ความคิดเห็นที่ 1 พวกเรามารู้ว่าป๊าเป็นมะเร็งเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2552 โดยที่ตลอดเวลาก่อนหน้านี้ ป๊าไม่เคยป่วยด้วยโรคใดๆมาก่อน เพียงแค่ก่อนหน้านั้นสักสามเดือน ป๊ามักจะบ่นว่ามีอาการแน่นหน้าอก หายใจไม่สะดวก จึงโทรศัพท์ไปปรึกษาคุณหมอที่คลีนิคซึ่งที่บ้านสนิทสนมคุ้นเคย และคุณหมอท่านแนะนำให้รีบไปที่โรงพยาบาล เพราะสันนิษฐานว่าน่าจะเกี่ยวกับหัวใจ คุณป๊าจึงไปหาหมอที่โรงพยาบาลก. ซึ่งมีชื่อเสียงทางด้านหัวใจ คืนนั้นป๊าโทรมาที่บ้าน บอกว่าต้องนอนโรงพยาบาลเพราะน้ำท่วมปอดและต้องเจาะน้ำออกไป ป๊ากำชับอีกด้วยว่า ไม่ต้องเป็นห่วงตอนนี้สบายดี เช้าวันถัดมาม๊ารีบไปที่โรงพยาบาลเพื่อรอพบคุณหมอ ซึ่งเมื่อไปถึงคุณหมอซึ่งรักษาทางด้านปอดได้บอกกับพวกเราว่าให้ทำใจเผื่อไว้ เพราะสีของของเหลวที่ดูดออกมาจากปอดไม่สวยนัก และได้ส่งของเหลวดังกล่าวไปตรวจที่แล็บแล้ว ให้รอฟังผลได้ในสองสามวัน ในช่วงที่รอฟังผล พวกเราต่างอยู่ในภาวะหลากหลายอารมณ์ มีความหวัง หวังว่าผลลัพธ์ที่จะได้ยินได้ฟังจากคุณหมอ จะเป็นลบ ซึ่งมันเป็นเพียงความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น แม้จะรู้ดีว่าความน่าจะเป็นที่ผลออกมาดีนั้นน้อยมากก็ตามทีก็ตาม และผลก็ออกมาเป็นไปตามที่คุณหมอบอกเอาไว้ ว่าป๊าเป็น มะเร็งปอด และตามสถิติสามารถมีชีวิตได้เพียงแค่สามเดือนเท่านั้น ป๊าคุยกับหมอแล้ว ป๊ายิ้มชื่น พร้อมกับบอกว่า ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ห่วงแม่เธอดีกว่า อาจารย์ป.ที่รักษาปอดป๊า บอกว่า เซลล์มะเร็งอยู่ที่เยื่อหุ้มปอดด้านขวา ทำให้ผลิตน้ำหล่อลื่นมากจนร่างกายดูดกลับไม่ทันส่งผลให้น้ำท่วมปอด เมื่อน้ำท่วมปอดทำให้หายใจไม่สะดวกและรู้สึกอึดอัด และระยะมะเร็งที่พบคือขั้น 3 (ปัจจุบันได้ปรับเป็นระยะที่ 4 แล้ว) อาจารย์ปอดแนะนำอาจารย์ส. แผนกมะเร็งให้ทำการรักษาต่อไป ซึ่งอาจารย์ส.ได้แนะนำให้ทำการรักษาด้วยเคมีบำบัดทันทีที่ทำการรักษาอาการน้ำท่วมปอดแล้วเสร็จ การรักษาด้วยเคมีบำบัดในครั้งนั้นได้ผลเป็นที่น่าพอใจมาก กล่าวคือก้อนมะเร็งที่ปอดขวามีขนาดเล็กลงมาก และค่ามะเร็งในเลือดลดลง จนเกือบเป็นปกติ แต่ก็ต้องไปตรวจเลือดตลอดเวลา เพื่อป้องกันการกลับมาของมะเร็งอีก ผลข้างเคียงในครั้งนั้น แน่นอน ป๊าผมร่วง (แต่ร่วงไม่มากนัก เพราะใช้ยาสูตรยุโรป) ค่าเม็ดเลือดแดงต่ำ เม็ดเลือดขาวต่ำ แต่พวกเราก็โด๊ปคุณป๊า บำรุงคุณป๊าอย่างเต็มที่ คุณม๊าถึงกับทิ้งงานทิ้งหน้าร้าน ไปอยู่เฝ้าคุณป๊าไม่ห่าง และแน่ล่ะ ตลอดเวลาที่คุณป๊าอยู่โรงพยาบาล แขกประจำที่มาที่โรงพยาบาลเกือบทุกคืนตลอดช่วงสามปีที่ป่วย (ยกเว้นช่วงเทศกาล) ก็คือครอบครัวของน้องชายคนที่ห้าของป๊า+สองอี๊พระโพธิสัตว์ประจำบ้านบางนาที่ทำอาหารมาช่วยโด๊ปคุณป๊านั่นเอง จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:41:57

ความคิดเห็นที่ 2 ในช่วงแรกๆ นักโภชนาการได้แนะนำให้คุณป๊าอัดอาหารประเภทโปรตีนเยอะๆ ซึ่งหาได้มากในไข่ขาว ช่วงแรก ป๊าต้องซัดไข่ขาวกันจนเอียนไปข้าง สุดท้ายป๊าทนเอียนไข่ขาวไม่ไหว ก็เลยทำเป็นไข่ขาวปั่นนมถั่วเหลือง เพื่อให้ดื่มง่ายและฝืนใจ+กลั้นใจกลืนได้อย่างรวดเร็วแทน นอกจากพวกโปรตีนไข่แล้ว ก็เน้นทานผลไม้สดปั่นเน้นผลไม้รสเปรี้ยว เพราะประสาทรับรสป๊าเสียศูนย์ไปหลังจากได้เคโม เลยชอบพวกรสเปรี้ยวมากขึ้น ดังนั้นนอกเหนือไปจากตรวจเลือดหนแรก ที่ค่าเม็ดเลือดเกร็ดเลือดต่ำปกติจนต้องให้ยาเพิ่ม หลังจากนั้นก็ไม่มีปัญหาเรื่องเลือดอีกเลย จนกระทั่งเจ้ามะเร็งกลับมาอาละวาดอีกหน อันที่จริงค่ามะเร็ง CEA ในเลือดเพิ่มขึ้น และในเอ็กซเรย์ปอดขนาดก้อนมันโตขึ้น คุณหมอเลยให้คุณป๊ารักษาด้วยการทานยา จะได้อยู่ที่บ้านและใช้ชีวิตได้ตามปกติ ซึ่งยาตัวแรกก็ได้ผลอยู่บ้าง แต่เพียงสองเดือนเท่านั้น อ้อ เจ้ายาที่ว่า เม็ดละ 5400 รับประทานวันละหนึ่งเม็ดจ้า โดยระหว่างที่อยู่บ้าน ป๊าก็ไปออกกำลังกายโดยเดินที่พุทธมณฑลวันละสองรอบใหญ่ทุกเช้า เมื่อสองเดือนผ่านไปอย่างมีความหวังกับยาเม็ดที่ว่า คุณป๊าก็ไปตรวจเลือดตามคุณม๊านัด ไม่ใช่คุณหมอนัดแต่เป็นคุณม๊านัดหมอให้แทน ว่าคุณหมอจะต้องให้ป๊ามาตรวจเลือดทุกเดือนนะ อัพเดทกันตลอดจริงๆนะเออแต่ผลที่ได้กลับเป็นว่า เจ้าน้องมะ แทนที่จะไสหัวไปไกลๆ มันกลับไปวิ่งเล่นที่สมองด้านหน้าของคุณป๊าซะงั้น และคุณป๊าโชคดีมากที่ไม่มีอาการใดๆแสดงออกมาให้เห็นเลย นั่นคือการอาละวาดของเจ้ามะ ในช่วงเดือนสิงหาคม 2553 อาจารย์ส.แนะนำอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านรังสีรักษา อาจารย์ปร.  ซึ่งในครั้งนั้นป๊าต้องทำหน้ากากสวมเพื่อที่จะฉายรังสีไปยังจุดที่เจ้ามะมันไปนอนเล่นอยู่เพื่อกำจัดมันไปซะ ทุกคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าการป๊าไม่มีอาการอะไรเลยเนี่ย ปาฏิหารย์สุดๆไปเลย (พร้อมกับนึกสรรเสริญคุณม๊าในใจที่ นัดให้ป๊าไปตรวจกับอาจารย์ส.ทุกเดือน) และเช่นเคย แขกประจำที่มาเยี่ยมที่โรงพยาบาลจะเป็นใครไปไม่ได้ นั่นก็คือคุณโซ๊ยเจ็ก(น้องชายคนเล็กของป๊า) คุณโซ๊ยอี้(น้องสาวคุณม๊าและศรีภรรยาของคุณโซ๊ยเจ็ก) และแขกประจำสองอี๊พระโพธิสัตว์ของบ้านบางนา (คุณตั่ว คุณหยี่) ที่ทำกับข้าวมาโด๊ปคุณป๊าแทบทุกวันไม่ได้ขาด รวมไปถึง ครอบครัวอากู๋(น้องชายม๊า)ทุกคนที่มาเยี่ยมเยียนทุกครั้งเวลาว่าง ตลอดจนปาร์ตี้วีคเอนด์ที่โรงพยาบาล เชื่อมั้ยว่าเราไม่เคยรู้สึกว่า โรงพยาบาลเป็นที่แห้งแล้งไร้ชีวิตชีวาเลย นั่นก็เพราะว่า พวกเราย้าย “ครอบครัว” ไปอยู่กันที่ “โรงพยาบาล” จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:44:20

ความคิดเห็นที่ 3 ออกจากโรงพยาบาลในครั้งนี้ ทุกคนในครอบครัวลงมติเป็นเอกฉันท์ว่า ห้ามป๊าขับรถ ด้วยเหตุฉะนี้เราซึ่งออกจากงานมาได้สักพักใหญ่ ได้รับหน้าที่มาเป็นสารถีส่วนตัวให้คุณป๊า(พ่วงหน้าที่แม่ครัวจำเป็น)ด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง ในช่วงนี้ ป๊าก็กลับมาพักฟื้นที่หมู่บ้านเช่นเคย และมีตารางประจำวันหลักๆก็คือ ไปออกกำลังกายที่สวนพุทธมณฑลในตอนเช้าวันละสองรอบ ไปตลาด กลับมาบ้านกินข้าว นอนพักกลางวัน เดินเล่นยามเย็น นอน ในบางวันด้วยความที่ป๊าเป็นคนไม่อยู่นิ่ง ป๊าก็จะให้เราขับรถพาไปโรงงาน ไปดูความคืบหน้า ไปโฮมโปรเพื่อหาของเข้าไปไว้ที่โรงงาน ชีวิตในช่วงนี้ก็เลยดำเนินไปแบบนี้ และในรอบนี้หลังจากรักษาเจ้าตัวปัญหาที่สมองส่วนหน้าแล้ว อาจารย์ส. ก็เลยให้ยากินอีกตัวคุมเจ้ามะเร็งที่ปอดของป๊า ซึ่งดูทีแล้วมันจะเป็นพวกเจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่ยอมเลิกราไปง่ายๆ ซึ่งสนนราคาก็ไม่เท่าไรหรอก แค่เม็ดละ เกือบแปดพัน และต้องกินวันละเม็ดเอ๊งงงงง (ฮือออออออออ) เช่นเคย ม๊าให้ป๊าไปตรวจเลือดทุกเดือนซึ่งก็ไม่มีอะไรผิดปกติ และในเดือนเมษายน 2554 พวกเราก็พาป๊าหนีไปเที่ยว จางเจียเจี้ย เพราะอยากเป็นชาวแพนโดร่าในอวตารมั่ง ซึ่งหนนั้นป๊าอึดมากมาย ปีนบันได 999 ชั้นไปยังยอดเขาเทียนเหมินซานแบบชิลๆ (สาบานได้นะว่าป๊าเป็นมะเร็งปอด) ส่วนพวกเราคนปกติ ได้แต่ปีนไป แฮ่กไป (โอยไม่น่าเชื่อ-ขนาดหมอยังงงเลยคิดดูสิ) พอกลับมาตรวจเลือดและเอ๊กซเรย์ในช่วงเดือนพฤษภาคม 2555 ก็พบว่าเจ้ามะที่ปอดออกอาละวาดอีกครั้ง หนนี้คุณหมอเลยเสนอให้ยุติการกินยาแล้วรักษาด้วยเคมีบำบัดอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นยาสูตรอเมริกันแล้ว ผมคุณป๊าจะเกลี้ยงหัวละนะ(นี่คือคำขู่) หนนี้คุณป๊าผมร่วงหลังจากให้ยาไปได้ราวๆสัปดาห์และแขกที่มาเยี่ยมป๊าที่ห้องก็เช่นเคย และเจ้าประจำจริงๆนะเออ (ขาจรก็มีมาบ้าง อย่างเช่นเพื่อนคุณม๊า เพื่อนคุณป๊า) จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:45:46

ความคิดเห็นที่ 4 วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก และตรวจเลือดทุกเดือน หลังจากหนีเที่ยวจางเจียเจี้ย ป๊าและเราก็วางแผนร่วมกับบ้านคุณโซ้ยเจ็กไปเที่ยวญี่ปุ่นหลังกินเจ ซึ่งในคราวแรกม๊าต่อต้านสุดๆ บอกว่าป๊าไม่ปกตินัก แต่ป๊าบอกกับม๊าว่า “อะไรก็ไม่แน่นอน ในเมื่อตอนนี้ไปได้ฉันก็อยากไป” ด้วยเหตุนี้พวกเราจึงได้ไปทัวร์กันยกแก๊งค์ (ขอโทษด้วยนะพี่ใหญ่ ด้วยภาระหน้าที่ของพี่ใหญ่ทำให้อดไปอีกแล้ว) แต่คราวนี้ป๊าไปเที่ยวแต่ก็มีอาการเหนื่อยเพลียอย่างเห็นได้ชัดเจน ซึ่งม๊าเป็นคนสังเกตเห็นได้ก่อนใคร เมื่อกลับมาจากญี่ปุ่นในช่วงปลายตุลาคม 2554 ซึ่งที่กรุงเทพฯเริ่มมีน้ำท่วม และที่พุทธมณฑลน้ำท่วมใหญ่ ทำให้ไม่สามารถเข้าไปอยู่ที่หมู่บ้านได้ พวกเราให้ป๊าไปอยู่ที่คอนโดก่อน แต่สถานการณ์ในตอนนั้นไม่ดีนักเพราะมีข่าวลือหลากลาย จึงพาม๊ากับป๊าอพยพไปเที่ยวระยองในช่วงเดือนพฤศจิกายน 2554 แต่กลับกลายเป็นว่าเพียงเข้าพักแค่คืนเดียว ป๊ามีอาการเดินเซ อ่อนเพลีย ซึ่งในตอนแรกคิดว่าเป็นเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง แต่พอป๊ามีอาการคลื่นไส้อาเจียนร่วมด้วย เราเลยให้ป๊าไปแอดมิทด่วน ที่โรงพยาบาลก. ในจังหวัดระยอง ผลจากการซีทีแสกนไม่ดีนัก ก็เจ้ามะเร็งตัวป่วนไปรังควาญสมองส่วนซีรีเบลลัม ที่ควบคุมการเคลื่อนไหวการทรงตัวของป๊า เลยทำให้ป๊ามีปัญหาเรื่องการทรงตัวและคลื่นเหียน โชคดีที่คุณหมอที่ระยองช่วยรักษาอาการเฉพาะหน้าได้อย่างดี ด้วยการให้ยาลดบวมในสมอง(จำพวกสเตียรอยด์) ทำให้อาการกลับมาเหมือนปกติได้ แต่ผลข้างเคียงคือหน้าตาจะบวมๆ สาเหตุที่ให้ยาลดบวมนั้นก็เพราะเนื้อสมองดีรอบๆเจ้าเซลล์มะเร็งมีอาการอักเสบบวมทำให้การทำงานของสมองผิดปกติจึงมีอาการให้เห็นนั่นเอง จากนั้นพวกเราจึงเปลี่ยนที่อพยพหนีน้ำจากระยอง เข้ามาที่โรงพยาบาลก. ในกรุงเทพเพื่อทำการรักษาต่อเนื่องในทันที (ช่วงที่อยู่ที่ระยอง สองอี้ บึ่งมาพร้อมกับน้องชายม๊าเพื่อเยี่ยมอาการของป๊ากันเลยทีเดียวด้วยความห่วงใย) ครั้งนี้ป๊าอยู่อีกยาว แต่อย่างน้อยก็ได้ออกจากโรงพยาบาลมาฉลองวันพ่อกันที่บ้านบางนากับพวกอี้ และกู๋อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 55 00:59:43 จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:47:09

ความคิดเห็นที่ 5 ในช่วงนี้ป๊าเองก็เริ่มเบื่อเหมือนกันที่จะต้องให้เคโมและฉายแสง มีคนแนะนำให้ไปลองรักษาแผนจีนด้วยการฝังเข็มดูซึ่งเขาค่อนข้างจะเคร่งครัดในเรื่องอาหารการกินอย่างมาก และต้องทานยาจีนต้มควบคู่ไปด้วย ประกอบกับในช่วงเดือนธันวาคม 2554 อากาศแปรปรวน หนาวจัด ทำให้ป๊ามีอาการไออย่างหนัก มีเสมหะและเบื่ออาหาร จนสุดท้ายยกเลิกการฝังเข็มไปในที่สุด และรีบไปโรงพยาบาลเพื่อรักษาอาการหวัดในทันที ช่วงปลายเดือนธันวาคม 2554 ป๊าเข้าโรงพยาบาลเพราะเป็นหวัด ทำให้ปอดติดเชื้อ จึงต้องรักษาอาการปอดติดเชื้อก่อน จากนั้นพวกเราก็พบว่าเจ้ามะเร็งในปอดมันกระจายอีกแล้ว โดยคราวนี้มันกระจายไปที่ปอดข้างซ้ายด้วยทำให้น้ำท่วมปอดข้างซ้าย และมีพบจุดมะเร็งที่กระดูกสันหลังข้อที่ 4 ของป๊า หนนี้นับว่าหืดขึ้นคอกันเลยทีเดียว อาจารย์ส.ให้รักษาน้ำท่วมปอดก่อน แล้วค่อยอาจารย์ปร.รักษาด้วยรังสี  และรักษาด้วยเคมีบำบัดด้วยยาตัวใหม่อีกตัวควบคู่กันไป ในขณะที่ช่วงนี้ป๊าหายใจเองค่อนข้างลำบากแล้ว ค่าออกซิเจนในเลือดต่ำกว่าปกติ จึงต้องใส่สายแคนนูลาเพื่อให้ออกซิเจนยามอยู่บนเตียง แต่ถึงแม้ว่าสถานการณ์จะชวนให้หืดขึ้นคอเพียงไหน ป๊าก็ยังคงอารมณ์ดีเสมอไม่เปลี่ยนแปลง พวกเราจัดปาร์ตี้ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ด้วยกันอย่างมีความสุขในห้องคนไข้เล็กๆที่โรงพยาบาล พวกอี้ทุกคน อากู๋ทุกคน และหลานๆทางฝั่งม๊าต่างก็มาสังสรรค์กันในห้องเล็กๆ รวมถึงแขกประจำอย่างโซ้ยเจ็กโซ้ยอี้ ที่มาเกือบทุกวันอยู่แล้วด้วย ป๊าอยู่ที่โรงพยาบาลข้ามปีใหม่ก็แล้ว เลยตรุษจีนก็แล้ว แต่อาการของป๊าก็ยังไม่ดีขึ้น อาจารย์ส.บอกว่าในช่วงนี้ควรให้คนไข้กลับไปอยู่บ้านและอยู่กับครอบครัวให้มากที่สุด แต่ว่าอาการของป๊าดันไม่อำนวยให้กลับบ้านได้เลย หลังตรุษจีนปี 2555 เป็นช่วงที่พวกเราสุขปนเศร้า พวกเราบอกรักป๊าทุกวัน ป๊าบอกรักพวกเราทุกวัน แต่พวกเราก็ยังคงอยู่ด้วยกันอย่างมีความหวังเสมอ ในช่วงนี้ป๊ามีอาการปวดกระดูก จนคุณหมอต้องให้แผ่นแปะระงับปวด ซึ่งก็คือมอร์ฟีน จากเดิมหนึ่งแผ่นจนเพิ่มโดสเป็นสองแผ่นในที่สุด และฉายแสงไปที่กระดูกสันหลัง พร้อมกับให้เคโมควบคู่ไปด้วย แต่นาฬิกาชีวิตเปรียบเสมือนนาฬิกาทรายที่ทรายที่ไหลอยู่นับวันมีแต่น้อยลงทุกที จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:49:00

ความคิดเห็นที่ 6 หัวใจเต้นผิดจังหวะ ต้องย้ายจากวอร์ดคนไข้ไปที่ ซีซียู ดูอาการด่วน   เมื่ออาการดีขึ้นย้ายกลับวอร์ดปกติ ไอหนักเหนื่อย หัวใจเต้นผิดจังหวะ ย้ายไปที่ไอซียูดูอาการด่วน  เมื่ออาการคงที่ย้ายกลับวอร์ดปกติ มีหัวใจเต้นผิดจังหวะ ย้ายไปที่ไอซียูดูอาการด่วนอีกครั้ง เมื่อมีอาการคงที่ย้ายกลับวอร์ดปกติ ป๊ามีอาการหลงลืมเวลา มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ไอซียู ป๊าให้พยาบาลโทรหาม๊าตอนตีห้า บอกว่ารีบตื่นมาทำซาลาเปาได้แล้ว และกำชับม๊าว่า อย่าหลอกป๊านะ หรืออีกครั้งหนึ่ง ม๊าถามป๊าว่า “ป๊า นี่ใคร” ป๊าตอบว่า “นึกไม่ออก” ม๊าถามอีกว่า “ป๊าแล้วรู้มั้ยว่าคนนี้เป็นใคร” ป๊าตอบว่า “รู้สิ...ก็ลูกสาวไง” ม๊าถามต่อว่า “แล้วรักหรือเปล่า” ป๊าตอบว่า “แหงสิ ต้องรักอยู่แล้วล่ะ” รู้หรือเปล่า ณ วินาทีนั้น เรากลั้นน้ำตาไม่อยู่เลยจริงๆ มันเหมือนกับเป็นลางร้ายที่บ่งบอกว่า วันเวลาที่ป๊าจะอยู่กับเรานั้นลดน้อยถอยลงไปทุกวินาที ในตอนนั้นเสียงเพลงพี่ก้องดังขึ้นในหัวเลยนะ “เหลืออีกกี่วัน อีกกี่คืน ที่จะมีเธอ เหลืออีกกี่ลมหายใจ ที่จะได้เจอ กับความสดใส.. เวลามีน้อย เหลือเกิน ที่ให้ฉันได้เตรียมหัวใจ ว่าภาพที่เคยเห็นไม่นาน จะเป็นแค่ความหลังไป” แต่อย่างไรก็ตามคุณหมอก็อนุญาตให้ป๊ากลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ในที่สุด หลังจากต้องหัวหกก้นขวิดย้ายสำมะโนครัวเข้าออกระหว่างวอร์ดปกติ-ซีซียู-ไอซียูกันจนเชี่ยวชาญ ในช่วงกลางเดือนกุมภาพันธ์ 2555 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 11:58:01 จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:50:12

ความคิดเห็นที่ 7 พวกเราซื้อรถเข็นให้ป๊าหนึ่งคัน เช่าถังออกซิเจน เช่าเครื่องผลิตออกซิเจน ไปไว้ที่คอนโด ยืมรถนั่งถ่ายของอากงอาม่าจากบางนาไปไว้ใช้ที่คอนโด แปรสภาพคอนโดเป็นที่พักฟื้นชั่วคราวของคุณป๊า และเช่นเคยตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่คอนโดแขกประจำก็หนีไม่พ้นคุณโซ้ยเจ็ก โซ้ยอี้และครอบครัว กับพี่น้องม๊าทุกคน สองวันแรกหลังจากเข้าพักที่คอนโด มีทำบุญใหญ่ที่คอนโดพอดี จำได้ชัดเจนว่าวันที่ 19 เมษายน 2555 ม๊าก็ได้พาป๊าลงไปทำบุญถวายสังฆทานด้วย แต่ป๊าบอกว่าก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี พี่รองจึงชวนป๊าสวดมนต์ด้วยกันบอกให้ป๊าทำใจให้สบาย พวกเรากำลังสวดมนต์ด้วยกันนะ ในตอนนั้นเราได้เช็ดตัว แปรงฟัน แต่งตัว ทำแผลที่ก้นซึ่งเป็นแผลกดทับให้กับป๊า เช็ดฉี่ เช็ดอึให้ป๊า รู้มั้ยว่าไม่มีกลิ่นอะไรจะหอมไปกว่ากลิ่นฉี่กลิ่นอึของป๊าอีกแล้ว ป๊าเหมือนจะดีขึ้นแต่ว่าป๊าเริ่มเหนื่อย หายใจไม่ออก ถ่ายไม่ออก ทานไม่ลง แม้จะหลอกล่อยังไง ป๊าก็กินไม่ลง ท้องป๊าบวม ที่เราทำได้ก็คือให้ยาพ่นละลายเสมหะผ่านถังออกซิเจน ในช่วงเย็นพอพวกพี่ใหญ่พี่รองโซ้ยเจ็กมา ก็ช่วยกันอุ้มให้ป๊านั่งถ่าย ซึ่งถ่ายนานพอสมควร สุดท้ายพี่ใหญ่ก็ล้วงเพื่อสวนในที่สุดป๊าก็ถ่ายออก ท่ามกลางความยินดีของกองเชียร์ที่ว่า ป๊าสบายท้องเสียที ในคืนนั้นพี่ใหญ่ก็อยู่เฝ้าด้วย มีเรา กับม๊า ส่วนพี่รองอยู่ที่บ้านเพราะต้องเฝ้าร้าน ปรากฏว่าราวๆตีสอง ป๊ามีอาการเหนื่อยหอบอีก และตรงกับวันนัดพบอาจารย์ส.พอดี ในช่วงตีสี่เราจึงโทรเรียกรถพยาบาลแล้วพาป๊าไปที่โรงพยาบาลทันที ซึ่งก่อนจะออกจากคอนโดม๊าก็กอดกับป๊า โดยป๊ากอดม๊าไว้หลวมๆ ม๊าบอกป๊าว่า ม๊ารักป๊านะ เช่นกันกับที่ป๊าบอกกับม๊าว่า ป๊าก็รักม๊า  และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ป๊าได้บอกรักม๊าอย่างมีสติครบถ้วน จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:51:56

ความคิดเห็นที่ 8 เราติดรถไอซียูไป แพทย์เวรที่ห้องฉุกเฉิน บอกกับเราว่า คนไข้อาการหนักมากแล้วต้องรักษาแบบประคับประคอง คุณรู้ใช่มั้ยว่าการรักษาแบบประคับประคองเป็นอย่างไร เราเองในตอนนั้นยังเบลอๆอยู่ ก็บอกให้คุณหมอจัดการช่วยป๊าให้ได้เต็มที่ ญาติไม่มีปัญหาทุกคนเข้าใจอาการเป็นอย่างดี คุณหมออธิบายว่า พื้นที่ในปอดป๊าโดนมะเร็งกินไปจนหมดแล้ว ทำให้ร่างกายมีออกซิเจนไม่เพียงพอ และหากมีสติรู้ตัวตื่น จะทำให้เหนื่อยและทรมานมาก ดังนั้นคุณหมอจะให้ใส่หน้ากากออกซิเจน กับยานอนหลับเพื่อกดไม่ให้คนไข้ตื่นและรู้สึกทรมาน และให้ป๊าย้ายไปที่ไอซียูเลย วันนั้นหลังจากม๊าออกมาสมทบที่โรงพยาบาลในช่วงบ่าย นั่นก็เป็นเวลาที่คุณหมอให้เปลี่ยนจากหน้ากากปกติเป็นหน้ากากที่ขนาดใหญ่ขึ้น (ตามแรงดันออกซิเจนที่เพิ่มมากขึ้น) ขณะที่อาจารย์ป.ที่ดูแลเรื่องปอดเข้ามาอธิบายให้ม๊าทราบรายละเอียดเพิ่มเติม ว่าร่างกายของป๊าถึงขีดจำกัดแล้ว หากถึงจุดสุดท้ายเมื่อไรขอให้ญาติเซ็นหนังสือยินยอมไม่ทำการกู้ชีวิตคนไข้( CPR ) และในช่วงบ่ายวันนั้น เราก็โทรไปหาน้องสาวป๊าที่ดูแลอาม่าอยู่เพื่อแจ้งข่าวว่า ป๊าอยู่ไอซียูแล้ว และคิดว่าป๊าคงไม่ไหวแล้ว ในวันนั้น ญาติทางฝั่งม๊ารีบมากันทุกคน พี่รองก็มาในช่วงเย็นหลังเก็บร้าน (ร้านคือหน้าที่อันดับแรกของตระกูลนี้นะเออ) และเวลาอยู่กับป๊าเราก็จะชวนป๊าสวดมนต์ สวดมนต์ให้ป๊าฟัง และพูดให้ป๊าฟังว่าป๊าไม่ต้องห่วง ตอนนี้สังขารป๊าไม่ไหวแล้ว ป๊าอย่ายึดติดกับสังการที่ผุผังแล้ว ให้ป๊านึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ นึกถึงสิ่งดีๆ ตอนนี้เราสวดมนต์กันอยู่ ป๊าก็สวดมนต์ด้วยกันนะ ทุกคนรักป๊านะ ในตอนกลางคืนหลังเวลาเยี่ยม เราก็ไปนอนที่ห้องพักญาติคนไข้ข้างๆ ตอนนั้นเป็นช่วงที่ เฮ้ย เราอยากร้องไห้แล้ว อยากร้องมากๆ ได้แต่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเงียบๆ (เพราะกลัวญาติคนไข้คนอื่นรำคาญ) แบบปล่อยให้ร้องไห้ให้พอใจ จนน้ำตาไม่มีจะไหลออกมาแล้ว และได้แต่ตั้งอธิษฐานไว้ว่า ตอนนี้เราขอสตินะ ขอสติ เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่มีสติ ก็ย่อมมีปัญญาตามมา จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:53:43

ความคิดเห็นที่ 9 ในวันถัดมาเมื่อข่าวแพร่กระจายไป ญาติห่างๆของป๊าที่อยู่ต่างจังหวัดต่างก็พากันมาเยี่ยมเยียนป๊า บางคนไม่ได้เจอหน้ากันกว่า 30 ปีและมีอาการป่วยก็ยังเดินทางไกลมาเพื่อดูใจกันเป็นครั้งสุดท้าย น้องสาวน้องชายป๊าก็มีมาเยี่ยมเช่นกัน แต่อาม่าซึ่งอยู่ต่างจังหวัดก็ยังไม่เดินทางลงมา วันต่อมาเพื่อนป๊า เพื่อนบ้านที่รู้ข่าว ก็มาเยี่ยมดูใจกันเป็นครั้งสุดท้าย ในคืนนั้นหน้ากากพร้อมเครื่องอัดแรงดันไม่เพียงพอที่จะส่งออกซิเจนเข้าปอดป๊าได้อีกต่อไป คุณหมอประจำไอซียูตัดสินใจสอดท่อช่วยหายใจและปอดเทียมเพื่อให้ออกซิเจนแก่ร่างกาย มีการให้ยาทุกขนานเพื่อยืดชีวิตให้ได้นานที่สุด ในเวลาห้ามเยี่ยม เรานั่งอยู่ข้างป๊า ชวนป๊าสวดมนต์อยู่ข้างๆเป็นเพื่อน และเวลาไปนอนก็ขอซีดีสวดมนต์มาเปิดกล่อมข้างหูป๊า ในที่สุดวันที่ ** กุมภาพันธ์ 2555 ในวันนี้มีญาติมาเยี่ยมป๊ามากมาย นับได้เกือบสี่สิบคน ลูกชายของตั่วแปะไปรับอาม่ามาจากต่างจังหวัดเพื่อดูใจป๊า เราให้คนซื้อพานพุ่มธูปเทียนมาเพื่อให้ป๊าได้ทำการขอขมาอาม่าตามคำแนะนำของซาเจ็ก ในช่วงว่าง เราก็ยังคงนั่งชวนป๊าสวดมนต์เช่นเคย ในวันนี้ฉี่ป๊าแดงเข้มเป็นสีเลือด ซึ่งบ่งชี้ได้อย่างชัดเจนแล้วว่าไตได้ทำหน้าที่สุดกำลังแล้ว เรากระซิบบอกป๊าว่าขอให้นึกถึงพระศรีรัตนตรัยเอาไว้ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น วันนี้ม๊าอยู่กับป๊าตลอด เราให้ม๊าออกไปพักผ่อนบ้าง ส่วนเราก็นั่งเย็บกระเป๋ากางเกงกระเป๋าเสื้อ(ตามความเชื่อของจีน)เพื่อให้ป๊าใส่ในวาระสุดท้าย พี่ใหญ่ก็อยู่ที่โรงพยาบาล ขณะที่พี่รองก็รีบเก็บร้านและออกมาที่โรงพยาบาลกับโซ้ยเจ็กโซ้ยอี้ ในตอนนั้นพยาบาลไล่ให้ญาติไปด้านนอกเพื่อทำการเช็ดตัวและป้อนอาหารทางสายยางให้คนไข้) เรารีบเข้ามาดูป๊า และกระซิบข้างหูป๊าเช่นเคย แต่พบว่าที่ริมฝีปากป๊ามีอาหารไหลย้อนออกมา จึงรีบแจ้งพยาบาลให้ทราบ จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:55:46

ความคิดเห็นที่ 10 ในตอนนั้นเองพยาบาลบอกให้เรารีบตามว่าใครที่ยังไม่ได้บอกลา ขอให้มาบอกลาคนไข้ได้แล้ว เท่านั้นเอง เหมือนกับทุกอย่างเป็นภาพสโลว์โมชั่น เรามองไปยังจอมอนิเตอร์วัดอัตราการเต้นของหัวใจ แล้วพบว่ามันค่อยๆลดลง ม๊าก็รีบเรียกป๊าให้ป๊ารอพี่รองก่อน พี่รองกำลังมาถึงที่โรงพยาบาลแล้ว รอโซ้ยอี้ รอโซ้ยเจ็กก่อน รอทุกคนมาพร้อมหน้ากันก่อน หัวใจที่เริ่มเต้นช้าลงกลับมาเต้นแรงขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เมื่อพี่รองมาที่ด้านข้างป๊า เรารีบเปิดบทสวดมนต์ให้กับพี่ใหญ่ พี่รอง แล้วเรารีบไปที่ด้านข้างป๊า บอกป๊า ป๊าตั้งสตินะ ตอนนี้ร่างกายป๊าไม่ไหวแล้วนะ พวกเรามาส่งป๊าไปสวรรค์ มาสวดมนต์ด้วยกันนะ ป๊าไม่ต้องห่วงม๊า ป๊านึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ไว้นะ แล้วก็สวดมนต์ให้ป๊าฟังพร้อมๆกับพี่ใหญ่ พี่รอง และแปะ(เพื่อนในวัยเด็กของป๊าที่ไม่ได้เจอหน้ากันกว่าสามสิบปี) ในตอนนี้ม๊าเริ่มสติหลุดแล้ว บอกป๊ากลับมา อย่าเพิ่งไป จนพวกอี้ต้องรั้งม๊าเอาไว้ ในตอนนั้นอาม่าเพิ่งมาถึง เราจึงรีบหยิบพานพุ่มที่เตรียมไว้มาใส่มือป๊า แล้วพาอาม่าไปใกล้ๆป๊า แล้วบอกอาม่าว่า ป๊าไม่ได้อยู่ทำหน้าที่ลูกดูแลอาม่าต้องขอขมาอาม่าด้วย ในตอนนั้นหัวใจของป๊าเต้นช้าลง ช้าลง จนบนหน้าจอแสดงผลว่ามันราบเรียบในที่สุด ม๊าร้องไห้หนักมาก รีบโผไปที่ป๊าบอกป๊าอย่าเพิ่งทิ้งม๊าไปสิ จนเพื่อนม๊าต้องรีบดึงม๊าเอาไว้แล้วปลอบใจม๊า ส่วนเราก็สวดมนต์จนจบ แล้วกระซิบที่ข้างหูป๊าว่า รักป๊านะ อย่าห่วง นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ไว้นะป๊า แล้วก็หอมแก้มป๊าเป็นครั้งสุดท้าย จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 00:57:10

ความคิดเห็นที่ 11 ในตอนนั้นอะไรก็เหมือนจะฉุกละหุก เพราะต้องรีบหาวัด รีบหาโลง ฯลฯ ซึ่งในเวลานั้นเป็นเวลาค่ำแล้วก็จัดการอะไรไม่ได้ ในคืนนั้นหลังจากจัดการแต่งตัว ทำความเคารพศพตามธรรมเนียมจีน และทำความสะอาดร่างกายให้ป๊าแล้ว พวกเราก็พาป๊าไปพักที่ห้องเก็บศพก่อนคืนหนึ่ง ในช่วงเช้าพี่รองรีบจัดการเรื่องโลงและเรื่องวัด ในขณะที่พวกเราก็เตรียมตัวไปที่โรงพยาบาลเพื่อรับป๊าไปที่วัดกัน ในช่วงงานศพป๊า ตลอดระยะเวลา 9 วัน ญาติสนิท มิตรสหายของป๊าและม๊า ที่รู้ข่าวต่างก็พากันมาที่งานของป๊าแน่นขนัดทุกวัน จนทำให้เรารู้สึกซาบซึ้งพระคุณของทุกคนที่มาร่วมแสดงความเสียใจต่อการจากไปของป๊ากันอย่างเนืองแน่นเช่นนี้ แม้กระทั่งวาระสุดท้ายที่ส่งร่างป๊าขึ้นเมรุ ทั้งยามเผาหลอก เผาจริง ผู้มาร่วมงานยังคงอยู่กันแน่นเต็มศาลา ทำให้เราปลาบปลื้มเป็นอย่างยิ่งที่ป๊าเป็นที่รักของทุกคน ในตอนนี้ เราเองยังคงคิดถึงป๊าอยู่เสมอ เช่นเดียวกับทุกคนในครอบครัวที่ยังนึกถึงป๊าอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะม๊าที่รักป๊าสุดหัวใจ มะเร็ง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นโรคร้ายที่คร่าเอาชีวิตของป๊าไปจากพวกเราทุกคน แต่มะเร็ง ทำให้ครอบครัวของเรารักกันมากขึ้น ให้พวกเราได้บอกรักกันทุกวัน และรู้จักใช้ชีวิตให้คุ้มค่าอย่างแท้จริง 3 ปีที่ร่วมกันฝ่าฟันร่วมกัน กุมภาพันธ์ 2552-กุมภาพันธ์ 2555 จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 01:02:28

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาอ่านและปาดน้ำตา อยากบอกว่า ป๋าของคุณคงเป็นห่วงทั้งครอบครัวไม่น้อย เหมือนเราในตอนนี้ เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว กำลังต่อสู้กับมันอยู่ เข้าใจความรู้สึกของการสูญเสียคะ จากคุณ : ไอ้ซ่ามาร์ติน เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 02:02:11

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาอ่านและขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวเจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ เราเองตอนนี้ก็เป็นมะเร็งปอดอยู่ ก็ได้แต่สวดมนต์ภาวนาอยู่ทุกวัน ขอให้เจ้าน้องมะเร็งถ้ายังมีอยู่ในร่างกายก็ขอให้เราอยู่กันอย่างสันติ เราก็ไม่รู้วาระสุดท้ายของเราจะเป็นอย่างไร หรือจะมาถึงเมื่อไหร โรคนี้น่ากลัวจริงๆ เพราะเราเองและคนในครอบครัวก็ไม่มีใครสูบบุหรี่ ถ้าดูจากภายนอกไม่บอกใคร ก็ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นมะเร็งปอด ผ่านทั้งการผ่าตัดปอด และ ให้คีโมไป 8 ครั้งจบครบ ตอนนี้อยู่ในระหว่างการติดตามผล ทำให้ชีวิตเหมือนจะต้องคอยต่อวีซ่า คอยลุ้นทุกๆ 3 เดือน ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกๆคนที่เป็นโรคนี้ จากคุณ : ยัยม่ำ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 08:13:19

ความคิดเห็นที่ 14 แสดงความเสียใจด้วย นะ ครับ ป๊าไปดี แล้ว จากคุณ : otto เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 09:19:01

ความคิดเห็นที่ 15 จขกท.เป็นคนเก่งมีสติ และเป็นครอบครัวที่รักและดูแลเอาใจใส่กันอย่างดี เราอ่านแล้วร้องไห้เลย แต่ป๊าของจขกท.เก่งสามารถต่อสู้โรคร้ายมาได้ตั้งสามปี ทั้งๆที่หมอบอกตอนแรกแค่สามเดือน ถือว่าได้กำไรชีวิตเพิ่มต่อมาได้อีกตั้งนาน จากคุณ : kev12 เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 10:05:35

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วน้ำตาไหล ขอแสดงความเสียใจจากใจจริงนะค่ะ เพราะตอนนี้แม่เราก็กำลังเผชิญกับโรคร้าย ด้วยความเจ็บปวดมาก ตอนนี้นอนอยู่รพ.ทำการผ่าตัดไปแล้ว 3 ครั้ง ช่วงนี้ยังไม่พ้นขีดอันตราย นอนอยู่ห้องไอซียู เพราะการผ่าตัดยังไม่สิ้นสุด เข้าใจถึงความรู้สึกนั้นจริงๆค่ะ จากคุณ : Lookkajeab_naka เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 10:38:44

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้ว ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ  ปะป๊าท่านจากไปพร้อมทั้งความรักจากทุกคนในครอบครัว ญาติสนิท เพื่อนทุกคน ท่านคงเฝ้าดูมะม๊ากับทุกคนอยู่บนสวรรค์   ตอนคุณแม่ของเรา ก็ใช้ระยะเวลายาวนานเ่ช่นกันกว่าจะทำใจได้ แต่เวลาจะช่วยเราได้ค่ะ จากคุณ : ป้าไฮเทค เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 11:36:12

ความคิดเห็นที่ 18 ขอแสดงความเสียใจกับ จขกท. และครอบครัวด้วยค่ะ ภูมิใจแทนลูกๆ ที่มีคุณป๊าที่เข้มแข็งและมีหัวใจนักสู้ค่ะ ขอให้คุณป๊าไปสู่สุขคติค่ะ จากคุณ : นิจจังสังขารนั้นไม่เที่ยง เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 13:25:03

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ถ้าไม่เป็นการรบกวน อยากทราบค่าใช้จ่าย ที่ได้ใช้ไปในการรักษามะเร็งปอด ของคุณป๊า เจ้าของกระทู้ น่ะครับ ท่าทางจะหลายอยู่ ... ยาเม็ดละ 8000 เป็นมะเร็งที ถ้าไม่รักษาฟรี จะต้องเตรียมไว้เท่าไรเนี้ย จากคุณ : แมงกุ๊ดจี่ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 13:40:44

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วคิดถึงคุณพ่อจังเลยค่ะ  พ่อเราเป็นมะเร็งตับ  เสียไปหลายปีแล้ว  เป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่เผชิญโรคร้ายนี้อยู่นะคะ จากคุณ : มีลูกชื่อหยอง เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 15:26:45

ความคิดเห็นที่ 21 น่า จะ หลายล้าน  เลยทีเดียว จากคุณ : otto เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 16:21:05

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย ชื่นชมครอบครัวคุณ จขกท ค่ะ จากคุณ : bake mania เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 16:29:11

ความคิดเห็นที่ 23 อนุโมทนาในความมีสติของคุณ จขกท ค่ะ แม่เราก็เป็นมะเร้งเต้านม ถือว่า โชคดีมากที่ ตัดออกทัน แล้วได้รับการรักษาที่ดี  เราเองก้คิดว่า ชีวิตคนนั้นไม่มีอะไรแน่นอน ดังนั้นการมีสติสัมปชัญญะอยู่ตลอดนี่ เปฺ้นสิ่งที่ประเสริฐที่สุด คุณพ่อของคุณ จขกท โชคดีมากที่ก่อนจิตสุดท้ายในชาตินี้จะดับ ได้รับการชี้แนะให้ไปสุ่ สุขคติภุมิ  ค่ะ จากคุณ : ^KaNoM_MaNiA^ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 16:39:21

ความคิดเห็นที่ 24 แม่เราก็เป็นมะเร็งปอด ระยะที่ 4 แล้วค่ะ ตอนนี้ เราดูแลแม่อย่างใกล้ชิด แต่ยังงงเรื่องอาการผู้ป่วยอยู่ค่ะ บางทีทำอะไรให้ไม่ถูกใจก็ไม่ค่อยกิน รบกวนผู้รู้มาแนะนะเรื่องเมนูอาหารหน่อยนะคะ จากคุณ : shahrukh เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 18:26:56

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ คุณพ่อของจขกทไปสบายแล้วนะคะ จากคุณ : MUSM เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 18:56:14

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นกำลังใจให้นะคะ คุณเป็นลูกที่ดีมากเลย ป๊าคุณคงภูมิใจ และจากไปสู่สุคติแล้วค่ะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (Thongt@k) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 21:15:06

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีค่ะ จขกท.เองค่ะ ขอขอบคุณทุกความเห็นที่ให้กำลังใจเรานะคะตอนนี้เราทำใจได้ในระดับหนึ่งแล้ว และขอให้กำลังใจกับทุกคนที่ป่วยด้วยโรคมะเร็ง หรือมีคนใกล้ชิดที่ป่วยเป็นโรคนี้ค่ะ สิ่งสำคัญที่สุดที่ผู้ป่วยและครอบครัว/ผู้ดูแลต้องมีก็คือ "ทัศนคติเชิงบวก" ค่ะ สุขภาพจิตของผู้ป่วยและคนดูแลสำคัญเป็นอย่างยิ่ง เพราะ ถ้าคนไข้จิตตก ก็จะทำให้โรคลุกลามรุนแรงไปไวมากยิ่งขึ้น ถ้าคนดูแลจิตตก ก็จะทำให้คนไข้กระทบกระเทือนใจไปด้วย เพราะคนไข้จะมีความอ่อนไหวอยู่แล้ว และสามารถรับรู้ความรู้สึกในเชิงลบได้ไวกว่าคนปกติทั่วไป เสียงหัวเราะ ช่วยได้ทุกกรณีค่ะ อย่าถามตัวเองว่า "ทำไมต้องเป็นฉัน" "ทำไมต้องเป็น....ด้วย" เพราะจะทำให้มันยิ่งแย่ลงไปใหญ่ แต่จงถามตัวเองว่า "ทำยังไงถึงจะแข็งไรได้ไวขึ้น" Think Positive และนำอารมณ์ขันมาใช้ได้ตลอดเวลาค่ะ และอีกประการที่สำคัญที่สุดก็คือ คนไข้ ต้องออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ และห้ามเป็นหวัดเด็ดขาด อย่างกรณีของคุณป๊า ป๊าออกกำลังกายตลอด ด้วยการเดินวันละหนึ่งชั่วโมง และบางครั้งก็ไปซ้อมไดรฟ์กอล์ฟด้วย แต่ในช่วงที่น้ำท่วมเป็นช่วงราวๆสองเดือนที่คุณป๊าไม่ได้ออกกำลังกายเลย จึงทำให้สุขภาพกายและภูมิคุ้มกันอ่อนลง ประกอบกับในช่วงอากาศแปรปรวนช่วงเดือนธันวาคมที่จู่ๆก็หนาวจัดและร้อนจัด ทำให้ป๊าติดหวัด อาการจึงทรุดลงอย่างรวดเร็ว และเจ้ามะเร็งก็เลยฉวยโอกาสลุกลามกันสนุกสนานไปเลย "ปอด" เป็นอวัยวะสำคัญที่ทำหน้าที่แลกเปลี่ยนออกซิเจนให้เข้าสู่ร่างกายผ่านถุงลมเล็กๆภายในนั้น และปอดก็ทำหน้าที่ร่วมกันกับหัวใจซึ่งเป็นปั๊มที่สูบฉีดเลือดให้ไปแลกเปลี่ยนที่ปอด เมื่อปอดทำหน้าที่แลกเปลี่ยนออกซิเจนไม่เต็มที่ หัวใจที่ทำงานร่วมกันก็ยิ่งรวนเข้าไปใหญ่ จึงเป็นเหตุให้หัวใจของคุณป๊าเต้นผิดจังหวะจนกระทั้งต้องย้ายเข้าย้ายออกไอซียู กับซีซียูเป็นว่าเล่นค่ะ สำหรับประเด็นเรื่องที่ว่า ทำไมมะเร็งถึงลามไปทั่ว ในมุมมองของเราก็คือ ข้อแรก มะเร็งที่คุณป๊าเป็น อยู่ในระยะลุกลามแล้ว ข้อสอง คุณลองนึกภาพว่าเจ้ามะเร็งเป็นกาจั๊วะ พอเอาน้ำร้อนไปราด มันก็จะวิ่งหนีแตกฮือไปอยู่ที่อื่น นั่นแหละ มะเร็งล่ะตราบใดก็ตามที่อยู่ในระยะลุกลาม เจ้ามะเร็งมันก็คือกาจั๊วะที่ออกจากไข่ไปแล้ว มันก็วิ่งหนีไปอยู่ที่อื่นแทนเวลาราดน้ำร้อนด้วยเคโมหรือฉายรังสีนั่นแหละ เห็นภาพชัดเจนดีมั้ยคะ (เราก็ตอบแบบนี้ให้คุณม๊าฟัง คุณม๊าถึงบางอ้อ แล้วก็ไม่บ่นอีกเลยว่าทำไมถึงกระจายไปทั่ว) ดังนั้น ตอนนี้ที่เราทำได้ ก็เหมือนกับที่คุณป๊าเราพูดตลอดเวลาก็คือ "อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด จะไปเครียดกับมันทำไม" และ "สู้โว้ย" (พร้อมทำท่าชูสองนิ้วด้วย) สำหรับเรื่องอาหารโด๊ปผู้ป่วย เราขออนุญาตเล่าตามรูทีนที่ทำให้คุณป๊าทานนะคะ เช้า (ไข่ปั่น+น้ำถั่วเหลือง) สาย (น้ำผลไม้ปั่น) เที่ยง (อาหารเที่ยง) บ่าย (ไข่ปั่น+น้ำนมถั่วเหลือง) เย็น (อาหารเย็น) ก่อนนอน (โปรชัวร์) สำหรับเมนูอาหาร เราลองทำเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ค่ะ แต่ลองใช้วิธีให้คนไข้ร่วมออกไอเดียว่าจะกินอะไรและร่วมกันลงมือทำดูสิคะ เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศไปในตัวด้วย หรือบางครั้งก็ทำเป็นสุกี้ลวกจิ้มทานกันเองในบ้านเป็นปาร์ตี้เล็กๆก็สนุกไปอีกแบบค่ะ ส่วนเมนูที่เราทำให้คุณป๊าก็มีตัวอย่างตามนี้ค่ะ ปลา-ปลานึ่งป๊วย ปลานึ่งซีอิ๊ว ปลานึ่งมะนาว คั่วกลิ้งปลาแซลมอน/ปลากระพง โดยเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เช่นปลากระพง ปลาเก๋า ปลาลิ้นหมาทอด ปลาน้ำดอกไม้ ฯลฯ เต้าหู้-เต้าหู้ผัดทรงเครื่อง เต้าหู้ผัดพริกไทยดำ เต้าหู้หม่าผอ ไข่- ไข่เจียวมะเขือเทศสับ ไข่ผัดฟักทอง ไข่เจียวมะระ ผัก- ผัดบร็อคโคลี่ ผัดกุยช่ายขาวถั่วงอกเต้าหู้หมูสับ ผัดคะน้าน้ำมันหอย ผัดกระเฉดไฟแดง ผัดเห็ดรวม ลาบเห็ดรวม ผัดผักโขมกระเทียม ผัดผักกาดแก้ว ดอกกุยช่ายผัดตับ เนื้อสัตว์-ตับหมูผัดกระเทียมพริกไทย สันในหมูหมักเกลือต้มสุก (บางครั้งหากเหลือ นำมาหั่นซอยเล็กๆแล้วผัดกับผักก็ได้ จะคล้ายแฮม) แกง- ต้มยำเห็ดรวมน้ำใสใส่ใบกระเพรา แกงส้มปลาช่อน ต้มยำไก่บ้านใบมะขามอ่อน สุกี้รวมมิตร (ตั้งหม้อเปิบกับครอบครัว)แกงจืดดอกขจร โดยอาหารทั้งหมด เน้นปรุงสดใหม่ ไม่ใส่ผงชูรส และ เน้นรสชาติที่คนไข้ชอบรับประทานค่ะ เครื่องดื่ม น้ำอัญชัญมะนาว (เก็บดอกอัญชัญมาต้มน้ำร้อน แล้วกรองเอาแต่น้ำเก็บใส่ขวด)ผสมน้ำตาลและน้ำมะนาวเล็กน้อยก่อนเสิร์ฟ น้ำเสาวรส+น้ำผึ้ง (เสาวรสแกะไส้ทั้งหมดแล้วไปปั่น เมื่อปั่นเสร็จนำมากรองเอาเม็ดดำๆออก เก็บใส่ขวดแช่ตู้เย็นไว้) เวลารับประทานนำน้ำผึ้งมาละลายน้ำอุ่นประมาณครึ่งแก้ว แล้วผสมกับน้ำเสาวรสที่เตรียมไว้ให้ได้รสที่ชอบ น้ำนมผึ้ง+น้ำผึ้ง (น้ำนมผึ้งละลายในน้ำอุ่นผสมกับน้ำผึ้งให้ได้รสหวานตามชอบ)-สามารถดื่มก่อนนอนได้ แอปเปิ้ลไซเดอร์+น้ำผึ้ง (แอปเปิ้ลไซเดอร์เขย่าให้ผสมกันดีผสมกับน้ำผึ้งที่ละลายในน้ำอุ่นแล้ว ให้ได้รสเปรี้ยวอมหวานตามที่ชอบ) แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 55 23:13:40 จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 22:43:25

ความคิดเห็นที่ 28 จขกท. เข้มแข็งมากค่ะ :) ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆที่แบ่งปันประสบการณ์ครั้งนี้ให้ได้อ่านนะคะ แม้ว่ามันจะไม่ใช่ความทรงจำที่ดีที่สุด แต่ก็เป็นความทรงจำที่ยากจะลืมเลือนได้จริงๆ ขอให้คุณพ่อของคุณ Yu_Yoo ได้มีความสุขอยู่ในภพภูมิอันดีงาม ไร้ซึ่งทุกข์กังวลใดๆนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆที่ได้รับจากกระทู้นี้ด้วยค่ะ ทำให้ได้คิดอะไรอีกหลายอย่าง ขอบคุณจริงๆค่ะ จากคุณ : MF Angsumalin เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 00:18:50

ความคิดเห็นที่ 29 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ จขกท.เป็นคนที่มีความเข้มแข็งและกตัญญูมากค่ะ เราเชื่อว่าคนแบบนี้ทำอะไรก็เจริญค่ะ ^_^ จากคุณ : FallZero เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 10:08:29

ความคิดเห็นที่ 30 จขกท และครอบครัวทำได้ดีมากๆค่ะ 23 พ.ย. นี้ ก็จะครบรอบ 1 ปีที่เตี่ยเราจากไป คิดแล้วเศร้า จากคุณ : angelzpuu เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 10:48:35

ความคิดเห็นที่ 31 คุณพ่อเราก็เป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาว แต่แบบเฉียบพลัน เราเข้าใจและรู้ถึงความรู้สึกของเจ้าของกระทู้เลย วินาทีที่ทราบว่าคุณพ่อเป็นนั้น ทุกอย่างเหมือนนิ่ง แต่เพราะกำลังใจจากคุณพ่อเราเองที่บอกว่า พ่อยัง "สู้" แล้วเราจะล้มได้อย่างไร ณ ตอนนี้ พ่อได้ผ่านพ้นวินาทีที่เฉียดตายมาได้ แต่ก็ยังต้องทานยาต่อเนื่องอีก 2 ปี เราก็ภาวนาอยู่ตลอดว่า อย่าให้บรรดา "กิ๊กนับแสน" ของพ่อได้กลับมาอีกเลย จากคุณ : T@GeTheR เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 12:52:20

ความคิดเห็นที่ 32 มาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ และทุกทุกท่าน ไม่ว่าจะเป็นผู้ป่วยหรือคนใกล้ชิด ที่ต้องเผชิญกับโรคนี้ครับ พี่ชายผมเสียเพราะมะเร็งปอด ซึ่งลุกลามขึ้นสมองเช่นกัน ความทุกข์สาหัสของครอบครัวในครั้งนั้น เป็นสิ่งที่หนักหนาจริงๆ กว่าจะผ่านมันไปได้ จากคุณ : เด็กวัดช้าง เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 13:49:38

ความคิดเห็นที่ 33 วันนี้เป็นวันครบรอบ 2 ปีพอดี ที่พ่อจากเราไปด้วยมะเร็งเช่นกัน 2 ปีผ่านไปแล้ว ยังร้องไห้อยู่เลย จากคุณ : MJka เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 16:09:22

ความคิดเห็นที่ 34 เสียใจด้วยค่ะคุณ จขกท. คุณป๊าไปสบายแล้ว ส่วนคุณ จขกท. เองเราเชื่อว่าได้ทำหน้าที่ลูกอย่างดีที่สุดแล้วเช่นกัน เป็นกำลังใจให้นะคะ อ่านแล้วขอชื่นชมในความรักความเอาใจใส่ของ คุณ จขกท. และครอบครัวในการดูแลคุณป๊า ขอให้ความดีที่คุณทำได้คุ้มครองคุณและครอบครัวนะคะ ลุงเราก็เพิ่งเสียชีวิตจากโรคมะเร็งปอดนี้เช่นกัน และลามไปที่กระดูกสันหลัง อ่านแล้วก็คิดถึงคุณลุง TT จากคุณ : pollapoice เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:57:35

ความคิดเห็นที่ 35 อ่านแล้วหใ้ความรู้สึกเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากเลยครับ ขอให้คุณป้าหลับให้สบาย ซึ่งผมก็มั่นใจว่า คุณป๊าของ จขกท ไม่น่าจะมีห่วงอะไรอีกแล้ว ทุกคนที่อยู่ข้างหลัง อยู๋กันได้ด้วยความเข้มแข็งครับ จากคุณ : กริช (กริชครับผม) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 11:31:48

ความคิดเห็นที่ 36 คุณพ่ออายุเท่าไหร่คะ ตอนเสีย สูญบุหรี่. รึเปล่าคะ เสียใจด้วยค่ะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (janisa) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 14:53:14

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจ และขอเป็นกำลังใจให้กับทุกคนป่วยหรือมีญาติป่วยเป็นโรคมะเร็งนะคะ อันดับแรกคือ คุณพ่ออายุ 58 ปี ไม่ทานเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ออกกำลังกาย ตีกอล์ฟนานกว่ายี่สิบปี (แต่เพื่อนร่วมก๊วนมีสูบบุหรี่บ้าง) อันดับสองคือ เรื่องค่ารักษา(ที่มีคนสอบถามมา) สรุปง่ายๆว่า หลังจากหักเงินชดเชยกรณีเสียชีวิตจากโรคมะเร็งที่ได้จากประกัน รวมถึงเงินที่ได้จากการเคลมประกันคลอดระยะเวลาการรักษา ก็ต้องจ่ายเพิ่มเติมอีกหลักล้านเช่นกันค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เงินชดเชยที่ได้มา ไม่คุ้มค่ากับการที่เราต้องเสียคุณพ่อไปหรอกค่ะ // ทำให้จขกทไม่อยากคิดว่า ถ้าหากคุณพ่อไม่ได้ทำประกันส่วนนี้นี่คงจะเครียดยิ่งกว่าเดิมแน่นอน อันดับสามคือ ขอให้ผู้ป่วยทุกคน รักษาสุขภาพให้ดี อย่าให้มีโรคแทรกซ้อนอย่างหวัด เน้นออกกำลังกายแบบธรรมดาไม่หักโหม เสริมภูมิคุ้มกันของตัวคุณให้ดี เพราะภูมิคุ้มกันในตัวเราเองนี่แหละที่จะช่วยต่อสู้กับเจ้ามะเร็งนี้ด้วย อันดับสี่ ขอแอบแนบภาพเมนูที่ได้ทำให้คุณป๊านะคะ จากภาพ ฟักทองผัดไข่//คั่วกลิ้งปลาแซลมอน//น้ำตกปลาช่อน//แกงเผ็ดลูกชิ้นปลากราย//เส้นหมี่ผัดกระเฉด//ผัดกระเพราปลากระพง แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 22:21:55 จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 16:26:14

ความคิดเห็นที่ 38 แม่เราเป็นมะเร็งปอด ระยะที่4 ให้คีโมเข็มละ67,000 ไป 6 ครั้ง พบว่ามะเร็งมันลดขนาดไปนิดนึง หมอบอกว่า ไม่น่าพอใจเท่าไหร่ ก็ต้องมาติดตามอาการถ้ามันลามหรือโตขึ้นก็ ต้องรักษาวิธีอื่นหรือให้คีโมสูตรอื่นต่อไป แต่ที่น่าห่วงคือถ้าต้องถึง ช่วงที่อาการหนัก เราทำงานคนละจังหวัดกับที่แม่อยู่ และไม่มีญาติพี่น้องมาคอยดูแลแม่ ไม่รู้ว่าพออาการเริ่มแย่ เราจะทำยังไง แล้วเป็นเราคนเดียวที่พาแม่เข้ามารักษาที่โรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ นึกอิจฉา จขกท. ที่มีคนในครอบครัวช่วยดูแลป๊า และเชื่อว่าป๊าได้กำลังใจเป็นอย่างดีจากคนในครอบครัว ซึ่งเราไม่มี ขอแสดงความเสียใจด้วยอีกครั้ง มะเร็งมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ และขอบคุณที่เล่าอาการของป๊า ให้ฟัง เชื่อว่าหลายๆคนในนี้ที่มีญาติเป็นมะเร็งได้ประโยชน์และจะได้เตรียมการล่วงหน้าได้ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 18:32:05 จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 18:28:37

ความคิดเห็นที่ 39 ผมมั่นใจ ป๊าของคุณอยู่บนสวรรค์แน่นอน ด้วยแรงบุญแรงกุศลที่ได้จากลูกกตัญญูเช่นคุณ จากคุณ : Azimo เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 21:31:11

ความคิดเห็นที่ 40 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ อ่านแล้วร้องไห้เลย เศร้าค่ะ จากคุณ : sandy555 เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 22:28:57

ความคิดเห็นที่ 41 คุณเต็มล้านคะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณเต็มล้าน และทุกๆคนในที่นี้ค่ะ อันดับแรกที่อยากให้คุณเต็มล้านระลึกไว้เสมอคือ รอยยิ้มที่คุณเต็มล้านสามารถให้แก่คุณแม่ของคุณได้ ยิ้มสู้ เพราะเพียงแค่รอยยิ้ม ก็สามารถทำให้คุณแม่ของคุณดีใจและลดความเครียดสะสมจากอาการป่วยไปได้มากค่ะ คุณป๊าของเราเอง ก็ไม่ใช่ว่าไม่เครียด แต่พอถึงจุดๆหนึ่ง ป๊าบอกว่า จะเครียดไปทำไม สู้เอาเวลาที่จะเครียดมาคิดอะไรใหม่ๆ ทำอะไรใหม่ๆดีกว่า แถมพอเจ้าตัวเครียด คุณม๊าก็จะเครียดตาม จะยิ่งน่าเป็นห่วงเข้าไปใหญ่ (น่ารักมั้ย คุณป๊าบอกเลิกเครียดเพราะเดี๋ยวคุณม๊าจะเครียดตาม) รวมไปถึงคำพูดที่คุณป๊าคอยพูดเพื่อล้างสมองคุณม๊าด้วยว่า "อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด จะไปเครียดอะไรทำไม สู้โว้ย พร้อมชูสองนิ้ว" (คิดดูสิคะ รูปถ่ายสุดท้ายของคุณป๊ายังชูสองนิ้วให้กล้องเลย) ส่วนเรื่องค่ายา ทุกอย่างแพงจริงๆค่ะ เราเองยังนับว่าได้เบาแรงด้วยอานิสงส์ของประกันที่ทำให้เลือดซิบน้อยลง แต่ก็นับได้ว่าค่าใช้จ่ายนั้นมากโขอยู่ แต่ยาที่ใช้รักษามะเร็งปอดก็ยังมีอีกหลายตัว ทั้งยากิน//เคโม//ฉายแสง แต่ยาเคโมหลักๆที่ใช้คือของยุโรปกับอเมริกา และเท่าที่ได้ฟังจากอาจารย์ส. ท่านบอกว่ามีวิจัยตัวใหม่แต่ต้องส่งชิ้นเนื้อไปตรวจในแล็บที่สิงคโปร์ว่าตอบสนองกับเซลล์มะเร็งหรือไม่ ซึ่งค่าใช้จ่ายในการส่งตรวจผ่าน รพ.ก. ก็ราวๆ 2-5หมื่นได้ (เราจำไม่ได้แล้วค่ะขออภัยด้วย)ซึ่งยาจะตอบสนองต่อโรคหรือไม่ ก็ต้องคอยลุ้นกันอีกเฮือกหนึ่ง และของคุณป๊าไม่ได้ตรวจค่ะเพราะอาการกำเริบหนักก่อนที่จะได้ส่งไปตรวจในรอบหลัง ดังนั้น คุณอย่าเพิ่งกังวลถึงยาที่จะใช้ในอนาคตค่ะ เพราะเรื่องยาคุณหมอจะช่วยคิดแทนคุณเอง และในระยะนี้เป็นการรักษาเพื่อให้คนไข้มีคุณภาพชีวิตที่ดีที่สุด เราถึงอยากให้คุณยิ้มให้มาก ลดความทุกข์ให้น้อยลง ทุกอย่างเป็นอนิจจัง ไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืน สังขารเราไม่เที่ยง แล้วเราจะไปทุกข์กับสังขารที่เสื่อมถอยไปตามกลไกธรรมชาติทำไม ถึงแม้ว่าคุณจะมีข้อจำกัดด้านสถานที่รักษาที่ไกล แต่อย่างน้อย คุณก็เป็นลูกที่กตัญญูและทำหน้าที่ของลูกได้อย่างสมบูรณ์คนหนึ่ง เพียงแค่ข้อนี้เราเชื่อได้ว่า คุณแม่ของคุณจะต้องภูมิใจและมีความสุขมากๆเช่นกันค่ะ จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 22:40:12

ความคิดเห็นที่ 42 เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ค่ะ พ่อเราเพิ่งเสียเมื่อเดือนที่แล้วด้วยโรคมะเร็งตับ (ที่เกิดจากไวรัสตับอักเสบบี) ทุกวันนี้แม่เราก็ยังทำใจไม่ได้เลย พ่อเราก็หาแพทย์แผนจีนควบคู่ไปกับหมอแผนปัจจุบันที่สถาบันมะเร็งแห่งชาติ ซึ่งตอนแรกๆที่เจอ เจอตั้งแต่ต้นปี ว่าพ่อเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้าย ผลเลือดพ่อก็ดีมาก ไม่มีอาการตัวเหลืองตาเหลือง ไม่มีอาการปปวดเลย แต่มีอืดบ้าง ซึ่งหมอบอกว่าเป็นอาการปกติ แต่พ่อเราไม่ทำคีโมนะคะ จนกระทั่งวันนึง มีเพื่อนของพ่อเค้าให้ไปหาหมอ(หมอรึเปล่าไม่รุ้) เป็นแพทย์แผนไทย ตรวจด้วยเครื่องอะไรไม่รู้แถวเมืองทอง (ตอนนี้เราว่าจะหาข้อมูล เอายาที่ให้พ่อเรามาไปส่งอย.ตรวจอยู่ โกรธอะ แต่ก็นะ คนป่วย ใครว่าดี ก็อยากลองหมด ด้วยความอยากจะอาการดีขึ้น เฮ้อ) คนป่วยก็อารมณ์แบบอยากดีขึ้น ใครห้ามไม่ให้ไปไม่ให้กินยาอื่นนอกจากที่กินแกก็ไม่เชื่อ กินได้ห้าวัน อาการพ่อเราแย่มาก ไปตรวจเลือด หมอเองยังตกใจ ผลเลือดจาก สอง มาเป็นสิบ ตัวเหลือง ตาเหลือง หมอบอกว่า อยู่ได้เดือนนึงก็เก่งแล้ว ม๊าก็พาไปหาหมอจีน ปกติเวลาแมะ หมอจะให้ยาประมาณเดือนนึง น้อยสุดที่ให้คือ สองอาทิตย์ วันนั้นที่ไป หมอให้มาห้าห่อ พ่อก็อยู่ได้ประมาณสองอาทิตย์แล้วก็เสียค่ะ อ้าว มาแชร์ความเศร้าทำไมเนี่ยเรา ว่าจะบอกเรื่องเขากุย หมอจีนก็ให้พ่อเราจิบเขากุยค่ะ (ตอนนั้นพ่อยังโอเคอยู่นะ) แต่เราซื้อแบบเป็นขวด เพราะจะได้ลดภาระของแม่เวลาดูแลเรื่องกับข้าวกับปลา ให้ตื่นมากินเลยครึ่งขวด ตอนหลังที่พ่อกินข้าวไม่ได้ก็ให้จิบๆเอา แล้วก็ให้ต้มหญ้าไผ่น้ำ เอามาดื่ม ห้ามทานเนื้อสัตว์เลย (ส่วนนี้ทั้งหมดเป็นที่หมอจีนห้ามนะคะ ตอนที่อาการพ่อยังดีอยู่มากๆ)นมก็ต้องห้ามเป็นนมวัว (เราให้ดื่ม v fit ค่ะ ดูจากข้างหล่อง ไม่เห็นว่ามีส่วนผสมของนมผงก็เลยเอาอันนี้) แบ่งอาหารเป็นมื้อเล็กๆ ไม่กินเค็ม กินเป็นข้าวต้มได้ก็จะดี ย่อยง่าย ปลา ถ้าเป็นปลาน้ำจืดจะดีกว่าปลาน้ำเค็มนะ (ไม่รู้ทำไมลืมถามหมอจีน) หมอจีน จะห้ามเยอะกว่าหมอแผนปัจจุบันเยอะค่ะ แต่ช่วงหลังๆที่พ่อเริ่มจะไม่ไหว เค้าบอกพ่อกินไรได้ก็กินไป พูดแล้วก็เศร้า คิดถึงพ่อค่ะ แต่เค้าก็ไปดีแล้ว เราก็ต้องดูแลแม่ต่อไป เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ และขอบคุณที่มาแชร์เรื่องราว ถ้าเรานึกอะไรออกอีก จะมาช่วยแชร์ด้วยเหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 23:07:06 จากคุณ : วันนี้วันอะไร เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 23:04:16

ความคิดเห็นที่ 43 ไหนๆก็ไหนๆ ขอยืมพื่นที่เล่าอีกนิดละกัน วันที่พ่อเราแย่มากๆ ปวดมากๆ ตอนแรก หมอที่สถาบันมะเร็งไม่ได้ให้ยามา พี่เราก็เลยไปขอ พอพ่อทานไป อ้าว ยาแรงไปพ่อไม่ตอบสนอง ป้อนข้าว หลับคาปากเลยค่ะ วันถัดไป แม่เลยพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลเลย ตอนไปพ่อยังรู้สึกตัว พ่อบอกแม่ว่า เค้าจะไม่นอนโรงพยาบาลนะ เค้าจะขอกลับมาตายที่บ้านได้มั้ย แม่เราก็ตอบว่า บ้านของพ่อ พ่อมาได้อยุ่แล้ว แต่ยังไม่ตายหรอก พอไปโรงพยาบาล พ่อก็เข้าไอซียูดูอาการค่ะ เราก็ไปเยี่ยมได้ถึงแค่ทุ่มหรือสองทุ่มนี่แหละ ก็บอกพ่อว่า เด๋วมาหานะ แต่ไม่ได้บอกว่าจะกลับบบบ้าน พอกลับบ้าน กลางดึก เหมือนพ่อตื่น แกก็พยายามจะลุกจากเตียง บอกพยาบาลว่าแกจะกลับบ้าน วันรุ่งขึ้น แม่เราก็เลยไปรับกลับมา เพราะพ่ออยากจะอยู่ที่บ้าน เราก็ไปซื้อเตียงคนไข้ ที่นอนลม ไปติดต่อพยาบาลที่สาธารณสุขแถวบ้านมาเจาะสายน้ำเกลือ(ตอนนี้พ่อเริ่มไม่กินอะไรแล้ว ซึ่งหมอจีนบอกว่า ไม่เกินสามวัน แกไปแน่นอน) ซึ่งขอขอบคุณสถาบันมะเร็งที่ให้ยืมเครื่องออกซิเจนกลับมาบ้านด้วย แกก็อยู่สามวัน ที่บ้าน แล้วแกก็เสีย ซึ่ง แม่ พี่ชายเราและเราก็อยู่กับพ่อจนวินาทีสุดท้าย บอกกับพ่อว่า ให้พ่อคิดเรื่องดีๆ นึกถึงพระนึกถึงเจ้า ไม่ต้องห่วงแม่นะ ลูกจะดูแลแม่เอง(เพราะพ่อรักแม่มาก ตอนแกยังสติดีอยู่ แกก็บอกให้แม่ดูแลตัวเอง แกกลัวแกตายแล้วแม่ก็จะอยู่ไม่นาน เป็นห่วงสารพัด) พ่อก็น้ำตาไหล แล้วแกก็สะอึก สองที แล้วก็เหมือนไม่หายใจไปเลย เราก็ไม่แน่ใจ ไปเอาเครื่องวัดความดันมาวัด เพระาไม่อยากจะเชื่อว่า พ่อไปแล้วเหรอ (คิดถึงตอนนั้น มันสะเทือนใจมากเลย เหมือนมันไร้สาระมากที่ทำ แต่เราก็ไม่อยากจะเชื่อว่า พ่อไม่มีลมหายใจแล้วอะ) สรุปว่าวัดแล้วไม่มีชีพจร เครื่องขึ้น Error เราก็ เช็ดตัว แต่งตัวทางแป้งให้พ่อ ทางโรงพยาบาลช่วงงานศพพ่อ เค้าก็โทรมาถามอาการนะคะ ว่าเป็นไงบ้างอาการพ่อ เลยแจ้งไปว่า พ่อเสียแล้ว เค้าก็แสดงความเสียใจ แล้วบอกว่าถ้าแม่ไม่สบายใจ เค้าจะโทรมาคุยกับแม่ด้วยก็ได้ สถาบันมะเร็ง หมอก็ใจดี พยาบาลและเจ้าหน้าที่ก็บริการดีมากค่ะ ครอบครัวเราประทับใจมาก ขอขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ ใครที่จะตรวจมะเร็งหรือรักษามะเร็ง เราว่าที่นี่ ก็ดีนะคะ จากคุณ : วันนี้วันอะไร เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 23:20:19

ความคิดเห็นที่ 44 ได้ลองอ่านเรื่องราวของคุณ Yu_Yoo แล้วดีมากเลยนะครับ เป็นแนวทางที่ดูแลคนไข้เป็นมะเร็งปอด ตอนนี้คุณพ่อก็เป็น เพิ่งจะทราบเมื่อเร็วๆนี้เอง พอรู้ว่าเป็นหดหู่ไปหมดเลย ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มยังไง ชีวิตเศร้าไปหมด นอนสะดุ้งตื่นทุกชั่วโมง กังวลตลอดเวลา คุณปู่ก็พาไปหาหมอที่เป็นแพทย์จีนแถวปทุม หมอให้ยาต้มกับยาเม็ดมาทานก่อน ส่วนแผนปัจจุบันจะเริ่มทำคีโมวันที่ 19 พ.ย. นี้แล้ว ยังไม่รู้เลยผลข้างเคียงยังไง จิตใจตอนนี้ยอมรับเลยนอนไม่หลับ กลัวโน้นกลัวนี้ตลอด ส่วนด้านสุขภาพทั่วไปก็ปกติ ยังไปทำงานทุกวัน เวลาพูดนานๆจะมีอาการไอแห้งๆ ก็ให้ทานพวกยาอมฟิชเชอร์แมน คุณพ่อเป็นคนดื้อมาก บอกให้พักไม่ค่อยพักเพราะดูอาการไม่เป็นไร คุณปู่บอกไม่เป็นไรก็ให้ทำไป เวลาอยู่บ้านก็จะนั่งดูแต่ TV ไม่ค่อยลุกไปไหนเท่าไร ช่วงแรกๆ พอรู้ว่าเป็นจะออกกำลังกายเดินตอนเช้า แต่พอไปทำงานก็ไม่ค่อยทำ ทำให้เรากังวลส่วนนี้มาก จากคุณ : Na-RoK-KuM-7 เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 01:00:29

ความคิดเห็นที่ 45 สวัสดีค่ะคุณ  วันนี้วันอะไร   เรื่องการรักษาแบบทางเลือกนี่ เหมือนกับเป็นเปลวเทียนวิบวับ ที่ทำให้คนป่วยและญาติคนป่วยมีความหวังมากขึ้น ป๊าเราเองก็เช่นกันค่ะ อย่างที่เขียนเอาไว้ว่าป๊าเราท้ายสุดเลือกที่จะไปลองฝังเข็มกับหมอจีน ซึ่งตอนแรกซินแสท่านบอกว่าอาการป๊าหนักเกินความสามารถของซินแสแล้ว แต่จะช่วยเท่าที่พอจะช่วยได้นั่นคือช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดและอาการบวมบนใบหน้าป๊าที่เกิดจากการได้รับเสตียรอยด์ช่วงเดือน พย. 54 ส่วนเรื่องอาหารช่วงไปฝังเข็มกับซินแสนี่ก็ค่อนข้างสตริ๊กท์มาก ห้ามผักชนิดนู่นนี่นั่น (ผักที่เอามาทำได้แค่ ห้ามกินไก่ เน้นกินปลา หมู) ช่วงฝังเข็มกับกินยาต้มนี่คนทำกับข้าวก็เครียดอีก ไม่รู้จะทำอะไรให้กินดี เพราะมีแต่ซ้ำๆ จนคนกินเบื่อกินไม่ลง T.T นอกเหนือจากการเลือกฝังเข็ม หมอคนไหนที่มีชื่อทางด้านรักษามะเร็ง อย่างคลีนิคคุณหมอป. ป๊าก็เคยไปลองรับการรักษาเหมือนกัน แต่ว่าก็ทนไม่ได้เพราะช่วงทานยาต้มสมุนไพรคุณป๊ากินอะไรไม่ได้เลย เลยต้องเลือกที่จะหยุดยาไป แต่ที่ทำให้เรารู้สึกขำๆ และต้องคอยห้ามคุณป๊าว่าอย่าไปเชื่ออะไรมากนัก ก็คือ เจ้าพวกโฆษณายาวิเศษ เอนไซม์สกัด ยาชงฯลฯ ที่อ้างว่าช่วยรักษาโรคร้ายได้ ทำให้ก้อนในฟิล์มเอ็กซเรย์หายไปบ้าง นู่นนี่นั่น ที่มีเกร่อบนช่องดาวเทียม โฆษณาทีเป็นชั่วโมงๆ (ซึ่งคนที่ว่างๆไม่มีอะไรทำกดรีโมทมาเจอช่องพวกนี้เนี่ย ทำให้ความหวังจุดประกายขึ้นมา)คือไม่อยากจะพูดเลยว่า ถ้าหากยาของเขาสรรพคุณดีจริง ป่านนี้โรคมะเร็งคงไม่เป็นโรคสุดฮิตที่มีสถิติผู้เสียชีวิตครองอันดับต้นๆของเมืองไทยหรอกค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 11:23:56 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 11:13:47 จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 10:57:24

ความคิดเห็นที่ 46 เข้ามาเป็นกำลังใจให้ จขกท. ค่ะ แม่เราก็เป็นมะเร็งเหมือนกันแต่ตอนนี้แม่ไปสวรรค์แล้วค่ะ แม่เรารับราชการครู แม่เป็นผู้หญิงที่อนามัยจัดมากและเป็นผู้หญิงที่ไม่ยอมอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ต้องทำโน่นนี่นั่นและการสอนพิเศษให้เด็กๆ ก็เป็นหนึ่งในงานอดิเรกของแม่ แม่สอนพิเศษให้เด็กๆ โดยไม่คิดตังค์เป็นเวลาหลายสิบปีนับตั้งแต่เราจำความได้ จนอยู่มาวันหนึ่ง แม่รู้สึกไม่ค่อยสบาย มีน้ำมูกใสๆ ปวดหัว ตัวอุ่นรุมๆ ไปหาหมอที่คลีนิคแต่ละแห่งล้วนบอกแม่เราว่า แม่เป็นหวัด เอายาแก้หวัดไปทาน กลับมาหาหมออีกครั้งถ้าไม่ดีขึ้น แม่เราก็ไปหาหมอเรื่อยๆ จนวันหนึ่งสังเกตุว่าต่อมน้ำเหลืองหลังใบหูเริ่มโต ด้วยความกลัวจะป่วยหนักจึงไปพบแพทย์เฉพาะทาง หู คอ จมูก เพื่อตรวจต่อมน้ำเหลืองซึ่งก็ได้พบกับอาจารย์หมอที่เก่งที่สุดในจังหวัดนั้น ครั้งแรกที่แม่เราไปพบคุณหมอพร้อมเล่าอาการให้คุณหมอฟัง คุณหมอสงสัยว่าแม่เราจะเป็นมะเร็งแต่ไม่แน่ใจเลยส่งแม่เราไปตรวจชิ้นเนื้อหลังโพรงจมูกที่โรงพยาบาล A ที่จังหวัดขอนแก่น ด้วยความที่อยากรู้อาการป่วย แม่เราจึงแกะผลการตรวจที่รอให้คุณหมออ่าน โดยจับใจความคร่าวๆ ได้ว่า ตัวแม่เองเป็นมะเร็งแต่แม่ก็ไม่พลาดที่จะให้คุณหมออ่านผลในวันถัดไป สรุป แม่เราเป็นมะเร็งหลังโพรงจมูกระยะที่ 1 ครอบครัวเราจึงวางแผนการเข้ารับการรักษาของแม่เรา ในช่วงนั้นคนป่วยมะเร็งในภาคอีสานเยอะมากแม่เราจะได้รับการรักษาใน 6 เดือนถัดไป ซึ่งช้าเกินไป ป๊ากับเราจึงตัดสินใจให้แม่ย้ายมารักษาที่โรงพยาบาลรามา อาจารย์หมอทั้ง 2 ให้แม่ฉายแสง 30++ และให้คีโมร่วมด้วย ด้วยความที่แม่เป็นคนรักสวยรักงาม แม่จึงสั่งทำหน้ากากสำหรับใส่เวลาฉายแสงเพื่อที่จะให้หน้าไม่ดำมาก(อาจารย์หมอบอกว่าหากใส่หน้ากากขณะฉายแสง จะทำให้รังษีฝังที่ผิวหน้าของเราตื้นกว่าคนที่ไม่ใส่ 1 เซ็นฯ) หลังจากที่ฉายแสงและรับคีโม ผมของแม่ก็เริ่มร่วงมากขึ้นๆ จนสุดท้ายต้องโกนผม เรากลัวแม่จะคิดมากจึงซื้อวิกผมสั้นให้แม่ใส่ และหน้าของแม่ก็เริ่มดำและเป็นแผลที่คอ ที่ดำเพราะโดนรังษีเยอะ และเป็นแผลเพราะเมื่อฉายรังษีมากครั้งเข้า ผิวจะบางและไวต่อสิ่งกระตุ้นและแม่โดนหน้ากากขูดจึงเป็นแผลถลอก ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าโรงพยาบาลเจอแม่เราแล้วแสดงอาการรังเกียจแม่เราอย่างเห็นได้ชัด(เรารู้สึกได้เลยอ่ะ) แต่แม่บอกแม่ไม่ได้คิดอะไรกับการมองของคนเหล่านั้น เราสงสารแม่มากแอบร้องไห้บ่อยๆ แต่แม่ไม่เคยยอมแพ้ ในระหว่างที่แม่เข้ารับการรักษาแม่ขออนุญาตอาจารย์หมอเพื่อมาทำวิจัยการศึกษาอยู่บ่อยๆ ด้วยความที่มีวินัยเคร่งครัดเรื่องอาการและการดูแลสุขภาพขณะรักษา ส่งให้ผลเลือดดีขึ้นและตรวจไม่พบมะเร็งที่หลังโพรงจมูก หลังจากที่แม่เราอาการดีขึ้นมากจนเกือบจะเรียกได้ว่าใช้ชีวิตเป็นปกติแล้ว เราตัดสินใจไปทำงานตปท. ปล่อยให้แม่อยู่กับป๊าและน้องชาย 6 เดือนผ่านไป เรายังคงทำงานที่ ตปท. กลางดึกคืนหนึ่งป๊าโทรฯ หาเราเป็นสิบๆ สายแต่เราไม่ได้รับ เพราะเวลาต่างกันถึง 14 ชม. ปรากฎว่าแม่อาการทรุดเพราะพบมะเร็งที่ปอด ทำให้แม่หายใจได้ไม่เต็มที่ เราตัดสินใจลาออกและกลับเมืองไทยใน 3 วัน เมื่อเรามาถึงเมืองไทยแม่เราดีใจมากที่เรากลับมาดูแล ทันทีที่แม่เราเจอหน้าเรา แม่บอกว่า แม่จะอยู่กับพวกเรา 1 เดือนนะ น้ำตาเราไหลพร้อมทั้งถามแม่ว่าทำไมแม่พูดแบบนั้น แม่จะรีบไปไหน แม่บอก เวลาของแม่จะหมดแล้ว มีคนรอแม่อยู่ หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย เรากับป๊าจะผลัดกันเฝ้าแม่ตลอดเพราะในเวลากลางวันป๊าต้องไปโรงเรียน เราเฝ้าแม่ในช่วงกลางวัน ป๊าอยู่เฝ้ากลางคืน ส่วนน้องชายเราเฝ้าบ้านและอยู่เป็นเพื่อนอากง 15 วันผ่านไปการก็ทรงๆ ทรุดๆ ตามประสาคนป่วยมะเร็งปอด และตอนนี้เองที่คุณหมอแจ้งญาติว่ามะเร็งกระจายทั่วร่างกายแล้ว เลือดออกที่จมูกคล้ายเลือดกำเดาแต่ไหลไม่หยุด และช่วง 15 วันที่เหลือของเดือนเราและป๊าต้องเกณฑ์ญาติพี่น้อง อาแป๊ะ อาโกว เหล่าอี๊ ญาติทุกคนเพื่อบริจาคเลือดให้แม่เพราะที่โรงพยาบาลมีเลือดไม่เพียงพอ แม่เราต้องให้เลือดวัน 8 ถุง และให้เกล็ดเลือด 6 ถุง สัปดาห์สุดท้ายแม่พูดไม่ได้แล้ว ทานอาหารผ่านสายยางคล้ายๆ กับจขกท.บอกค่ะ เรากับแม่คุยกันผ่านตัวหนังสือ และแม่ก็เขียนบอกเราให้ย้ายแม่กลับไปอยู่ที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน เรากับป๊าตกลงทำเพื่อความสบายใจของแม่ หลังจากย้ายมาอยู่โรงพยาบาลใกล้บ้าน แม่เข้าออก ICU เป็นว่าเล่น เราพยายามสวดมนต์ให้แม่ฟัง อ่านธรรมะให้แม่ฟัง ขาแม่เริ่มบวม ฉี่เป็นสีเข้ม บางครั้งมีเลือดปนฉี่ ซึ่งทำให้เรารู้ว่าไตเริ่มจะไม่ไหวแล้ว และระบบหายใจเริ่มแย่แรงดันจากเครื่องช่วยหายใจเริ่มไม่เพียงพอ แม่พยายามบอกตลอดเวลาแม่หายใจไม่ค่อยออก วันที่ 31 วันสุดท้ายของเดือน เรากับป๊า น้องชายและญาติทุกคนมาเยี่ยมแม่และอยู่กับแม่ไม่ห่างแต่เหตุการณ์ก็เป็นปกติดี ประมาณ 3 ทุ่ม ช่วงที่เราเฝ้าแม่ แม่บอกเราว่า แม่ขอกอดเราหน่อยนะ แล้วแม่ก็หลับไป ป๊าเปลี่ยนให้เราไปพัก เวลาตี 2 แม่ก็ขอกอดป๊าเหมือนกัน แต่ไม่ได้กอดน้องชาย เพราะน้องชายอยู่บ้านกับอากง เช้าวันที่ 1 ของเดือนถัดไปชีพจรเต้นอ่อนลงเรื่องๆ จนเที่ยงวันนั้นเอง เราทุกคนอยู่กับพร้อมหน้าแม่ก็หลับไปโดยสงบ เรากระซิบข้างหูแม่ให้แม่นึกถึงคุณพระรัตนตรัยและจากไปอย่างสงบและหมดห่วง แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 14:54:45 จากคุณ : Nam_O'le เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 14:45:25

ความคิดเห็นที่ 47 คุณ Na-RoK-KuM-7 ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ เรื่องจิตตกในช่วงเพิ่งรู้นี่ ทุกๆคนย่อมเคยเป็นค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับว่าคนไข้และญาติจะรับมือกับภาวะที่เกิดขึ้นอย่างไร เรามั่นใจว่าคุณและครอบครัวต้องผ่านความทุกข์ในช่วงนี้ไปได้ค่ะ สำหรับเรื่องการปฏิบัติตัวของคุณพ่อคุณ ท่านอยากทำอะไรปล่อยให้ท่านทำไปเลยค่ะ ตราบใดที่ไม่ทำให้เสียสุขภาพ เพราะการที่ท่านได้ทำงาน จับนู่น ทำนี่ จะทำให้ท่านไม่ว่างจนเกินไปและคิดฟุ้งซ่านไปมากกว่าที่เป็นอยู่ คุณ Nam_O'le ขอแสดงความเสียใจเช่นกันค่ะ เราเองก็เข้าใจความรู้สึกของการสูญเสียคนที่เรารักยิ่งไป แต่ท่ามกลางความสูญเสีย อย่างน้อยคุณก็ได้ทำหน้าที่ของลูกที่พึงกระทำต่อคุณแม่แล้วค่ะ ขอให้คุณภูมิใจในข้อนี้มากๆค่ะ จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 16:28:46

ความคิดเห็นที่ 48 ป๊าเราอยู่ในสถานการณ์รอ เพราะหลับไม่รู้สึกตัวตั้งแต่ 30 ตค. ด้วยการฉายคีโมไป 7 ครั้ง ณ ตอนนี้ หวังปาฏิหาริย์ ให้ท่านได้ฟื้นขึ้นมารับรู้ว่า ป๊าไปได้นะ ถ้าป๊าอยากไป ทางนี้ไม่มีห่วงแล้วนะป๊า เราทำใจได้ระดับหนึ่ง แต่ยอมรับว่า ยังทำใจไม่ได้ ถึงแม้ท่านจะยังไม่จากเราไป แต่เราไม่ได้ยินเสียงท่านมานานร่วมเดือนกว่าแล้ว ปล ป๊าเราเป็นมะเร็งแถวต่อมไทรอยด์ ใกล้ต่อมน้ำเหลือง ซึ่งหมอบอกว่า เชื้อได้แพร่กระจายทั่วร่างกายแล้ว หมอได้แต่รักษาพยุงอาการ จากคุณ : คิดมากหัวโต เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 16:55:01

ความคิดเห็นที่ 49 คุณคิดมากหัวโตคะ เราเชื่อว่า ถึงแม้คุณป๊าคุณจะยังไม่ตื่น แต่ท่านรับรู้ได้ค่ะ ชวนคุย ชวนท่านสวดมนต์ หรืออธิษฐานจิตใดๆก็ตาม พยายามให้จิตของคุณป๊าคุณระลึกถึงสิ่งที่ดีๆ ถือเป็นกุศลต่อตัวคุณป๊าคุณด้วยค่ะ ตอนป๊าอยู่ไอซียูไม่รู้สึกตัว เราก็ชวนป๊าคุยไปเรื่อยๆ บอกป๊าว่า เออ สงสัยตอนนี้ร่างกายป๊าไม่ไหวแล้วนะ หนูรู้ว่าใจป๊าสู้ แต่เราฝืนร่างกายไม่ได้ แต่ยังไงพวกเราก็สู้ด้วยกันจนถึงวินาทีสุดท้ายนะ ป๊าไม่ได้สู้อยู่คนเดียว ฯลฯ บอกป๊าว่า ป๊าต่อไปป๊าเป็นเทวดาอย่าลืมไปสังสรรค์กับสตีฟ จ็อบส์ นะ อะไรประมาณนี้ จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 18:01:22

ความคิดเห็นที่ 50 ขอแสดงความเสียใจกับ จขกท. และหลายๆความเห็น รวมทั้งขอให้กำลังใจทุกๆ คนที่ประสบกับโชคชะตานี้อยู่ค่ะ แม่เราก็เป็นคนนึงที่เป็นมะเร็งเต้านมระยะลุกลาม ตอนนี้ลามไปปอด และ กระดูกแล้วค่ะ ทุกวันนี้แม่ยังแจ่มใสอยู่ มีอาการแพ้คีโมบ้าง แต่โดยรวมแล้วยังเป็นไม่มากเท่ากับคุณป้าหลายๆ คนที่ทำคีโมห้องเดียวกันค่ะ แม่เรารอผ่าตัดค่ะ ผ่าเอาเต้มนมข้างที่เป็นมะเร็งออก แล้วรอลุ้นผลชิ้นเนื้อว่าจะสามารถบล็อคมะเร็งที่อยู่ที่ปอดและกระดูกได้หรือไม่ ทุกวันนี้ก็ได้แต่ภาวนาค่ะ ส่วนเรื่องอาหารการกินนี่บางทีเรายังข้องใจอยู่เลยค่ะ ยิ่งอ่านเยอะก็ยิ่งสับสน บางคนว่านั่นดี นู่นไม่ดี แต่อีกคนกลับตรงกันข้าม วุ่นวายไปหมดเลยค่ะ :( จากคุณ : Miss.Ployzmoo เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 23:35:56

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านไปร้องให้ไป เรื่องเก่า เก่า เหมือนวนมาให้ได้คิดถึงทุกเหตุการณ์ มันเคยเกิดขึ้นกะเราถึงแม้จะเป็นเวลาที่ไม่ยาวนาน แต่มันก้อทำให้เราเศร้าและเจ็บได้ทุกครั้งที่นึกถึง คิดถึงพ่อเสมอ ของเราพ่อเสียเมื่อเดือน พ.ค 54 พ่อเริ่มรู้สึกตัวตอนประมาณ พ.ย 53 ว่าเสลดสีแปลก แปลก เดือน ธ.ค ไปตรวจ คุณหมอว่าอาการไม่ดีให้ไปส่องกล้อง และทำ ct วันนัดฟังผล ผลส่องกล้องออกมาว่าไม่เจอ แต่ ct เจอ คุณหมอเลยนัดส่องใหม่ กว่าจะรู้ผลก้อประมาณต้น มกรา 54 ผลครรั้งนี้ออกมาว่าเป็น และไม่สามารถผ่าตัด หรือฉายแสงได้ ต้องเคมีอย่างเดียว ตอนนี้คอพ่อเริ่มมีก้อนขึ้นมาซึ่งมันกระจายไปที่น้ำต่อมน้ำเหลือง ตอนนั้นคุณหมอที่สิงบุรีกำลังดัง เราก้อพาพ่อไป ออกจากกรุงเทพตั้งแต่ ประมาณตีหนึ่ง ถึงนู่นประมาณตี 3 ไปนั่งรอประตูเปิด ประตูเปิดก้อแย่งกันต่อคิว กว่าจะได้ตรวจประมาณ บ่าย 2 คุณหมอบอกว่าให้กินยาต่อเนื่องน๊ะ ได้ยามา1 ชุด ให้ต้มกินทุกวัน ระหว่างนั้นเราก้อไปหาทั้งหมอหลวงตามนัดที่ไปให้เคมี และหมอจีน และยาต้มที่สิงบุรี อาการเพ้อจำอะไรไม่ได้พ่อเราก้อเป็น จะเป็นช่วงท้ายท้าย ที่อาการพ่อเริ่มไม่ดี เราก้อถามเหมือน จขท จำได้ใหมนี่ใคร พอเราชี้แม่พ่อจะยิ้มแล้วพูดว่าจำม่ายได้  พอเราชี้เราพ่อจำได้ใหมว่าใครพ่อเราจะบอกว่าลูกสาว เราก้อจะบอกพ่อว่า แหม่มรักพ่อน๊า พ่อก้อจะพูดว่าพ่อก้อรักแหม่มเหมือนกัน  เรายังจำสีหน้าที่ยิ้มและคำพูดของพ่อได้จนทุกวันนี้ ลืมบอกไปว่าพ่อเราปวดที่หัวใหล่ด้วยเพราะมันลามไปที่กระดูก  ตอนนี้ก้ออยากจะบอกพ่อว่า แหม่มรักพ่อน๊า แต่คงไม่มีเสียงตอบกลับมาอีกแล้ว แต่ลูกคนนี้รับรู้ว่าพ่อก้อรักลูกเหมือนเดิม จากคุณ : D-tongto (D-tongto) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 01:05:15

ความคิดเห็นที่ 52 พ่อเราก็เริ่มด้วยมะเร็งปอดและจบด้วยมะเร็งสมองค่ะ เสียชีวิตด้วยน้ำตาลในเลือดสูงเป็นผลจากยาคีโม พอลดยามะเร็งก็ฟูสลับไปมาอยู่อย่างนี้ แม่เราดูแลพ่อดีมากกกกกกก คุณภาพชีวิดพ่อดีสุดๆ ป่วยมาสามปีชิวมาก มีเจ็บหนักแค่ห้าวันสุดท้ายก็ตายเลยค่ะ จากคุณ : Cuddle เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 08:40:27

ความคิดเห็นที่ 53 คุณ Yu_Yoo เรื่องราวของคุณป๊าของคุณ ชางคล้ายเรื่องราวของป๊าเรามากเลย 80% ของเรื่องที่คุณเล่าทำให้เราตอนแรกตกใจว่า เอ๊ะ ใครในครอบครัวเรามา post เรื่องป๊าของเรา เรื่องราวของป๊าคุณ ทำให้เราน้ำตาไหลเลย ทำให้เราคิดถึงป๊าเราซึ่งเสยไปด้วโรคเดียวกัน เสียเดือนเดียวกันอัก คือ ก.พ. 55 นี้เอง ของป๊าคุณดีหน่อยว่าอยู่กับคุณมาถึง 3 ปีเศษ ของป๊าเราอยู่ให้พวกเราดูแลแค่ 14.5 เดือนนับจากวันที่ี่พบว่าเป็นมะเร็งปอกระยะ 3 ผ่านการคีโม ผ่าตัดรักษาน้ำในเยื่อหุ้มปอดในช่วงท้ายองโรค กินยาเม็ดละ 3,000 บททุกวัน ช่วงชั่วโมงท้ายๆใน ICU ของป๊าคุณ มันช่างเหมือนของป๊าเราเช่นกัน ทุกคนในครอบครัว เฝ้าป๊าข้างเตียงตอนนาทีท้ายๆ เห็นจอมอนิเตอร์แสดงการลดลงของความดันตลอดทั้งวัน ชีพจรแผ่วลง ทุกคนเริ่มร้องไห้ร่ำลา ส่งป๊าไปสวรค์ พวงมาลัยสดที่ซื้อที่ตลาดตั้งแต่เช้า เลือกพวงที่สวยที่สุดที่หาได้ที่ตลาดในเช้าวันนั้น ก็ได้ช้ส่งป๊าไปสวรรค์ในเย็นวันเดียวกั เสื้อผ้าที่เย็บกระเป๋าปิดหมดตามความเชื่อที่เตรียมไว้ก็ที่คิดว่า เป็นชุดที่จะทำให้ป๊าหล่อที่สุด หมวกที่ป๊าชอบใส่ตอนหัวล้านเพราะคีโม ก็ได้ใส่ให้ป๊าไปด้วย น้ำมนต์ 1 ขวดใหญ่ที่เตรียมไว้ผสมกับน้ำเปล่าไว้เช็ดตัวป๊าก็ได้ใช้ชำระร่างกายของป๊าที่แน่นิ่งไป ก่อนที่สัญญาณชีกเกือบจเป็นศูนย์ แม่เรากับพี่คนที่ 2 ยังมาไม่ถึง  หลานคนโตของเรา ที่เคยเรียนกาปั๊มหัวใจมา ก็รีบกดปั๊มหัวใจอากงให้ ชีพจรเด้งขึ้นไปถึง 70-80 ขึ้นๆลงอยู่อย่างนั้นระหว่างรอแม่และพี่ชายที่กำลังจะมาถึง ระหว่างนั้น ทุกคนก็ร้องไห้ และตะโกนบอกป๊าให้รอก่อนนะ รอแม่และพี่ชายก่อน แล้วจะครบทุกคนในครอบครัว ชีพจรป๊า ก็ขึ้นลงและเหมือนรอค่ะ 2 นาที่สุดท้าย แม่มาถึงข้างเตียง พร้อมพี่ชายค่ะ เราบอกแม่ให้กอดป๊าแล้วบอกป๊าไม่ต้งเป็นห่วง ให้หลับให้สบาย แม่ก้มลงจับหัวป๊า กระซิบดังๆข้างหู พูดเสร็จ ชีพจรป๊าก็เป็นศูนยทันที เราไม่เคยคิดว่า ในชีวิตจะมาอยู่ในเหตุการณืแบบนี้ ที่เรามักจะเห็นในหนังสำหรับเรามันคือความจริงตรงหน้าเลย 14.5 เดือนที่เราพาป๊าหาหมอ คีโม เรารูสึกป๊าเราเข้มแข็งมาก คีโมครบ 6 cycle อย่างดี เรา บอกรักป๊าตลอดในห้อง  ICU เราถามป๊าว่า ป๊ารักหนูไม๊ ป๊าพยักหน้า เราถามป๊าว่า ป๊ารู้ไม๊ว่าหนูรักป๊า ป๊าพยักหน้า คืนนั้น พวกเราก็ฝากร่างป๊าไว้ที่โรงพยาบาล 1 คืน เราจูบหน้าผากป๊า กราบร่างและเท้า ขอบคุณป๊าที่ดูแลเรามาและรักเรา เกิดชาติหน้าเราขอป๊าเป็นลูกป๊าอีก อันนีเราบอกป๊าตอนที่ยังรับรู้ ป๊าพยักหน้าเช่นกัน หลังงานสวดพระอภธรรม พวกเราพาป๊าไปสัตหีบที่ฐานทัพเรือ ส่งป๊าให้กลัสู่ธรรมชาติ ส่วนหนึ่งแบ่งใส่โถเล็กๆกลับบ้านบูชา ทุกวันนี้เรายังคิดถึงป๊าตลอดเลย ป๊าเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดและเป็นสุภาพบุรุษที่เรารักสุดหัวใจ สำหรับท่านใดที่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องเป็นโรคร้าย ขอให้สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ ดูแลผู้ป่วยเต็มที่นะคะ เพราะโรคมะเร็งนี่ไม่แน่นอน เวลาของผู้ป่วยมีน้อย ต้องพยายมดูแลเขาให้มีความสุขที่สุดค่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกท่าน จากคุณ : HUMBLE BOSS เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 21:03:19

ความคิดเห็นที่ 54 คุณ  HUMBLE BOSS คะ ขอแสดงความเสียใจเช่นกันค่ะ ของป๊าเราในช่วงท้าย ป๊าหลับด้วยฤทธิ์ยาตลอดเวลาค่ะ ไม่งั้นจะเหนื่อยมาก ยิ่งตอนสอดท่อช่วยหายใจแล้ว รู้สึกสงสารป๊ามากๆเลยค่ะ และที่คล้ายกับคุณ  HUMBLE BOSS ก็คือ เราพาป๊าไปที่ฐานทัพเรือสัตหีบเช่นกันค่ะ เพราะป๊าจะได้ท่องเที่ยวไปทั่วอย่างอิสระ แต่อีกส่วนหนึ่งพาป๊าไปอยู่กับหลวงพ่อที่วัดใกล้ๆบ้านค่ะ สุดท้ายคือ ป๊าเป็นไอดอลของเรา และเราก็ภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกป๊าเช่นกันค่ะ จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 17:47:47

ความคิดเห็นที่ 55 ขอบคุณค่ะที่มาแชร์กัน พ่อเราก็เสียตอนอายุ58 ด้วยมะเร็งปอดเหมือนกัน  อาการคล้ายๆกันค่ะ แต่พ่อเราไปเสียที่รพ. จริงๆ จขกท.ทำดีกว่าเรามากเลย ได้สวดมนต์ให้พ่อด้วย ถ้าเป็นเราย้อนกลับไปได้จะขอเอาพ่อออกมาอยู่บ้าน อย่างน้อยเสียที่บ้านเราคงรู้สึกดีกว่านี้  ของพ่อเราอยู่ได้แค่สองเดือนก็จากไปค่ะ เขาไม่มีความสุขเลยตอนอยู่รพ. เราน่ะบังคับเค้าตลอดเลย รู้สึกเสียใจจนทุกวันนี้  คิดว่าจขกท ทำดีสุดๆแล้วค่ะ ตอนนี้คุณแม่เป็น ก็คิดว่าตามใจแม่เลย แม่จะเอายังไงเราเอาด้วย จากคุณ : thisjune เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 21:51:32

ความคิดเห็นที่ 56 อ่านข้อความของจขกท และของทุกๆความเห็นแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ เราเองจะนำสิ่งที่ได้จากจขกทและทุกๆคนไปปรับใช้กับปะป๊าเราบ้าง ป๊าเราตอนนี้เป็นมะเร็งที่ลำไส้ใหญ่ค่ะ ก่อนหน้าที่จะตรวจเจอว่าเป็นป๊ามีอาการถ่ายบ่อย หลังกินอาหารก็ปวดถ่าย เราก็สงสัยว่าเป็นอะไร พาป๊าไปตรวจเมื่อตอนปี 2554 ผลออกมาป๊าปกติมีนิ่วที่ตับอาการปวดถ่ายไม่ได้มีผลอะไร ทุกอย่างปกติดี แต่หมออยากให้ส่องกล้องเพื่อความแน่ใจอีกทีแต่ป๊าเราดื้อมาก ไม่ยอมตรวจ เราก็ไม่ได้บังคับ เพราะผลที่ออกมา มันยังโอเคไม่มีอะไรน่าห่วง หลังจากไปตรวจสุขภาพมาได้ประมาณ 6 เดือนป๊าก็ทรุดเข้าโรงพยาบาล คุณหมอบอกว่าป๊าปอดติดเชื้อ นอนโรงพยาบาลอยู่ 3 วันก็กลับบ้าน หลังจากนั้นมาป๊าก็ดูสบายดี เราก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะตอนนั้นเราท้องแก่ต็มทีแล้ว และอาศัยอยู่คนละบ้านกัน จนเมื่อตอนสิ้นเดือนพฤษภา เราคลอดลูกชาย ป๊าก็มาเยี่ยมอยู่กับเราป๊าดูแข็งแรงปกติดีทุกอย่าง ดูอ้วนถ้วนอารมณ์ดี แล้วช่วงที่เราอยู่เดือนแม่กับพี่สาว ก็คอยสลับกันมาอยู่กับเราช่วยเลี้ยงน้องเราก็ไม่ได้เจอกับป๊าเกือบเดือนเราโทรคุยกันเกือบทุกวัน มีวันนึง ป๊าคุยโทรศัพท์กับเรา หัวเร๊าะบอกเราว่า ป๊าลดความอ้วนนะ น้ำหนักลงไป 13 โล เดือนเดียวเองเก่งมั้ย (เราฟังก็ตกใจแต่ไม่ได้คิดว่ามันมีอะไรรึเปล่า) จนเรามาเล่าให้แฟนฟังว่าป๊านน.ลดแฟนเราก็เลยถามเราว่า มีอะไรรึเปล่าเพราะคุณแม่แฟนเราก็เป็นมะเร็งที่ลำไส้ใหญ่และเสียไปแล้ว (เราเคยเล่าอาการปวดถ่ายของป๊าให้แฟนฟัง) แล้วเราก็เลยนอนคุยกับแม่ว่าป๊ามีอาการอะไรรึเปล่า เดี๋ยวเราอยู่เดือนเสร็จว่าจะพาป๊าไปตรวจอีกที วันนั้นเราจำได้ว่าเราอยู่เดือนครบวันพอดีตอนที่กำลังนั่งคุยกับแม่อยู่ ป้าข้างบ้านเราก็โทรเข้ามาที่มือถือแม่ บอกว่าป๊านั่งคอพับหมดสติไปแล้วหลังจากอาเจียน เราก็เลยรีบไปที่บ้านพาป๊าไปโรงพยาบาล ป๊าอยู่โรงพยาบาล วันที่  3  เราคุยกับหมอถึงอาการของป๊า หมอบอกว่า ป๊าเป็นมะเร็งระยะที่  4 คือขั้นสุดท้าย มันลามไปทั่วทั้งปอด ตับแล้ว แต่ทางโรงพยาบาลยังหาจุดหลักของมันไม่เจอ คุณหมอบอกกับเราว่าไม่มีทางรักษาอีกแล้ว ป๊ามีเวลาอีก 6 เดือน ตอนที่ได้ฟังเราอยากจะล้มพับอยู่ตรงนั้นเลย ความรู้สึกมันแบบว่าป๊าเพิ่งจะมีหลานคนแรกเองนะ เค้าเพิ่งจะได้เจอหลานได้แค่เดือนเดียวเองนะ ทำไมมันเป็นแบบนี้ เราเลยปรึกษากับที่บ้านย้ายป๊าไปรักษาที่จุฬา คุณหมอดีมากๆเลย ดูแลจนป๊าได้ผ่าตัดลำไส้ใหญ่ ตอนนี้ผ่านมาได้ 4 เดือนแล้วป๊ากำลังเริ่มทานยาคีโม ผลข้างเคียงเริ่มมีบ้างผิวป๊าเริ่มไหม้ เรากับแม่ได้แต่รอดูอาการป๊า ป๊าต้องเข้าห้องน้ำบ่อยๆ ทานแล้วแป๊บเดียวก็ถ่าย คุณหมอให้งดทานผัก เพราะมันจะอุดตันลำไส้ ตอนนี้ทานได้แต่ปลาค่ะ ช่วงนี้ป๊าบ่นเบื่ออยู่บ้านเราเลยพาป๊า ออกไปทานข้าวนอกบ้านคืนนั้นป๊าถ่ายผิดปกติเรารู้สึกผิดมากเลยค่ะ ตอนนี้เลยพยายามให้เค้าอยู่กับหลานเล่น กับหลานเพื่อให้เค้ามีกำลังใจพยายามสู้ต่อค่ะ ป๊าบอกว่าอยากจะอยู่จนหลานเรียกอากงได้ อยากเดินจูงมือไปกับหลาน จากคุณ : เราสามคน เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:48:59

ความคิดเห็นที่ 58 คุณ HUMBLE BOSS คะ จดเมลแล้วค่ะ รบกวนลบออกนะคะ เพื่อความปลอดภัยของเมลคุณค่ะ (มิฉะนั้นอาจได้แสปมเยอะมาก) จากคุณ : Yu_Yoo เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 22:58:35