ตอนที่ 7....สัญญาณเตือนภัย 1 เดือนก่อนเสียชีวิต จากมะเร็งระยะสุดท้าย

ผมไล่เรียงกระทู้ต่อเนื่องให้อีกครั้งนะครับ สำหรับกัลยณมิตรในห้องสวนลุมฯ

เรื่องทั้งหมดคือ ชีวิตจริงของผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายนะครับ  

จากตอนที่ 1  สื่อรักสัมผัสหัวใจของ "ผู้ป่วยระยะสุดท้าย"

ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L12687873/L12687873.html

ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L12691771/L12691771.html

ตอนที่ 3
http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L12695631/L12695631.html

ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L12697054/L12697054.html

ตอนที่ 5

http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L12700640/L12700640.html

และ ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L12701001/L12701001.html

และมาถึง ตอนที่ 7สัญญาณเตือนภัย 1 เดือนก่อนเสียชีวิต


...ตอนที่แล้วผมเขียนถึงสภาพของ “ผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย” ว่าคล้ายๆ “นักโทษประหาร” เนื่องจากมีเวลาและลมหายใจอันจำกัด ซึ่งจากนี้ไปอีก 1 เดือนก่อนเสียชีวิตผู้ป่วยจะทราบดีว่าร่างกายตัวเองบอบช้ำแค่ไหนแล้ว

ในส่วนของคุณอาลำใยของผมนั้นพักรักษาตัวในบ้านที่จังหวัดนครสวรรค์ ซึ่งในช่วงนี้ท่านจะเรียกญาติสนิทมาคุยเรื่องมรดก และจัดแจงพูดให้ทุกคนเข้าใจ และชัดเจนจนหมดสิ้น

ทั้งๆ ที่ญาติก็ “คัดค้าน” แย้งว่าทำไม .....รีบพูดเรื่องแบบนี้ เพราะถือว่าเป็นลางไม่ดี

ในตอนนั้นอาการของคุณอาลำใยก็ทรงๆ ทรุดๆ ไม่มีใครคิดว่าท่านจะจากไปด้วยระยะเวลาที่คุณอาลำใยสามารถทราบได้ด้วยตนเอง เพราะท่านก็นอนเจ็บปวดกระดูกมาได้ 3-4 เดือนแล้ว

ตอนนั้นคุณอาลำใย บอกกับผมตลอดเวลาที่เฝ้าไข้ว่า “ใจคอไม่ดีเลย” ซึ่งตอนนั้นผมก็พยายามไปหายานอนหลับ ยาคลายความเครียดมาให้ทาน ซึ่งก็เป็นเรื่องยากที่จะหายาเหล่านี้มาได้ เนื่องจากต้องเป็นผู้ป่วยเองเท่านั้นที่ไปพบแพทย์เพื่อรักษาและแพทย์จึงจะจ่ายยา

แต่โชคดีหน่อยตรงที่มีผู้ป่วยในลักษณะใกล้เคียงกันมียาเหลือแบ่งให้มารับประทานได้บ้าง ซึ่งตรงนี้ต้องปรึกษากับแพทย์ด้วยว่าสามารถให้คุณอาลำใยทานได้หรือไม่ หากแพทย์บอกว่าไม่เป็นไร ก็เบาใจได้ แต่ถ้าจะให้แพทย์จ่ายยามาตรงๆ เลยคงไม่ได้แน่นอนเพราะผิดกฏหมาย

ในช่วงนั้นทุกคนไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอีก 1 เดือนข้างหน้า !

แม้ความตายกำลังคลืบคลานเข้าใกล้มาทุกขณะ แต่ในส่วนของญาติๆ การดูแลด้านจิตใจยังคงเหมือนเดิมคือ ให้ความสำคัญมากเหมือนเดิม เพราะสิ่งนี้มีอิทธิพลต่อความเจ็บปวดในแต่ละวัน

ซึ่งคุณอาลำใยมีสภาพจิตใจที่พร้อมจะต่อสู้กับโรคร้ายอยู่เสมอ สลับกับความคิดที่ว่า “อยากตาย” ซึ่งถือเป็นความคิดที่ "สับสน" ของผู้ป่วยที่รู้ตัวเองว่าใกล้ตาย แต่ก็ยังไม่อยากตาย เพราะเป็นห่วงในหลายๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องงาน ทรัพย์สิน ฯลฯ

ฉะนั้นญาติหรือผู้ใกล้ชิดผู้ป่วยมะเร็งไม่ควรทอดทิ้ง หมั่นดูแลเอาใจใส่อยู่เป็นประจำเพราะอย่างน้อยก็เป็นกำลังใจสำหรับผู้ป่วยให้ต่อสู้และมีชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุข

สัญญาณเตือนภัยอีกหลายๆ ประการที่ผมได้ประสบพบเจอมาก็คือการถามหาคนคุ้นเคย คนรู้จัก ลูกหลาน และการพูดจาถึงคนที่จากไปแล้ว เช่น พ่อแม่ ที่เสียชีวิตไปแล้ว

คุณอาลำใยจะพูดถึงบิดาว่าตอนนั้นท่าน ( คุณปู่ของผม) ได้จากไปด้วยวัยใกล้เคียงกันคือ 57 ปี ขณะที่คุณอาของผมมีอายุ 56 ย่าง 57 ปี ท่านได้พูดเสมอว่าถ้าจะตายก็ตายด้วยอายุขัยใกล้เคียงกับบิดา ซึ่งถือเป็นอาการปลอบใจตัวเองแบบหนึ่ง

อีกหนึ่งสัญญาณคือคุณอาลำใย “ไม่สามารถขับถ่ายปัสาสาวะและอุจจาระได้เอง” ในช่วงนั้นคุณอาลำใยต้องให้ญาติและหลานๆ ช่วยในเรื่องการขับถ่ายของเสียออกจากร่างกาย หากถามว่าอาการในตอนนั้นอยู่ในขั้นไหนแล้ว หลายคนตอบไม่ได้ว่าขั้นไหน เพราะแพทย์ก็ตอบไม่ได้

แต่ผมก็สามารถรับรู้ได้จากแววตา และ การพูดจาสื่อสารถึงกันและกัน เพราะการพูดจาของท่านเราจะสามารถจับทางได้ถูกเลยว่า “เริ่มไม่ปกติแล้ว”

มีการเริ่มสั่งเสีย และ เริ่มบอกให้จัดการเรื่องที่ค้างคา รวมทั้งพี่น้อง ลูกหลาน ที่ต้องอยู่บ้านหลังนั้นต่อไป

แม้ท่านจะพูดในเรื่องแบบนี้ ญาติๆ ก็ไม่มีใครสังหรณ์ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ผมสามารถรับรู้ได้ว่า อะไรจะเกิดขึ้น ในเร็วๆ วันนี้ เนื่องจากได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับโรคมะเร็งค่อนข้างมาก

และสัญญาณที่เป็นอันตรายที่สุดคือ “อาการปัสสาวะไม่ออก” นานเกิน 3 วัน และมีอาการปวดท้องมาก ดังนั้นจึงต้องส่งโรงพยาบาลเพื่อให้แพทย์ช่วยในการขับของเสียออกจากร่างกาย ทั้งๆ ที่คุณอาลำใยจะบอกเสมอว่าขออยู่ที่บ้าน ไม่อยากไปตายที่โรงพยาบาล

และการเข้าโรงพยาบาลในครั้งนี้ก็ถือเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณอาลำใยอยู่ในความดูแลของแพทย์จำนวน 9 วัน

เป็นเวลา 9 วันที่ความตาย กำลังคืบคลานเข้ามาในอีกไม่ช้า !

ติดตามอ่านตอนที่ 8 นะครับ

จากคุณ	: hybridball
เขียนเมื่อ	: 25 ก.ย. 55 19:04:20