ความคิดเห็นที่ 1 แต่นี้ก็เท่ากับโดนขังไว้ในร่างกายของมันเอง  จะตายก็ตายไมได้ ทรมาน  แสนสาหัสแล้ว ครับ จากคุณ : otto เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 20:29:17

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเองก็เคยแอบคิดจะฆ่าตัวตายเหมือนกัน เพราะรู้สึกว่าพักนี้เป็นภาระพ่อแม่มากเหลือเกิน (เป็นโรคไตวาย ทั้งผ่าตัด ทั้งฟอกเลือดโดยที่ไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อไร) หากวันใด ฟอกเลือดอยู่ดี ๆ แล้วหลับไม่ตื่นอีกเลยจะดีมาก ไม่อยากจะรับรู้ภาวะอาการของโรคชนิดนี้อีกแล้ว จากคุณ : JLEU เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 21:37:42

ความคิดเห็นที่ 3 กระซิบบอกน้าคนนั้นสิ ว่าหากรักเขาปล่อยเขาไปเลย อย่ายื้อเขา เขาคงอยากไปจริงๆ อย่าปล่อยให้เขาเป็นเจ้าชายนิทราเลย นั่นเท่ากับฆ่าเขาเอง ไหนๆเขาตั้งใจตายแล้ว...ปล่อยเขาไป จากคุณ : bitter sugar เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 21:47:03

ความคิดเห็นที่ 4 อ้อ เดี๋ยวแม่เห็นบิลรพ.จะช็อคตายนะคะ ยิ่งยื้อ ยิ่งอยู่นาน ค่ารักษาอ่วมแน่ จากคุณ : bitter sugar เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 21:48:52

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเค้าเป็นลูกของแม่เลี้ยงเดี่ยว อาจจะเป็นโรคซึมเศร้า ยาวนาน มาตั้งแต่เด็ก อยู่ทนจนถึงสามสิบ มาได้ขนาดนี้ ถือว่าเก่งมาก คนเป็นโรคซึมเศร้า ไม่อยากตาย แต่ก็อยากตาย ไม่เกี่ยวกับสติหรืออะไรหรอก โรคซึมเศร้ามันคืออาการป่วย ต้องตายทั้งที่ไม่อยากตาย ต้องฆ่าตัวตายทั้งที่ไม่ได้อยากตาย มีเยอะแยะไป ดังนั้น สังคม ครอบครัว รัฐบาล สาธารณสุข ต้องให้ความรู้เรื่องโรคซึมเศร้าให้มาก มันเป็นอาการป่วย ต้องรักษา รักษาด้วยใจอย่างเดียวไม่ได้ จากคุณ : itssmallworld (itssmallworld) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 22:13:23

ความคิดเห็นที่ 6 เราเข้าใจความเป็นแม่นะ ขนาดเรา เมื่อปีที่แล้วแม่เส้นเลือดในสมองแตก นอนไม่รู้เรื่อง 2 เดือน สามีเราซึ่งเป็นหมอ รวมถึงทีมแพทย์ที่รักษาแม่เรา บอกให้เราทำใจ โอกาสที่แม่จะฟื้นขึ้นมามีน้อยมาก เป็น 2 เดือนที่เราทรมานและเหนื่อยมาก แต่เราเชื่อมั่นว่าแม่เราต้องหาย กลางวันไปทำงาน กลางคืนดูแลแม่ (สลับกับคนที่จ้างมา) แล้วเรามีลูกเล็กที่ยังกินนมเรา ตนนี้ผ่านมา 10 เดือนแล้ว แม่ดีขึ้นเรื่อยๆ พอช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง พูดได้ แต่มีปัญหาเรื่องความจำ แต่สิ่งที่ต้องเตรียมเลยคือเงิน ขนาดเราเข้าโรงพยาบาลรัฐได้และมีประกันสังคม เราหมดไป 500,000 บาท และมีค่าใช้จ่ายในการดูแลแม่เดือนละเกือบแสน จากคุณ : Bonus&bogie (Bonus&Bogie) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 22:17:30

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าการรักษาพยาบาลเป็นภาระค่าใช้จ่ายมากเกินตัว และโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาการลูกชายของแม่คนนั้นต้องอยู่ในสภาพทนทุกข์อยู่ตลอด  ก็ขอให้คำแนะนำแบบโลกไม่สวยอย่างแรง แต่เป็นข้อเท็จจริงตามหลักทางสายกลางที่ควรพิจารณาอย่างมาก  นั่นคือปล่อยวางให้ลูกชายของแม่จากไปโดยดีครับ สิ่งไหนที่เป็นไปเพื่อพ้นทุกข์ที่ประดังอยู่อย่างรุนแรง ไม่ว่าจะเป็นการุณยฆาตหรือแม้แต่บางคนที่ไม่อาจทนรับทุกข์ทางกายหรือใจอย่างใหญ่หลวงแล้วขอฆ่าตัวตายลง(ซึ่งควรกล่าวได้ว่าเป็นการุณยฆาตอย่างหนึ่งเช่นกัน)  ทั้งหมดล้วนมีเหตุผลเพื่อการพ้นทุกข์ชัดเจนจึงเป็นมรรคาของการพ้นทุกข์หรือเป็นบุญชัดเจนกว่าบาป (อาจสวนกระแสความเชื่อที่ยึดถือตามกันมาครับ) จากคุณ : ผู้ศึกษา เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 23:05:34

ความคิดเห็นที่ 8 เราคุยกะคุณน้าเค้าอยู่เหมือนกันว่าลูกเค้าฟื้นมาแล้วจะเป็นไง อะไรแบบนี้ แต่เราเข้าใจว่า มันเป็นช่วงแรกของการทำใจค่ะ คงไม่มีแม่คนไหนสามารถตัดใจได้ภายในไม่กี่วัน ที่จะปล่อยลูกไปทั้ง ๆ ที่ยังเห็นเหมือนว่าเค้ายังโอเคอยู่ ตอนนี้แม่เค้าก็คงอยากดูให้ถึงที่สุดจริง ๆ ก่อนจะทำใจได้ในภายหลัง (คิดว่านะคะ) แต่เราเห็นแล้วอยากบอกว่าคนที่คิดฆ่าตัวตายจริงๆ ว่าไม่ตายก็ทรมาน ตายก็เป็นบาป อย่าคิดเลยนะคะ *คห.2 สู้ๆ ค่ะ อยู่กับแม่ให้แม่ยิ้มได้เพิ่มอีกแค่หนึ่งวัน ก็ถือว่าได้บุญมากมายแล้วค่ะ ^^ จากคุณ : mayny the kop เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 23:24:06

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วสะเทือนใจยิ่งนัก จากคุณ : ลึกลับซับ_tui เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 01:00:32

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องมนุษย์ผัก คนที่บอกปล่อยให้ตาย ปล่อยให้ตายน่ะ ปากเก่ง ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกว่ามันทำไม่ได้ ต้องให้เจอกับคนในครอบครัวดูบ้าง จะยังเก่งเหมือนที่พูดรึปล่าว จากคุณ : บิคัซเดอะบิชชิสแบค เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 02:00:12

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณที่เล่าเป็นอุทาหรณ์.... จากคุณ : alya เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 04:53:03

ความคิดเห็นที่ 12 ในฐานะของแม่  เราจะไม่ยอมตัดใจ ตราบใดที่เขายังไม่ไป แม้จะมีโอกาสแค่ 0.0001% เราก็จะรอค่ะ จะนานแค่ไหนก็จะรอ บางคห. พูดถึงโรคซึมเศร้า ตอนแม่เราเป็นเราไม่เข้าใจค่ะ ว่าทำไมถึงไม่เข้มแข็งเลย ต้องสู้สิ ต้องสู้ถึงจะดี  แต่พอตอนย้ายมาอยู่ ตปท. ประกอบกับหย่านมลูกพอดี เจอเข้ากับตัวเองค่ะ มันแย่มาก เราโชคดีที่เป็นแล้วรู้ตัวไว ขนาดเป็นไม่หนัก ไม่ถึงกับคิดฆ่าตัวตาย ยังส่งผลกับครอบครัวเลยค่ะ และมันแย่มาก มันเป็นช่วงเวลาที่ทุเรศที่สุดในชีวิต  เราเลยเข้าใจนะ ถ้าใครฆ่าตัวตายเพราะเป็นโรคซึมเศร้าอ่ะ... เราคิดว่า ถ้าพูดถึงโรคซึมเศร้า ประเทศไทยไม่ค่อยรณรงค์ให้คนไปพบจิตแพทย์ คือว่าคนไทยยังฝังหัวอยู่ว่าคนที่พบจิตแพทย์ คือคนบ้า ทั้งๆที่จริงๆแล้วไม่ใช่ แค่คุณเครียด คุณก็พบจิตแพทย์ได้... เราว่า ประเทศไทยน่าจะให้ความสำคัญด้านนี้บ้างนะคะ จากคุณ : elin เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 06:04:26

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกหรือเปล่าว่าภาวะเจ้าชายนิทราคือไม่ได้ถูกผูกไว้กับเครื่องช่วยหายใจใดๆ หายใจได้ แค่ไม่พื้นเหมือนคนหลับ ดังนั้นการปล่อยให้ไปโดยหยุดเครื่องช่วยหายใจจึงทำไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือรอให้เขาไปเอง จากคุณ : Dequardo เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 08:47:56

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วเศร้ามาก สงสารคนเป็นแม่ จากคุณ : มะปรางข้างรั้ว เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 08:58:22

ความคิดเห็นที่ 15 บาปที่ จขกท พูดถึง คงใช้ได้แต่ประเทศไทย... จากคุณ : ยิ้มเดียว เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 09:32:19

ความคิดเห็นที่ 16 บาปที่สูงสุดคือการทำให้พ่อแม่ลำบาก... จากคุณ : darakorn เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 14:16:04

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้าเห็นใครสักคนอยากตาย เราจะบอกเค้าว่า "ไหนๆ ก็ไม่ต้องการร่างกายอยุ่แล้ว ... ก่อนตาย ช่วยไปบริจากอวัยวะก่อนได้มั๊ย สงสารคนที่เค้าดิ้นรนอยากมีชีวิตอยู่น่ะ" จากคุณ : psyki เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 15:55:07

ความคิดเห็นที่ 18 พูดยาก จากคุณ : ลำบากชีวิต เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 16:54:44

ความคิดเห็นที่ 19 จขกท. สะท้อนภาพได้ครบถ้วนเลยค่ะ เราเองก็เคยมีปัญหาชีวิตในช่วงนึง   ก่อนหลับตานอนทุกคืนได้แต่คิดว่าไม่อยากต้องตื่นมาพบกับโลกความจริงในตอนเช้า อยากหลับตาแล้วหายไปเลย ทุกวัน  ข้าวปลาแทบไม่ได้กิน นำ้หนักลดลงอย่างต่อเนื่องเกือบ 10 กิโล มีอยู่วันนึง  พ่อเข้ามาจับแขนพร้อมบอกว่า  หนูผอมไปแล้วนะลูก หนูต้องดูแลตัวเองดีๆนะลูก สติเรากลับคืนมาทันที ภาพของพ่อที่เฝ้าดูแลเรา อุ้มเราขี่คอ พาไปเที่ยวซื้อของเล่น ความรักเหล่านั้น เรายังตอบแทนกลับให้พ่อไปไม่เท่าไหร่เลย ซ้ำยังมาทำร้ายพ่อด้วยการทำร้ายตัวเอง คิดได้แค่นั้น เรากลับมากินข้าว  ดูแลตัวเองให้ดี  ทำตัวร่าเริงให้พ่อเห็น  มองชีวิตไปข้างหน้าและพัฒนาตัวเอง เราว่าการดูแลชีวิตของตัวเองให้ดีมีความสุข และเป็นคนดีของสังคม  ก็เป็นการตอบแทนความรักของพ่อกับแม่ทางนึงเหมือนกันนะคะ แก้ไขเมื่อ 19 ส.ค. 55 17:20:01 จากคุณ : ลูกแก้วโกะ เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 17:19:08

ความคิดเห็นที่ 20 ปัญหาบางอย่าง...แค่กำลังใจมันช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ นะครับ เห็นใจคุณแม่คนนั้นมากๆ ครับ...ขอให้ปัญหาต่างๆ ผ่านไปด้วยดี จากคุณ : Into the Groove เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 18:14:26

ความคิดเห็นที่ 21 ทำไมนะ คนที่มีร่างกาย สมบูรณืแข็งแรง กลับทำร้ายตัวเองแบบนี้ นึกอยากจะตายก็ตาย ส่วนเรา ยังไม่อยากตาย อยากอยู่กะแม่ และลูกและสามีนานๆ แต่กลับเป็นมะเร็ง รอวันจะตาย กลัวและไม่อยากตาย ทำไมนะ ทำไม อ่านแล้วรู้เสียดายชีวิตแทน ทำไม ไม่เห็นค่าของชีวิต เปลี่ยนมาให้เราได้ไหมมมมม จากคุณ : ไอ้ซ่ามาร์ติน เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 23:34:27

ความคิดเห็นที่ 22 สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม จากคุณ : alpha_sss เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 16:21:51

ความคิดเห็นที่ 23 เราก็มีเรื่องจะเล่าเหมือนกัน.. พ่อเราเพิ่งฆ่าตัวตาย  เค้าแขวนคอ แต่มีคนไปพบหลังแขวนไม่นานนัก แต่ก็สมองขาดเลือดไปเกิน 4 นาทีแล้ว ซึ่งทางการแพทย์ก็ถือว่ามันนานเกินพอ เซลล์สมองที่ตายไป มันไม่สามารถกลับมาได้แล้ว   (คือถ้าไม่ขึ้น 4 นาที ก็สามารถกลับมาทำงานได้ แม้อาจจะไม่ 100%) คนที่เจอ เค้าก็เรียกรถโรงพยาบาลมารับ ได้ไปโรงพยาบาล ปั๊มหัวใจ ใส่ท่อช่วยหายใจ ฯลฯ เราเองก็เป็นหมอ เห็นผลตรวจเอกซเรย์คอมพิวเตอร์สมอง ดูคลื่นหัวใจ ฯลฯ เราก็รู้ว่าสมองตายแล้ว ทำอะไรไม่ได้แล้ว บางคนสมองตาย แต่ได้ใส่ท่อช่วยหายใจ ให้ยากระตุ้นการเต้นของหัวใจ ก็อาจจะยื้อเวลาไปได้นานเป็นวัน เป็นสัปดาห์ หรือมากกว่านั้น แต่ก็อยู่ได้ด้วยเครื่องมือและยา จนถึงจุดหนึ่ง ทั้งสองอย่างก็ไม่สามารถยื้อชีวิตได้อีก บางคนก็พูดเหมือนมีความหวัง ว่าพ่อจะกลับมา จะฟื้น ยกกรณีนู่นนี่มาอ้าง แต่ของพ่อเรา เค้าไม่ไหวแล้วจริงๆ สมองบวมมากๆๆๆ ชัก ชีพจรต่ำมาก ขนาดให้ยากระตุ้นเต็มที่แล้ว คนที่มีญาติหรือคนใกล้ชิดฆ่าตัวตาย step แรกเค้าก็โทษตัวเองก่อน ..​เราก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน จากนั้นก็จะเริ่มโทษคนอื่น ของเราเนี่ย ตอนนั้นเราคิดโกรธคนที่ไปเจอคนแรกด้วยซ้ำ ว่าถ้าไปเจอช้ากว่านี้ พ่อเราก็คงได้ไปสมใจ ไม่ต้องมาโดนยื้อชีวิต มาทรมานอย่างนี้ แต่มันก็เป็นแค่อารมณ์โกรธชั่ววูบ จริงๆเรื่องอย่างนี้ไม่ควรโทษใครเลย โทษตัวเองไปก็ย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้ คนที่เค้ามาเจอเค้าก็อุตส่าห์ช่วย ตอนนี้เรายังอยากไปขอบคุณเค้าด้วยซ้ำไป แต่เรากลับมาต่างจังหวัดแล้ว และที่เราไม่คิดโทษเลย คือคนที่ฆ่าตัวตาย เราเชื่อว่าทุกคนมีปัญหาของตัวเอง แต่ละปัญหา แต่ละคนก็มีมุมมองต่อปัญหานั้นไม่เหมือนกัน การแก้ปัญหาก็ต่างกัน  บางคนเค้าคงทรมานมากจริงๆ จนถึงต้องทำอย่างนี้ เราไม่ชอบเลยเวลามีคนพูดแนวๆว่า เรื่องแค่นี้ทำไมถึงต้องฆ่าตัวตายด้วย เค้าไม่รู้หรอกว่าปัญหาบางอย่างมันหนักหนาสำหรับบางคนแค่ไหน เรื่องคุณพ่อ เราใช้เวลาทำใจ 1 คืน แล้วก็ยอมรับสภาพได้ หมอเจ้าของไข้ก็หยุดยากระตุ้นหัวใจ เพื่อให้คุณพ่อไปเอง ตอนนี้คุณพ่อเสียแล้ว อยู่โรงพยาบาลทั้งหมด 4 วัน ที่เราอยากจะบอกก็คือ ให้ใส่ใจคนรอบตัวคุณให้ดีที่สุด เพื่อที่คุณจะได้ไม่เสียใจภายหลังถ้าเค้าฆ่าตัวตาย เชื่อเถอะค่ะ มันจะติดอยู่ในใจคุณตลอดไป ว่าทำไมชั้นไม่สังเกตเห็นความผิดปกตินะ ทำไมชั้นไม่ได้ช่วยเค้าเรื่องนั้นเรื่องนี้นะ ฯลฯ (ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องนอกเหนือความคาดหมายก็ตาม และหลายๆกรณี คนทางบ้านก็ดูแลอย่างดีที่สุดแล้ว) ที่พิมพ์มาอาจไม่ค่อยเกี่ยวกับกระทู้นี้เท่าไหร่ อาจจะผิดประเด็นไปนิด แต่ก็อยากเล่าให้ฟังค่ะ จากคุณ : Winki เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 22:46:35

ความคิดเห็นที่ 24 เราก็เคยคิดจะฆ่าตัวตายค่ะ แต่กลัวเจ็บ เลยรอดมาได้  ^  ^ จากคุณ : ฉันเกลียดแตงกวาดอง เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 22:56:04

ความคิดเห็นที่ 25 การที่คนเป็นแม่ต้องเห็นลูกจากไปก่อน (ไม่ว่าด้วยสาเหตุใด)   ต้องไปงานศพลูกตัวเอง  มันทรมานใจมาก  เศร้าอย่างที่สุดแล้วค่ะ เคยเห็นแม่เราในงานศพพี่สาว เราสงสารแม่มากค่ะ ถ้าเป็นเรา  เราขอตายก่อนลูกดีกว่าค่ะ จากคุณ : loginของแฟน (kkk-srinakarin) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 23:03:20

ความคิดเห็นที่ 26 มีชีวิตก็ยังมีโอกาส...อยากให้ให้โอกาสตัวเองกันเยอะๆ ส่วนคนเป็นโรคซึมเศร้า...มันมาจากหลายสาเหตุนะคะ บางคนเป็นเพราะฮอร์โมนด้วยซ้ำ น่าจะมีคนเผยแพร่การดูแลตัวเอง ตรวจสอบตัวเองนะว่าเป็นโรคซึมเศร้างหรือมีสัญญาณหรือเปล่า แล้วจะดูแลตัวเองอย่างไร เราเองบางทีก็รู้สึกว่าตัวเองเป็น แต่พอรู้สึกอย่างนั้น ก็จะไปวิ่ง หาหนังสนุกๆ ดู ทำงานอดิเรกให้ไปโฟกัสกับสิ่งอื่นๆ มันก็ดีขึ้นนะ ไม่ค่อยเกี่ยวกับกระทู้เลย เอาเป็นว่าอยากเข้ามาให้กำลังใจคนที่กำลังท้อหรืออยากฆ่าตัวตายแล้วกัน มีชีวิต...ก็ยังมีโอกาสนะคะ สู้ๆ จากคุณ : alya เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 07:05:09

ความคิดเห็นที่ 27 #10 เี่ราเป็นคนบอกให้หมอเลิกปั๊มหัวใจพ่อเราเองแหล่ะ เพราะคิดว่า ถ้าเค้าจะไปก็ให้เค้าไป เราไม่อยากให้พ่อเราเป็นมนุษย์ผัก อีกอย่าง อีกหน่อยเราก็ตาย ไม่จำเป็นต้องรั้งพ่อไว้ เราตัดสินคนจากตัวเราเองไม่ได้หรอกค่ะ จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 07:59:48

ความคิดเห็นที่ 28 เรื่องพวกนี้ เกิดมากับผมแล้วครับ แม่ผมเพิ่งเสียไป เพราะแกคิดมากเครียดมาก เลยไม่อยากอยู่ ส่วนภรรยาผมเป็นไตวายเฉียบพลัน ฟอกเลือดมาสองปีกว่าแล้ว ผมดูแลตลอด ไม่ยอมให้จากไปไหนแน่นอนครับ กำลังใจครับ สำคัญที่สุด จากคุณ : pao666 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 09:13:24

ความคิดเห็นที่ 29 แม่เรา(อายุ 58)สมองตายเนื่องจากขาดยากันชัก(เป็นโรคประจำตัวมาเกือบ10ปี) เส้นเลือดแตกที่ก้านสมองและสมองตาย ไปโรงพยาบาลประจำอำเภอ ใช้สิทธิ์บัตรทอง ก็สับสนเหมือนกันว่าจะทำยังไง จะย้ายแม่ไปสถาบันประสาทเคยรักษาอยู่ 2 ครั้งแม่ก็หาย โทรไปปรึกษาหมอสถาบันประสาท(หมอบอกให้ทำใจเพราะครั้งนี้เส้นเลือดแตกที่ก้านสมอง และสมองตาย) ฟื้นมาก็เจ้าหญิงนิทรา (ตัวเราเองเงินก็ไม่มี,เวลาดูแล น้องก็มีแค่ 2 คน ทุกคนทำงาน ก็ไม่มีเวลาดูแลรักษา พ่อก็อายุมาก) ตัดสินใจโทรไปที่ สภากาชาดไทยศูนย์รับบริจาคอวัยวะ เจ้าหน้าที่ให้คำแนะนำีดีมาก ทำให้เรานึกถึงบุญใหญ่ที่แม่จะได้ทำครั้งสุดท้าย ตัดสินใจอยู่ 1 วัน ตัดสินใจช้าไม่ได้ เพราะต้องบริจาคตอนที่คนป่วยยังมีลมหายใจ และเจ้าหน้าที่กาชาดกับโรงพยาบาลจะต้องประสานงานเพื่อทดสอบความสมบูรณ์และไม่ติดเชื้อ ของอวัยวะผู้ที่จะบริจาค ถ้าไม่ผ่านก็ไม่สามารถบริจาคได้ถึงแม้ญาติจะอนุญาตก็ตาม  เราไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าแม่เพราะกลัวแม่เป็นห่วง สื่อสารด้วยใจ มองหน้าแม่เหมือแม่แค่หลับจับตัวก็อุ่น คิดแล้วคิดอีกว่า เดินเข้าเดินออกในห้องICU เหมือนกับแม่ยังมีชีวิตอยู่ หัวใจเต้นอ่อนลง ตัดสินใจบอกแม่ แม่จะทำบุญใหญ่น่ะ ฮึดสุดท้ายไม่มีน้ำตา เซ็นต์อนุญาต แล้วเดินออกไปนั่งร้องไห้ที่แม่น้ำท่าจีน หลังจากนั้นก็เป็นขั้นทดสอบความสมบูรณ์ของอวัยวะ,ไม่ติดเชื้อฯ ถ้าทดสอบผ่าน แม่จะทำให้คนพ้นทุกข์พ้นจากความเจ็บป่วยได้ แม่เราก็ทำได้ แม่เราบริจาคดวงตา 2 ข้าง,ตับ 1 และไต 2  ทำให้คนพ้นจากความทุกข์และความเจ็บป่วยได้ถึง 5 ชีวิต และสภากาชาดทำเรื่องขอพระราชทานเพลิงศพให้เป็นกรณีพิเศษ งานศพแม่เป็นงานเล็กๆๆ แต่ได้รับพระมหากรุณาธิคุณ ก็เป็นเกียรติอันสูงสุด ของแม่บ้านคนหนึ่งที่ทั้งชีวิตดูแลลูกและสามีเท่านั้น "หนึ่งชีวิตที่สิ้นสูญช่วยหลายชีวิตที่สิ้นหวังได้" 1 ปี 1 เดือนที่ผ่านมา ก็คงยังระลึกคิดถึงแม่ "แม้บางครั้งในใจคิดเล่นๆๆว่าซักวันหนึ่งอาจจะได้สบตาคนใดคนหนึ่งในโลกใบนี้ ว่าอาจจะเป็นแววตาของแม่" ที่เล่าเรื่องราวข้างต้นนี้อาจจะไม่ได้เกี่ยวเนื่องเนื้อหาของ กระทู้นี้  ความตายมีกันทุกคน แต่ถ้าเรายื้อชีวิต สร้างความทุกข์ให้กับตัวเรา ตัวเขา ครอบครัว คนรอบข้าง โดยที่เราเองไม่พร้อมทั้งเวลาเงินทอง ก็ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ และให้เขาได้ทำบุญใหญ่อีกครั้งหนึ่งในชีวิต เพื่อภพใหม่ของเขาจะได้ดีขึ้น มันเป็นเรื่องยากที่จะทำความเข้าใจในสังคมไทย ที่ส่วนใหญ่ยังยอมรับไม่ได้กับเรื่องบริจาคอวัยวะทั้งที่หัวใจคนป่วยยังเต้น อยู่ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 10:09:24 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 09:58:52 จากคุณ : pa_jeab เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 09:48:58

ความคิดเห็นที่ 30 ผมจะลองพยายามทำให้สำเร็จโดยไม่จบลงโดยการเป็นผักดูก็แล้วกัน จากคุณ : แมงแกลบ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 10:08:04

ความคิดเห็นที่ 31 ความเห็น 29 นี่ ผมน้ำตาแอบไหลเลยครับ ..  เป็นอะไรที่เข้าใจได้ถึงสายสัมพันธ์ความรักครับ จากคุณ : To die for เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 11:28:04

ความคิดเห็นที่ 32 คนที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าน่าสงสารจริงๆนะ ขนาดเราเอง แค่อาการช่วงมี ปจด. ยังทำให้เราซึมเศร้าได้เลย ช่วงมี ปจด. ทีไร เป็นช่วงทรมาน เราจะซึม เครียด คิดถึงแต่สิ่งที่เป็นทุกข์ คิดแล้วคิดอีก บางทีก็เกรี้ยวกราด เหวี่ยงใส่คนรอบข้าง บางทีก็นั่งร้องไห้ วันๆทำอะไรไม่ได้เลย ใจลอย ไม่อยากพูดกับใคร เป็นอยู่เป็นอาทิตย์ ตั้งแต่ก่อนมี จนมันหมดนั่นแหละ ถึงกลับมาเป็นปกติ แล้วคนที่ป่วยจนถึงขนาดคิดสั้นเนี่ย น่าสาสารมากๆ เขาต้องทุกข์ทรมานขนาดไหน จากคุณ : ต้นน้ำลำธารท้องฟ้า เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 11:57:49

ความคิดเห็นที่ 33 นานมาแล้ว เราเองเคยเจอปัญหาทุกข์หนักจนเคยคิดฆ่าตัวตายครั้งนึง             พอมองย้อนกลับไปวันนั้นแล้ว รู้สึกดีใจเหลือเกินที่วันนั้นไม่คิดสั้น     วันนี้ตัวเราเองคือเสาหลักของครอบครัว ทำงานหาเงิน ซื้อกับข้าวดีๆ             เข้าบ้านให้พ่อกับแม่กิน พาพ่อป่วยโรคมะเร็งไปหาหมอ ใครๆ ที่บอกว่า       พ่อเราน่าจะอยู่ได้ไม่เกิน 6 เดือน วันนี้ด้วยการดูแลเต็มที่ทั้งกายและใจ     ทำให้พ่ออยู่มาได้ 6 ปี แล้ว 2-3 ปีหลัง เราเริ่มมีผมหงอกขึ้นเยอะ เราได้นอนตักแม่ที่อายุมาก แต่                 สายตายังดี แม่ชอบเอาแหนบมานั่งถอนหงอกให้ลูกอย่างประณีตและ         มีความสุข คุยกันหนุงหนิง ถ้าเมื่อ 20 ปีก่อนเราฆ่าตัวตาย พ่อกับแม่เราจะเป็นยังไง จากคุณ : fuji_fancy เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:05:08

ความคิดเห็นที่ 34 เรารู้จักกับพี่คนหนึ่งที่เป็นคนตัดสินใจให้ถอดเครื่องช่วยหายใจของคุณพ่อ หลังจากที่แพทย์ให้ความเห็นแล้วว่าไม่ไหวแน่ๆ คุณพ่อพี่เขาเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายทรมานมาก นอน รพ.รักษาอยู่นาน หลังๆ เริ่มไม่รับรู้แล้ว จนถึงขั้นอยู่ได้ด้วยเครื่องช่วยหายใจ พี่เขาทนเห็นคุณพ่อทรมานไม่ไหว  ทุกครั้งที่ร่างกายคุณพ่อเขาเจ็บปวด พี่เขาเห็นอาการตลอด ตอนที่คุณพ่อเขาพอจะรู้สึกตัวบ้าง ก็เคยบอกว่าไม่อยากอยู่แล้วมันทรมานมากจริงๆ พอตัดสินใจแบบนั้น ก็ถูกญาติตำหนิ  เรื่องแบบนี้มันพูดยากนะ ถ้าไม่เจอกับตัวเอง คงไม่มีวันเข้าใจมั้ง จากคุณ : Hermy เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:24:42

ความคิดเห็นที่ 35 บางทีเคยคิดว่าเทคโนโลยีที่ก้าวหน้ามันทำให้ธรรมชาติและชะตากรรมของบางชีวิตถูกบิดอะ บางคนเหมือนเค้าต้องตายแล้วก็ถูกยื้อไว้ให้หายใจอยู่ในร่างที่ไร้ชีวิต น่าสงสารทั้งคนยื้อและถูกยื้อ เรื่องที่ จขกท เล่าเราพอเข้าใจความรู้สึกแม่เค้า แต่สุดท้ายชีวิตคนเราจะยึดติดกับอะไรได้ล่ะ ไม่มีอะไรอยู่กับเราได้เป็นนิรันดร์เหมือนกัน หวังว่าคนเป็นแม่จะค่อยๆ ทำใจได้ในที่สุดและปล่อยลูกไป จากคุณ : แอบอ่านแต่รักอย่างเปิดเผย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:06:56

ความคิดเห็นที่ 36 ให้กี๊ฟความเห็นที่ 29 ไป 3 เลยคะ นับถือน้ำใจคุณ และชื่นชมในความคิดดีของคุณ เราก็เป็นคนนึงที่บริจาคทั้งร่างกายและอวัยวะเพื่อหวังว่า ตัวเราจะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่มีความจำเป็นต้องใช้มากกว่าตัวเราที่ละสังขารไปแล้ว จากคุณ : i_boomka เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 17:23:17

ความคิดเห็นที่ 37 คห. 29 คุตทำให้เรารู้สึกว่า  แม่คุณยังไม่จากไปไหน แววตานั้น ยังคงอยู่บนโลกใบนี้   และมันอาจเป็นทางผ่านของแม่ ที่มองผ่านมาเพื่อเห็นเราบนโลกใบนี้ก็เป็นได้นะคะ :) จากคุณ : ลูกแก้วโกะ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 20:29:27

ความคิดเห็นที่ 38 เราคิดว่าเราโชคดีนะที่ตั้งแต่เกิดมาจนอายุ 22 ปี ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายเลยแม้แต่ครั้งเดียวถึงปัญหาที่เจอจะหนักหนาสาหัสขนาดไหนก็ไม่เคยคิดเลย เพราะถ้าเราฆ่าตัวตายคนที่ตายทั้งเป็นที่สุดคือพ่อแม่ของเราขนาดเราเจออุบัติเหตุต้องเย็บแผลสดเราแค่ร้องเจ็บปวดแต่พ่อเรายืนจับมือเราแล้วก็ร้องไห้แล้วบอกหมอว่าเบาๆหน่อยหมอ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพ่อแม่เรารักเราขนาดไหม แต่แฟนเราเป็นคนที่เวลาเจอปัญหาอะไรจะชอบบอกว่าอยากตายๆให้มันพ้นๆไปซะ เราจะบอกแฟนทุกครั้งว่า"ถ้าตะเองตายไปคนที่เสียใจที่สุดก็คือตัวแกเอง แกจะเห็นน้ำตาของคนเป็นพ่อแม่นั่งร้องไห้เหมือนใจจะขาดในงานศพของแกเองโดยที่แกจะรู้สึกเสียใจมากที่สุดในชีวิตและทรมานกับความรู้สึกผิดที่ไม่น่าฆ่าตัวตายเพราะปัญหาแค่นี้เลย แต่มันก็สายไปแล้วแกกลับไปมีชีวิตเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว"(ใครจะคิดเหมือนเราไหมเราไม่รู้แต่ความคิดของเราเป็นแบบนี้)..........ถึงชีวิตจิงเราเป็นคนชอบเที่ยวหัวดื้อไปนิดหน่อยไม่ค่อยเป็นลูกที่ไม่น่ารักกับพ่อแม่เท่าไร แต่เราก็จะรักษาชีวิตของเราที่พ่อแม่ให้มาให้ดีที่สุดเพื่อจะดูแลท่านตอนท่านแก่เหมือนที่ท่านเลี้ยงดูเราตอนเด็ก จากคุณ : TaewMarisa เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 21:13:52

ความคิดเห็นที่ 39 ความเห็นส่วนตัวล้วนๆนะคะ เรารู้สึกว่า ถ้ามันเป็นประสงค์ของเขาที่จะฆ่าตัวตาย เราไม่ยื้อค่ะ ถามว่าเสียใจมั้ยเสียใจแน่นอน แต่ถ้ามันเป็นความต้องการของเค้า เราก็จะปล่อยเค้าไป ให้เค้าไปอย่างที่เค้าต้องการ เราเคยถามแฟนนะว่าถ้าเรานอนเป็นผักไปเค้าจะยื้อมั้ย เค้าบอกเค้ายื้อ เราเคยถามแม่ว่าถ้ามีคนมาขอขาหนูไป แม่จะให้มั้ย แม่บอกเรื่องอะไร ลูกแม่เลี้ยงมา กระดูกหนูก็เซลล์แม่แตกหน่อออกมา ... จากคุณ : หมีโฮก เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 00:12:49

ความคิดเห็นที่ 40 เราเข้ามาอ่าน เพราะเหมือนกระจกสะท้อนตัวเอง ตอนเราอายุ 21 ที่เราพยายาม "ฆ่าตัวตาย" แต่ใจเราไม่กล้าพอ เหมือนความเห็นบน ๆ บอกหล่ะ ว่าอยากตายทั้ง ๆ ที่ใจลึก ๆ ไม่อยากตาย อยากมีชีวิตอยู่ แต่ไม่อยากให้ใครรับรู้ในตัวตน สุดท้าย ก็เลยได้ล้างท้อง พอผ่านจุดนั้นมาได้ ครอบครัว เพื่อน หรือแม้แต่ใครที่รับรู้เหตุการณ์ของเราจุดนี้ ไม่เคยเอาเรื่องนี้ มาพูดคุย หรือมารำลึกให้เรานึกถึงอีกเลย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (ซึ่งมันเป็นผลดีต่อเรามาก เคยถามเพื่อน เพื่อนว่า อย่าเอามานึกถึงเลยดีกว่า) มีแต่ตัวเราเอง ที่นึกถึงเหตุการณ์นั้นมาตลอด และเสียใจกับการกระทำของตนเอง จนเราตัดสินใจ รักษา โรคซึมเศร้า ของเรา ยา ไม่ช่วยอะไรมาก เท่าจิตใจ และรอบข้างจริง ๆ เราใช้ยาบำบัดได้ไม่เท่าไหร่ ก็ใช้ นักจิตวิทยาบำบัด แทนยา ซึ่งผล มันดีกว่ายาเยอะ จนเราขอลดยา และไม่อยากใช้ยา เพราะเราคิดว่า ยาแค่ปรับสารเคมีในสมอง แต่ภูมิืคุ้มกันจริง ๆ มันอยู่ที่ความนึกคิดการกลั่นกรองต่อเหตุการณ์ที่ประดังเข้ามาในชีวิตต่างหาก ที่จะปกป้องกันเราได้จริง และการที่รับรู้ว่าตนเอง มีคุณค่า ต่อคนอื่นบ้าง ทำให้ ภาคภูมิใจในตัวเองบ้าง ไม่ใช่เศษธุลี ที่เข้าตาใครก็เคืองตา ตอนนี้ ยอมรับ เราก็มีอาการบ้าง แต่ภูมิคุ้มกันทางจิตใจ ยังพอรับไหวอยู่ กลัวว่าตนเอง จะรับไม่ไหว เมื่อไหร่ ตอนนั้น เราคง ไม่มีสติสัมปชัญญะ รับรู้อะไรแบบมนุษย์มนาเขาแล้ว เรากลัวจริง ๆ ทุกวันนี้ อารมณ์เราก็แบบ น้ำปริ่มแก้ว มีอะไรใส่มา มันก็ล้นออก เก็บความรู้สึกไม่ได้แล้ว .................. จากคุณ : Lunar_Eclipse (Moonlight-Eclipse) เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 02:34:15

ความคิดเห็นที่ 41 คห.29 อ่านแล้วน้ำตาซึมแต่เช้าเลยค่ะ คุณเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวมาก อ่านกระทู้นี้แล้วเหมือนมีคนมาเตือนใจอะไรหลายๆอย่าง ถึงเรื่องการดูแลคนไกล้ตัว ลูกชายวัย8ขวบของเราเป็นคนที่อ่อนไหวมาก เวลาเราพาเข้านอนเขาจะเล่นจะกอดหอมเราทุกครั้งแต่แทนที่เขาจะรู้สึกสุข กลับเหมือนว่าลูกเราทุกข์กว่า เมื่อลูกชายบอกว่าถ้าแม่เป็นอะไรไป ผมจะตายตามแม่ ผมอยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้ถ้าไม่มีแม่ คนเป็นแม่ฟังแล้วหัวใจจะสลาย เมื่อก่อนเคยคิดเหมือนกันค่ะ ถ้าใครอยากตายก็ปล่อยให้ตายๆไปไม่ต้องไปยื้อ เดือดร้อนคนที่อยู่ข้างหลังเปล่าๆ แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปก็ให้เข้าใจได้ว่า ไม่มีใครอยากตายถ้าอยู่แล้วมีความสุข คนเราความคิดไม่เหมือนกัน บางคนท้อเมื่อเจอปัญบางคนสู้เมื่อเจออุปสรรค เพราะฉะนั้นกำลังใจสำคัญมาก จากคุณ : ผีเสื้ออายุสั้นแต่มันสวย เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 05:35:56

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านแล้วน้ำตาไหล เข้าใจความรู้สึกของทุกคนที่ต้องตัดสินใจเรื่องแบบนี้ จากคุณ : jiri เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 10:13:54

ความคิดเห็นที่ 43 ฆ่าตัวตาย บาปหนักนะคะ อย่าทำเลย >< จากคุณ : ADARIW02 เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 13:31:02

ความคิดเห็นที่ 44 #10 แม่ผม (และลุงๆ น้าๆ) ก็บอกให้หมอไม่ต้องยื้อชีวิตยายเอาไว้ เพราะแกอุตส่าห์หลับไปเฉยๆ แล้ว จะไปฉุดแกขึ้นมาอีกทำไม จากคุณ : Into the Groove เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 14:51:44

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านแล้วเศร้าจังค่ะ จากคุณ : เซียวลี้ปวยตอ มิเคยพลาดเป้า เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 15:02:38

ความคิดเห็นที่ 46 คห 29 ทำให้เราอยากบริจาค ร่างกาย จากคุณ : อัญเองเจ้าค่ะ เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 16:54:37

ความคิดเห็นที่ 47 กระทู้นี้ทำน้ำตาผมเเตกครับ จากคุณ : Wc09 เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 17:38:24

ความคิดเห็นที่ 48 เป็นกระทู้ที่เตือนใจวัยรุ่นสมัยนี้ได้ดีเลยนะครับ..บางคนไม่เจอกับตัวครอบครัวเองไม่รู้หรอกครับว่ามันทรมานมากแค่ไหนที่ต้องทนดูคนที่เรารักนอนอยู่ในโรงพยาบาลโดยที่ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง...ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนมันก็ยังคงฝังอยู่ในส่วนลึกๆของหัวใจ... ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอยู่..หันมามองคนที่อยู่ข้างๆเราบ้างนะครับ ให้ความรักกับเค้าเท่าที่เราจะทำได้.. ดีกว่าจะต้องมานั่งเสียน้ำตาแล้วกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้..เป็นกำลังใจทุกคนที่กำลังเสียใจหาทางออกไม่เจอ ให้ค้นพบทางสว่างแล้วกลับมาเดินหน้าสู้ต่อไปครับ...^^ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 55 19:53:19 จากคุณ : THE CLASSIC VIEW เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 19:52:16

ความคิดเห็นที่ 49 มีบ้านขายบ้าน มีรถขายรถครับ สำหรับผม เรื่องการยื้อชีวิตคนในครอบครัวให้ได้นานที่สุด บ้านรถ ไม่ตายก็หาใหม่ได้ พ่อแม่ ลูก เมีย ตายแล้วหาคนเดิมไม่ได้ครับ คหสต จากคุณ : maxxx123 เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 21:56:13

ความคิดเห็นที่ 50 อ่าน คห 29 แล้วน้ำตาไหล หวังว่าสักวันคุณคงได้สบตาใครที่มีแววตาของแม่คุณอยู่นะครับ จากคุณ : ลึกลับซับ_tui เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 22:02:04

ความคิดเห็นที่ 51 อือ เราเองก็เป็นโรคซึมเศร้านะ รู้ซึ้งถึงความทรมานของโรคนี้ดี และก็พอจะมีข้อมูลเรื่องโรคอยู่บ้าง บวกกับเคยเก็บบทความดีๆเอาไว้เยอะ ก็เลยทำเวปไซต์ขึ้นมาเพื่อจะช่วยเหลือผู้ป่วยโรคซึมเศร้าและโรคทางจิตเวชอื่นๆ รวมทั้งผู้มีปัญหาการดำเนินชีวิต เวปชื่อ บ้านสุขใจ อุ่นไอรักกรุ่นความห่วงใย www.baansukjai.org เราตั้งใจทำขึ้นมาด้วยใจ ไม่หวังผลประโยชน์ทางการค้าใดๆทั้งสิ้น ลองเข้าไปดูได้นะคะ มันไม่มีการประชาสัมพันธ์อะไรเลยยังไม่มีคนเข้าเท่าไร แต่พอจะมีเนื้อหาบ้างแล้วค่ะ อนาคตก็จะเพิ่มเนื้อหาหลายๆส่วนตามแพลนที่วางไว้โดยผนวกหลายๆอย่างไว้ด้วยกันทั้งบทความการแพทย์ บทความให้แง่คิด บทความเบาสมอง แล้วก็จะเพิ่มุรรมะ และการออกกำลังกาย ไว้ด้วยกันค่ะ ตอนนี้ยังไม่สะดวกจะทำต่อเพราะมาปฏิบัติธรรมอยู่ ยังไม่มีกำหนดกลับเลยค่ะ ที่เข้ามากระทู้นี้ได้เพราะเพื่อนแปะลิงค์ไว้ในเฟสบุคค่ะ ... อ้อ มีเฟสบุคด้วยนะคะ ชื่อเดียวกันเลยค่ะ บ้านสุขใจ อุ่นไอรักกรุ่นความห่วงใย (จำแอดเดรสเพจไม่ได้ง่า) จากคุณ : siran เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 22:44:05

ความคิดเห็นที่ 52 เมื่อ ประมาณ 3 เดือนที่แล้ว แม่โทรมาบอกเราว่า ตาเราเข้าโรงพยาบาล เนื่องจากถ่ายไม่ออกแล้วช็อค หมอต้องผ่าตัดลำไส้ (ใส่ถึงอุจจาระต้องท้อง) และยังแจ้งข่าวร้ายว่าตาเราเป็นมะเร็งลำไส้ ตอนนั้นแม่เรายังไม่บอกเรา เพราะอยู่ในช่วงสอบ แม่บอกแค่ว่าตาไม่สบายเข้า รพ. แค่นั้นเราก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย เมื่อได้มาเยี่ยมตาที่ รพ. มีสายระโยงระยางเต็มตัว ทั้งเครื่องวัดความดัน เครื่องช่วยหายใจ จำได้ว่าจับมือตาแล้วยิ้มให้ ทั้งๆที่น้ำตาเราไหลพรากๆ และต้องกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ทุกเสาร์อาทิตย์เราจะกลับมาเฝ้าตา ประมาณ 1 เดือนกว่า ตาอาการดีขึ้น แต่พูดไม่ได้ เพราะตาเจาะคอ(เพื่อต่อเครื่องช่วยหายใจ) ทุกคนมีหวังว่าตาจะได้กลับบ้าน ต่อมาอีกไม่กี่วัน ตาเราติดเชื้อ อาการแย่ลง ต้องอยู่ห้องไอซียู อยู่ได้แค่ 3 วัน ตาเราก็เสีย ตอนแรกไม่เชื้อ เพราะหน้าอกตายังขยับอยู่ เข้าไปพูดกับตาสักพัก พยาบาลมาบอกว่าตาเสียแล้วจริงๆ แต่ยังไม่ได้ถอดเครื่องช่วยหายใจ หน้าอกเลยขยับได้ ความรู้สึกตอนนั้นบรรยายไม่ถูก เรากับตาสนิทกันมาก ตอนเด็กตาจะอาบน้ำให้ คอยหาข้าวให้กินตอนที่ไม่มีใครอยู่บ้าน บ้างครั้งก็ดุแบบคนแก่ ซึ่งฟังแล้วขำตลอด แม้ตาจะไม่อยู่กับหนูแล้ว แต่ทุกสิ่งที่ตาสอนหนูจะจำและนำไปใช้นะคะ รักตามากๆ ปล.บางคนสู้สุดกำลังให้มีชีวิตอยู่เพื่อคนที่เค้ารัก แต่บางคนเลือกที่จะทิ้งชีวิตเพือคนที่ไม่เคยรักเค้าเลย จากคุณ : คีมปากนกแก้ว เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 00:31:03

ความคิดเห็นที่ 53 เคยคิดฆ่าตัวตายเหมือนกันครับ แต่ไม่เคยลงมือ แค่คิดอยากหาวิธีตาย "ที่เดือดร้อนคนอื่นน้อยที่สุด" แต่ตอนนี้ตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่า แล้วเลือกตายตอนที่ร่างกายถึงจุดสูงสุดของสุขภาพ คาดว่าไม่น่าเกิน 45 ปี หลังจากนั้นก็ไปใช้ชีวิตเสี่ยง ๆ ตามภูเขาป่าดงพงไพร ตายก็ไม่ต้องไปตามหาครับ กลับคืนไปเป็นอาหารให้สิงสาราสัตว์มันบ้าง คนอื่นไม่น่าจะเดือดร้อน ....ถ้าผมไม่ลืมเขียนพินัยกรรมก่อนเข้าป่านะ 5555555555+ จากคุณ : TumProfess เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 02:25:41

ความคิดเห็นที่ 54 จริงแล้ว 1. ส่วนใหญ่ที่ฆ่าตัวตาย มันไม่ได้อยากตายจริง แต่อยากเรียกร้อง หรือ หนีปัญหา ก็เลยไม่ตาย แล้วเหลือแต่ความลำบากให้คนอื่น พวกกินยา กินน้ำยาล้างห้องน้ำ แบบนี้หน่ะ ไม่อยากตายจริงหรอก 2. vegetative state จากพวกสมองขาด oxygen เนี่ย ทำใจลำบากมากกกก ที่จะหยุด life support ถ้า declare brain death แล้วก็อีกเรื่องนึง ความเห็นส่วนตัว อยากตายไม่ว่า แต่อย่ามาทำคนอื่นเดือดร้อนไปด้วย โดยเฉพาะวิธีกินยา เพราะมักไม่ตาย แต่เดือดร้อนคนอื่นๆมาก จากคุณ : no preservation เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 15:00:48

ความคิดเห็นที่ 55 คห. 2 ครับ หากวันใด ฟอกเลือดอยู่ดี ๆ แล้วหลับไม่ตื่นอีกเลยจะดีมาก ไม่อยากจะรับรู้ภาวะอาการของโรคชนิดนี้อีกแล้ว แล้วไม่อยากรับรู้ภาวะของพ่อแม่คุณเหรอครับ อย่าคิดแบบนั้นเลยครับ พ่อแม่คุณต้องมีความสุขแน่นอนที่คุณยังอยู่กับพวกท่านอยู่น่ะครับ จากคุณ : Jao_Nok_Noi เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 15:40:24

ความคิดเห็นที่ 56 ถ้าอยากตาย..แต่ไม่พูด มักจะตาย ถ้าอยากตาย..แต่พูด มักไม่ตาย แต่ถ้าเฉียดตายมาได้..ส่วนใหญ่จะไม่อยากตายอีก ^^ เป็นกำลังใจให้ทุกคน.. จากคุณ : kefz เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 18:23:06

ความคิดเห็นที่ 57 ส่วนตัวไม่ประสงค์จะยื้อชีวิตใครและไม่ประสงค์จะให้ใครยื้อชีวิตตัวเองหากพิจารณาแล้วไม่สามารถจะกลับมามีชีวิตรับรู้ได้  จะว่าไปก็เคยผ่านประสบการณ์คุณยายนอนให้อาหารทางสายยางโดยไม่รับรู็อะไรอยู่นานเหมือนกัน ช่วงนั้นคุณแม่คุณน้าคุณป้า ใครๆก็เหนื่อย  ถึงวันที่คุณยายจากไปจริงๆทุกคนก็เสียใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือความเหนื่อยล้าก็เริ่มคลี่คลาย คนดูแลก็ได้หลับพักผ่อน จะไปไหนมาไหนก็ไม่ห่วงกังวล  ไม่ใช่ว่าไม่รักแล้วจะปล่อยให้ตาย  ส่วนตัวเชื่อว่าคนที่กำลังจะตายคงไม่อยากให้คนที่ยังไม่ตายเดือดร้อน สำหรับดิฉันเองก็ได้คุยกับที่บ้านไว้แล้ว ถ้าถึงขนาดที่ต้องป้อนอาหารทางสายยางหรือประเภทไม่รับรู้อะไรแล้ว กรุณาปล่อยไปอย่าได้ยื้อไว้ด้วยประการทั้งปวง จากคุณ : คนนี้ใครเหรอ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 19:26:17

ความคิดเห็นที่ 58 คห. 29 ทำให้เราน้ำตาแตก จากคุณ : nAHMLeMoN เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 20:09:58

ความคิดเห็นที่ 59 ไม่ได้เข้าพันทิบมาหลายวัน เพราะพ่อเราเสียเมื่อสายๆ วันพุธที่ผ่านมา ค่อนข้างยุ่งและวุ่นวายมากค่ะ ตอนกลางคืนยังคุยกับพ่ออยู่เลย ตอนเช้าพ่อก็จากเราไปแล้ว ชีวิตมันไม่แน่นอนจริงๆ ขอบคุณคนที่โหวตและให้กีฟเรานะคะ ดีใจที่มีคนเห็นประโยชน์จากเรื่องเล่าของเราค่ะ หากจะทำให้แม่สักคนไม่ต้องร้องไห้จากการสูญเสียลูกไป เราก็ยินดีเป็นอย่างมากค่ะ ในขณะที่เราคิดว่าชีวิตของเราไม่มีค่า แต่ในสายตาของพ่อแม่ เรามีค่ามากมายมหาศาลเสมอค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 55 22:43:36 จากคุณ : mayny the kop เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 22:36:31

ความคิดเห็นที่ 60 ขอแสดงความเสียใจกับทุกๆท่าน ที่สูญเสีย  และขอมาคอนเฟิมว่า  ไม่ควร commit suicide จริงๆ  มันไม่มีชาตินี้ชาติเดียวนะ จากคุณ : peen เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 09:33:21

ความคิดเห็นที่ 61 เป็นกระทู้ที่อ่าน แล้วอยากจะร้องไห้ จากคุณ : แล้วทำไม12 เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 12:49:07

ความคิดเห็นที่ 62 คห. 2 ยายเราก็เส้นเลือดในสมองแตกเหมือนกัน คิดไว้ว่าถ้ารอด ไม่ว่าจะยังไงก็จะดูแลกันตลอดไป แต่ยายไม่รอดค่ะ อ่านข้อความของคุณแล้วเราอิจฉามาก ๆ เลย จิตแพทย์เนี่ย ไม่ใช่ว่าอยู่ ๆ จะพบกันก็ได้ง่าย ๆ นะคะ เพื่อนเราเคยมีอาการเวียนหัวที่คิดว่าเนื่องมาจากระบบประสาท เลยลองโทรไปสอบถามที่โรงพยาบาล โดนบอกว่า "คนเรามันไม่ได้เป็นโรคจิตกันง่าย ๆ หรอกคุณ" จากนางทางโทรศัพท์ จากคุณ : Beauty&Stupid เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 17:05:57

ความคิดเห็นที่ 63 เสียใจกับเจ้าของกระทู้ด้วยน่ะค่ะ จากคุณ : หอระฆัง เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 21:09:25

ความคิดเห็นที่ 64 เราอ่านกระทู้นี้พอเข้าใจละว่าทำไม พระบวชใหม่รูปหนึ่งถึงร้องไห้จนตาบวมในวันที่เข้าพิธีบวชใหม่ ก่อนนี้ว่เรารู้มา เขาเคยพยายามฆ่าตัวตายด้วยการเอามีดมาปาดคอตัวเอง แต่เขาไม่ตาย และพ่อแม่เขาได้พามาคุยกับพระอาจารย์ในวัด จนวันหนึ่งเขาจึงตัดสินใจมาบวช วันนั้นเราจำได้ว่าก่อนเข้าพิธีพ่อแม่เขาก็มาร่วมงาน ตัวเขาเองก็อายุประมาณสามสิบกลางๆมีภรรยาและลูกที่น่ารัก ดูเผินๆครอบครัวดูอบอุ่นมากเลย แถมฐานะพอมีอันจะกินทีเดียว แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นคนที่มีปัญหา เพียงแต่บาดแผลรอบคอและรอยเย็บน่ากลัวที่ปรากฏชัดเจน มันเป็นสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าเขามีปัญหามาก่อนเท่านั้น ก่อนเข้าพิธีพระอาจารย์เริ่มเทศเรื่องบาปบุญคุณโทษและคุณบิดามารดาเขาก็เริ่มร้องไห้ และพอเข้าพิธีที่ต้องให้พ่อแม่เข้ามา เขาก็กอดพ่อแม่ร้องไห้เป็นเผาเต่า กราบไปบนตักพ่อแม่ ภาพนั้นทำให้คนน้ำตาซึมทั้งงานเลย เราเชื่อว่าอะไรหลายอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่เขาเริ่มมาอยู่ในวัด มันสอนเขาไว้มาก ทุกวันนี้เขายังบวชอยู่ และเราคิดว่าเขาอาจจะบวชไปอีกนานเลย เราไปทำบุญและเห็นท่าน รู้สึกได้ว่าท่านสว่างไสวกว่าวันแรกที่ก้าวเข้ามาในวัด จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 22:24:03

ความคิดเห็นที่ 65 เคยเครียดจนนอนไม่หลับอยู่ 2 เดือนเต็ม กว่าจะผ่านไปแต่ละวันทรมานมาก วันๆ ไม่เป็นอันทำอะไร เบลอไปหมด เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต เคยคิดจะฆ่าตัวตายเหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้า และสุดท้ายก็ผ่านมันมาได้ อยากจะบอกทุกคนที่เจอกับปัญหาชีวิตอันแสนสาหัสว่า อย่าฆ่าตัวตายเลยค่ะ ขอให้อดทนอีกหน่อย เดี๋ยวความทุกข์มันก็ตายไปจากเราเอง เพราะทุกสิ่งล้วนอนิจจัง ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ มันผ่านมาแล้วก็จะผ่านไปเองค่ะ จากคุณ : Birl Gig เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 00:49:33

ความคิดเห็นที่ 66 เมื่อเดือนที่แล้วมีป้าคนหนึ่งในหมู่บ้านเราฆ่าตัวตายด้วยการกินยาฆ่าแมลง ตอนแรกที่เพื่อนบ้านไปพบ ป้ายังไม่ตาย ยังพอพูดได้ ป้าบอกว่าไม่ได้อยากตายจริงๆ แค่อยากให้ลูกกลับมาเยี่ยมบ้าง เพื่อนบ้านรีบพาส่งโรงพยาบาล อยู่ ICU หลายวัน ในที่สุดป้าก็ตาย แค่อยากจะบอกว่า ตอนที่เรายังมีโอกาสอยู่ น่าจะดูแลเอาใจใส่คนรอบข้างของเรา ไม่ว่าจะเป็น พ่อแม่ ลูก หลาน หรือปู่ย่าตายาย  ดูแลเค้าให้ดีที่สุด อย่าให้เค้าต้องเรียกร้องความสนใจจากเราด้วยวิธีแบบนี้เลยค่ะ ไม่อยากให้เรื่องน่าสะเทือนใจแบบนี้เกิดขึ้นกับครอบครัวไหนๆ อีก จากคุณ : koy_orca เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 03:49:36

ความคิดเห็นที่ 67 สงสารจัง จากคุณ : แกงฮังเล (แกงฮังเล) เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 17:33:27

ความคิดเห็นที่ 68 คนที่ฆ่าตัวตาย ถามว่า ทำไมถึงพยายามช่วยเขาทั้งที่เขาอยากตาย คำตอบ อยู่ที่ คห. บนๆค่ะ ความทุกข์ ไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลา เดี๋ยวพอผ่านช่วงทุกข์ไปได้ ก็ไม่มีใครอยากตายหรอก และที่สำคัญ คนที่ฆ่าตัวตายร้อยทั้งร้อย พอรอดมาได้แล้วจะไม่อยากตายอีก ใช่ว่าเราจะไม่เข้าใจ คนในครอบครัวเราก็เคยฆ่าตัวตาย ด้วยการกินน้ำยาล้างห้องน้ำ แต่ไม่ตาย  หลังจากนั่นเขาไม่คิดฆ่าตัวตายอีกเลยค่ะ แต่เขาเสียเพราะ หลอดอาหารตีบ กินยาไม่ได้ เขาเป็นโรคเบาหวานและความดัน สองปีต่อมา เขาเสียเพราะเบาหวานขึ้นค่ะ จากคุณ : elin เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 01:42:57