คิดถึงจัง
ห่างหายจากการเขียนไดอารี่ไปนาน ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ช่วงนี้รู้สึกสับสน ขมุกขมัว มึน งง โง่ และ เบื่อยังงัยชอบกล
ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นมาพักใหญ่ๆแล้วยังหาสาเหตุที่แน่ชัดไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่เดาเอาว่ามาจากความเครียดในหลายๆเรื่อง ช่วงนี้งานเยอะ แถมเป็นงานยักษ์ด้วย ช่วงกินเจ เว็บแก้วต้องไปขายดอกไม้ที่เยาวราช เพื่อเอาเงินไปซื้อยาต้านไวรัสให้เด็กๆ งานมันใหญ่ มีเรื่องให้คิด ให้ตัดสินใจเยอะ ไม่ค่อยมั่นใจว่างานจะออกมาดีอย่างที่หวังมั้ย เรายังขาดคนช่วยงานอีกเยอะด้วย ก็เลยกลัวๆ และ เครียดๆ งานนี้มีเรื่องจุกจิกมากด้วยต้องทำอะไรหลายอย่างจังเลย ตอนนี้กำลังจะจัดบอร์ดให้เป็นภาษาจีน โดยที่ตัวเองไม่รู้หนังสือจีนสักกะตัว
เสร็จจากงานกินเจ เดือนพฤศจิกา ก็มีงาน สานฝันปันรัก ครั้งที่ 2 อีก ธันวามีกีฬาสีของเด็กๆ ต้องรับผิดชอบอะไรเยอะๆนี่ก็เครียดเนอะ แถมมีอาการ เบื่อๆกับคนไม่จริงใจ ขี้อิจฉา ชอบนินทาว่าร้ายด้วย ชีวิตก็เลยหดหู่ ซึมเศร้าชอบกลๆอยู่
อีกอย่างที่น่าเบื่อคือ สุขภาพตัวเอง ช่วงนี้รู้สึกได้เลยว่าเหนื่อยๆ เพลียๆ แถมปวดหัวแบบมึนๆ อยู่บ่อยๆ คลื่นไส้เป็นบางครั้ง วันก่อนเจอน้องต้น น้องในเว็บที่เรียนหมอ น้องต้นทักเลยว่า พี่ไม่สบายรึเปล่า หน้าซีดๆ ดูโทรมจัง อืมมมมมม น้องต้นเป็นหมอที่พูดตรงจริงๆ
หมูแก้วจะรู้สึกเพลียๆอยู่เรื่อย ช่วงกลางวันอยากนอน เผลอเป็นหลับ แต่พอตอนกลางคืนถึงเวลานอนดันนอนไม่หลับ เมื่อคืนต้องลุกมาเล่นเกมส์ถึงตี 2 อาการนี้รู้สึกคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก เค้าไม่ได้เขียนไว้ในตำราโรคเอดส์หรอก แต่จากประสบการณ์ตัวเอง ผู้ติดเชื้อ HIV ที่อาการไม่ค่อยดีแล้วจะ โทรมๆ เหนื่อยๆ เพลียๆ และ ชอบที่จะอยู่นิ่งๆ นอนซึม ดูหงอยๆชอบกล
แฟนหมูแก้วก็เป็นอย่างนี้ ก่อนหน้าที่จะรู้ว่าเป็นเอดส์ เรื่องนี้เป็นประเด็นให้ทะเลาะกันประจำ เพราะหมูแก้วกับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกัน อาทิตย์ไหนหาเวลาไปเจอกันได้ กะจะไปดูหนัง กินข้าว เดินเล่นหน่อย ปรากฏว่าแฟนนอนทั้งวัน ออกไปข้างนอกหมูแก้วขับรถ แฟนก็หลับตลอด ยังจำได้เลย เคยถามเค้าว่า เหนื่อยอะไรกันนักหนา ไม่เห็นจะทำอะไรเลย หุหุ กรรมตามสนอง โดนกะตัวเองบ้าง เข้าใจแล้วอ่ะ มันเหนื่อยจริงๆนะ ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรนี่แหล่ะ
เมื่อวานพอจะมีเวลาว่างบ้าง และไม่รู้สึกซึมเท่าไหร่ก็เลยพาพ่อไปเดิน Central แล้วถือโอกาสตัดผมเผื่อจะดูสดใสขึ้น เดินเข้าร้านตัดผมก็เริ่มเครียดเลย ผม เป็นดัชนีบ่งบอกสุขภาพอีกประการนึง ช่วงหลังของชีวิตผู้ติดเชื้อ ผมจะเริ่มเสีย แห้งกรอบ หลุดร่วง และท้ายสุดจะเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเหมือนเอาหัวไปมุดโคลนมา (ไม่ได้เป็นทุกคน แต่ก็เห็นหลายคน รวมทั้งแฟนตัวเองด้วย)
ผมหมูแก้ว ค่อยๆเริ่มเสียโดยไม่ให้ตั้งตัวมา 4-5 ปีแล้ว ตั้งแต่ก่อนรู้ว่าเป็นเอดส์อีก(แต่เจ้า HIV มันมาแอบอยู่นานแล้วอ่ะนะ ไม่รู้เอง) ยิ่งช่วงนี้นะ ผมจากที่เคยเส้นใหญ่ หนานุ่ม กลายเป็นผมเส้นเล็ก ไร้น้ำหนัก แห้งกรอบ และบางลงเยอะ เวลาลมพัดผมหมูแก้วจะตั้งเหมือนอัลเบริต์ ไอสไตส์
หมูแก้วพยายามตัดผมสั้นๆเพื่อดูแลง่าย แต่ทุกเดือนที่ต้องไปตัดผมจะเครียด เพราะช่างตัดผมซึ่งตัดกันมาหลายปีแล้ว เค้าจะวุ่นวายกับหัวหมูแก้วทุกครั้ง เพราะเค้าเองก็เห็นความเปลี่ยนแปลงอ่ะนะ พี่ช่างคนนี้พยายาม หากลยุทธ มาจัดการกับผมหมูแก้ว อบไอน้ำ wax ผม หมักผม ลองมาหมดแล้ว แต่ผมจะสวยอยู่วันเดียวอ่ะนะ คือวันที่มาทำ
วันนี้หมูแก้วนอนสระผมไปคิดแผนการไป พอไปตัด พี่ช่างก็ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย แล้วก็วกมาเรื่องหัวกบาลหมูแก้วอีก พี่เค้าบ่นว่าผมแห้งมากเลย ลองใช้โปรตีนใส่ผมมั้ย นี่ไปตากแดดมาก หรือ ไปทำอะไรมา แต่ก่อนผมสวยเดี๋ยวนี้ผลเสียหมด
หมูแก้วงัดแผนที่เพิ่งคิดได้มาใช้
อ๋อ ผมมันเสีย เพราะกินยาอ่ะพี่
(พี่ช่าง หลงกล ถามมาว่า กินยาอะไร)
คือ หนูเป็นโรคภูมิแพ้อ่ะ SLE งัย แบบที่พุ่มพวงเป็นงัยพี่ มันต้องกินยาตลอดชีวิต ยาทำให้ผมบางลง และ ทำให้ผมเสีย มันแก้ไขไม่ได้หรอก
พี่ช่างทำหน้างงๆๆๆ แต่ก็ดูจะเชื่อหมูแก้วดี ต่อไปพี่เค้าคงไม่บ่นเรื่องผมแห้งๆของหมูแก้วแล้วหล่ะ ตอนแรกจะบอกว่าเป็นมะเร็ง แต่มันก็ยังตัวกลมอยู่ไม่เข้ากับโรค เลยเอา SLE นี่แหล่ะ เพราะจริงๆแล้วก็อาการใกล้เคียงกันนะ
พูดถึงเรื่องผม วันก่อน น้องของแฟน(น้องคนนี้เป็นลูกของน้าแฟนหมูแก้ว) โทรมาคุย เล่าให้หมูแก้วฟังว่า น้องชายของแม่เค้า ซึ่งเป็นเอดส์เหมือนหมูแก้ว และ แฟน ตายแล้ว ตกใจเหมือนกันนะ ตอนหมูแก้วไปเยี่ยมพ่อแม่แฟนที่น่าน เมื่อเดือนกุมภา แม่ยังบอกให้ช่วยไปคุยกับน้าคนนี้ เพราะเขาเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นเอดส์
ไปหาเค้าที่บ้าน น้าเค้าก็ยังแข็งแรงนะ ดูผอมๆ แต่ก็ยังทำงาน ทำสวนได้ แต่จุดเด่นที่เห็นมาแต่ไกลคือ ผมเป็นสีน้ำตาล แห้งกรอบ ผิวแห้งๆ ดำๆ ดูแห้งแล้ง ไร้ชีวิตชีวา น้าคนนี้ ทางครอบครัวเค้ามีฐานะดีกว่าบ้านแฟนหมูแก้ว ญาติเค้าก็ยอมรับได้ และยินดีจะช่วยค่ารักษา หมูแก้วเลยแนะนำให้ไป รพ.ประจำจังหวัด ไปกินยาต้านไวรัส
แต่แม่แฟนเคยโทรมาหาหมูแก้ว แล้วเล่าให้ฟังว่า หมอยังไม่ให้น้าคนนี้กินยาสักที บอกให้รอดูอาการ เมื่อรู้ว่าน้าเค้าตาย หมูแก้วเลยถามน้องว่า เค้าได้กินยามั้ย ปรากฎว่าก็ไม่ได้กินยาต้านไวรัส แปลกจริงเขียว คนเค้าอยากกิน และ พร้อมที่จะกิน หมอก็ไม่ให้กิน เฮ้อ รู้ตัวทีหลังหมูแก้ว แต่ดันตัดหน้าชิงตายไปก่อนอีกแล้ว ทำไมตายกันง่ายจังเลยนะ
วันนี้คุณหมอชูฤทธิ์ชวนทานข้าว หมอบอกว่าทำงานเยอะเกินไปพักๆซะบ้าง เฮ้อ
.. ว่าจะลดน้ำหนักอ่ะนะ เพราะเดือนพฤศจิ งานสานฝันพาเด็กๆติดเชื้อ มาเล่นน้ำ ต้องใส่ชุดว่ายน้ำอ่ะ แต่ไม่เป็นไรกินไปอีกมื้อนึงก็ได้ และไปอ่านกระทู้เรื่องไขมันกับผู้ติดเชื้อในเว็บแก้ว มีงานวิจัยยืนยันว่าผู้ติดเชื้อที่ตัวกลมๆ มีน้ำหนักเกินมาตรฐานไปบ้าง จะมีอาการของโรคที่ช้าหล่ะ อิอิ มีความสุขกับการกินได้ต่อไป
พรุ่งนี้วันอาทิตย์หมูแก้วไปลพบุรีอีก มีโครงการครูอาสาครั้งนี้ไปสอนเด็กๆทำอาหาร เมนูคือ ข้าวผัดอเมริกัน และหัดทำขนม คือ วุ้น หมูแก้วไม่ได้สอนเองหรอก ทีมน้องๆครูอาสาเค้าคิดโครงการขึ้น หมูแก้วไปช่วยประสานงาน และถือโอกาสพาพ่อไปดูด้วยว่าหมูแก้วทำอะไรวันๆนึงนี่
วันนี้ต้องไปหาซื้อของขวัญให้ เมจิ ลูกสาวหมูแก้วด้วย เมื่อวันจันทร์วันเกิดเมจิ อายุครบ 4 ขวบ หมูแก้วโทรไปหา ช่วงนี้เมจิแข็งแรงดี ก็เลยอารมณ์ดี คุยได้เยอะ หมูแก้วถามว่าอยากได้อะไรค่ะ เมจิตอบเสียงแหลมๆ เบาๆว่า อยากได้หนังฉีอ หมูแก้วงง ต้องถามซ้ำว่า หนังสือเหรอลูก หนูอ่านออกเหรอค่ะ จึงได้คำตอบเพิ่มว่า หนังฉือยะบายฉี โอเค หนังสือระบายสี เดี๋ยววันนี้ไปหาให้
หมูแก้วบอกว่าเดี๋ยววันอาทิตย์จะไปหานะลูก แล้วจะขอคุยกับน้องรี เจ้าหน้าที่ที่ดูแลอยู่ ตอนนี้ก็ได้ยินเสียงเมจิพูดอะไรสักอย่าง เลยถามว่า หนูว่าอะไรนะลูก ก็ได้ยินคำประมาณ 3 พยางค์ แต่ฟังไม่รู้เรื่อง (เมจิลูกหมูแก้ว พูดไม่ชัด น่ะ) หมูแก้วบอกให้พูดใหม่ และได้ยินเสียงน้องรีแว่วๆว่า น้องเมพูดช้าๆ ชัดๆ สิค่ะ เงียบไปพักนึง ก็ได้ยินเสียงเล็กๆ บอกว่า คิด- ถึง-จัง
โห
ปลื้มอ่ะ จริงๆข้างๆคอมพิวเตอร์ หรือในห้องทำงานหมูแก้วก็มีรูปเมจิ รูปเด็กๆบ้านแกร์ด้านะ ไว้ดูยามคิดถึง ยามท้อแท้ แต่เสียงเล็กๆที่บอกว่า คิดถึงจัง นี่เหมือน M150 ได้ยินแล้วหวานสดชื่นจัง เฮ้อ มีกำลังใจที่จะสู้ จะทนเพื่อเจ้าตัวน้อยๆอีก 50 กว่าชีวิต อีกเฮือกนึงอ่ะนะ.
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
13 ก.ย. 46 08:26:50
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ คิดถึงจัง
