รบกวนขอกำลังใจกับคำปรึกษาจากเพื่อนๆในนี้ค่ะ (ยาวหน่อยนะคะ)
ตอนนี้เรากำลังขาดกำลังใจและรู้สึกแย่มากๆ
เราอายุ 26 ปีค่ะ ทำงานแล้วในบริษัทที่ดี และมีครอบครัวฐานะทางบ้านไม่ได้มีปัญหาอะไร
เรื่องมีอยู่ว่าเรามีแฟนที่คบกันมากว่าสองปี
และเพิ่งมาทราบไม่กี่วันนี้เอง ว่าตลอดเวลาที่คบกันสองปีเต็มที่คบกัน เขาคบกับอีกคนนึงอยู่ด้วย
และเป็นลูกของเพื่อนสนิทพ่อเขาซึ่งสองครอบครัวรักใคร่กลมเกลียวกันดี(เขามาบอกเราทีหลังแบบนี้ค่ะ)
แต่เราเองไม่เคยไปเจอพ่อกับแม่เขาแบบจริงๆจังๆเลยจะมีก็แต่แค่ทักทายเท่านั้น
ถึงตอนนี้เรายอมรับว่าเราโง่เองที่เชื่อใจและไว้ใจในตัวแฟนเรามาตลอด เพราะเขาไม่มีระแคะระคายให้เห็น
เราคิดว่าเขาทำงานหนัก เราเองก็ไม่ได้เช็คอะไรด้วยความไว้ใจมาตลอด
และงานของเราเองก็มีความจำเป็นทำให้เราต้องเดินทางไปตปท ไม่ก็ตจว ตลอดเวลา
เดือนนึงจะอยู่บ้านก็แค่ 7-10 วัน ซึ่งเราก็ต้องให้เวลากับที่บ้าน เลยเจอเขาแค่เฉลี่ยเดือนละสองครั้ง
ระหว่างที่ไม่เจอกัน ก็แค่โทรหากันวันละนิดละหน่อยเท่านั้น
ตลอดเวลาที่คบกันเรากับเขาไม่เคยทะเลาะกันเลย และเขาเองในสายตาเราตอนนั้นก็ไม่เจ้าชู้ไม่ใช่คนเที่ยวเตร่
เรากับเขามีอะไรกันเมื่อเดือนก่อน เพราะเราผิดเองที่คิดว่ามันน่าจะมั่นคงแล้วในความสัมพันธ์ระหว่างเรา
จึงยอมปล่อยให้มันลึกซึ้งและหลังจากนั้นเดือนเศษ เราก็รู้ว่าตัวเองกำลังมีลูก
เราบอกเขา เขาเงียบไปแล้วบอกว่า เขาขอเวลาสักพัก เพื่อทบทวนอะไรสักอย่าง
เราเริ่มเอะใจที่ว่า มันมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่นอน แต่ก็ให้เวลาเขา ระหว่างนั้นเราก็ไปทำงาน
อีกวันนึงเขาโทรมาบอกเราว่า เราพร้อมไหมที่จะแต่งงานกับเขา
เขาบอกตรงๆว่าไม่พร้อมแต่งงานแต่ก็คงต้องแต่งเพราะ
เขาต้องรับผิดชอบลูก เขาไม่ให้เราเอาลูกออกแน่นอน(สังเกตได้ว่าเสียงเขาแปลกๆไป ดูออกได้ว่าเครียดมากค่ะ)
ซึ่งเราเองก็ไม่คิดจะเอาออกด้วย เราตอบเขาไปว่าถึงตอนนี้เราก็ต้องพร้อมแล้วล่ะ
ถึงแม้เราอาจจะต้องหยุดหรือลาออจากงาน
แต่นั่นก็คงไม่ใช่ปัญหาเพราะเราต้องคิดถึงลูกที่จะเกิดมาก่อน
เขาบอกเราว่า เขาขอคุยกับที่บ้านเรื่องนี้ก่อนนะ
แล้วเขาก็เงียบไปสามวันเต็มๆที่ไม่รับสายเรา
เรามีพี่ที่สนิท อยู่ที่เมืองนอก เราฝากให้พี่สาวช่วยเมล์ไปถามเขาเพราะเราเองไม่กล้าที่จะถาม
(ใจหนึ่งไม่อยากรู้ความจริงด้วยละคะ)เพราะมันมีอะไรผิดปกติจนเราเริ่มกลัว
แล้วอีเมล์ตอบกลับมาจากเขาก็มีตามนี้ค่ะ
ผมยอมรับว่าตกใจมากๆที่ได้รู้ว่า น้องเค้ามีน้อง แต่สิ่งหนึ่งที่ผมบอกได้เลยว่า
"ผมไม่เคยคิดคิดว่า น้องเค้าง่าย หรือมีอะไรกับใครก็ได้" เพราะรู้ว่าน้องเค้าไม่ใช่คนแบบนั้น
แต่อย่างที่น้องเค้าบอก มันเป็นครั้งแรกที่เราได้เลยเถิดจนมีอะไรกันขึ้นมา
ซึ่งมันเป็นเพราะผมเองก็มีความรู้สึกที่ดีๆกับน้องเค้าเหมือนกับ
ที่เค้าก็มีด้วยเช่นกันในระดับนึง แต่ความจริงอย่างนึงที่ผมยอมรับว่าผมให้เค้า
ไม่ได้ ก็คือการที่ผมกับเค้าจะใช้ชีวิตร่วมกัน มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย เพราะผมไม่ได้รักเค้าในแบบนั้น
อีกเหตุผลหนึ่งคือ ผมมีคนรักแล้วและผมเองก็ไม่สามารถทำใจได้ถ้าขาดเค้าไปเหมือนกับน้อง
และผู้ใหญ่ของเราทั้งสองฝ่ายก็คาดหวังกับเราทั้งสองคนมากๆเพราะต่างฝ่ายต่างรู้จักกันมานานมาก
และผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ เพราะพ่อแม่ของผมเองคงทำใจไม่ได้หากทุกอย่างที่แกตั้งใจไว้
ไม่เป็นอย่างที่แกคิดไว้ เพราะแกเองก็คาดหวังในตัวผมมากๆอยู่เสมอไม่ว่าเรื่องไหนก็ตาม
สิ่งที่ผมอยากบอก ก็คือผมเองที่รู้สึกอยู่ตอนนี้ ผมไม่รังเกียจเค้าหรือลูก
ผมรักเค้าทั้งสองคนเช่นกัน แต่ไม่ใช่ในแบบที่เค้าต้องการ ผมยังอยากอยู่ดูแลเค้าและลูก
ไม่ว่าเค้าจะให้ผมอยู่ในฐานะอะไรก็ตามในสายตาของลูกหรือคนรอบข้าง
ซึ่งก็เข้าใจว่ามันเป็นสิ่งที่ทำใจลำบาก ที่เหมือนกับว่าต้องรอวันเวลาซักวันนึง
ที่ผมต้องมีใครและมีครอบครัวของผมเอง ซึ่งเค้าไม่อยากรอวันที่ต้องมาเจ็บปวดเสียใจอีก
แต่จะบอกให้ผมลืมทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น ซึ่งหวังว่าพี่คงเข้าใจว่าผมเองก็คงทำอย่างนั้นไม่ได้
ผมเสียใจในทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นนี้ เพราะผมเองไม่ดีเองที่ทำลายน้องเค้า ผมเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ผมผิดเองครับ
...เราอ่านอีเมล์จากที่พี่สาวเราส่งมาให้จนจบแล้วเราก็รู้ได้ว่าตลอดมาเขาไม่ได้รักเราเลย
เราคงตัดสินใจไปจากเขาทันที ถ้าเพียงตอนนี้เราไมได้ท้องอยู่
เราแมสเซสไปบอกว่าเราทราบทุกอย่างแล้ว
เขาโทรกลับมาบอกว่า เขาเองเพิ่งบอกที่บ้าน กับแฟนเขาเรื่องเรา
(เป็นครั้งแรกที่เขาบอกเราว่ามีแฟนหลังจากสองปีที่คบกันมา)
และตอนนี้เขาก็กำลังได้รับผลกรรมที่ทำ
แฟนเขาขอเลิก ตัวพ่อแม่และที่บ้านไม่พูดด้วยเขาทำเต็มที่แล้ว เขาขอโทษเราด้วยที่เขาโกหกเราเรื่องแฟน
เขาบอกตอนนี้ว่าคบมาพร้อมกันเขาเสียฝ่ายใดฝ่านนึงไปไม่ได้
แต่ก็รู้ว่าท้ายสุดต้องเลือกทางนั้นเพราะครอบครัวเขาสนิทกัน
แต่ว่า ก็กลัวว่ายิ่งบอกเรายิ่งไปจากเขา ยิ่งคบกันรักกับเรามาเท่าไรก็ต้องยิ่งโกหก
เราเสียใจมาก และรู้สึกแย่มากที่เขาโกหกเรามาตลอด เสียดายความไว้วางใจทั้งหมดที่มีให้กับคนเห็นแก่ตัวคนนี้
และอยู่ดีๆก็พูดมาว่า
ถ้าต้องแต่งงานหรือรับลูกเขาคงทำไมได้ไม่ใช่เพราะเขาเองจะแต่งงานกับแฟนเพราะแฟนเขาก็ไม่อยู่กะเขาแล้ว
แต่เพราะที่บ้านเขาคงรับเรากับลูกไม่ได้ และเขาเพิ่งรู้ตัวว่า เขารักเรามากก็จริงแต่ไม่ได้รักในแบบนั้น
ไม่ได้รักในแบบที่ ช คนนึงจะรัก ญ
เรายอมรับว่าเสียใจมากๆและทุกใจที่สุด เรางง และสับสน
ใจนึงก็เป็นเพราะเรื่องทั้งหมดมันเกิดแบบที่เราไม่คาดคิดว่าจะลงเอยแบบนี้
เราช๊อคที่เขาหลอกเรามาตลอดว่าไม่มีใคร เสียใจ ที่ทำให้เขามีปัญหากับที่บ้าน
เสียใจเมื่อคิดว่าแฟนเขาต้องเสียใจมากเหมือนๆกับเราที่รู้เรื่องเขากับเรา
เสียใจที่เคยเชื่อว่าเขากะเรารักกัน มันเหมือนกับโดนตบหน้าเสียจนหน้าหงาย
เมื่อวันนี้เขาบอกว่า ที่ผ่านมาเขาไม่ได้รักเรา(ในแบบนั้นซึ่งเราก็ไม่รู้อยู่ดีว่าตกลงรักเราแบบไหน)
และเสียใจที่สุด ที่ลูกของเรากำลังจะต้องเกิดมาไม่มีพ่อ
สิ่งที่เราอยากจะรบกวนขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆในนี้ก็คือ
ตอนนี้เราควรจะทำยังไงดีค่ะ ตอนแรกเรากะว่าจะไปบอกพ่อแม่เราพร้อมแฟนอาทิตย์นี้
(แต่ตอนนี้คงไม่มีหวังแล้วละคะคงต้องไปบอกเองลำพัง)
เราตัดสินใจแล้วว่าจะหันหลังออกมาเลยแล้วอยู่กับลูก เลี้ยงลูกให้ดีที่สุด
เราควรไปพูดกับครอบครัวเราอย่างไรดีค่ะ
และเราจะมีวิธีทำใจอย่างไรให้เลิกเสียใจกับเรื่องนี้ให้ไวที่สุด เพราะตอนนี้เราเครียดมากซึ่งมันก็คงไม่ดีกับลูก
เราพยายามเข้มแข็ง แต่บางเวลามันก็ยังอดร้องไห้ออกมาไม่ได้จริงๆ
สุดท้าย ถ้าลูกคลอดออกมาเเล้ว เราจะสอนเขายังไงไม่ให้เขารู้สึกว่าเขาขาดพ่อค่ะ
เราไม่อยากให้ลูกเรามีปัญหา เราสงสารแกมากๆ และเราควรจะให้พ่อลูกได้เจอกันหรือเปล่าค่ะ
ถ้าฝ่ายพ่อเด็กเขาเรียกร้องอยากจะเจอ
ครั้งสุดท้ายที่คุยกัน เขาบอกว่าเขาไม่ได้รักเราคงไม่ขอรับผิดชอบอะไร เราเข้าใจค่ะ เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้
ถ้าเขาพูดแบบนี้เราคงไม่เรียกร้องอะไรที่จะให้เขามารับ แต่เขาบอกว่า เขายังอยากดูลูกเติบโต อยากกอด อยากเล่นด้วยบ้าง
เราไม่อยากตัดโอกาสพ่อลูกให้ไม่ได้เจอกัน แต่อีกใจก็อดโกรธไม่ได้ที่เขาไม่รับผิดชอบแล้วยังจะมีหน้ามารักลูกอีก
เราไม่รู้ว่าการให้เจอ กับการไม่ให้เจอเลย แบบไหนจะสร้างปัญหาให้ตัวลูกของเรามากกว่ากัน
เราไม่อยากให้เขามีปมด้อย และไม่อยากให้เขารู้ว่าเขาคือเด็กที่พ่อไม่ต้องการ
เราอยากเตรียมตัวเอง และพร้อมทุกอย่างให้ดีที่สุดสำหรับลูกที่จะเกิดมาค่ะ ไหนๆเขาก็จะมีแม่แค่คนเดียวเเล้ว
และเราไม่อยากทำอะไรหรือตัดสินใจพลาดอีกครั้ง
(หลังเหตการณ์นี้เราเหมือนคนประสาทๆน่ะคะ กลัวไปหมดเลย)
ขอบคุณมากค่ะสำหรับที่ให้โอกาสเราได้ระบาย และขอบคุณล่วงหน้าสำหรับแนวทางและข้อคิด
ที่ทุกๆท่านช่วยสละเวลาตอบเรา
จากคุณ :
mom-to-be
- [
27 ก.ค. 47 17:00:53
A:203.113.67.5 X:203.150.217.111
]
**** รบกวนขอคำปรึกษาด้วยค่ะ เรากำลังจะเป็น single mom
