วค่ะ ^^ ขอบคุณ คุณบัว และพิพิม รวมทั้งคุณ nang ที่เข้ามาให้กำลังใจอยู่เงียบๆด้วยนะคะ อ่านคห. ของคุณๆ แล้วรู้สึกว่า คนที่เคยเป็นจะเข้าใจกันดีมากเลยเนาะว่ามันรู้สึกอะไร ยังไง สงสัยต้องตั้งชมรม "คนแอบเศร้า แต่ไม่เหงาใจ" ท่าจะดี จะได้มีเพื่อนคอยรับรู้ปัญหาซึ่งกันและกัน แล้วมาให้กำลังใจกันให้เดินหน้ากันต่อไปได้ อ่อ ก่อนไปปฏิบัติธรรม จขกท. ฮึดจนเขียนเปเปอร์ฉบับร่างได้จบเลยนะคะ ส่งให้อาจารย์ตรวจแล้ว อาจจะยังไม่ดีนัก แต่ก็ทำให้รู้สึกว่าเรายังพอมีอะไรให้พัฒนาได้ คุณบัวคะ เราสัมผัสได้ถึงความเมตตาที่แฝงอยู่ในคำตอบของคุณเลยนะคะ ตัวจริงคุณต้องเป็นคนน่ารักมากแน่ๆค่ะ ส่วนเรื่องหาหมอ ยังแขยงๆอยู่เลยค่ะ แต่จะคอยสังเกตอาการตัวเองไว้ ถ้าเริ่มเห็นท่าไม่ดี จะไปหาแน่ๆค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกถ้อยคำที่ส่งถึงกันนะคะ คุณพิพิมคะ คุณก็อาจจะกำลังศึกษาอยู่เหมือนกัน ขอเป็นกำลังใจให้เช่นกันนะคะ ขอเชียร์ให้ลองหยิบๆเปเปอร์กลับมาเหล่ๆ Abstract ดูสักหน่อย แบบว่าเอามันเป็นเกมส์ทดสอบเล็กๆ ก็ได้ว่าไอ้หนังสือหนึ่งย่อหน้าเนี่ย รอบแรกเราใช้เวลาไปเท่าไหร่ เราจะทนอ่านมันให้จบได้มั้ย ยังไม่ต้องให้เข้าใจก็ได้นะคะ แค่ฝึกความอดทนอยู่กับสิ่งที่ใจเราปฏิเสธมันอยู่ลึกๆให้ได้ซะก่อน ทำแบบไม่ต้องคาดคั้นกับตัวเองมาก เริ่มจากการกลั้นใจอ่านชื่อเรื่องให้จบซะก่อน ถึงมันจะเอียนๆกับศัพท์ที่มันวิชาก๊าน วิชาการแสนน่าเบื่อ แต่เชื่อว่าพอกลั้นใจลองหยิบขึ้นมาเริ่มได้แล้ว ไอ้การอ่านต่ออีกสี่ห้าบรรทัดนี่ คงไม่ยากเท่าตอนเริ่มชายตายมองมันแล้วล่ะค่ะ มาฝึกไปด้วยกันนะคะ เราเองก็ยังต้องกลั้นใจตอนเริ่มอยู่ทุกวัน แต่รู้สึกเลยว่าพอผ่านวินาทีแห่งการเริ่มได้ ความสามารถที่มีอยู่ในตัวมันจะดันให้ไปต่อได้มากกว่าที่ตัวเองคิดไว้อีกค่ะ อันนี้จากประสบการณ์จริงเลยนะคะ (เชื่อว่าถ้าลองสามารถเรียนมาถึงขั้นนี้ได้ มันต้องมีอะไรสั่งสมเป็นทุนเดิมอยู่บ้างไม่มาก ก็น้อยค่ะ) แม้ว่าจะทำอะไรได้ไม่นาน แค่ขอให้เริ่มต้นใหม่ได้บ่อยๆ รวมๆกันแล้วมันก็ออกมาเป็นชิ้นงานได้นะคะ เราจะสู้ไปด้วยกันนะคะ ^^ ปล. เรายังไม่ได้หยุดยาน้า แค่กินปริมาณน้อยๆ (Cymbalta 10 mg) ไปเรื่อยๆ หลายๆเดือนลดทีนึง ทีละน้อยๆด้วยค่ะ หยุดได้เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ไม่ได้ก็ไม่ว่าค่ะ ก็กินประคองมันไปเรื่อยๆอย่างนี้แหล่ะ ใครเจอหมอ ฝากถามให้หน่อยนะคะว่าทำแบบนี้พอได้มั้ย จากคุณ : จขกท. เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 01:35:07 A:124.121.43.221 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีเดือนมีนาคม และอนุโมทนากับ จขกท จ้า.. ยังมาอ่านอยู่เรื่อยๆ นะคะ  แต่ไม่มีโอกาสโพสต์ข้อความ เพราะว่า login ของเราเป็นความลับจากสามี.. เด๋วนี้เวลาเราใช้เนท-เค้ามักมานั่งใกล้ๆ คงมาอยู่เป็นเพื่อนมังคะ แต่เราแอบอึดอัดอ่ะ รู้สึกดีจังเลย..ที่อ่านข้อความจากคุณพิพิม  และ จขกท นี่เราคอยเข้าประชุมอยู่  แว่บมาได้นิดเดียว แล้วจะกลับอีกเรื่อยๆ นะคะ (เห็นด้วยกับการตั้งชมรม.. เบื้องต้นเรามาคุยกันในกระทู้ไปก่อนดีมะคะ ?) . จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 09:50:52

ความคิดเห็นที่ 14 ดีใจจังที่คุณบัวยังเข้ามาตามอ่านอยู่ ยินดีมากหากจะได้คุยกันไปเรื่อยๆ จะได้คอยให้กำลังใจซึ่งกันและกันค่ะ ว่าแต่คุณบัวเป็นยังไงบ้างคะ ช่วงนี้ จากคุณ : จขกท. เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 20:36:23 A:124.121.43.221 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 15 แล้วคุณพิพิมล่ะคะ ยังกลับมาอ่านอยู่บ้างมั้ยคะ ถ้ารวมตัวได้อย่างน้อยสักสามคนน่าจะดีนะคะ จากคุณ : พร (จขกท.) เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 20:39:59 A:124.121.43.221 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 16 คงเพราะไม่ชอบรึเปล่าคะ เลยเบื่อๆ ต้องหาอะไรอย่างอื่นทำ เราก็อยากได้กำลังใจเช่นกนกะเจ้าของกระทู้ในการทำงาน เพราะเราก็เบื่อๆกับงานที่ทำเช่นกัน อ่านกระทู้คห.บนๆ ก็ทำให้รู้สึกดีเหมือนกันค่ะ ไงเจ้าของกระทู้ก็พยายามเข้านะคะ เราก็จะพยายามเหมือนกัน สู้ๆค่ะ จากคุณ : ++FeRn_NaJa++ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 20:41:16

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีค่ะคุณพร คุณบัว พิมค่ะ ล็อกอินไม่ได้ เพราะใช้แทปเปล่าไม่รู้ ยังตามอ่านตลอด ดีใจมากที่เห็นกลับเข้ามาคุยกันอีก ขออนุโมทนากับคุณพรด้วยที่ไปปฏิบัติธรรมมา 7-11 เราก็จะไปเหมือนกันค่ ะ ขอบคุณในคำแนะนำของคุณพรเรื่องการเริ่มต้น มันยากมากจริงๆ นี่หอบเปเปอร์ไปไหนมาไหนด้วย จนเลิกไปพักนึง แล้วกลับมาหอบใหม่อีกรอบละ ฮ่าๆ อาจเป็นเพราะเคยป่วยมาก โดยไม่มีสาเหตุหรือเปล่า ไม่แน่ใจ จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 08:31:12 A:110.49.232.103 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 18 เย้! คุณพิมกลับมาอ่านแล้ว ดีใจจัง อ่อ ยินดีต้อนรับคุณเฟิร์นด้วยนะคะ มาเข้าชมรมด้วยกันมั้ยคะ ^^ คุณพิมคะ พรเคยป่วยมากเช่นกันค่ะ แต่คิดว่าเริ่มจากการเป็น Hypothyroid ประกอบกับเครียดเพราะอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ (เตรียมสอบ candidacy) และไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ตอนนั้นเรียนอยู่ต่างประเทศค่ะ หมอให้รอดูอาการหลายเดือน ไม่ยอมจ่ายยาสักทีจนเราแย่มากกก อีกสาเหตุนึงซึ่งไม่แน่ใจคือ การนอนใกล้ตู้เย็นค่ะ คือตอนนั้นพักอยู่ห้องแบบสตูดิโอ ทุกอย่างรวมอยู่ในห้องเดียวกันหมด แล้วตู้เย็นเค้าจัดไว้กลางห้องค่ะ เราตัวคนเดียวย้ายก็คงไม่ไหว เลยจำเป็นต้องใกล้ตู้เย็น(หันศีรษะเข้าหาตู้เย็น) ซึ่งก็ไม่ได้คิดอะไรนะคะ แต่พอกลับมาไทยใหม่ๆ ปรากฏว่านอนได้ยินเสียงอะไรก็ผวา แม้แต่เสียงแอร์ตัด --' ก็เลยคิดว่าคงเป็นเพราะเรานอนใกล้ตู้เย็นซึ่งมักจะตัดบ่อยๆ มอเตอร์วิ่งที ก็น่าจะมีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้ามารบกวนสมองมากๆทีนึง และการหลับแบบไม่ต่อเนื่องเพราะเสียงตู้เย็น อันนี้สันนิษฐานเอาเองนะคะ ไม่เคยไปตรวจสอบว่ามีงานวิจัยอะไรรองรับหรือเปล่า กลับมาไทยก็เคว้งมาก รับตัวเองไม่ได้ อายตัวเอง อายคนอื่น รู้สึกเหมือนพ่ายแพ้แล้วทุกสิ่ง หวังจะได้จบนอก แต่กลับต้องมาเริ่มต้นทุกอย่างใหม่หมด ไม่กล้าออกไปไหน กลัวเจอคนรู้จักจะถามว่าอ้าวกลับมาเที่ยวเหรอ จบยัง ฯลฯ ไม่กล้าพบพูดคุยกับใคร ไม่กล้าแม้กระทั่งรับโทรศัพท์ และอยากหลับแล้วหลับเลย ไม่ต้องตื่นมาเวทนาตัวเอง สงสารครอบครัวอีกต่อไป จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 09:54:03 A:124.121.43.221 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 19 มาต่อเรื่องการรักษานะคะ จะได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันค่ะ แม่เห็นว่าสองเดือนแล้วก็ยังไม่ดีขึ้น ก็เลยพาไปหาหมอ เริ่มจากการรักษาไทรอยด์ก่อนค่ะ แล้วก็ไปปรับฮอร์โมน เพราะประจำเดือนหายไปตั้งแต่อยู่ต่างประเทศ (ตอนนั้นดร็อปไว้ค่ะ) พอผ่านช่วงการปรับยาจนหยุดยาได้ (เพราะเป็นแค่ขอบล่างของไฮโปไทรอยด์ กินยาวแล้วจะไฮเปอร์แทน --") ก็ยังไม่หายจากอาการกลัวสังคม และเศร้าค่ะ ทีนี้ก็เริ่มนึกถึงจิตแพทย์ละ ไปหาจิตแพทย์เอกชนก่อน เพราะเราสะดวกใจที่สุด อยากรีบไป รีบกลับ กลัวการนั่งรอหน้าห้องผู้ป่วยจิตเวช เพราะเท่ากับเราเป็นผู้ป่วยจิต ตอนนั้น รับไม่ได้อย่างแรง แต่ก็อยากหาย เพราะเริ่มไม่อยากมีชีวิตอยู่บ่อยขึ้น กลัวใจตัวเองเลยค่ะว่าจะคิดสั้น ดีที่ว่าสนใจศึกษาธรรมะมาได้สักระยะนึงแล้ว คิดว่าตายไปอาจเจอหนักกว่า แถมญาติพี่น้องจะอยู่ต่อไปอย่างไร คิดแยะมาก อยู่ก็ทรมาณ ตายก็อาจทรมาณกว่า เลยไปหาหมอดีกว่า อายก็ทน หมอให้ Cymbalta 60 mg กับยานอนหลับ (บอกก่อนนะคะ แต่ละคนจะเหมาะกับยาไม่เหมือนกัน เดี๋ยวใครมาอ่านแล้วไปซึ้อกินเองอีก ถึงแม้จะหาซื้อยากในไทยก็เถอะ) กะให้หายไปกลับไปเรียนทันเทอมถัดไป แต่ไม่ค่อยชอบหมอเท่าไหร่ เพราะพูดจาไม่ค่อยดี ตัดบท ใช้คำรุนแรง แบบไม่สนใจความรู้สึกผู้ป่วยเท่าไหร่ (ไม่รุ้เป็นจิตแพทย์ได้ไง) กินยาแล้วใจสั่นมากค่ะ ปวดข้อนิ้วด้วย วูบวาบๆ บอกหมอแล้ว แต่หมอก็ให้กินต่อไปด้วยปริมาณเท่าเดิมค่ะ ประมาณสามเดือน อาการก็เปลี่ยนจากเศร้าเป็นเอาแต่ใจตัวเอง โมโหง่าย ใช้เงินเปลือง การตัดสินใจจากแย่เป็นมั่นใจเกินไป หุนหันพลันแล่น ตัวเราเองสังเกตตัวเองได้ว่าไม่ใช่ปรกติวิสัย เลยจัดการลดปริมาณยาเองค่ะ อาการก็ดีขึ้น อยู่ในเกณฑ์ที่น่าพอใจ เลยคิดว่าหมอนี่ ไม่ใช่ละ ไม่ฟังคนไข้เลย ไม่ปรับยาให้ด้วย ยาก็แสนจะแพง เพราะใช้ยานอก พออาการดีขึ้นก็ตัดสินใจไม่กลับไปเรียนต่อต่างประเทศละ เรียนไทยดีกว่าเพื่อความปลอดภัยในชีวิต เพราะยังไม่แน่ใจว่าไปเจอสิ่งแวดล้อมแบบเดิมๆ จะแย่ลงอีกหรือเปล่า เรียนก็เรียนได้นะคะ แต่พบว่าไม่ดีเท่าเก่า ความจำแย่ลง ความว่องไวในการคิดลดลง ความอดทนต่ำลงมากกกก ความขยันอันตรธานไปเกือบหมด เรียนแบบประคองไม่ให้ตกพอ 555 เหมือนเข็ดกับการทุ่มเท แล้วอกหัก สักพักชะล่าใจ หยุดยาเองซะเลย กะกว่าหายแล้ว จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 10:13:26 A:124.121.43.221 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 20 พอต้องมาสอบ proposal เครียดอีกละ สุดท้ายสอบไม่ผ่าน อันนี้ด้วยหลายสาเหตุค่ะ ทั้งจากตัวเอง และอาจารย์ที่ปรึกษาไม่สนับสนุนในหัวข้อที่เราเลือก ด้นเองเลยแย่ คราวนี้จิตตกเลยค่ะ ไอ้ที่กลัวๆไว้ เป็นจริงซะแล้ว อาการเศร้ากลับมาเยือน แบบจู่โจม จิตตกแบบพรวดๆเลยค่ะ อยากตายแบบเป็นจริงเป็นจังมาก คิดไว้หลายวิธี แต่ธรรมะดึงไว้ เหมือนการ์ตูนที่มีมารตัวนึง เทพตัวนึงทะเลาะกันอยู่ในหัว สรรหาวิธีตายแบบไม่ทรมาน เพราะทางธรรมบอกว่าจิตสุดท้ายเป็นตัวกำหนดที่ไป (ยังคิดเรื่องนี้ได้เนาะ) ไม่กล้ามองมีด เพราะมองแล้วชอบหยิบมาทาบๆที่ข้อแขน กลัวใจตัวเองซะเหลือเกิน มีอีกหลายอย่างที่ลองไปทดสอบก่อน แต่ใจไม่กล้าพอค่ะ ไม่ไหวละ แอบไปหาจิตแพทย์อีกที่ คราวนี้หมอบอกต้องกินนานกว่าเดิมเพราะเป็นซ้ำ แต่เนื่องจากเราไม่อยากเสียตังค์เยอะ หมอเลยเลือกยาตัวอื่นให้ เราก็ไม่กินค่ะ กลัวอาหารข้างเคียง เลยกินแต่ยานอนหลับ และจัดการสั่งยาตัวเดิมจากนอกแต่เป็นชื่อทางการค้า ราคาต่างกันแยะ มาลองกินดู ได้ผลค่ะ ประกอบกับตอนนั้นหาหัวข้อใหม่ที่อาจารย์เห็นด้วยได้ สถานการณ์เริ่มดีขึ้น ก็เลยกินมาตลอดจนถึงตอนนี้ แต่ปรับลดปริมาณลงมาเรื่อยๆ นะคะ หยุดได้เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ตอนนี้พบว่าประสิทธิภาพการทำงานขึ้นอยู่กับแรงใจที่มีค่ะ ถ้าเทียบกับตอนที่(เคย)เก่งๆ ประสิทธิภาพสมองลดลง ความขยันและความจำลดลง ความมั่นใจและความทะเยแทะยานหายไปแยะ แต่มุมมองการใช้ชีวิตดีขึ้นค่ะ ชีวิตมีหลายด้านมากขึ้นนอกจากการเรียนแบบเมื่อก่อน ใส่ใจธรรมะแบบจริงจังมากขึ้น เพราะช่วยได้จริงๆ มองชีวิตตามความเป็นจริงได้ถูกต้องขึ้น ยังติดอยู่ที่ต้องการแรงใจบ่อยมากขึ้น ไม่งั้นงานไม่ค่อยเดิน ก็เลยมาตั้งกระทู้เนี่ยแหล่ะค่ะ แล้วก็พบอีกว่า กำลังใจจากเพื่อนเป็นแรงใจที่ดีมากๆค่ะ เลยคิดจะตั้งชมรม คนแอบเศร้า...แต่ไม่เหงาใจ มาช่วยเป็นแรงใจให้กันและกันด้วยความรักและปราถนาดีอย่างแท้จริง เพราะชีวิตคนเรามีขึ้นและมีลง สำคัญคือระหว่างทางให้เรามีกัลยาณมิตรไว้ ขึ้นก็ช่วยดึงกันขึ้นไป ลงก็พยุงกันเข้าไว้ มันต้องผ่านไปได้สิน่า....ใช่มั้ยคะทุกคน ปล. เปิดรับสมาชิกตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปค่า 555 จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 10:35:31 A:124.121.43.221 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 21 เย้ยยย! พิมพ์ผิด ขอเปลี่ยนจาก "กลัวอาหารข้างเคียง" เป็น "กลัวอาการข้างเคียง" นะคะ เพราะอาหารข้างเคียง (เครื่องเคียง) เป็นอะไรที่เราชอบมากกก โดยเฉพาะอาหารเกาหลี 555 จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 10:38:49 A:124.121.43.221 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 22 หว๊า ว่าแล้วข้อความส่งไม่ทันชม.เน็ตหมดก่อน พิมพ์ตั้งเยอะ หายหมดเลย แง๊ กี๊พิมพ์แชร์การรักษามาเหมือนกัTT จากคุณ : pim เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 13:09:04 A:49.229.151.174 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 23 ดีใจจัง คุณพรเป็นคนมีอารมณ์ขันนะ เราก็เหมือนกัน ยิ้มง่าย ขำง่าย เข้าใจว่าพื้นฐานนิสัย หรือบุคลิกภาพมีส่วนสำคัญทีเดียวกับการป่วยครั้งนี้ เป็นคนหลายบุคลิก อ่อนไหว และมีความขัดแย้ง ภายในตัวเองสูง เช่น บางครั้งดูเหมือนอ่อนแอแต่ไม่ใช่ เข้มแข็งจนคนแปลกใจ ดึูหมือนดุแต่ใจดี ทำนองนี้ พิมพ์ยาก ความจำก็ไม่ค่อยดี ฮ่าๆ ค่อยพิมพ์ไปละกันเนาะ พอมันมีตัวหนังสือเลอะเทอะที ลบทีก็พลอยลบเนื้อหาไปด้วย แง เราน่าจะป่วยก่อนมาเรียนอีก เมื่อลองสังเกตแล้วย้อนดึตัวเองนะ แต่เป็นแบบเรื้อรัง ก็จะไม่มีพีค เพราะรอบเดือนทีไรจะเศร้าเกือบทะกครั้ง ชนิดอยู่ไม่ได้ แต่พอเมนส์มาก็หายเป็นปลิดทิ้ง จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 13:59:39 A:110.49.107.248 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 24 คุณพิม เรารออ่านเรื่องของคุณพิมอยู่น้า พิมพ์มาใหม่นะคะๆ คุณพิมสู้ๆ หุหุ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 14:07:13 A:110.168.27.24 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 25 โหย ใช้แทปยากแท้ ไม่ให้ล็อกอินไม่พอ ยังให้ซายน์อินบัตรผ่านทุกคคห ที่เขียนอีกT_T ไม่ เป็ น ไ ร เดียวคงชิน ต่อนะคะ ก่อนหน้ามาเรียน 2-3ปี ก็ประสบภาวะเครียดในชีวิตทุกด้าน อย่างหนัก ตอนนั้นบอกกับตัวเองว่า เราห้ามป่วย ห้ามตาย ไม่งั้นคนอื่นเดือดร้อน แต่ก็เป็นคนอดทนมากนะ มันเหมือนยืนหลังชนฝาแล้วโดนคลื่นโถมใส่ ดราม่าเนอะ แต่จริง อิอิ ตอนนี้ยิ้มได้แล้วนิ จำไ จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 14:17:19 A:110.49.107.248 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 26 เย่ ดีใจ คุณพรอยึ่ด้วย :-) ถ้ารอไม่ไหว อยากฉกไปทำธุระก็ตามสบายนะคะ ค่อยกลับมาอ่านก็ทันฮ่าๆ ฎ พ จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 14:21:14 A:110.49.107.248 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 27 ภาษาต่างดาวมากค่ะคุณพิม 555 แต่พรสามารถใช้ญาณวิเศษเฉพาะตัวอ่านเข้าใจได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง ค่อยๆพิมพ์มาเรื่อยๆนะคะ อย่าให้แท็ปเล็ตมาเป็นปัญหาระหว่างเรา ^^ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 14:34:11 A:110.168.27.24 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 28 อะ เริ่มเพี้ยน ฮ่าๆ ต่อๆ เราจำแทบไม่ได้เลยว่าความสุขคืือะไร สัปดาห์นึงเราหัวเราะแค่วันเดียว แป๊บๆเองมั้ง เพราะมีคนหลุดโลกมาแหย่ ฮ่าๆ..ตรงนี้เป็นอุทธาหรณ์สอนใจได้เลย อย่าทำอย่างนี้เพราะมันทำให้สารแห่งความสุขปิกสวิซท์ ไม่หลั่งในสมอง แต่ก็ยังอยึ่ได้ ยังไม่หลุด จุดเปลี่ยนมันอยึูที่ เราขับรถจะตกเหว ครั้งที่ 1 ทำบุญแล้วก็โอเค แต่อีกเดือนนึงเต็มๆ เราเกือบ ตายในเขาอีกครั้ง ฝนตกถนนลื่น รถหมุนในเขาอีก ไม่ตาย แต่รถเข้าอู่สองเดือน เรา แค่ โ ด น เ ห วี ย ง ค า ด เ บ ล ท์ ไ ง ป ว ด ตามตัวปวดคอมาก แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากกับร่างกาย ยังทำงานตามปกติ เหมือนไม่มีอุไรเกิดขึ้น ต่อมาสองอาทิตย์เริ่มมีอาการหลงลืม คอนเฟอเรนท์อยึู่ัดๆอยู่ข้อมึึหายไปกลางอากาศ สิ่งที่คิด ที่ประมวลไว้ หายไปหมด ว่างเปล่า แถมจำไม่ได้อีกว่าพึดอะไรไป นึกไม่ออกเลย ก็ปรึกษากับเพื่อนๆพี่ๆ แต่ก็ทราบว่าโพสทรอม่า มันจะหายได้เอง คิดว่าเป็นปกติ....ตรงนี้ก็อุทธาหรณ์ ก็เป็นราวสี่ห้าครั้ง หรือเท่าไรก็จำไม่ได้แล้ว แต่รู้สึกเหมือนกันว่าทำไรได้ดีน้อยกว่าเดิม แต่คิดว่าคงแค่เหนื่อย ถ้าได้หลับโดยไม่ต้องตื่นสักสองอาทิตย์คงแจ่ม..ฮ่าๆ ทั้งหมดนี้ไม่ได้บอกพ่อแม่ เพราะท่านแก่มากแล้ว ไม่อยากให้ห่วง ตอนรถเข้าอู่ก็เอารถอู่ขับกลับบ้าน บอกเอารถไปเช็คบ้าง ทำสีบ้าง สารพัด มีพี่สาวที่อยึู่นละบ้านรู้เรื่องอุบัติเหตุคนเดียว เห็นว่าเราไม่เจ็บเขาก็เบาใจ ช่วงนั้นสร้าซบ้านให้พ่อแม่ อยึู่นละจังหวัดก็กลับมาคุมงานทุกวันอาทิตย์ ทำงานหกวัน ช่วงนั้นก็รึ้สึกว่าทำไมชีวิตมันยาก มองอะไรเริ่มลบเรื่อยๆ เรียนพเศษ ภ.อังกฤษก็ดูเหมือนรึู้ เพราะคะแนนดีขึ้น แต่ไม่รึู้รื่อง จำไม่ได้ ยังคิดว่าเพราะอายุมากขึ้นมั้ง ประกอบกับมีเหตกาณ์ที่ทำงานเครียดด เลยเริ่มปลีกวิเวก ไม่ค่อยคบใครในชีวิตจริง เข้ามาเล่นเน็ต ติดห้องสวนลุมนี่แหละฮ่าๆ แล้วก็มีเพื่อนๆคุย เลยแทบไม่ฉกไปไหนเลย เ ลิก งาน เ ข าเ น ต จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 15:03:42 A:110.49.107.248 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 29 หวาา ต่างด้าวเจงดั้วะ ฮ่าๆ ก จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 15:05:27 A:110.49.107.248 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 30 หวาา ต่างด้าวเจงดั้วะ ฮ่าๆ อ่าว กดส่งโดนด่าซะงั้น เทอจะส่งไรบ่อย ไอพีเทอเพิ่งส่งมาเองนะยะ ฮ่าๆ ระบบด่าอะ... จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 15:08:22 A:110.49.107.248 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 31 โหนี่ป้าใช้แทปยังเป็นแบบนี้ แล้วหลานๆปอ.1 จะเป็นไงเนี่ยะ....รึเป็นข้อบ่งห้ามเฉพาะคนสูงอายุ ฮ่าๆ จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 15:14:49 A:110.49.107.248 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 32 ชีวิตมีอยู่แค่นั้น แต่ไม่รู้ตัวนะ มานึกย้อนดูแล้วถึงรู้ ความสนใจในตัวเองลดลง ไม่แต่งตัวเท่าที่เคย ห้องรก มากก เริ่มสายทั้งๆที่เป็นคนตรงเวลา เช้าๆไม่อยากออกไปทำงานทั้งที่ตื่นเช้า โอ้เอ้อยู่ถึงเวลาจริงๆก็ไม่ทัน โดยไม่มีเหตุผล คงเคยเบี้ยวด้วยมั้ง ฮ่าๆไม่แน่ใจน่าจะเป็นประเภทนัดกินข้าวไรทำนองนี้ ที่นึกออกเลยก็มีประชุม ไม่อยากออกห้องเลย เบี้ยวไม่ได้ ก็ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรกว่าจะออกห้องได้ มันรู้สึกไม่พร้อม น้ำไม่อาบผมไม่สระ พอไปก็รู้สึกว่าถึกมองแปลกๆ ก็ยังไม่รึูตัว แต่ตรงนี้ทำให้เราได้ข้อสังเกต ถ้ามคเพื่อนร่วมงานมีพฤติกรรมแบบนี้ ควรพาพบแพทย์นะ เพราะเริ่มระแวงสังคมแล้ว และหาทางหนจากตรงนั้น เราคิดว่านั่นคือคำตอบ การเรียนต่อทำให้เราหลุดจากตรงนั้น แล้วจะได้เริ่มชีวิตใหม่ หนีเสือปะจรเข้แท้........ ณ ค ม ณ รรณ ร พ ฉ ต ต ต ฉ ก ม ณ ณ ใ จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 15:31:51 A:110.49.107.248 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 33 เบรคก่อนนะ....เห็นข้างบนแล้วจะเป็นลมมม T___________T จากคุณ : pim เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 15:34:33 A:110.49.107.248 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 34 ^^ ยังอ่านอยู่จ้า ต่อๆ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 15:36:48 A:110.168.27.24 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 35 อ้าว เพิ่งเห็นอันล่าสุด งั้น เบรคก่อนได้นะคะ เห็นแล้วเหนื่อยแทนเหมือนกัน ท่าทางจะใช้ยากจริงๆ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 15:39:01 A:110.168.27.24 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 36 ,โอ้ยตายอ่านรู้เร่องมั้ยนี่ เพี้ยนซะเยอะ กำ.... ก็จะพิมพ์ไปเท่าที่ทำได้นะคะ พรุ่งนี้ก้็ลับห้องละ :-) มาเรียนก็ตังใจว่าจะทำให้ดี ประสบการณ์สอนให้รู้ว่า ความตังใจและความพยายามจะทำให้เรารู้ในสิ่งที่เราไม่เคยรู้ และไม่มีใครที่จะเรียนรึู้ม่ได้ ถ้าขยันหมันเพียร แม้จะไม่ใช่คนขยัน แต่เคยผ่านมาก็ต้องทำได้สิ แต่ไม่นึกเลยว่ามันยิ่งทำให้ราแย่ลง เรา่านได้ช้ามาก เข้าใจอะไรยาก เปเปอรืภ.ไทยเอง ยังอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง อย่าว่าแต่ภอังกฤษเลย อ่านแล้วจำไม่ได้อีกต่างหาก งานที่ทำก็ไม่ดี บางวิชามันยิ่งกว่าแย่ แต่ยังไม่รู้ตัว คิดว่ามันแย่พอรับไหวรึเปล่าทำนองนี้ ยอมรับว่าในชีวิต ไม่เคยคิดไรแล้วพูดไม่ได้มาก่อน ตอนนี้เริ่มพูดไม่ถูก อธิบายไม่ได้ ไม่รู้จะบอกไง อึดอัดขัดใจมาก จนพูดอะไรก็ผิด จ ฎ จ ล ล จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 17:10:11 A:49.229.116.151 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 37 จนไมพูดเลย ก็โดนคมเมนท์เยอะ แต่ไม่รัูทำไงดีพยายามแล้วยังได้เทาเดิม ก็พยายามถึูถไปตามสภาพ ทนทรมานอยึู่กือบปีครูึ่ มีอาการทางกายเป็นพักๆภูมิต้านทานโรคตำมากป่วยบ่อย เครียดๆมาก็ปากแตกผื่นขึ้น ตกขาว เป็นเช้ื้รา เป็นบ่อยมากจนคิดว่านี่นะเอาชีวิตมาทิ้งแล้วเหรอ ประกอบกับมีปัขหาชีวิตส่นตัวด้วย เรียกว่า อยึู่หนกินไหนไม่ได้มันร้อนรุ่มไปหมด คำแนะนำในห้องนี้ใช้มาทุอย่าง ไม่ได้ผล สุดท้ายต้องขอพึ่งหมอ วันแรกที่ทรีตก็เบรคดาวน์ ร้องไห้ฟูมฟายกับทุกเรื่อง หลงทางก็กลัว ขับรถบนทางด่วน ไปด้วยร้องไห้ไป ความเร็ว 160 กม/ชม ร้องโฮๆไม่กลัวตายเลย ช่วงนี้มีอาการทางกายด้วย อยู่ๆก้ปวดท้องคลืนใส้าเจียนแล้วก็หมดสติไป อยู่คนเดียว พอฟื้นค่อยรึูตัวก็โทรบอกเพื่อน มาเก็บซากไปร.พ. ฮ่าๆ ตอน นี ขำ ต อ น นัน ทร ม า น สุดๆ เป้นเยอะๆอยู่สองครั้งที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย เพื่อนดีมากแต่จะให้ตามเค้าบ่อยๆก็ไม่กล้าเกรงใจเพราะงานเร่งส่งเวลาทุกนาทีมีค่า แต่ต้องบอกว่าเพื่อนดีมากๆทุกคน ช่วยเหลือดูแลกันเท่าที่ทำได้อย่างดีเลย ก็ถูไถผ่านคอร์สเวิคมาได้ อาจารย์ก็ดีพอทราบว่าเราป่วย ไม่รึ้เหมือนกันว่าทราบได้ไง ก็พยายามทำควมเบ้าใจเรา ให้โอกาสจนกระ:-)กระสนสอบคิวอีจนผ่านในครั้งที่สอง แหม่ชีวิตนักเรียนพีเอชดีนี่มันรันทดกะหนาดเลยน๊อ.. อีกด้านนึงหมอที่รักษา เราเปลี่ยนจนมาเจอท่านที่สาม ขอเรียกว่าอาจารย์หมอ ท่านแรกก็เหมือนมุ่งแต่ยา ไม่ค่อยมีเวลาคุย ท่านที่สองก็แนะนำข้ามช็อต ให้ไปปฏิบัติธรรม ความจริงก็ถึูนะแต่ตอนนั้นรับไม่ได้ เลยเปลี่ยน ท่านสุดท้าย ซอฟ ปรับยาจนเหลือฟลูออกซิติน ยี่สิบม.ก.วันละสอง เคยให้ทานเมนเซอรินตอนที่หลับไม่ได้ ปรากฏว่าว่่งจนไม่เป็นผึู้ป็นคนแค่ให้โดสต่ำมากนะ แสดงว่าร่างกายเซนส์ซิทิฟกับยาพวกนี้มาก เลยหยุดตัวนี้เอง เหลือตัวเดียว ถูกด้วยแฮะๆดีเลย ขณะเดียวกัน ก็ ใ ช้ อ ย่าง อื่น ช่ว ย ค จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 18:12:16 A:49.229.116.151 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 38 แต่น่นแหละ เรายังรึู้ึกเหมือนไม่ใช่เรา ไม่มันใจ คุยเป้นเรื่องเป็นราวกับใครเขาไม่ได้ กลัวไปหมด ได้แต่หนีๆหนีไปหาความมั่นใจ ไปหางานทำ ไปหาการอบรมทางจิตวิญญาน ทุกอย่างช่วยทำให้มีความสุขขึ้นบ้างดีขึ้นนิดดนึง อย่างช้าๆ แต่ไม่คงทนถาวร เราพร้อมที่จะกลับไปนอนจมกับความท้อแท้ สิ้นหวัง และความกลัวอยึ่คนเดียว อ้อ ลืมบอกไปว่าเรา อยู่คนเดียว ชอบด้วย ไม่ชอบออกไปข้างนอก เบื่อ จนพ.ย.ที่ผ่านมา อ.ที่ปรึกษาทางวิชาการก็ชวนไปปฏิบัติธรรม รู้สึกว่า ดี ตอนนี้ไปมาสามครั้งแล้ว จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 18:29:15 A:49.229.116.151 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 39 และรู้ว่ามาถัูทางแล้ว ว่าจะกลับไปบอกอาจารย์หมอ ก็ยังไม่ได้ไปเกเรมาครึ่งปีแล้ว ฮ่าๆ พอตังใจทีไรมีอันป่วยทุกทีซิน่า ไม่รู้ว่าเก็บอะไรไว้อีก วันนี้แชร์เท่านี้ก่อนนะคะ แต่ก็เล่าซะละเอียด ฮ่าๆ ทนอ่านนิดนึงนะคะ มันติดพัน เขียนไปก็วิเคราะห์ไป เหมือนได้มองย้อนกลับไปดึตัเองอีกที นึกสะท้อนใจอยู่เหมือนกัน คนเราไม่แน่ไม่นอนจริงๆ แต่ก็ทำให้เข้าใจคนอื่นขึ้นอีกเยอะ ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบค่ะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่:-) ะะ จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 18:41:20 A:49.229.116.151 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 40 แวะเข้ามาอ่านอีกรอบแล้วนะคะ โห ชีวิตคุุณพิมนี่ก็หนักใช่น้อยนะคะ ขอบคุณมากนะคะที่อดทนฝ่าด่านแท็ปเล็ตมาเล่าซะจุใจเลย ว่าแต่เป็นเป็นคนเหนือรึเปล่าคะนี่ สำเนียงมันออก 555 ขออนุโมทนาในกุศลที่ได้เคยทำมาและที่กำลังจะทำต่อไปในอนาคตด้วยนะคะ ^/\^ ท่านอื่นๆ เข้ามาร่วมแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ โดยเฉพาะคุณบัว ยังอยู่มั้ยคะเนี่ย จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 19:34:00 A:110.168.27.24 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 41 ใช่แล้วว จงใจเลยนะนั่น อยู่ไหนกินไหน ฮิ้วว จากคุณ : , เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 19:46:25 A:110.49.240.155 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามากราบขออภัย จขกทค่ะ - -" จากคุณ : พิพิม เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 12:11:35

ความคิดเห็นที่ 43 คุณพิมมมมม ไม่มีอะไรต้องขออภัยค่ะ เราต้องขอบคุณ คุณพิม อีกต่างหากที่เข้ามาเป็นเพื่อนอีกคนในชีวิตและมาแชร์ประสบการณ์ให้ได้รับรู้ สู้ๆไปด้วยกันนะคะ ^^ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 12:56:20 A:110.168.27.24 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 44 สวัสดีค่ำวันอาทิตย์ค่ะ  เพื่อนๆ ที่เรารู้สึกดีด้วยจัง.. ทั้งคุณพร  คุณพิม  และคุณเฟิร์น (รวมถึงเพื่อนร่วมโรคท่านอื่นที่อาจมาอ่านที่พวกเราคุยกันนะคะ) ทึ่งและประทับใจ ฝีมือกับความพยายามเล่าเรื่องผ่านแทปของคุณพิมมากๆ แทปกับเรานั้น  ก็แค่เห็นกันผ่านๆ ยามสามีไปเลือกเท่านั้นเอง อย่าไปถึงขั้นการใช้มันเลย  แค่เปิดเครื่อง-เรายังทำไม่เป็นเลยค่ะ เราคอยมาตามอ่านที่กระทู้นี้ตลอดเลย.. พอมีความเคลื่อนไหวทีไร-เราก็ดีใจมากๆ ไปเลยทีนั้น ค่ำนี้เราคิดถึงเพื่อนๆ จนรอให้มีเวลาว่างวันทำงานไม่ไหวแล้ว จึงทำเป็นไม่สนใจสามีเอาดื้อๆ  อยากอยู่ใกล้ก็อยู่ไปสิ เราขอ disconnect จากเขา-มาอยู่ในโลกส่วนตัวของเราบ้างดีกว่า.. >> การทำอย่างนี้-เราก็ไม่รู้ว่าจะดีหรือเปล่านะคะ   แต่เราพบว่าช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นบ้างด้วยหละค่ะ เพราะที่ผ่านมา..เราแบกความแคร์เขาไว้มากเกินไปนั่นเอง เด๋วเราจะ copy ข้อความที่เราพิมพ์เล่าไว้.. เกี่ยวกับความเป็นมาของการป่วยทางใจของเราให้เพื่อนๆ อ่านนะคะ . จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 19:46:54

ความคิดเห็นที่ 45 ความเป็นมาของเราก่อนตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ ที่จริงเราคงเป็นมานานมากกว่า ๒๐ ปีแล้วหละคะ จากการเกิดและเติบมาในครอบครัวที่พ่อดุมากกกก ในขณะที่แม่เอาใจและตามใจลูกมากกกกกกก พอมาอยู่ในความดูแลของสามี-เขาก็รักเรามากนะคะ แต่เป็นคนมาคุง่ายและแรงมากกกกกก เราทำอะไรไม่ได้ก็หลุดตอบโต้ไปบ้าง ซึ่งก็เศร้าใจหนักๆ มาทุกที ส่วนใหญ่เราจึงยอมอดทน  และพยายามทำให้ทุกคนพอใจ-มีความสุข แต่ไม่เคยคาดคิดเลย.. ว่านั่นจะทำให้จิตใจของเราต้องเสียสมดุลจนป่วยด้วยโรคซึมเศร้า จนล่าสุดเรานอนหลับเองไม่ได้-ต้องใช้ xanax ทั้งเดือน ก็หลับได้ราวคืนละ ๓-๔ ชม เท่านั้น สาเหตุอันยาวนานน่าจะเป็นความเครียดจากครอบครัวเดิม มาต่อด้วยความเครียกจากสามีอันยาวนานกว่าครึ่งชีวิตของเรา และสาเหตุใหม่คือจากงานค่ะ โดยเฉพาะสัปดาห์สุดท้ายก่อนตัดสินใจไปพบจิตแพทย์นี้เอง ที่เราหลับแทบไม่ได้ ป่วยทางกาย จนตัดสินใจไปพบคุณหมอ.. . จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 19:55:48

ความคิดเห็นที่ 46 เหตุที่เราสามารถแบกทุกข์หนักในใจเช่นนั้นมาได้ยาวนาน น่าจะเป็นเพราะเราฝึกฝนกาย-ใจด้วยธรรมะมานานพอสมควรเลยค่ะ แม้จะยังมิได้มีปัญญาทางธรรม แต่ก็พอคลายทุกข์ทางโลกลงไปได้บ้างเป็นคราวๆ ไปอยู่บ้าง.. ..ครั้งแรกคุณหมอให้ยา efexor มา แต่เราแพ้มากๆ (คลื่นไส้  ปั่นป่วนภายใน  ใจหวิว  การรับรู้ดับวูบไป) จึงต้องกลับไปหาคุณหมอท่านเดิมใหม่ (โดยมาตั้งกระทู้หาความรู้และข้อมูลจากพันทิป-น่าจะเป็นที่นี่ก่อน) เมื่อค่ำวันจันทร์ที่ ๒๐ กุมภาพันธ์ที่ผ่านมาเราไปพบคุณหมอครั้งที่สอง.. คุณหมอเปลี่ยนยามาให้เป็น desirel กับ zoloft และยังคงให้ xanax ไปก่อน เราตั้งใจปฏิบัติตนตามที่คุณหมอสอนมา (ว่าให้เวลาเป็นตัวของตัวเองบ้าง) และใช้เวลาปรับตัวกับยาใหม่ราว ๒-๓ วัน   ด้วยกำลังใจที่คุณหมอให้มา.. ว่า "อดทนก่อนนะครับ แต่ถ้ารู้สึกว่าผลข้างเคียงมากเกินไป-ให้หยุดยา" เราเริ่มแจ่มใสขึ้นบ้างในราววันที่สาม..   หลังจากที่สามารถนอนหลับได้ราวคืนละ ๕-๘ ชม   (เดิมก่อนป่วยเราเป็นคนมีความสุขกับชีวิตและนอนเก่งมาก) และอาการดีขึ้นมาตามลำดับ-จนถึงวันนี้.. สิ่งที่เราทำแล้วพบว่าช่วยให้เรารู้สึกจิตแจ่มใส-กายกระปรี้กระเปร่าขึ้น.. (นอกเหนือจากการปฏิบัติตนและใช้ยาตามที่คุณหมอบอกมานะคะ) ข้อแรก..เราทำโยคะ-แต่ไม่เต็มรูปแบบ คือเลือกเฉพาะท่าที่ไม่ต้องฝืนธรรมชาติของตนเองมาก และช่วยแก้ปัญหาเรื่องปวดไหล่กับไมเกรนให้เราได้ ตั้งแต่ทราบว่าป่วยนี้ เราเพิ่มจากที่ช่วงหลังได้เพียงวันละประมาณ ๒๐ นาที เป็น ๕๐-๖๐ นาที พบว่าช่วยเพิ่มความแจ่มใสให้กาย-จิตเราดีขึ้นค่ะ ข้อหลัง..การฝึกรู้กายและตามรู้จิตในระหว่างวัน-อันนี้ทำเท่าที่จิตจะระลึกได้ โดยไม่บังคับ  เพราะเราเคยตั้งใจฝึกอาณาปานสติแล้ว ติดเพ่งจนซึมข้างใน (ธรรมชาติจิตเราซนมากค่ะ  มันไม่ชอบการบังคับเกินจำเป็น) สภาพทางใจและชีวิตของเราในปัจจุบัน.. จากเดิมเคยสามารถอ่านหลายร้อยหน้าได้ในคืนเดียว แล้วช่วงหลังๆ (ที่น่าจะป่วยมากแล้ว) แม้สักหน้าบางทีก็ต้องอ่านตั้ง ๒-๓ วัน.. (ยกเว้นงานที่เราต้องบังคับตนเองมากๆ จนบางทีก็เครียดปวดหัวไปเลย) >> ตอนนี้เราดีขึ้นมากเลยนะคะ หลังจากใช้ยาที่ถูกกับเรามาได้สองสัปดาห์ และตั้งใจ (แบบสบายๆ) ปฏิบัติตนตามที่คุณหมอสอนมา โดยรวมเรามีความสุขกับชีวิตมากขึ้น.. ราวสักเกือบครึ่งหนึ่งของช่วงชีวิตที่เราเคยสุขที่สุดแล้วค่ะ ช่วงที่ผ่านมาราวครึ่งเดือนกับการรักษาใจ-กายของเรา ต้องยอมรับตามตรงเลยค่ะ   ว่านอกเรามีบุญได้พบคุณหมอท่านที่แสนจะกรุณา และเหมาะกับอาการ  รวมถึงธรรมชาติของเรามากๆ แล้ว ก็มีเพื่อนๆ ที่นี่ด้วยหละค่ะ  ที่ช่วยให้เรามีกำลังใจ.. ..มีกำลังใจจนเมื่อเรารู้สึกดีขึ้นแล้ว เราคิดส่งพลังทางใจที่แจ่มใสขึ้นและอบอุ่นจากใจของเรา ตอบแทนมายังเพื่อนๆ ร่วมโรคของเราทุกคน.. เรามาร่วมเดินผ่านทางสายนี้..ไปหาสายรุ้งที่ปลายทางด้วยกันนะคะ ระหว่างทาง-หากมีใครพลาดล้มลง-เราให้สัญญาว่าถ้าผู้นั้นไม่ใช่เรา -เราพร้อมจะจูงมือเพื่อนๆ ให้ลุกขึ้นก้าวเดินต่อไปเสมอค่ะ . จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 20:26:39

ความคิดเห็นที่ 47 เพิ่งผ่านการไปพบจิตแพทย์เป็นครั้งที่3 ^_^ อ่านยังไม่จบ เดี๋ยวมาตามอ่านเรื่อยๆนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : nang เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 21:10:58

ความคิดเห็นที่ 48 เข้ามาทักทายคุณพร คุณบัวและคุณnang ค่ะ wow..เราว่าความคิดคุณบัวเป็นระเบียบมากเลยนะ และดูเหมือนมีวินัยในตัวเอง และที่ดีมากๆที่พบในคุณบัวและคุณพรคือครอบครัวเข้าใจค่ะ ข้อนี้เป็นหัวใจเลยก็ว่าได้นะคะ ส่วนการจัดการในตัวเราเอง  ก็เหมือนกับคคห.ที่เราใช้แทปพิมพ์นั่นแหล่ะ T_________T แฟนเราเค้าถามเราว่าเราป่วยหรือเรียกร้องความสนใจ -*- แต่ก็ช่างเถอะ  เราเลือกแล้ว เราเลือกที่จะใช้วิปัสนากรรมฐานช่วยในทางปฎิบัติค่ะ ก็ยังอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน  แต่รู้ว่ามีผลต่อเรา  อีกไม่นานเราคงอธิบายได้ ดีใจกับคุณพรด้วยที่งานยังprogress ไปได้เรื่อยๆ ^^ ทำให้เรามีกำลังใจขึ้นมาก และจะฮึดดูอีกที ขอบคุณข้อมูลจากทั้งสองคนนะคะ บางทีข้อมูล  ถ้ามีอะไรก็มาเขียนเพิ่มเติมได้นะคะ เพราะเข้าใจว่าที่เขียนๆมา คงข้ามรายละเอียดไปเยอะ  หรือถ้าอยากจะถามอะไรตรงไหนจากเราก็ถามได้นะคะ ทั้งคุณบัว คุณพร และคุณnang ด้วย ป.ล. ต้องขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้ทรมานในการอ่านคคห.บนๆ เราโดนคนใกล้ตัวเหน็บเอาบ่อยๆเรื่องแทป  ถ้าใช้ไม่คุ้มก็ให้เอาไปขายซะ แต่ทำไงได้..เวลาออกตจว.เราก็เลือกพกแทปแทนการแบกโน๊ตบุ๊คน่ะ . แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 55 22:52:41 แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 55 22:44:07 จากคุณ : พิพิม เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 22:26:40

ความคิดเห็นที่ 49 สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกคน พรอ่านไป ยิ้มไป ^__^ แบบว่ามันปลื้มที่มีเพื่อนเข้ามาพูดคุยด้วยบรรยากาศแห่งความเข้าใจกันม้ากมาก ขอบคุณ คุณบัว ที่มาแชร์เรื่องราวให้ได้รับทราบนะคะ คุณฟื้นกายใจได้เร็วมากๆค่ะ ของเราตั้งสามเดือนแน่ะกว่าจะกลับมามองโลกให้สดใสได้ คุณพิมคะ งานเราก็ progress แบบเต่าๆไปได้เรื่อยๆ ค่ะ รวบรวมแรงใจได้ทีนึงก็ทำเร็วขึ้นหน่อยนึง ไม่ได้ก็เอ้อระเหยลอยชายกันไป ยังติดสบายไม่ค่อยยอมฝืนตัวเองสักเท่าไหร่ เดี๋ยวต้องเอาคำแนะนำบนๆ มาใช้อีกรอบละคะ คือ เริ่มจากเล็กที่สุดก่อนและให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง ตามที่คุณ Generals บอก ก็แอบเซ็งตัวเองเล็กน้อย ที่ต้องคอยจุดไฟใหม่ตลอด ประคองไว้ไม่ได้ต่อเนื่อง ไม่งั้นคงจบไปนานละค่ะ เราเองก็คิดแบบคุณบัวเช่นกัน ในเรื่องการให้คำแนะนำและช่วยเหลือคนอื่น โดยเฉพาะคนที่เป็นโรคเศร้าๆ แบบเรา เพราะคนไม่เคยเป็นเค้าจะไม่ค่อยเข้าใจลึกซึ้ง และบางทีก็อาจแคลงใจว่ามันเป็นไปได้ขนาดนั้นเลยเหรอ แกล้งอ๊ะเปล่า เอ๊ะ หรือขี้เกียจ จะว่าไป ตัวเราเองก็ยังงงเลย เพราะมันคนละคนกับตอนก่อนเป็นเลยค่ะ คุณ Nang คะ เข้ามาคุยด้วยกันสิคะ เพื่อนเยอะๆ อบอุ่นดีค่ะ ^^ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 22:58:33 A:110.168.27.24 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 50 หมอนัดครั้งล่าสุด ต้องปรับยา ช่วงนี้ก็รวนๆเล็กน้อย เรียบเรียงความคิดที่จะพิมพ์ได้ค่อนข้างยากค่ะ แต่เข้ามาตามอ่านเรื่อยๆค่ะ ^_^ จากคุณ : nang เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 23:59:12

ความคิดเห็นที่ 51 สวัสดียามสายวันจันทร์ค่ะ วันนี้เราตกบันไดพลอยโจนหยุดไปทำงานหนึ่งวัน ด้วยหลายสาเหตุ.. จึงจัดวันเวลานี้ให้เป็นวันสบายๆ ของเราดีกว่า อันดับแรก (ที่สามียังไม่ตื่น) มุมนี้จึงเป็นมุมสบายที่เรามานั่งเล่น.. วันนี้ถึงกำหนดนัดไปพบคุณหมอเป็นครั้งที่สามแล้วหละค่ะ เราคิดว่าการได้พบจิตแพทย์ที่ดีและเหมาะสมกับเรานั้น เป็นปัจจัยสำคัญยิ่งที่จะช่วยเหลือให้อาการทางใจของเราดีขึ้นอย่างมาก เรารอคอยวันนี้อย่างมีความสุขและความหวัง-ด้วยความสบายใจ วันนี้ถ้ามีเวลามากพอ-เราจะเล่าประสบการณ์การไปพบจิตแพทย์ที่น่าสนใจ ของพี่สาวผู้ป่วยด้วยอาการซึมเศร้ามานานกว่า ๒๐ ปีของเรา แต่เคราะห์ร้ายที่ไปพบจิตแพทย์ท่านที่ไม่ใช่สำหรับเธอเข้า การรักษาจึงล้มเหลวโดยสิ้นเชิง-และชีวิตจิตใจของเธอทุกข์มากๆ แต่ก็น่าจะเป็นกรรมของเธอเองด้วย.. ที่ติดหรู  สบาย  และความมีชื่อเสียง เธอจึงเลือกไป รพ เอกชนชื่อดัง  เลือกจิตแพทย์ระดับอาจารย์มีชื่อเสียง ปฏิเสธการไปพึ่งพา รพ รัฐโดยสิ้นเชิง.. เรานั่งอ่านข้อความของเพื่อนๆ ทุกคนอย่างมีความสุขและอบอุ่นใจ ไม่ว่าในโลกจริงใครจะใกล้ชิดหรือดีต่อเราอย่างไร แต่นอกจากจิตแพทย์ (ผู้อยู่ในฐานะให้ความช่วยเหลือ) แล้ว เรารู้สึกได้ชัดเจนในใจเราเลย.. ว่าเพื่อนๆ ร่วมโรคของเราที่นี่เองที่มีความเข้าใจและเห็นใจซึ่งกันและกัน ได้อย่างที่..คนอื่นจะเข้าใจเราไม่ได้ดีเท่านี้เลย เราขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคน.. (สามีตื่นแล้ว..เราจะหาโอกาสมาใหม่น๊า) . จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:48:30

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านจนจบได้แล้วค่ะ จุดพลุกันเลยทีเดียว ^_^ คนที่อยู่ในภาวะเดียวกันคงเข้าใจ อะไรที่เคยง่าย มันยากไปหมด เราเคยเป็นคนที่อ่านหนังสือเล่มหนาๆหลายร้อยหน้าจบในวันเดียว ตอนนี้แค่คอลัมน์เล็กๆในหนังสือพิมพ์ ยังอ่านไม่ได้ คำว่าทำไม่ได้ คนที่ไม่เป็น จะไม่เข้าใจ ว่ามันคืออะไร ต่อให้เป็นคนที่รักเรา ปรารถนาดีกับเรา พร้อมจะทำความเข้าใจ ก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ อาจจะพูดว่าเข้าใจ แต่จริงๆก็ไม่เข้าใจอยู่ดีค่ะ (แต่เราก็ไม่ปฎิเสธความปรารถนาดีของทุกคน) เราเข้ามาอ่านที่นี่ เจอคุณบัวในกระทู้นึง ตกใจ ตื่นเต้น บอกไม่ถูก รู้สึกว่า เราเข้าใจอารมณ์ที่คุณบัวสื่อ เราตัดสินใจส่งข้อความถึงคุณบัว พิมพ์รัวๆจนไม่รู้ว่าพิมพ์อะไรไปบ้าง ทุกวันก็นั่งเฝ้ารอว่าจะมีข้อความตอบกลับมารึเปล่า เพียงแค่อยากจะบอกว่า เราเข้าใจจริงๆ ^_^ จากคุณ : nang เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 14:35:46

ความคิดเห็นที่ 53 ช่วงนี้คุณหมอปรับยาให้ งดยาที่ช่วยในการหลับไป ให้พยายามนอนเองได้ ซึ่งก็ได้บ้างไม่ได้บ้างค่ะ แต่โอเค กำลังปรับตัว ^_^ อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ก็พยายามค่อยๆทำ ถ้าไม่ได้ก็หยุด แล้วว่ากันใหม่ค่ะ ช่วงนี้ทำอะไรยากๆหลายอย่างสำเร็จ มีความสุขขึ้น (ซึ่งเมื่อก่อน มันคือเรื่องธรรมดา แทบไม่ต้องใช้ความพยายามเลย) ของเรา ถูกห้ามทำสมาธิค่ะ เนื่องจากไม่เคยฝึกมาก่อน พอเป็น เราก็ดิ้นรนหาหนทาง กลายเป็นเพ่งลมหายใจแล้วหายใจเกินประมาณนั้นค่ะ ทำให้หอบเหนื่อย (ไม่เคยเป็นโรคหอบ) เรียกว่าเกือบตายกันเลยทีเดียวค่ะ สำหรับหลายคน(หากเข้ามาอ่าน) ลองหาวิธีที่เหมาะกับตัวเอง การทำสมาธิมีหลายแบบ กิจกรรมหลายอย่างเป็นการฝึกสมาธิโดยที่เราไม่รู้ตัวค่ะ จากคุณ : nang เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 14:52:06

ความคิดเห็นที่ 54 พิมพ์ได้ยาว งั้นพิมพ์ต่อนะคะ.. จริงๆจิ้มเอาจากtabletค่ะ เพราะถ้านั่งจริงจังหน้าคอม คงไม่ได้ยาวขนาดนี้ - -' เราค่อนข้างวางใจในคุณหมอ ซึ่งถือเป็นโชคอีกอย่างที่เจอหมอดี เรารู้สึกถึงความปรารถนาดีของหมอ เราจึงกินยาอย่างเคร่งครัด และอดทนต่อผลข้างเคียงที่เกิดขึ้น ทำความเข้าใจว่า มันต้องใช้เวลาในการรักษา เพราะกว่าที่จะเป็นแบบนี้ มันใช้เวลานานพอสมควร การรักษาจะใช้เวลาแค่2-3วันคงไม่ได้ ขอเปรียบเทียบกับการลดน้ำหนัก เราไม่ได้อ้วนกันข้ามคืน หรือภายในสัปดาห์เดียว แต่เวลาลด ใครๆก็อยากผอมเร็วๆ การรักษาตรงนี้ก็คงไม่ต่างกัน ทำให้เรามั่นใจว่า วันนึงชีวิตเราจะกลับมา นอนหลับได้เอง อ่านหนังสือหนาๆได้อย่างมีความสุข อะไรที่ยาก ก็จะง่ายขึ้นเอง พิมพ์เยอะแล้ว ^_^ เข้ามาอ่านนะคะ แต่บางช่วงไม่อยู่ในอารมณ์ที่พร้อมจะตอบ ก็แอบแสดงสัญลักษณ์ถูกใจทิ้งไว้ค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ จากคุณ : nang เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 15:07:42

ความคิดเห็นที่ 55 คุณnang  ใช้แทปเก่งมากๆ ^^ ขอบคุณในกำลังใจ   เช่นกันนะคะ จะบอกความจริงว่า  เราไม่ได้อ่านของทุกคนจนครบๆหรือละเอียดหรอก ต้องรออีกสักพัก  - -" จากคุณ : พิพิม เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 22:12:47

ความคิดเห็นที่ 56 สวัสดีค่ะทุกคน คุณ nang ยินดีต้อนรับนะคะ เราให้กิ๊ฟไม่ได้ แต่ให้ใจทุกคนไปเรียบร้อยแล้วน้า เราเชื่ออย่างนึงว่า การได้พูดคุยกับคนที่เข้าใจเรา จะช่วยบรรเทาความเศร้าที่ฝังอยู่ในใจเราได้มากมาย ยิ่งคุณกำลังอยู่ในช่วงปรับยา ฟื้นฟูจิตใจแล้วล่ะก็ การได้ระบายออกมาเป็นตัวช่วยที่ดีมากๆเลยค่ะ เราจะมีโอกาสได้ทดสอบกำลังใจตัวเอง ได้จัดระเบียบความคิดตัวเอง สุดท้ายเราจะควบคุมตัวเองได้ดีขึันค่ะ ตอนพรเป็นมากๆ อยากจะระบายกับแม่เยอะๆ แต่ก็กลัวว่าเค้าจะเศร้าตามเราไปอีกคน ยังไงก็แล้วแต่ เราให้เครดิตคนในครอบครัวเรามากเลยค่ะ เค้าพยายามเข้าใจเรามาก ช่วยเหลือเราเท่าที่เค้าพอจะทำให้ได้ แม้ว่าเค้าอาจจะไม่เข้าใจเราทั้งหมดก็ตาม(ก็มันเข้าใจยากนี่นา ลองคิดถึงตัวเราตอนที่เป็นมากๆ เรายังไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าจะเป็นได้ขนาดนั้น) แต่อยากบอกว่า มันดีขึ้นได้จริงๆนะ เผื่อใครที่เป็นแล้วมาตามอ่านอยู่นะคะ ตอนเราเป็นหนักๆ เราไม่เชื่อว่าจะกลับมาดำรงชีพอยู่ในโลกใบนี้ตามปรกติได้อีกต่อไป จะไปไหนต้องมีแม่ไปด้วย แม้แต่ไปซื้อข้าวข้างบ้าน --" แต่เราก็ดีขึ้นมากขนาดที่สามารถกลับมาเรียนต่อได้ แม้ประสิทธิภาพจะไม่เท่าเดิม แต่ก็อยู่ในเกณฑ์ที่น่าพอใจมาก ถ้าเทียบกับตอนนั้น จึงขอให้กำลังใจและให้ความแน่ใจกับผู้ที่กำลังเป็นซึมเศร้าอยู่ว่า ท่านอย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่งคิดสั้น และขอให้เชื่อว่าวันนึงมันต้องดีขึ้นได้อย่างแน่นอน เพียงแค่ท่านยอมรับสิ่งที่ตัวเองเป็น และเข้าหากระบวนการรักษาที่ถูกต้องนะคะ สู้ๆ จ้า จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 22:31:10 A:124.121.96.127 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 57 สวัสดีค่ะเพื่อนๆ วันนี้จะมาลาไปปฏิบัติธรรมค่ะ เอาบุญมาฝากทุกคนนะคะ เมื่อวานไปหาอาจารย์หมอค่ะ  มีการบ้านมาให้ทำด้วย  ไว้ว่างๆจะเข้ามาแชร์นะคะ จากคุณ : พิพิม เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 07:12:22

ความคิดเห็นที่ 58 ขออนุโมทนา สาธุค่ะ ^/\^ คุณพิม แล้วจะรอฟังนะคะ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 22:13:43 A:124.122.24.10 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 59 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L11809412/L11809412.html จากคุณ : nang เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 09:53:16

ความคิดเห็นที่ 60 สวัสดีวันเสาร์ค่ะ คุณพร  คุณพิม  และคุณนาง ดีใจจริงๆ ที่คุณนางมาที่กระทู้นี้ ซึ่งก่อนหน้านี้  และจนบัดนี้  เรา login ทีไร.. ก็จะคอยเลื่อนมามองดูสีชมพูกระพริบตรงกล่องข้อความเสมอ เพราะก็รออยู่เช่นกันค่ะ  พอเห็นคุณนางโพสต์ข้อความในบอร์ดทีไร เราก็ดีใจและหายห่วงลงไปทุกทีเลย ช่วงที่เราทรมานทางใจและกายมากสุดๆ จนตัดสินใจไปพบจิตแพทย์เองนั้น เราไม่เคยลืมเลยว่าคุณนางเป็นเพื่อนร่วมโรคคนแรก ที่ช่วยให้เราอบอุ่นใจและมีกำลังใจดีขึ้น จากความอ่อนโยน  มีน้ำใจ  และความปรารถนาดีที่ส่งมาให้ แต่ในบางขณะเราก็ไม่สามารถจะตอบบางข้อความได้ทันที ทั้งที่พออ่านปุ๊บ..ใจของเราก็วาบขึ้นมาด้วยความอบอุ่นปั๊บนะคะ เพราะว่าสาเหตุและความเป็นมาของเราช่างเหมือนกัน แต่เราไม่สามารถเรียบเรียงถ้อยคำออกมาส่งไปหาคุณนางได้.. ในขณะที่บางกระทู้  เราก็ยังสามารถตอบหรือคุยได้ สำหรับความรู้สึกอีกขณะหนึ่งที่เป็นคนละเรื่องกัน เช่นในกระทู้นี้..ที่ยิ่งนานวัน  เราก็ยิ่งรู้สึกดีด้วยจังเลย เราคอยมาที่นี่ทุกๆ วัน  แม้บางช่วงเราจะไม่สามารถโพสต์ข้อความได้ อาจด้วยเหตุที่ไม่สะดวก  หรืออาการซึมกลับมาทักทายก็ตาม แต่เราก็มาคอยอ่าน อ่าน อ่าน ไม่มีข้อความใหม่ๆ  เราก็ยังอ่านข้อความเดิมๆ ด้วยความรู้สึกว่าที่นี่มีเพื่อนๆ ผู้แม้จะไม่รู้จักกันในโลกจริง แต่เราก็คุ้นเคยกันทางใจ-ในฐานะผู้มีอาการไปในทำนองเดียวกัน ข้อความทั้งหมดจากเพื่อนๆ ที่เราอ่านมาในกระทู้ของคุณพรนี้.. เรารู้สึกถูกหรือเปล่านะคะ ? ว่าทุกๆ คนกำลังมีอาการทางใจและทางกายไปในทิศทางที่ดีขึ้น (รวมทั้งเรา-ที่แม้หลังจากคุณหมอปรับเวลาทานยา-แล้วเราจะซึมลง แต่อาการโดยรวมของเราก็ดีขึ้นกว่าก่อนไปพบคุณหมออยู่ดี) พอพิจารณาตนเองได้อย่างนี้..   ใจที่กำลังจะท้อถอย  ก็เลยกลับตั้งมั่นขึ้นมาได้บ้าง   พอจะกลับมาคุยได้อีกแล้ว.. . จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 16:13:51

ความคิดเห็นที่ 61 อ่านข้อความของคุณพิมตรงนี้ >>  "wow..เราว่าความคิดคุณบัวเป็นระเบียบมากเลยนะ และดูเหมือนมีวินัยในตัวเอง"  แล้ว ขอตอบว่าคุณพิมอ่านเราออกขาดเลยค่ะ  ขอบคุณมากๆ ในการพบคุณหมอครั้งที่สาม  เมื่อวันที่ ๕ มีนานี้ คุณหมอก็ชี้ให้เราเห็นในส่วนนี้อยู่บ้างเหมือนกัน.. (เราเข้าใจเองว่านี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งของความซึมเศร้าของเราค่ะ) และขอสารภาพว่าเราก็เป็นคนหลายอารมณ์หลายบุคลิกเช่นกัน เช่น.. ..บัวคนที่จัดเตรียมสิ่งของไปทำบุญได้อย่างเรียบร้อยสวยงาม จนญาติธรรมผู้ปฏิบัติธรรมอย่างร่มเย็นมานานหลายสิบปี เอ่ยปากว่า "ทานของบัวประณีตมาก" ..ก็เป็นคนเดียวกับบัวคนที่มีโต๊ะทำงานหรือมุมส่วนตัวที่บ้านรกกระจาย จนหาสิ่งของที่จำเป็นไม่พบอยู่เสมอๆ ยิ่งอาการทางใจทางกายของเราแย่ลงๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สัดส่วนของความไร้ระเบียบวินัยในใจของเราก็ยิ่งสูงขึ้นๆ เวลามาโพสต์ข้อความกับเพื่อนๆ จึงไม่ต่อเนื่อง   เพราะเราต้องหาช่วงที่ใจเราพอจะมีสมาธิอยู่บ้าง   มิฉะนั้นเราจะอับจนถ้อยคำ  นิ้วจิ้มคีย์บอร์ดค้างอยู่นั่นเอง.. จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 16:35:39

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านข้อความจากคุณพร >> " พรอ่านไป ยิ้มไป ^__^ แบบว่ามันปลื้มที่มีเพื่อนเข้ามาพูดคุย ด้วยบรรยากาศแห่งความเข้าใจกันม้ากมาก"   แล้ว เรานั่งอมยิ้มเลยค่ะ  (อ่านซ้ำก็ยังอมยิ้มได้อีกอยู่ดี) >> รู้สึกตรงกันเลย ในบรรดาเพื่อนๆ ที่มาคุยกันอยู่ที่นี่ ๔ คนนี้ เราว่ามีคนที่คล้ายกันอยู่สองคู่นะคะ คู่แรก..คือคุณพรกับคุณพิม  ที่มีภารกิจเรื่องเรียนอันแสนยาก และมีโอกาสได้ไปปฏิบัติธรรมด้วย << อนุโมทนานะคะ   สำหรับเรานั้น  การฝึกกายฝึกใจตนเองด้วยธรรมะ เป็นอีกปัจจัยที่จะเยียวยาอาการของเราได้ดีมากๆ คู่สอง..คือคุณนางกับเรา  ที่ดูจะมีสาเหตุคล้ายคลึงกัน เราทำงาน  แต่เราไม่ทราบว่าคุณนางทำงานด้วยหรือเปล่า ที่แน่ๆ คือเราซึมกันมาจากความแรงของสามีเป็นสาเหตุใหญ่ แบบนี้อบอุ่นดีนะคะ จากคุณ : บัว.. เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 16:50:06

ความคิดเห็นที่ 63 สวัสดีค่ะ คุณnang คุณบัว คุณพิม ^^ ไม่ได้เข้ามาหลายวัน มาอีกทีเกือบหากระทู้ไม่เจอ คุณบัวบอกมันจะมีข้อความกระพริบๆให้เรารู้เวลามีคนมาตอบด้วยเหรอคะ สงสัยบัตรผ่านไม่มีฟังก์ชั่นนี้ ต้องคอยมาตามเอาเองตลอดเลยค่ะ เรื่องอาการ เราว่าเราก็ดีขึ้นมากวัดจากตอนที่แย่ที่สุดนะคะ แต่ความสามารถหายไปหลายส่วนเลย โดยเฉพาะความกล้าตัดสินใจ ความจำและความอดทนต่อแรงกดดัน ก็ต้องยอมรับกันไป รับได้มั่งไม่ได้มั่ง หหุ คนที่รู้จักแต่โปรไฟล์เรา โดยไม่รู้ว่าเราเป็นซึมเศร้าอยู่ก็จะดูไม่ค่อยออก แต่คงสงสัยเหมือนกันว่าเราแอบขี้เกียจจัง ส่งงานเมื่อโดนไฟลนก้นเท่านั้น และทำแบบไม่ปราณีตด้วย ยกเว้นตอนอารมณ์ดีอยากทำงานเป็นพิเศษ(คนละคนกับเมื่อก่อนเลยค่ะที่จะต้องทำให้ดีที่สุด เนี่ยแหล่ะปมนึงที่ทำให้เรากดดันตัวเองมาก) เราเองก็รู้สึกดีมากๆ กับกระทู้นี้นะคะ เหมือนเพื่อนที่คบและสื่อสารกันด้วยใจ แม้จะไม่รู้จักตัวจริงกันก็ตาม นี่อาจเป็นผลจากคำอธิษฐานที่เราขอให้เราได้พบเจอกัลยาณมิตรทุกภพ ทุกชาติไป ตราบจนถึงพระนิพพานล่ะมั้งคะ สรุปเราตู่ให้ทุกท่านเป็นกัลยาณมิตรเราเรียบร้อยแล้วนะคะ ^^ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 23:22:42 A:124.121.99.90 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 64 สวัสดีค่ะ คุณพร คุบัว และคุณนาง วันนี้ ความจริงเป็นทั้งอาทิตย์นี้ต่างหาก ต้องใช้แทปอีกแล้ว :-) แต่เห็นที่คุณนางพิมพ์ได้เรียบร้อยดี ก็เลยพยายามดูบ้าง ช้าๆแต่น่าจะชัวร์กว่าเดิมนะคะ :-) พึ่งกลับจากวิปัสสนา ครั้งที่ 4 แล้วค่ะ รอบนี้ดีขึ้นกว่าเดิมมาก ความรู้ตัวค่อยๆเป็นปัจจุบันมากขึ้น แต่คงต้องฝึกไปเรื่อยๆ จึงจะส่งผลถึงพฤติกรรม ตอนนี้เริ่มทราบแล้วค่ะว่าทำอย่างไรจะให้อดทนกว่าเดิม สำหรับเรานะคะการทำวิปัสสนาโดยการเดินจงกรม การกราบสติปัฎฐาน และการกำหนดพอง-ยุบ ทำให้เราเห็นพัฒนาการความอดทนของตัวเอง มีสมาธิในการทำงานมากขึ้น ทำงานได้เร็วขึ้น (แต่ยังไม่กล้าแตะวิชาการเลย ไม่รู้อะไรนักหนามันหวั่นเรื่อย งานที่ว่าเป็นจ็อบค่ะ) จากคุณ : พิม เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 11:17:15 A:49.228.19.205 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 65 ชื่นชมคุณนางจริงๆใช้แทปเก่งมาก :-) ส่วนอาจารย์หมอให้การบ้านเป็น การเขียนขอบคุณอะไรก็ได้ 3 อย่างที่พบเจอในแต่ละวัน ฟังดู ดูเหมือนเบๆเนาะ ใครทำก็ได้ ใครบอกก็ได้ ไม่เห็นต้องเป็นหมอ แต่กว่าที่เราจะตกลงใจเขียนได้ เราใช้เวลา 2 ปี 3 เดือน (ฟังดูงี่เง่าสำหรับภาวะปกติ แต่ในภาวะความเจ็้บป่วยเราไม่ยอมรับมัน) เหตุผลที่ไม่เขียนเป็นเพราะเราไม่เชื่อ จากคุณ : พิิ ม เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 11:41:10 A:49.228.19.205 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 66 เราบอกหมอว่า เราทำไม่ได้เพราะมันเกินจริง - -" ดูซิคะ negative thingking แบบสุดๆ ห มอก็เลย บอกว่า โอเค เขียน ใ นสภ าวะ ที่เกิดขัึ้กับเราจริงๆ เช่นเห็นท้องฟ้าสวย ก็ขอบคุณ ที่มัน ทำ ให้เราสดชื่น อาจารย์บอกว่า จินตนาการสำคัญกับก ารมีชีวิตอยู่ของมนุษย์ อารมณ์ก็เป็นสีสัน ของชีวิต ที่ทำให้เราจำได้ มีความทรงจำขึ้นมา เพราะฉะนั้น เราต้องสร้างส่วนที่ เป็นบวกให้ใหญ่กว่าส่วนที่เป็นลบ เพื่อที่สมองจะดึงส่วนที่ใช้บ่อย ออกมาแม้ยามวิกฤติ แบบอัตโนมัติ จากคุณ : พิม เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 12:24:21 A:49.228.19.205 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 67 ตอบคุณบัวนะคะ ช่วงนี้เราก็ดีขึ้นเมื่อเปรียบเทียบกับช่วง ปี 53-54 ช่วงพีคของเรา 51-52 เริ่มรักษาพ.ย. 52 เราเหมือนกับคุณพร แต่แย่ที่สุดตรงตัดสินใจไม่ได้ ในเรื่ทั่วไปเป็นปกติ ทั้งที่เคยเป็นคนรักษาคำพูดมาก พึดแ ค ม ็ ็มี ต้องจดเอา แต่หลายๆ ครั้งก้จดไว้ไหนก็ไม่รู้ - -" แ ต่ตอนนี้เราก็พยายามฝึกการจำ โ ดยไม่ต้องจด จาก แต่ละครั้ง ในการพบแพทย์เราจะ จำบทสนทนา หรือใจความสำคัญเอาไว้ โดยใช้สัญลักษณ์ช่วย เช่น ว ันที่เพิ่มการบันทึก ขอบคุณ โยงไป ที่น้ำแดงเพราะวันนั้นอาจารย์กินน้ำแดง แ ทนข้าวเที่ยง TT__T คนไข้เยอะแถมใช้เวลานาน ของเราไม่ต่ำกว่าชั่วโมงทุกครั้ง โรงบาลรัฐค่ะ ซื้อยาเอง จ่ายค่าตรวจตามระเบียบราช การครั้งละ ห้า สิบบาท (กลัวตกใจ ถ้าใช้ตึัเลข) ห้าาาสิบ บาท - -" น ฟ แเ า จากคุณ : พ ิ ม เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 12:58:42 A:49.228.19.205 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 68 ตอบคุณบัวนะคะ ช่วงนี้เราก็ดีขึ้นเมื่อเปรียบเทียบกับช่วง ปี 53-54 ช่วงพีคของเรา 51-52 เริ่มรักษาพ.ย. 52 เราเหมือนกับคุณพร แต่แย่ที่สุดตรงตัดสินใจไม่ได้ ในเรื่องทั่วไปจะลังเลและโลเลทำไม่ได้ ทำไม่สำเร็จไปเป็นปกติ ทั้งที่เคยเป็นคนรักษาคำพูดมาก ขี้ลืมมาก รักษาคำพูดไว้ไม่ได้ ต้องจดเอา แต่หลายๆ ครั้งก้จดไว้ไหนก็ไม่รู้ - -" แ ต่ตอนนี้เราก็พยายามฝึกการจำ โ ดยไม่ต้องจด จาก แต่ละครั้ง ในการพบแพทย์เราจะ จำบทสนทนา หรือใจความสำคัญเอาไว้ โดยใช้สัญลักษณ์ช่วย เช่น ว ันที่เพิ่มการบันทึก ขอบคุณ โยงไป ที่น้ำแดงเพราะวันนั้นอาจารย์กินน้ำแดง แ ทนข้าวเที่ยง TT__T คนไข้เยอะแถมใช้เวลานาน ของเราไม่ต่ำกว่าชั่วโมงทุกครั้ง โรงบาลรัฐค่ะ ซื้อยาเอง จ่ายค่าตรวจตามระเบียบราช การครั้งละ ห้าาาสิบ บาท - -" จากคุณ : พ ิ ม เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 13:08:40 A:49.228.19.205 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 69 หวาา ลบ 67 ออกได้ไหมเนี่ย - -" และตอนนี้เรายังกลับมาทำสิ่งหลักๆไม่ได้เลยค่ะ บอกหมอว่าหลายสิ่งหลายอย่างเราเหมือนต้องฝึกใหม่ หัดทำในสิ่งที่เคยทำดีแล้วอีก แล้วไม่รู้ว่าจะเหมือนเดิมไหม คงขอให้แค่กลับมาทำได้ก็พอ พูดแล้วจะร้องไห้ อาจารย์บอกว่า เราเคยปั่นจักรยานได้ แต่วันนึงเกิดเหตุการต์ให้เราปั่นมันไม่ได้ แต่เราฝึกมันได้ รื้อฟื้นมันได้ด้วยการฝึก เดี๋ยวมันก็จะกลับมา ขอให้เราอย่าท้อ ถอดใจทิ้งมันไป นี่แหละคือเหตุผลที่เราเข้าห้องวิปัสสนาก่อนใครๆเสมอ เราตื่นได้หลังมจากเสียงระฆัง อาบน้ำ แปรงฟัน ทานอะไตองท้อง แล้วก็เริ่มฝึกโดยไม่ได้เปรียบเทียบกับใคร ทำมากเท่าที่จะทำได้ ปวดก็ทน เหนื่อยก็ทนได้ หาวิธีคลายปวดคลายเมื่อยเอา มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ปวดรึ เหนื่อยรึ เดี่ยวก็หาย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วไม่ดับไป มันเป็นกฎของไตรลักษณ์(หากใช้คำไม่ถึูก็ขอโทษด้วยค่ะ) เกิดขั้นแล้ว ตั้งอยึู่แล้วก็ดับไป ไม่มีตัวตน แต่เป็นทุกข์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เข้าเรื่องธรรมะแล้วก็พูดซะนิดนึงนะคะ เมื่อก่อน เราก็เย่อหยิ่งในความเป็นพุทุธมามกะ คิดว่ารู้แล้ว ไม่ต้องไปหาความรู้อีกหรอก มันอยู่ในสายเลือด ที่ไหนได้ พระพุทธเจ้าตรัสรู้อะไร ยังตอบไม่ได้เลย รู้แต่ว่าไปวัดฟังธรรม ใส่บาตร แก่ขึ้นไปนอนวัดวันพระ สวดมนต์เป็น นี่คือพุทธแล้ว ษ จ ฉ จากคุณ : พิม เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 13:39:12 A:49.228.19.205 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 70 กดพลาดเป็นส่งทุกที - -" กว่าจะมารู้และตระหนัก ในการฝึกสติ ก็ปาเข้าไปครึ่งคนแล้ว อีกอย่างสำหรับเรา การฝึกกับสังฆะ จะดีกว่าฝึกเองเพราะเราถือศีล 8 งดพูด แล้วด็ทานมังสะวิรัติ ศีลเราก็จะบริสุทุธิ์กว่าปกติ ศีลเราดี ทานเราก็ทำอยู่เป้นประจำ ส่งผลให้เรา ภ าวนาได้ดีขึ้น แล้วก็ที่พบในสถานปฎิบัติธ รร มก็คือ การเอื้ออำนวยความสะดวกให้กับคนปฏิบัติมีมาก ที่พัก อาหารพร้อม ขอแค่เราเตรียมตัวปฎิบัติ และเคร่งครัดสักเล็กน้อย ตามที่ได้กล่าวมา นั่นก็คือ ปิดวาจาในช่วงที่ปฏิบัติ กำหนด สติให้เป็นปัจจุบัน ให้ต่อเนื่องตั้งแต่ตื่นนอนถึงเข้านอน สำรวมสายตา เพื่อไม่ให้เราฟุ้งจะหลุดจากการกำหนด แค่นี้พอ แต่ใหม่ๆก็ลำบาก เพราะไม่เคยชิน แต่เดี๋ยวนี้สบายมาก ยิ่งรู้คุณ และเห็นผลของการปฏิบัติด้วยแล้ว ย้อนกลับไปที่ ภาวะก่อนป่วยกับหลังป่วยสักนิดนึง จะเห็นว่า เราทั้ง 4 คน พศักยภาพในการดำเนินชีวิรลดน้อยถอยลง นี่มันเป็นอาการหลัก ของโรคละ แต่ก่อนหน้านั้นทุกคนจะจริงจังกับชีวิตมากใช่เปล่าคะ คาดหวังในตัวเองสูง มองเผินๆคนอื่นจะบอกว่าเนี้ยบ ใช่ไหม คืองานต้องออกมาดี ตัวเองจะเกือบตายไม่ว่า ประมาณนั้น :-) โอ้ เราๆนี่ก็ใช่ว่าจะขีเกียจโดยสันดานนะนั่น เพียงแต่เราคงโหมอะไรไปสักอย่าง ทำให้ร่างกายไม่สมดุล ร่างกายมันก็ต้องhealing สิใช่ไหม ทีนี้เลยจัดัักร้อนให้โดยที่เราไม่อยากพักสักหน่อย เลยทำให้เกิดความสับสนขึ้น ระหว่างร่างกายกับจิตใจ เดี๋ยวอีกสักพักพอปรับสมดุลได้แล้วก็น่าจะดีขึ้นเนาะ แต่ร่างกายเราจะยอมให้กลับไปทำอย่างเดิมอีกหรือเปล่า ตรงนี้แหละที่ห่วง เพราะถ้าต้องปรับเข้าสู่สมดุลใหม่ ไม่ว่าจากเหตุและผลใดก็ตาม ถ้ายอมรับไม่ได้ ปรับตัวไมได้ หรือ ไม่ปรับ ก็น่ากลัวว่าจะถึูพักนานนะเนี่ย เราก็เคยสงสัยนะ ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากสักห่่อย ทำไมไม่หายซะที ตอนนี้เพิ่งนึกได้ ถ้าหายแล้วไงเหรอ จะกลับไปทำงานไม่รู้จักเวล่ำเวลาอยึ่อีกเปล่า เออ ก็จริงแฮะ โอ้วันนี้ เกิดฟิตแฮะ เขียนได้ต่อเนื่อง ตั้งแต่ 10 โ ม ง แล้ ว :-) โชคดีงานไม่ซีเรียส เลยเขียนเรื่อยๆ หวังว่าคงไม่เป็นการทรมานสาตาเพื่อนๆนะคะ :-) จากคุณ : พิม เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 15:08:08 A:49.228.19.205 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 71 สาธุกับธรรมะที่ได้รับมานะคะ ^/\^ เราเห็นด้วยว่า ความเป็นคนที่ต้องสมบูรณ์แบบเกินไป เป็นสาเหตุหนึ่งของการเกิดโรคค่ะ เราเองเป็นเด็กเรียนดีมาตลอด เรียกว่าได้ที่ 1 ตั้งแต่อนุบาลยังปริญญาตรีอ่ะค่ะ มันเลยปล่อยวางไม่ค่อยจะเป็น แถมเป็นนักเรียนทุนมาตลอด จบโทก็สอบได้ทุนไปเรียนเอกต่างประเทศ ที่นี้เจอของหนัก ของจริง แถมตัวคนเดียว พยายามจะสู้ แต่ร่างกายกลับรับไม่ไหว เป็นไทรอยด์อย่างที่บอกไปตอนต้นๆกระทู้ ด้วยความเฉื่อยชาจากโรคบวกกับไม่ได้ชอบอะไรกับหัวข้อวิจัยที่ทำ ทำให้อะไรๆ แย่ลงไปอีก ใจก็รับไม่ได้ เครียดเกินเหตุ ทั้งๆ ที่อาจารย์ที่ปรึกษาดีมาก ให้กำลังใจ แต่เรารับตัวเองไม่ได้ คิดแต่ว่าทำไมทำอะไรได้แย่แบบนี้(แย่ในความคิดเรานะคะ แต่เกรดเรายังได้สามกว่าถ้าเทียบแบบไทยๆ) ภาษาตอนนั้นก็กระเตาะกระแตะมาก กีฬาก็ไม่ค่อยเล่น(ตั้งแต่ไหนแต่ไร แก้ยากซะด้วยสิคะ) ความเศร้าก็เลยเริ่มคืบคลานเข้ามา ยาก็ไม่ได้กินทั้งสองโรค สุดท้ายอาการหนักจำต้องหยุดตัวเองด้วยความขมขื่นกลับมาไทย แบบไร้ชีวิต ไร้แรงบันดาลใจจะอยู่ต่อ นี่แหล่ะที่เราเห็นด้วยว่า ชีวิตที่มันสุดโต่งเกินไป ไม่อยู่บนทางสายกลาง หากฝืนเดินไปเรื่อยก็คงต้องตกขอบเข้าสักวัน แล้วกว่าจะเข้ามาเริ่มเดินใหม่ได้ มันก็ไม่ง่าย เพราะโลกตอนนั้นมันช่างน่ากลัวซะนี่กระไร ไม่อยากแข่งขัน ชิงดีชิงเด่น ไม่อยากได้ อยากดี หรืออยากเอาอะไรทั้งนั้น แม้แต่ชีวิตของตัวเอง มามองตอนนี้ก็เห็นว่า มันก็คือเดินเป๋ไปตกขอบอีกด้านนึง จากคห.ของคุณพิม ทำให้เราคิดตกว่าก็คงต้องปรับแนวทางการเดินชีวิตกันต่อไปเรื่อยๆ เป๋ไปเป๋มาน้อยลงๆ จนกว่ามันจะเจอคำว่าสมดุล หรือทางสายกลาง เข้าสักวันหนึ่ง ใครจะไปรู้คะ นี่อาจจะเป็นหลักสูตรเร่งรัดจากบุญที่เราเคยทำกันมา ทำให้เราได้มีโอกาสเห็นชีวิตในอีกแง่มุมนึงที่ทุกข์สุดๆ เพื่อให้จิตเราได้ตระหนักถึงความสำคัญของการดำเนินชีวิตไปสู่การสิ้นสุดแห่งการวนเวียนสุขๆทุกข์ๆแบบนี้จริงๆจังๆซะที เป้าหมายในชีวิตของเราเปลี่ยนไปหลังจากโรคนี้มาเยือน และเป้าหมายทางธรรมเด่นชัดขึ้นกว่าเดิมมากเลยคะ มองให้เป็นบุญก็มองได้นะคะเนี่ย ขอบคุณบุญที่เคยทำมา เป็นไงคะคุณพิม เราหาข้อดีของชีวิตได้แล้วข้อนึงน้าวันนี้ ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นดีๆที่มาแชร์กันนะคะ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 17:51:51 A:124.121.99.90 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 72 :-) ขอบคุณคุณพร มาต่ออย่างฉับไว และขอบคุณที่ช่วยทำการบ้านตั้งสองข้อแน่ะ อิอิ เราเห็นด้วยกับคคห.ของคุณพรทุกๆประโยคเลย ตอนนี้เป้าหมายทางธรรมชักจะเด่นชัดกว่าทางโลกซะแล้ว:-) แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะทิ้งไปเลยนะ ยังมีความรับผิดชอบอีกหลายอย่างที่ต้องทำ แต่คงจะน้อมนำเอาธรรมะ เข้ามาใช้มากขึ้น(เ เราว่าสิ่งที่เราแชร์ๆกันแล้วช่วยกันมอง มีประโยชน์มากนะ คงไม่ใช่แต่กับเรา(ที่เป็นกัลยาณมิตรกันเท่านั้น) สำหรับคนมีญาติซึมเศร้า คนที่กำลังมีอาการ หรือแม้แต่ คน ที่เ ล ยงลูกให้บ ก พึงอ่านเอ :-) แค่นี้ก่อนนะคะ มีคนมาตาม แล้วค่ะ จ ณ ณ ต จากคุณ : พิม เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 18:32:21 A:110.49.224.94 X: TicketID:350981

ความคิดเห็นที่ 73 หายไปไหนกันหมดคะนี่ ยังสบายดีกันอยู่หรือเปล่าคะเพื่อนๆ จากคุณ : พร เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 13:14:59 A:124.121.38.244 X: TicketID:350212

ความคิดเห็นที่ 74 ขอมานั่งฟังเงียบ ๆ ด้วยคนครับ จากคุณ : trufa เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 18:38:03

ความคิดเห็นที่ 75 สวัสดีค่ะเพื่อนๆ  ยินดีต้อนรับคุณ trufa ด้วยค่ะ   ไม่ได้หายไปไหนค่ะ : )    ยังเข้ามาอ่านสม่ำเสมอ  แอบคิดหน่อยๆว่าเราไฮเปอร์ไปมั้ย พูดมากเพื่อนหายหมด กลับมาห้องแล้ว  ไม่ได้อยู่นานรวมครึ่งเดือนมั้งคะ กลับมาแค่เตรียมของแล้วออกไปใหม่   แต่คราวนี้นานหน่อย อาทิตย์นึง ชักสับสนเหมือนกัน  พอกลีบมาห้อง เหมือนเคออสเลย // ฮ่าฮ่าฮ่า   ไร้ระเบียบสุดๆ กลัวที่จะต้องไปหาอาจารย์  เลยไม่แน่ใจที่บอกเพื่อนว่าดีขึ้นนั้น ..  คงยกเว้นเรื่องนี้ไว้เรื่องนึงตลอดมา และไม่รู้ว่าจะทำมันอย่างไร... ... ไม่อยากคิด  ไม่อยากพูดถึงเลยค่ะ ไม่ถูกใช่ไหม   มีคำแนะนำไหมคะ บ่อยครั้งที่คิดว่าเรามือเท้าดี..แต่ความสามารถไม่มี ไม่อยากพบเจอเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องใดๆทั้งสิ้น เพื่อนที่ผ่าตัดมะเร็งมดลูก..ที่เราคอยปลอบ  คอยรับฟังทุกข์ แม้กระทั่งเขาแยกทางกับสามี รับฟังมาตลอด ให้กำลังใจมา จนตอนนี้เค้ายืนขึ้นได้ แล้วกลับมาตั้งต้นใหม่  ...แต่เรายังอยู่ที่เดิม เกลียดความรู้สึกที่..ไม่รู้  บอกไม่ถูก  ตัดสินใจไม่ได้  ไม่ตัดสินใจทั้งสิ้น ดีหน่อยที่รู้จักตัดมันไปได้บ้างกำหนดได้บ้าง  แต่ยังรู้ว่ารากมันยังฝัง  จะเอาออกอย่างไร หรือเราเอง..ที่เก็บมันไว้เอง คิดถึงนะคะ..คุณนาง  ยังอยากอ่าน+เป็นกำลังใจ..เรื่องราวความเป็นอยู่  ทุกข์-สุข เช่นกัน  คุณบัว  คิดถึงนะ คุณพร..ใกลสอบหรือยังคะ  ยุ่งไหม   คุณเก่งมาก  สำหรับเรา ที่เข็นตัวเองไปได้เรื่อยๆ มาคุยกันบ้างนะคะ จากคุณ : พิพิม เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 08:29:12