สุขภาพจิตอย่างหนึ่งที่ควรรู้--มารู้จักกับโรคแพนิค (Panic Disorder) กันคะ

คุณมีอาการเหล่านี้หรือเปล่าคะ
1. หายใจไม่อิ่ม (รู้สึกหายใจไม่เต็มปอด)
2. ชาตามปลายประสาท เช่น ปลายมือ ปลายเท้า ขมับ เป็นต้น
3. ใจสั่น
4. รู้สึกกลัว (อาการกลัวแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน) จิตตก ฟุ้งซ่าน เช่น กลัวที่มีคนเยอะๆ กลัวที่แคบ อึดอัด
5. มือไม้สั่น
6. ท้องไส้ปั่นป่วน


ถ้าคุณมีอาการเหล่านี้ แล้วไปพบแพทย์ปรากฎว่าหมอบอกคุณว่า "คุณไม่ได้เป็นอะไร หัวใจปกติ ร่างกายแข็งแรงดี" แล้วยาที่คุณได้มาก็จะเป็นประเภท "ยาคลายเครียด" "ยานอนหลับ" ใช่มั้ยคะ ที่สำคัญบางรายคุณหมอไม่บอกว่าคุณเป็นอะไร คุณเลยเครียดมากขึ้น เพราะเราพบอาการทางกายเรา แล้วจะมาบอกว่าเราไม่เป็นอะไรได้ยังไง ทั้งๆที่รู้สึก "เหมือนคนใกล้ตาย"

ดิฉันมาแชร์ประสบการณ์คะ เพราะดิฉันเป็นคนนึงที่เคยเจอกับปัญหาและโรคนี้ และเข้าใจดีว่ามันรู้สึกทรมานยังไง อย่างที่ไม่มีใครเข้าใจ ถือว่าเป็นวิทยาทานในการเข้าใจโรคแล้วให้เราใช้ชิวิตอยู่กับมันให้ได้
ถ้าคุณตามหาอยู่ว่า คุณเป็นอะไรแล้วทำไมตรวจหาไม่เจอโรค... อย่าเครียดไปคะ โรคที่คุณเป็นเขาเรียกว่า "โรคตื่นตระหนก" หรือ Panic Disorder ... ทำความเข้าใจกันก่อนว่า โรคนี้ไม่ได้จัดอยู่ในกลุ่มประเภทโรคจิตนะคะ ไม่ใช่เลยคะ แต่มันเป็นโรคที่ "เคมี" ในสมองทำงานผิดปกติ เพราะฉะนั้น เวลามีอาการโรคนี้ขึ้นมา เราจะควบคุมอาการใจสั่น มือสั่น หรือชาตามปลายประสาทไม่ได้ เพราะเคมีในสมองทำงานผิดปกติ หากคุณไปหาหมอทางจิตแพทย์ เขาจะให้ยาที่ทำปฏิกริยากับเคมีในสมองให้คุณคะ ไม่ใช่ยาโรคจิตอย่างแน่นอน ตอนนี้สบายใจได้ว่่าโรคที่คุณเป็นไม่ใช่โรคทางจิตนะคะ
อาการทางโรคแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน บางคนเป็นอย่างที่ดิฉันได้กล่าวมาทุกอย่าง บางคนเป็นแค่บางอย่าง แต่อาการที่แน่นอนของโรคนี้คือ "ส่งผลออกมาทางร่างกาย" เช่นใจสั่น แล้วเครียดคะ รู้สึกเหมือนคนใกล้ตาย .... รู้ไว้เลยนะคะว่า ไม่เคยมีใครตามเพราะโรคแพนิค (แต่คนไข้จะรู้สึกเหมือนจะตาย)
ดิฉันเป็นกรณีศึกษาให้พวกคุณคะ คือ ดิฉันเป็นทุกอย่างที่ได้กล่าวมาข้างต้น จนรู้สึกไม่กลัวตาย เพราะว่ารู้สึกว่า ตายๆไปน่าจะดีกว่า ... แต่จริงๆแล้วโรคนี้ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่พวกเราคิด พวกแต่มันน่ารำคาญ และช่วงเวลาที่เป็นจะรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ เหมือนไม่มีใครเข้าใจใช่มั้ยคะ อะ!ที่นี้มาดูทำไมถึงเป็น และทำยังไงจะอยู่กับมันได้
โรคนี้บางคนเป็นไม่เยอะก็หายได้ บางคนก็ไม่หาย บางคนใช้เวลาหลายปีแล้วหายก็มี แต่โดยส่วนใหญ่จะไม่ค่อยหาย มีแต่อาการบางเบาลง คนที่เป็นส่วนใหญ่เกิดจากสภาพความเครียดเรื้อรัง การใช้ชีวิต เช่น นอนดึก ... บางคนเป็นเพราะกรรมพันธุ์ เพราะว่าพฤติกรรมการใช้ชีวิตของคนในครอบครัวเหมือนกัน ฉะนั้นเป็นไปได้ที่ พ่อ หรือ แม่เป็น แล้วเราจะเป็นด้วย
ยังไงก็ตามแต่ถ้าคุณเป็นโรคนี้ไปแล้ว สิ่งที่คุณต้องทำคือ ให้สังเกตุดูว่าอะไรเป็นตัวกระตุ้นให้คุณเป็น เช่น ตัวดิฉันเอง สิ่งที่กระตุ้นให้เป็นคือ เวลาพักผ่อนไม่เพียงพอ อยู่ในสถานการณ์ที่เครียด ใช้สายตาเยอะ เวลาทานกาแฟอืนเยอะก็จะเป็น หรือบางทีปล่อยให้หิวจนสั่น ก็จะเป็นได้...
ฉะนั้นวิธีการรักษาก็คือ หลีกเลี่ยงสิ่งกระตุ้นโรคเหล่านี้ ที่สำคัญเลยคือ นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ และหากเราเอามันออกจากตัวเราไม่ได้ก็เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันคะ (นี่คือสิ่งที่ดิฉันทำอยู่)...
ในกรณีใช้ยา ต้องพบจิตแพทย์คะ เคสในการทานยาก็ต่างกัน คุณหมอจะเป็นผู้ติดตามอาการ บางคนทานไม่กี่เดือนก็ดีขึ้น บางคนทานหลายปี บางคนต้องทานอยู่ตลอด ...ในทุกกรณีที่กล่าวมา ไม่ได้หมายถึงจะหายขาด หากคุณเจอตัวที่กระตุ้นให้เป็น คุณก็จะกลับมาเป็นได้ง่ายๆ ไม่ต้องกลัวคะ เวลาเป็นให้นึกไว้ว่า "โรคนี้ไม่ได้ทำให้ตาย"
สิ่งสำคัญคือ ไม่ใช่แค่ทานยา แต่เราต้องปรับพฤติกรรมเราด้วย หากปรับไม่ได้ก็ไม่ต้องกลัว ให้นึกไว้ว่ามียาทาน .... หากคุณเป็นแรง ก็ไปพบแพทย์คะ ไม่ต้องกลัว เราไม่ได้เป็นโรคทางจิตนะคะ

ตอนนี้ดิฉันก็ไม่หายขาดคะ เพราะดิฉันต้องเจอกับสภาวะที่พักผ่อนน้อย แต่สิ่งที่ดิฉันทำได้คือ "ดิฉันเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้" ...

สิ่งที่ดิฉันหวังในการโพสต์เรื่องนี้คือ การพบคำตอบของพวกคุณว่า เป็นโรคอะไร เพราะตอนที่ดิฉันเป็นแรกๆ แบบแรงๆ ดิฉันเครียดเพราะดิฉันหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าเป็นอะไร เลยทำให้อาการแย่ขึ้นๆ เพราะหมอปกปิดไม่บอกว่าเป็นอะไร แค่บอกว่าเครียด (ซึ่งดิฉันบอกหมอว่า ดิฉันไม่ได้เครียดเลยในตอนนั้น) ... หลังจากนั้นพยายามหาคำตอบเอง จนเจอว่าเป็นแพนิค ... เลยไปคุยกับคุณหมอว่า ดิฉันทราบแล้วว่าเป็นแพนิค และทำความเข้าใจกับมัน ...จนตอนนี้ก็พยายามอยู่กับมันคะ

หวังว่าจะเป็นประโยชน์ช่วยให้ใครหลายๆคนพบคำตอบ และนำพาไปสู่การรักษาที่ถูกต้องคะ...

ป.ล โรคแพนิคนี้เป็นกันเยอะนะคะ :) ไม่ต้องกลัวที่จะรักษามันคะ

จากคุณ	: pinkconverse
เขียนเมื่อ	: 7 ก.ย. 55 15:15:36