ผมไม่เคยคิดนะครับ ว่าคนอย่างผมจะมาเขียนมาพูดมาเล่าอะไรได้ยืดยาวขนาดนี้ จริงๆผมก็ไม่เคยคิดแบบนี้มาตั้งเกือบจะสิบปีแล้วล่ะ แต่สุดท้ายยังไงผมก็ไม่พ้นวงเวียนชีวิตนักเขียนจนได้ สถานภาพความเป็นตัวผมจะว่าไป ผมก็เป็นเกย์แหละครับ แต่จะเป็นเกย์ยังไง เป็นเมื่อไหร่ ผมไม่เคยบอกตัวเองได้เลย จะหาคำตอบจากไหนดีล่ะ ถามพ่อถามแม่ผมดีไหม ไม่ถามดีกว่า แค่ทุกวันนี้ผมเป็นแบบนี้ ผมมองว่าผมทำดีสุดๆ ไม่ทำความเดือดร้อนให้ใคร แถมเป็นตัวหลักของครอบครัวสารพัด แต่ผมเองก็ยังไม่เคยคิดว่าตัวเองจะลบล้างความผิดหวังที่พ่อ-แม่ท่านหวังเอาไว้กับผมมากมาย และมันก็มีอันต้องพินาศพังพินทร์ลงมา พร้อมกับความเสียใจของท่าน แต่ผมไม่เคยดทษว่าท่านหัวเก่าหัวโบราณเลย แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะโทษตัวเองดีไหม ในเมื่อใจผมมันชอบเพศเดียวกันแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าผมจะปิดรับความรู้สึกชอบพอเพศตรงข้ามเสียทีเดียวนะครับ
เรื่องที่ผมจะเล่าให้เพื่อนๆฟังต่อไปนี้ เปรียบไปอาจจะเป็นบันทึกแห่งความทรงจำที่ลูกคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะเอาไหนเสียเลย ในฐานะลูกที่ควรจะสมบูรณ์แบบมากกว่านี้ แต่ลูกคนนี้อยากจะบอกว่า ลูกขอโทษแม่ผุ้ให้กำเนิด และลูกคนนี้ก็คิดตลอดเวลาว่า ไม่มีทางเลยที่จะมีความรักจากใครที่จะมายิ่งใหญ่มากไปกว่าความรักจากแม่ที่ให้กำเนิดลูกคนนี้มา แม้ลูกอาจจะไม่ได้เรื่องไม่ได้ความในฐานะความเป้นคนที่ควรจะเกิดมาตตามครรลองแห่งเพศก็ตาม บันทึกนี้ เปรียบเหมือนบันทึกขอโทษแม่ ที่มันอาจจะสายเกินไป แต่ลูกคนนี้เชื่อว่ายังไงก็ตาม แม่ก็จะต้องให้อภัยอยู่ดี ทั้งๆที่บางทีมันไม่ควรจะให้อภัยเลยแม้แต่น้อย
ผมไม่ชอบสร้างภาพ ผมไม่เอคยเสแสร้ง แต่ผมเป็นคนให้ความสำคัญกับ ความรัก มาตลอด ตอนผมเด็กๆ ผมจำได้ว่าผมรักแม่มาก ผมชอบกอดแม่หนักๆ กอดแม่แรงๆ และชอบให้แม่กอดผมแรงๆเหมือนกัน ผมบอกแม่ว่า ผมไม่แยากมีแฟน ผมกลัวว่าผมจะไปรักคนอื่นมากกว่าแม่ นั่นคือความคิดของผมตอนที่ผมมีอายุประมาณ 7 ขวบ แต่แม่บอกผมว่า ถ้าผมดตขึ้น ผมจะรักเมียมากกว่าแม่ แม่บอกว่าผู้ชายเป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ แต่ผมไม่เชื่อแม่นะ ผมบอกแม่ว่าไม่มีทาง
ความรักของผมอาจจะมีบ้าง มันก็เกิดขึ้นตามวัยไปเรื่อยเปื่อย แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่ใช่ความรักที่เป้นตัวจริงของจริงสักที จนมันเริ่มขึ้นจริงจังก็เอาตอนที่ผมเข้าสุ่ช่วงมหาลัยนั่นแหละ
ความรักของผมเกิดขึ้นกับรุ่นพี่ร่วมคณะ เธอ ใช่ครับ ผมใช้สรรพนามเรียกว่า เธอ เพราะ เธอเป็นผู้หญิงจริงๆ ดูเหมือนว่าตอนนั้นชีวิตผมเองจะสับสนมากกว่า เพราะจริงๆผมรู้ตัวตลอดนะครับว่าผมชอบเพศเดียวกัน แต่จนแล้วจนรอด ผมเองก็ไม่กล้าท่จะควงคนเพศเดียวกันอย่างเปิดเผย เอาเป็นว่าผมคบหากับ เธอ ในฐานะคนรัก ที่ดูเหมือนว่าผมจะจริงจังและรักเธอมากมายเหลือเกิน ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะว่า เธอ ของผมเหมือนแม่ผม โดยเฉพาะความรู้สึกเวลาที่ผมกอด เธอ หรือแม้แต่ตอนที่ผมนอนหนุนตักของเธอ ผมบอกกับตัวเองว่า ผมรักเธอมาก มากจนเรียกว่า ผมยอมตายแทนเธอก้คงจะได้ แม่ผมเสียอีกที่ไม่เคยห้ามปราม แถมยังดูจะเอ็นดูเธอคนนี้ของผมเสียด้วยซ้ำ
แต่จะด้วยฐานะ หรืออะไรก็ไม่รู้ ที่ผมต้องยอมรับตามสภาพความเป็นจริง เธอรวยกว่าผมผมมาก มากจนไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้ บ้านผมมีพ่อเป็นข้าราชการรัฐวิสาหกิจธรรมดาๆ ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน แต่วันนี้ผมขอบอกเลยนะครับว่า แม่บ้าน ไม่ใช่งานสบาย แต่แม่บ้านเป็นหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่มากๆ โดยเฉพะแม่ของผมที่ต้องดูแลลูกชายลูกสาวตั้งสี่คน แถมแต่ละคนก็ดูจะาระเบียบอะไรในชีวิตไม่ค่อยจะได้ แม่ต้องคอยตามล้างตามเก็บตั้งแต่ผมเด็กจนโต หากผมย้อนอดีตได้ ผมบอกกับตัวเองว่า ผมจะไม่ทำให้แม่ต้องมาคอยตามล้างตามเช็ดสิ่งที่ผมและน้องๆชอบทำเละเทะเด็ดขาด ผมจะเป็นเด็กดี จะมีระเบียบ จะไม่ทำให้แม่ต้องเหนื่อยอีกแล้ว
ปัญหาที่ตามมาเนื่องจากฐานะที่ไม่เท่ากัน อีกทั้งในวัยที่ยังเด็กมากในตอนนั้นที่ผมเพิ่งจะเรียนแค่ปีหนึ่ง( แต่ในใจผม ณ ตอนนั้นผมมองว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว) ผมเริ่มที่จะดื้อและกลับบ้านดึกดื่น เริ่มที่จะใช้ชีวิตฟุ่มเฟือย ทั้งๆที่ฐานะทางบ้านก็ปานกลาง แค่พออยู่ได้แบบประหยัด แต่ผมเองก้ใช้เงินเกินตัว แม้ผมจะไม่เคยขอตังแม่เพิ่ม แต่ผมก็ไม่เคยมีเงินเก็บเลย ในทางตรงกันข้าม ทุกครั้งที่ผมเงินไม่พอใช้ เธอ ของผมจะยื่นมือเข้ามาจัดหาให้ตลอด ผมมีรถขับ เพราะ เธอ เอารถของพี่ชายเธอที่ไปเรียนต่อต่างประเทศมาให้ผมขับ และคอยไปรับส่งเธอ แม่ไม่สบายใจที่ผมไปเอารถคนอื่นมาขับ ส่วนพ่อไม่ต้องพูดถึง พ่อมักจะเงียบ แต่พ่อก้รักแม่ผมมาก
แม่ตัดสินใจเอาเงินเก้บก้อนนึง มาดาวน์รถให้ผมหนึ่งคัน จริงๆผมไม่ได้ต้องการรถเลย เพราะมมีขับ แต่แม่บอกผมว่า แม่ไม่อยากให้บ้านผู้หญิงดูถูก ในวัยเด็กตอนนั้น ผมเองก็ดีใจ แต่ไม่ได้ดีใจมากมายอะไร เพราะปกติผมเองก็มีรถขับอยู่แล้ว คือรถของบ้านเธอนั่นเอง แต่เมื่อแม่ซื้อให้ และอย่างน้อยมันก็ไม่ได้ทำให้ผมน้อยหน้าใคร ผมก้เลยมีความสุขที่ผมได้ขับรถ แต่ก็ม่ได้เคยรำลึกในพระคุณแม่เลย ที่ท่านอุตส่าห์ดาวน์เอย ไหนจะหาภาระมาผ่อนให้ผมอีก ทั้งๆที่ผมเองก็ยังไม่มีรายได้เลย
แต่ด้วยตัวผมเอง ที่มีความคิดว่า ผมไม่อยากรบกวนขอเงิน เธอ ผมตัดสินใจหารายได้พิเศษ ด้วยการสอนพิเศษ ในฐานะที่ตัวเองพอมีความรู้และเรียนเก่ง สอนพิเศษตามบ้านด้วยรถคันนี้แหละ แต่ผมเองก็เอาตังมาใช้จ่ายร่วมกับเธอ ตรงกันข้าม ผมกลับไม่เคยเอาตังให้แม่หรือพ่อสักกะบาท ตอนนี้เอง ณ ตอนนี้ผมมองย้อนกลับไป ผมเป็นลูกที่เลว ที่เพิกเพิกฌแยและไม่ใส่ใจท่านเลย
ต่อมาด้วยความที่ฐานะเราไม่เท่ากันอยู่ดี ทำยังไงบ้านผมก้คงไม่มีทางรวยเท่าเธอแน่นอน ความเหื่อล้ำเริ่มเกิดขึ้น โดยเฉพาะตอนที่ผมเริ่มเรียนจบและทำงาน ทางบ้านของ เธอ ดูถูกบ้านผมอย่างมาก รวมทั้งตัวเธอเองที่เริ่มที่จะมองแม่ผมอย่างดูถูกว่าเป็นผุ้หยิงชาวบ้าน ที่ผมจะพาไปไหนก็รังแต่จะขายหน้า ตอนนี้ผมนึกถึงคำพูดเธอขึ้นมาทีไหฃร ผมมีอันจะน้ำตาคลอ ผมบอ กตรงๆ ความรู้สึกตอนนั้น ผมไม่พอใจเธอหรอก แต่ผมก็นิ่ง เพราะผมรักเธอมาก และเธอยื่นคำขาดให้ผมแยกออกมาอยู่ เพราะ เธอบอกผมว่า เธอไม่อยากเหยียบบ้านผม และไม่อยากยุ่งด้วย
ผมเป็นลูกที่เลว ผมเชื่อเธอ และขนของออกมาจากบ้าน แม่ผมยิ้ม หัวเราะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูเหมือนแม่จะมีความสุขที่ผมมีความสุข และจากนั้นผมแยกออกมา ผมก็แทบจะไม่เคยกลับเข้าไปเหยียบบ้านอีกเกือบสองปี สองปีนะครับไม่ใช่น้อยเลย นานๆผมจะเข้าบ้าน นั่นก็แปลว่า ผมเข้าไปเอาเอกสารสมัครงานบ้าง อะไรบ้างตามเรื่อง เข้าไปเอาเอกสารมาใช้ไปเที่ยวเมืองนอกกับ เธอ ที่ดูเธอจะมีความสุขที่มีผมอยู่ข้างๆในฐานะคนรัก เราอยู่ด้วยกันที่คอนโดหรูใจกลางเมือง ในส่วนของผมที่ทำธุรกิจส่วนตัว โดยแยกจากบริษัทของเธอออกมารับงานเอง และก็มีเงินทองใช้เหลือเฟือ
นานๆผมจะกลับไปที่บ้านเสียที และก็เอาตังให้แม่ใช้บ้าง แต่ถ้าเทียบกบที่ผมมี หรือถ้าจะให้เทียบกับที่ให้ มันเทียบกันไม่ได้เลย แม่และน้องๆและพ่อของผมยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมนึกย้อนกลับไป แม่ผมจะยิ้มและไม่เคยบ่นว่าผมเลย ดูแม่จะกุลีกุจอทำอะไรที่ผมชอบให้กินทุกที โดยเฉพาะน้ำพริกกะปิ ที่แม่จะตำเยอะมาก และผมก้จะกินด้วยความเอร็ดอร่อย เพราะผมชอบกินน้ำพริกฝีมือแม่ แถมผมจะหอบกลับเอาไปให้ เธอกินด้วย ซึ่งดูเธอจะชอบมากเหมือนกัน
คนอกตัญญูอย่างผมในชาตินี้ คงทำอะไรเจริญไม่ได้นาน ช่วงเศรษฐกิจฟองสบู่แตก กิจการของผมเจ๊งพินาศย่อยยับ ผมเองหนี้สินรุงรัง ต้องขายของใช้หนี้จนเกือบหมดตัว บวกกับความตึงเครียด ผมเลิกกับเธอเพราะสภาพความเครียดที่เราต้องทะเลาะกันทุกวัน อีกทั้งทางบ้านเธอต้องการที่จะจับแยก และต้องการจะส่งเธอไปต่างประเทศและจับแต่งงานทันที และดูเหมือนการเลิกกันจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
ผมกลับมาอยู่บ้าน ล่องลอยไปวันๆ ใช้ตังที่ตัวเองมีไปเรื่อยๆ และผมก็เจอกับ เค้า และดูเหมือนว่า เค้า คนนี้จะนำความเครีย ความผิดหวังมาให้กับแม่ผม ความเลวของผมที่ผมไปคบกับเค้า มันทำให้ตัวผมเองและความสัมพันธ์ของผมกับแม่แย่มากๆ
แม่เองคาดหวังกับผมพอสมควร โดยเฉพาะท่านเองหวังเสมอวา ท่านอยากจะมีหลานจากผม เพราะท่านมองว่ายังไงผมกับเธอ ก็คงะไปไหนกันไม่รอด ผมจำได้ แม่บอกว่าแม่อยากมีหลาน เป็นความฝันของแม่ที่อยากจะอุ้มหลาน แม่เคยบอกว่า อยู่ด้วยกันแล้ว ทำไมไม่ไปกราบขอลูกสาวเค้าให้ถูกต้อง แต่ปัญหาจากฐานะเอยอะไรเอย ไหนจะทางโน้นดูถูกเอย ที่ทำให้ผมเองไม่กล้าที่จะไปสู่ขอ เพราะผมไม่ประมาณตน คิดว่าอยากรวยกว่านี้จะสร้างครอบครัว แต่มันไม่ใช่ จนตอนนี้ผมก้มาคบกับผู้ชายด้วยกัน
ผมปิดบังแม่มาตลอด แต่ผมเชื่อว่าแม่รู้ เพราะความเคลื่อนไหวของลูกชายทั้งคนที่เค้าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กมีหรือจะไม่รู้ ผมขอบอกตรงนี้ลยนะครับว่า ใครที่คิดว่าตัวเองกำลังปกปิกอะไรก็ตาม อย่าคิดว่าตัวเองจะปิดสนิท เพราะอย่างไรเสีย แม่ที่เลี้ยงเรามาก้จะต้องรู้วันยังค่ำ ความรู้สึกของผมตอนนั้น ผมเชื่อว่าแม่ไม่รู้ และก็ยังทำตัวเหลวแหลก ออกจากบ้าน ไปหา เค้า ของผม ที่ไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน นอกจากตื่นนอนสายๆและเย้นๆก็ไปเที่ยว ไปหาไอะไรกินไปตามเรื่องเรื่อยเปื่อย
เค้าเที่ยวเก่งมาก ในขณะที่ผมเองจะเที่ยวก็เพราะมีเค้า เพราะผมติดเค้าเท่านั้นเอง แต่ผมไม่เคยรู้หรอกว่าตัวเองไม่ต่างอะไรจากตัวอำนวยความสะดวกให้เค้าในฐานะที่มีรถขับ มีตังใช้ฟุ่มเฟือยยังไงก็ได้ สันดานใช้ตังเปลืองของผมที่ติดตัวมายังมีอยู่ตลอด ผมใช้เงินยังกับเบี้ย แถมยังไม่ค่อยจะเผื่อแผ่ทางบ้าน มองตลอดว่าผมกับเค้าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันจนแก่ แต่ขอดทษเถอะ กับคนที่เที่ยวเก่งแบบนั้น ณ เวลานั้นผมไม่ต่างอะไรกับคนโง่คนตาบอด
ผมเชื่อว่าทุกๆคนคงจะเดาจุดจบระหว่างผมกับเค้าได้ถูกต้อง ผมกับเค้าเลิกกัน โดยฝ่ายที่เจ็บหนักคือผม ที่เครียดและเสียใจจนปางตาย ใจผมตอนนั้น ทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บใจ และมันคิดอะไรไม่ออกเลย ความรู้สึกเดียวที่ผมอยากจะทำก้คือ ผมอยากตาย ผมพยายามที่จะทำร้ายตัวเองตลอดถึงสองสามหน นอนร้องไห้จนได้ยินไปถึงห้องแม่ (มาวันนี้พ่อเล่าให้ผมฟังว่า แม่เองก้นอนร้องไห้ทุกครั้งที่ท่านได้ยินเสียงผมร้องไห้)
ผมดูออกว่าแม่เครียด ตอนที่แม่ไปดูผมที่โรงพยาบาลเพราะผมพยายามจะฆ่าตัวตาย ผมไมร้องให้ให้แม่เห็นเพราะผมอาย แต่ผมไม่โกหกแม่ที่ผมเป็นเกย์ แม่ลูบหัวผม และแม่บอกผมว่า และแม่จะได้อุ้มหลานไหม ผมเงียบ พูดอพไรไม่ออก อึดอัด และคิดว่าทำไมแม่ชอบกดดันผม
ผมกลับออกมาจากโรงพยาบาล ในสภาพของคนเป้นโรคซึมเศร้า ที่ต้องกินยาตลอดเวลา ในขณะที่แม่เองต้องดูแลผมตลอด เพราะแม่กลัวผมจะฆ่าตัวตาย บางครั้งผมก็ร้องไห้ไม่มีสาเหตุ แม่ผมก็คงเครียดไม่น้อย
จากคุณ :
ลูกที่เลว
- [
15 ก.ย. 47 22:28:42
A:203.113.35.8 X:203.150.217.116 TicketID:073252
]
รอยแผลแห่งความทรงจำ จากลูกที่เลวถึงแม่ และอยากฝากบอกให้ทุกๆคนกับไปกอดแม่นะครับ
... เข้ามาอ่าน ๆ ๆ ๆ
