เช้านี้...เมื่อฉันตื่นขึ้นมาจากเตียงอันแสนอบอุ่น
ฉันก็ทำธุระส่วนตัวของฉันไปเรื่อยเรื่อย แบบไม่รีบร้อน
เมื่อฉันจัดการธุระของฉันเสร็จแล้ว...ก็ถึงเวลาที่จะต้องไปทำงานแล้วสิ...
ระหว่างทางที่ผ่านมา...ทำไมมันดูแปลกแปลกไปนะ...
เส้นทางที่เคยร่มรื่นไปด้วยร่มไม้...
เสียงนกร้อง ยามที่ฉันผ่านหน้ามัน...
เสียงน้ำกระทบหิน ที่ตกมาจากหน้าผาสูงลิบนั้นเล่า..
เสียงรถราที่วิ่งกันขวักไขว่...
ทำไม..ทำไม...ฉันถึงไม่รู้สึก ไม่ได้ยิน ไม่เห็นหล่ะ
ทั้งทั้งสิ่งต่างๆ เหล่านี้ก็ยังคงอยู่ มิได้เปลี่ยนแปลงไปไหน...
เพราะเหตุใดเล่า...
เมื่อฉันมาถึงที่ทำงาน...
ฉันเดินตรงไปที่โต๊ะหนังสือตัวนั้น ตัวที่ฉันนั่งเป็นประจำ
คิดทบทวน....พลันหยิบกระดาษและดินสอขึ้นมา...
ฉันขีดขีดเขียนเขียนไปตามเรื่องตามราว และก็ตามใจฉัน
ฉับพลันนั้น..มีสิ่งหนึ่งผ่านสายตาฉันที่นอกหน้าต่างนั่น
ฉันเพ่งดู..อ๋อ เจ้าใบไม้ นั่นเอง...
ทำให้ฉันนึกทบทวนสิ่งต่างๆ ที่ฉันผ่านมาในเช้านี้...
มันก็คงเป็นเหมือนใบไม้ร่วงมั้ง...(ซึ่งมันไม่น่าจะเหมือนกันตรงไหนเลย)
ทุกสิ่งทุกอย่าง คงมีกาลเวลา....
เมื่อถึงคราวผลิแย้ม ทุกสิ่งล้วนสดใส สดชื่น
ทำให้อยากจะสัมผัส รับรู้ถึงรสชาดของมัน
ว่าจะหวานหอม ชื่นใจขนาดไหน...
แต่เมื่อถึงคราวที่สัมผัสมันจนเต็มที่แล้ว...
กลับทำให้มันเหี่ยวเฉา และแห้งเหี่ยว
จนมันต้องร่วงลงสู่พื้นดิน...
แต่สิ่งที่ให้ก่อกำเนิด กลับไม่ยอมแห้งเหี่ยวตามไปด้วย
กลับออกผลิใบใหม่....
เพื่อรอ...เพื่อรอ....การสัมผัสจากทุกผู้ทุกคนอีกครั้งหนึ่ง...
I love you. I'm love you from the very beginning and I will love you to the end.
จากคุณ :
นายคำฝอย
- [
8 ม.ค. 47 10:52:48
]