ช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยดีเลยค่ะ แพ้ยุง แพ้แมลงอย่างมาก ผื่นขึ้นแดงเต็มไปหมดเลย ทาคาลาไมล์ คาราดิล กันทั้งวัน นอกจากนี้อากาศแห้งๆ ทำให้คัน แล้วผิวแตกๆด้วย พอเผลอไปเกาก็เลือดไหลเป็นแผลอีก จมูกก็หายใจไม่ค่อยได้ แพ้อากาศมีน้ำมูกไหลตลอด ต้องหายใจทางปากแทน พอหายใจทางปากมากๆก็แสบคอ เจ็บคออีก

วันนี้มีอาการเพิ่ม เคืองๆตาตั้งแต่เช้า จนทนไม่ได้ต้องถอดคอนแทคเลนส์ พอไปส่องกระจกดู โห ตาบวม แถมแดงๆด้วย ตาแฉะ มีขี้ตาอ่ะ แพ้อะไรอีกก็ไม่รู้ วันนี้เลยต้องใส่แว่นหนาเตอะออกไปทำธุระต่างๆ กลับมาบ้านตอนบ่าย เหนื่อยๆ เพลียๆ เลยนอนหลับยาวเลย ตอนเย็นใส่แว่นพา “ต้นกล้า” หมาตัวสุดท้อง ไปให้น้องบุ๊งฉีดวัคซีนอีก

น้องบุ๊งเห็นหมูแก้วใส่แว่นแล้วทำหน้าตกใจชอบกลแฮะ แล้วก็ทักว่า พี่แก้วตาแดง เฮ้อ เป็นไรก็ไม่รู้อ่ะ

อาทิตย์ก่อนที่ไปอยู่บ้านแกร์ด้า น้องรี ซึ่งเป็นผู้ช่วยพยาบาลก็ทักว่า พี่แก้วหายใจหอบๆนะ เป็นรายที่ 3 ที่ทักว่าหมูแก้วหอบ ตัวหมูแก้วเองก็รู้สึกว่ามีปัญหากับระบบหายใจเยอะ มันหายใจลำบาก เหนื่อยๆยังงัยชอบกล

แต่รู้ป่าว คนๆนึงที่บอกว่าหมูแก้วปกติดี สุขภาพแข็งแรง อ่ะ คือใคร เค้าคือหมอประจำตัวหมูแก้วเองอ่ะ หมูแก้วไปหาหมอทุกเดือน และเคยบอกหมอว่าเหนื่อยเวลาหายใจ หมอก็ให้เอกเรย์ปอด ก็ปกติ ฟังเสียงหายใจ ที่ใครๆและหมูแก้ว มั่นใจว่าหอบๆ หมอกลับบอกว่าปกติ ก็ไม่รู้จะทำงัยแล้วอ่ะ

วันพุธที่ผ่านมาหมูแก้วกลับจากบ้านแกร์ด้าแล้ว ก็ไปหาหมอ แต่ช่วงนี้ไม่มีรถ และไม่ค่อยมีเงินด้วย เลยขึ้นรถเมล์ ต่อด้วยรถไฟฟ้า และ สองแถวเล็ก กว่าจะไปถึงโรงพยาบาลได้ก็แทบแย่ ครั้งนี้ไปฉีดวัคซีนไวรัสตับอักเสบ A เข็มที่ 2 ซึ่งเป็นเข็มสุดท้าย แพงเหมือนกัน 850 แน่ะ สิ้นเดือนนี้ก็ฉีดไวรัส B เข็ม 3 เป็นเข็มสุดท้ายเช่นกัน

ไปฉีดยา แต่ก็พบหมอด้วยหมอฟังเสียงหายใจแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรเหมือนเดิม ตอนแรกหมูแก้วบอกหมอว่าจะขึ้นดอยไปสอนหนังสืออีกครั้ง ครั้งนี้ไปสูงกว่าเดิม ไม่มีห้องน้ำ และ ขาดแคลนน้ำด้วย หมอทำหน้าปลงๆ แล้วบอกว่าอย่าไปเลย มันลำบากเกินไป แล้วสุขอนามัยไม่ดี มันทำให้ติดโรคต่างๆได้เยอะ พยาธิ บิด ไทฟอยด์ ไข้เลือดออก ก็เครียดๆเหมือนกัน คือสองจิตสองใจอ่ะนะ อยากไป แต่ก็กลัวว่ามันจะลำบากเกิน หมูแก้วเป็นคนชอบอาบน้ำด้วยอ่ะ ไม่มีห้องน้ำก็แย่หน่อย

ตอนค่ำ เจอใหม่ในเว็บ ใหม่บอกว่า ไปสอนหนังสือบนดอยไม่ได้แล้ว ติดงานสำคัญ หมูแก้วเลยตัดสินใจไม่ไปด้วย ก็สบายใจดีที่ตัดสินใจได้ บางทีจะทำอะไรมันก็ต้องรู้จักประมาณตัวเองอ่ะนะ ลำบากเกินเหตุก็คงไม่ไหว

วันเสาร์ที่ 29 เด็กๆบ้านแกร์ด้า เข้ามายืนเป็นตัวประกอบ ในรายการหาเงินบริจาคที่ช่อง 11 หมูแก้วไปอยู่เป็นเพื่อนด้วย สงสารเด็กๆนะ ในห้องส่งหนาว และ รายการก็ดึกมาก เด็กๆง่วงนอน หลับฟุบกันอยู่กับพื้น เสร็จงานเที่ยงคืน เด็กๆไม่มีที่พัก หมูแก้วเลยพามานอนที่บ้าน เด็กๆ 14 คน ผู้ใหญ่ 4 คน นอนกันเต็มบ้านเลย ชุลมุนวุ่นวาย แต่ก็สนุกดี

วันอาทิตย์ที่ 30 ตื่นแต่เช้าเพราะเสียงเด็กๆ ที่บ้านทำอาหารเลี้ยง สายๆ เพือ่นๆในเว็บทยอยมาหาเด็ก และ คุยงานเรื่องกีฬาสีวันที่ 13 -14 ธันวา มื้อเที่ยงที่บ้านทำไก่อบ ไก่ทอด ก๋วยเตี๋ยวบก ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นเลี้ยง พอบ่างโมง เคลื่อนทัพทั้งหมดไปสวนรถไฟ นัดประชุมใหญ่งานกีฬาสีกันที่นั่น ผู้ใหญ่ประชุมไป ส่วนเด็กๆก็เช่าจักรยานให้ขี่ บรรยากาศดีมากเลย

ขอขอบคุณเพือ่นๆมากเลยนะคะที่ไปร่วมประชุมกันเยอะมาก ไม่คิดว่าเพือ่นๆจะไปกันมากมายขนาดนั้น ขอฝากงานกีฬาสีไว้ด้วยนะคะ 13 -14 ธันวาที่บ้านแกร์ด้า ช่วยกันทำให้งานสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีนะคะ งานนี้หมูแก้วขอตัว สุขภาพไม่เอื้ออำนวย ขอเป็นช่างภาพให้อย่างเดียวค่ะ

เย็นวันอาทิตย์ เด็กๆต้องไปร้องเพลงวันเอดส์โลก ที่สนามหลวง มีคนเยอะเหมือนกัน แต่เค้ามารอดูนักร้องลูกทุ่งอ่ะนะ ใหม่ ส้ม มีน ตามมาเชียร์เด็กๆที่สนามหลวงด้วย เด็กๆขึ้นไปร้องบนเวที พวกเราเชียร์อยู่หน้าเวที พอเด็กร้องจบก็ได้เสียงตบมือเยอะพอควร ต่อจากนั้นก็มีนักร้องลูกทุ่งสาวชื่อดังมาร้อง คนกรี๊ดกันใหญ่เลย เป็นครั้งแรกที่ได้ดูลูกทุ่งหน้าเวทีขนาดนี้

พอร้องเพลงเสร็จนักร้องเค้าก็เชิญชวนให้ระวังโรคเอดส์ บอกว่ามันอันตรายมาก แค่กินข้าวด้วยกันก็ติดเชื้อแล้ว แป่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมถึงพูดอย่างนั้นนะ ไม่รู้ ไม่เข้าใจ ก็พูดไปเรื่อย คนเค้าก็เชื่อไปผิดๆหมด พวกเราที่หน้าเวที มองตากันปริบๆ เมื่อบ่ายก็เพิ่งทานข้าวร่วมกันมานี่หว่า

ยืนยันว่า เอดส์ติดได้แค่ 3 ทางนะคะ Sex เลือด และ แม่สู่ลูก เฮ้อ มางานเอดส์แท้ๆเลย กลับสร้างความเข้าใจที่ผิดๆให้เกิดขึ้นอีก

เลิกงานค่ำพอควร หมูแก้วนอนกับเด็กๆ เช้ามืดวันจันทร์ เด็ก 2 คน และ น้องรี ต้องไปออกรายการบ้านเลชที่ 5 หมูแก้วก็ไปด้วย เสร็จงานนี้แล้วก็ไปสนามบินดอนเมือง ขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่ เค้าเชิญไปบรรยายวันเอดส์โลก ที่เมเจอร์ซีนีเพคซ์ มีปัญหากับตั๋วเครื่องบินที่เค้าจองมาให้จากเชียงใหม่ เลยทำให้ต้องนั่งๆ เดินๆอยู่ดอนเมืองจนบ่ายโมง ถึงขึ้นเครือ่ง

หมูแก้วขึ้นเครื่องบินบ่อย และ ไม่เคยมีปัญหาอะไร แต่ครั้งนี้ต่างออกไป พอเครื่องขึ้นสูงก็เริ่มหูอื้อ และ ปวดหูสุดๆ คาดว่าจะต้องเกี่ยวกับอาการภูมิแพ้ ที่ทำให้หายใจทางจมูกไม่ได้แน่ๆแน่ เพราะจะปวดหูมากๆ ในข้างเดียวกับจมูกที่หายใจไม่ได้เลยน่ะ ทรมานมากเลย หูไม่ได้ยินเสียงอะไร แถมปวดมากๆๆๆ

ต้องรอจนถึงเชียงใหม่อ่ะ อาการถึงค่อยๆดีขึ้น ทรมานจัง ที่สนามบิน คุณหนึ่งเพือ่นคนนึงในเว็บส่งคนมารับ แล้วไปนั่งเล่นอยู่ที่ทำงานของหนึ่ง เย็นๆก็ไปกินข้าวกัน และค่ำๆก็ไปที่เมเจอร์ เขินๆเหมือนกัน คนฟังเยอะ หมูแก้วคุยพร้อมๆกับ อาจารย์ จอน อึ๊งภากรณ์อ่ะ
บรรยายเสร็จ ปลื้มมากเลย มีผู้หญิงคนนึงรออยู่ตรงทางออก แล้วเดินมาบอกว่า มารอที่จะขอบคุณค่ะ เพราะหนังสือเอดส์ไดอารี่ วินาทีชีวิต ช่วยเค้าไว้ ไม่ให้เค้าตัดสินใจฆ่าตัวตาย ดีใจนะ ที่ 1 ชีวิตของเราช่วยไว้ได้หลายชีวิตแล้ว

ตอนกลางคืน พักบ้านคุณแพท คนที่เชิญเราไปบรรยาย วันอังคาร ประชุมงานกับคุณแพทซึ่งเป็น NGO ด้านเอดส์ มีโครงการจะทำงานเกี่ยวกับการประชุมเอดส์โลกที่เมืองไทยปีหน้าด้วยกัน ตอนเย็นขึ้นรถทัวร์กลับกรุงเทพ (ขากลับเค้าไม่ให้ตั๋ว ต้องกลับเอง เลยกลับรถทัวร์อ่ะจ้า)

ถึงกรุงเทพเช้าวันพุธ นอนเกือบทั้งวัน มันเหนื่อยๆเพลียๆชอบกลอยู่ วันนี้วันพฤหัส เดินเอาเช็คค่าลิขสิทธิ์ “ต้นกล้าแห่งความหวัง” ไปเข้าบัญชี ได้เงิน 34,200 ภาวนาอย่าให้เช็คเด้ง หนังสือเล่มนี้ยกเงินให้เด็กติดเชื้อเอดส์ครึ่งนึง ก็เลยเบิกมาไว้ 17,100 บาท เอาไปให้เด็กบ้านแกร์ด้า

พรุ่งนี้จะไปลพบุรีอีกแล้ว คราวนี้อยู่ยาว 10 วันเลย ถือโอกาสไปนอนพักผ่อน เพราะที่นั่นอากาศดี อยู่กลางทุ่งเลย หมูแก้วไปล่วงหน้า จะได้ให้น้องๆเค้ารับผิดชอบงานกีฬาสีกันอย่างเต็มที่ด้วย อยากฝึกไว้ เพราะอีกหน่อยหมูแก้วก็ตายแล้ว น้องๆเค้าก็ต้องทำงานการกุศลได้เอง จะมารอหมูแก้วคนเดียวไม่ได้ ไม่อยากให้ยึดติด เลยรีบไปล่วงหน้าน้องๆจะได้วางแผน ตัดสินใจ จัดการต่างๆกันเอง หมูแก้วคอยลุ้น คอยให้กำลังใจเฉยๆ

หวังว่าพักมากๆแล้วอาการภูมิแพ้จะทุเลาลงไปบ้าง แต่ก่อนหมูแก้วก็ไม่ได้เป็นภูมิแพ้หรอก เพิ่งได้เป็นตอนเป็นเอดส์นี่แหล่ะ ผู้ติดเชื้อทั้งหลายก็ระวังสุขภาพด้วยนะค หน้าหนาวพวกเราจะป่วยกันบ่อย วันนี้ก็ได้รับโทรศัพท์จากน้องสาวชาวเอชคนนึง และรับสายทางไกลจากเพือ่นชาวเอชแดนอิสาน โทรมาถามไถ่อาการ รับสายแล้วชื่นใจที่มีคนนึกถึงเรา เป็นห่วงเราบ้างอ่ะ ปกติมักจะมีแต่โทรมาขอคำปรึกษา โทรมาขอให้ทำอะไร มีคนโทรมาเป็นห่วงเป็นใย เลยดีใจ

ไปหล่ะคะ คงกลับกรุงเทพวันที่ 14 เย็นๆ ไม่ก็ 15 นะจ๊ะ ถ้าหาเนทเจอจะแวะเข้ามาทักทายเด้อ…..