ความคิดเห็นที่ 1 เดี๋ยวก็ลืมครับพี่ เชื่อผมดิ พี่อาจจะเคยชินกับการมีเค้าอยู่ด้วยมานาน พอต้องเลิกรา มันก็เจ็บปวดเป็นธรรมดา ความทุกข์ ทรมาน ของพี่ พี่ก็ต้องหยุดมันด้วยตัวเอง พี่ลองนึกถึงคน (ทั้งพิการ-ไม่พิการ) อีกเป็นร้อย ที่ต้องอยู่คนเดียวมาทั้งชีวิต และในอนาคตก็ไม่รู้จะได้เจอใครแบบพี่หรือเปล่า พวกเค้าก็ยังอยู่กันได้ ยังใช้ชีวิตกันได้ พี่ยังมีกำไรกว่าเค้าตั้งเยอะ อย่างน้อยก็ยังได้ลิ้มรสความหอมหวานของชีวิตคู่ กัดฟัน หายใจต่อไปครับพี่ เริ่มปรับตัว วางโครงร่างชีวิตใหม่ได้แล้ว ตื่นมาต้องทำอะไร กลับจากงานต้องทำอะไร ต้องจ้างใครเพิ่ม ใครพึ่งพาได้ เบอร์โทรศัพท์ที่จำเป็น ค่อยๆคิด ค่อยๆเรียบเรียง ผ่านคืนวันอย่างสงบสุข จากคุณ : มะอูมม์ (ธุลีดิน_powered) - [ 5 ธ.ค. 46 12:46:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วเวลาเจ็บปวดก็จะผ่านไปด้วยดี.... ขอเพียงให้คุณเข้มแข็งแบบที่เป็นอยู่ตลอดไป เวลา....จะเป็นสิ่งที่เยียวยาได้ดีที่สุด ขอให้กำลังใจค่ะ..... จากคุณ : fatin - [ 5 ธ.ค. 46 13:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต้องเด็ดขาดเลยครับ ว่าตัดคือตัด แล้วถ้าไม่เจอเธอซักพักคุณจะรู้สึกดีขึ้น แล้วก็ถ้าได้เปลี่ยนบรรยากาศไม่ได้อยู่ที่เดิม ๆ ก็จะช่วยให้ลืมเธอง่ายขึ้นด้วยเช่นกัน เอาใจช่วยครับ เข้มแข็งไว้ จากคุณ : ตาวัน - [ 5 ธ.ค. 46 13:49:36 A:203.107.144.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านผ่าน ๆ ไม่ได้ อ่านรายละเอียด < อ่านละเอียดเราคงเศร้า > เอาเป็นว่า ตัดเขาไปเถอะครับ ถ้าเขาไม่สนใจเราแล้วก็ไม่มีประโยชน์จะรั้งเขาไว้ เรายังมีชีวิตที่มีค่าอยู่นะครับ หากิจกรรมที่เราสนใจทำซิครับ เช่น อ่านหนังสือ เรียนภาษาอื่น ๆ หัดเขียนโปรแกรม หัดเล่นดนตรีที่ไม่เคยเล่น มีอะำไรเยอะแยะที่ยังไม่ได้มีโอกาสได้ทำ :) เป็นกำลังใจให้นะครับ :) จากคุณ : เรื่องง่ายๆของรถถุง - [ 5 ธ.ค. 46 14:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ขนาดขาของเรา ซึ่งอยู่ติดตัวเรามาตั้งแต่เกิด พากเราเดินไปทุกแหน่งหน วันร้ายคืนร้ายมันก็ไม่สามารถพาเราเดินเหินไปไหนมาไหนได้.. นับประสาอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่ได้อยู่ติดกับตัวเรามาตั้งแต่เกิด จะมีใจเป็นอื่น.. สุดท้าน ก็มีเพียงตัวเรานี่แหละที่จะอยู่กับเราตลอดไป..ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน.. คิดเสียว่า เขาไม่จากเราไปวันนี้ สักวันหนึ่งเขาก็ต้องจากเราไปอยู่ดี... อดีตที่ผ่านมา..ก็ให้ผ่านไป..เริ่มมองหาอะไรใหม่ ๆ สำหรับตัวเองได้แล้ว..คร่ำครวญใคว่คว้าหาอดีตไปก็เท่านั้น..ขนาดขาของเราเองยังบังคับให้พาเราเดินไม่ได้ ประสาอะไรจะไปบังคับใจของคนอื่นให้รักเรา... พยายามตัดเธอออกไป..ถึงแม้จะตัดไม่ได้หมด ก็ช่างมัน.มีแต่เวลาเท่านั้นที่จะทำให้คุณลืมอะไรไปได้หลายๆ อย่าง.. จากคุณ : กำลังใจ - [ 5 ธ.ค. 46 15:39:02 A:203.113.56.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่รู้จะแก้ปัญหาให้คุณได้ยังไง รู้แต่ว่าเมื่อไรที่คุณคิดว่าสามารถอยู่ในโลกใบนี้ด้วยตัวคนเดียว เมื่อนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นของคุณ จากคุณ : เมื่อไรก็เมื่อนั้น - [ 5 ธ.ค. 46 15:46:16 A:210.1.12.237 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เวลา ช่วยได้จริงๆ เคยผ่านความทุกข์ทางใจมาแล้ว โดยที่ไม่ปริปากกับคนรอบข้างเลย เพราะไม่อยากให้เขาสะเทือนใจ รู้ว่าไม่ถูก ควรหาคนปลอบบ้าง แต่มันไม่อยากทำให้เขาเศร้าไปด้วย กลางคืนจะยาวนานมาก เพราะอยู่คนเดียวจริงๆ รู้นะ ว่าเวลาจะช่วยเยียวยา แต่เหมือนเวลามันนานกว่าเดิม แต่ก็ทำได้ในที่สุด ถ้าคุณอยู่โดยไม่มีเธอได้ ก็ตัดเธอไป มันยาก แต่จะรักษาใจได้เร็วกว่า เหมือนผ่าตัดบ่งหนอง จะเร็วกว่ากินยา หากิจกรรมทำ รู้สึกดีที่คุณยังทำงานได้ อย่างน้อยคุณก็มีอะไรทำ หรือหาอะไรทำแก้ฟุ้งซ่าน ตอนที่เราหากิจกรรมทำ ใจไม่นึกอยากเลย สุดท้ายค้นพบว่าทำงานฝีมือ รุ้สึกใจสงบดี งานที่ต้องประณีต ปกติจะทำไม่ได้ จะรีบๆอยากให้เสร็จ แต่ช่วงนั้นทำไปเรื่อยๆ ใจนิ่งดี แต่นั่งสมาธิกลับไม่ได้แฮะ มันกระสับกระส่ายร้อนรน ลองหาสิ่งที่คุณทำได้ เวลา จะได้ผ่านไปเร็วอีกนิด แล้วใจคุณจะนิ่งขึ้น...นะ จากคุณ : U - [ 5 ธ.ค. 46 16:06:12 A:203.113.39.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 จะทำยังไงก็ได้ ขออย่างเดียวอย่าออกจากงานนะคะ คุณยังโชคดีมากๆเลยที่ยังมีงานทำ ..งานคือเงิน... เงินคืองาน บันดาลสุข อีกหน่อยก็ขี้คร้านจะมีคนแย่งกันมาดูแล ถ้าคุณมีตังค์ซะอย่าง ยิ่งตจว. ด้วย พ่อแม่บางคนจะยกลูกสาวให้คุณฟรีๆด้วยซ้ำไปค่ะ ขยันเก็บเงินเข้านะคะ แล้วคุณจะได้หลายอย่างเผลอๆ ดีกว่า คนเก่าของคุณนะ.. ถ้าคุณมาอยู่ กทม. ยิ่งแย่ใหญ่เลย ลำบากตาย ค่าใช้จ่ายสูง คิดดีๆนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ... จากคุณ : nitiy - [ 5 ธ.ค. 46 16:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อดทนไว้ครับ สู้ๆ จากคุณ : TUWARAS - [ 5 ธ.ค. 46 16:31:45 A:202.28.21.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 แล้วมันก็จะผ่านไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : martini - [ 5 ธ.ค. 46 18:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ง่ะ..อ่านแล้วเศร้าเลยครับ อย่ายอมแพ้น่ะครับ จากคุณ : ลิโป้ - [ 5 ธ.ค. 46 20:00:50 A:203.156.22.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ทำงานต่อไป การมีงาน ช่วยให้คุณมีสังคม และอย่าปิดตัวเอง คนพิการมีหัวใจรักเช่นเดียวกับคนไม่พิการ และสามารถมีความรักที่บริสุทธิ์เสมอ ขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง อย่าเอาคำว่าพิการขึ้นมาตัดสินตัวเองว่า คนที่อยู่ข้างๆคุณควรได้สิ่งที่ดีกว่าคุณ แต่ชีวิตคู่ที่แท้จริงน่าจะหมายถึงการที่คน2คนอยู่และเป็นคู่คิด คู่ชีวิตกันได้ สำหรับคนรอบตัวคุณ(ไม่เฉพาะแค่แฟน) หากคุณเป็นคนที่มีสุขภาพจิตดี ร่าเริงแจ่มใสและไม่เอาความพิการของตัวเองมาเป็นปมด้อย เขาย่อมมองข้ามความพิการของคุณเข้าไปมองเห็นความสามารถและความเป็นคนปกติธรรมดาของคุณเช่นกัน โปรดคิดว่าคุณไม่พิการ หัวใจของคุณย่อมไม่พิการค่ะ จากคุณ : เฝือกซ่าส์ชอกกี้พิ้งค์ - [ 5 ธ.ค. 46 20:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สู้ต่อไปนะค่ะ จากคุณ : กำลังใจ หนึ่งดวง - [ 5 ธ.ค. 46 21:15:47 A:202.57.173.190 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 สู้ต่อไปครับ ทำงานของเราต่อไป งานของเราทำให้เรามีคุณค่าในตัวเองได้อยู่แล้ว ชอบคนที่ 8 และ 12 จัง (ชอบความเห็นเขา) จากคุณ : 777 - [ 5 ธ.ค. 46 22:52:10 A:203.144.143.250 X:210.86.222.174 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมมาให้กำลังใจครับ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดนะครับ.... จากคุณ : กำลังใจ - [ 5 ธ.ค. 46 23:39:44 A:202.5.81.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วเศร้า อ่านไม่จบหรอกเพราะเศร้าเหลือเกิน ขอให้ความโหดร้ายนี้จากคุณไปเร็ว ๆ ด้วยเถิด เข็มแข็งไว้คะ เราต้องมีชีวิตเพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพื่อคนอื่น เอ๊ะไม่รู้เราพูดถูกป่าว จากคุณ : ลุ้น - [ 6 ธ.ค. 46 00:54:46 A:81.132.110.251 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบคนห้องนี้จัง มีน้ำใจและกำลังใจแบ่งปันให้กันซาบซึ้งจริงๆ ถ้าผมมีความทุกข์จะมาขอกำลังใจจากห้องนี้บ้าง คุณไม่ได้เล่าถึงปฎิกิริยาของแฟนคุณต่อความพิการ เลยไม่รู้ว่าเธอตั้งใจจะทิ้งคุณ หรือคุณตั้งใจจะให้โอกาสเธอเอง ยังไงก็แล้วแต่ กาลเวลาจะรักษาแผลใจได้ทุกอย่าง แต่ต้องเริ่มรักษาโดยตัดเธอให้ขาดจากใจ อย่าปล่อยความคิดไปถึงแม้แต่แว้บเดียว (พูดง่ายทำยากแต่ถ้าได้ทำก็จะทำได้) ฝากคำพระให้เจ้าของกระทู้ครับ ที่ใดมีรัก ที่นั้นมีทุกข์ รักของบุคคลใดไม่มี ทุกข์ของบุคคลนั้นไม่มี จากคุณ : ฌาณา - [ 6 ธ.ค. 46 03:26:20 A:202.133.160.125 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 อย่ายอมแพ้ค่ะ จากคุณ : - - แป๋วแหวว - - - [ 6 ธ.ค. 46 05:43:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ~~pu2002~~ - [ 6 ธ.ค. 46 10:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณเป็นกำลังใจให้กับคนหลายๆคนเลยครับ เท่าที่อ่านมาหลายเรื่อง ปัญหาของคนอื่นรวมถึงของผมด้วยที่ว่าหนักหนานั้น อยากให้มาอ่านเรื่องของดุณจัง จะได้รู้ว่าที่ว่าแย่แล้วแย่กว่ายังมีอีก อันนึงที่ผมขอชมความมีน้ำใจของคนในห้องนี้ ยังไม่มีใครต่อว่าฝ่ายหญิงเลยครับ ซึ่งส่วนตัวแล้วผมเข้าใจในการตัดสินใจของเขา แล้วพยายามออกห่างจากคุณ ดีกว่าถ้ารับไม่ได้แล้วยังทำให้คุณยังมีความหวังอยู่ ขอให้คุณเข้มแข็งฝ่าฟันปัญหานี้ไปให้ได้นะครับเพื่อเป็นตัวอย่างให้กับคนอื่นๆ ให้เจ็บปวดแค่ไหนเวลาเท่านั้นจะรักษาได้ แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 46 11:08:45 จากคุณ : sunnyvale - [ 6 ธ.ค. 46 11:03:51 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ซึ่งส่วนตัวแล้วผมเข้าใจในการตัดสินใจของเขา แล้วพยายามออกห่างจากคุณ ดีกว่าถ้ารับไม่ได้แล้วยังทำให้คุณยังมีความหวังอยู่ แต่มันก็แสดงถึงอะไรหลาย ๆ อย่างของ เหมือนกัน ทั้งที่เป็นคนที่เลือกแล้วว่าจะแต่งงานอยู่ร่วมชีวิตกัน จากคุณ : รัก? - [ 6 ธ.ค. 46 12:25:20 A:203.113.32.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณต้องอยู่ให้ได้นะคะ และขอว่าอย่าลาออกจากงาน ถ้าคุณไม่ได้ร่ำรวยมีทรัยพ์สมบัติอยู่เดิมมากๆแล้วล่ะก็คุณจะลำบากมาก เคยทราบชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งชื่อไหม ประสบอุบัติเหตุ พิการ ตั้งแต่คอลงมาเลยนะคะ แต่เธอเข้มแข็งและยังมีชีวิตที่มีคุณค่าและมีความหมาย ทำประโยชน์อื่นๆได้มากมาย ดูเหมือนเธอเขียนหนังสือขายด้วยนะคะ เธอใช้ปากในการพิมพ์หนังสือ คุณลองหามาอ่าน อาจช่วยให้คุณดีขึ้น เพราะเธอนั้นลำบากกว่าคุณมาก ขออวยพรให้คุณเข้มแข็งมีกำลังใจที่ดีโดยเร็ว ตัดใจได้เมื่อไหร่ คุณจะทุกข์ใจน้อยลงค่ะ จากคุณ : ครูนางฟ้า - [ 6 ธ.ค. 46 15:26:09 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นกำลังใจให้ค่ะ ถ้าเหงา ไม่ไหว ก็เขียนมาคุยกัน จะคอยตอบ คอยให้กำลังใจค่ะ ขอให้คุณผ่านมันได้ อย่าออกจากงานนะคะ จากคุณ : wish - [ 6 ธ.ค. 46 15:40:03 A:202.183.182.239 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 เศร้า ครับ แต่ผม ชอบที่ทำงานคุณ จังเลย ดีมากๆ จากคุณ : ต้อม - [ 6 ธ.ค. 46 15:55:04 A:203.170.242.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 สู้ต่อไปค่ะ ถ้าเซ็ง ๆ เมล์มาคุยกันได้นะคะ เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปค่ะ จากคุณ : chan_ich@hotmail.com (frau) - [ 6 ธ.ค. 46 16:57:05 ]

ความคิดเห็นที่ 26 .........ผมยอมรับว่า ในเรื่องของความรัก ผมเป็นคนอ่อนแอมาก ผมน้อมรับฟังทุกๆ ความคิดเห็นและจะปฏิบัติตามอย่างจริงจัง......... .........วันนี้ผมขอร้องเธอ(ผมอ้อนวอนเธอก่อนที่จะตั้งกระทู้นี้ครับ) ให้มาค้างคืนที่บ้านผมเป็นครั้งสุดท้าย เธอมาตั้งแต่09.00น. เราคุยกันด้วยความเข้าใจและเหตุผล และผมก็ให้เธอเก็บสิ่งของทุกอย่างของเธอที่ยังคงเหลืออยู่ และแวะเอาไปเก็บที่บ้านของเธอ ก่อนที่จะให้เธอขับรถพาผมไปเปิดหูเปิดตา สถานที่ท่องเที่ยว ที่ๆ เราเคยไปและมีความสุขกัน เราอยู่บนรถกัน 3 ช.ม.ขากลับแวะซื้ออาหารอร่อยๆ รายการพิเศษในต่างจังหวัด มากินกันที่บ้าน......... .........ผมอ่อนแอมากเลยใช่มั๊ยครับ แต่วันนี้ผมก็มีความสุขมาก ได้ใกล้ชิดคนที่เรารัก และผมตั้งใจไว้แล้ว พรุ่งนี้เวลาที่เธอจากไป ผมจะไม่มีน้ำตา ในสิ่งที่ผมตัดสินใจแล้วว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ผมไม่มั่นใจตัวองเลยครับว่าจะทำได้ เพราะผมตั้งใจอย่างจริงจังมาหลายครั้งแล้ว......... .........พรุ่งนี้ เมื่อเธอจากไป ผมจะต้องทำใจให้ได้ ผมคิดไว้ว่า ผมขอใช้บริการboardแห่งนี้เป็นที่พึ่ง ผมจะบรรยายถึงความรู้สึกที่ต้องสูญเสีย ผมตั้งเป้าหมายแรก เพียงแค่ห้ามใจตัวเองไม่โทรศัพท์ไปหาหล่อน (ภายใน 7 วัน ถ้าผมทำได้ ทุกสิ่งทุกอย่างน่าจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี) ผมมีความเชื่อว่าทุกๆความคิดเห็น และทุกๆ กำลังใจ จะเป็นพลังผลักดันให้ผมประสบความสำเร็จ......... .........ผมบอกตามตรง ความพิการ ทำให้ผมขาดความมั่นใจตัวเอง ผมสับสน และก็ไม่กล้าที่จะปรึกษาใคร ไม่อยากให้คนที่เรารัก ต้องมารับรู้ปัญหาและกลุ้มใจไปกับเรา ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนเป็นคนปกติ ปัญหาแบบนี้ ผมฟันธงได้เลย ไม่เกิน 7 วัน ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงได้ด้วยดี อย่างแน่นอนครับ......... .........ผมอยู่ในช่วงที่จิตใจสับสนจริงๆ และขาดความมั่นใจมากมาก วอนสมาชิกชมรมก็ดี ทุกๆท่านที่ผ่านไปผ่านมาก็ดี ช่วยชี้ทางสว่างให้ผมอีกสักครั้ง ผมผ่านไปได้จักไม่ลืมพระคุณทุกๆ ท่าน ก่อนที่ผมจะล้มเหลวอีกครั้ง ขอบพระคุณทุกๆ ท่านล่วงหน้าครับ......... *********แฟนทิ้งไป เพราะต้องกลายมาเป็นคนพิการ(๒)********* ประเด็นนี้แตกไปยังกระทู้ L2570893 จากคุณ : ...วัยกลางคน... - [ 6 ธ.ค. 46 22:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อีกหนึ่งกำลังใจคับ สู้ ๆ อ่านแล้วเศร้าจัง จากคุณ : หมีน้อย คอยรัก - [ 6 ธ.ค. 46 23:26:59 ]

ความคิดเห็นที่ 28 พูดไม่ออกเลย คงได้แค่ให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : สู้ๆ - [ 7 ธ.ค. 46 00:46:09 A:203.113.35.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 เรื่องเล็กน้อยน่า มีอะไรเมล์มาถามได้ ผมแย่กว่าคุณอีก แต่ตอนนี้ ดีกว่าเก่า.... จากคุณ : คนพิการ - [ 7 ธ.ค. 46 03:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 """"""ขนาดขาของเรา ซึ่งอยู่ติดตัวเรามาตั้งแต่เกิด พากเราเดินไปทุกแหน่งหน วันร้ายคืนร้ายมันก็ไม่สามารถพาเราเดินเหินไปไหนมาไหนได้.. นับประสาอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่ง """""""" ชอบประโยคข้างต้นมาก.... รูปถ่านที่ส่งไปให้ดู คนพิการในรูปต่างก็มีครอบครัว มีลูก แฟนก็มีทั้งก่อนและหลังพิการ....อย่างคิดอะไรมาก เลิกตอนนี้ยังดีกว่าเลิกเมื่อเราอ่อนแอทั้งร่างการและจิตใจกว่าตอนนี้ ปราถนาดีและขอเป็นกำลังค่ะ จากคุณ : เต้าเม้ง - [ 7 ธ.ค. 46 21:40:39 ]

ความคิดเห็นที่ 31 "ไม่มีเขา เราก็อยู่ได้..." คุณลองคิดดูนะ จริงรึป่าว จากคุณ : Yahoe - [ 8 ธ.ค. 46 18:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ขอเป็นกำลังใจให้ ชีวิตต้องก้าวต่อไปนะ จากคุณ : หมาตาดำๆ - [ 8 ธ.ค. 46 19:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ลองมองคนที่แย่กว่าซิคะ ยังมีคนที่แย่กว่าคุณตั้งเยอะ เด๋วมันก็ผ่านพ้นไป อย่าใช้เวลา(ที่ไม่มีเธอคนนั้น)อยู่คนเดียว หาไรทำ มีอะไรตั้งเยอะแยะให้ทำ ดีกว่านั่งเสียใจนะคะ จากคุณ : หนึ่งน้อย (Neung_noi) - [ 9 ธ.ค. 46 09:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ลองเข้าไปอ่านนะครับ เผื่อคุณจะได้เข้าใจชีวิตดีขึ้นwww.buddhadasa.com ทุกอย่างมันเกิดจากใจเรา ปรุงแต่งขึ้นทั้งนั้น ไม่มีเรา ไม่มีเค้า ไม่มีอะไรทั้งนั้น ดีใจ เสียใจ ล้วนมาจากใจ ระงับได้ เข้าใจได้ ก็ไม่ทุรนทุราย จากคุณ : geo (zc) - [ 9 ธ.ค. 46 12:13:38 ]

ความคิดเห็นที่ 37 คห.36 ไม่ทราบว่าถ้าบุพการีคุณพิการแล้วมีคนสมน้ำหน้าบ้าง คุณจะเจ็บใจไหม หือ I เวร จากคุณ : ดาราวิปลาส - [ 9 ธ.ค. 46 16:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาเป็นกำลังใจให้คะ เคยเจอะเจอเหตุการคล้ายกัน คือโดนทิ้งไป แต่พอผ่านไประยะหนึ่งคุณจะทำใจได้เอง ใช้เวลาคะ แต่คุณก็ต้องตัดให้ขาดจากสิ่งเดิมๆนะคะ อย่าติดต่อกันอีก ตัดให้ออกไปจากชีวิตเลย คุณจะทำใจได้เร็วกว่าการที่คุณยังจะพยายามติดต่อ หรือโทรไปหาอยู่ เพราะมันจะยิ่งทำให้คุณเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก ยิ่งไม่ต้องไปรับรู้เรื่องราวอะไรของเขาอีก คุณก็จะลืมได้เร็วคะ หันไปหากิจกรรมใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆคะ แล้วมันจะดีขึ้นเองอย่าหมกตัวเองอยู่กับเรื่องเก่าๆนะคะ มันจะดีขึ้นเองคะ จากคุณ : Indy - [ 9 ธ.ค. 46 16:51:51 A:169.210.101.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอให้คิดถึงวันข้างหน้า แล้วก็จะลืมอดีตที่ผ่านมา เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : ae_riloei - [ 9 ธ.ค. 46 20:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตัดใจซะน่ะ เป็นกำลังใจ จากคุณ : ++hbk++ - [ 9 ธ.ค. 46 21:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เข้ามาเป็นกำลังใจอีกคนค่ะ... ทุกอย่างล้วนอยู่ที่ใจนะคะ....... ******************* ขอให้เข้มแข็งและทำงานต่อไปค่ะ มีงานดีกว่าไม่มีนะคะ...เพื่อตัวคุณเองในอนาคต และ...อดีตแฟนคุณเค้าจะไปก็ปล่อยเค้าไป... แม้ว่าคุณยังรักเค้ามากมาย....ต้องทำใจค่ะ อย่างน้อยคุณก็มีเพื่อนๆในนี้มากมายค่ะ จากคุณ : cosmo lady - [ 9 ธ.ค. 46 23:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามาให้กำลังใจค่ะ อยากให้อ่านเรื่องนี้เล่น ๆ เพื่อเป็นกำลังใจ หินก้อนหนึ่งบนทางเดินชีวิต ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระราชาผู้ปราดเปรื่ององค์หนึ่ง ต้องการจะออกเดินทางท่องเที่ยวไปเยี่ยมประชาชนของพระองค์ เมื่อมาถึงที่กลางตลาดพระองค์ ก็เกิดความคิดที่แยบคายอย่างหนึ่งขึ้น พระองค์นำหินก่อนใหญ่มาวางกลางถนน กีดขวางทางเดินของชาวบ้าน และพระองค์ก็ไปซ่อนตัวและคอยสังเกตอยู่ห่างๆ ชาวนาคนแรกเดินผ่านมาพร้อมทั้งบ่นอย่างไม่พอใจว่า ใครกันที่เป็นผู้ที่นำหินนี้มากีดขวางทางเดินของเขา แต่แล้วเขาก็เดินอ้อมหินนั้นไป พระราชาก็มองดูด้วยความสนใจ ต่อมามีหญิงเลี้ยงวัวคนหนึ่งเดินจูงของตนมา เมื่อมองเห็นหินก่อนนั้น เธอก็พูดว่าทำไมหินก่อนนี้จึงมาอยู่ที่นี่ แล้วอย่างนี้เธอจะข้ามมันไปได้อย่างไร พูดจบหญิงคนนั้นก็จูงวัวของเธอเดินหันหลังกลับ ไปโดยไม่สนใจที่จะเดินอ้อมมันไปเหมือนชาวนาคนแรก เวลาผ่านไปไม่นานก็มีเด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าก้อนหินก้อนใหญ่นั้น เค้าพยายามที่จะผลักหินไปให้พ้นทาง แต่เพียงลำพังตัวเขาก็ไม่สามารถทำได้ เขาจึงเดินหันหลังกลับไป แต่เพียงไม่กี่อึดใจเด็กน้อยคนนั้นก็เดินกลับมา พร้อมกับเพื่อนๆ ของเขาหลายคน แล้วเด็กๆ ก็ช่วยกันผลักหินก้อนนั้นออกไปให้พ้นทางเดิน เมื่อพวกเขาเดินกลับมาที่ถนน พวกเขาก็พบถุงใส่เหรียญทองของพระราชา วางอยู่แทนที่หินก้อนนั้น หินก้อนนั้นได้ให้ข้อคิดที่มีค่าอย่างหนึ่งนั่นก็คือ อุปสรรคในชีวิตของพวกเรานั้นมีไว้เพื่อพิสูจน์ ความกล้าของเราที่จะเผชิญหน้ากับมัน หากเราหนีปัญหาหรืออุปสรรคที่เกิดขึ้นแล้ว เราก็ต้องหนีมันไปเรื่อย หากปัญหานั้นหนักหนาเกินกว่าเราจะฝ่าฟันไปได้ ลองมองไปรอบๆ ตัวแล้วเราจะพบว่า ยังมีผู้ที่สามารถช่วยเรามากเท่ากับผู้ที่เราสามารถ จะช่วยให้เขาฝ่าฟันอุปสรรคของเขาไปได้ และอุปสรรคที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือ ความอ่อนแอและความหวาดกลัวของตัวเราเอง ที่จะเอาชนะปัญหาที่เกิดขึ้นนั่นเอง ก้อนหินนั้นก็เหมือนกับความรักของคุณ ถ้าคุณช่วยกันยก ออกไปได้ โดยกำลังใจของทุกคนในที่นี่ คุณก็จะผ่านพ้น ไปได้ค่ะ จากคุณ : แมวป่า (อาฮีนา) - [ วันรัฐธรรมนูญ 05:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สู้ต่อไปนะ........ จะเป็นกำลังใจให้ จากคุณ : chaina - [ วันรัฐธรรมนูญ 10:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เป็นกำลังใจให้ด้วยคน เข้มแข็งไว้นะครับ ถ้าเขาไม่รักเราแล้ว เราก็ไม่ต้องรักเขา จากคุณ : ซำเหมาบินเดี่ยว - [ วันรัฐธรรมนูญ 12:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 45 สู้ต่อไปนะคะ คุณยังมีกำลังใจมากที่ยังคงทำงานตัวเองได้ แล้วกับแฟนคนเดียวนี่นะ เขาคงไม่รักคุณเท่าไรหรอกในเมื่อคุณไม่ทำให้เขาลำบากอะไร แค่เป็นเพื่อนดูแล เขาอาจจะเด็ก ยังอยากมีอิสระมากกว่าความรักที่คุณให้กับเขา ดังน้นให้เขาไปเถอะ ฉันว่าคุณมีชีวิตที่ดีกว่าใครอีกหลายคนนะทีพิการแล้วยังมีงานทำ ตัวฉันเองยังละอายยิ่งกว่าคุณอีก ยังไม่มีอะไรพร้อมเท่าคุณเลย รักตัวเองให้มากนะ จากคุณ : ten - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:10:33 A:203.121.160.34 X:192.168.99.42 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สู้ต่อไปนะคะ ให้เวลาตัวเองปรับตัวอีกสักพัก อาจเจอคำตอบของปัญหาที่คุณต้องการ จากคุณ : gg1234k - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:19:20 ]

ความคิดเห็นที่ 47 มาใหกำลังใจอีกคนค่ะ.........ชีวิตยังมีวันข้างหน้านะคะ จากคุณ : namtanzay - [ 11 ธ.ค. 46 13:39:03 ]

ความคิดเห็นที่ 48 สู้ต่อไปค่ะเข้ามาเป็นอีกกำลังใจนึงให้ค่ะ เข้มแข็งไว้นะคะ คนที่เขารอคุณอยู่ข้างหน้ายังมี เพียงแต่คุณกำลังเดินทางอยู่เท่านั้นเอง ฟ้าหลังฝนมักงามตาเสมอ จากคุณ : จำปี - [ 13 ธ.ค. 46 09:03:02 A:210.86.195.103 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49 .........วันนี้สมองโปร่งมาก มีอยู่สิ่งหนึ่งที่อยากทำ หลังจากเป็นผู้ฟังที่ดีมาตั้งหลายวันแน่ะ วันนี้ขอเป็นอะไรก็ได้ แต่อยากตอบหรืออยากบอกทุกๆ คห.เลย ดูซิว่าจะใช้เวลาซักเท่าไหร่ ตอบไปจนถึงตอนจบเลย......... .........คห.1 คุณ มะอูมม์( ธุลีดิน_powered )คุณทำให้ผมคิด "อย่างน้อยก็ยังโชคดี ที่เคยมีชีวิตคู่กับเขาบ้าง"......... .........คห.2 คุณ fatin ดอกไม้คุณ ผมดูวันละหลายๆ รอบ ตั้งหลายวัน ชื่นใจจริงๆ แต่มันไม่ยักเหี่ยวบ้างแฮะ ฮ่า!!!......... .........คห.3 คุณ ตาวัน ตัดเป็นตัดเลยครับ ฉับ ฉับ ฉับ......... .........คห.4 คุณ เรื่องง่ายๆ ของรถถุง คุณทำให้ผมคิด "ในโลกนี้มีอะไรที่ผมยังไม่ได้ทำอีกตั้งหลายอย่าง และผมก็ทำในบางอย่างที่ไม่เคยทำลงไป ขออุบไว้ก่อน มีโอกาสจะบอกครับ ทีเด็ด!!!......... .........คห.5 คุณ กำลังใจ วลีนี้ผมชอบมากๆ เลยครับ "ขาของเรา...วันร้ายคืนร้าย มันก็ไม่สามารถพาเราเดินเหินไปไหนมาไหนได้ นับประสาอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่ง...จะมีใจเป็นอื่น.. ผมให้เต็มสิบเลยครับ.......... .........คห.6 คุณ เมื่อไรก็เมื่อนั้น ผมพยายามจะอยู่คนเดียวให้ได้ครับ ทั้งๆ ที่ทุกวันนี้ผมก็อยู่คนเดียวนะครับ แต่จะพยายามพึ่งพาผู้อื่นให้น้อยที่สุดครับ......... .........คห.7 คุณ U คุณพูดคล้ายๆ เพื่อนผมเลย ถ้าเป็นหนอง ยอมเจ็บทีเดียว เอาหัวหนองออก ดีกว่า ค่อยๆ บ่ง มันเจ็บหลายครั้ง......... .........คห.8 คุณ nitiy ครับ "งาน" เป็นหัวใจผมในตอนนี้ครับ อยากได้อย่างที่คุณพูด ถ้าเป็นจริง ผมจะเชิญคุณมาเป็นเถ้าแก่เน๊ยะนะครับ......... .........คห.9 คุณ TUWARAS สู้ตายครับ......... .........คห.10 คุณ martini ครับมันผ่านไปแล้วครับ......... .........คห.11 คุณ ลิโป้ ขอโทษที่ทำให้เศร้านะครับ......... .........คห.12 คุณ เฝือกซ่าส์ชอกกี้พิ้งค์ ขอโทษนะครับ ผมลืมอวยพรวันเกิดคุณ ตั้งใจไว้แต่ลืมจริงๆ ไว้ปีหน้านะครับ 12 ธ.ค.47 รอผมนะครับ......... .........คห. 13 คุณ กำลังใจ หนึ่งดวง สู้ ครับ......... .........คห. 14 คุณ 777 งาน คือ ชีวิต ครับ......... .........คห. 15 คุณ กำลังใจ ผมสอบผ่านแล้วครับ เสียดายวิชานี้ ไม่ได้ G ......... .........คห.16 คุณ ลุ้น เสียดายคุณอ่านไม่จบ ไม่งั้นน้ำท่วมจอแน่......... .........คห.17 คุณ ฌาณา จากกันด้วยความเข้าใจกันครับ......... .........คห.18 คุณ แป๋วแหวว ผมแพ้แล้วครับ......... .........คห.19 คุณ ~~pu2002~~ ขอบคุณครับ......... .........คห.20 คุณ sunnyvale ใครลองว่าแฟนผมดูซิ "ผู้หญิงข้า ใครห้ามแตะ"......... .........คห.21 คุณ รัก? ผมอยากบอกว่าเป็นเรื่องของธรรมชาติครับ......... .........คห.22 คุณ ครูนางฟ้า ผมได้ดูเธอออกtv ถ้าจำไม่ผิด หนังสือชื่อ "จากบ่า...ถึงฟากฟ้า" ได้โทรให้เพื่อนซื้อให้ เพื่อนบอกว่า FAKE เลยยุติครับ......... .........คห.23 คุณ wish ไม่แน่ใจว่าคุณตอบครั้งเดียวหรือปล่าว?......... .........คห.24 คุณ ต้อม ผมอยากให้คนที่ทำงานผมอ่านจัง จริงๆ ครับ ที่ทำงานผมเยี่ยมทุกคนเลยครับ......... .........คห.25 คุณ chan_ich@hotmail.com (frau) ไม่กล้า mail ไปหาครับ เกรงใจครับ......... .........คห.26 คุณ ...วัยกลางคน... คุณเนี่ย แย่จริงๆ ทำให้ผมเสียเวลามานั่งตอบปัญหาคุณ เกลียดคุณที่สุดเลยอ่ะ......... .........คห.27 คุณ หมีน้อย คอยรัก เสียใจด้วยครับที่ทำให้เศร้า......... .........คห.28 คุณ สู้ๆ หวังว่าคงพูดได้แล้วนะครับ......... .........คห.29 คุณ คนพิการ ผม mail ไปแต่คุณไม่ตอบนะครับ ดีนะเห็นเป็นสมาชิกเก่าแก่ ไม่งั้นน่าดู......... .........คห.30 คุณ เต้าเม้ง คนนี้รู้จักครับ พี่สาวที่แสนดี ขอบคุณมากครับ......... .........คห.31 คุณ Yahoe จริงครับ ไม่มี ขา เราก็อยู่ได้ครับ......... .........คห.32 คุณ จะเป็นใครก็ตาม ผมแจ้งลบ คห. คุณไปแล้ว คุณแย่มากครับ......... .........คห.33 คุณ หมาตาดำๆ ชีวิตผม มัน ก้าว (ขา) ไม่ได้อ่ะคับ......... .........คห.34 คุณ หนึ่งน้อย (Neung_noi) ไม่อยากให้โลกนี้มีคนที่แย่กว่าผมเลยครับ......... .........คห.35 คุณ geo (zc) www.buddhadasa.com ผมเข้าไปอ่านครับ ชอบมากครับ ขอบคุณมากครับ......... .........คห.36 คุณ จะเป็นใครก็ตาม คุณจิตใจต่ำและแย่มากๆ เลยครับ ขอบคุณนะครับที่ลบกระทู้ไป แต่ผมไม่ได้แจ้งลบนะครับ......... .........คห. 37 คุณ ดาราวิปลาส สะใจผมมากเลยครับ ขอบพระคุณมากนะครับ......... .........คห.38 คุณ Indy ขอบคุณครับ......... .........คห.39 คุณ ae_riloei ขอบคุณครับ......... .........คห.40 คุณ ++hbk++ แล้วผมจะเอาอะไร หายใจ ล่ะครับ......... .........คห. 41 คุณ cosmo lady ดอกไม้จากคุณ ชื่นใจจริงๆ ครับ......... .........คห. 42 คุณ แมวป่า (อาฮีนา) นิทานคุณ ทำให้ผมได้คิดหลายๆ อย่างครับ ขอบคุณครับ......... .........คห. 43 คุณ chaina สู้ตาย ครับ......... .........คห.44 คุณ ซำเหมาบินเดี่ยว ขอบินด้วยคนได้มั๊ยครับ......... .........คห. 45 คุณ ten คุณคือ หนึ่ง ใน กำลังใจ ครับ......... .........คห.46 คุณ gg1234k ขอบคุณครับ......... .........คห.47 คุณ namtanzay ผมตื่นขึ้นมาไม่เคยเจอวันพรุ่งนี้เลยครับ ทุกครั้งที่ตื่น เจอ แต่ วันนี้ ทุกทีเลย โทษนะครับ ล้อเล่นอ่ะ......... .........และสุดท้าย คห.48 คุณ จำปี โต่ะใจหมกเลย ชื่อเดิมคุณแม่ผม "จำปี" ผมจะรอครับ "ฟ้าหลังฝน" น้องฟ้า หรือ น้องฝน ใครก่อนก็ได้ครับ ฮา!!!......... .........เกือบสองชั้งโมงแน่ะ มันเป็นความสุขครับ อย่าห้ามผมนะครับ และมันก็อยู่ในความคิดผม ที่อยากจะทำ ผมจะทำต่อไป คงจะทยอยตอบไปเรื่อยๆ จนกว่าจะครบถึงตอนจบครับ นั่งนานก็ไม่ได้ ปวดหลังอ่ะ และอีกอย่าง ไม่อยากให้ bedsore ถามหา มีโอกาสจะเล่าให้ฟังนะครับ bedsore คือ อะไร สำคัญนะจะบอกให้......... จากคุณ : เจ้าของกระทู้ (...วัยกลางคน...) - [ 14 ธ.ค. 46 20:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 50 อาถรรพ์จากของชำร่วย. ฉันแต่งงานได้5เดือนสามีก็ประสบอุบัติเหตุเป็นอัมพาตอย่างถาวรตอนนั้นฉันเพิ่งอายุ23ปี6เดือน สามี25ปีเบญจเพสพอดีเขาไม่สามารถนั่งโดยลำพังได้ต้องมีที่พิงหลังไม่งั้นก็จะล้มเหมือนตุ๊กตาล้มลุกแต่โชคดีที่เขาสามารถใช้แขนทั้งสองข้างได้ ญาติๆฝ่ายฉันเองเริ่มปรึกษากันเรื่องฉันกับสามีทุกคนลงความเห็นกันว่าให้ฉันดูแลสามีสักระยะและให้กลับไปอยู่บ้านหมายถึงให้เราเลิกกันเขาเป็นห่วงฉันๆก็เข้าใจเพราะฉันอายุยังน้อยลูกก็ไม่มีแล้วจะเอาอนาคนมาฝากไว้กับเขาได้ยังไงแต่ฉันก็ได้แต่รับฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาแต่ฉันก็ร้องไห้ทุกครั้งเพราะฉันอยากให้ญาติๆฉันเขาเข้าใจฉันบ้าง ฉันรักเขาไม่ว่าเขาจะเดินได้หรือไม่ฉันก็จะไม่ทิ้งเขาไปไหน ฉันจะคิดถึงพ่อเสมอเวลาที่ฉันต้องการคำตอบกับชีวิต.......พ่อสอนฉันให้เสียสละไม่เห็นแก่ตัว ฉันทบทวนคำสอนของพ่อเวลาที่ฉันสับสน...สามีฉันสูง178ซม.นำหนัก 65 กก.ฉันต้องอุ้มสามีขึ้นรถฯต้องยกรถเข็นหนักๆแต่ผู้เดียว ฉันต้องฝ่าฟันกับปัญหาหลายๆอย่างทั้งในฐานะลูกสะใภ้ สามีฉันเขาเป็นคนที่น่าสงสารมาก แต่เขาเป็นมีความคนอดทนสูง จิตใจเข้มแข็ง เขาพิการแต่เขากลับเป็นฝ่ายที่คอยให้กำลังใจฉัน ฉันพยายามยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากตะเวนรักษาสามีจนคิดว่าหมดหนทางฉันก็เริ่มทำงานซึ่งฉันกลับไปอยู่บ้านกับแม่ที่บ้านฉันเองเริ่มแรกเป็นบัณฑิตอาสา และเป็นแม่ค้าไปด้วย ฉันตื่นตี2ไปตลาดซื้อของมาขายเป็นพวกกับข้าวที่ห้อยพ่วงข้างรถกะบะขายในหมู่บ้านพอเวลา8.30น.ฉันก็ไปทำงานตอนเย็นหลังเลิกงานก็ไปขายอีกรอบสามีนั่งรถเข็นแต่นั่งนานไม่ได้เขาพยายามช่วยฉันเท่าที่ทำได้ซักผ้าให้ฉันช่วยเอากับข้าวแพ็คถุงเขาพยายามทำทุกอย่างช่วยฉัน ถึงเขาจะพิการแต่เขาก็ไม่เคยมีอารมณ์โมโห หรือหงุดหงิดให้ฉันเห็น ฉันรักเขาเป็นห่วงเขา ฉันคิดเสมอขนาดขอทานฉันยังช่วยเหลือแล้วนี่สามีฉันฉันจะทอดทิ้งเขาได้ยังไง จะสุขจะทุกข์ยังไงฉันก็จะต้องมีเขาอยู่ด้วย ฉันมักจะบอกเขาเสมอถ้าฉันไม่มีเขาฉันจะอยู่ยังไงชีวิตเขามีค่ากับฉันมาก ฉันเคยพูดกับสามีว่าถ้าเราอายุมากๆไม่สามารถช่วยเหลือกันและกันได้เราจะไปพร้อมๆกัน....ฉันต้องดิ้นรนหางานทำที่มั่นคงอย่างน้อยถ้าสามีเข้าโรงพยาบาลก็สามารถเบิกค่ารักษาได้ และแล้วฉันก็ทำสำเร็จฉันสอบเข้ารับราชการได้คนที่ดีใจสุดๆเป็นสามีฉันเอง เขาบอกว่าถ้าเขาเกิดเป็นอะไรไปเขาก็หายห่วง ฉันบอกเขาว่าเราจะอยู่เป็นเพื่อนกันจนแก่เฒ่าเราเกิดมาแล้วเราต้องใช้ชีวิตที่มีอยู่ให้มีค่า ฉันหวนนึกถึงของชำร่วยตอนแต่งงานฉันเป็นคนเลือกกับสามีเองเป็นพวงกุญแจข้าวต้มมัด ...............มัดเราไว้ไม่ให้พรากจากกัน.................. ที่มา : http://webboard.hunsa.com/read.php?cid=10&sid=191696&subject=อาถรรพ์จากของชำร่วย. จากคุณ : ผ่านมา (alpha_sss) - [ 19 ธ.ค. 46 15:25:26 ]