ผมจะทำตัวอย่างไรดี...กับวันแรกที่จะได้เจอกันอีกครั้งหลังจากที่เธอ "ผู้เคยเป็นที่รัก" ไปเรียนต่อแดนไกลถึงสองปี
จริงๆผมควรจะดีใจมากที่จะได้เจอกับเขาอีกครั้ง ถ้าตอนนี้เขาไม่ได้เป็นอดีตสำหรับผมไปแล้ว
4/10/2545 เป็นวันที่ผมไปส่งเขาที่ดอนเมือง เราสองคนสัญญากันว่า เราจะรอกันและกัน
แต่ชีวิตของผมหลังจากที่เขาไปแล้ว มันไม่มีอะไรดีเลย ผมไม่เคยทำอะไรให้เขาได้ภูมิใจเลย ทั้งๆที่ผมภูมิใจในตัวเขามาตลอด..
ผมคิดอยู่เสมอๆว่าเงินสามารถเนรมิตความสุขได้ มาถึงตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมคิดผิดมาตลอด...แต่มันสายเกินไปแล้ว เขาจากผมไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
จะเหลือก็แต่ชีวิตที่เหลือต่อไปจากนี้ ผมจะทำตัวอย่างไรดีกับวันแรกที่ผมจะไปรับเธอที่ดอนเมือง ผมกลัวว่าผมจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่...
"A ต้องหางานทำและต้องตั้งใจทำงานนะ เพราะเราไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าบะหมี่ถ้วยนี้อาจจะแพงเกินกว่าที่เราจะซื้อกินก็ได้นะ" ....ประโยคสุขท้ายที่เธอขอร้องผมตอนนั่งกินบะหมี่สำเร็จรูปใต้สนามบิน...ผมจำมันได้ดี
ผมเสียมันไปแล้วสิ่งที่มีค่ามากที่สุด...ของผม...
หนึ่งเดือนที่เขาจะกลับมาอยู่เมืองไทยผมคงไม่กล้าไปหาเขาแน่ๆ...ผมกลัวใจตัวเองจริงๆ...ผมควรจะทำอย่างไรดี...
จากคุณ :
ข้าวปั้น
- [
25 ก.ค. 47 11:56:09
A:133.92.115.192 X:
]
เ ธ อ "ผู้ เ ค ย เ ป็ น ที่ รั ก " จ ะ ก ลั บ ม า แ ล้ ว..
