L2463418 คุณมีวิธีดับทุกข์อย่างไร เรารู้แต่ว่าเราเป็นทุกข์เหลือเกิน [ปัญหาชีวิต]

ความคิดเห็นที่ 27

อันใดที่เราสร้างขึ้นเราจะติดสิ่งที่เราสร้างขึ้น แบบสร้างเจดีย์ พอสร้างเสร็จก็มากราบไหว้เรียกว่าติดเจดีย์ก็ว่าได้ เราทำอะไรขึ้น เราก็ติดอันนั้น มันพะวักพวนแต่เรื่องนั้น ดังนั้นพอเราปฏิบัติเข้านี่มันก็ติดการปฏิบัติ แต่การปฏิบัติตามธรรมชาติจริง ๆ เราจะไม่ติดเลย ทำเบา ๆ ทำเรื่อย ๆ ทำโดยไร้จุดหมาย อย่าเพ่งเล็ง อย่าเพ่งจ้องที่จะเอาประโยชน์ อย่าคิดว่าเดี๋ยวจะเกิดรู้ธรรมะธรรมโมขึ้น อย่างนี้เป็นปัญหาทั้งนั้น ทำเล่น ๆ เหมือนเราเดินริมทะเลหรือริมบึง โดยไม่เจตนาอะไร แต่ว่ารู้สึกโปร่งเมื่อทำอย่างนี้จะรู้สึกตัวได้ เพราะจิตมันไร้ภาระ จิตปรกติมักจะแบกภาระเพราะความคิดมากมายของเรานั่นเอง จิตแบกภาระอยู่อย่างนี้ปัญญาจึงไม่แล่น

เวลาปฏิบัติผมคิดว่าอย่าให้ตัวการปฏิบัติเป็นภาระ ทำให้การปฏิบัติไม่เป็นปัญหา ไม่ใช่ภาระ บางคนอาจจะคิดเฉไฉไปว่าการปฏิบัติไม่เป็นภาระก็คือ เลิกปฏิบัติ ถ้าเลิกปฏิบัติก็ยังแบกภาระอยู่นั่นแหละ คือภาระเกียจคร้าน ภาระโง่ทึบ อะไรที่ไม่รู้จักมันและมันแฝงอยู่ก็เป็นภาระทั้งนั้น นั่งเฉยนี่กลับนั่งไม่เป็น

เราถูกสอนให้ยึดถือตลอดเวลา ยึดถือการกระทำ ดังนั้นผลจึงออกมาเป็นความรุนแรงทั้งนั้น ใครก็ตามที่เคร่งครัดในระเบียบ ก็จะซ่อนแฝงความรุนแรงไว้ด้วยทั้งกับผู้อื่นและกับตนเอง เช่นพอตัวเองไม่ได้ทำตามอยากก็โกรธ โกรธตัวเองที่ทำไม่สำเร็จ เช่นสนเข็มไม่ได้ดังใจก็ชักเหงื่อแตกโมโห นั่นแหละความรุนแรง หลายครั้งที่เราทำเช่นนั้น ความรุนแรงเช่นนี้เรารู้จักมันยาก เพราะว่ามันเกิดจากความติดยึด ถ้าเราไม่มีความติดยึดในอะไรสักอย่างเดียว เราก็กลายเป็นธรรมชาติ ธรรมชาติของธรรมชาติ เราต้องคล้อยตามธรรมชาติ ธรรมชาติของธรรมชาติเราสร้างขึ้นไม่ได้ มีแต่สมยอม เวลาเรายกมือตามธรรมชาติเราจะรู้สึกตัวทันทีว่ามันดี มันไม่มีแรงเสียดทาน มีความคล่องตัวตามธรรมชาติ เมื่อเดินก็เดินตามธรรมชาติ แต่ในที่นี้ขอให้อยู่ในระเบียบของการภาวนา เพราะว่าถ้าเราไม่มีระเบียบของการภาวนา ไม่ช้าไม่นานธรรมชาติของธรรมชาติที่เราไม่คุ้นนี้จะถอยไป และเราก็กลับไปอยู่กับธรรมชาติของความมืด

โดยทั่วไปเรามีแนวโน้มที่จะมองสิ่งทั่วไปตามความอยาก คิดที่อยากให้สิ่งต่างๆ เป็นไปตามความอยากของตน ไม่ได้เห็นตามที่มันเป็นจริงของมัน พอกินอาหารก็พูดออกมาแล้วอร่อยจริงๆ ถูกใจง่าย พอกินอาหารไม่อร่อยรู้สึกโอโฮม ทำไมอาหารไม่อร่อยเลย ผิดใจง่าย อารมณ์ซึ่งสะท้อนออกในคำพูดว่าโอ้โฮ, ดีจังเลย อร่อยจังเลย สวยจังเลย เรามักได้ยินเพื่อนๆ พูดเช่นนั้น ไปดูที่ดูทางก็โอ้โฮ ที่ดินสวย น่าซื้อจัง ที่จริงที่ดินมันไม่ได้สวยหรือไม่ได้ไม่สวย มันเป็นไปตามเรื่องของมัน ตามธรรมชาติของมัน บางที โอ้.. ทำไมวันนี้ท้องฟ้าสดใสจังเลย ที่จริงท้องฟ้าไม่ได้สดใส หรือหมองคล้ำ คนไม่รู้จักตัวมักจะคิดเรื่องข้างนอกจนเป็นนิสัย ชาวอังกฤษพบหน้ากันก็ “ สวัสดีตอนเช้า “ เพราะเหตุว่าที่นั่นอากาศแปร ปรวนทุก ๆ วัน ชาวอังกฤษจึงมักกังวลเรื่องอากาศมาก เช้าดี เที่ยงดี แต่คนไทยมักกลัวหลง เจอหน้าเพื่อนมักถามว่า ไปไหนมา สบายดีหรือ คนเราปกติมักติดเรื่องภายนอกจนกระทั่งมองไม่เห็นว่าความดี หรือความไม่ดีมันเป็นเรื่องข้างใน สมมติว่าจิตใจเราปลอดโปร่งดี ต่อให้ฝนตกหนักแค่ไหน ก็ดีอยู่ดี คือจิตใจเราปลอดโปร่ง ฝนตกก็ดี แดดออกก็ดี ก็รู้สึกดีทั้งวัน

การรู้จักอุปสรรคของชีวิต นี่ก็น่าสนใจนะครับ เช่นรู้จักขันธ์ห้าตามความเป็นจริง รู้ว่ารูปนามไม่มีเรื่องไม่มีราวอะไร อันไหนรูป อันไหนนาม อันไหนเวทนา อันไหนสัญญา อันไหนสังขาร วิญญาณก็จะรู้เอง และต่อจากนั้นมันจะรู้ว่าอะไรเป็นอุปสรรคที่เข้ามาเจือปน ปลอมปน สิ่งนั้นเราเรียกว่านิวรณ์ จะเห็นสิ่งที่เรียกว่า นิวรณ์ เห็นอายตนะการกระทบสัมผัส โดยเฉพาะทางจิต คิดนึกแล้วรู้ อารมณ์เข้ามาจับแล้วก็รู้ หลุดไปก็รู้ ต่อมาก็รู้ลึกเข้าไปถึงเรื่องอริยสัจสี่ ทุกข์คืออะไรนี่รู้ด้วยตัวเอง เหตุของมันคือการขาดสติ ความเผลอ ความมืด ความไม่รู้ตัวนี่เรียกอวิชชาก็ได้ เป็นอยู่ที่นี่ การเพลิดเพลินลืมตัวไป การชอบที่จะไม่รู้ตัว การเห็นก็เป็นการตัดทอนเหตุไปในตัว รู้จักการสิ้นเหตุ เหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ เริ่มรู้จักสิ่งที่เรียกว่านิโรธ การดับแห่งทุกข์ ตามกำลังของสติปัญญา และเริ่มรู้จักทาง คือทำอย่างนี้มันจะไปถึงที่สุดของทุกข์ได้

ทั้งหมดนี้เกิดจากการพัฒนาสติ ไม่ใช่ทฤษฎีสำหรับไว้จำ เรียนหาเหตุผลไม่อาจเข้าใจคำสอนของพระพุทธเจ้าได้ถ่องแท้ คำสอนของพระพุทธเจ้านั้นไม่ได้อยู่ในคัมภีร์ ไม่ได้อยู่ในตำรา ที่โบสถ์ ที่วัด คำสอนของพระพุทธเจ้าค้นพบที่กายยาววาหนาคืบ ที่ยังเป็น ๆ อยู่นี่เอง คือที่ตัวเรา ศาสนาทั้งหมดอยู่ที่ตัวคน พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่ว่าด้วยการเจริญสติ พัฒนาปัญญาจนประจักษ์แจ้งด้วยตนเอง นั่นคือพุทธศาสนา คนที่ทำอย่างนี้แล้วจะสิ้นงมงายเป็นเรื่องแรก ความรู้นั้นแบ่งเป็นสองคือความรู้ด้านสมมติ ซึ่งเกิดจากการยึดติด ในสัญลักษณ์ ในภาษา เป็นความรู้ที่จำคนอื่นมา จดได้ นึกทบทวนได้ แต่ไม่ใช่ความรู้ที่เกิดจากการรู้จักหรือประจักษ์แจ้งตนเอง ความรู้ที่รู้จำจากคนอื่นยิ่งมีมากเท่าไร ก็เหมือนคนสวมหน้ากากหรือเกราะหลายชั้น มีเกราะหลายชั้นหวังจะป้องกันตัวแต่ในที่สุดก็หนัก เดินไปไหนเสียธรรมชาติของตัว ความรู้ที่เกิดจากการพอกเข้า ที่สุดผู้นั้นจะค่อย ๆ สูญเสียความรู้ที่เกิดในตน ดังผู้ที่แบกของหลายชิ้นหรือหุ้มเกราะแบบนักรบโบราณ เหตุที่หุ้มเกราะก็เพราะความกลัวนั่นเอง คนเรานี่อยู่ด้วยความกลัว กลัวตัวเองจะเป็นคนโง่ ก็เลยหาเรื่องให้เป็นคนฉลาดเพียงเพื่อจะะได้เป็นคนฉลาดกับเขาสักคนหนึ่ง ในที่สุดก็หนักข้อขึ้นทุกที ในที่สุดความรู้ตามธรรมชาติเลยไม่ประสีประสา ในสถาบันสูง ๆ หรือในการสัมมนาระหว่างชาติ ก็มักฟาดฟันกันถึงพริกถึงขิง ด้วยโทสะ ด้วยโมหะ ด้วยโลภะ ด้วยอัตตา ส่วนความรู้ที่เกิดโดยตรงจากฐานของชีวิตนั้นไม่มีเรื่องเหล่านั้นเจือปน

ในการภาวนาเพื่อขจัดความไม่รู้โดยตรง ผมเคยปฏิบัติแบบนิ่งมาเป็นสิบปี พอจะนั่งสมาธิก็หลับตา สะกดจิตตัวเองเดี๋ยวนั้น แล้วก็สงบดี แต่มันเป็นการสร้างความสงบขึ้น เมื่อไปทำมันเข้า ไปปรารถนามันเข้า มันก็เลยปรากฏให้เห็น สะใจตัวเอง มันเลยติด นั่งที่ไหนก็ติดเป็นสิบ ๆ ปีเพราะว่ามันไม่เห็น มันไม่รู้อะไรมันจึงสงบ ความสงบชนิดนี้เป็นโมหะ ไม่ใช่ทาง่ของปัญญา สงบก็แค่สงบเท่านั้นเอง ส่วนวิปัสสนา ไม่ใช่เรื่องสงบแต่เป็นเรื่องรู้สึกตัว เรื่องของปัญญา คือมันสงบแบบรู้แจ้ง ไม่ต้องควบคุม ไม่ต้องกดทับ ไม่ต้องสะกดอารมณ์ตัวเอง อยู่สงบแบบแรกภายใต้โมหะนั้นท่านเปรียบเหมือนเอาศิลาทับหญ้า เอาก้อนหินทับหญ้า กลัวหญ้าจะขึ้นก็เอาก้อนหินทับหญ้าไว้ หญ้าก็ขึ้นไม่ได้ แต่รากเหง้ามันยังอยู่ พอยกหินออกภายหลัง มันได้ปุ๋ยเลยขึ้นใหญ่เลย จะทำอย่างงั้นก็ได้ พวกฝรั่งชอบมากๆ ดังนั้นเขาจึงมักสอนให้นั่งสงบ นั่งได้เป็นชั่วโมง ๆ แต่กว่าจะเข้าใจจุดนี้ สำหรับผมยอมรับว่านานมาก กว่าจะเข้าใจว่าไม่ต้องทำเลย ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ต้องทำ ตัวเรามันสงบอยู่แล้ว จิตใจเดี๋ยวนี้ปรกติดีใช่ไหม ก็นั่นแหละความสงบ ไปทำมันทำไม มันไม่มีเรื่องโลภะ โทสะอะไร แต่อาจหลงๆ ไปบ้าง เผลอ ๆ ตัว ดังนั้นพอรู้ตัวตามธรรมชาติของมันก็สงบแล้ว อย่างนี้

จากคุณ : Toad (Toad) - [ 26 ก.ย. 46 19:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 28

ศาสนาแห่งหัวใจ ….. ดั่งสายน้ำไหล

หลายคนอาจจะมีปัญหาที่ตัวเองก็ไม่สามารถเข้าถึงปัญหาพื้นฐาน การติดอยู่โดยไม่รู้สึกตัว นาน ๆ เข้าความไม่รู้สึกตัวนั้นทำให้เกิดสะเพร่าเลินเล่อขนาดไม่ดูแลตัวเอง ไม่ดูแลตัวเองนั้นคือ ความไม่รับผิดชอบตัวเอง เมื่อเป็นเช่นนั้นความคิดที่ครอบงำคนนั้นอยู่ก็ได้โอกาสสูงขึ้น ส่วนใหญ่เราทำอะไรสักอย่างจะเสียท่าความคิดทั้งนั้น บุคคลที่มีเรื่องกลัดกลุ้มจนต้องไปฆ่าตัวตาย เพราะเสียทีความคิด ทีนี้ถ้ามีความรู้สึกตัวดี ๆ มันก็จะไม่เป็นอย่างนั้น พอคิดจะไปโดดสะพานหรือกระโดดตึก ความรู้สึกตัวจะเห็น ความคิดนั้นจะตกไป ดังนั้นคำแนะนำที่ให้ดูความคิดนั้นเป็นคำแนะนำที่ใกล้ตัวเราที่สุด มันอาจไม่ใช่เรื่องของศาสนาตามรูปแบบที่เราเรียนกันมา แต่เป็นศาสนาของหัวใจ การปฏิบัตินั้นเราควรต้องปฏิบัติเข้าไปที่หัวใจ ดูเข้าไปที่ใจ ก็จะเห็นเหตุของเรื่องราวต่างๆ เหตุของความทุกข์โศกของมนุษย์ เหตุของการทะเลาะเบาะแว้ง เหตุของการเข่นฆ่าทารุณ เหตุของการเอารัดเอาเปรียบ ละโมบ ริษยา อคติ โดยทั่วไปแล้วเมื่อเราเกิดเรียกร้องต้องการสิ่งหนึ่งสิ่งใด เราจะไม่เห็นเหตุ หรือเมื่อเกิดทะเลาะเบาะแว้งกันเราจะไม่รู้จักเหตุ เหตุที่เรามักสร้างขึ้นนั้นเกิดจากอคติ เกิดจากความคิดที่ชอบ หรือไม่ชอบคนใดคนหนึ่งหรือเหตุการณ์ใด เหตุการณ์หนึ่ง เหตุอันนั้นทำให้เราเป็นอย่างนี้ คนเรามักแส่หาเหตุ ดังนั้นเอง ความไม่รู้จักเหตุของความทุกข์นั่นเอง กลับกลายมาเป็นต้นเหตุของความทุกข์ และความยุ่งยาก ความไม่รู้จักเหตุที่แท้จริงในภายในกลับกลายมาเป็นต้นเหตุของความทุกข์ทรมาน ความแตกแยกของมนุษย์ ความไม่รู้จักเหตุที่แท้จริงภายในทางพระท่านเรียกว่า “ อวิชชา “ ดังนั้นอวิชชาจึงกลายเป็นต้นเค้า ต้นมูลของปัญหาทุกอย่างในโลกนี้

ดูใกล้เข้ามาที่ตัวเอง ความไม่รู้ตัวนี่เองปรากฏขึ้นแล้ว เลือดเนื้ออินทรีย์ประสาทก็ไหวหวั่น อาณาจักรภายในก็สั่นสะเทือนเหมือนมีโรคทางจิตใจเข้าไปรุกราน เมื่อเราไม่รู้ตัวนี้เราจะพบว่า มีความกระวนกระวายอยู่ในเลือดเนื้อ ความไม่เป็นส่ำ ความไม่เป็นระเบียบ ความไม่ปรกติ ความหดหู่ เหงา ซึมเซา ท้อแท้ ไม่มีกำลังใจ จะปรากฏให้เห็นขึ้นและจากปฏิกิริยานั่นเอง เนื่องจากความไม่รู้เหตุนั่นเอง ไม่รู้ว่าเหตุอันนั้นส่งผลอันนั้นออกมา เมื่อไม่รู้บัดนี้ก็สร้างเหตุอีกแล้ว คือความไม่รู้สร้างเหตุ คือหาเรื่องกลบเกลื่อน ทีแรกความไม่รู้เหตุนั่นเองเป็นต้นเหตุให้หวั่นไหว ความไม่สบายกายไม่สบายใจซึ่งเป็นผล บัดนี้ความไม่รู้ว่านี่เป็นผลจากการขาดสติ ความไม่รุ้ผลอันนี้เป็นต้นเหตุต่อไปโดยการแส่ส่ายหาเรื่องมากลบเกลื่อน ก็เกิดผลขึ้นมาอีก เป็นความสนุกครึกครื้น ความสนุกครึกครื้นนั่นเองทำให้ขาดสติยิ่งขึ้น ในที่สุดอาการขาดสติ ความไม่รู้ตัวก็สืบต่อเป็นวงจรเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ไปเรื่อยๆ คนเราก็เลยมีความไม่รู้ตัวเป็นประจำ ทีนี้ในทางตรงกันข้าม เมื่อเรารู้สึกตัว เรียกว่ามันเป็นต้นเหตุในการขจัดความทุกข์ เมื่อรู้สึกตัวดี พออารมณ์เข้ามาก็เกิดความรู้ชัดแจ้งขึ้นมาว่าอารมณ์เกิดแล้ว เมื่อรู้ชัดแจ้งเช่นนี้ก็เหมือนไฟที่ลุกขึ้นต้มน้ำในหม้อเดือด พอมันเริ่มเดือดเราดึงฟืนออกเพราะอาการรู้นี้เป็นอาการขจัดอวิชชา เมื่อดึงฟืนออกก็ไม่ต้องทำอะไรมัน ผลก็คือน้ำก็เริ่มสงบลง น้ำเข้าสู่สภาพปรกติ ดังนั้นเมื่อมันเกิดเรื่องขึ้นมามันเกิดได้ไม่นาน มันไม่สืบต่อ อาการใดที่ไม่สืบต่อ สืบสาวราวเรื่อง อาการนั้นเราเรียกว่า กลับสู่สภาพเดิม ไม่สืบต่อ ไม่ยืดเยื้อ ไม่สืบสาวราวเรื่อง ดังนั้นไม่เสริมสร้างนิสัยที่ชอบที่จะไม่รู้ตัว เมื่อทำอย่างนั้นบ่อยๆ จะเกิดปัญญาบารมี เกิดอธิษฐานบารมี เกิดสัจจะบารมีตามควรแก่การปฏิบัติ จิตใจก็เริ่มยินดีต่อวิเวก

โดยธรรมชาติทั่วไปนั้น ย่อมเป็นสิ่งยากสำหรับคนที่ยึดติดอะไรมากๆ ที่จะยินดีในวิเวกหรือสันโดษ ทั้ง ๆ ที่เป็นคุณธรรมที่ผู้รู้สรรเสริญ สิ่งที่คนทั่วไปมีความรู้สึกแอนตี้ ตอบโต้ เช่นถ้าเราติดการพูดมาก การพูดน้อยหรือไม่พูดเป็นสิ่งที่ยากที่สุด หรือเป็นการอยู่ที่ยุ่งยากสลับซับซ้อน การเป็นอยู่ง่าย ๆ เป็นสิ่งยาก สำหรับคนชอบพูดอ้อม ในที่สุด หนทางแห่งความแคล่วคล่องกาย คล่องใจ คล่องวาจา กลับกลายเป็นสิ่งที่ยุ่งยาก เดินง่าย ๆ ไม่เป็น ต้องเดินสอดใส่จริตเข้าไปด้วย พูดง่าย ๆ กลับกลายเป็นสิ่งไม่มีรสชาติ ต้องสอดใส่น้ำเสียง สอดใส่อารมณ์เข้าไปด้วยแล้วเกิดกระเง้ากระงอดขึ้นมา เราพูดตรง ๆ ไม่เป็นกัน คิดง่าย ๆ ไม่เป็น ต้องคิดให้สลับซับซ้อน

ดังนั้นวิถีชีวิตของคนจึงเกิดอาการคดโกงขึ้นมาในตัวเอง คดโกงคนอื่นก้ไม่เท่าไร เพราะว่าคดไปคดมาเพื่อนรู้เข้าเขาก็ซัดเข้าให้ คนที่โกงคนอื่นบ่อยๆ เพื่อนก็จะรู้ แต่ว่าคดโกงตัวเองแล้วลำบาก เกิดอาการคดทางกาย คดทางกายผมไม่ได้หมายถึงหลังงอ หรือขาโก่ง แต่หมายถึงการกระทำนั้นสลับซับซ้อนไม่ตรง เหมือนเรามาบวชแล้วก็คดโกง สมมติว่ามาบวชแล้วมานอนขลุกอยู่ทั้งวัน อย่างนี้เรียกโกง โกงญาติโยมที่อุตส่าห์เอาข้าวมาให้กิน พวกเรามักรังแกผู้อื่น รังแกตัวเองบ่อย ๆ ไปดื่มอะไรให้มันเคลิบเคลิ้ม หรือว่านอนมากจนร่างกายปวดขบ นั่นรังแกตัวเอง หรือว่ากินมากในอาหารที่เราโปรดปราน เรากำลังรังแกตัวเอง เพราะร่างกายจะเสียดุล เราไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร พระพุทธเจ้าจึงตรัสเตือนว่า เรากำลังทำอะไรอยู่ เพียงแต่เราเลิกรังแกผู้อื่น โลกนี้ก็น่าอยู่ขึ้นจริงๆ แล้วเราควรเลิกยุ่ง กับคนอื่น ถ้าจะมีเรื่องที่เกี่ยวข้อง มันควรจะเป็นเรื่องของความกรุณา ถ้าไม่มีเรื่องนั้นอย่าไปยุ่งกับใครเลยดีที่สุด สบายที่สุด ง่ายนิดเดียว ส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องแส่สาระแนทั้งนั้นเลย โดยอาจจะอ้างถึงความสัมพันธ์ หรือสังคม โดยส่วนใหญ่หาเรื่องยุ่ง เช่นพวกคุณหญิงคุณนายบางกลุ่มอยู่บ้านว่างขึ้นมาไม่รู้จะทำอะไร ก็จัดตั้งสมาคมขึ้นช่วยสังคมสงเคราะห์ บางทีเป็นเรื่องแส่ทั้งนั้นไม่ใช่อะไรอื่นเลย ไม่ได้มีจิตจะสงเคราะห์จริงๆ เพียงอยากหาชื่อเสียง ต้องการการยอมรับเท่านั้นเอง อยู่ว่างๆ อายุมากขึ้นไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยใช้ความเหงาของตัวไปช่วยสงเคราะห์ชาวบ้าน ให้เขารับรองเท่านั้น ถ้าเราจับสิ่งนี้ได้จะสะดุ้งทีเดียวว่า การกระทำของมนุษย์เราเหมือนค้าขาย ใช้ชาวบ้านตาดำ ๆ หรือคนที่ด้อยกว่า เป็นฐานเพื่อหนุนตัวเอง นั่นไม่ใช่การกระทำของผู้ดีเลย เว้นไว้แต่การกระทำนั้นมีสติปัญญากำกับเป็นการสงเคราะห์ เป็นสังคหวัตถุ เป็นการให้ การเจือจาน อย่างบริสุทธิ์ใจ การให้ไม่ใช่เรื่องเข้าใจได้ง่ายนัก บางคนให้เพื่อจะเอา ให้เงินให้ของคนอื่นก็เพื่อจะเอาความจงรักภักดีของคนนั้นให้ตัว อย่างนี้ไม่เรียกว่าทาน เรียกว่าซื้อคน ดังนั้นไม่ใช่สิ่งที่เข้าใจได้ง่ายนัก บางทีการที่คุณใจดีกับเพื่อน ก็เพราะคุณอยากมีพรรคพวกเท่านั้น ไม่ใช่อะไรอื่น อยากมีอำนาจ ถ้าเพื่อนคุณเป็นคนเหลวไหลคุณกล้าบอก กล้าเตือนเพื่อนไหม อาจจะไม่กล้วเพราะกลัวเขาจะเกลียดเอา ที่จริงการเตือนนั้นเป็นการสงเคราะห์ นั่นแหละคือ ความรัก มิตรที่ดีเป็นอย่างนั้น ความสุภาพจนเกินการนั้นเป็นมารยา คำจริงตรงและไร้โทสะ ไร้ประทุษร้ายนั้นมีรสเลิศ เขาว่าคำจริงไม่ไพเราะ คำไพเราะน่าฟังเสนาะหูมักไม่ค่อยจริง ที่ไม่ไพเราะน่าฟัง ไม่ใช่เพราะหยาบคาย คนพูดหยาบนั่นอีกเรื่องหนึ่ง พูดให้เพื่อนระคายหู แต่คำพูดที่ซื่อตรงไร้มารยาทางคำพูดให้ถูกใจ แท้จริงมีความไพเราะในตัว มีความงามในตัว จิตที่ตรงคือจิตที่มีสติ มิฉะนั้นจะคดไปคดมาตามอารมณ์ที่เข้ามา

บางทีเราไปฟังบรรยายหรือเลคเชอร์อะไรนี่ พูดตั้งครึ่งชั่วโมงไม่รู้ท่านพูดอะไรกันแน่ โดยเฉพาะนักศึกษาเวลาถามปัญหา บางทีเขาถามตั้ง20นาที แต่ในที่สุดก็ไม่รู้ว่า ต้องการอะไรกันแน่ เขาตั้งคำถามวนไปวนมา มันเป็นอย่างนั้น ผมนี่ประสบบ่อย ยังนึกแปลกใจว่าสิ่งนั้นเป็นคำถามหรือเป็นการระบาย คือไปเรียนมากจนชั้นจะถามก็ไม่รู้จะถามตรงไหน นั่นแหละคือผลของการมีชีวิตซึ่งไม่รู้สึกตัวมานาน ๆ ถ้าสมมติว่าความสงสัยที่แท้จริงเกิดขึ้น เมื่อคำถามที่แท้จริงเกิดคำตอบที่แท้จริงก็จะเกิดขึ้นด้วย คำถามที่ไม่แท้จริงก็จะเรียกหาคำตอบที่ไม่แท้จริงด้วย แต่เมื่อคำถามที่แท้จริงเกิดขึ้นนั้น คือผู้ถามที่แท้ปรากฏขึ้น ผู้ตอบที่แท้จริงก็จะปรากฏขึ้นด้วย บางท่านถามปฏิบัตินานเท่าไรจึงจะพบความสุข โอ้โฮ ไม่มีใครตอบให้ได้หรอกครับอย่างนั้น ส่วนคำถามที่แท้ที่เกิดขึ้นกับพระพุทธเจ้าคือ ทุกข์นี้มาจากไหนนี่ มันไม่ใช่ท่านนั่งพูดออกมา มันเกิดคำถามในใจ ชาติ ชรา มรณะนี่มาจากไหน ทุกข์มาจากไหน จะไปถามคนอื่นได้ไหมครับว่าคิดมาจากไหน หากถามผม ผมอาจจะย้อนถามว่าแล้วความคิดเกิดกับใคร ความคิดเกิดจากตอไม้หรือความคิดอยุ่ในดอกไม้อยู่ในกระเช้าสีดาหรืออยู่ที่ไหน ลองค้นหาคำตอบด้วยตัวเองซิ แล้วคุณจะไปนอนคิดถึงปัญหานี้ไม่ได้ ถ้าคุณนอนคิดคุณจะไม่รู้อะไรเลย ดังนั้นคุณต้องเดิน ต้องเคลื่อนไหว ต้องดูใจอยู่อย่างนี้ จ้องเหมือนแมวที่จะจับหนู แต่ไม่ต้องจ้องจนตึงเครียด

คนที่จะเรียนหนังสือก็ต้องรู้จักถนอมสุขภาพ ถ้าจะเรียนหนังสือให้ได้ดี ต้องรู้จักถนอมสุขภาพให้ดี มิฉะนั้นการกระทำนั้นจะทำไม่ได้นาน ดังนั้นที่จะดูที่ใจนี่ ต้องเดินจงกรมเคลื่อนไหวไปมา อย่านั่งนิ่งผมเห็นหลายคนยังไม่เข้าใจ ชอบนั่งนิ่งหลับตาพริ้ม ผมกล้าพูดได้เลยว่าพระไตรปิฏกที่ผมผ่านมา ไม่มีเลยที่พระพุทธเจ้าแนะให้นั่งหลับตา คุณไปค้นดูได้ ท่านจะพูดพึงอิริยาบถสี่ คือ ยืน เดิน นั่ง นอน เป็นหลักการรู้สึกตัวในปัจจุบันขณะเป็นสำคัญ คุณไปค้นดูได้ในเรื่องนี้ ถ้าบุคคลปฏิเสธการสัมผัสเสียแล้ว จะเกิดปัญญาอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างผ่านมาทางสัมผัส และเมื่อมีสัมผัส เมื่อเห็นสัมผัสนั้นอยู่ ต่อจากนั้นปัญญาก็จะเกิดตามมา การปฏิบัติธรรมะนั้นมิใช่การตัดขาดจากโลก ตรงข้ามคือการลืมหูลืมตา สัมผัสกับความจริง เมื่อลืมตาไว้มันจะสว่าง โอกาสง่วงยาก คือลืมหูลืมตาไว้ แต่ว่าไม่มีเจตนาที่จะฟังเสียงหนึ่งเสียงใด ไม่มีเจตนาที่จะดูสิ่งหนึ่งสิ่งใด ไม่มีเจตนาที่จะคิดเรื่องหนึ่งเรื่องใดโดยเฉพาะตื่นอยู่อย่างนี้ ดังนั้นกระแสธรรมชาติก็พร่างพรูผ่าน กระแสธรรมชาติก็ผ่านชีวิตพราวพรู ชีวิตก็เหมือนสายน้ำในลำธาร ไหลผ่าน ดังนั้นมันจะเคลียร์ตัวมันเองอยู่ตลอดเวลา น้ำที่นิ่งนั้นมันจะเน่า น้ำที่ไหลเท่านั้นที่จะ

จากคุณ : Toad (Toad) - [ 26 ก.ย. 46 19:13:49 ]