มาอีกแล้วค่ะ
จากครั้งก่อนที่เราเคยเหงา .. กลับมาคราวนี้ เรามาพร้อมกับความกังขา
หนุ่มคนนั้นของเรา ไม่รู้ว่าเขาจะชอบเราจริงๆ รึเปล่า หรือแค่หลอกใช้เราเฉยๆ
เรื่องก็มีอยู่ว่า ...

เรารู้จักกันทางเนตนี่แหละค่ะ ไม่ได้คิดว่าจะได้เจอตัวเป็นๆ จึงพูดคุยกะเขาได้ทุกเรื่องราว ที่ไม่คิดว่าจะคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ แบบตัวต่อตัวได้ แต่เราก็คุยกะเขาได้ … เป็นเพื่อนเราตังกเริ่มเปิดเนต จนเข้านอน
เวลาผ่านไป ความคุ้นเคยมากขึ้นๆ เขามาจุดประกายให้เราเกิดมีจินตนาการในความรักขึ้นมาอีก
ใช่ค่ะ ... เราเคยมีความรักที่ผิดหวัง และช้ำมานาน จนเรากลัวที่จะรักใครอีก
เขาได้มาเปิดประตูใจ ให้เราระบาย ให้ปลดปล่อย กลายเป็นว่า เราต้อง chat กะเขาทุกวัน
ทำอะไรก็คิดถึงเขา ไปเที่ยวไหนๆ ก็ sms ถึงเขา จะกินก็คิดถึงที่เขาพูดเรื่องอาหาร จะนอนก็เอาเขาไปฝัน
ตื่นมาก็คิดถึงชื่อเขา ... เราเป็นบ้าไปแล้ว แต่สาบาน ... เพราะเราไม่คิดจะเจอเขาเลย เราไม่เชื่อในความรักบนโลกไซเบอร์แบบนี้ ว่ามันจะจริงจัง และยาวนาน

เมื่อเล่าเรื่องเขาคนนี้ให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนรักแนะนำให้เราเปิดใจ ไปเจอเขา ลองรับเขาเข้ามาในชีวิต
ให้โอกาสกะตัวเราเองได้ลองรักอีกครั้ง… และเพราะมีวิกฤต จึงทำให้มีโอกาสนั้น

เราเจอแฟนเก่า .. ความรู้สึกเก่าๆ ที่เคยช้ำกลับมาหลอกหลอน เมื่อเล่าให้เขาฟัง จึงเกิดการนัดพบกันขึ้น
การพบกันครั้งแรก ไม่มีคำพูดมากมายเหมือน chat แต่เรา 2 คนเหมือนจะคุ้นเคยกันมานานแสนนาน ..
ไม่มีการพูดถึงความสัมพันธ์ว่าเราคบกันแบบไหน อย่างไร เขาไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดไว้ แต่ nobody perfect
เราอยู่กันคนละจังหวัด แน่นอนย่อมไม่ได้เจอกันบ่อยๆ แค่เดือนละครั้งยังยากเย็นแสนเข็ญ เวลาที่ไม่ได้เจอกัน เราก็ chat กันเหมือนปกติ กลางคืนก็โทรมาคุยกันบ้าง และใช่ ... เรามีอะไรกัน ก็ไม่ใช่เด็กๆ ไร้เดียงสานี่คะ

เมื่อเวลาผ่านไป การแสดงออกของเราก็บ่งบอกไปแล้ว ว่าชอบมากกว่าเพื่อน คำพูด ก็พูดเป็นนัยๆ แล้วว่าไม่ได้ชอบแค่เป็นเพื่อน .. แต่พอจะพูดมากไปกว่านี้ พอจะจริงจัง เขาก็เปลี่ยนเรื่อง พอเราท้อ เริ่มทำใจที่จะถอยห่างออกมา เขาก็มารุกเร้า ให้เราเป็นเหมือนเดิม มีความห่วงหา อาทรให้เราอย่างเดิม
จนเราเริ่มไม่แน่ใจว่า เขาหลอกเราไว้ใช้หรือ …
เนิ่นนานไปจิตใจเราก็อ่อนแอ เราไม่กล้าที่จะถามว่า เขาจะให้เราอยู่ตรงจุดไหนกันแน่ ...
เขามีเราคนเดียว หรือมีคนอื่นอีก ... เขาจะรอให้เราถาม เพื่อเป็นการแสดงว่าเราใส่ใจ หรือเราจะรอให้เขาเล่าเรื่องส่วนตัวของเขาออกมาเองเมื่อเขาพร้อม ..
เขาจะหยุดโกหกให้เราจับได้เรื่องไม่ว่าง เรื่องติดธุระซะที จะได้มั๊ย ...
เราเบื่อที่จะจับผิดในคำแก้ตัวของเขา เราไม่อยากไม่ไว้ใจเขา แต่ความรู้สึกเราเริ่มจะไม่มั่นคงแล้ว ...
เรามีคนใหม่เข้ามาเป็นทางเลือก เราก็บอกเขา เพื่อจะดูว่าเขาจะรู้สึกอย่าง เขาก็ไม่มีท่าทีหึงหวง หรือบอกให้เราเลิกติดต่อ แต่เขาก็ติดตามสอบถามความคืบหน้าของหนุ่มคนใหม่นี้เป็นระยะ ๆ แล้วจะให้เราเข้าใจว่ายังงัย

แต่เวลานี้ เรายังไม่พร้อมที่จะตัดขาดจากเขาไปอย่างสิ้นเชิง เรายังติดความคุ้นเคยที่จะมีเขาอยู่ในใจ
เราสมควรจะถาม จะรุกเพื่อเอาความจริงจากเขา หรือจะปล่อยให้เขาคิดว่าเราโง่ อย่างนี้ต่อไป
เราสมควรจะถามถึงรูปผู้หญิงที่อยู่หน้าจอคอมของเขาดีมั๊ย
รูปที่เขายังใส่กรอบไว้ในห้อง และที่ยังไม่ได้ตั้งโชว์อีกล่ะ ก็เป็นคนๆ เดียวกัน
เป็นอดีตที่เขาลืมไม่ลง หรือเป็นปัจจุบันที่เขาคบอยู่ (เขาเคยบอกว่าเขาไม่มีแฟนแล้วตอนที่เริ่มคุยกันใหม่ๆ)

เราชอบเขา แล้วเราก็รู้ว่าเขารู้ แต่เขาก็ไม่พูดอะไรออก จะให้เราเข้าใจว่าอย่างไรดีล่ะ เรามีคำตอบในใจ แต่เมื่อความรักมันบังตา เราอยากให้คุณๆ ที่เข้ามาอ่าน ช่วยเปิดตาให้เรารับรู้ว่าที่เราคิดน่ะ ถูกรึเปล่า ...
มาอีกแล้วค่ะ
จากครั้งก่อนที่เราเคยเหงา .. กลับมาคราวนี้ เรามาพร้อมกับความกังขา
หนุ่มคนนั้นของเรา ไม่รู้ว่าเขาจะชอบเราจริงๆ รึเปล่า หรือแค่หลอกใช้เราเฉยๆ
เรื่องก็มีอยู่ว่า ...

เรารู้จักกันทางเนตนี่แหละค่ะ ไม่ได้คิดว่าจะได้เจอตัวเป็นๆ จึงพูดคุยกะเขาได้ทุกเรื่องราว ที่ไม่คิดว่าจะคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ แบบตัวต่อตัวได้ แต่เราก็คุยกะเขาได้ … เป็นเพื่อนเราตังกเริ่มเปิดเนต จนเข้านอน
เวลาผ่านไป ความคุ้นเคยมากขึ้นๆ เขามาจุดประกายให้เราเกิดมีจินตนาการในความรักขึ้นมาอีก
ใช่ค่ะ ... เราเคยมีความรักที่ผิดหวัง และช้ำมานาน จนเรากลัวที่จะรักใครอีก
เขาได้มาเปิดประตูใจ ให้เราระบาย ให้ปลดปล่อย กลายเป็นว่า เราต้อง chat กะเขาทุกวัน
ทำอะไรก็คิดถึงเขา ไปเที่ยวไหนๆ ก็ sms ถึงเขา จะกินก็คิดถึงที่เขาพูดเรื่องอาหาร จะนอนก็เอาเขาไปฝัน
ตื่นมาก็คิดถึงชื่อเขา ... เราเป็นบ้าไปแล้ว แต่สาบาน ... เพราะเราไม่คิดจะเจอเขาเลย เราไม่เชื่อในความรักบนโลกไซเบอร์แบบนี้ ว่ามันจะจริงจัง และยาวนาน

เมื่อเล่าเรื่องเขาคนนี้ให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนรักแนะนำให้เราเปิดใจ ไปเจอเขา ลองรับเขาเข้ามาในชีวิต
ให้โอกาสกะตัวเราเองได้ลองรักอีกครั้ง… และเพราะมีวิกฤต จึงทำให้มีโอกาสนั้น

เราเจอแฟนเก่า .. ความรู้สึกเก่าๆ ที่เคยช้ำกลับมาหลอกหลอน เมื่อเล่าให้เขาฟัง จึงเกิดการนัดพบกันขึ้น
การพบกันครั้งแรก ไม่มีคำพูดมากมายเหมือน chat แต่เรา 2 คนเหมือนจะคุ้นเคยกันมานานแสนนาน ..
ไม่มีการพูดถึงความสัมพันธ์ว่าเราคบกันแบบไหน อย่างไร เขาไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดไว้ แต่ nobody perfect
เราอยู่กันคนละจังหวัด แน่นอนย่อมไม่ได้เจอกันบ่อยๆ แค่เดือนละครั้งยังยากเย็นแสนเข็ญ เวลาที่ไม่ได้เจอกัน เราก็ chat กันเหมือนปกติ กลางคืนก็โทรมาคุยกันบ้าง และใช่ ... เรามีอะไรกัน ก็ไม่ใช่เด็กๆ ไร้เดียงสานี่คะ

เมื่อเวลาผ่านไป การแสดงออกของเราก็บ่งบอกไปแล้ว ว่าชอบมากกว่าเพื่อน คำพูด ก็พูดเป็นนัยๆ แล้วว่าไม่ได้ชอบแค่เป็นเพื่อน .. แต่พอจะพูดมากไปกว่านี้ พอจะจริงจัง เขาก็เปลี่ยนเรื่อง พอเราท้อ เริ่มทำใจที่จะถอยห่างออกมา เขาก็มารุกเร้า ให้เราเป็นเหมือนเดิม มีความห่วงหา อาทรให้เราอย่างเดิม
จนเราเริ่มไม่แน่ใจว่า เขาหลอกเราไว้ใช้หรือ …
เนิ่นนานไปจิตใจเราก็อ่อนแอ เราไม่กล้าที่จะถามว่า เขาจะให้เราอยู่ตรงจุดไหนกันแน่ ...
เขามีเราคนเดียว หรือมีคนอื่นอีก ... เขาจะรอให้เราถาม เพื่อเป็นการแสดงว่าเราใส่ใจ หรือเราจะรอให้เขาเล่าเรื่องส่วนตัวของเขาออกมาเองเมื่อเขาพร้อม ..
เขาจะหยุดโกหกให้เราจับได้เรื่องไม่ว่าง เรื่องติดธุระซะที จะได้มั๊ย ...
เราเบื่อที่จะจับผิดในคำแก้ตัวของเขา เราไม่อยากไม่ไว้ใจเขา แต่ความรู้สึกเราเริ่มจะไม่มั่นคงแล้ว ...
เรามีคนใหม่เข้ามาเป็นทางเลือก เราก็บอกเขา เพื่อจะดูว่าเขาจะรู้สึกอย่าง เขาก็ไม่มีท่าทีหึงหวง หรือบอกให้เราเลิกติดต่อ แต่เขาก็ติดตามสอบถามความคืบหน้าของหนุ่มคนใหม่นี้เป็นระยะ ๆ แล้วจะให้เราเข้าใจว่ายังงัย

แต่เวลานี้ เรายังไม่พร้อมที่จะตัดขาดจากเขาไปอย่างสิ้นเชิง เรายังติดความคุ้นเคยที่จะมีเขาอยู่ในใจ
เราสมควรจะถาม จะรุกเพื่อเอาความจริงจากเขา หรือจะปล่อยให้เขาคิดว่าเราโง่ อย่างนี้ต่อไป
เราสมควรจะถามถึงรูปผู้หญิงที่อยู่หน้าจอคอมของเขาดีมั๊ย
รูปที่เขายังใส่กรอบไว้ในห้อง และที่ยังไม่ได้ตั้งโชว์อีกล่ะ ก็เป็นคนๆ เดียวกัน
เป็นอดีตที่เขาลืมไม่ลง หรือเป็นปัจจุบันที่เขาคบอยู่ (เขาเคยบอกว่าเขาไม่มีแฟนแล้วตอนที่เริ่มคุยกันใหม่ๆ)

เราชอบเขา แล้วเราก็รู้ว่าเขารู้ แต่เขาก็ไม่พูดอะไรออก จะให้เราเข้าใจว่าอย่างไรดีล่ะ เรามีคำตอบในใจ แต่เมื่อความรักมันบังตา เราอยากให้คุณๆ ที่เข้ามาอ่าน ช่วยเปิดตาให้เรารับรู้ว่าที่เราคิดน่ะ ถูกรึเปล่า ...

เรื่องยาวหน่อยนะคะ คงไม่ว่ากัน
ถ้าไม่ตอบคิดซะว่าเข้ามาอ่านเรื่องสั้นจากถนนนักเขียนละกันค่ะ แต่ถ้าเข้ามาตอบเพื่อเปิดตา เปิดใจเรา ก็จะไม่ลืมน้ำใจเลย

ขอบคุณ