ความคิดเห็นที่ 1 เท่าที่ค้นมาได้ ไม่พบบันทึกใดๆที่เป็นเรื่องราวชัดเจนนัก เอาเป็นว่าผมจะคัดลอกจากกระทู้กำเมืองมาเล่าต่ออีกทอดนึงก็แล้วกัน เรื่องน้อยใจยา กับแว่นแก้วนั้นเป็นอมตะความรักครับ เล่ามาจากเรื่องจริงสืบต่อกันมา แล้วก็ต่อเติมแต่งแต้มให้มีสีสรรแบบนิยายไทยๆ มันเกิดขึ้นนานมาแล้ว เรื่องของเรื่อง คือ แว่นแก้ว กับ ใจยา ผู้มีฐานะปานกลาง มีความรักให้กันจนใกล้จะสู่ขอ พอดีระหว่างนั้น ชาวเงี้ยวชื่อ ส่างนันตา แห่งหมู่บ้านวังสิงห์คำ (อยู่แถว ต. ป่าแดด ถ้าจำไม่ผิด) เป็นคนค่อนข้างจะรวย เพราะเป็นพ่อค้าไม้สัก มาสนใจแม่หม่อนแว่นแก้ว โดยใช้เอาความร่ำรวยเข้าทางพ่อแม่ของแว่นแก้ว เรื่องง่ายๆ ของ น้อยใจยา กับ แว่นแก้ว จึงเป็นเรื่องยากวุ่นวายขึ้นมาทันที เรื่องจริงคงไม่เหมือนนิยายนะครับ ขอบอก... แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 46 13:36:22 จากคุณ : อีกาสีขาว - [ 12 ส.ค. 46 13:24:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 และหากจะกล่าวถึงความนิยมของเรื่องน้อยไจยา น่าจะเกี่ยวกับเรื่องการนาฏศิลป์มากกว่า เพลงแต่งและการฟ้อนมาลัย ซึ่งนิยมนำมาฟ้อนมาลัยเลี้ยงต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองเป็นส่วนใหญ่ พอจะนึกภาพออกใช่ไหมครับที่เห็นๆกันเป็นนางรำมวยผมมีมาลัยบนมวยผมนั้นด้วย บทเพลงซอที่เกี่ยวข้องกับฟ้อนมาลัยโดยตรงก็เพลงซอน้อยไจยา คนที่แต่งบทซอนี้ก็คือ “ท้าวสุนทรพจนกิจ (ใหม่ บุญมา)” โดยได้รับคำสั่งและการผูกเรื่องโดยพระราชชายาเจ้าดารารัศมี ซึ่งแต่งเป็นบทละครซอ โดยแสดงครั้งแรกที่วัดสวนดอก ในงานคล้ายวันประสูตรของพระราชชายาเจ้าดารารัศมี ตัวละครในเรื่อง จะมีเด่น ๆ อยู่ 3 กลุ่ม ดังนี้ 1. “น้อยไชยา” น้อยไชยา เป็นลูกของ “พญาสามล้านเชียงใหม่” เป็นหนุ่มรูปงาม และมีพี่เลี้ยงคือ “ส่างตุ้ย” 2. “แว่นแก้ว” เป็นลูกของ “ท้าวไชลังกา” (อ่านว่า ต๊าวไจลังก๋า) กับ “นางอุสาห์” มีพี่เลี้ยงชื่อ “บัวเกี๋ยง” อยู่ที่บ้านเงิน ถนนวัวลายด้านตะวันออก ทำเครื่องเงินจำหน่าย 3. “ส่างนันตา” เป็นลูกของ “ตังแกส่างมุ้ย” เป็นพ่อค้าไม้ชาวไทยใหญ่ อยู่บ้านวังสิงห์คำ ถนนป่าตัน เหนือเทศบาลเชียงใหม่ มีพี่เลี้ยงชื่อ “ปู่ทวาก” บทละครซอที่ท้าวสุนทรพจกิจ แต่งนี้ ใช้ทำนอง “ล่องน่าน” และทำนอง “เงี้ยวลา” โดยแบ่งฉากออกเป็น 3 ฉาก อันได้แก่ ฉากห้วยแก้ว ฉากบ้านท้าวไชลังกา และ ฉากในศาล แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 46 14:49:32 จากคุณ : อีกาสีขาว - [ 12 ส.ค. 46 13:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เนื้อเรื่องย่อ มีอยู่ว่า “แว่นแก้ว” ลูกท้าวไชลังกา ถูกพ่อแม่หมั้นหมายจะใหั้แต่งงานกับ “ส่างนันตา” ซึ่งเป็นเงี้ยวที่ร่ำรวย แว่นแก้ว ไม่ได้มีใจผูกสมัครรักไคร่กับส่างนันตา เพราะนางเองได้มอบหัวใจรักให้แก่ “น้อยไชยา” น้อยไชยารู้ข่าวการหมั้นหมาย จึงร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง จึงนัดหมายแว่นแก้วให้ไปพบตนที่น้ำตกห้วยแก้ว เพื่อปรึกษาหารือกัน เมื่อวันนัดมาถึง ทั้งสองต่างมากับพี่เลี้ยง เมื่อถึงน้ำตกห้วยแก้ว ต่างก็พูดคุยกัน น้อยไชยาก็ตัดพ้อต่อแว่นแก้ว ว่าดอกแก้วดอกนี้จะไปเป็นของคนอื่นเสียแล้ว แว่นแก้วก็บอกว่า นั้นเป็นตามลมที่พัดต้นมันให้ไหวต่างหาก กิ่งใบ หาได้ไหวตามไม่ ก็ยังเป็นแว่นแก้วเงาใสอยู่เช่นเดิม แล้วแว่นแก้วก็ถามว่า รักตนจริงหรือว่าแค่หยอกเล่นกันแน่ น้อยไชยาก็บอกว่า รักจริงแท้แน่นอน หมายจะเอามาเป็นเมียแพงแนบข้าง แว่นแก้วก็บอกว่าหากพ่อแม่ไม่เห็นแก่ความรักครั้งนี้ ก็จะหนีตามน้อยไชยาไป ขณะที่นัดหมายกันอยู่นั้น “ส่างนันตา” ก็มาพบเห็นใส่พอดี (ไม่รู้ว่าสองพี่เลี้ยงที่เป็นต้นทาง หายไปไหน อิอิ จึงปล่อยให้ส่างนันตาเข้ามาพบเห็นได้) แล้วบอกว่า แว่นแก้วนี้ ตนเองได้หมั้นหมายไว้แล้ว ทำอย่างนี้จักได้อย่างไร ก็จะขอนำเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อท้าวไชลังกา และอาจถึงขั้นขึ้นโรงขึ้นศาล จากคุณ : อีกาสีขาว - [ 12 ส.ค. 46 13:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อกลับบ้าน ส่างนันตา ก็นำความไปฟ้องแก่ ท้าวไชลังกา จากแค่หมูบอกเป็นช้าง จากแค่แมวบอกเป็นเสือ ท้าวไชยลังกาจึงตามแว่นแก้วมาซักถาม แว่นแก้วก็ปฏิเสธและบอกว่าตนเองไปขายตลับเงินที่ที่ตลาดหัวสะพานใกล้กับคุ้มหลวง(คุ้มเจ้าแก้วนวรัฐ) ริมน้ำปิง ไม่ได้ไปพบใคร ส่างนันตาเห็นดังนั้นจึงนำความขึ้นศาล เมื่อศาลสอบความ สอบพยานต่าง ๆ แล้ว จึงตัดสินให้ แว่นแก้วมีสิทธิ์ในการเลือกคู่ครองเอง และแล้วแว่นแก้วกับน้อยไชยา จึงได้แต่งงานกันในที่สุด ในบทละครซอ จะจบเพียงเท่านี้ และจะมีเรื่องราวที่ต่อจากนี้อีกว่า หลังจากที่แว่นแก้วแต่งงานกับน้อยไชยาแล้ว ทั้งสองนึกถึงความหลังครั้งไปพบกันที่ห้วยแก้ว จึงพากันไปยังที่ห้วยแก้วอีกครั้ง ขณะที่ทั้งสองชื่นชมกับธรรมชาติอันงดงามอยู่นั้น หาได้รู้ไม่ว่าอันตรายได้รออยู่ข้างหน้า ส่างนันตาที่ผูกพยาบาทได้ลอบติดตามมา เพื่อรอโอกาส พอได้โอกาส ส่างนันตาก็ยกปืนขึ้นเล็ง ไกปืนที่เหนี่ยวพร้อมกับเสียงปืนที่กึกก้องสะท้อนไปตามหน้าผา ร่างของน้อยไชยาก็ทรุดลง สิ้นใจลงตรงนั้นเอง เนื้อเรื่องในท่อนหลังนี้เป็นเรื่องของนิยาย-ละครและภาพยนต์ครับ(เรื่องนี้เคยนำไปสร้างเป็นภาพยนต์ เมื่อประมาณ 2509 สมัยนั้นผมยังเป็นละอ่อนอยู่เลย เคยดูด้วยนะถ้าจำไม่ผิดผู้แสดงคงเป็นไชยา สุริยันกับเพชรรา เชาวราช พี่ๆที่นี่ที่เป็นหนุ่มเป็นสาวในช่วงนั้นแวะมาต่อเติมเล่าเรื่องก็ดีนะครับ จากคุณ : อีกาสีขาว - [ 12 ส.ค. 46 13:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทละคร ซอ ไปหาอ่านได้ ในหนังสือ “วรรณกรรมล้านนา” ของอาจารย์อุดม รุ่งเรืองศรี หรือในหนังสือ “วรรณกรรมจากพับสาและใบลาน” ของ สุพิน ฤทธิ์เพ็ญ ถ้าได้ไปอ่าน หนังสือ สองเล่มนั้น ก็จะได้บทซอ ที่ต่อจาก เพลง ของจรัล มโนเพ็ชรครับ สนุกและไพเราะมากครับ อ้อ บทซอส่วนใหญ่ จะใช้ทำนอง "ล่องน่าน" ส่วนถ้าเป็นช่วงที่ "ส่างนันทา" ออกโรง ก็จะใช้ทำนอง "เงี้ยวลา" เพราะว่า ส่างนันทา เป็นเงี้ยว ก็เลยต้องใช้ทำนองนั้น และนี่เป็นที่มาของการฟ้อนมาลัยครับ http://www.thaidances.com/show/8_4.asp ภาพประกอบ : พระราชชายาเจ้าดารารัศมีทรงชุดกระเหรี่ยง (หากติดตามอ่านเรื่องของท่านจากกระทู้ก่อนๆนี้จะทราบว่าท่านทรงสนพระทัยเรื่องการถ่ายภาพมากนับเป็นสตรีไทยคนแรกที่ทรงถ่ายภาพเป็น) แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 46 21:16:10 จากคุณ : อีกาสีขาว - [ 12 ส.ค. 46 14:07:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เจ้าน้อยศุขเกษม ณ เชียงใหม่ จากคุณ : แม่กรุ๊งกริ๊ง - [ 12 ส.ค. 46 14:43:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : Batgirl 2001 - [ 12 ส.ค. 46 15:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณค่ะคุณอีกาสีขาว ขยันตั้งกระทู้จริงนะ(ทิ้งงานมาตั้งกระทู้ดูจากเวลาที่โพสต์น่ะใช่เลย) ต่อว่านิดเดียวในคคห.ที6 แก้ตัวอีกหนในคคห.ที่8 แต่ไม่มีปรากฏในกระทู้เลย ตั้งยันต์กันไว้หรือเปล่าจ๊ะ (เทคนิคนี้อีกกี่ปีจะสอนสักทีนะ) เข้าเรื่องดีกว่า อยากมาขอยืมกระทู้แจ้งข่าวแค่นั้นเองว่า เพิ่งหารูปเจ้าน้อยศุขเกษมเจอจากกระทู้ที่เขาคุยๆกัน และทราบมาอีกว่าตอนนี้คนทางเชียงใหม่ตั้งกลุ่มที่จะมีการย้อนรอยรำลึกของมะเมี๊ยะมาบอกแค่นี้แหละ จากคุณ : แม่กรุ๊งกริ๊ง - [ 12 ส.ค. 46 20:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เพราะเพลงน้อยไจยานี่แหละค่ะ ที่ทำให้พิณอยากไปเที่ยวเชียงใหม่ จากคุณ : พิณทองเทียมๆ - [ 13 ส.ค. 46 00:30:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กลับมาแล้ว...กลับมาอ่านแล้วค่ะ...ยิ่งอ่านยิ่งน้อยใจ...น้อยใจที่ไม่ได้ไปแอ่วเหนืออ่ะค่ะ คุณอีกาสีขาว จากคุณ : ดาวพระเสาร์ - [ 13 ส.ค. 46 09:36:31 ]