ในที่สุด..เราก้อไปไม่ทันดูใจพ่อของเรา เราเสียใจมาก เรากะว่าเราจะไปหาพ่อแต่เช้า...แต่พ่อกลับเสียตตอนเช้ามืด..(ตอนแรกเราก้อแอบน้อยใจพ่อนะ ว่าทำไมพ่อไม่รอเรา น้องเรายังได้มีโอกาสได้ร่ำลาพ่อ แต่เราไม่มีโอกาสนั้น เหมือนพ่อเราจะไม่ยอมให้โอกาสได้ทำดีกับพ่อเลย)..งานรดน้ำศพพ่อ...แม่เราก้อเอาแต่ดอกน้องเรา ปลอบใจน้องเรา ทั้ง ๆ ที่เราก้อเสียใจเหมือนกัน แต่ไม่มีใครแคร์ความรู้สึกของเราเลย เราบอกน้องว่า เราเสียใจที่เรามาไม่ทันดูใจพ่อ หวังจะให้น้องปลอบใจเราให้กำลังใจเราบ้างแต่น้องเราก้อตอบว่า "แกก้อดูแลแม่ให้ดีก้อแล้วกัน!" แล้วก้อเดินหนีไป...เราก้อเช็ดน้ำตาแล้วก้อไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นอีกเลย..เรารู้ว่าเราต้องทำหน้าที่เป็นหลักของครอบตรัวแทนพ่อ..เราจะเข้มแข็งด้วยตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง คงไม่มีใครรักเรามากกว่าที่เรารักตัวเองอีกแล้ว...
ขอขอบคุณทุกกำลังใจที่ทุกคนมอบให้เรา ขอบคุณในน้ำใจที่มอบสิ่งดีๆ ให้เราได้อ่านได้ศึกษาเพื่อนำไปช่วยพ่อของเรา เราจะเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ อ่อนแอไร้สาระอีกแล้ว เรารู้ว่าต้องสู้เพื่อใคร ขอบคุณมากนะคะ
มันสายเกินไปแล้วจริง ๆ ...เราไปไม่ทันดูใจพ่อ{แตกประเด็นจาก L11998680}
