 |
ทุกๆความเห็นที่ทุกๆคนมาช่วยกันตอบ ทั้งให้กำลังใจ ทั้งตำหนิ ทั้งแนะนำ มีความหมายกับเราจริงๆค่ะ
เราเป็นโรคซึมเศร้า เพราะสืบเนื่องมาจากโรคประจำตัว ที่ทำให้ตาขวาเรามองไม่เห็น อาการปวดเรื้อรังของข้อสะโพกที่ตายเพราะขาดเลือดทั้ง 2 ข้าง -- สิ่งเหล่านี้ทำให้เราทำกิจกรรมปกติได้ลำบากขึ้น จนกระทั่งรู้สึกสูญเสียความมั่นใจและผิดหวังในตัวเอง
เพราะรู้สึกอายที่จะให้ใครมามองว่าเราคร่ำครวญ จืตตก หดหู่ อยู่บ่อยๆ ไม่อยากให้ใครมาหัวเราะเยาะ เราไม่โทรหาใคร ไม่รับสายใครนอกเวลาทำงาน เลิกงาน และวันหยุดก็ไม่ยอมไปไหน เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียว นอนทั้งวัน ไม่เปิดทีวี ไม่ฟังเพลง -- สารพัดที่เราเป็น มันกลายเป็นว่าเราโดดเดี่ยวตัวเองออกมาจากสังคมจนเกินไป
อย่างไรก็ตามเราจะไม่ยกเอาความเจ็บป่วยมาเป็นข้ออ้างของการทำร้ายตัวเอง และหันหลังให้คนรอบข้างมันเป็นทัศนคติของเราเองที่ยังไม่เข้มแข็งมากพอที่จะเชื่อมั่นในสิ่งที่ยังมี ไม่ใช่จมอยู่กับสิ่งที่ขาด
ตั้งแต่เราโพสท์กระทู้นี้ - ตั้งแต่ได้อ่านความเห็นแรกๆ -- เราก็ลองหยุดดื่ม หยุดยา พยายามปรับเวลานอนให้เร็วขึ้น วันนี้เรารู้สึกได้ว่า สมองเราปลอดโปร่งขึ้น พิจารณาตัวเองได้ดีขึ้น .. เราต้องพยายามให้มากกว่านี้ ต้องเข้มแข็งให้มากกว่าที่เคยให้ได้
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับทุกๆข้อแนะนำ ทั้งปลอบ ทั้งดุ ,, เชื่อเถอะค่ะว่าเราฟังสิ่งที่คุณพยายามบอกอย่างตั้งใจจริงๆ -- ขอบคุณมากค่ะ
| จากคุณ |
:
naughtyboom   
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันแม่แห่งชาติ 55 10:28:47
|
|
|
|
|
เราจะหยุดตัวเองยังไงดี!
