หวัดดีค่ะ
มีเรื่องแสนเศร้ามาเล่าสู่กันฟังค่ะ เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาทุกคนคงจำกันได้ว่าเป็นวันที่อากาศอึมครึมมัวซัว ฝนตกตั้งแต่คืนวันอาทิตย์ บรรยากาศชวนเหงา น่าเศร้าแบบแปลกๆ
หมูแก้วตื่นนอนมาแบบสลึมสลือ เหงาๆ เศร้าๆ ยังงัยไม่รู้ หาอะไรกินสักเล็กน้อยเพื่อกินยาป้องกันโรคแทรกซ้อน และ น้องใหม่ยาบำรุงเลือด สำหรับอาการโลหิตจาง ที่เพิ่งได้มาเป็นเพื่อนคู่กาย ต่อจากนั้นก็เปิดคอมพ์ ต่อเนท เข้าเว็บแก้ว เพื่อหาเพื่อนคุย นั่งแชทอยู่สักพัก บางสิ่งบางอย่างที่วนเวียนอยูในหัวตั้งแต่เมื่อคืน ก็มาสะกิดเตือน เตือนให้โทรหาใครคนหนึ่ง ที่นึกถึงมาตลอดคืนที่ผ่านมา
ลุกขึ้นไปค้นเบอร์โทรศัพท์ โดยปกติเวลามีคนโทรมาปรึกษาเรื่อง เอดส์ การติดเชื้อ HIV หมูแก้วจะคุยด้วย โทรมากี่ทีก็คุย แต่จะไม่ Save เบอร์ ไม่โทรหา จนกว่าจะโทรมาบ่อยจนเลื่อนฐานะมาเป็นเพื่อนกันถึง Save เบอร์ลงมือถือ แต่ในรายนี้แปลก เราเพิ่งคุยกันไม่ถึงเดือน แต่ หมูแก้วจดเบอร์เค้าไว้ในกระดาษ ...........หาเจอแล้ว
กลับมานั่งโทรหน้าจอคอมพ์ ..........................
สวัสดีค่ะ ขอสายคุณป้า ของ เน ค่ะ ปลายสายบอกให้รอสักครู่
สักพักมีเสียงผู้หญิงที่เคยโทรมาหาหมูแก้วมารับสาย ........................... หวัดดีคะ คุณป้า นี่แก้วนะคะ เน เป็นยังงัยบ้างค่ะ ออกจากโรงพยาบาล รึยัง
.....................เงียบ...................สักพัก มีเสียงสะอื้น น้องเน ตายแล้วลูก กำลังจะเผาตอนบ่ายวันนี้หล่ะ
...............................................................................................................................
งง อึ้งไปนาน เน ตายได้ยังงัย ก่อนปีใหม่ยังคุยกันดีๆอยู่เลย แล้วภูมิคุ้มกันก็ยังสูงอยูมาก ................ เน เป็นชื่อของผู้หญิงคนนึง ที่ติดเชื้อ HIV มาได้ 6 ปี แต่เพิ่งตรวจเจอได้ 3 เดือน เธอเป็นเพื่อนรายล่าสุดที่หมูแก้วดูแลอยู่
เน ส่งเมล์มาหาหมูแก้วเมื่อวันที่ 20 ธันวา บอกว่ากลุ้มใจมาก อยากมีเพื่อนคุย และ ไม่สะดวกจะเล่นเนท รบกวนขอเบอร์โทร หมูแก้วก็ให้ไป หลังจากวันนั้น เน ก็โทรหาทุกวัน วันละหลายรอบ ท่าทางเธอวิตกกังวลมากจริงๆ เน เล่าให้ฟังว่าตรวจเจอเชื้อ HIV เพราะมีอาการปอดอักเสบต้องเข้า รพ. หมอเลยเจาะเลือดดู พอเจอ ก็จับตรวจภูมิคุ้มกัน CD4 ได้ 240 แล้วหมอก็บอกว่า เธอเป็นเอดส์ ระยะสุดท้าย เธอเลยกลุ้มใจ และกลัวมาก
หมูแก้ว งง กับหมอของเนมาก คิดได้ยังงัยพูดกับคนไข้อย่างนี้ แถมมั่วมากอีก ภูมิคุ้มกัน 240 ยังถือว่าสูง เพราะเกิน 200 ก็แปลว่ายังป้องกันดูแลตัวเองได้ ยังไม่ต้องกินยาอะไรก็ได้ แล้วหมอบอกว่าเป็นระยะสุดท้ายได้งัย เอดส์ มีแบ่งระยะด้วยหรือ ถ้า 240 เป็นระยะสุดท้ายแล้วภูมิไม่เกิน 100 แบบหมูแก้วจะอยู่ระยะไหนหล่ะ
ขั้นแรกหมูแก้วแนะนำว่า เปลี่ยน รพ. เปลี่ยนหมอ แล้วอย่าคิดมาก ไม่ใช่ระยะสุดท้ายหรอก พร้อมกันนี้ก็ยกตัวอย่างประกอบไปหลายคน รวมทั้งตัวเอง แต่ดูเหมือนว่า เน เค้าจะฝังคำพูดของหมอไว้ในใจซะแล้ว
สุขภาพร่างกายของเนยังดีอยู่ หลังจากหายจากปอดอักเสบคราวนั้นก็ไม่เป็นอะไรอีก จะมีก็แค่ ผื่นขึ้นนิดหน่อย คันบ้าง ปวดหัวตัวร้อน ตามปกติ แต่ที่หมูแก้วรู้ว่าไม่ปกติคือใจของ เน เน จะหวั่นวิตก และคิดแต่เรื่องร้ายๆกับตัวเองตลอด ทุกครั้งที่โทรหาหมูแก้ว เน จะถามว่า เราจะตายแล้ว ใช่มั้ยแก้ว เราอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ใช่มั้ย เราเป็นระยะสุดท้ายแล้ว ใช่รึเปล่า วนเวียนกันอยู่แบบนี้ทุกครั้ง ทั้งปลอบทั้งขู่ เน ก็ไม่เลิกย้ำคิดว่าตัวเองต้องตาย
นอกจากนี้ เน ยังเป็นคนใจน้อยมาก เวลาเน โทรมาหา ถ้าหมูแก้วพูดน้อย ตอบน้อย(คือ บางทีก็เหนื่อยน่ะ พูดไปแล้ว ก็ไม่เชื่อ ไม่ฟัง) เน ก็จะบอกว่า แก้วไม่อยากคุยกับเราใช่มั้ย แก้วรังเกียจเราใช่มั้ย หมูแก้วก็ต้องตั้งต้นปลอบอีกว่าเปล่า จะไปรังเกียจทำไมก็เป็นเหมือนกันนี่นา
ช่วงนึงหมูแก้วต้องไปอยู่บ้านแกร์ด้า ที่ลพบุรี เพื่อแอบทำของขวัญปีใหม่ ส่งมา Surprise พ่อแม่อุปถัมภ์ ที่นั่นสัญญานมือถือแทบจะไม่มี โทรติดต่อยากมาก เน คงโทรไปตลอด พอช่วงไหนมีสัญญานหมูแก้วรับสาย เน ก็จะตัดพ้อว่า หมูแก้วไม่ยอมรับสาย ไม่อยากคุยด้วยใช่มั้ย หรือ ถ้าได้ยินเสียงเด็กๆเล่นกันข้างๆหมูแก้ว เน จะบอกว่า ทำไมหมูแก้วถึงมีความสุข
ยอมรับว่าเหนื่อยมากๆๆๆๆๆ ในการคอยให้คำปรึกษา และ ปลอบใจ เน แต่ก็ชินนะ มีเพือ่นมากมายที่หมูแก้วดูแลมา แรกๆเค้าก็เป็นแบบเน แต่ถ้าอดทนกับเค้ามากๆ ให้เวลาเค้าสักหน่อย เค้าก็จะดีขึ้น เค้าจะปกติได้ (แล้วเค้าก็จะลืมหมูแก้วไป)
ช่วงก่อนปีใหม่ หมูแก้วยุ่งสุดๆ กับการทำของขวัญ ส่งของขวัญ ยุ่งจนลืมคิดว่า เน หายไป
หมูแก้วฉลองปีใหม่ กับเพื่อนๆ และ ครอบครัวที่กรุงเทพ เมื่อเสร็จงานต่างๆ อยู่ว่างๆ ก็มีนึกถึง เน ช่วงนึง คิดว่า เอ ....... หายไปหลายวันนะ แต่ สงสัย ทำใจได้แล้วมั้ง คงสบายใจดีแล้ว เราก็เลยหมดความหมายไปแล้ว มันเป็นเรื่องปกติในชีวิตหมูแก้วเหมือนกัน ยอมรับว่าบางทีก็น้อยใจเล็กๆ เพราะตอนลำบาก ตอนไม่มีใครเลย ตอนเศร้าสุดๆ ตอนคิดจะฆ่าตัวตาย นึกถึงเรา โทรหาเราแทบจะทั้งวัน พอสบายใจก็หายไปเลย ข่าวคราวสักนิดก็ไม่ส่งหา ไม่มีเยื่อใยจะคิดถึง ........................ เป็นอย่างนี้จนชิน ก็เลยคิดว่า เน ก็คงเช่นกัน คงสบายใจแล้ว ก็ดีใจกับเค้าด้วย
ต่อมา ประมาณวันพฤหัสก่อน หมูแก้วอยู่บ้าน แต่ก็เตรียมจะเข้าลพบุรีตอนบ่าย เพื่อไปดูงานวันเด็กในน้องๆที่นั่น มีโทรศัพท์เข้ามือถือ โทรจากเบอร์บ้าน 02 ปลายสายเสียงผู้หญิงมีอายุ ถามหาหมูแก้ว แล้วถามต่อว่า น้องที่ชื่อ เน หรือ พิมรัตน์ โทรหาหมูแก้วใช่มั้ย ตอนแรกก็งง เพราะตลอดเวลาที่คุยกับ เน หมูแก้วไม่รู้หรอกว่า เค้าชื่ออะไร เค้าไม่เคยบอก แต่คุ้นๆๆๆ ว่าตอนแรก เค้าจะบอกว่า พิม ที่ส่งเมล์มาขอเบอร์ ก็เลยเดาว่าคงเป็นคนเดียวกัน
คุณป้าเลยแนะนำตัวว่า เป็นป้าที่เลี้ยง เน มาตั้งแต่เกิด เพราะพ่อแม่เลิกกันแล้วทิ้งเนไป คุณป้าโทรมาบอกว่า ตอนนี้เน เข้าโรงพยาบาล เข้าไปตอนวันปีใหม่ ด้วยอาการหายใจไม่ออก คุณป้าบอกว่า เห็น เน อ่านหนังสือของหมูแก้วอยู่ตลอด เลยมาเปิดดู แล้วเห็นเบอร์โทรจดอยู่ก็เลยลองโทรมา
คุณป้าโทรมาปรึกษาอาการ หมูแก้วก็มึนว่าอยู่ดีๆ เน ป่วยหนักได้งัย ถามคุณป้าว่า หมอบอกว่าเป็นอะไร ป้าก็บอกว่า หมอบอกว่าเป็นตามอาการ ระยะสุดท้ายของโรค .............. นั่นๆๆๆ หมอคนเดิมแน่ มั่วจนถึงที่สุดจริงๆ ก็เลยซักต่อว่า แล้วอาการหล่ะ หมอว่างัยบ้าง คุณป้าบอกว่า เห็นพยาบาลบอกว่า ปอดอักเสบ และ เชื้อราขึ้นสมอง เลยถามคุณป้าว่า เชื้อราขึ้นสมอง แล้วหมอเจาะหลังให้รึยัง ป้าบอกว่า หมอไม่ได้ทำอะไรให้ แล้ว เน ก็เพ้อ ปวดหัวมาก หมูแก้วเลยบอกให้คุณป้าทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลด่วนเลย
ในใจตอนนั้น หมูแก้วคิดว่า เน ไม่เป็นไรหรอก ภูมิคุ้มกันเค้ายังเยอะ ถ้าได้ย้าย รพ. ได้เจอหมอที่ตั้งใจจะรักษาเค้าจริงๆ และ ใจสู้ เน จะรอด (((( แต่ก็แอบห่วงตรง ใจสู้ นี่มากเหมือนกัน เพราะถึงไม่ป่วย เน ก็ยังไม่สู้เลย))) หมูแก้วปลอบคุณป้าไปว่าไม่เป็นไรนะคะ เพื่อนหลายคนเคยป่วยหนักแต่ก็รอดมาได้ ที่สำคัญต้องให้กำลังใจดีๆ อย่าร้องไห้ให้คนไข้ใจเสีย
แต่คุณป้าบอกว่า มันยังมีปัญหาอีกคือ หมอชอบบอกคนที่มาเยี่ยมว่า เน เป็นเอดส์ ต่อหน้าคนไข้เลย ตอนนี้รู้กันหมดเลย ป้าคิดว่า เน คงเสียใจมาก เพราะ เน เค้าบอกแค่ คุณป้า และ หมูแก้วเท่านั้นว่าเค้าเป็นอะไร ฟังแล้วสลดใจ ทำไมหมอเป็นอย่างนี้ หมูแก้วเลยย้ำว่ารีบย้าย รพ.นะคะ ไปอยู่ รพ.บำราศเลย ไปติดต่อทำเรื่องส่งตัว ปลอบคุณป้าเสร็จ หมูแก้วก็รีบไปขึ้นรถตู้ ไปลพบุรี
อยู่ลพบุรี 3 วัน กลับมาวันเสาร์ตอนค่ำ วันอาทิตย์ก็นอนพักอยู่บ้าน เพลียๆ พอควร กลางวันออกไปข้างนอกกับครอบครัว กลางคืน ฝนตก บรรยากาศมัวซัว ................... นึกถึง เน
เช้าวันจันทร์ถึงโทรหาคุณป้า แล้วได้ข่าวร้ายว่า เน ตาย เมื่อวันศุกร์ ยังไม่ทันที่จะย้าย รพ. เน จะเผาบ่ายวันจันทร์ หมูแก้วอึ้งไปนาน ไม่น่าเลยนะ เน เพิ่งคุยกันอยู่เอง แล้วก็ยังไม่มีอาการอะไรเลย ถ้าจะถามหมูแก้ว ว่า เน ตายเพราะอะไร ก็คงบอกได้ว่า ตายเพราะหมดเวลาของเค้า ตายเพราะเค้าสั่งตัวเอง ย้ำกับตัวเองให้ตาย และ ตายเพราะปากหมอ เฮ้อ เป็นตัวอย่างที่แสดงให้เห็นอิทธิพลของจิตใจได้ชัดเจนนะคะ ใจ เรามีอิทธิพลต่อร่างกายมาก ดังนั้น อย่าท้อแท้ อย่าคิดร้ายกับตัวเองมาก เพราะมันจะเป็นจริงตามที่คิด
((มีต่อ))
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
14 ม.ค. 47 14:08:38
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ วันแสนเศร้า เพื่อนตาย 2 รายซ้อน
