++ KAEW ไดอารี่ ++ เด็กๆชาว HIV เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย
|
 |
สวัสดีค่ะ
มารายงานตัวว่ายังมีชีวิตอยู่ เพราะห่างหายจากการเขียนไดอารี่ไปนานมาก นานขนาดมีคนโทรเข้าเบอร์เว็บแก้วไดอารี่ มาตามว่าไปไหน เป็นอะไรรึเปล่า ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงนะคะ
เราแข็งแรง สบายดี แม้จะอยู่กับเจ้า HIV มา 11 ปีแล้ว แข็งแรงมาจนกลัวว่าต้องอยู่จนแก่ เราไม่ได้เตรียมตัว เตรียมใจกับการแก่ตายไว้เลย คิดว่าตัวเองต้องตายมาตั้งแต่ปีแรกที่ติดเชื้อ และมีภูมิคุ้มกันแค่ 69 แต่ปีแล้วปีเล่า ก็ไม่ป่วยไม่ตาย
เรากินยาต้านHIV มา 5 ปีแล้วค่ะ รอจนภูมิเหลือ 9 แล้วถึงยอมกิน ตอนนี้ภูมิคุ้มกันก็ 200 กว่าๆ แข็งแรง ตัวอ้วน อ้วนจนหมอเอ่ยปากว่า จริงๆแล้วหมอก็อยากให้ดูอวบๆ อ้วนๆนะ แต่ตอนนี้หมอว่ามันชักจะเกินไปหน่อยแล้ว
ตอนนี้คงต้องพยายามลดน้ำหนัก ด้วยตัวเองค่ะ เพราะหมอช่วยไม่ได้ หมอของเราก็อ้วน ดูแลรักษากันมา 11 ปี แก่ไปตามๆกัน หมอก็จากเป็นหมอหนุ่ม หล่อมากๆๆๆ ตอนนี้ก็ยังหล่อ แต่อ้วน ลงพุง เป็นหุ่นอาเสี่ยเลย หมอบอกว่าต้องช่วยตัวเองนะในการลดน้ำหนัก เพราะหมอเองยังลดไม่ได้เลย
ที่เราหายหน้าไปนานมากๆ เพราะงานยุ่งสุดๆค่ะ เราทำงานบ้านเด็กกำพร้าที่ติดเชื้อ HIV แล้วปีนี้เป็นปีที่จะมีเด็กสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัย สอบเข้าเรียนต่อ ปวช. ปวส. ก็เลยยุ่งวุ่นวายไปกับเด็กๆด้วย
เป็นโจทย์ยากที่เรื่องนึง เพราะปกติเด็กๆจะเรียนที่โรงเรียนข้างๆบ้าน ตั้งแต่ อนุบาลยัน ม. 6 ไม่มีปัญหาเรื่องการถูกรังเกียจเท่าไหร่นัก แต่พอเด็กจะไปเรียนต่อข้างนอกนี่สิ ปัญหาเริ่มมา
เราต้องส่งเด็กไปเรียนอีกจังหวัดหนึ่ง เพื่อไม่ให้เกิดข้อสงสัยว่าเป็นใครมาจากไหน บางโรงเรียนเป็นโรงเรียนประจำ พอเขารู้ว่าเด็กมีเชื้อ HIV เขาก็ปฏิเสธ ก็เลยต้องไปวิ่งหาเช่าบ้านให้เด็กอยู่รวมกัน
หาซื้อหนังสือไปติวเด็กๆ ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจ คือ มีเด็กในบ้านเด็กกำพร้าที่จบ ม.3 มีความประพฤติดี เรียนเก่ง สามารถสอบเรียนต่อ ปวช. ในอีกจังหวัดได้ 2 คน ต่อ ปวส. 1 คน มีเด็กที่จบ ม.6 สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ 1 คน
ขั้นต่อไป ก็ต้องเตรียมการดูแลเด็ก หาบ้านเช่าได้แล้ว ก็ต้องมีผู้ใหญ่ผลัดกันไปดูแล ต้องติวเด็กๆเรื่องการดูแลกินยาต้านเองทุกวัน และกินยาอย่างไร ไม่ให้เพื่อนสงสัย
ที่บ้านแกร์ด้า จัดค่ายเพศศึกษา เพื่อสอนเรื่องความปลอดภัย ในการกรณีที่จะมีเพศสัมพันธ์ กับคนอื่นจริงๆ ก็หวังๆว่าเด็กๆจะเชื่อและทำตามนั้น สอนเรื่องการอยู่ในสังคม การดูแลตัวเอง
มันก็ทั้งน่าภูมิใจ และ น่าเป็นห่วง ที่เด็กๆประสบความสำเร็จในการออกไปเรียนข้างนอก เป็นห่วงว่าเขาจะปรับตัวได้มั้ย จะทนแรงกดดันได้รึเปล่า
นอกจากเด็ก 4 คนนี้แล้ว เรายังมีเด็กๆที่จบออกจากบ้านแกร์ด้าไปหลายคนแล้ว ส่วนใหญ่ก็กลับไปอยู่กับญาติ หางานทำ หรือเข้ากรุงเทพมาทำงาน มาเรียนมหาวิทยาลัยเปิด เป็นข้อพิสูจน์อีกอย่างว่าเด็กที่ติดเชื้อ HIV ตั้งแต่เกิด ก็มีอายุยืนยาวได้ คนโตสุดปีนี้อายุ 21-22 แล้วนะ
เห็นเด็กๆอยู่ได้นาน ใจนึงก็ดีใจด้วย อีกใจนึงก็กลัวว่าตัวเองจะต้องอยู่นานมากขนาดนี้ เราเหนื่อยแล้วอ่ะ อยู่นานๆมันก็เหงา บางทีมันก็อดน้อยใจไม่ได้ว่าทำไมชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้นะ ทำไมเรียนจบตั้งปริญญาโท แต่ดันมาเจอ HIV ทำให้ชีวิตไม่ได้สบายเหมือนคนอื่นเลย
แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ ก็ได้แค่บ่น แค่รู้สึกน้อยใจเป็นบางครั้ง แต่ก็ อยู่ต่อ สู้ต่อ ใช้กรรมให้มันหมดๆไป
ตอนนี้เปิดเทอมแล้ว อาทิตย์ที่ผ่านมาเราหยุดพัก อยู่กรุงเทพ วันศุกร์นี้ก็เริ่มเข้าลพบุรีทุกอาทิตย์ไปสอนภาษาอังกฤษเหมือนเดิมค่ะ
อ้อ ขอบคุณสำหรับของบริจาคที่ส่งมาให้เด็กๆผ่าน ตู้ไปรษณีย์ของเว็บแก้วไดอารี่นะคะ ได้รับทุกกล่องค่ะ
อยากบริจาคอะไรก็รับอยู่เรื่อยๆนะคะ พวกหนังสือสำหรับเด็ก หนังสือแนววัยรุ่นๆชอบอ่าน หนังสือภาษาอังกฤษ อุปกรณ์เครื่องเขียน สี สมุดระบายสี อะไรทำนองนี้ค่ะ ส่งได้ตลอดเวลาที่ เว็บแก้วไดอารี่ ตู้ ป.ณ 147 ปณจ.หลักสี่ กรุงเทพ 10210
ขอบคุณแทนเด็กๆด้วยค่ะ
| จากคุณ |
:
++MooKaew++  
|
| เขียนเมื่อ |
:
29 พ.ค. 55 15:09:30
|
|
|
| 
